NGA FATMIR LAMAJ *
Pak kohë me parë një miku im duke pirë kafe më dha një shkrim të Reshat Kripës, të botuar në një gazetë që padrejtësisht na ka rrëmbyer dhimbjen tonë dhe tallet me të çdo ditë duke dalë në tregun mediatik me qëllimin e vetëm për t’i shërbyer verbërisht partisë në pushtet në mënyrën më të ulët të mundshme (sigurisht shkrim i porositur). E lexova dhe më habiti mllefi dhe urrejtja që natyrisht është i justifikuar nga pozicioni standard i servilit, mllefi që hidhej pa të drejtë ndaj të gjithë atyre të burgosurve që nuk pranojnë më të gënjehen dhe zhgënjehen nga ajo parti të cilës i përket. Duke e lexuar intervistën tek (55) e datës 06/05/2011 nuk e di pse në veshët e mi filluan të dëgjohen ulërimat therëse të së kaluarës dhe imazhi i saj i përgjakur filloi të më pushtonte gjithë kujtesën e viteve të diktaturës. Le ta provojmë… Le ta provojnë po i a mbajti. (Mesazhi është i qartë sa kërcënues aq edhe fyese). Le ta provojnë thoshte diktatori se ne do t’i mundim imperialistët amerikanë, le ta provojnë thonë dhe pasuesit e tija, le ta provojnë thonë dhe servilët dhe miushët e tipit Reshat si servilë të paskrrupullt të regjimit që dhe pas 20 vjetësh vazhdon të mbetet modeli më i keq tragjiko-komik i tranzicionit të tejzgjatur në të gjitha vendet e diktaturave post komuniste. Reshat ku e ka origjinën reale guximin yt për të kërcënuar? Tek 3-4 vitet e burgut që ke bërë? Tek motra jote që shpërndante trakte komuniste në vitet e luftës? Që më pas u martua në një nga familjet më komuniste të Shqipërisë dhe luajti si artiste për dekada të tëra role “heroinash” partizane dhe u shpërblye për besnikërinë e saj ndaj komunsitëve. Apo në një tjetër tek babai yt “nacionalist” që ndihmonte jo haptas lëvizjen komuniste me napolonat flori të fituar në mënyrë të dyshimtë si tregtar jo shumë korrekt me sistemin e taksave të regjimit të kohës apo dhe me dallavere të tjera që bëri ai e shumë të tjerë për të favorizuar ardhjen e komunistëve në pushtet? Reshat mbas daljes tënde nga burgu në kujdesin e partisë u sistemove si brigadier apo dhe përgjegjës në sektorin e investimeve në ndërmarrjen e ullishtes në Vlorë kur shokët e tu zvarriteshin kanaleve, kur gjithë shokët e tu të burgut u dëbuan dhe internuan në vitet e tmerrit ‘67-‘68 ti “çuditërisht” mbetet në qytetin e Vlorës. Mos ndoshta për këtë e ke paguar çmimin para kohe apo ishte një “harresë” që e dinin që dhe miu ulok i lagjes së tyre kishte një strofkë ku rrinte dhe ajo strofkë ish e ditur prej tyre, e Reshat bollë u lodhëm ta kalojm pak kohën. Në 91-96 ti me dy shokët e tu D.A dhe F.SH u bëtë treshja moskutjere duke e kthyer shoqatën e të burgosurve dhe të persekutuarve në Vlorë në shembëlltyrën më të keqe të B.P. Duke vendosur në krye të seksioneve të saj njerëz të dyshimtë dhe pa shkallën e duhur të persekutimit. Sipas parimit të shërbimit më ogurzi që ka njohur bota, të KGB-se ruse, se vendosja e çdo personi në një post të pa merituar krijon mundësin e pashmangshme të nënshtrimit dhe garancinë absolute të të qenurit besnik dhe këtë ua kishin mësuar ustallarët