Rudina Merkuri,lindi më 10 qershor 1970 në Vlorë. Megjithëse është diplomuar në degën e Infermierisë në Fakultetin e Shëndetit Publik dhe master shkencor në po këtë degë, pasioni për botën e letrave e ka shoqëruar që nga fëmijëria e saj e hershme e deri më sot. E ritur dhe edukuar në një familje mjaft të kulturuar, Rudina është kultivuar me dashurinë për librin. Aty ajo në çdo frazë gjen vetëveten, ndërton atë botë që në realitetin e sotëm nuk e gjen, duke rikrijuar një tjetër realitet, atë që vetëm shpirti artistik i saj mund ta bëjë. Profesioni e lidh me njerëz të ndryshëm e në çdonjërin prej tyre Rudina gjen grimcat e duhura të cilat me pas i shërbejnë si muza frymëzimi. Ne krijimtarinë letrare të saj gjen të verbalizuara vargje poetike dedikuar mrekullisë natyrore të qytetit te saj të lindjes, traditave tona kombëtare, bukurisë femërore dhe vlerave njerëzore. Lexuesi depërton në çdo varg duke u mrekulluar dhe magjepsur nga pena poetike e Rudinës e cila kristalizohet në vargje të lira që zgjojnë tek lexuesi një lloj meditimi që imponon admirim. Shumë prej krijimeve të Rudina Merkuri janë botuar në gazeta dhe revista prestigjioze dhe me dy libra është vlerësuar dhe me çmime speciale.
Ajo në çdo frazë e gjen vetveten, E ndërton atë botë që në realitetin e sotëm nuk e gjen, duke rikrijuar një realitet tjetër atë që vetëm shpirti artistik i saj mund ta bëjë. Profesioni e lidhën me njerëz të ndryshëm e në çdonjërin prej tyre Rudina gjen grimcat e duhura të cilat me pas i shërbejnë si muza frymëzimi. Ne krijimtarinë letrare të saj gjen të verbalizuara vargje poetike dedikuar mrekullisë natyrore të qytetit te saj të lindjes,traditave kombëtare, bukurisë femërore dhe vlerave njerëzore. Lexuesi depërton në çdo varg duke u mrekulluar dhe magjepsur nga pena poetike e Rudinës e cila kristalizohet në vargje të lira që zgjojnë tek lexuesi një lloj meditimi që imponon admirim. Shumë prej krijimeve të Rudina Merkurit janë botuar në gazeta dhe revista prestigjioze dhe me dy libra është vlerësuar dhe me çmime speciale.
Gazetat dhe revistat në të cilat janë botuar poezitë e Rudina Merkurit: Antologjia“Sa-Kra-CH“, Antologjia Maja Cajupiane, Antologjia Rumune, Gazeta ‘Bota Press‘, Gazeta ‘Telegraf‘, Gazeta ‚‘ALB-DREAMS‘, Gazeta,‘Kritike Letersi,Rumune, Gazeta ,‘Poezi nga autore Vlonjat“, Fituese e Konkursit ‚‘Maja Cajupiane‘. Gjithashtu botime në revistën: Dituria - Suedi, Obelisk -Tirane,Agjencioni Floripress,Agjencioni Floart-Press etj....
DITËT TONA TË LODHURA
U lodh mendimi ynë,
heshti,
në murosjen e ngrehinës,
hon-hienash,
u vranë ditët tona,
ç’veshët lëkurën,
në poren e një qelizë jete,
helm mbollët.
Atë ditë fytyra djall,
qeshi,
vrau ditët tona,
u bë shumë ftohtë,
shumë ngricë mendimi.
Të ngrirë si akujt,
u futët në rrëpirat e gurëzat,
e mpleksur,
të vrazhdë e të hidhur,
si rrahja e një shuplake burri.
Kjo jetë e mprapshtë,
më e ndrydhura,
në nervin e paralizës
Ah ditët tona,
pa jetë,
me gjak që çfryn,
e zverdhur,
e zhubravitur,
në kolapsin ngatërestar.
Ngushticë e tij ,
mbetën,
pjesëza,
rrotulla që lëvizin,
si për inerci,
në vorbullën e jetës.
