CIKËL POETIK NGA VEHBI SKENDERI
Shkallet
Përditë ngjit mijëra shkallë që të të them “Mirëmëngjes!” Sa të të dëgjoj pak zënë.
Shpesh ndjen njeriu urinë e një fjale të butë e të pathënë
Më shumë se urinë për një trohëz buke.
Shkallë-shkallë sa të të them: «Nesër mos më prit!”
Mike! Pse më jep përditë krahë Dashuria! Dhe shpesh m’i këput krahët?
Mijëra shkallë! Nga superxhirot zemra po më çahet.
Pse më injektojnë helm çdo orë hallet meduza? Pse e mira çapet si qerre?
Dhe e Keqja si vetëtimë?
Mike! Më mirë vij rrëfehem te ti
Se në Katedralen Notre Dame de Pari...
Shkallë! Me koracë akulli e ballëdirsur
Për të soditur gjoksin tënd që dallgëzon si det nga frymëmarrja.
E për të të çuçuritur me një frymë :
Mike! Ndarja qenka më afër sesa takimi ynë…
Shkallë-shkallë! Që të përsërit pyetjen e përditshme : Si ke fjetur ?
Dhe pyetjen e çuditshme: Ku ka tretur loti im? Kush e ka gjetur?
Mijëra shkallë! As lodhem dhe as më këputen këmbët.
Kur presin dhëmbët hekur nga acari. Kur akulli tretet.
Kur vuajtjet e mia nuk i nxë as varri, as detet!
Shkallë! Shkallë! Në të dy anët e rrugës pemët. Shkurret dekorative. Trëndafilat.
Vilat në Bazel e në Rajnah. Vitet e ditët e mia rresht. Çapen bashkë me mua…
Dhe po qe se më pret Ti mbi Çatinë e Rruzullit. E po qe se më thua ti
“Jam në Everest”, unë vij në çast. Sado të bjerë dëborë e çfarëdo ere që të fryjë.
Ngjitem! Bashkë me pajimet e mia: Ganxhat, çekiçët e litarët alpinë…
Dhe bashkë me shkrepat e tetëdhjetë (80) viteve mbi shpinë.
Thuaja henes
Kur ke diçka per te me thene
diçka qe nuk te shqitet e s'e mban dot per vete
qe s'avullon si shiu e si bora nuk tretet
E ngado qe te ikesh pas te ndjek kemba-kembes
Trokit ne Hene! Thuaja Henes!
Kur te bezdisesh nga nje grigje halle,
Mos u besosh as engjejve as djajve
As gureve e sendeve reale
E s'ka njeri qe te çliron nga dhembja
Dhe nga Verdikti i Akullt i se Thenes
Prit sa te vije mbremja. Thuaja Henes !
Kur s'u ze bese me as hijeve as enderres
As blozes qe te nxin, as bores qe zbardh majave
as miqve tend te afert, as tezeve, as dajave
e kur e ndjen zbrazetiren gjer te dhembja
dhe asnje vinç gjigand s'mund te te ngreje nga renia
Thuaja Henes - prit sa te vije mbremja.
Kur ke nje plage, nen ije, qe djeg sa te than peshtymen
Dhe te mundon çdo çast, te ze si varri frymen
Diçka qe i ngjan tymit e mjergulles se nje dite
Ku ngaterrohen lemsh: zbavitje e cfilitje
Kur ke ne gjoks nje plage, gur te rende!
Brengosje e plagosje. Makth! Brenge poshtruese
E je shterur krejt duke besuar
Diçka qe s`ia thua as vetes sate as nenes
Trokit ne Hene! Trokit ne Hene! Thuaja Henes!
Sado e larget qe te shtiret e mizantrope:
ndoshta dhe te mjekon?
Ndoshta te nxjerr nga llumi i kesaj bote?
Dhe ne mos te shpetofte ajo
ndoshta te merr me vete ne hapesire:
Ku ne mos qofsh e lumtur
te pakten je e lire.
KUSHTETUTA E KONFEDERATËS
HELEVETIKE
Vërtet. Këtu mbrohen me ligj nga Shteti, tok me njerëzit
Pyjet, shqerrat, breshkat, hamshorët.
