Më fort se dimri i açartë që rend pas mejet. Avuj që tretën mes hapsirës boshe, ku fjalët nuk kanë vend.
Pikat e shiut vazhdojnë të luajnë këngën time të preferuar mbi pasqyrimin e ujit, ku gropëzat e vogla mbi shkëmbinj mbushen si oaze ëndrre, më kujtohet të me kenë thënë se dikur kanë shuar etjen në këto rrasuka ku uji jetës i mbush me langun magjik pa të cilën njeriu nuk jeton.
Thonë se dikur zanat janë “kqyrë” si në pasqyrë dhe tani unë pres qetësin e tyre për të gjet imazhin e humbur, jam pa frymë në këtë pritje, jam më e vogël se pika që bije rrathë-rrathë në mes të pellgut dhe rrathët përplasen mbi shkëmb si dallga në det.
Unë s’jam zot i pellgut, por thjeshtë një humbarrugëtare ngarkuar me shpresë që kërkon shtegun, dua të iki prej dimrit tënd, më vret shumë ftohtësia që të buron nga sytë, janë po ata sy që dikur më treguan pranverën, shtegun e dritës drejt universit pakufi…
Stinët e shpirtit paskan tjetër rend, tjetër vlerë, i frynë tjetër erë, pritjet ngjajnë me H2 ku i mungon O.
