MUA TË GJITHË NË AMBASADË MË THËRRESIN “MARK SHKODRANI”

NGA: RIZA LAHI

Riza Lahi

Koloneli Britanik Mark D. Vickers ka qënë atashe ushtarak i Britanisë së Madhe në vëndin tonë, por sot shërben në Nepal, në një tjetër detyrë të rëndësishme. Mirëpo, ai ruan kujtime të pashlyeshme, të mrekullueshme për vëndin tonë. Krahas punëve të shumta që ka atje, larg atdheut të tij dhe larg nesh, miqve të tij, koloneli  Vikers ka gjetur kohë të hedhë në letër meditimet e tija rreth vëndit dhe popullit tonë. 

Në kohën kur shërbente në Shqipëri, ai ka dhënë edhe një intervistë, një fragment të së cilës, ja, po e botojmë tashti dhe, më pas, impresionet e tija qënga Nepalí i largët për vëndin tonë. Po e japim edhe letrën e  tij origjinal dhe, me këtë rast, janë të lutur emigrantët shqiptarë kudo që janë, që tua kalojnë për ta lexuar miqve të tyre anglisht folës.

Do të shohim se ai shkran me  konçizitet poetik dhe kjo, falë pasionit të tij të vjetër për letërsinë dhe pikturën, të cilën e ushtron edhe në Nepal ku ka hapur edhe ekspozitë personale pikture.

Ja fragmenti nga intervista për të cilën folëm.

MUA TË GJITHË NË AMBASADË MË THËRRESIN “MARK SHKODRANI”

Atasheu ushtarak I Britanisë së Madhe në Shqipëri

Nënkolonel Mark Vickers ,si ka mbaruar me medalje

floriri kolegjin ushtarak Velcbeck, ka vazhduar fillpas,

në moshën 18 vjecare Akademinë e njohur “Sandhërst ”.

                                           Pas një karrjere të shpejtë, si ka shërbyer në disa               vënde larg atdheut,ka katër muaj që ka nisur

  përvojën e parë si atashe ushtarak – në vëndin tone

.Është i dtl.1960, i martuar; shoqen e jetës  e ka nga

Hongkongu dhe ka tre fëmijë. Është specializuar  në degën e

                                      transportit   Njeh aspak keq gjuhën shqipe, kineze dhe nepaleze. Shqipërinë dhe shqiptarët i do me pasion,

megjithse para se t’I kërkohej mendimi të shërbente në

vëndin tonë, na njihte krejtësisht pak. E…përse

kolegët e ambasadës britanike e thërresin “Shkodran?”,

do ta shohim më poshtë.

…..

Mirëpo, kur më thanë emrin e Shqipërisë, unë dija shumë pak për të; për ‘të dhe në përgjithësi për gadishullin ballkanik. Gjithsesi, menjëherë, përpara se të thoja “po”, thashë të shkoj një herë në bibliotekë dhe atje gjeta një libër për Shqipërinë. Ishte një libër i tmerrshëm dhe titullohej “Bjeshkët e nëmuna”. “Rroftë aventura” – ishte kjo devizë e ime e rinisë ajo që më shtyu të vëndosja për “po” në minutat e fundit. Që nga ai cast, nisa të gërmoja bibliotekave dhe grumbullova libra shumë, përfshirë edhe atë që përmëndët ju qëparë “uncroëned queen of Albania” – Edith Dirham etj, e deri te Kadareja. Nga gjith c’lexova, krijova përshtypjen se shqiptarët janë njerëz të afrueshëm, mikpritës, shokë shumë të mirë, që preken e fyhen shpej dhe trima; vetë Shqipëria – pasqyra e pastër e fytyrës së vëndeve ishkomuniste që kalojnë në demokraci.  Nisa një kurs special për gjuhën shqipe me dy vajza e një djalë nga Shqipëria. Përfundimisht, përpara se të merrja zyrtarisht detyrën, erdha në Shqipëri. Kam qëndruar një muaj në kështjellën tuaj të kulturës kombëtare, në Shkoder. Shkodra, më shumë se më pëlqeu, më mahniti. Gjeografikisht ishte si një xhevahir i madh rënë nga parajsa – një qytet aq i vjetër, rrethuar me tre lumej dhe me një liqen me faunë të vecantë dhe me një kështjellë që i ngjiste një luftëtari të pamposhtur të ardhur i gjallë qënga epoka heroike e njerëzimit dhe që …hehe…ishte edhe një vënd shumë i këndëshëm për të pikturuar. Vetë shkodranët ishin njerëz të gëzuar, gjith humor, zemërbardhë dhe e kishe të pamundur të paguaje kafenë në tavolinë me ta. Kaq shumë e dua kontaktin e parë me Shqipërinë – Shkodrën, saqë të gjithë në ambasadë më thëresin “Mark shkodrani”. Pas atij muaji, dhashë disa provime në Angli. Dhe ja tani, po bëhen 4 muaj që kryej detyrën që kam.

