Rituali i tmerrit...

Grigor Jovani

NATA

Brenda humnerës së saj,
humba gjithshka desha:
disa zogj,
tim bir
dhe qindra vjersha.


XHAKETA E VJETER

Ka çaste që ndjehem xhaketë e përdorur,
në një dollap ku s’hyn një rreze drite.
Meshini është ngrënë në të dyja bërrylet
dhe kopsat kanë humbur,
si dhëmbët e mia ndër vite.
Jakaja e rrjepur prej djersës, kaq kohë,
vuan dënimin e varrjes mes territ,
trekëmbëshat-varrëse ndërrojnë me kohë,
mbetet i njejtë
rituali i tmerrit.
Shpirti më dhemb, tek e shoh të braktisur,
dorëzuar tek fati, ç’kopsitur e tëra.
Të isha kujtuar të ajrosja dollapin,
do të qe më e pakta...
O Zot, çfarë bëra!

Më jep një ndihmë, tani që e gjeta,
t’i gjej trup të ri,
të rilindet, e shkreta!


TELEFONI

I kam urryer gjithnjë telefonat!
Zëri yt nga e përtejmia e largët,
me ato fjalë monoleksike:
“Po”, “Jo”, “Paçka...”
Ndërsa mua më digjte frika e egër:
Kishte marrë fund gjithshka!

Por mbase... nuk mund të flisje lirshëm,
varet nga ambienti përreth...
Veç mund të shtoje disa fjalë më tepër,
mos të më shkundje në ajër,
si gjeth.

BILBILAT

“Duke marrë erë/ një trëndafil/
u zgjate një metër...”
Janis Ricos

Nuk e di,
në do të shpërrthejnë sivjet
trëndafilat...

Di këtë:
dimri ka qenë kaq i ashpërr, vërtet,
dhe ëndrrat
u zhdukën bashkë me bilbilat.

Ku shkuan?
Tani fjalët si do t’i këndojmë?

Ikën pa na thënë,
debilat!


KESHILLE

Me Dashurinë,
mos luaj!

Do ta pësosh...

Ngjet si me ilaçet:
njih dozat më parë,
pastaj t’i provosh.


NJE DIELL

Nuk kemi kohë për tjetër jetë.
Ditët kanë humbur, s’di se ku,
netët me ëndrrat ngjyrë blu
janë të harruara.

Hypur tashmë në një vapor,
çajmë një mjergull tej për tej,
me dritë të shuara.

Një diell i qethur si tullac,
fundosur thellësirës gri
na sheh në sy, si çilimi,
duke na lutur...

Kalon një ëngjëll, sipër nesh,
me një violinë pa asnjë tel,
na thotë: Është mbytur!


Ç’NA THUA?!

Më tha: Nuk ta thashë,
as që e mendova...

Qysh e fantazove?!

I thashë: Mbase nuk ma the,
jo dhe s’e mendove...


NETET E “UIKENDEVE” TE TANISHME

Vutë re ndonjë ndryshim tek nata?
Ka ca kohë ka humbur pandoflat e buta.
Kur u afrohet mbrëmjeve të mëndafshta,
si prej gozhdash i dëgjohet shputa...
Tani këpucë prej hekuri vesh nata,
përshtatur kohëve militare,
mbyllen herët baxhuret e larta,
njerëzit nuk dalin më netëve fare.
Mbyllen shtëpive dhe hapin TV-të,
gjoja për të mundur errësirën,
veçse sytë u marrin ngjyrë të zbehtë,
qime të murme u mbulojnë fytyrën.
Ngjajnë me ujq, i hakërehen qiellit,
ngaqë s’e shikojnë, i lehin hënës.
Me një llambë i kundërvihen diellit,
duke pritur mëngjesin e së hënës.
I shfajësohen njeri-tjetrit, ndërkohë,
se e ka fajin dimri i sivjetëm me llohë.


PASQYRA

E di, po plakem... Shkak e pa shkak,
më vjen të qaj...
Ç’desha në jetë? Një vjershë të bëj,
që të më ngjaj.

