nga Naim Kelmendi - NË VEND TË ASGJËSË(Cikël poetik)

NË VEND TË ASGJËSË

Në vend të asgjësë

kam shpirtin tim

përditë në stacion

të pakuptimësisë

rrugëve të kuptimit

në kërkim të vetvetes

hullive të mnerta të vetëjetës

prandaj s’dua ta trandë as për një çast

këtë kuptim prej asgjëje

sepse s’e kam fuqinë e zotit t’i ndryshojë gjërat

dhe në vend të asgjësë

gjithmonë ka diçka që ma kuptimëson

frymëmarrjen,mendimin për të jetue

dhe që do të shuhemi këtej jete

është aksiomë e njohur nga e vërteta

po sa vështirë ata bëjnë përpjekje për ta mundur vdekjen…

pa mundur t’i qetësojnë askurrëmë dhembjet

e thekshme të shpirtit pa shpëtim

dhe kur vdesin thua se nuk ishin kurrë pjesë jona

unë s’dua të shkel më mbi vetveten

e ta denoj shpirtin tim me gjithfarë teorish

të paqena…që vrasin që helmojnë

dhe në vend të asgjësë

prapë si një lulediell vjen dashuria

prandaj këtu kemi ardhur të duam

e jo të vrasim të urrejmë krijimin e zotit-njeriun

dhe duhet të shkojmë,ama të shkojmë heshtur dhe pavërejtshëm

pa prishur as për një çast as rendin as rregullin

dhe unë zotohem se në vend të asgjësë

do të vijë kuptimi i diçkaje

për të të thelluar në kërkim të njohjes

dhe s’ke për ta njohur kurrë…

ka diçka tej shikimit

diçka ka tej mendimit

ka diçka tej t’vërtetës

diçka ka përtej jetës

bari do të lulëzojë dhe bimët do të kokrrojnë

dhe ne dhe ju dhe ata të gjithë dhe gjërat

që s’i njohëm kurrë dhe s’kemi për t’i njohur

përgjithmonë në vend të asgjësë…

MAL I MADH

Mal i madh

e unë kërkoj

majën e gjilperës

veten e humbur

po askush s’e ka humbur veten

që unë ta gjej fatin e humbur

në mjegullën e epshit

dhe dal nga teatri i gazepit njerëzor

për ngritje për forma deri në Maje

servilët pederët laviret dhe shumëkëmbëshat

jetojnë më së miri në këtë zallahi jete

unë ende kërkoj veten dhe melodinë

e humbur në jehonën e një vajtimi të këputur

ec e dije mbrëmë kush kënd e ka mashtruar

deri në poshtërim dhe e ka hedhur si limonin

dua ta them se kështu jeta s’ka asnjë kuptim

në Malin e Madh dal i vetëm dhe humbës

i krejtë kohës në eksplorim…

shëndosh koka pra

rrugën e gjejnë të tjerët

ata që kanë shpikur kodin e jetës

shumëngjyrëshe… shumëkuptimëshe…

shumëmënyrëshe…

mal i madh e unë ende kërkoj majen e gjilperës

e ende kokrroj mendësi kokëdhembëse…

dhe ia shkel bishtin, dikund kokën nxjerr

vjen erë sperme nëpër të qarat e natës

por njeriu dhe unë ecim e ecim e mendojmë ende

për shtëpinë për familjen për ngjyrën prej njeriu

për identitetin për dorën e fshehët për dorën e zezë

që pret lisat natën që shkruan skenarët e lavireve

sikur na e ka ëndja ta hamë më të mirin

na e do gjaku që ta rrëzojmë secilin

dhe s’bëhet gjë prej gjëje

pa dirigjuar dikush nga prapaskena

ato fytyra që shikoni në skenë janë veç maska

të mjera… tragjike…askushët e askundit…

vetja ua ka gërdinë e fatit të tyre t’pafat

KOHA PA TY

Koha pa ty është kohë pa kokë
kohë që i digjet shkrumb dhembja
dhe kohë që i ka mall vargu e fjala

koha pa ty është kohë e ndalur
dikund në një vegim dhe s’i ec
as ora s’i del as fjala as vargu

koha pa ty rrin në rremb të qyqes
krejt qyqevetem
dhe i rriten flokët, dhe
i rriten thonjët, dhe thërmohet
imazheve të pritjes
dhe ia ha vetes thonjët dhe ia ha
vetes vargjet dhe fjalët në gojë