tuaj të vjetër të cilëve dhe sot vazhdoni tu përuleni gjithë nderim (a nuk ishte sigurimi i shtetit filiali me besnik i KGB-se dhe i gjithë shërbimeve të tjera te huaja mjafton që gjithçka të bënte të mundur egzistencën e Enver Hoxhës në pushtet?). Po sot çfarë ndodh? Për këtë duhet të pyesim Ambasadorin Arvizun ose ambasadorin grek? Për kujtesë se nuk e kam natyrë kërcënimin unë besoj se kam më shumë informacione se sekretet e shitura apo të dhuruara te ndonjë botues gazete që ti e ke për zemër, për rreth 11000 dosje bashkëpuntorësh që ka pasur rrethi i Vlorës ku për shumicën e tyre ndjej keqarrdhjen e imponuar nga pikpamja njerëzore duke e ekspozuar vetveten time si një përfaqësues kredibël të mëshirës kristiane në mënyrë të patjetërsueshme thellësisht të motivuar se koha që jetuam prodhonte vetëm të keqen pasojat e së cilës jemi të detyruar ti vuajmë bashkarisht, pa tendencën e egoizmit absurd. Të gjithë ne ishim njerëz, të gjithë ne donim të jetonim, të gjithë ne donim të ishim të ndershëm por koha që jetuam jo të gjithëve na e dha këtë mundësi, diferencë e dhimbshme po gjithmonë e falshme. Reshat, kur dola në gjyq mbas muajve të tërë hetuesie më 25/03/1980 deklarova në sallën e gjyqit në mënyrën më të ndërgjegjshme se jam armik i komunizimit deri në vdekje dhe kjo është lehtësisht e vërtetueshme nga personat që janë akoma gjallë si dëshmimtarë okular në atë gjyq si dhe nga personat si I.Alikua, prokuror i çështjes sot avokat në Vlore dhe P.Kasaj, hetuesi i çështjes avokat sot në Tiranë. Kërkoj publikisht me të drejtën e një qytetari për informim në një shtet demokratik (pavarësisht se ky i yni është pseudodemokratik dhe spiunllëku është baza perverse ku ai mbështetet) hapjen e dosjes sime, këtë po deshën le ta bëjnë dhe ata që nuk vuajnë akoma nga kompleksi i fajit për të kaluarën e tyre. Reshat po të drejtohem ty, le të na hapen dosjet të dyve. Le ta provojnë po ua mbajti… Ç‘neveri bëhet prezente në këto fjalë të Reshat toslimonit apo piperit. Reshat unë dhe shokët e mi e kemi provuar përballjen me diktaturën. Të kujtohet besoj greva e ‘91 te selia e PD-së në Vlorë, inciatori i saj isha unë me shokët e mi ti erdhe me vonesë bashkë me të ndjerin H.Alimerko. Në ‘94 unë u ballafaqova me ministrin e brendshëm të kohës për çështjen e grevës që u bë atë vit, kur t’i dhe shoket e tu u bëtë grevëfyesit më të zellshëm për detyrimin që kishit ndaj partisë në pushtet. Në ‘95 mua më hoqën nga puna pasi plotësuan kërkesën e degës së “Omonias” për Sarandsn që kërkoi heqjen e shefit “shovinist” të policisë të Sarandës. Në ‘97 kur ndonjë nga shokët e tu të afërt do të bëhej dhe drejtues i komitetit të “shpëtimit”, apo gjëmave publice dhe mua e shokëve të mi do të na hidheshin shtëpitë në erë në Sarandë. Sërisht unë mbeta pa shtëpi sepse ato që kisha zënë tek NTU, ti dhe shokët e tu do të nxirrnit një ish-pronar nga Shkodra i cili duke pasur mbështetjen e partisë në pushtet do të bëhej pronar. Reshat më thuaj a kam marrë unë ndonjë pronë në Vlorë, se për të tuat do të flasim më vonë. Sikur nga shteti shqiptar i asaj dhe