Xheladin Mjeku
Tfilluam këtij rrugëtimi kaq mundimshëm,
Të çmallemi për mote me vllaun,
Në legjendën e gjakut në zemër Prekazi,
Ndezëm flakadanët e lirisë,
Për t’ia ndriçuar rrugën
Shekullit të mëvetësisë.
Sa shumë kish lënguar Çamëria,
Sot plagëve po ua kërkojmë burimin,
Vumë flamurin në Gurin e Prevezës,
Filati, Konica, Janina e Arta
Na shtruan sofrën e bujarisë,
Përqafimi mbetet peng për një shekull.
Nga Manastiri, Shkupi, Tetova…
Me tingujt e gjurasë Grykës së Radikës,
Sa legjendat u tjerrën për nagantin e krismave,
Parakaluam triumfalisht faqeve të lavdisë
Dhe ia vulosëm kohës qëndresën,
Tek sa po zbret buzë Vardarit një rreze drite,
Hasan Prishtina përqafon burrërisht historinë,
Gonxhen, Kryetrimin, Epopenë e lavdisë.
Mbushur aromë jete rrugëtojmë tutje,
Një fresk i Mollës së kuqe na mbështjell plot jetë,
Gjithkah po frynte jugu furishëm,
Shpaloseshin rrënjët e kujtesës si petale lulevere
Mbi Testamentin e kohës së trisht
Me pika gjaku qëndis.
Nisëm rrugë drejt Majave të Boletinit,
Se atje valviten vitet e historisë,
Dhe fjala amanet brezave:
“Kur është mirë Shqipëria,
Edhe unë jam mirë”.
Dy nagantë shkruajnë epitafin e pavdeksisë,
Flamur ndër shekuj na vjen mes Kuvendit
Isa Boletini.
E nisëm shekullin për udhë,
Shtigjet e lirisë na premtoi,
Pritëm gjatë një kumt
Dhe shkurti na mbushi zemrat gëzim,
Prishtina po festonte agimin,
Çlirimtarët ia shtruan vendçe.
Nga Kullë e Bushatëllinjëve,
Dëgjohet kushtrim i maleve:
Po vjen Ali Pashë Gucia!
Osoja në Vraninë
Paska shtruar drekën e festës,
Barot e zemër qeliku.
Një flamur e shoh prej një shekulli,
Dedë Gjo Luli ma lëkund plisin
dhe shkund tytën e maliherit,
Në emër të atdheut,
Në emër të lirisë.
Në Lezhë çmallem një çast,
Kryetrimit ia puth rrezet në ballë,
Turravrap ngarend fushave të bleruara
Deri në krahërorin e shkëmbit në Krujë,
Ku pikon për shekuj gjaku i lirisë
E rrezaton një dritë jete.
Vlora vlon nga valvitja e flamujve të lirisë,
Krahshqiponjë hap horizontin plot rreze,
Shekullit ia fshijmë mjegullën e durimit,
Deri në bashkimin e ëndrrës së pambarim
Dhe e përgëzojmë Kuvendin e burrërisë,
Me gjuhën e zemrës dhe dashurisë.
Të gjitha rrugët kanë mësyrë të arrijnë
Në logun e burrave dhe besës,
Tok me Plakun* të ngremë gotat,
Në Kullën e mëvetësisë.
Por nga Prekazi deri në Vlorë,
Kemi edhe pak rrugë për të bërë,
Kemi edhe një mall për t’ia shuar
Nënë Shqipërisë.
ALI PODRIMJA
Sot nuk do të shkruaj poezi
As ngushëllim fjalës që ma nis ditën
Veç kujtimit që do ta qes në letër
Se ikjet janë si hijet e na lënë peng fjalën
Që thuhet për ditë të vështirë
Kumti ka peshën e rëndë si plumbi
Dhe forcën e gjoksshkëmbeve që trondisin
Po ikja e poetit ka emër tjetër
Mban flatrat hapur drejt bardhësive njerëzore
Që frymë e shpirt çojnë në folen e urtisë
Kujtoj ditët që bëmë pikën e qejfit në emër të poezisë
Veç një muaj në mes fjalës dhe heshtjes tënde
Gjatë folëm e kënduam vargje në kaltërsinë e Jonit*
E të dielën e fundit këmbyem fjalët e ndarjes
Me uratën për rrugëtim të mbarë!
Shtruar llafosëm me miqtë gjithandej
Sa kishin zbritur tek fronet e perëndive të këtij nënqielli
Aty takojmë Fatmirin, Agim Maton, vetë mikun
Me Vilhelmen ia themi për poezinë, për jetën plot halle
Alma e Raimonda frymonin vargje me kaltërsi jonike
Gjatë shtrihej fjala deri tek Mali i Vetëtimës
Shkreptimë fjalësh e labërisht kënga merrte dhenë
Dhe nuk e dinim se po thurnim merimangën e kujtesës
Që na ndanë pafundësisht
Në këtë fatkob kohe
Ne kthyem prej nga erdhëm ditë më parë
Të rrahim furtunën e heshtjes shekullore
E ti nise rrugët në pakthim drejt Durrësit, drejt botës…
Se jetën e poezinë i deshe njëtrajtshëm
Dhe nuk iu shqite vargut plot kaltërsi, plot zjarr promethean
Për të vazhduar tutje botës ta shpërndash fjalën e dritës
A të takosh Lumin e mallit që të djeg për një shekull
E ne mbetëm të rrahim furtunën e heshtjes shekullore
Ti ia gjete rrugën vargut që të zaptoi shpirtin plot një jetë
Mbi flatra të mallëngjimit
Sot nuk do të shkruaj poezi
As vargje nuk do të shkëpus nga kujtesa
As ngushëllim s’kam fjalë për të thënë
Veç një kujtim mbi letër-pergamenën që mbijeton
Për mallin që djeg vargun e ndryrë në shpirt
E shtrin flatrat e prekjes në gjithë skajet e botës
Që frymon shlirshëm si vet shpirti yt plot zjarr
E kandil shekullit i qëndron deri në frymën e fundit
Lum miku, thuaje edhe i’herë në kupë të qiellit
Fjalën që ndryn në shpirtin tënd rebel
-A falet Kosova e gjakut, e shpresave …
M’sa falet poeti që luleve ua jep shkëlqimin e dritës
Dhe aromën e lirisë ua mbështjell rreth qafe
Shekujve në vargëzim
Ali Podrimja
_________________
*Në “Takimet e Shkrimtarëve Jonian” në Sarandë, ku për herë të fundit ishim bashkë prej 22-24 qershor 2012. Ali Podrimja u nis drejt Durrësit, e ne u kthyem në Prishtinë, për të mos u takuar kurrë më për të gjallë të tij.
