Nga Dukagjin Hata
Në kohën e lisit tënd
Në lugun e Kroit të Butë
Ende shoh fytyrën tënde
Pasqyruar mbi ujë.
Me shpejtësinë e dritës
Iku koha dhe çasti ngriu
Në avullin e bardhë përtej driatres.
Qenë vetëm fjalë, ndjesi, përfytyrim
U bënë mungesë, pëlhurë e endur me nge
Në tezgjahun e të pathënave.
Qukapiku çukit zgavrat e thata
Në kohën e lisit tënd
Ulen shqiponjat.
Për shkak të tundjes së ajrit
Nga tundja e ajrit kindat e mbrëmjes
U varën në kryqe harrese, manjola lëkudëse,
Purpuri i imët i sitës harrakate të dëshirave
Veshur me purpurin e klithjeve të bufave, krela bionde,
Parfumosur me ankthin e pritjeve, dëshira të befta kozmike,
Kaktuse pendesash pa mëshirë, askund nën asnjë qiell,
Mbi asnjë dhe, askush kujtohet për krahun cung të Rembosë,
Për anijen e dehur po. Rendin pas saj në dehjen e valëve dhe peshqve
Frymërat e algave brohëritëse, shtjellat e verbëra të diellit,
Mana e tokës dhe qiellit, gaforret e ç artura të puthjeve,
Mbështjellë me frymën e muzgjeve të verbër.
Anije e ç artur, detarë të ç artur, kohë e ç artur
Nga tundja e ajrit, të parat bien zonjushat me parzmore citatesh…
Pasatj rrogëtarët e ngeshëm të bujtinave ndanë rrugës,
Më vonë adhuruesit e Maos në orizoret pa frak,
Vijojnë më tej lypësit, politikanët, prestigjiatorët,
Rapsodët në odat e burrave në male,
Tek pinë raki thane të zier dy herë
Dhe kupat i hedhin në pusin e harrimit.
Në gishtat e gjatë të zonjave,
Në gishtat e lyer me këna pasthirrmash
Bien kërpudhat e tejpjekura të epshit…
Tramaks nga bukuria
Muzgu me eks i përpiu ahishtet
Shqarthin e pendesave të myshkura n’ajri
E orët e malit tu vallzu n’lumni
I grishin ujëvarat
N’gosti të harbuara
E Lugjet e Verdha, tu derdhë mëny
Mbi ojna kungatash të harruara
Pinë kupën e mushtit të barit të ri…
Në lektisje. Një pasthirrmë. Thyhet agu përbri
Si dru i thatë bie nga orteku.
Dizdar Osman Aga del në vërri
Orët e Mujit i këndojnë përbri
Rrokullisen kohët atij shtegu.
Muzgu me eks i piu ahishtet
Shqarthin e pendesave të myshkura n’ajri…
Dizdar Osman Aga i tramaks nga bukuria
Pesë mijë dimra s’po shtin gjumë në sy.
Humbet në anën e sprapsme të hënës
Ana e sprapsme e hënës, kungatë e shelgut në ujë,
Lëmashku i verës premtuese, tre herë rikrijuar
Në tehun e një ëndrre ngujuar, fiksim i gjithkujt
N’ajri zogu i mishit të harbuar
Brohoret e shkalafitet pa bujë
Në lëkurën tënde rritet pema e vjetër
Në tokën e askujt.
Ti vjen nga një cep i kopshtit
Me krelat si fllade përmallimi,
Veshur me nejlon nënshtrimi
Shtjellë e ëmbël gufmon gjinjtë e pritjes
Teksa muzgun e mbështjell me hije erëmimi
Si kulpër kacaviresh në lisin e çastit
Fytyra jote e imët, kubike
Humbet në anën e sprapsme të hënës
Dhe plaku Balë i bie lirës dhe vjel tinguj
Frutat e tejpjekur të një stine,
Kujtesën e braktisur të Kopshtit të Botës.
Të tjera ëndrra
Palma lundruese, gjinj të gufmuar, perla,
Deti si qielli, krah të përkorë gjakimi,
Endur në tezgjahun e orëve të Mujit
Bora e prekjes në tokën e Lugjeve të Verdha.
Shkimun ndjesitë, shkapetë trupat, dehur peshqit,
Fryma e rërës vesh muret e heshtjes
Dhe tingujt, hajnisht, ikin përskaj ndezjes.
Gjithkund palma lëkundëse, çasti mbërrin në Jutbinë,
Nuk ka kohë, hapësira shtrihet përtej detit,
Në dete të tjerë, në valë të panjohura…
Palmat lëkundëse flejnë dhe shohin në ëndërr
Të tjera vise, të tjera ëndrra…
Kaq kohë
Ke pritur nën statujën e thyer të qortimit
Teksa stinët ndërroheshin e bari i tundimit
Rritej në livadhin e harbimeve të vjetra.
