NGA RIZA LAHI
Shqiponja rronte në majën më të lartë të malit më të lartë dhe shihte gjithçka poshtë krahëve të saj të fortë, të mëdhenj dhe me pendë si teha thikash. Me ata krahë ajo çante retë, kur i tekej të afrohej ca më pranë diellit apo, kur vërsulej teposhtë. Që nga lartësitë e saja sovrane, me sytë e saj të kaltër e të bukur, po kaq të egër dhe lakmitarë, ajo pikaste viktimën e saj që përtej; që nga thellësirat blu të lartësirave. E pikaste, përpilonte planin e saj me shpejtësi dhe absolutisht të pagabueshëm, dhe vërsulej me krahët mbledhur drejt fushës apo shpatit të malit ku ndodhej viktima e saj; mu si predhë e ardhur nga qielli apo nga ndonjë re, ku i pëlqente të fshihej ndonjëherë, vetëm para pak çaste, para sulmi.
Me asnjërin nga shpendët e qiellit dhe as banorët e pyllit nuk kishte miqësi. Pa asnjë mëdyshje, as edhe me njerëzit poshtë. Kur e donte puna afrohej atje ku donte dhe, sapo nuk kishte më interesa, largohej drejt lartësirave të saja që nuk i arrinte askush dhe që aq i dëshironin miqtë e saj të rinj, të cilët ajo i kishte vetëm për pak; nëse i kishte. Mendonte se nuk i duhej miqësia me askënd; çfarëdo që të dëshironte, e arrinte vetëm vetë, pa nevojën e askujt. I mjaftonin sytë prej shqiponje për të pikasur, sqepi i fortë për të rrëmbyer dhe krahët e fortë për t’u larguar me të shpejtë shigjetave dhe plumbave. Plumbave... Ajo ishte kaq e bukur, saqë fshatarëve gjuetarë, të cilëve ajo u kish bërë keq duke iu rrëmbyer, iu dridhej dora dhe nuk kishin shpirt për të qëlluar mbi ‘të; për të qëlluar në shenjë. Mirëpo, edhe kjo sovrane e fortë dhe që përbuzte gjithçka poshtë krahëve të saj, ra një ditë viktimë. Viktimë e dashurisë....
Që nga lartësirat ku po fluturonte, mes tërë atyre shtresëzimeve ajrore, ajo pikasi një ferishte pëllumbi. Nëna e tij e kishte lënë vetëm dhe ai kishte rënë nga foleja e tij mbi lëndinë. Pëllumbi me pak push në vend të krahëve e hapte gojën mes barit të blertë plot lule vjollca. Siç dukej donte të hante diçka a të pinte pakëz ujë. Ndërkohë drejt ferishtes po afrohej një mace; një mace e fortë. Ajo po afrohej me hapa të ngadaltë si prej tigri për t’iu vërvitur përsipër, siç vërvitet tigri, por… Ndjeju në kokë një goditje të tmerrshme. Koka iu nda në dy copa dhe ra pikë gjallë mbi bar. Pas goditjes vdekjeprurëse, shqiponja, e mori me kujdes pëllumbin e vogël, e vuri te foleja e tij dhe, si gjeti për pesë minuta ushqim, të cilin ia ofruan duke qeshur me zor qeniet e livadhit, e ushqeu me sqepin e saj. Dhe u largua. Në muzg, erdhi nëna e pëllumbit,e bukur si biri i saj dhe me sqepin plot me ushqime. Vogëlushi i tregoi se ia kishte shpëtuar jetën shqiponja dhe se ajo e kishte ushqyer. Të nesërmen, në të njëjtën orë, kur nëna e pëllumbit qe larguar sërish, nga qielli, duke zënë diellin me krahët e saj të mëdhenj dhe me pendët e mprehta e të shndritshme si thika, erdhi shqiponja. I solli ushqim shumë, ia rregulloi folenë më të fortë e më të bukur dhe, si e ushqeu me sqepin e saj, u largua. Kështu bëri dhe të nesërmen. Edhe një ditë më vonë. Atë ditë, ndërsa po largohej nga pëllumbthi i saj, nga dashuria e saj, ajo pikasi pëllumbeshën. Nëna u tremb. U tremb nga që iu zu delli, nga fërfëritja e tmerrshme e krahëve dhe nga sytë e mrekullueshëm blu që I kallën datën. Ajo mori të largohej, por shqiponja e mbërtheu me të shpejtë. Ajo e mbajti një çast mes kthetrave, e pa me përbuzje dhe e mori vendimin brenda një të qindëshes së sekondës – e lëshoi pa i bërë asgjë, megjithëse e kishte kapur uria. Pëllumbesha nënë, atë ditë, shpëtoi pa u kollofitur nga dashuria e dikujt për dikë. Nga dashuria e përbindëshit të bukur të qiellit.