Nuk ia arrita. Ju kërkoj ndjesë!
Jo juve atje, që më kuptoni...
E kam për ju, që këtë Rëndesë,
s’e fantazoni!

Fjalën mallkim, që përmbi shpinë
duhet të mbash.
Ndjekur një jetë, nga korb e sorra,
si një lamash.

Ç’desha në jetë? Të bëj një vjershë,
që të më ngjaj?
E di, po plakem... Në tjetrën jetë,
ta shoh e të qaj.


TE DUA!

Kam harruar tani të shkruaj vjersha.
Fjalët e mia i bëre zogj,
drejt vetes i ke nisur.
Më le veç dy. I them dhe i rithem,
si gramafon i çakordisur.


KUJTIMET E FSHATIT

Me të rënë nata, gjarrpëri i shtëpisë,
del nga një e çarë e pusit të errët.
Me instiktin e tij, si somnambul,
depërton errësirën,
pa u parë nga të tjerët.
Dritën ka frikë. Duhet të shkojë të ndërrojë.
Lëkurën të heqë, si këmishë,
herë pas here.
E bëjnë edhe njerëzit. Veç ai nuk e di,
ndaj fshihet prej tyre, si prej një kolere.

Qënie e ndrojtur, pa gjak,
me tmerr nëpër deje,
sikur ta dije, frikën e njerëzve prej teje!


MIKJA

Kur më do, - më thotë, -
më premton
gjithë qiellin me yjet.

Dhe tek bëhet gati
të shkojë ta takojë,
ngjyhet e lyhet.

Ndërsa unë i shpjegoj:
Ktheje qiellin përmbys.
Je një nga yjet.

HISTORI

- Kujtimit të mjekut Badolie,
mikut tonë italian nga koha e Luftës -

Një italian mikpritëm në kohë lufte.
E fshehëm në katua. Kish gjermanë fshati.
Ditënatë i mbyllur. Thonë lexonte
ca libra përmbi kashtë, i ngrati.
Kur ishte sëmurur gjyshja ime,
në ato netë, që nuk mbarronin kurrë,
ger në zbardhje ndjenim si çapitej,
diç kërkonte librash ai burrë.
E ç’nuk bëmë, mblodhëm ikonizma,
shkundëm kaq temjanë nëpër shkallë,
prisnim pa lëvizur prapa portës:
do të ngjitej italiani, vallë?
Ngrysëmgdhimë të heshtur ditë të tëra,
kur papritur u hap porta: Buona sera!


TAVLI

Kaq vapë në plazh,
rrimë në hije, më mirë,
luajmë tavël, siç thua...
Punë s’prish,
që ke qejf të fitosh,
por mendo një çikë
edhe për mua...
Lë një “portë” të hapur,
të dal ku e ku,
jam mbytur në djersë,
gjer në thua.

S’është e drejtë të vuaj,
ngaqë s’di të loz... Si thua?



JETA IME...

... shtëpi,
me shumë dritare.
Brenda saj jam shtrirë,
i paralizuar.
Përjashta shikoj,
kur më ngrenë në duar.

GJE A GJEZE

Natyrisht,
gjithë popujt e botës janë të njejtë,
racist nuk jam, njeri mos kem!
Por është diku një vend i vogël,
ku rron një popull,
që herë më bëhet ilaç,
herë helm.
Emër nuk them!
BOTA IME
Në oborrin tim kam një det,
kam një mal që hesht,
një lumë që flet.
Kam një pyll të blertë në sallon,
mbylla gjarpërinjtë
në ballkon.
Në sirtar kam kyçur një qiell
dhe në zemrën time
një diell.

NESER…

Nesër, e dashur, nuk do të gdhihet,
do të mbetemi në të njejtën natë,
sikur të ishte burgu ynë.
T’i themi fjalët nga fillimi,
mbase e çmojmë dikur lirinë!

NUK MUND TE SHTIREM

Kur kaloj para kishave,
nuk bëj kryq, si gjithë të krishterët,
nuk mund të shtirem kot së koti.
Ato çaste,
i flas Krijuesit brenda vetes
dhe më shfaqet Zoti.
Thotë ime shoqe: – Një kryq, s’e bën dot?!
- E bëj para varrezave, zemra ime.
Dhe them: Ruana Zot!

