Disa poezi...

Më do?


nga Vladimir Majakovskij

Më do? S'më do? Krahët i spërdredh si e çmendur
I thyej gisht’rinjt e i flak tej pastaj.
Kështu petalet e luleshqerrave të para
Këputen, hamenden dhe fluturojnë në maj.

Nuk do ta fsheh grinë që zbulon tehu,
Argjendi i moshës le të zbardhë i zhurmshëm.
Veç Zot, të lus, mos më rijep këto vite
Common sense-in e shëmtuar e të turpshëm.

nga Paul Celan

Dëgjova të thuhej

Dëgjova të thuhej, qenkësh
në ujë një gur dhe një rreth
dhe përmbi ujë një fjalë,
që rrethin gurit qark ia vë.

Pashë plepin tim të zbriste drejt ujit,
Pashë se si krahu i tij u mbërthye thellë,
Pashë rrënjët e tij drejt qielli natë tek lusnin.

Nga pas nuk e ndoqa,
Veç mora nga toka atë cipë,
si syri yt në pamje, e fisme si ai,
nga qafa të hoqa zinxhirin e thënieve
e stolisa me të tryezën, me atë cipë përmbi.

Dhe më nuk e pashë plepin tim.


përktheu: a priori

Ich hörte sagen

Ich hörte sagen, es sei
im Wasser ein Stein und ein Kreis
und über dem Wasser ein Wort,
das den Kreis um den Stein legt.

Ich sah meine Pappel hinabgehn zum Wasser,
ich sah, wie ihr Arm hinuntergriff in die Tiefe,
ich sah ihre Wurzeln gen Himmel um Nacht flehn.

Ich eilt ihr nicht nach,
ich las nur vom Boden auf jene Krume,
die deines Auges Gestalt hat und Adel,
ich nahm dir die Kette der Sprüche vom Hals
und säumte mit ihr den Tisch, wo die Krume nun lag.

Und sah meine Pappel nicht mehr.



nga Georg Trakl

Ndanë gjolit

Shtegtar n’ erën e zezë; lehtë fëshfërin kallam’ i tharë
Në qetësinë e gjolit. Nëpër qiellin gri
Një varg zogjsh të egër vjen;
Tërthor mbi ujët e terrët.

Pështjellim. Në kasollen e rrënuar
i hap dhe flatron krahët e zinj kalbëzimi;
Mështekna t’ gjymta psherëtijnë n’ erë.

Mbrëmje në pijetoren e braktisur. Udhën për shtëpi
E flladit butë trishtimi i tufave që kullosin,
Vegim i natës: thithëlopa zhyten ç’prej ujërash t’ argjendtë.

përktheu: a priori

Në kënetë

Shtegtar erës së zezë; fëshfërin kallam’ i thatë
Në qetësinë e ligatinës. Qiellit gri
Një vargan me zogj të egër
Heq; tërthor përmbi ujëra të errët.

Vrundull. Në rrënojë-koliben
Flatër-zezat rreh ndërsa ngrihet kalbja;
M’ shtekna kërrusur psherëtijnë në erë.

Mbrëmje n’ pijetoren e braktisur. Udha për shtëpi e zhytur
Melankolisë së butë të tufave që kullosin,
Vegimin e natës: amfibë kridhen që prej ujërash të argjendta.

përktheu: emigranti

Am Moor
Wanderer im schwarzen Wind; leise flüstert das dürre Rohr
In der Stille des Moors. Am grauen Himmel
Ein Zug von wilden Vögeln folgt;
Quere über finsteren Wassern.

Aufruhr. In verfallener Hütte
Aufflattert mit schwarzen Flügeln die Fäulnis;
Verkrüppelte Birken seufzen im Wind.

Abend in verlassener Schenke. Den Heimweg umwittert
Die sanfte Schwermut grasender Herden,
Erscheinung der Nacht: Kröten tauchen aus silbernen Wassern.

nga Kabir
(1440-1518)


Moko’n kahā’n kahā’n dhū’nđhe bande

Ku më kërkon ti mua, adhuruesi im?
Unë jam pra ndanë teje.
Unë nuk jam në tempull, nuk jam në xhami,
nuk jam në Kaaba, nuk jam në Kailash,
as nëpër rituale,
as në martesë, as në askezë,
nuk jam as në dhi, as në dele,
as në thikë e as në drapër;
nuk jam në lëkurë e në kërcinj,
nuk jam në kocka, as në mish,
Unë nuk jam jashtë, përsipër,
Jam në ty,
Në më kërkon, më gjen menjëherë,
Më gjen sa hap e mbyll sytë,
Kabiri thotë: dëgjo, i dashur,
Unë jam në frymën e gjithsecilit.

Herat herat he sakhī …

Duke kërkuar, duke kërkuar,
moj mike, ka humbur Kabiri,
Pikëla në oqean shkoi e ra,
Si mund të gjendet atje ai?

Herat herat he sakhī …

Duke kërkuar, duke kërkuar,
moj mike, ka humbur Kabiri,
Oqeani është në pikë brenda,
Pse ta kërkosh atë gjëkundi?