Mua më ngjan se Kushtetutën e këtij vendi nuk e shkruajnë statistët
E Parlamenti,
Po mjelmat, ujqët, iriqët.
Dhe para se të marrë rrugët e hapësirat nëpër botë,
Në këtë Kushtetutë, krahas e dorazi Burrave të Shtetit
Firmosin, nen për nen: Kaprojtë, dhelprat, zogjtë.
Bernë, 1 gusht 1996
ZEZAKJA E BERNËS
Më buzëqeshi Fati. (Nuk di: së mbari a së prapi ?) Sot mes Bernës vërej
një negre.
E kush s?kthen kokën drejt asaj? Ajo i ka të gjitha cilësitë
E bukurisë greke e persiane. Shih! Gëzofi i bardhë i kësaj dite
zvicerane
Qumësht, i shkon si fustan dasme, mrekulli.
E pyes veten: Qyshkur Fidia po e gdhend Venerën në mermerin e zi?
Katran e zezë, më tepër se kafeja e pjekur, bën hije. E çdokush e ndjen
Praninë e saj, që dhjetë hapa larg, pa e prekur. Sytë i xixëllojnë si
shpuzë.
Përhap afsh e gëzim si e dehur prej verës,
që të deh posi verë, pa e vënë verën në buzë?
Me mëngë zhapone, gjerdhan e minifund, mbart muzgun e përrallës.
Ndoshta
I ngjan edhe xhunglës, si një mister pa fund. Vështrimi i saj gjëmbon,
gati
Të shpon si ferra. Ndjen se e çmojnë të gjithë. Po ngjan se s?pyet për
vlera,
Në këtë botë pa vlera.
E teksa buzëqesh, me një lëvizje blic, që askërkënd
S?përfill, i shkrepëtijnë dhëmbët si dëborë.
Kokëlartë gjer në qiell, shkel mbi kalldrëm me ritme, tundet plot
hijeshi.
Unë pyes veten : Qyshkur Rodeni po e gdhend Kryeveprën e vet,
Nga mermeri i zi.
Bernë, 10 gusht 1996
LUTJE PËR ZONJËN E ZHYLVERNIT
Kjo Flokëverdhë zvicerane, ndoshta shumë më e re dhe më e bukur se unë:
Çdo ditë kalendarike kryen dy ditë pune (8 orëshe) duke i shërbyer
Qenit të vet me emër famëmadh Zhylvern.
Kjo Flokëverdhë gjermane-helvetike, që i ngjan asaj lules së mbirë mbi
liqen:
Kjo Lorenlaj, shfaqur nga fundi i legjendës a fundi i Liqenit Leman,
kjo
sykaltër
Që mund të fitojë në Hollivud katër çmime Oskar për bukuri,
Dy ditë pune në çdo ditë kalendarike ia përkushton Mikut të vet
Zhylvern.
Unë e përshëndes përditë e më shpesh dhe, sa herë që më ndesh, ndjej
një
drithërim
Të prushtë. E, s?di sesi, një ditë, një çast, i ndodhur tepër bosh e
tepër
ngushtë
I flas plot ëmbëlsi: ?Zonjë, më falni që po u ndal, më falni për çka iu
them
Sepse e di që s?kam Emër të Madh si Miku juaj Zhylvern.
Por iu betohem sinqerisht, për Perëndi, ju dua sinqerisht. Me tërë
mallin
E shpirtit tim ju dua. Ndaj eja rri me mua bashkë. Nuk them një natë
dimri.
(Kur nata është e gjatë.) Së paku një orë me mua rri çdo natë?
E, në qofsh shumë e zënë me Mikun tënd Zhylvern
Dhe s?ka hapësira bosh dita kalendarike
Ndalo veç një minutë, si kanarinë e artë, me biskun pranveror të kësaj
Erotike.
Reinach, 12 prill 2001
EMIGRANTËT
I dua fort! Iu falem pyjeve të Zvicrës. E më kënaqen kërcet e hundës
Nga aromat e blirit e të pishës. Po shpesh, tek i vërej, më kap
trishtimi.
Më kap një pikëllim e mundim sfilitës. Ashtu si i vranë me artileri
Talebanët statujat e drunjta të Budës: pushtetarët injorantë vranë
pyjet
Në Shqipëri. Pyjet!