PORTA

Ia tërhoqa pas vetes,
me mund,
kanatet e rënda.
Por s’mora vesh,
më në fund:
mbeta jashtë a brenda?

JETE ME KUSHT

Më ndje, Imzot! E kapërdij me zor,
kushtin që vë për në Purgator.
Të jem perfekt si i krishter,
që të më bësh në fund një nder?
Një jetë – me kusht,
që t’i shpëtoj zjarrit në gusht?
Gjithë jetën ankth:
“Më merr, s’më merr…”
Lëre më mirë! Po shkoj në Ferr!

KUJTESA

Kur u zgjova nga hemoragjia,
kujtesa ime ishte bosh.
Si të kishte rënë nëpër kotece dhelpra,
të mos kishte lënë vezë për kosh.
S’mbaja mend as kohën kur u linda,
nëse kisha prindër apo jo!
Dhe një grua – vazhdimisht tek koka -
nuk e njihja. Thoja: – Ç’është kjo?!
Por m’u mbush sërisht koshi me vezë,
pak nga pak të gjitha po i kujtoja…
Ah! Të vinte prapë zonja dhelpër!
Nuk e di në doja që ta zboja…

HYJNESHA

Ditët e mia ngrysja kot,
s’e dija se ç’më priste!
Lumenj të ngrirë kishte në sy,
gjiri si akull ndriste.
Rrinte e ftohtë, si një statujë,
i flisja dhe s’më fliste.
Ngjante se vinte prej diku,
nga të tjera galaktika.
Kish bërë gosti me Perëndi,
ndaj s’dinte ç’është frika.
Mister i madh: ç’donte këtu,
pse rrinte me të gjallët?
Ishte hyjnesha Afërditë,
ndaj s’thyhej lehtë nga fjalët.

NDERRIM STINESH

Dimri
zhveshi pallton e trashë me gëzof,
për një vit
ia la për ruajtje pranverës.
“Sa herë të besova, dola “off”, -
i tha marsi
dhe ia vari pas derës.

MAJI

Vesha këmishën e bardhë si miell,
shtrova mbulesën me det dhe me diell,
mbusha një qyp prej balte me verë,
vura kurorën e majit në derë.
Pres Zotin të vijë, veç a me të vetët,
të më bekojë ditët e majit dhe netët.
Zoti vonon. S’kujtohet për mua – fakirin.
Ç’të bëj? Djallin mikpres, me të Birin…
Diku tjetër Zoti, me verë të rreme gënjehet.
Unë e kam të fortë, ka frikë se mos dehet.

ALIBIA

Arsyeja më e shpeshtë në ndarje
- “mospërputhje karakterësh” -
është shtegu më i lehtë për dalje
prej dëshpërimit
dhe amokut.
Dhe alibia më e mirë
të fshehësh krimin
ndaj shoshokut.

MIDIS DY JETEVE

Njerëzit që rrinë poshtë kësaj toke,
janë më të shumtë se sipër saj.
Nëse i kthehen kësaj bote,
mendoni ç’mund të ndodhë pastaj.
Por asnjëherë, në hon të viteve,
nuk bënë ndonjë kërkesë për kthim.
Zgjodhën të gjithë, midis dy jetëve,
atë të gjatën, në amëshim.
Të paktën, kemi ngushëllim.

TRIMERESHA

Erdhi ora!
Në Had do të zbresim për pak…
Pse shikon, moj zemër, e ndrojtur?
Nga ty nuk më mbeti merak,
e di,
s’do më lije pa mbrojtur.
Gjithmonë,
më ke dalur për zot,
se je trime.
Por ç’t’i bësh! S’mund të ruhesha dot,
më nguli thikën nga pas
hija ime!

