Lirika halorësh në lëkurën time të ndezur

Jak Përpali , lindi në Nikaj – Mëtur të Tropojës, diplomuar si ekonomist, por që me penën e vet konkretizoi katër libra me poezi; me pjalm ndjenjash e tematika të një shijeje të hollë.Hapësira e tij poetike shpërfaqet midis reales dhe irreales e që çmohet për vërtetësinë artistike, për t’i kthyer similitudat në metafora.

Raportin e drejtpërdrejtë me atdheun e tejmbush krahina e fisi.Ky krijues rrezaton, përtej asaj terrine që të mbytin autorët e zërave minorë.Autori më kujton maksimën “Kur fjala zë vend, ajo është nisur për rrugë të gjatë”.

Jak Përpali është poet i ardhmërisë.




Poezi nga Jak Përpali



Pa frikë



Nuk kam frikë. E dua vdekjen të më vijë

Me rroba të bardha.



E shndritshme të jetë

Shërim i botës sonë, të egër e të sëmurë.



Një ditë do ta puth, në portën e saj.

I lutem të mos më kthehjë këtu më kurrë!



Ditët e mia



Nëpër kohën e shprishur, prek ditët e mia që shkuan

Të pakta, të strukura në fajësi me vetveten.

Kërkoj t’i nxjerr, t’i kthej në përballje,

Më tepër më tkurren, më thellë më fshihen.



Era



Era me flatrat e tejdukshme shkruan thershëm

Lirika halorësh në lëkurën time të ndezur.



Vjen qielli i dikurshëm që bridhte përmbi mua

Me britma demash që shkumëzojnë ajrin.



Dhe mbrojnë barkun e hënës,

Mbetur shtatzënë me sytë e mi.



Ti



Flokonte borë

Rigonte shi,

Rrezinte diell

Ti

Do çmendeshe nën atë qiell?!



Nuk i fal



Një poezi

Një letër

Një fjalë

Një puthje

Një karafil

Një dorë

Një hënë

Një nishan

Dhe dy pika të vala loti,

Nuk i fal dhe nuk i harroj

Edhe sikur të më lutet Zoti.



Poetët



Vajza, mos i puthni poetët, do t’i humbni të gjitha rrugët

Duke pikturuar trëndafila bojëgjaku dhe mjedra

Që shtrydhin ylbere të pakapërcyeshëm në etjen tuaj

Do ecni nëpër shira xixëllonjash që nuk bien në tokë.



Kanë lindur të mallkuar dhe duan të shpëtojnë

Duke ju shkruar lirika dallëndyshesh në retinën e syve

Duke notuar nëpër dallgët e zemrave tuaja të çelura

Duke pushuar në pëshpërimën e limaneve tuaja të avullt.



Në çdo puthje tjetër do të ndiheni të plakura.

Vajza, do të qani duke braktisur të dashurit

Që nuk fluturojnë brenda një vështrimi

Në shtatë liqene dhe në shtatë qiej.



Ndryshe

Një flok vështrimi fluturon mbi qerpik

Një grusht pëshpërima rrjedhin nëpër duar

Mbu buzë çukit një qukapik.



Ato



Ato nuk kanë qenë të dashurat e mia,

Ti kot je trishtuar dhe s’më flet.

Vetëm atëherë kur më ke puthur Ti

Kam qenë hyjnor dhe poet.



Shtatë ditë + 1



E hënë

Një prekje e beftë, një përqafim i ndrojtur, i shpejtë

Një fjalë mbi urën e shenjtë, një pritje në rrugë

Një thirrje që bie dhe jehon tjetërkund.



E martë

Dy molla në duar, dy buzë tunduar

Dy kfshime, dy currila të bardhë

Dy vështrime, dy pendime, dy dhimbje

Dy fjalë, dy ikje, për të ardhë.



E mërkurë

Tre fshehje në qoshe, tre takime me dridhje

Tre ledhatime zgjimi, tre ditë mosharrimi

Tre herë mes lumit, në guvat e fundit.



E enjte

Katër ditë i pirë, katër ditë i lirë

Katër net i thyer, pa dritare, pa dyer

Katër këngë vaj, me fajtorë dhe të pafaj

Katër gra hije dhe katër zogj të shtirur

Katër burra kurva që vijnë të pathirrur.



E premte

Pesë puthje në gjinj, pesë puthje në buzë

Pesë puthje nishanit, pesë gjuajtje me gurë

Pesë kthime mbrapa, me frikë, hapa – hapa

Pesë premtime, me fshehje dhe pendime.



E shtunë

Gjashtë ditë pa folur, gjashtë net pa gjumë

Gjashtë qenë rrotull, gjashtë dete me shkumë

Gjshtë mace të zeza që duan një grifshë

Gjashtë tulipanë që mbijnë në ranishtë.



E diel

Shtatë herë pranë, shtatë herë larguar

Shtatë albatrosë në dete të rrëzuar

Shtatë detarë që mbyten pas tyre

Shtatë male me kripë në dritën e syve.



Dita e tetë

Do mbetesha i paplotë pa ditën e tetë

Po hyjnitë më thanë: “Fillo, krijoje vetë”

Dhe pikërisht ajo është Dita Ime

Që ka shpëtuar nga ndotjet e stinëve.

Kthim në fëmijëri



U kthyem në fëmijëri të luanim me hënën vogëlushe

Po asjo s’ish më lodër, në pikëllim të rëndë qe kthyer.

Vonë e besuam shkretëtirën që ndiqte ëndrrat tona

Dhe flladin që shkonte mbi zemrat gati në të thyer.



Në muret e pusterrit u rrëzuam e na humbën duart,

Në bregun e njomur me argjend, zvarrë u ngjitëm

U përqafuam e prapë nuk u mbajtëm, u lëkundëm

Na lëshuan këmbët!... Së bashku shkitëm, u mbytëm.



Tani jam hije... Të vështroj ty si një hije tjetër përballë

Me rëndesën e humbjes që kërrkund s’mund ta hedhësh

Më mbetet të të bart në rrugë të humnershme.

Ti... Do shtrydhësh retë, nëpër shira të më mbledhësh.



Ndanë ujëvarash



Është mallkim nëse u linde dhe urrite ndanë një ujëvare

Dhe një ditë largohesh për të mos u kthyer.

Ajo do të zhurmojë gjithmonë pas teje.



Sytë e shlyer nga peizazhet me pluhur

Do kërkojnë ngjyrat që dikur lotonin ylbere

Dhe në çdo rrugë, do kërkosh nga një ujëvarë.



Degëthyer



Shkoj dorën mbi kërthizën që të rrënjëzon së thelli

Mbi pushin e verdhë që ndizet flakëbutë,

Ndërsa shtrihesh me ndritje fërgëlluese.



Kujtoj gjithçka që më ke thënë kur po vinim këtu

Dhe druaj se do të gërvish diçka mbi bardhësinë tënde

Pa t’i shëruar ato gjurmë, që prej kohësh të therrin.



E dridhshme si pemë degëthyer, e vetme nëpër erë.

Majat e fjalëve të tua më shpojnë si thonj të mprehtë

Dhe mbi prekjet e ngrohta të gishtërinjve bie brymë.



Në imazhin tënd kafshon sërish një dhëmb i verdhë

Ndërsa më buzëqesh për të ma fshehur zemrën.

Diçka ndjej

Më bien hovet, tkurrem dhe ngre vështrimin përtej.



Pikëza gjaku të shkasin midis gjinjëve,

Duke të pikturuar korbat e Van Goghut në bark.