kësaj kohë të kem privatizuar një gozhdë apo një bulon, një tullë apo një metër tokë do të ndihesha moralisht i detyruar të ulja kokën përball zemërgjerësisë së tepruar me të cilin ky shtet trajtoj horrat dhe individët më ordiner pjesëtarë të kësaj shoqërie ku jemi sot. Kërkesa ime është dinjtoze, besoj se dhe pëgjigjja jote duhet të jetë e tillë duke respektuar të vërtetën dhe vetëm të vërtetën mbi bazën e çdo dokumenti të disponueshëm nga zyrat e këtij shteti ku jetojmë. Në ‘98 unë drejtova grevën e urisë përballë godinës së policisë së Fierit me ndihmën e ish kryetarit I.Morina në atë kohë kryetar i Partisë Demokratike të Fierit sot i papunq, e cila qe e vetmja grevë që triumfoi në harkun e 8 viteve të qeverisjes socialiste ku të gjitha shkrimet që botoheshin rreth kësaj greve tek gazeta “Albania” kishin ekskluzivisht mendimin dhe firmën time dhe për këtë mund të pyesësh Reshat për t’u informuar për vërtetësinë e fjalëve të mia ku Berishës pasi ia kanë lexuar njërin prej shkrimeve të mia (gjithmonë sipas fjalëve që solli nga Tirana kryetari i shoqatës suaj për atë kohë T.Alikua dhe D.Lekdush) ai është përlotur. Në prill të 2004 u gjakosa me policët e Nanos përballë godinës së parlamentit për ato të drejta për të cilat vazhdojmë t’i kërkojmë dhe sot e kësaj dite ndaj shurdhë-memecërisë së pushtetit aktual (fotografia ime e gjakosur pushtoi të nesërmen e ndodhisë faqet e para të gazetave të përditshme shqiptare si dhe voziti pa ndalje në faqet e internetit). Le ta provojnë thua ti Reshat … Po, ne e kemi provuar bashkë me shokët e mi me grevën tonë përballë parlamentit në kushtet më të këqija të mundshme e të tjera e të tjera. Le ta provojnë… Thua ti dhe zërat mjerane servile e të paskrupullta. A nuk ishin këto zgjedhe një provë e madhe e zhgënjimit tonë dhe dështimit tuaj si dhe guximit për të hedhur tej prangat e skllavërisë politike në të cilat na mbajti PD-çka jote për 20 vjet. Po, ne do ta provojmë dhe do guxojmë gjithmonë për të kërkuar të drejtat tona të pa mohueshme. Servilizmi ndaj pushtetiti tek ty e tek disa të tjerë është kthyer në një tendencë instiktive të mbijetesës morale, se vetëm kështu ju keni mundësinë ta shijoni dhimbshëm shijen e keqe të “çorbës së prishur” që fatkeqësisht ua kanë detyruar ta hani jashtë dëshirës suaj. Në kazanin e madh të kuzhinës së pushtetit “çorbën e tij të prishur”, ku secili prej jush ha përditë racionin e tij të detyruar është i gatshëm të shtrydhe gjithmonë limonat gati në tharje nga koshi i Sigurimit të Shtetit. Ndjej keqardhjen më të madhe për çdo të persekutuar që ndërgjegjen e tij ia kamzhikos dhimbshëm hija e zezë e të kaluarës dhe kompleksi i fajit ia gërryen pa reshtur si xhelat i pamëshirshëm në çdo moment të jetës, ashtu siç duhet të gjithë ne të ndjejmë neveri për ata mjeranë që vazhdojnë të zhgryejnë në llumin e poshtërsisë duke u kthyer në renegatë të keqpërdorur të shtresës tonë. Të verbërit nuk i vlejnë as një palë syze ndërsa servilit i bënë çdo lloj kostumi. Reshat beteja sa ka nisur, ne jemi gati, ne do ta provojmë, ju sna ndalni dot… Ndërsa ju…