JETA

Meraku i përhershëm i tim eti:
“Grua! Ç’ma bëre shishen? Nëma!”
Përgjigja e zakonshme e sime ëme:
“Harrove që e thave,
dje mbrëma?!
Unë dhe motra shihnim njeri-tjetrin,
komplotonim fshehtas, porsi minj:
“Vallë, si qe e mundur, që mamaja,
mund t’ia zhdukte shishen,
nën turinj?”
Vijnë kujtimet vetë nga fëminia,
them t’i hedh në vjersha, që t’i kem…
Por më çahet hunda për pak uzo:
“Grua! Ku ma fsheve shishen,
po të them!”

DIKUR…

Doli një ligj nga Zoti lart:
“Do ketë veç errësirë!”
Diellin e mbylli në qeli:
- Kështu jeni më mirë!
Nuk llogariti veç një gjë:
me hënën çdo të bënte?!
Kaq kohë në qiell flinin bashkë,
tani qysh do ta zhbënte?
Dikur e nxorri diellin prapë,
për hatër të belhollës…
Eh, Zoti ynë, më parë se ne
ia ndjeve vlerën mollës.

DITA E PASHKEVE

U linda zog.
U rrita pemë.
Vdiqa shkrepëtimë.
Për t’u rilindur përsëri,
si Krishti,
lumë.
Më bëj një vend në shpirtin tënd të rri.
Qoftë dhe një vjershë të më shpëtosh,
është shumë.

Përgatiti :Flori Bruqi

---------------------------------

Të jesh poet, Grigor Jovani


-- nga NASE JANI

(Nase Jani është lindur në Stegopul të Lunxhërisë, Gjirokastër, më 25 maj 1947. Prej vitit 1991 jeton familjarisht në Athinë. Është nismëtar i Klubit të shkrimtarëve shqiptarë në Greqi "Dritare" dhe i përzgjedhur, kryetar i këtij Klubi.)

Që kur e njoha Grigor Jovanin, para disa vjetësh, dhe i lexova librin “Punishtja e ëndrrave”, thashë me vete: “Ky është poet!”
E thashë ca me guxim, por mirë bëra që e thashë...
Poet është fjala më e magjishme dhe më e pasigurtë që mund të thuhet. Është fjala që e grabisin shumë e shumë, nga ata që vënë disa fjalë njëra nën tjetrën, apo brinjas, apo si t’ju vijë për mbarë dhe mbushin faqe librash me “poezi”... Pastaj vetëorganizojnë ceremoni “koktejl-poetik” dhe vetëshkruajnë, apo porosi-shkruajnë nëpër gazeta e faqe interneti, për talentin e tyre... Dhe si të mos “fitojnë” ndonjë çmim + çmim + çmim?! I japin vlera monetare fitimit... Pastaj në faqen e parë të librit të ri vendosin edhe “Diplomën” e çmimit...

Është e çuditshme, por edhe mbretër, perandorë apo presidentë, të të gjithë kohrave, kanë dashur, që pranë kolltukut të tyre të ndodhej dhe poezia. Nuk u arrinte madhështia e pushtetit, por u duhej edhe emri “Poet”. Ç’është kjo e “Mbipushtetshme”, që e lakmojnë edhe të mençurit edhe të marrët, edhe shpirtbukurit, edhe shpirttharët...
Është Poezia e Poetëve...

“Poezia është gjuha që këndon dhe unë e besoj se kjo nuk ka për të ndryshuar kurrë ndonjëherë”, thotë Pol Elyar. Dhe unë e besoj Elyar-in, siç besoj Borges-in, siç besoj Migjenin, siç besoj Elitis-in, siç besoj Agollin, siç besoj Camën, siç besoj Pushkinin, siç besoj Lorkën, siç besoj Uitmanin, edhe Shilerin që thotë: “Poeti është erdhacak në tokë, dhuratë e Zeusit për njerëzit...”