Sa ikte dimri me heje akujsh groteskë
Pranvera të ndizte në bëbëza një flakë të re
E ti prap rrotulloheshe rreth të njëjtit imazh
Duke më pritur nën hijen e flokëve të tu.
Ku vallë kisha humbur
Që dot s’e gjeja rrugën
Për tek ti?
Shiu bie në një tokë të etur
Ku rritet myshku i premtimit
Dhe fjala ç el trëndafila dashurie.
Kaq kohë klorofili në enën e kurmit tënd
I jeshiloi të vjelat e stinës dhe era
Mori ngjyrën e mushtit, sytë e mëngjeseve
U ç elën nën palmat e qytetit të vjetër.
Ëndrra e kulluar poqi fruta të arta
Dhe paqëtoi sytë e tu në gjumë…
A thua trajta e shpellave pagane
U mbulua nën tënden gunë?
Fati i peshkaqenve
E hollë turma flirt në rreshta të gjatë e të ngjeshur
Camel digjet në buzë zonjash dendi
Trup më trup shuhet thëngjilli i ankthit
Nënqeshja me ura zjarri bie e ngrihet
Në thellësitë e ujërave shkruhet fati i peshkaqenve.
E hollë turma, lexon diçitura të holla
Pankarta të lyera me krem përmallimi
Trup më trup ndizet thëngjilli i limfës
Purot shuhen në buzë zonjash të hirshme
Në gojën e luleve
Fle fati i peshkaqenve.
Ti del nga gjumi i vdektarve
Muzgu i veshi kodrat me pulovrën e qeshjes tënde
Teksa del nga një cep i hënës
E hyn në pafajninë e gjumit të luleshqerrave
Vdektarët e luginës rrëfejnë të fshehtat e lëkurës tënde
Lëkurës tënde alabastër, çaste të mbetura pezull
Në frymëmarrjen e këmbanave të së dielës
Dehen tingujt e ngrirë kallkan në ajër, hieroglife
Poresh të shkalafitura në lojën pa të keq të epshit…
Mos më thuaj: Kam qenë në Luginën e Pendesës Bojëalle
Ç astet tona ishin ndjesi, hutim, ekstazë
Tani janë heshtje, përdëllim
Bien rroket e dëshirës nga buzët e tua
Si mana të tejpjekur
Onamatopetë e qejfit pa fillim, pa mbarim
Ti del nga gjumi I vdektarëve të luginës
E hyn në Amshim.
Pas anijes
Frymon me barin e ri, thekët, pistili
Klorifili në sëndukun e herbareve të harruara
Mushkëritë e festës të shtunave, nën neonë
Vjellin tym të zi ndukjeje, kafshimi…
Poker. Duart-lojë dalldi, lëng molle
Njollë në kurmin e ndrojtur të diellit…
Topi në rrjetë-kosh pendesa, shiringa
Bar magjik në sytë neurotikë të albatrosit
Teksa ndjek anijen e ankimeve të tua…
Pa shkak
Për shkak të mjekrës së kuqërremtë të hënës së re
Dhe mjekrave të tjera tebdil në gardërobën e vesit,
Unë nuk mbaj mjekër, nuk iu falem mjekrave…
Pikiatë shkon mendimi, duke fishkëllyer
Melodinë e gishtave memecë, fotosinteza
Lëvozhgat e kujtimeve i shndërron në ujëvarë.
Më nuk kam çfarë të lexoj në lëvorën e drurëve,
Rrathët e lisit nuk janë kujtesë, as ëndërr,
Kalorësi me Kryqin Ujor nga Fusha e Sinjës
Niset për Albulenë,
Me hënëzën e nuseve të Gjergjit
Në duar…
Fati i peshkaqenve
E hollë turma flirt në rreshta të gjatë e të ngjeshur
Camel digjet në buzë zonjash dendi
Trup më trup shuhet thëngjilli i ankthit
Nënqeshja me ura zjarri bie e ngrihet
Në thellësitë e ujërave shkruhet fati i peshkaqenve.
E hollë turma, lexon diçitura të holla
Pankarta të lyera me krem përmallimi
Trup më trup ndizet thëngjilli i limfës
Purot shuhen në buzë zonjash të hirshme
Në gojën e luleve
Fle fati i peshkaqenve.
Ti del nga gjumi i vdektarve
Muzgu i veshi kodrat me pulovrën e qeshjes tënde
Teksa del nga një cep i hënës
E hyn në pafajninë e gjumit të mumjeve
Vdektarët e luginës rrëfejnë të fshehtat e lëkurës tënde
Lëkurës tënde alabastër, çaste të mbetura pezull
Në frymëmarrjen e luleshqerrave të harruara
Dehen tingujt e ngrirë kallkan në ajër, hieroglife
Poresh të shkalafitura në lojën pa të keq të epshit…
Bien rrokjet e dëshirës nga buzët e tua
Si mana të tejpjekur
Onamatopetë e qejfit pa fillim, pa mbarim
Ti del nga gjumi i vdektarëve të luginës
E hyn në Amshim.