Dhe, materiali që na ka dërguar nga Nepalí, i përkthyer.

Mark D. Vickers

PAS GJASHTË VITESH…PËRSHTYPJET E MIA TË PARA PËR SHKODRËN  

Nga: Mark D. Vickers

 

Ishte një ditë e nxehtë vere dhe qe maj; maj i vitit 2005 dhe mëngjes.Pongisja makinën për në Shkodër, ku do të banoja një muaj te një familje që nuk e kisha takuar ndonjëherë. Ishte ideja për një “zhytje gjuhësore” përpara se të vendosesha në Tiranë ca muaj më vonë. Me fjalë të tjera, unë po shkoja  të zhytesha , të kridhesha i tëri në gjuhën dhe kulturën shqiptare me shpresën se kisha bërë  përparime në studimet e mia  linguistike,

Më kishin thënë që dy zonjat me të cilat do të studioja, nuk e flisnin qoftë edhe një fjalë të vetme anglisht dhe unë, nuk isha i sigurtë, nëse kjo gjë do të ishte “zhytje” apo “mbytje”.

Ndërsa vështroja jashtë xhamave të makinës, më shtangëte bukuria e përthyer e maleve që dukeshin përtej.

Rruga e maqinës ishte më e bukur se sa e prisja; edhe pamjet, sigurisht, po ashtu. Kisha mbërritur në Shqipëri një natë më parë dhe , siç më kishin thënë, duhej të shkoja që nga Tirana për në Shkodër; sa më shpejt që të qe e mundur.

Ndërsa pamjet rrëshqitnin me të shpejtë para syve të mi, mëndja më bridhte vetiu për te ngjarjet e pabukura  dhe thashethemet e frikëshme që kisha dëgjuar. Të këtilla  historira nuk i shqiten njeriut nga mëndja  ( unë dyshoj që ishin të qëllimta) derisa  , më pas, njeriu të  krijojë vetë bindjet e veta mbi bazën e përshtypjeve.

Ra telefoni.

Ishte personi që do të më priste.

Si mbaroi bisedën e tij, ai më tha:

” Ai oficeri I policisë me të cilin ti ishe planifikuar të haje drekën, sapo u vra…Nuk ka as dy orë”

Kisha lexuar një libër para nja dy muajsh, nuk po kam dëshirë ta përmend as titllin e as autorin – ndonjë lexues mund ta dijnë se për cilin libër po bëj fjalë. Është një autor amerikan, një libër që flet për Shqipërinë në mënyrën më të egzagjeruar që mund të shkruhet për të, një vepër me kaq pasaktësira, sa mos të ta marrë mëndja. Mësuesit e mi të mrekullueshëm të shqipes në Londër më kujtohet, ishin shumë të inatosur nga ky “shumë i përmënduri” libër dhe, me të vërtetë, pavarësisht se më vonë unë arrita të grumbulloj bukur shumë libra që  kanë lidhje me Shqipërinë, pikërisht ky libër i tmerrëshëm, asnjëherë nuk gjeti qoftë edhe dy gisht vënd në raftet e bibliotekës sime personale.

Ja se ku ishim, duke shkuar në atë qytetin e “poshtër”. Polici, që unë prisja të takohesha e kishin vrarë; të gjitha thashethemet që më kishin thënë , po më gumëzhinin në krye. Mos vallë “ai libri” në të vërtetë nuk ishte aq i trilluar në përshkrimet e tia, sa ç’isha I prirur për të besuar? Koha do ta tregonte.

  Por…sërish pamje të mrekullueshme që dukej sikur këmbëngulnin të gjenin  zemrën time edhe mu këtu ku isha ulur, në këtë ndenjësen time  teksa makina ecte me të shpejtë, dhe të  futeshin atje

Pas pak kaluam kthesën për në Krujë; dija diçka rreth historisë së këtij vëndi magjik. Edhe tani, që jam ulur këtu nëKatmandue po shkruaj, ndjej se kam kaq dëshirë për ta vizituar sërish Krujën  – oh, sa thjeshtë është ta kesh këtë dhuratë, kur e ke mu te dera e  shtëpisë !

