Vullnet Mato
LUGINA E FLORIRITDjalëria e uritur më nisi
rrugëve të largta të shpresës.
Nga brigjet detar u ndala
në një luginë prapa diellit.
Aty mes maleve shkëmbor
rridhte Shkumbini i djersës,
nga balli me pluhur kuqërrem
i gërmuesve të hekur-nikelit.
Thuhej se vargu i vagonëve
lidhur me hallka zinxhiri,
që zbrazej pareshtur te karvani
i kamionëve të metalurgjisë,
nxirrte nga dy gjinj malesh
llavën e shkrirjes së “floririt”,
ndërkohë që njerëzit luteshin
te gjinjtë e shenjtë të dhisë.
Gratë çobanesha nëpër brigje,
tundnin këmborët e gjinjve,
teksa burrat me thonj urithi
hapnin guva në bark të malit.
Po kur dilnin me vagona “ari”
nga kthetrat e shkëmbinjve,
njomnin misërniken e verdhë
me dhallën si shurra e kalit.
Kaluan vite dhe banesat
s’i ngritën dot nga balta,
as opingat nuk i shkulën
nga këmbët çorapegrisur,
as shallvaret që mbulonin
format e grave syzjarrta,
s’i këmbyen dot me fustane
pas belit me ar qëndisur.
Gjiri i luginës as për mua
s’pikoi arin e këtij “kurbeti”.
Por nga lugina e gjirit
të një vashëze bukuroshe,
pikoi një mjalt ngjyrë floriri,
ku buza ngjitur më mbeti
dhe u ktheva me tre vogëlushë
në Jugun e lugëve boshe...