M?i sharruan e m?i faruan krejt. Tani, kur shkon andej, ndjen mall të
shohësh
Një iriq, një kaproll a një çakall. Ku u zhdukën? Thua janë bërë si unë
dhe ata
Emigrantë. Po thëllëzat, gargujt, turtujt, mëllenjat e fazanët, ku
fluturuan?
Ku kanë ikur? ?Kanë emigruar ilegalisht, në drejtim të paditur,? thonë
policët.
?Janë regjistruar nëpër zooparqe në Suedi, në Groenlandë e Kanada,?
japin
alarmin
Të gjelbërtit, si ?azilantë?. Xhahilët analfabetë, m?i shfarosën tërë
llojet
E drurëve: Ahishtet, bredhat, arrat, panjat e gështenjat. Shih
ç?katrahurë
E tmerrëshme! Fidanat e njomë dy vjeçe e rrobullat e rrallë
qindravjeçare.
Brigjet e kodrat, dikur, me gjithfarë drurësh të gjelbër janë zhveshur,
janë
Plasaritur e janë djerrur. Krojet, gurrat e përrenjtë, në vendin tim
janë
mpakur
E janë shterrur. M?i sharruan e m?i masakruan krejt. M?i shitën e
përshitën.
M?i shkulën e m?i shpërngulën. M?i cunguan e m?i zhdukën tërësisht
pyjet
Në Atdheun tim. Pemët e hijshme e fidanat e parritur m?i linçuan e
shkuan
Në linç (jo Ku Kluks Klanët, po xhahilët! ) sa nazistët hitlerianë
hebrenjtë
e pafajshëm
Në Aushvic.
Ndjej mall e përlot sytë, kur vërej pyjet e Zvicrës e Alpet e larta
E nuk e shqit vështrimin dot nga degët e pemëve: kërkoj turtujt e
fazanët
e mi
Emigrantë.
Ndoshta po takoj ndonjë sish.
Reinach, 3 maj 2001
MOS U MASHTRO, BABUSH
E ku ta dish, Babush, ku ta dish, po të mashtron vogëlushja Ksenja kot,
Me një tubetë çamçakiz. E ku ta dish, Babush, ti ku ta dish.
Nesër ti ndoshta do ta kalosh tri herë Atlantikun tejendanë
Që t?ia dëgjosh pak zërin. Apo t?i ulesh dy sekonda asaj pranë. Nesër!
Nesër
Kjo kiliane a braziliane e vockël, që ka emrin Ksenja, Juliana e Syene,
Mjaft të formojë në celular dy tinguj, dy rrokje, mjaft të të japë
shenjë
Qoftë dhe me zë çuçuritës (prej mijëra kilometrash largësi ) që ti
Të turresh te ajo me shpejtësinë e dritës!
Mos u gabo! Mos u mashtro, Babush, me një paketë çamçakiz apo një
Karamele.
Nesër
Mjaft të të çuçuritë e pëshpëritë diçka në vesh ajo. Mjaft të të pyesë,
me çerek- buzë:
?Më do?? Mjaft të të llastohet pak: ?Ty të mendoj gjithmonë?, të
bredhësh
nëpër
Gjithë pyjet e Brazilit e të zgjedhësh papagallin më të bukur në
Amazonë
Për t?ia sjellë dhuratë.
Mjaft të të tundë kryet pak ajo, duke zvarritur zërin: ?Më do, vërtet,
më
do?....
Të shkulësh lisa, ti, bambu e baobabë dhe të sjellësh trëndafilët
flakë,
që ngado. Mjaft
Të të presë ajo, diku, edhe të të përcjellë. E ku ta dish, Babush, ti
ku
ta dish.
Mos u gabo, mos u mashtro Babush, me një cigare çamçakiz, një copëz
çokollatë
Apo një karamele.
Mjaft të të tundë doçkën pak ajo, nga Rio De Zhaniero a Kryeqyteti i
Globit
Gjenevë, që ta shalosh si pelë bizonin më të tmerrshëm. Mjaft të të
tundë
pak
Vogëlushja Ksenje, atë kaçurel të verdhë, mjaft të të puthë pakëz kjo
gazele
Dhe gjithë rëra e plazhit të të duket ar. Dhe vezullojë si perlë çdo
grimcë
që shkel
Ajo: E të fluturosh ngado si meteor të përshkosh Qiellë?.
