Dr.Irena Gjoni ka kryer Studimet Universitare për degën gjuhë – letërsi. Në vitin 2007 ka përfunduar Studimet Pasuniversitare dhe ka fituar gradën “Master” për letërsi në Fakultetin e Historisë
Filologjisë në
Universitetin e Tiranës. Ka punuar si gazetare në median e shkruar
kombëtare dhe lokale, në Radio “Gjirokastra”, në radio dhe televizion
lokal të Sarandës. Aktualisht është pedagoge e jashtme në Universitetin e
Tiranës Filiali Sarandë, mësuese letërsie në gjimnazin “Hasan Tahsini”
Sarandë si dhe gazetare në mediat lokale. Është nënkryetare e “Klubit të
krijuesve Jonian”, si dhe redaktore e revistës “Arti Jonik”, anëtare e Këshillit Artistik të Bashkisë Sarandë.
Që
prej viteve të shkollës së mesme e në vijim ka botuar poezi, prozë
letrare si dhe shkrime kritike e studimore në periodikë të ndryshëm. Në
vitin 2003 ka botuar librin me poezi “Tatuazh në shpirt të detit”. Në
2008 boton librin studimor “Marrëdhënie të miteve dhe kulteve të Bregdetit
Jonian me ato ndërkufitare” (material me të cilin ka fituar Gradën
“Master”)., si dhe vëllimin me fiksione “Gjysma dashurish”. (2010)
Tatuazh në shpirt të detit
NJËZET E KATËR
Unë i dua thellësitë e mia jonike
dhe majat e maleve të tu
Ajo që s’është e thellë
e nuk kap majat te retë,
s’ka hyrë kurrë në shpirt
e s’ka rrëshqitur mbi lëkurë...
SHTOI ZOT VALLET
Shtojzovallet kishin epoka pa bërë vizitë
Në botën dhe jetën e njerëzve
Kurioziteti shtojzovall nisi rrugën
me fustane të bardhë antike
që ngatërronin epokat, gojëdhënat
... ... ...
... ... ...
... ... ...
Hapën sytë në frymëmarrjen e zgjuar te njëra-tjetrës
Sikur shumë bukuri,
të kishin një mendje
Kujtonin rrugën nëpër ngatërrim epokash, gojëdhënash
Takim me një shpirt të vrarë
Në momentin ku i lihej i pazhdukshëm,
Një tatuazh zhgënjimi
Dhe nga dhimbja klithte me tërbim sakati
Shtojzovallet e dhimsura,
Kaq panë në botën e njerëzve
Në një vizitë,
Shumë më te shkurtër se rruga
Gjithçka u dukej makth ëndrre, makth drite
trupëzuar tek një flokëverdhë si shtojzovallet
Ulur në hijen e zonjave të shtëpisë
Duke thurur gërsheta tatuazhesh zhgënjimi
Të tepruara nga një natë më parë
Në pritje të “MIRËMËNGJESIT” të shtojzovalleve
Duke u ngjasuar me veten,
Me frymë i lanë trupin,
Me qerpikët e gjatë i krehën flokët,
Zërat dhe dritat ia qepën mantel,
Duke e bërë simotrën e tyre
Nën ritmin shtojzovalle:
“SHTOI ZOT VALLET”
Shtojzovallja e re kërcente
Duke argëtuar dhe tatuazhin e zhgënjimit...
NE VEND TE PROLOGUT
Këtu
jam një dilemë e rrënjosur në përjetësi;
ëndërrim flakërues që turfullon si kalë i harbuar;
melankoli e muzgut;
demon i zbutur e hiç në krijim fytyrash;
prekje e realitetit me shqisat e të verbërit;
një psherëtimë galaktike;
një jehonë e saj në shpellat primitive;
dashuri e mallkuar në mëkate epshi;
perlë princesash e nimfë e pavdekshme;
mallkim i vendosur në altar martese;
mjegull e djegur në hapësirë të plakur;
tradhëti shkretëtire në oaze makthesh;
engjëll misteresh i dalë prej ferrmendjeve;
një lot shumëngjyrësh i theksuar nga koha;
imazh i rilindur prej hirit që predikon;
tatuazh në shpirt të detit.