Por le të kthehem tek fjala “Poet”, që thashë për Grigor Jovanin. Qysh nga dita kur e njoha dhe ia lexova poezinë, e kuptova se atij i këndonte zemra. Nga ajo kohë, kanë kaluar shumë kohë... Them shumë kohë, se për poetin kohët nuk maten me kalendarët e ditëve, por me hovet poetikë që nuk i mban dot brenda gjoksit e nuk i fsheh dot në kanionet e trurit. Grigor Jovani është aq i “sëmurë” nga poezia, rron aq intesivisht jetën me të, sa edhe në pasmesnatë më merr në telefon e më lexon “të pa zhvirgjëruarën”... M’i lexon aq ngutshëm, sa i zihet fryma... Nuk je poet po nuk t’u zu fryma...
Poezia është aq e magjishme, sa të kap prej fyti e të ngatërron frymëmarrjen, të aritmon zemrën, e ç’nuk të bën, pa pyetur për pasojat... Kështu i ndodh edhe Grigorit, që ka thurrur “Kalendarin e vetë Poetik” dhe natën s’e quan natë dhe ditën s’e quan ditë, dhe muajt i bën edhe me 13 apo 21 ditë, edhe vitet i ve në rrënjë katrore për të mos i zgjidhur dot as vetë...
“Ah, të kthehej makina e kohës pas,
të flizgjohesha me vargjet vetëm...”
Ja çmenduria e Grigor Jovanit. Edhe vitet do t’i kthejë pas, për të bërë atë që ai do të bëjë. Paçka se kjo “marrëzi” ka filluar t’i kushtojë ca shtrenjtë. Aq sa para disa muajsh na llahtarisi. E rrëfen vetë “aventurën” shëndetësore që kaloi, në një nga vjershat:
“Ra një zjarr i madh,
që quhet hemoragji celebrale
dhe ma dogji krejt magazinën e vjetër...”
Por shyqyr që i shpëtoi poezia.
“Po sikur t’i shkrepet të më lerë ndonjë ditë,
Ç’do të bëj me veten time të huaj?”
Kështu pyet veten poeti në një nga poezitë e tij.
Ka tre libra gati për botim, të përfunduar, të faqosur, të hedhura nëpër disketa. Dy prej tyre ia ka dërguar botuesit. “...pastaj erdhën gratë”, “Një verë në Monemvasia” dhe “Udhëtoj brenda vetes”. Le të bëhen gati miqtë e tij dhe lexuesit të shijojnë musht të vërtetë poetik.
E kam shijuar unë dhe jam dehur. Unë, lunxhioti, që di nga rakia...
Tre libra të rinj, pas librit të parë “Botë pa dashuri” dhe pas të dytit, “Punishtes së ëndrrave”. Tek të tre librat e rinj është Grigori i vërtetë, se është e vërtetë poezia e tij, me gjuhë të pastër e me fjalë të mençura, ashtu siç i do poezia. Poezia është e shenjtë. Por këtë “shenjtëri” e modelojnë deri tek gënjeshtra ata që duan të duken, kur s’kanë ç’të tregojnë... Ja ç’thotë Grigor Jovani tek vjersha “Poezia”:
Ashtu si Zoti: ata që s’e tradhtojnë
i cakton profetë.
Ata që e shesin për tridhjetë aspra,
i damkos përjetë.
As guximin e Judës nuk kanë:
të varren vetë.

Vetë Poezia është antigënjeshtër. Do dëshminë e shpirtit të poetit? Lexoi poezinë. Nuk është ai që njihni ju, është ai që lexoni. Ai është i vërteti... Poeti dhe në ëndërr është i vërtetë, duhet besuar edhe ëndrra e tij... “Të parën herë që Adamit iu dha mundësia, e hodhi fajin tek gratë...” thotë Nansi Astor. Por autori i “...pastaj erdhën gratë”, këtij libri erotik, të cilin e bëjnë më të përveçëm skicat grafike të Leonidha Bullgarit, këtij poeti të vizatimit, edhe pse e ka venë në krye të vëllimit këtë të vërtetë, bëhet më së shumti “avokat” i gjinisë femërore... Edhe kur “akuzon”, ai mbron gjinifemrën... Por pse nuk ndodhi kështu edhe me Adamin? Se Adami nuk ishte poet.
Dashuri e largët, e pafat,
borzilok i tharë,
i palulzuar.
Nëse ajo ç’ka patëm ishte dramë,
vepër më të dhimbshme
nuk kam shkruar.