Makina me të shpejtë…Një tabelë e vogël e një rruge të vogël.

Rruga çon në “Ishullin e Lezhes”…

Më shfaqet ajo tabelë dhe ajo rrugë edhe tani, jo se atje është restoranti “Diella”, që do të bëhej një nga vëndet më të këndëshëm për mua në tër Shqipërinë, por, vërtetë, pa ekzagjeruar aspak, atje është për mendimin tim, një nga vëndet më tërheqës në tër Evropën.Mbas ndonjë viti m vonë, siç më kujtohet, njëherë mora në makinën time disa miq ndërkombëtarë që t’i gostitja  për drekë te “Diella”. Kisha qënë atje me dhjetra herë por u befasova  krejt  kur miqtve të mi thuajse iu ra damllaja sapo ktheva timonin qënga rruga kryesor, drejt asaj tjetrës, së voglës, me pluhur, por që  do të na çonte pastaj atje,  te ajo parajsa e vogël. Po ndjeja trishtim. Mos vallë në të vërtetë ata po  mendonin se diçka e tmerrëshme po i priste dikund. Mbase ata e kishin lexuar “atë librin” ose e kishin mëndjen plot nga të tjera  propaganda negative për këtë vënd.

Gjithsesi, duke u kthyer  këtu, para së gjithash, unë kisha rënë në dashuri me kësi udhëtimesh nëpër këtë vënd.

 Një kthesë e fortë nga e djathta dhe, në majën e kodrës përballë, pikërisht kur rruga kryesore lakonte sërish majtas, ndodheshin mbetjet e kështjellës së Lezhës – një thesar i pariparuar i një shteti të varfër, por që, gjithsesi, mbetet thesar i vërtetë. Unë e kujtoj nga libri turistik që tregonte se Lezha është një qëndër rreth 2400 vjeçare; vëndshplodhja e heroit të madh , Skënderbeut.

Ja, më në fund, ne, Shkodër.

Mark D. Vickers

Pamja e lumejveDrindhe Buna sikur të uronin mirëseardhjen në Shkodrën e  tyre. Më tej, si një vjehërr e rreptë për liqenin e mahnitëshëm në të djathtë që sikur nusëronte;  si një nënë luftëtare bijsh të rreptë dhe të paepur, lartësohej  majë një kodre, kështjella me emrin e  një gruaje – Rozafa,.

Mandej, në të majtë, një pamje e shpejtë nga jeta e komunitetit rom – një komunitet që unë do ta vizitoja më pas disa herë dhe, më së fundi,qyteti që do të ishte shtëpia ime për muajin që sapo kish hyrë.

Mark D. Vickers

Ngjarjet e frikëshme që kisha dëgjuar vërshenin njëra  tjetrës në trurin tim, ndërsa kalonim buzë blloqeve të apartamenteve të tipit komunist, që dukeshin tiranikë dhe në ngjyrën e thinjave. Fillpas, u shfaq një xhami që dukej qartë se ishte ngritur e re. Kubetë e saja prej argjenti ndrinin me shkëlqim nën rrezet e diellit, krejt në kontrast me blloqet e hirtë.

Një të kthyer djathtas dhe – në rrugën kryesore. Përshtypja ime e menjëherëshme ishte te arkitektura e mrekullueshme, detalet e dekoracioneve të banesave, të sillnin ndër mënd atë të disa qyteteve ialiane. Ky impresion m‘u cënua pak nga një bllok I dëmtuar rruge të shtruar me kalldrëm ( nuk e kujtoj se kur do ta zëvendësojnë atë) dhe prej disa ndërtesa që po ngriheshin, por që kishin shënja të dëmshme tymrash.

U hap dera e makinës dhe një djalosh që kishte mbërritur ndërkohë, do të na  shoqëronte për te banesa ime.  Duke ecur me të shpejtë, pesë minuta më vonë, ne zbritëm para një muri të lartë  rrethues. Ra zilja e derës. E kisha të pamundur të kontrolloja gjëndjen time  nervoze, ndërsa po prisja të takoja për të parën herë “familjen time të adaptuar” .

