Rexhep Shahu |
NUK DUA FESTE NE DITELINDJEN TIME
(ne vend te falenderimit per gjithe miqte qe me uruan ditelindjen)
NUK DUA FESTË NË DITËLINDJEN TIME
Nuk dua festë në ditëlindjen time
Nuk dua asgjë, as ta dijë e përmendë kush ditëlindjen time s’dua
As dhuratë nga askush, se askush s’e din se çfarë dua unë vertetë.
Dua heshtje, heshtje, heshtje, teksa fëmijët mbyllin ditën e tyre
Pa menduar plakjen time të pashmangshme, të frikshme, të përditshme.
Asgjë s’dua, veç ti të jesh me mua, diku në mal mes freskut të lisave krenarë
A në një dhomë, ah sa e kemi ëndërruar me ty, buzë detit
Dhe më jep një gotë verë të kuqe të shoh përthyerjen e flakës së një qiriu
Që digjet në sytë tanë, si unë gjer më sot në heshtje të plumbtë
Heshtje që më thotë se duhet të jem më i matur në jetë e i pangutur
E gjërat në jetën e mbetur duhen vlerësuar më shumë
Për shkak të rëndësisië që kanë e që s’u kam kushtuar vemendje.
Të bënim festë me zhurmë e gëzime hipokrite për ditëlindjen time
Do duhej të fikja dhjetra qirinj nën duartrokitje e qeshje të paduhura
Se nuk duartrokitet jeta që iku e motet e deshtuara që çova dëm
Nuk u gëzohem dot dështimeve të mia as sosjes së jetës time
As vitet që humba pa ty nuk duartrokiten se humbja s’duartrokitet kurrë.
Ndaj, lermë ta shoh si përthyhet flaka e qiririt në gotën me verë të kuqe
Dhe në sytë e tu që më shohin ëmbëlsisht pafund në këtë qetësi.
Më ler të heshtem në ty që je gjithë bota e jeta që dua,
Dhe lere detin të flasë e ta dëgjojmë teksa shihemi sy më sy, jo për të vajtuar
Motet e mia që ikën pa u nginjur e mbushur dot kurrë me ty,
Joooo! Por lere të flasë e ta dëgjojmë se flet më mirë nga ne të dy
Dhe na fton në valsin e tij magjik mbi valë të dalim të përqafuar në breg
Dorë për dore të ecim zbathur nëpër valën që ikën dhe vjen e të vallëzojmë
Nëpër valën që puth rërën që ikën e ikën poshtë këmbëve tona
Për të na thënë se ashtu ikën dhe ikin vitet e mia dhe s’i mbajtëm dot
Edhe pse dorë për dore kemi ndënjur siç po rrimë tani
Duke u mbajtur fort në njëri-tjetrin
Për të kuptuar e besuar se si na ikën toka nën këmbë, si na ikën jeta
E çuar dëm e që s’kthehet kurrë më për ne sado vaj e lutje të derdhim
Ne të dy dhe gjithë dashnorët e botës zemër coptuar.
Pasi të bëhemi esull në breg dhe njerzorë sa njerzit me mend,
Pasi t’i thërras e të flas me sirenat në sy tënd që t’i dëgjosh edhe ti,
E të të thonë se të kanë motër por të kanë lënë në tokë për mua,
Më prij për në dhomën ku kemi lënë qiririn të digjet, të digjemi në flakën e tij
Të sosim gotat e lëna përgjysmë duke pirë në buzët e njëri-tjetrit.
Unë nuk dua tavolinë të shtruar feste, urime gëzimi e cakërrime gotash
Në ditëlindjen time,
Sepse nuk dua të festoj humbjet e mia, vitet e çuara dëm
Nuk dua t’i shes mend zotit e as të festoj plakjen.
Nuk dua sepse kështu çoj dëm orët e lumtura që do të rrija veç me ty
Dhe trishtohem për këtë shkak, trishtohem pa fund…
NUK DUA FESTË NË DITËLINDJEN TIME
Nuk dua festë në ditëlindjen time
Nuk dua asgjë, as ta dijë e përmendë kush ditëlindjen time s’dua
As dhuratë nga askush, se askush s’e din se çfarë dua unë vertetë.
Dua heshtje, heshtje, heshtje, teksa fëmijët mbyllin ditën e tyre
Pa menduar plakjen time të pashmangshme, të frikshme, të përditshme.
Asgjë s’dua, veç ti të jesh me mua, diku në mal mes freskut të lisave krenarë
A në një dhomë, ah sa e kemi ëndërruar me ty, buzë detit
Dhe më jep një gotë verë të kuqe të shoh përthyerjen e flakës së një qiriu
Që digjet në sytë tanë, si unë gjer më sot në heshtje të plumbtë
Heshtje që më thotë se duhet të jem më i matur në jetë e i pangutur
E gjërat në jetën e mbetur duhen vlerësuar më shumë
Për shkak të rëndësisië që kanë e që s’u kam kushtuar vemendje.
Të bënim festë me zhurmë e gëzime hipokrite për ditëlindjen time
Do duhej të fikja dhjetra qirinj nën duartrokitje e qeshje të paduhura
Se nuk duartrokitet jeta që iku e motet e deshtuara që çova dëm
Nuk u gëzohem dot dështimeve të mia as sosjes së jetës time
As vitet që humba pa ty nuk duartrokiten se humbja s’duartrokitet kurrë.
Ndaj, lermë ta shoh si përthyhet flaka e qiririt në gotën me verë të kuqe
Dhe në sytë e tu që më shohin ëmbëlsisht pafund në këtë qetësi.
Më ler të heshtem në ty që je gjithë bota e jeta që dua,
Dhe lere detin të flasë e ta dëgjojmë teksa shihemi sy më sy, jo për të vajtuar
Motet e mia që ikën pa u nginjur e mbushur dot kurrë me ty,
Joooo! Por lere të flasë e ta dëgjojmë se flet më mirë nga ne të dy
Dhe na fton në valsin e tij magjik mbi valë të dalim të përqafuar në breg
Dorë për dore të ecim zbathur nëpër valën që ikën dhe vjen e të vallëzojmë
Nëpër valën që puth rërën që ikën e ikën poshtë këmbëve tona
Për të na thënë se ashtu ikën dhe ikin vitet e mia dhe s’i mbajtëm dot
Edhe pse dorë për dore kemi ndënjur siç po rrimë tani
Duke u mbajtur fort në njëri-tjetrin
Për të kuptuar e besuar se si na ikën toka nën këmbë, si na ikën jeta
E çuar dëm e që s’kthehet kurrë më për ne sado vaj e lutje të derdhim
Ne të dy dhe gjithë dashnorët e botës zemër coptuar.
Pasi të bëhemi esull në breg dhe njerzorë sa njerzit me mend,
Pasi t’i thërras e të flas me sirenat në sy tënd që t’i dëgjosh edhe ti,
E të të thonë se të kanë motër por të kanë lënë në tokë për mua,
Më prij për në dhomën ku kemi lënë qiririn të digjet, të digjemi në flakën e tij
Të sosim gotat e lëna përgjysmë duke pirë në buzët e njëri-tjetrit.
Unë nuk dua tavolinë të shtruar feste, urime gëzimi e cakërrime gotash
Në ditëlindjen time,
Sepse nuk dua të festoj humbjet e mia, vitet e çuara dëm
Nuk dua t’i shes mend zotit e as të festoj plakjen.
Nuk dua sepse kështu çoj dëm orët e lumtura që do të rrija veç me ty
Dhe trishtohem për këtë shkak, trishtohem pa fund…