E ku ta dish, Babush, ti, ku ta dish. Mos u gabo. Mos u mashtro Babush
ti
Me një karamele.
Bernë, 27 tetor 1996
LAJMET
Lajmet, zilkat e trishtuara të bulqeve
Që bisedojnë me Hënën,
Lajmet, dhëmbët verdhacë e të zinj të ujqeve
Që ma shkyejnë zemrën.
Lajmet, e mjera Shqipëri
Presim ta lexojmë Buletinin Meteorologjik
Që ta mësojmë
Si do të jetë nesër moti.
E mjera Shqipëri!
Më ngriu akull loti.
Bernë, 12 mars 1997
I DASHUR SOKRAT
Që të dy, ne me sa shihet, kemi Fat të njëjtë ? Çapemi nëpër mjergull
në
të njëjtën rrugë, pak të trishtuar. S?është kështu ? Që të dy nuk jemi
kaq
të rinj, po s?jemi as të moshuar. Nuk kemi humbur asnjë biznes pasi
asnjë
s?kemi filluar.
I urti Sokrat. Ti duket po qesh me mua. Ç?farë po më thua kështu. Që të
dy kemi boll Fat:
Unë që kam për mik një qen besnik si ty dhe ti besnik më ke mua.
S?është kështu ? E di, e di ! Që të dy jemi të varfër deri në skajmëri.
E, me sa duket, që të jesh i varfër, nuk qenka aq punë e lakmuar, e
ndoshta
as punë shumë e pastër?
I dituri Sokrat, unë mendoj se ndonëse jemi mjaft të ndryshëm (njëri
katërkëmbësh
dhe dykëmbësh tjetri): kemi fat të njëjtë. Kështu është . Bile, ndoshta
edhe karakter të njëjtë. Që të dy jemi kurreshtarë, pak më tepër se sa
duhet.
Kemi nuhatje të tepruar. Ndonëse dihet ku të shpie kjo shqisë. Besojmë
lehtë
cilindo. Ndoshta edhe kur s?duhet besuar. Nuk i ngjajmë aspak adashit
(emnakut)
tënd, Sokratit Plak, që meqë nuk i zinte besë askujt, piu helmin.
I ndrituri Sokrat ! Ndoshta kështu edhe qënka thënë. Jemi lindur nën
një
hënë. Jemi parë (njohur) me hënë të mirë. (Hënë të plotë) Kemi lehur
nën
një hënë. Ndoshta edhe jemi dehur, duke vërjejtur nëpër re një natë, të
njëjtën hënë. Ndoshta edhe duke ngrënë bashkë në të njëjtën pjatë.
Që të dy jemi qytetarë zviceranë ilegjitimë. Të papranuar si qytetarë
legjitimë.
Dhe emrat tonë nuk figurojnë fare nëpër regjistrat dhe katedralet
helvetike,
sikur të jenë kallur në ndonjë Vrimë të zezë kozmike.
I ndershmi Sokrat. S?është kështu? Kemi të njëjtin hap. Sa herë lutemi
vërejmë
Lart. Dhe
Kemi Fat të njëjtë. Folmë, s?është kështu? Që të dy jemi të dashuaruar
marrëzisht,
me të njëjtën grua. Që të dy e vërejmë drejt e në sy, sa na digjen
faqet
prush nga dashuria. E përcjellim me sy, derisa na zhduket hija e saj në
horizont. Po ajo, djallushka, me sa duket. Me sa di unë t?ia lexoj
sytë,
nuk do asnjë nga ne të dy. Djallushka. As mua dhe as ty.
Reinach, mars 2001
DIKUR
Pikat e shiut,
drumbullijnë pareshtur në dritare, si poplat e dheut në një varrim
përmbi qivur.
Që nga ky çast, çdo gjë që shkon dhe ikën, shkrihet nëpër dyrrokëshin
Dikur, Dikur, Dikur ?
Dikur kam pirë ujë në një krua lot të kthjellët.
Dikur kam folur miqësisht me Darin (Plakun) e Keopsin
Dikur kam dashur një biondinë me sy të qiellta.
Dikur kam mbjellë trëndafila mbi rrënoja dhe kaosin
PËRGATITI FLORI BRUQI