Ecim,
varg gjurmë gjaku,
të rradhës lëmë,
ndoshta dielli i shpresës,
rëzëllen në supet e rënduara,
nga pesha e gjatë...
IKONAT TREGUAN...
Kërkohet pak jetë,
në një ishull të shkatërruar,
duhet kompozim tingujsh,
që gjaku në dejtë i ngrohtë të rrjedhë,
mes ashpërsisë,
në një diell të vonuar,
që dallgët
të mbushen me nimfa njerëzore,
të tjetërsohen,
të lindin bregun e harruar.
U përgojua jeta,
se gjoja mbi tokë,
kish taksuar,
se gjoja mbi dhimbjen,
derdhi lot të ftohtë,
dhe njerëzit buzë rrugës,
i kish mohuar.
Një mëngjes,
dëshmimtarët mbi tavolinën e Zeusit,
përkthyen listën e emrave,
se flaka në mesin ë janarit,
i kish tradhëtuar,
në mes të stoikëve,
ikonat treguan....
ECJE NË RRËNJË DRITE
Ti
ngele njeri sentimental,
buzëqeshe
kur të vodhën emrin e mirë,
hodhe diell,
kur ata zbrazën stuhinë,
ece ballëlart,
kur deshën të të shkelnin,
brënda hijeve të lodhura,
hodhe rrënjë drite.
Braktise shekullin mediokër,
i u ngjite pemës jetësore,
në shumëfishimin,
e rrëfenjave të ulkonjës.
Kur të rrokulliset pabesia,
shirat e dimrit intrigues,
do enden greminave të shkretëtirës..
Zemrën ia ktheu në lule
Kur ti je pranverë,
copat e ditës,
derdhen në ujëra të ëmbla,
zgjohet shpirti i lëmuar,
i një dallge të haruar,
që derdh në breg,20160305-merkuri.jpg
Rudina Merkuri
udhëkryqe,
erë lozonjare,
violinat e harruara,
afër një bacë plot simfoni,
sytë erëmbushur,
nga një dallgë e fuqishme,
që zemrën ia ktheu në lule.
Kur të zbrisni afër saj,
mos e zgjoni,
sythin e një dege të njomë,
afroni duar,
ka të puthura,
flutura të dashuruara,
që freskojnë sytë e një mëngjesi…
KANE NISUR TE SHPRISHEN DITET..
Kanë nisur të shprishen ditët,
pemët pa ajrosje shumë,
një akull shuajti zjarrin,
bota ka dhimbje shumë.
Ka nisur të trembet jugu dhe veriu,
shqepje deri në katrahurë,
po hapet vrimë e gjerë,
retina tjerur shumë.
Me kot grimoheni ,
në gushën e një pëllumbi,
kallami pret të tërhiqet,
vaj medet kusuri.
Ndaj mbrapsht kthehuni,
lyhuni mirë me pomadë,
të fshihen vragat në gjumë,
dhe kolla e thatë.....
TI DHIMBJE....
Ti dhimbje,
je det i kripur qe shfryn,
ne vule perandorake,
ne gjëmimin e rrashnaltave që gulcojnë,
ne ishujt e vetmuar ne katarakte.
Je zhveshur ne minutat qe shkojnë,
ne sekondat që përflasin,
në sinonimet më të cuditshme njerzore,
në orët biblike që dridhen nga shenjtëria.
Për të hequr vargonjt e padukshëm,
pastrova shpirtin në ene gjaku,
i dashuruar u dorzova,
në zemra të hutuara,
në një plevicë malli....
***
I NJOMUR -NË DJEP TE LASHTË
Brumrat jetësor u ndanë,
ne mish e tru që zjejnë,
ne grepat e algat qelizor,
ne dridhërimat kockore,
që si tjegulla te renduara,
mbajnë një thes me halle.
Ne ëndrrat kukafsheh,
qe zbresin matanë pllajave.
Ndaj sa jam i gjalle,
nyjën endacake,
shtrëngoj fort,
si nokdaut pres grushtet,
që i huaji me jep.