është gjykim i vetes
dhe mallkim është
në hirin e asgjësë

nëse nuk kthehesh…

koha pa ty rri në rremb të qyqes

krejt qyqevetem

Prishtinë, gusht 2010

TË QENËT E MOSQENË

Mor, me një fytyrë të zbehët del

dikund në fushërrugë

dhe s’i bindesh asnjëherë

fatkeqësisë së vetvetes

nëpër jetë po të përcjell

i njëjti fat cub

cep më cep hapësirës etnike

shanë e përlanë e s’bën dot me tëndin

bjezga e huaj në mes bën vend dhe gjuan

gjaku dhemb natën në shtrat të Prokrustit

i kthehesh vetes në kafshim idhnak kur s’e rrëzon dot tëndin

nga Maja që s’ia duron hijeshinë e mendimin

dhe të bëjnë të flasësh vetmevete vetmashtrimit pastaj,

po sa i zbrazët sa i verbër paskësh qenë vetja

në shërbim të hijes së tjetrit që të jep Dhuratë Danajsh

dhe shikon se në secilën kohë diçka të kanë marrë

nga vetja dhe kanë qeshur me ty paskëtaj

tradhtitë e mnerta se si pranove një cohë që s’e veshin as qentë

e pëshurraftë kur ndjekin kudra

të qenët e mosqenë sërish duket

se vret në shenjë të mendimit tim

të trandur,mor njihe veten se s’bën kështu

gjithmonë nga fundi nis fillimin e çdo gjëje

a s’të kanë thënë mjaft shekujt për gurin e Sizifit

aq tragjikshëm që kurrë s’i del në fund ecjes

del e bërtet përanash e në shesh bërtet e shanë vëllanë tënd

e të ujit hija e të gjithëpushtetshmit

e ta rjep lëkurën e dhembjes dhembja nga i yti

sepse dhemb më shumë dhe s’ia gjen ilaqin vetvetes

tatëpjetave të jetës duke i zbritur për veshëve

duke ia rjepur gjinjtë dhe tamblin e nanës

duke ia pirë deri në fund mëmëdheut

dhe s’i bindesh idesë dhelpërake

sepse të paskan thënë rri kështu si je

merr frymë kështu si je ec kështu si je

mendo kështu si je hije e sakatosur nga ndarja

e shekujve dhe ti ec e ec tragjikshëm e pandalshëm

drejt shekujve të ardhshëm njëllojshëm

të qenët e mosqenë shenjon ligjin e ekzistencës tënde

të bindjes tënde për të mos qenë aty

ku i duhesh kohës ku i duhesh ecjes

në kohë dhe hapësirë kur të thërret

jehu i vetvetes në fushëbetejat e jetës

FTESË PUBLIKE

Lërini anash sytë ktheni shikimet

në një pikë të vetme dhe shikoni

mbani veten nga trishtimi

mizorët po ngarendin tokave

në dorë mbajnë trofetë e tyre

nga prerja e kokave

lërini anash sytë e kujtimet

mbi ditët e lumtura

nga ndonjë dashuri vitesh që iku

si çast i mjegulluar në mbamendje

ktheni shikimet në një pikë

si po byrytet Dhevështruesi

dhe mos më thuaj Ante

se unë s’paskësha Atdhe

a është ky që e pëshurrin

çdo ditë e çdo çast

a është ky që po a hanë

nëntokave mafia e verdhë

a është ky që po qajnë natën

fëmija e asaj varfanjakeje për një copë buke

a është ky i këtyre lypsarëve të përditshëm

cep më cep kaq të mërzitshëm duke na prishur

qetësinë e fjalëve në kafenetë e shesheve

dhe në shtëpitë e qendrave urbane

mor a është ky atdheu për të cilin kam menduar

se është edhe i imi dhe vetëm në një fjalë nëne

saherë më thoshte kthehu ku ke lindur

kur i thoja dheu i babës dheu i nënës

unë të dua për emër të Atit e të Birit e Shpirtit të Shenit

lërini anash dhe hudhni fare sytë mbani veshë

se po vjen Dhevështruesi po i dëgjohet gërhama

e mos më thuaj kurrë Ante

se unë s’paskësha Atdhe

a është ky që po ia mbushin hundët me marihuanë

a është ky që po ia shesin një vajze dhe shoqeve

të saj seksin në jetën e mbrëmjes stacioneve të vetmisë

a është ky ku s’e kthen kush kokën anash

a është ky ku secili shikon jetën e vet personale

a është ky ku secili vjen e shkon në askund

me heshtjen e vet të sert ndër vete

a është ky ku secili s’mendon të të dhurojë pak gaz

veç thur lavde për të vdekurit e harron të gjallët

që ka para syve përditë e t’u japi pak dashuri

sesa një shikim përbuzës dhe vrasjen në mesditë

me heshtjen e hipokrizisë njerëzore

ECJE VETËM

Zotin tim ku e kam oh Zot

që t’ma shkurtojë njëtrajtshmërinë

e ecjes sime vertikale padukshëm mes rrethit

të përditshëm të gjërave lakuriqe

si e kanë ngulur në hu kokën e një kali

të ngordhur pasditën e një qershori

e kush ma shkroi këtë fat

të ec të ec dhe vetëm të ec

me shikimin e etur për ta parë fundin

e një fati që ka filluar moti

të zhgërryhet mbi pafatësinë

zotin tim ku  e kam oh Zot

apo s’merret më me gjërat e përditshme

me fjalët e përlotura kurtheve të vetmisë

kësaj mbretëreshe që ha njerëz e fate

dhe s’i shkruhen askund aktet e tragjedisë

ZJARRI

Ky zjarr më bën rob

kaq vite kaq jetë

dhe kurrë

s’i druhem dashurisë

që më denon ta kërkoj

në secilën ditë

në secilin çast

deri në infinit