Dy gra buzëqeshura u përshëndetën me mua dhe më prinë brënda. Oborri shëndriste nga pastërtia ; ngado shkapërderdheshin lule të çelura. Shtëpia një katëshe ishte lyer shumë bukur në një ngjyrë okër të shëndritëshme dhe, ndërsa të zonjat e shtëpisë  po më prinin brënda, unë munda të dalloj merakun e veçantë të tyre për ta mbajtur shtëpinë sa më bukur.

    Më treguan “dhomën time” e cila ishte e bollëshme, e mobiluar mirë dhe me disa piktura të shumë të bukura të varura në mur. Ato na ofruan pije freskuese, por i zoti i shtëpisë ku banoja në Tiranë, dukej që ishte në tension për t’u këthyer një orë e më parë. Si më solli valixhet në dhomë, me një “do të shifemi pas një muaji”,ai u largua.

 Shumë shpejt e mora vesh se nuk më kishte ndodhur ndonjëherë të kisha qënë në një tjetër familje më shumë mikpritëse se sa kjo. Gjatë gjith muajit, unë me të vërtetë e kam parë veten si pjestar të kësaj familjeje, si të isha në familjen time dhe tani, pas 6 – 7 viteve, më vjen shumë keq që kam humbur lidhjet me ta – jam i sigurtë që më vjen më shumë keq mua se sa atyre.

Muajin tjetër nisa të përthithesha nga  dashuria me Liqenin e Shkodrës – më I madhi në Ballkan. Restorante fantastike përgjatë bregut dhe pamje kaq të bukura dhe të pashoqe kund tjetër! Megjithëse jam vegjetarian, unë kurr nuk e ndjeva qoftë edhe një herë veten të lodhur dhe ndodhesha si në botën e ëndërrave duke qëndruar atje me orë të tëra, mes asaj mikrptitjeje të përkryer dhe ujrave kaq të qetë që shtriheshin para syve.

Nisa të kuptoj diçka nga kultura e pasur, muzika, poezia, arti dhe humori shkodran. Mbase dikujt nuk I besohet, por sa herë që kam vizituar Kështjellën Rozafa (edhe kur isha atë muaj në Shkodër apo gjatë tre viteve kur kam jetuar në Tiranë) unë e kam ndjerë veten si në shtëpi, te nëna ime.

Kam bërë një vizitë te një urë që ishte 100 metro e gjatë dhe që I përket shekullit 18 – ura e Mesit. Jam magjepsur prej motiveve asimetrike të 13 harqeve. Kaloja mbi të, ndërsa  imagjinata ime rrebelonte duke fluturuar te njerëzit e shekujve që e kishin kapërcyer  para meje këtë urë, duke ecur ja kështu, në këmbë, si unë.

Kur bëra të parën prej disa vizitave të tjera në Vermosh , ndërsa  kundroja  atë panoramë që kishte një bukuri krejt marramendëse, më bëhej sikur isha duke u endur nëpër një botë krejt tjetër nga e jona.

Kam ndenjur me gjith familjen një herë në një fshat dhe, edhe tani, e kujtoj atë traditë aq të bukur të mikprtijes tradicionale e cila, shpresoj, nuk ka për të humbur asnjëherë. Nuk ka gjë më përfaqësuese të shpirtit të mikpritjes së shqiptarëve se sa kur, një mysafir i largët ka trokitur në derën e një shtëpie fshati dhe I zoti apo e zonja e shtëpisë çelin derë. Kontrasti mes fytyrës së lodhur nga mundimet e jetës, me rrudha, të rreshkur nga dielli, dhe, nga ana tjetër, përzemërsia e shpirtit të zotit a zonjës së  shtëpsë, ku dallon t’I lëvrijnë nëpër nervat e fytyrës qelizat e zemrës plot hare se ke trokitur ti në atë derë, kjo përbën një bukuri të pashoqe askund.

Prishjet në Vau Dejës, tregonin shënjat e kohëve të vështira që kishin kaluar, por, në vënd që të shihja gjërat negative atje, unë u përqendrova te ato pozitive dhe, ndërsa vështroja ujëmbledhësin që zgjatej, përreth kodrinave dhe maleve,  më krijonte një kënaqësi madhështie,  që nuk e kisha parë ndonjëherë.