Pak kohë me parë një miku im duke pirë kafe më dha një shkrim të Reshat Kripës, të botuar në një gazetë që padrejtësisht na ka rrëmbyer dhimbjen tonë dhe tallet me të çdo ditë duke dalë në tregun mediatik me qëllimin e vetëm për t’i shërbyer verbërisht partisë në pushtet në mënyrën më të ulët të mundshme (sigurisht shkrim i porositur). E lexova dhe më habiti mllefi dhe urrejtja që natyrisht është i justifikuar nga pozicioni standard i servilit, mllefi që hidhej pa të drejtë ndaj të gjithë atyre të burgosurve që nuk pranojnë më të gënjehen dhe zhgënjehen nga ajo parti të cilës i përket. Duke e lexuar intervistën tek (55) e datës 06/05/2011 nuk e di pse në veshët e mi filluan të dëgjohen ulërimat therëse të së kaluarës dhe imazhi i saj i përgjakur filloi të më pushtonte gjithë kujtesën e viteve të diktaturës. Le ta provojmë… Le ta provojnë po i a mbajti. (Mesazhi është i qartë sa kërcënues aq edhe fyese). Le ta provojnë thoshte diktatori se ne do t’i mundim imperialistët amerikanë, le ta provojnë thonë dhe pasuesit e tija, le ta provojnë thonë dhe servilët dhe miushët e tipit Reshat si servilë të paskrrupullt të regjimit që dhe pas 20 vjetësh vazhdon të mbetet modeli më i keq tragjiko-komik i tranzicionit të tejzgjatur në të gjitha vendet e diktaturave post komuniste. Reshat ku e ka origjinën reale guximin yt për të kërcënuar? Tek 3-4 vitet e burgut që ke bërë? Tek motra jote që shpërndante trakte komuniste në vitet e luftës? Që më pas u martua në një nga familjet më komuniste të Shqipërisë dhe luajti si artiste për dekada të tëra role “heroinash” partizane dhe u shpërblye për besnikërinë e saj ndaj komunsitëve. Apo në një tjetër tek babai yt “nacionalist” që ndihmonte jo haptas lëvizjen komuniste me napolonat flori të fituar në mënyrë të dyshimtë si tregtar jo shumë korrekt me sistemin e taksave të regjimit të kohës apo dhe me dallavere të tjera që bëri ai e shumë të tjerë për të favorizuar ardhjen e komunistëve në pushtet? Reshat mbas daljes tënde nga burgu në kujdesin e partisë u sistemove si brigadier apo dhe përgjegjës në sektorin e investimeve në ndërmarrjen e ullishtes në Vlorë kur shokët e tu zvarriteshin kanaleve, kur gjithë shokët e tu të burgut u dëbuan dhe internuan në vitet e tmerrit ‘67-‘68 ti “çuditërisht” mbetet në qytetin e Vlorës. Mos ndoshta për këtë e ke paguar çmimin para kohe apo ishte një “harresë” që e dinin që dhe miu ulok i lagjes së tyre kishte një strofkë ku rrinte dhe ajo strofkë ish e ditur prej tyre, e Reshat bollë u lodhëm ta kalojm pak kohën. Në 91-96 ti me dy shokët e tu D.A dhe F.SH u bëtë treshja moskutjere duke e kthyer shoqatën e të burgosurve dhe të persekutuarve në Vlorë në shembëlltyrën më të keqe të B.P. Duke vendosur në krye të seksioneve të saj njerëz të dyshimtë dhe pa shkallën e duhur të persekutimit. Sipas parimit të shërbimit më ogurzi që ka njohur bota, të KGB-se ruse, se vendosja e çdo personi në një post të pa merituar krijon mundësin e pashmangshme të nënshtrimit dhe garancinë absolute të të qenurit besnik dhe këtë ua kishin mësuar ustallarët tuaj të vjetër të cilëve