Erdhi një ditë dhe pëllumbi i vogël u rrit, u bë i madh, dhe me krahët e bardhë si prej luleqershisë, bëri fluturimin e parë anembanë qiellit. E bëri duke iu gëzuar gjelbërimit dhe duke kërkuar miqësi me ndonjë pëllumbeshë. Atë ditë shqiponja u nda nga dashuria e saj dhe u ngjit sërish lartësirave; atje, mes reve, mes krepave të pabanuar, duke e patur frikë të gjithë, duke mos patur nevojë për askënd dhe duke rrëmbyer me guxim dhe mjeshtëri gjithçka i duhej, sa herë që i tekej apo kishte nevojë. Ajo dashuri, e vetmja e jetës së saj, tanimë nuk ishte më. As që kujtohej për të. Mbase edhe kujtohej, por për shqiponjën ishte diçka e kaluar, sikurse dashuria që kishte patur dikur për nënën e saj që kishte kohë që nuk rronte më. Mirëpo një ditë…. Shqiponja nga lartësirat e një reje, pikasi një skenë të tmerrshme. Një grup gjuetarësh kishin ndezur një zjarr dhe donin të piqnin një pëllumb që ende ishte i gjallë. Pëllumbi ishte pikërisht ai. Nëna e tij sillej përqark gjuetarëve sa të këpuste shpirtin, ndërsa zagarët përpiqeshin ta kapnin me të kërcyer dhe duke lehur me forcë. Mirëpo, kur njëri nga gjuetarët i lëshoi një shigjetë që desh e shpoi mes shpatullave prej krahësh, pëllumbesha nënë u frikësua aq, sa u tmerrua. Zuri një qoshe dhe po qante ndërsa shikonte se si përpëlitej para pjekjes së gjallë biri i saj i dashur, i bukur, i vetëm, i pambrojtur dhe që donin ta hanin të gjithë përqark.. Pëllumbat e tjerë po vështronin më larg. Ata lotonin që të gjithë. U vinte shumë keq për shokun e tyre që do t’ia merrnin jetën pas pak duke pjekur të gjallë. Disa pëllumba shkuan dhe iu lutën me të qarë dy ujqërve që, aman, të shkonin dhe të shpëtonin nga duart e gjuetarëve shokun e tyre më të bukur. Edhe ujqërit patën frikë; iu frikësuan zjarrit bubulak. Nuk e çanin kokën për hir të burrërisë ujkore, as nga të lehurat e zagarëve dhe as nga plumbat që mbanin në brez gjuetarët. Po zjarrit bubulak, po, atij iu trembën. Ndërsa gjuetarët këndonin dhe pëllumbi përpëlitej; ndërsa kafshët e pyllit përloteshin sipas mënyrës së tyre për fatin e mikut të tyre që pas pak nuk do të ishte më por do të përfundonte i shpuar tejetej nga një hell përmbi zjarr, papritur… Që nga lartësirat, u sul si plumb me krahët e mbledhura shqiponja. U sul mes flakëve, mes gjuetarëve dhe, duke përplasur krahët e saj në mënyrë të tmerrshme dhe ua rrëmbej nga duart ferishten që kishte rritur ajo. Ua rrëmbeu, duke i qëlluar të gjithë më krahët e fortë . Ndërsa po largohej përpjetë, njëri nga gjuetarët e mori veten. Dhe e qëlloi sovranen e qiellit të rënë në dashuri, me një plumb të vetëm. Kur e pa se tanimë i kishte ardhur fundi, se do të binte përdhe dhe mu mbi zjarrin e gjuetarëve, shqiponja e lëshoi pëllumbin drejt qiellit. Ai ishte çasti i rrahjes së fundit të zemrës së saj…
