Poezi eksluzive për Floripress nga poeti Naim Kelmendi,nga vëllimi "Në vend të asgjësë",

Nga Flori Bruqi
Naim Kelmendi (1959). Lindi në fshatin Ruhot të Pejës. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Pejë, ndërsa studimet universitare, Dega Gjuhë e Letërsi Shqipe, në Universitetin e Prishtinës. Naim Kelmendi një kohë të gjatë ka jetuar në Zvicër.

VEPRAT LETRARE:

POEZI: “Shtreza në fjalë” 1984, “Nyja e Gordiut” 1992, “Albanoi” 1992, “Pse ashtu Pandorë” 1993, “Ç’të bëj me dhembjen” 1993, “Satanai me fytyrë tjetër” 1994, “Eklipsi i diellit” 1997, “Përballje me vdekjen” 1999, “Shqiptari vdes duke kënduar” 2000, “Kohë për të folur gurët” 2001, “Sipërfaqja e padukshme” 2003, “Në një jetë pas Krishtit” 2010.Etj.

PUBLICISTIKË: “Vrasja e deputetit – monografi”, 2003, “Pikëpamje dhe reagime” 2008, “Beteja e Koshares”- publicistikë 2009.Etj.

Naim Kelmendi jeton në Prishtinë.

NË VEND TË ASGJËSË

Në vend të asgjësë

kam shpirtin tim

përditë në stacion

të pakuptimësisë

rrugëve të kuptimit

në kërkim të vetvetes

hullive të mnerta të vetëjetës

prandaj s’dua ta trandë as për një çast

këtë kuptim prej asgjëje

sepse s’e kam fuqinë e zotit t’i ndryshojë gjërat

dhe në vend të asgjësë

gjithmonë ka diçka që ma kuptimëson

frymëmarrjen,mendimin për të jetue

dhe që do të shuhemi këtej jete

është aksiomë e njohur nga e vërteta

po sa vështirë ata bëjnë përpjekje për ta mundur vdekjen…

pa mundur t’i qetësojnë askurrëmë dhembjet

e thekshme të shpirtit pa shpëtim

dhe kur vdesin thua se nuk ishin kurrë pjesë jona

unë s’dua të shkel më mbi vetveten

e ta denoj shpirtin tim me gjithfarë teorish

të paqena…që vrasin që helmojnë

dhe në vend të asgjësë

prapë si një lulediell vjen dashuria

prandaj këtu kemi ardhur të duam

e jo të vrasim të urrejmë krijimin e zotit-njeriun

dhe duhet të shkojmë,ama të shkojmë heshtur dhe pavërejtshëm

pa prishur as për një çast as rendin as rregullin

dhe unë zotohem se në vend të asgjësë

do të vijë kuptimi i diçkaje

për të të thelluar në kërkim të njohjes

dhe s’ke për ta njohur kurrë…

ka diçka tej shikimit

diçka ka tej mendimit

ka diçka tej t’vërtetës

diçka ka përtej jetës

bari do të lulëzojë dhe bimët do të kokrrojnë

dhe ne dhe ju dhe ata të gjithë dhe gjërat

që s’i njohëm kurrë dhe s’kemi për t’i njohur

përgjithmonë në vend të asgjësë…

MAL I MADH

Mal i madh

e unë kërkoj

majën e gjilperës

veten e humbur

po askush s’e ka humbur veten

që unë ta gjej fatin e humbur

në mjegullën e epshit

dhe dal nga teatri i gazepit njerëzor

për ngritje për forma deri në Maje

servilët pederët laviret dhe shumëkëmbëshat

jetojnë më së miri në këtë zallahi jete

unë ende kërkoj veten dhe melodinë

e humbur në jehonën e një vajtimi të këputur

ec e dije mbrëmë kush kënd e ka mashtruar

deri në poshtërim dhe e ka hedhur si limonin

dua ta them se kështu jeta s’ka asnjë kuptim

në Malin e Madh dal i vetëm dhe humbës

i krejtë kohës në eksplorim…

shëndosh koka pra

rrugën e gjejnë të tjerët

ata që kanë shpikur kodin e jetës

shumëngjyrëshe… shumëkuptimëshe…

shumëmënyrëshe…

mal i madh e unë ende kërkoj majen e gjilperës

e ende kokrroj mendësi kokëdhembëse…

dhe ia shkel bishtin, dikund kokën nxjerr

vjen erë sperme nëpër të qarat e natës

por njeriu dhe unë ecim e ecim e mendojmë ende

për shtëpinë për familjen për ngjyrën prej njeriu

për identitetin për dorën e fshehët për dorën e zezë

që pret lisat natën që shkruan skenarët e lavireve

sikur na e ka ëndja ta hamë më të mirin

na e do gjaku që ta rrëzojmë secilin

dhe s’bëhet gjë prej gjëje

pa dirigjuar dikush nga prapaskena

ato fytyra që shikoni në skenë janë veç maska

të mjera… tragjike…askushët e askundit…

vetja ua ka gërdinë e fatit të tyre t’pafat

KOHA PA TY

Koha pa ty është kohë pa kokë
kohë që i digjet shkrumb dhembja
dhe kohë që i ka mall vargu e fjala

koha pa ty është kohë e ndalur
dikund në një vegim dhe s’i ec
as ora s’i del as fjala as vargu

koha pa ty rrin në rremb të qyqes
krejt qyqevetem
dhe i rriten flokët, dhe
i rriten thonjët, dhe thërmohet
imazheve të pritjes
dhe ia ha vetes thonjët dhe ia ha
vetes vargjet dhe fjalët në gojë

është gjykim i vetes
dhe mallkim është
në hirin e asgjësë

nëse nuk kthehesh…

koha pa ty rri në rremb të qyqes

krejt qyqevetem