dhe sot vazhdoni tu përuleni gjithë nderim (a nuk ishte sigurimi i shtetit filiali me besnik i KGB-se dhe i gjithë shërbimeve të tjera te huaja mjafton që gjithçka të bënte të mundur egzistencën e Enver Hoxhës në pushtet?). Po sot çfarë ndodh? Për këtë duhet të pyesim Ambasadorin Arvizun ose ambasadorin grek? Për kujtesë se nuk e kam natyrë kërcënimin unë besoj se kam më shumë informacione se sekretet e shitura apo të dhuruara te ndonjë botues gazete që ti e ke për zemër, për rreth 11000 dosje bashkëpuntorësh që ka pasur rrethi i Vlorës ku për shumicën e tyre ndjej keqarrdhjen e imponuar nga pikpamja njerëzore duke e ekspozuar vetveten time si një përfaqësues kredibël të mëshirës kristiane në mënyrë të patjetërsueshme thellësisht të motivuar se koha që jetuam prodhonte vetëm të keqen pasojat e së cilës jemi të detyruar ti vuajmë bashkarisht, pa tendencën e egoizmit absurd. Të gjithë ne ishim njerëz, të gjithë ne donim të jetonim, të gjithë ne donim të ishim të ndershëm por koha që jetuam jo të gjithëve na e dha këtë mundësi, diferencë e dhimbshme po gjithmonë e falshme. Reshat, kur dola në gjyq mbas muajve të tërë hetuesie më 25/03/1980 deklarova në sallën e gjyqit në mënyrën më të ndërgjegjshme se jam armik i komunizimit deri në vdekje dhe kjo është lehtësisht e vërtetueshme nga personat që janë akoma gjallë si dëshmimtarë okular në atë gjyq si dhe nga personat si I.Alikua, prokuror i çështjes sot avokat në Vlore dhe P.Kasaj, hetuesi i çështjes avokat sot në Tiranë. Kërkoj publikisht me të drejtën e një qytetari për informim në një shtet demokratik (pavarësisht se ky i yni është pseudodemokratik dhe spiunllëku është baza perverse ku ai mbështetet) hapjen e dosjes sime, këtë po deshën le ta bëjnë dhe ata që nuk vuajnë akoma nga kompleksi i fajit për të kaluarën e tyre. Reshat po të drejtohem ty, le të na hapen dosjet të dyve. Le ta provojnë po ua mbajti… Ç‘neveri bëhet prezente në këto fjalë të Reshat toslimonit apo piperit. Reshat unë dhe shokët e mi e kemi provuar përballjen me diktaturën. Të kujtohet besoj greva e ‘91 te selia e PD-së në Vlorë, inciatori i saj isha unë me shokët e mi ti erdhe me vonesë bashkë me të ndjerin H.Alimerko. Në ‘94 unë u ballafaqova me ministrin e brendshëm të kohës për çështjen e grevës që u bë atë vit, kur t’i dhe shoket e tu u bëtë grevëfyesit më të zellshëm për detyrimin që kishit ndaj partisë në pushtet. Në ‘95 mua më hoqën nga puna pasi plotësuan kërkesën e degës së “Omonias” për Sarandsn që kërkoi heqjen e shefit “shovinist” të policisë të Sarandës. Në ‘97 kur ndonjë nga shokët e tu të afërt do të bëhej dhe drejtues i komitetit të “shpëtimit”, apo gjëmave publice dhe mua e shokëve të mi do të na hidheshin shtëpitë në erë në Sarandë. Sërisht unë mbeta pa shtëpi sepse ato që kisha zënë tek NTU, ti dhe shokët e tu do të nxirrnit një ish-pronar nga Shkodra i cili duke pasur mbështetjen e partisë në pushtet do të bëhej pronar. Reshat më thuaj a kam marrë unë ndonjë pronë në Vlorë, se për të tuat do të flasim më vonë. Sikur nga shteti shqiptar i asaj dhe kësaj kohë të kem privatizuar