Poezia e Jovanit del nga shtrati dashuror natyrshëm dhe krijon gjeografinë e vet për stinët e jetës. Mban në rrënjë dhimbjen dhe ku nuk fluturon pastaj?! Nga Jorgucati i Gjirokastrës, fshati i tij i lindjes, ku vendos një tufëlulesh tek varri i nënës dhe i babait, kalon Kakavijen pa doganë (“hyj apo dal në Atdhe?” pyet me një sinqeritet prej fëmije në një nga vjershat) dhe zbret në Athinë, aty pranë stadiumit “Karaiskaqi”, në breg të detit, tek shtëpia e tij e re me oxhak e me studio gurëgdhendur, ku ka gruan, të cilës nuk lodhet s’i kushtuari vargje dhe vajzën që rritet çdo ditë...

Pse vetëm kaq? Gjithë shtëpitë e miqve dhe shokëve i bredh, gjithë mejhanet e poetëve (padyshim, poezia dhe rakia ia dogjën “magazinën”, siç thotë), gjithë udhëkryqet, ku pritja nganjëherë zgjat sa një jetë... Ka hedhur në trevat poetike edhe një kalë përrallor, “Pegasin”, përkrah “Pelegrinit” tim, të cilit i ishte dikur kryeredaktor. I është përkushtuar këtij kali fluturues (e ka fati i tij të dashurohet me fluturimet), paçka se hera-herës bën naze, si poet që është:
“Do ta shes këtë kalë,
nuk ia dal,
... kaq për ushqim,
... kaq për patkonj...”

Po si ta shesë këtë kalë? Shitet shpirti? Anekënd botës i erdhën mesazhe nga miqtë: “Mos e shit këtë kalë, Grigor Jovani! Ai e nxjerr vetë tagjinë e tij...”
Kështu, nisi ta “niqasë” kalëfluturuesin e tij tek shokët dhe miqtë e e letrave. Këtej dhe andej oqeanit. Mirë bën! Nëpërmjet tij sjell poezinë shqiptare këtu në Athinë, udhëton tonën anekënd globit. “Pelegrini” dhe “Pegasi”.

Shpendi dhe kali fluturues i letrave shqipe. Pranë e pranë. Si dy miq. Siç jam unë me Grigorin. Poezia fluturake që nis fluturimin nga Akropoli, për të ardhur prapë këtu.
I është bërë aq e natyrshme kjo gjë, saqë kur i ankohet e shoqja (në poezi, natyrisht) se kanë kaq vite pa shkuar me pushime diku, ai hidhet përpjetë:
“Ç’thua, shpirti im, - i them i habitur, -
poetët e botës ku s’na kanë shëtitur...”
Nga dhimbja lind poezia, kam thenë dikur. Dhe dashuria është dhimbje e pashërueshme. Dhemb edhe kur harrohet... I jap të drejtë poetit kur shkruan:

U shkëmbyem
me dashurinë e parë.
E shkurtër siç qe,
rëndësi nuk i dhashë.
U ktheva t’i flas,
kur m’u kujtua.
Humbi mes turmës
dhe s’e pashë.

Nuk dua të marr shembuj ilustrues me poezi të tjera. Ato le t’i gjejë vetë lexuesi, sipas mëngjesit të vetë poetik (se çdo lexues poezie, e ka një mëngjes poetik. E ka dhuratë nga poezia e poetit që lexon). Veç dua të them se Grigor Jovani, siç është me frymëzim të nxituar në krijimtari, është i vonuar në botim librash. Çuditërisht, nuk e bren ky merak, si shumë të tjerë nga sinafi ynë. Kjo tregon jo moskokëçarje, as ndruajtje, por respekt për lexuesin dhe seriozitet poetik. Vepra e tij, e botuara në dy librat, por edhe nëpër faqet e shumta poetike, ajo në dorëshkrim e në kompjuter bëhet disa vëllime.