I mbledh gjuhët enigmatike,
i bëj zap,
qe nesër kontinenti te vishet,
i njomur, me djep të lashtë.
JE E IMJA…
Nese ke ngjyra per mua;
eja,
si nje flutur plot ar,
si nje mengjes ku vishen,
rrezet krizalde;
si nje zabel ku shkundet,
harku im i kulluar,
Ku preket nje varke,
nga nje dallgezim i haruar.
Je e imja,
pas rrekezes gurgulluese,
ku luajne hijet kolorite.
Fli ketu e cuditshmja ime;
Capkenia,
metafora rreshqitse,
ku derdhet fjala e shkruar.
Bej c duash,
vetem lajmerohu,
agimi vjen duke kenduar….
JUGA E BARDHE….
Ka nje pyll te blerte,
aty ku zbret perroi duke qeshur,
ku trendafilat prekin fshehurazi,
faqet e asaj,
ka nje drite buzeqeshje,
ne thellesi te poreve,
ku fundoset hiri i merzive,
ku gjymtyra dridhet,
nga zemra e ngrohte.
Ka nje ere ciltersie,
ku gezimi sapo lindi,
nga “Juga e bardhe”..
NGA DASHURIA PER TE….
Kaq e embel ishte ajo vajze,
sa stinet u bene nje me pranveren,
kaq e bardhe ishte ajo vajze,
sa lulet e qershive,
bene pakt me eren.
Kaq lehte fluturoi,
sa iku u be ere,
mes kraheve dhe debores.
Nga dashuria per te,
endrat paguan shpirtin,
qe iluzionet te zgjoheshin;
vetem ne mengjes…..
DUEL I QIELLIT ME TOKEN..
Duke germezuar eren e qiellit,
te munduarit hoqen barerat e verbera,
qe kishin mbire si gjuhe thike,
ne shpine te detit.
U desh te grisej dhe mali,
qe si brisk u pergjysmonte jeten.
Brenda pikes se nje uji ,
me mijera shigjeta,
shpuan gjethet e trendafilit,
ne britma kercelli.
Kur u pa se gjak e qelb po rrithte,
u zhvillua dueli,
hena nudo u zhduk,
per te mos pare,
kamzhikun ne shkembenjt e verdhe..
PO SHKOJ TE THEM-KETU ESHTE NGROHTE….
Gdhihemi me kercime,
ecim ne lekure portokalli,
per pak arome,
ngarkojme thase mendimi,
pastrojme dritaret ne koral zanor.
E rasim qiellin ne koke,
per pake start e mendim hyjnor.
Mbremja xhunglen ditore e vrapon,
ne kodrat pa formule magjike,
perqafon.
Rrjedhin endrat shtratore,
plot zhurme;
amfetamine ne koke.
Po shkoj te them,
se kjo eshte toka,
tramvaj ushqimi,
lumturi cmendurore,
ne shtrat epshor,
dridhje ngasherimi,
per pak krahe te hapur fort….
DUART E TOKES..
Duart e tokes,
shume dhimbje kane,
jane mavijosur ne shekuj,
c peshe qe mbajne,
jane terhequr krahet,
ne ecje toksoresh,
jane mbajt shenime,
eshte prekur kaq gjate,
dikush i preu damaret,
dhe toka ,
s merr fryme rehat,
dikush i shtypi brinjet,
dhe dheu u be bajat,
nje tjeter i mblodhi te qaret,
ne shpirtin qe mbante nje harte.
A e dini c eshte zemra e nje toke?
Frymarja juaj e gjate,
eshte rrenja,
ku ti toksor hodhe dashurine,
ne arin qe i c vat cdo cast,
eshte mali i ngjitjes,
eshte deti i pare,
qysh ne kohera ti toksor,
nuk do hidhje asnje hap.
Eshte pragu ku ti qesh,
dhe qave si i marre,
me token i ndave dertet,
dhe pranveren aty prane….
KUR FIKET NJKË YLL
Kur shkund një djersë të acaruar,
aty dhe ëndrra është zhgënjim,
kur digjesh nga vapa i tjetërsuar,
aty kthehesh në trishtim.