Këtu
jam vetvetja
në pretendim
që të ngelem vetvetja në çdo kohë…
DASHURI BUZË GREMINE
Bëmë dashuri buzë një gremine
Në mollëzat e gishtave të tu,
një cermë hëne të prek
Me ty ëngjëll jam dashuruar unë,
Me ty nata e greminës,
Me ty hëna e njohur si hajdute zemrash
S’di kujt t’ia prishësh
Gremina të josh me fundin e mistershëm
Gëlltit një copë gremine
Hëna të josh me cermën e saj
Gëlltit një copë hënë
Thua se unë të josh me sekretet e pathëna
Gëlltit një sekret timin
Mua më duhet të të shpëtoj
prej vetes sime, greminës dhe hënës
Duke të futur në një akuarium shpirti
të padepërtueshëm prej shumë palë sysh njëherësh
se dashuria ha koka...
PËRNDRITJE (F)LOÇKE
Trishtimi endet
në perëndimin e diellit.
Muzgu ngrihet nga thellësitë,
duke mbajtur në sup
arkivolin e heshtjes.
Dalëngadalë
erresira nis rëndon mbi ajrin
Trupi i (F)loçkës ershëm farfurin
duke përndritur natën
Eshtë ora e saj...
PUTHJE
Një çast puthjeje-
një mrekulli bote
Strukur
si princesha e perlave
Brenda guackës
së shpirtit të muzgut
Një çast puthjeje-
një mrekulli bote...
PENG NË VARREZA
Në mbërritje tek çdo qytetërim,
Pyes ku janë varrezat
Marr rrugën e dritës së lagësht
duke i ruajtur sytë prej ftohjes
për të mos humbur spektaklin
e dhënë enkas për mua
Një trompë e ngjirur-
gërrisje e portës së varrezave
e lodhur nga përsëritjet shekullore,
uron mirëseardhjen time
Parada e qiparizave të ngatërruar në moshë,
bën përzgjedhjen e mysafirëve
të hyrë nëpërmjet portës së tyre
Portë qiparizash,
e hapur kanatash për kukuvajkat,
E mbyllur përjetësisht për diellin
Këmbëngulës përtej portës
ku përditë, gjatë gjithë ditës,
ka perëndime varrezash
dhe muzgje varrezash
Hapat e nemitur,
përshkojnë relievët e bardhë të varreve
Atelie të ekspozitës së fotografive të të vdekurve
Aty - këtu fatsjellësit e së gjallës,
që jetojnë ende
si relike të qytetërimeve të vdekura
Ndoshta fatsjellës dhe për flirte,
dashuri skeletesh
Gjithçka në kthetrat
e konglomerateve të vajeve
... ... ... ...
Koha po gërryen
Duke më lënë peng të saj në varreza
Në këtë rudiment
të botës së zhurmshme të së gjallës...
TATUAZH NË LEKURËN E DITËVE
Në lëkurën e ditëve
me majën e stërkalave të detit
të djegur nga malli për ty,
Le në tatuazh fytyrën time
Që t’i ngjaj origjinalit,
i derdh flokëve
parfum mimozash të verdha
të mbira, të bleruara e të lulëzuara
në rrugën e detit
përshkuar me hapa të kaltër
ku çdo hapkaltër i penduar,
kthehej mbrapsh
Duke u shndërruar në një saksi mimoze
që për t’u bërë parfumi
më epshndjellës në botë,
thithte me zemër
esencën e jodit, kripës
kaltërsisë dhe hapësirës
...Ndaj tatuazhi në lëkurën e ditëve
më ngjan tmerrësisht mua...
ZOT NA RUAJ
Makthet e përditshëm
Ëngjëllorë në absurdin e tyre
Maktherozionëngjëllor
Çuditshëm si një gjarpër i dehur
lëpin dhe përpin
plagët e lëna përditshëm nga vuajtjet,
nga pasiguria amorfe,
që bëhet më hermetike në dëshifrim
nga format kameleon që shfaq.
Nga iluzionet e djegura
prej vet iluzioneve
Nga gjaku që pikon mbi të ardhmen
pa e ditur ku e ka burimin,
pa e ditur në e ushqen për ringjallje,
apo për inekzistencë...?
Zot na ruaj!
NATË ALI PASHE
" Sonte gjumë s’ka Janina
Val’ e gjolit diçka thotë
Ujë të ëmbël pi Frosina
Ali Pasha helm dhe lotë..."