një gozhdë apo një bulon, një tullë apo një metër tokë do të ndihesha moralisht i detyruar të ulja kokën përball zemërgjerësisë së tepruar me të cilin ky shtet trajtoj horrat dhe individët më ordiner pjesëtarë të kësaj shoqërie ku jemi sot. Kërkesa ime është dinjtoze, besoj se dhe pëgjigjja jote duhet të jetë e tillë duke respektuar të vërtetën dhe vetëm të vërtetën mbi bazën e çdo dokumenti të disponueshëm nga zyrat e këtij shteti ku jetojmë. Në ‘98 unë drejtova grevën e urisë përballë godinës së policisë së Fierit me ndihmën e ish kryetarit I.Morina në atë kohë kryetar i Partisë Demokratike të Fierit sot i papunq, e cila qe e vetmja grevë që triumfoi në harkun e 8 viteve të qeverisjes socialiste ku të gjitha shkrimet që botoheshin rreth kësaj greve tek gazeta “Albania” kishin ekskluzivisht mendimin dhe firmën time dhe për këtë mund të pyesësh Reshat për t’u informuar për vërtetësinë e fjalëve të mia ku Berishës pasi ia kanë lexuar njërin prej shkrimeve të mia (gjithmonë sipas fjalëve që solli nga Tirana kryetari i shoqatës suaj për atë kohë T.Alikua dhe D.Lekdush) ai është përlotur. Në prill të 2004 u gjakosa me policët e Nanos përballë godinës së parlamentit për ato të drejta për të cilat vazhdojmë t’i kërkojmë dhe sot e kësaj dite ndaj shurdhë-memecërisë së pushtetit aktual (fotografia ime e gjakosur pushtoi të nesërmen e ndodhisë faqet e para të gazetave të përditshme shqiptare si dhe voziti pa ndalje në faqet e internetit). Le ta provojnë thua ti Reshat … Po, ne e kemi provuar bashkë me shokët e mi me grevën tonë përballë parlamentit në kushtet më të këqija të mundshme e të tjera e të tjera. Le ta provojnë… Thua ti dhe zërat mjerane servile e të paskrupullta. A nuk ishin këto zgjedhe një provë e madhe e zhgënjimit tonë dhe dështimit tuaj si dhe guximit për të hedhur tej prangat e skllavërisë politike në të cilat na mbajti PD-çka jote për 20 vjet. Po, ne do ta provojmë dhe do guxojmë gjithmonë për të kërkuar të drejtat tona të pa mohueshme. Servilizmi ndaj pushtetiti tek ty e tek disa të tjerë është kthyer në një tendencë instiktive të mbijetesës morale, se vetëm kështu ju keni mundësinë ta shijoni dhimbshëm shijen e keqe të “çorbës së prishur” që fatkeqësisht ua kanë detyruar ta hani jashtë dëshirës suaj. Në kazanin e madh të kuzhinës së pushtetit “çorbën e tij të prishur”, ku secili prej jush ha përditë racionin e tij të detyruar është i gatshëm të shtrydhe gjithmonë limonat gati në tharje nga koshi i Sigurimit të Shtetit. Ndjej keqardhjen më të madhe për çdo të persekutuar që ndërgjegjen e tij ia kamzhikos dhimbshëm hija e zezë e të kaluarës dhe kompleksi i fajit ia gërryen pa reshtur si xhelat i pamëshirshëm në çdo moment të jetës, ashtu siç duhet të gjithë ne të ndjejmë neveri për ata mjeranë që vazhdojnë të zhgryejnë në llumin e poshtërsisë duke u kthyer në renegatë të keqpërdorur të shtresës tonë. Të verbërit nuk i vlejnë as një palë syze ndërsa servilit i bënë çdo lloj kostumi. Reshat beteja sa ka nisur, ne jemi gati, ne do ta provojmë, ju sna ndalni dot… Ndërsa ju…
No comments:
Post a Comment