Ndërsa shihja fëmijët se si ecnin nëpër këto kodrina, sigurisht që më shtinte në mendime , se sa e vështirë duhet të ishte jeta këtu, por edhe se sa lehtë është gjithmonë për një vizitor që të shijojë romantizmin e një pejsazhi të ashpër , pa  i thënë faleminderit realitetit të jetës. Duke pyetur  veten, po sikur unë të rroja këtu, sigurisht që  e kuptoja se përse shumë njerëz qenë larguar që këndej dhe, rri e shpresoj e i lutem Zotit që gjeneratat që vijnë të mos jenë këtu si të shushatur…

U gëzova nga entuziazmi me të cilin më përshëndeti njëri  që ma mori mëndja se ishte kujdestari I xhamisë  “Leaden Mosque” . Ky thesar kishte duruar mbi shpinë 225 vjet, por ishte e mrekullishme të shihje njerëz që ende vazhdonin ta ruanin atë.

E ndjeva veten shumë të privilegjuar kur më ftuan në njërin prej atyre apartamenteve ngjyrëthinjë të kohës së komunizmit dhe kam mbetur gojëhapur kur kam hyrë brënda.

Mark D. Vickers me gruan

 Të zbukuruara, me kaq shumë  lule dhe kujtime ,më shumë se sa plot shtëpi që kam vizituar në Mbretërinë e Bashkuar; të pastra në mënyrë të përkryer dhe gjithëçka në vëndine  vet dhe më të rehatëshme se sa e kisha imagjinuar; papritur ajo e hirta ngjyrëthinjë nga jashtë, nuk po më dukej kaq tiranike se sa më parë; sëpaku që nga brënda.

Muaji im kaloi me të shpejtë, por diçka qe lidhur   pazgjidhëshmërisht me thellesirat e qënies sime. U ktheva në Angli për nja dy muaj, por me zi po e   prisja ditën kur do të ktheja në Shqipëri sërish. Kisha kaq ngucje për të parë nga afër pjesë të tjera të këtij vëndi, por, për disa arsye, Shkodrën gjithmonë e kam ndjerë si shtëpinë time; edhe tani, e ndjej, që një pjesë e qënies sime është atje.

Po, Shqipëria është një vënd me kontraste të mëdha, ngado që ta marrësh, në panoramat, në kulturë, në tradita por edhe në qëndrimin e popullatës. Një mik shqiptar më tha njëherë gati si duke më akuzuar, si I huja që isha, se unë  kurr nuk kam për ta kuptuar në të vërtetë Shqipërinë apo njerëzit e saj, se cilët kanë qënë ata dhe se s i e kuptojnë ata botën. Unë e respektoj këtë pikpamje dhe e kuptoj se është një gabim që e bën secili që i sheh përciptazi  aspektet shoqërore këtu; sinqerisht shpresoj që, pas aq vitesh që kam kaluar në Shqipëri, të  kem kuptuar diçka më shumë nga realiteti  i shqiptarve.

Këta ditë kam lexuar në një forum shqiptarësh, on – line, një diskutim rreth traditës kulturore Shqiptarëve, nëse ajo ka vdekur, duhet të vdesë  apo jo. Më ka ardhur shumë – shumë keq, më ka dëshpëruar shumë, kur lexoja koment pas komenti ( shpeshherë shprehur me një gjuhë ku është më e keqja) se, vlerat dhe zakonet  tradicionale janë krejt pa vënd dhe po e tërheqin prapa zvarrë Shqipërinë.

Komentator pas komentatori, ata thonë se Europa, Amerika, Italia janë e ardhmja dhe, Shqipëria tradicionale është një relik I pavlerë nga e kaluara.

 Ne duhet të shkojmë përpara ne duhet të bëjmë progres për të mirën e qytetarëve tanë, por unë vetëm shpresoj…shpresoj që këta rioshë, shprehin kështu marrëzirat e rinisë. Kam shpresë që, me një përvojë më të madhe jetësore, ata do të dijnë që bukuritë e pashoqe të vlerave të traditës shqiptare të shkojnë përqafuar me shoqërinë moderne.

I hodhe në kosh të plehrave të gjitha këto “t vjetrat”.Poçfar mbeti? Çfar mbeti që Shqipëria të mbetet unike? A përbën kjo një çështje?Po! Kjo vërtetë mbetet një çështje!

 E dashurova Shqipërinë dhe, edhe tashti, tre vjet më vonë, unë vazhdoj të ndjej kaq pasion dhe dashuri për Shqipërinë . Kjo vjen në mënyrë të paspiegueshme dhe por mbase duket jashtë llogjikës, por është bukuria natyrale, mirësia dhe mikpritja e pabesueshme e popullit shqiptar, kultura, historia dhe traditat e tija që ma kanë mbërthyer zemrën time.