(Populli)
...ma pëshpërit si ledhatim mes flokësh
...më puth ëndërrisht
...ma pëshpërit përsëri
për të më arratisur gjumin
Ëmbël ma nis ogurin e vrasjes
në këtë natë sterrë përballë Posejdonit
Ku heshtjen e sipërfaqshme
e shprish angullima e qenit
dhe oshëtima e valëve…
Heshto ti qen që angullin për kob!
Heshto!
Heshto det, heshto dhe ti!
Dëgjohet klithma e heshtur e vrasjes sime!
Njeriu që po më vret
më përqafon fort, përkëdhelshëm,
dhimbshëm, dashurisht, përmallshëm
në krahët e tij.
Vazhdon të më puthë
O Perëndi, më ëmbël se vetë Erosi
Je ti Ali Pash modern,
endur labirintheve
te kujtesave të kohëve
që përzgjedh për të më vrarë
pikërisht me dashuri
Je ti
projektuesi i imaxheve
të zhgjëndërrta të së ardhmes
që me vret
duke më lënë gjallë…
RRUGËTIM
... së pari fillohet nga shpirti...
Pastaj nga lëkura, nga...
krejt ngadalë, si nëpër mjegull...
Butë dhe ëndërrisht...
rruga për në qendër të botës
kalon nga era...
RECETË PËR SHËRIMIN E TRURIT
Truri i dhimbte tmerrësisht
Mikrobi i mendimit të burgosur
nga prangat e syve të tij,
mori vetëm një hallkë,
si relike të një kohe
e avancoi thellë e më thellë
Në rrebelim dhimbjeje truri,
iu servir një recetë:
Në mëngjes - një ditë e pirë pa ujë
Në paradreke - dy lugë Luvër
Në drekë - tri rreze hëne
Në pasdreke - nje gotë famë
(Kujdes!
Gotëza duhet të jetë e sterilizuar,
në temperaturë të shekullit të 22-të
se fama hyn në reaksion asnjanësimi
edhe me një kokrrizë mikroskopike xhelozie)
Në paradarkë - gjysmë kokrre lumturi
(Edhe me këte duhet kujdesuar si për famën)
Në darkë - një sy trupash të shkuar në parajsë
Në pasdarkë - dy copëza dashuri
E në mesnatë - tri rreze dielli
Me dhimbjen e trurit dhe recetën në dorë,
(kurë e konsideruar 100% shëronjëse)
Labirintheve endshem gjithë farmacive te botës
Që nga koha kur majmunit i dha lamtumirën
e deri më sot
Kurrë s’i bëri dot të gjitha bashkë
Ndoshta dhimbja e tmerrshme e trurit,
ka për të pushuar kur të rinisë sërisht
ish - bashkëjetesën me majmunin
e mikrobi i mendimit ka për të vdekur...
LARGËSI DRITE
Në kalanë trikohëshe bie dëborë
Mbi syprinën e detit jonik bie shi
Në shpirt e në zemër ndizen zjarre
dhe ëmbël shërbehet ëmbëlsi
BIONDIA E DETIT
Biondia e Detit
Përmbysi Detin
Iku e larë mëkatesh
(Pa të fundit)
E shndërruar në një ujëvarë bionde
Që binte mbi përndritjen e një qiriri,
Strehim gjeti tek shtëpia e Muzave
Si për të qenë më afër zemrës së qiellit
Prej nga priste një kartolinë
me urim mbretërish ciganë
Që nëpër rrugë vetëtimash,
do t’i shtynin
Duke u pëshpëritur me zë sirenash
në tundim për mbërritje të shpejtë
“Unë një cigan
imagjinoni në sa i mirë do të shndërrohem
Kur të njelmtësohem në flokët e ujëvarës bionde
Ikni, ikni në vrapime të çmendura
ju urime mbretërish ciganë”
Por gjarpërinjtë e zjarrtë të vetëtimave
kafshonin kokët, bishtat e njëri-tjetrit
duke lënë rrugë në mes
a duke krijuar udhëkryqe
Dhe urimet e mbretërve ciganë
ende s’kanë mbërritur tek
Biondia e Detit
... JETONIN NË TË NJËJTËN TJETËRBOTË...
Erëligat e orëligat po e ndëshkonin
shkulshëmflokësh
shkulshëmrrënjshëm
shkulshëmzemrash
përpiqeshin t’ia merrnin
Tërbimi frenetik ish’ pa fre
Pse e deshti
sa nuk e kishte dasht’
kush tjetër në këtë jetë
e nuk kishte për ta dasht’
as në përtejjetë.