Do t’i lexoni e do të më besoni.
Për të mos folur për publicistikën, e cila është “alter ego”-ja e portretit të tij krijues. Grigor Jovani është një nga zërat më të njohur të shtypit shqiptar në emigracion. Vërtet që dashuria e tij e përjetshme është poezia, por të mos harrojmë që dasmën, qysh në Shqipëri, e ka bërë me gazetarinë. Ka publicistikë të guximshme e të zgjuar, tejet profesionale, që autopson kohën dhe njerëzit. Me të po merret këto kohë. Po përgatit librin publicistik “Plaga që pikon”. Një ëndërr që e mundon kaq kohë...
Do e lexoni dhe do të më besoni...
Do t’i dalë lexuesit me dy vëllime, gati njëherësh, siç thamë, ku edhe më kujtesëhumburi do të ketë aq fuqi kujtese, sa të mbajë në mend disa vargje “GrigorJovane”... Kështu ka ndodhur dikur edhe me “Punishten e ëndrrave”. Por ka dhe tregime, proza poetike me njeriun që e kërkon jetën dhe e jeton.

Do t’i lexoni e do të më kujtoni!
Atëherë mbase do të më besoni, se nuk jam shpejtuar që, qysh para disa vjetësh, pranë emrit Grigor Jovani, vura fjalën e nderuar Poet! Guxova, por mirë bëra!

Nase Jani dhe Grigor Jovani, në një pritje dhënë nga Ambasada Shqiptare në Hotel “Caravel”, me rastin e Festave Kombëtare. Drejtori i “Pelegrinit”, Nase Jani dhe Drejtori i “Pegasit”, Grigor Jovani … Duke pirë nga damixhanija e Nase Janit. (fotot nuk kanë ardhur më email)

Athinë, gusht 2007


Një fundjavë e mrekullueshme

E shtuna dhe e djela e javës që kaloi me thënë, të drejtën do më ngelet në kujtesë
Mora rrugen se bashku me femijet e mi per ne Fhiladelfia, ku do te mernim pjese ne ceremonine e pagezimit te nje vogelusheje Shqiptare e cila do pagezohej nga Elsa, nusja e tim biri. Ajo quhej Aleksja !
Nuk dua te shkruaj per organizimin dhe darken e shkelqyer qe u be me rastin e ketij pagezimi, mbasi edhe mund te mos keni shume interes per te, por e mrekullushmja ishte dita e diel para pagezimit, kur une i ndodhur mes mikut tim shkrimtarit Vlashi Filit, i cili erdhi enkas e me mori, dhe me priti me nje dashuri dhe ngrohtesi te vecante.
Kafen menduam ta pime tek qendra e shoqates "bijte e shqipes" per te cilen jemi shume te informuar qe te gjithe, si per organizimin, aktivitetet por edhe per "lidhjen" e kesaj shoqate me njerezit.

Kisha degjuar e lexuar shume per ta, dhe ashtu sic e mendoja e gjeta, me priti me shume entusiazem dhe mirenjohje vete kryetari i kesaj shoqate z. LLazar Vero per te cilin miku im Vlashi me kishte folur edhe me pare me plot konsiderate e respekt.
Llazar Verua, eshte nje tip i vecante vec suksesit ne letrat shqipe ai eshte hokatar, buzegaz i embel, intelektual, aktivist i pa pare, organizator dhe puntor i palodhur per ceshtjen shqiptare. Nje njeri fisnik dhe teper i kompletuar.

Qendra e shqates "bijte e shqipes" eshte nje qender e respektuar, kaq e respektuar sa kudo ku jane shqiptaret ne bote duhet te marin shembull atje. Historiku 5 vjecar i kesaj shoqate flet per pune e madhe titanike qe ka bere kryesia dhe antaret e saj.
Une u befasova : me pane syte femije qe te organizuar neper klasa mesojne abetaren shqip, nje mrekulli e vertete, klasa me te larta, muzeum, biblioteka, promovime, aktivitete, kend fotografish, piano, muzike shqiptare... ah sa u kenaqa me ta, nuk dua te bej komente te teperta as te bej nje reportazh si me priten e si kalova me ta, por dua te them nje gje: I uroj shoqates vecse mbaresi, dhe miqve te mi shendet !

Sinqerisht Petraq J.Pali