Simfonitë e cicërimave

Vullnet Mato

KUSH PUTH FORT DADON JETIKE

Jeta ka provuar
në harkun shumëshekullor,
njeriu lind kurdoherë
binjak me vdekjen,
në të njëjtën ditë,
në të njëjtën orë
dhe binjaken e ka
kurdoherë me vete.

Mjafton të hedhë
një hap në greminë,
të lakmojë drogat
me etjen e tërbuar,
plumbin e gojës
të nxjerrë me zemërim,
të hajë një porcion
ushqim të helmuar;

Të prekë pa vëmendje
çdo armë të kohës,
të gjuaj padashur veten
në vend të derrit.
Sidomos të hajë
kilometrat tej normës,
duke lejuar makinën
të marrë furinë e ferrit.

Por, harrojmë shpesh,
kur na joshin ca qejfe
dhe harbohemi me duf,
pa i vënë frerët kokës.
Atëherë vdekja papritur
na rrëmben me vete,
në strehën e saj prej dheu
brenda nëntokës.

Pra, mbetemi gjithë jetën
viktima të binjakes foshnjore,
të pambrojtur nga e keqja,
gjithmonë me rreziqe.
Dado kemi veç kujdesjen,
që na merr përdore,
deri në fundin e pashmangur
të moshës në ikje...

Binjaken tinëzare lë të mbetet
përherë duarbosh,
kush shtrëngon e puth fort
dadon e shtrenjtë jetike!...

KUR FALEMI TE KY TEMPULL

Ndodh të ndjehem
sozia i Papës së Romës,
se kam Vatikanin tim
të ngritur mbi kërbishte.
Kur më duket vetja
kryemyftiu i botës,
kam dhe Mekën ku godas
djallin me gurishte.

Sepse predikoj në art
dashurinë e vërtetë
dhe i ftoj të gjallët
të vinë të falen tek unë,
të zbardhin shpirtin
nga mëkatet në jetë,
t’u prijë mbarësia
në shëndet e në punë.

Nuk jam shenjtor,
as magjistar iluzionist,
por dua me fjalë magjike
të bind çdo njeri,
se metaforat e vargjeve
dhe rimat e poezisë,
predikojnë në shpirtra
vetëm paqe e qetësi.

Largojnë nga mendimet
trishtimin dhe hakmarrjet,
që i vijnë trurit si dallgë
të padukshme ligësie,
nga dyndjet e politikave
që përhapin përçarjet,
me megafonët e fuqishëm
të mediave të tyre.

Unë bëj të puthen fort
miqtë dhe mikeshat,
t’i falemi më shpesh
tempullit të shenjtë poetik,
duke mërmëritur në heshtje
vargje nga vjershat,
për të fjetur gjithë natën
si në një shtrat kozmik!...

NE ILIRIANËT KASTRIOTISTË

Fryjnë erëra të forta, që të çngjyroset natyra,
me stinë të përziera në Adriatik e në Ballkan.
Por ato s’kanë aq fuqi sa të ndryshojnë fytyra,
të trashëguara nga geni i lashtë indoeuropian.

Ne jemi bij të nënës arbërore, prej fiseve ilire
dhe nga nënat serbe, greke, turke nuk kemi lerë.
Kemi vetëm fqinj të ngulur pas nesh në këto brigje.
dhe përqark gadishullit, s’kemi vëllezër të tjerë.

Ne jemi ende gjallë dhe një komb në mëvetësi,
se na ka mbajtur në këmbë shpata e Kastriotit
dhe na ka prirë kurdoherë bajraku ynë kuq e zi,
në çdo majëmali të truallit të dhuruar prej zotit.

Kush harron të vërtetat tona shumëshekullore,
nuk di pse vringëlloi shpatën e madhe Skënderbeu,
pse Ismail Qemali shpalosi flamurin në ballkon Vlore,
nuk di pse Noli predikoi lirinë anembanë dheut…

Ose kërkon qëllimisht të na bëjë popull laraman,
të quhemi turma të hedhura nga erëra rastësore,
të humbasim identitetit tonë të lashtë në këto anë,
ku pikon gjak çdo pëllëmbë e tokës sonë arbërore.