Shpirti vajtueshem kolovitet
nga parajsa në ferr
Stiksi ishte kufiri i fatit
Fati ishte AI
Ajo ishte e destinuar
të jetonte brenda fatit
Ajo jetonte brenda tij.
Ajo po e ndërtonte veten brenda tij
Ndanin të njëjtin pulsion zemre
Një frymëmarrje u mjaftonte të dyve
Hanin të njëjtin ushqim amëshimi
Tirrnin të njëjtën fije drite
Ternin të njëjtin tingull ajri
Vetëm në një lot ngrinin uragane
Tek një flokëz dëbore
ndërtonin themele lumturie
Deheshin në ekstazë
nga e njëjta aromë manushaqeje
Udhëhiqeshin nga të njëjtat muza
Tek i njëjti shikim shpërthenin
e shuanin vullkane brenda një sekonde
Shihnin të njjjtën ëndërr apokaliptike
... Jetonin në të njëjtën tjetërbotë...
DASHURIA SI ZJARRET E CIGANËVE
Hënëzoj ditët që u mungon hëna
Dielloj netët që u mungon dielli
Sa herë shoh sytë e tu prej përralle
Thith helmin e ditëve
Vjell gëzimin e netëve
Kur më arratisen prej shikimit
sytë e tu prej përralle cigan
Në zemër, në tru, në shpirtin tim,
ndeze një dashuri të çmendur
si zjarret e fisit tënd
Një dashuri - zjarr ciganësh
që s’dihet sa do të zgjasë
që s’dihet:
në do të shndërrohet i gjithi në hi,
në do të ngelen ende urë të shuara përdhunshëm,
në do të merren prej tij
disa thëngjij për të ndezur një zjarr të ri
(të paktën për të krijuar egzistencën e dikurshme
të një zjarri të lashtë
si qiri i ndezur mbi kufomat e së shkuarës)
... që s’dihet...
Ah, kjo dashuri si zjarret e ciganëve...
KOHË TEK SHTYLLAT E HERAKLIUT
Më në fund...
Më në fund mbërrita
tek Shtyllat e Herakliut
Gdhendur në njërën
(Ndoshta prej parambërritit tim
A ndoshta prej mbërritit të parë
pas Herakliut)
deri në shpirt te shkëmbit
gati në thërrmim gjeta fjalët:
“KOHA SHËRON GJITHÇKA,
PAÇKA SE ME VONESË”
Në hutimin tim,
në të pabesë më puthi
Perëndia e Diellit
Unë riktheva të puthurën
po në të pabesë
Në gdhendje tek shtylla tjetër:
“PO NËSE S’KE MË KOHË,
MOS NDOSHTA ME PLAGË TË PASHËRUARA
TË DUHET TË VDESËSH?”
Më në fund...
Më në fund mbërrita
Tek Shtyllat e Herakliut
Para më pak se të më dilte gjumi...
DEDIKIM MUA
E mora zemrën në njërën dorë
Dhe me dorën tjetër në zemër,
U nisa…
Trokita në një derë lyer me bojë të artë
Prita.
Dhe drynin me ndryshk,
vetëm atëherë e pashë
Atëherë kur qe bërë natë
(Mallkuar sytë e mi
që dinin të shihnin veç natën)
E mora dorën ngarkuar
me sytë e mallkuar
dhe e futa në xhep
(Në një xhep të verbër
që ish ‘pagëzuar nga soji i banorëve të tij)
U ktheva…
Veten s’e gjeta atje ku e lashë
Gjeta vetëm qenin besnik
që ruante shtëpinë e braktisur
Atëherë u ula të qaja
për vete, për zemrën e ikur,
shtëpinë e braktisur,
për sytë e vjedhur nga xhepi
dhe atë tatuazhin e vajzës,
vdekur në asfaltin e thatë
që s’kishte kush ta lante më me lotë
U ula të qaja dhe qesha
Kisha harruar se të qash pa sy
dhe me zemër të lënë diku,
Është e pamundur
U ngrita i verbuar dhe eca drejt vetes
Truri më tha t’i thosha vetes i bindur
se kisha vdekur më në fund…
* * *
Ëndrra thonë që është e shkurtër,
por ajo që le pas, është e gjatë
Më e gjatë se gjatësia e jetës së fundme
Dhe pak më e shkurtër
se gjatësia e jetës së përjetshme
...JO ME LOTË NË SY, POR...