Se dot vetën se mendoje
të ulur i vetëm në një lëndinë,
nj çerdhe a lis i vjetër,
bënte me jetën një ujdi.
Ndizma sadopak cigaren,
të zhdukem pas në harresë,
dikur i lodhur nga gërryerja,
me zor s‘do mbash dot
mjegullën ne zverk.
Pastaj kthim
nuk do kesh,
në bluarje kockash a kusur,
si yll i futur i vonuar,
do digjesh,
pa zhurmë e bujë...
KALËROJ MBI MALLIN
Aty ku gjumi gjeti ëndrrën,
për mall,
Aty kalëroj unë,
me të panjohurën trill,
në trëndafilin e vetëm,
ku vjeshta për zili,
e kish mbrojtur.
Zgjodha agimin,
nga errësira pa rrugë,
që kraharori
të hidhte vallen e kujtesës,
syth lastar,
në një buzëqeshje të fshehur.
Brodha brenda shikimit tënd,
netët me fshihnin,
në gardhet e shtëpive pa mirazh.
Me fol për heshtjen prej guri,
nëse mundesh,
që nesër pranverat e largësive,
mos t’i mbjell në tokë të huaj...
ZGJOHU !
Ç’ më jep mendimi jot,
fjalët e tua shikim deti,
gjuhët e çuditshme,
kërkojnë fillin,
nga çelën sythet,
mëngjeset e tua
në përplasje jete,
dritë.
Është koha të njohësh veten,
ku je,
ku shkon,
pse ishte ajo qe zgjoi
qerpikun tënd.
Beso si qiri që digjet
pranë një flake,
te fsheh ty,
kryqëzimin e faqeve të njomura,
hijen e hapave
nga ku ëndrra foli atë.
Më fol për dritën,
më fol për tangon,
që krismat lindje panë.
Me prit ta shohim
bashkë qiellin,
beso në atë që quhet lartësi,
ne te vetmin zjarr ne toke,
ne te vetmin shikim,
ku e puthura u varr,
nga një sy blu,
në të vetmin gurë jetësor,
që nga zgjimi
dëboi tabutë...
TOKA “SKLLAV FRYMOR “
Nënat lindin jetën,
natyra çel dritën,
shtigje
ku unë shtrihem,
trupëzohem,
kristalizohem,
futem në gremëzimet,
të thënat e të pa thënat e pllajave,
lëndinave,
sekreteve ne fund te detit,
ku era derdh,
brengën njerëzore,
humbëtirat,
magjinë e një dashurie sysh,
puset e thella ,
shpirtrat e lodhur,
qetësinë mister
qe nga lindja
e deri kur perëndimi,
mblodhi hiret,
çastin kur toka
u bë skllav frymor.
SHI UJËVARASH
Ku ti kap pragjet e tua te lodhura,
kujtesën qe ra sivjet nga lëngata.
I morri era prej flokësh,
i futi ne zgavra fundoseshe,
i humbi vijën e jetës,
që nesër vetmia të vallëzonte
vallen e shkretëtirës.
Hijet postare
rrezuan hartimin tënd,
lëshuan brenga,
trupë lëshuar,
pinë dëshirat e tua,
që nesër dëbora
mos të gdhinte e bardhë.
E megjithatë ti prapë,
fluturove,
u zgjove,
shtyve murin,
hape ditët,
zgjidhe nyjën nga rruga,
për faktin se aty kish filluar
te lindte "shi ujëvarash".
TROKIT
S’po gjej një copë qiell,
të nxjerrë shpirtin hije rënd,
Mbi ujera të humbas,
mbi syprinën e gotës e gotës,
që nesër heshtja të gjej parajsë.
Mos u plak o dashuri,
gotë e argjend,
ëndërr e pikuar qelqi,
dhimbje lëndinash
ku drita virgjërore,
zbriti humnerat e botës.
jeto në pafundësi,
trokit mallin,
kap kataraktet e mia,
ndiz zjarr ne buzët e rreshkura,
mblidh hapat,
vështro drejtimin,
ne vrapin e ëndërrimeve të mia.