Pra, duhet te dijë kushdo që kërkon gjakra të ndezi,
duke na ndërruar prejardhjen në emër të miqësisë,
se kemi qenë, jemi dhe do mbetemi brez pas brezi,
vetëm një komb, një ngjyrë e ilirianëve kastriotistë!...

MIRËNJOHJE TË VDEKURVE

Ata janë disa qindra,
të njohur personalisht.
Nuk ua kam fotofytyrat
të gjithëve sa janë.
Ringjall imazhet e disave
që u kam arkivuar sytë.
Kam varur në mur shikimin fiks
të nënës me babanë.

Por i thërres shumë prej tyre
në apel rastësor.
Kur kujtoj mirësitë,
të mirët i ringrej në këmbë.
Më duket se për t’i bërë
ata sërish jetësor,
do të donte të çoheshin
edhe vetë dheu i rëndë.

Madje janë disa shpirtra
të papërsëritshëm për mua.
Ata i përfytyroj shpesh
dhe ua konfiguroj fytyrat.
Po aq të ëmbla ua pasoj
fjalët që më dhuruan,
dhe më vjen keq shumë
që s’ua shpërblej dot të mirat.

Ndonjërës, që i kam borxh
puthjen e pakthyer në gjallim,
do të kisha dëshirë t’i zbrazja
një shishe parfum mbi eshtra.
Dikujt që s’ia shërova dot plagët
nga të cilat s’gjeti shërim,
t’i mbështillja petale trëndafili,
në vend të fashove të vjetra.

Por kur ngatërroj padashur
listëmortin e gjatë të apelit
dhe thërras gabimisht ndonjërin
nga të ligjtë e padëshiruar,
nervozohem me vete,
që ndjell kot lehjen e qenit,
kur dua të dëgjoj cicërimën
e ndonjë bilbili të shuar.

Në pamundësi t’i përshëndes
të gjithë duke shtrënguar duart,
u them, me mirënjohje,
të më presin sa të zbres nën tokë.
Të vazhdojmë bashkë bisedat
që kemi lënë pa mbaruar.
Të mbetemi dhe në atë botë,
siç kemi qenë, miq e shokë.

Deri atëherë, më duhet të shmang
nga vetja çdo lloj ligësie,
që e ndjek me memorien
e pasvdekjes, secilin vdekatar,
duke ia mbuluar edhe emrin
me dyfish baltë neverie.
Të paktën të lë në kujtesa,
përjetësimin si njeri faqebardhë.

PËRBALLË DY POLEVE HEMISFERIKE

Gjatë gjithë verës,
gjethet thithën diellin përvëlues,
kapërdinë shirat
brenda limfës gjelbërore,
tretën të gjitha kripërat
nga thellësitë me humus,
për të kënduar zogjtë e ardhur
nga hemisfera jugore.

Tani simfonitë e cicërimave
jehojnë përtej ekuatorit.
Këtu fshesa erërave mbledh
gjethet në kapicat e kashtës.
Kjo mikpritëse e dimrit
ka filluar qysh prej shtatorit
të pastrojë mjediset
me frymën e stinës së ashpër.

Dhe ja, dimri brutal po vjen
me kamxhikë vetëtimash,
të përzërë vjeshtën
nga të gjithë sinorët e zaptuar,
malet dhe fushat përqark
t’i zhveshë lakuriq nga gjethimi,
të shkelë me galloshe akulli
kudo mbi trojet e gjelbëruar.

Ah, po ti, moj shpirtja ime,
mos u tremb as nga i ftohti polar
dhe mos u trishto aspak
nga mizoria e ngricave të tij.
Ky dimër do mundohet
të na ngrijë gjakun në damarë,
duke na sjellë Polin e Veriut
brenda në shtëpi!...

Por ne do të sprapsim
çdo akullim e ngricë dëbore,
duke u shtuar puthjeve
energjinë magnetike.
Se kur bashkohen dy polet
e ndjesive tona shpirtërore,
mund shkrijnë dhe akullnajat
e dy poleve hemisferike...