...me sytë në lotë
Në një akuarium grushtash,
Eci rrugëve të verbëra të detit
Për të gjetur ty shpirt
Egziston,
a je imazh iluzionesh vallë... ? !
AUTOPORTRET
Ngjitur shtyllave të rrugëve
- Si në kohët e lashta,
lajmërimet e vdekjeve, - pëshpëris
(Ej, bukuroshe, kjo erë vjeshte
ta zhbën nocionin kohë?)
Fletës së letrës,
në këmbë i ka ngelur vetëm një gisht,
i mjafton balerinës virtuoze
të bëjë vallzimin e vdekjes
nën ritmin e erës
Fryma po i del çikë e nga një çikë
Ekspozitë...fotografike
Modele...- Biondia...e...Detit
Fo...to...graf...-me...ndjet... ...e... ...
a...dh...u...r...u...e...s...v...e...
...t...ë... ...s...a...j...
Shpirti i fluturoi
rrathëve të ferrit - rrugicave vjeshtake
Per t’u bastarduar
Nënkëmbëve të kushedi kujt
Fotograf - Mendjet e adhuruesve të saj
E fiksuar fotografive nga mendjet
Në çastet më fatlume a fatkeqe
sjellë adhuruesve të saj
Një vetull perfekte në ironi të dashurisë
e vjedhur një fije floku e verdhë,
e mbajtur fatsjellës,
një arkivol sysh - guackë perle kënaqësi,
një buzëqeshje vrasëse pa pagesë,
buzë të kopjuara me karbon të kuq buzësh
për t’u risjellë pranë netëve ogurzeza,
një gjoks ngacmues, përtej dekoldeve
dhe bluzave të ngushta,
mantel të kuq gëzofësh - mburojë shigjetash,
një lot i zi,
përzier me helmin e dhimbjes e rimelit,
duar të sikletshme, përherë në mbajtje të shanceve,
ëndrra të mëdhaja,
pa ditur ditën e lindjes e vdekjes,
mendje në lojëra fantazie,
hipnotizuese për të tjerë
E gjitha e ndarë,
në një labirinth mendjesh,
E ngelur në të njëjtin vend,
E ngelur në të njëjtën moshë,
E gjendur në të njëjtën bukuri Beatriçase
Ekspozitë e parë me shpirt të rrënuar,
E paçuar gjer në fund,
E trembur nga bukuria e dikurshme,
Nga adhuruesit e shumtë gati mitikë,
Nga ëndrrat të ëndërruara dikur fatlume
Me shëmtimin krijuar prej zhgënjimit,
Me çmendurinë prapë pinjoll të zhgënjimit,
Eci rrugëve duke mbledhur gjethet e vjeshtës,
Me përfytyrime - fotografitë e mendjeve të adhuruesve
Pa i parë
Vetëm duke iu trembur
Bastardimit nga nënkëmbët
E kushedi kujt...
ARUSH NË FUNDFERR
Malli më la me dhimbje
Dhimbja më la pa zemër
Egërsia zuri vend në poltron të saj
Nëntë muaj kalova
nëpër nëntë rrathët e ferrit
Në fund m’u shfaq një arush
me dy zemra në putrat e tij
Midis tyre kishte ende vend
të më merrte dhe mua
E ndjerë mirë,
has një manjak çmimesh:
-Sa të ka kushtuar ky arush?
-Nëntë muaj trishtim
Një shëtitje përgjatë ferrit
Kaq më ka kushtuar ky arush
Shtrenjtë apo jo?...
IDIL
Më mungon...
duke të pasur në shtrat
në një përqafim hyjnor;
Ku hapësirat përflaken
duke i shkrirë kufijtë;
Ku kohërat digjen
duke humbur nocionet;
Ku ajri prushohet
nga afshi i puthjeve
Kam mall...
edhe pse jam duke ndier
prekjen e çdo poreje të trupit tënd,
lëvizshmërinë e çdo fijeje floku,
drithërimën e çdo fijeze shpirti
Kam frikë...
se bëj zhurmë me frymëmarrjen time
Heshtoj të rrahurat e zemres
të dëgjoj të rrahurat e zemrës tënde
Ankthshëm ...
drithërohem të dremis
se më ikën
dhe një sekondë jete pa ty
Kam mall...
duke të pasur brenda meje
Më mungon...
duke qenë një të dy
Ndaj per nje çast
pushoj së jetuari
Të ndiej si jeton ti
shpirti im i embel...