 Rrofshin këto për jetë të jetëve.

Fluturoftë për jetë të jetëve krenare shqiponja me dy krerë. 

PËRGATITI MATERIALIN  

                             Riza Lahi, Tiranë

 Nën kolonel – pilot në pension, shkrimtar, publicist, antar i Shoqatës Botërore të Poetëve dhe Akademisë së Shkencave dhe Arteve Shqiptaro – Amerikane

‘Himalayan Travels’, an exhibition of paintings by retired British army officer Mark D. Vickers in Yangmei

Presenting one of his greatest artistic collections, Lieutenant Colonel (retired) Mark D. Vickers will be available throughout the month of August in an exhibition of paintings entitled “Himalayan Travels”. The exhibition is being held at Y.Y.Chou Coffee in Yangmei, Taoyuan County, Taiwan.  Y.Y.Chou Coffee is a very popular restaurant which opens each lunchtime and evening except Mondays (for info call 00886 (0)3 431 3260). The exhibition will continue until 31 August 2013.

The carefully selected exhibition features 16 paintings which take the viewer on a journey through the beautiful Himalayas, especially Nepal.  Some are painted in oil paint and others in acrylic.   The subject matter ranges from mountainous landscapes to village folk, a marijuana smoking holy-man, and even an oil painting of “Kumari” – a young living goddess.

Thoughtfully the artist has included descriptions about each painting and these greatly help the viewer in understanding the reason why that particular subject has been depicted.  Some of these descriptions are simply to inform the viewer about the subject, for example who the “Kumari” is, without which those who have not had the opportunity to travel in Nepal might not fully appreciate what is being depicted.  Others however give a hint at the artist’s deeper thoughts.  One example of this is the description which accompanies one painting entitled “Overcast Day – West Nepal”

“I had enjoyed a hard day’s trek when I saw this scene. It had rained almost non-stop for a couple of days and whilst I found the scene beautiful the adverse weather somehow made the remoteness even starker.  The only sound came from the river of cold Himalayan water rushing past, and that made me think of life passing so quickly by and how we mustn’t waste what time we have – who knows when the end will come.  The longest journey is the journey inwards, of him who has chosen his destiny, who has started upon his quest, for the source of his being.”

The talented artist Mark D. Vickers explained he found inspiration for his paintings in the amazing landscape and the people he met in his travels: “During my career in the British army I had the opportunity to travel quite widely.  My last 7 years were spent with 3 years in Albania and then 3 years in Nepal, before ending my career with an operational tour of Afghanistan.  Whilst in Nepal I was fortunate to be able to trek through the Himalayan foothills.  My inspiration for this series of paintings therefore was to share some of my experiences, both of the amazing landscapes of Nepal and of some of the people I met.  I hope that visitors to the exhibition will also read my written explanations and that these will help them to enjoy the pictures more.”

Interestingly Lieutenant Colonel Vickers has promised to give all profit from any sale to charity.  “I always wanted to be an artist, but I have a romantic idea about art:  “art for art’s sake”.  In other words, I want to paint what inspires me, and each and every painting has a little piece of me in it….I paint with my heart.  Yet, whilst I have no interest simply to paint what I think might sell, my dream is that some people will “connect” with my art and wish to own something I have done, and then I wish that I can donate that money to charity.  So in effect the purchaser will be giving to charity whilst at the same time owning something that means something to them, something they will enjoy, something that “speaks” to them.  Perhaps some people do not have the money available to purchase a painting, but if through looking at my work they have gained something positive, then that is ok too.  My first solo exhibition was in Kathmandu in 2011 and I sold 15 paintings, and the profit from those sales was given to a local orphanage.  So that is my dream!”

His future projects will portray Taiwan and Albania. “I have two main plans for the next year.  Firstly I want to do more paintings around the beautiful and varied island of Taiwan – thus far I have only done a couple.  But secondly, I have a very deep feeling for Albania and the Albanian people and I have now started the first of what will be a series of paintings about that fascinating Balkan country.  I am also discussing with an Albanian poet/author friend of mine, Mr Riza Lahi, a combined project of his poems and my paintings,” stated Lieutenant Colonel Vickers.

For more information visit  www.MarkTheArtist.org or contact Mark at MarkTheArtist@live.com.

www.MarkTheArtist.org