VITE MBI KARUSEL GJENDJESH
Në dëshirë për të krahasuar,
Brenda një magjie të bardhë,
Hipur mbi një karusel gjendjesh,
rendis vitet e mi
Për të mos humbur në kohë,
një ditë e brishtë shkurti
merret me rrotullimin
Në marramendje kushtesh të barabarta,
etja për pushtet e viteve
bëhet zotëruese
Dëshirë e çmendur për kurorë
pa le të jetë dhe kurorë me gjemba
...Por në rrotullim karuseli,
në marramendje çjerrjesh,
në marramendje nxjerrje sysh
të njëri - tjetrit,
Rrëzojnë një vit që ngelet i vdekur
Karuseli hesht...
Vitet heshtin...
Gjithçka hesht...
Të gjithë po shkojnë
Në varrim të vitit të vdekur
Të gjithë pa kurorë
Pa kurorë?
Keni dëgjuar ndonjëherë
Për të mirin që s’ka të mirë?
Për të mirin e pa fat?
... ... ... ...
Dita e brishtë mori fund
Koha e konkurimit mbaroi
FLOKË TË NGRËNË PREJ QIRINJSH
Një dhomë gjysmë e errët,
Brenda saj, gjysmë det,
ngritur në gjysmë dallgë
Qiri i ndezur ngrënë gjysmë
prej urisë së vet
I pangopur prej vetvetes,
ha dhe gjysmën e flokëve të mi
(ate çast, çadër të tortës së ditëlindjes)
Duke kapërdirë në shijim më të mirë
me dy gjysma loti të ndryshëm
Për të më ripërtërirë shpirtin,
vijnë dy gjysma delfinësh në byzylikë,
Karafila gjysmë të freskët,
(gjallëruar prej urimit tënd)
Cigare të fikura përgjysmë,
Harrim brenge e pamerituar,
Gota pijesh lënë përgjysmë,
Kujtesë e egzistimit të diçkaje,
Kujtesë edhe e të qenit tjetër njeri
nga dashuria jote, nga dashuria ime
Brenda gjysmëlotit tim të marr
Gjysmëlot i ngelur përjetësisht në sy
Për të të pasur ty përjetësisht pranë vetes
Me të, të përkëdhel sybukuri im
Korridoreve të gjysmëlotit,
zëri im jehon
deri në gjysmë det,
ngritur në gjysmë dallgë,
“Të dua, të dua marrëzisht shpirt”
Muzikë përgjysmë, përgjysmë fjalë
i ëmbë...shpir...zemë...engjël...
Brenda një puthjeje epshi
tejet të gjatë
Të gjitha gjysmat e tjera,
brenda një hijeje
që londron në mur
me një palë e gjysmë flokë...
KORRESPODENCË
LETËR ZEMRËS
Nëse e kaltërta do të vdesë një ditë,
Atë ditë do vdesë dhe qielli,
Edhe deti me jetë në mes,
Do vdesin sytë e tu,
Dashuria brenda tyre,
Do vdesë gjithë bota,
Nëse një ditë e kaltërta do vdesë
PËRGJIGJE E ZEMRËS PAS NDARJES
E kaltërta nuk gjeti asnjë ditë për të vdekur
Dhe s’vdiq
Nuk vdiq as qielli, as deti
Jeta e tyre s’u këput në asnjë pikë
Por sytë e mi vdiqën
Vdiq dashuria e palindur
e jetuar mes moslindjes
Duke më dhembur më shumë
se vdekja e të lindurës së jetuar
e parë me sy
Sytë vdiqën, vdiq dhe dashuria
Por bota rrojti si më parë
E kaltërta nuk vdiq, por vetëm lotoi
Duke marrë një nuancë zibardhë...
ANKTHSHEM
Ndjesia e zvarritjeve të plakura
të një sythi të prerë
a të vrarë nga acari,
ngërthehet në imitime dëshirash
MBAN ERË SHIU
Në gostinë e shtirur të mjegullës,
mbante erë shiu
si sot
E njerëzit përpiqeshin,
t’i vidhnin shpirtin njëri – tjetrit
Hajdutshpirti kampion,
u zvarrit piedestalit lëmimvrasës
Duke u shndërruar
në Zot të ZbrazëtisëPërgatiti:Flori Bruqi
