Dashnor Selimi lindi në gusht të vitit 1966 në Goricë të Dëshinicës së Përmetit. Është
marrë me letërsi që në moshë të re, duke botuar poezi, tregime, dhe
publicistikë në organe të ndryshme të shtypit lokal e qendror. Ka botuar
këto libra:
“Jetë
në dallgë”, “Dritëhijet”, “Lulet e vrara”, “Ëngjëjt e heshtur”,”Lirikat
e anëvjosës” poezi. Është fitues i disa çmimeve letrare si në
vendlindje ashtu dhe në emigracion.. Është gjithashtu korospodent i
Gazetës së Athinës për Selanikun dhe reporter i Radio Sarandës në Greqi.
Është bashkautorë në “Antologjinë e tregimit qipriot”, “Shtergët e
Ballkanit”,”Qiejt e shpirtit”, “Itaka e fjalës”, “Maska e ditës ”etj.
Është nënkryetar i Lidhjes së Krijuesve Dega e Blertë në Selanik.
Gjithashtu merr pjesë në Lidhjen e Krijuesve “Pegasi Albania
LETËRKËMBIMI ME NËNËN
Shpesh,
shkëmbenim letra me nënën time.
Fillonte për fshatin,
që i ngjasonte një jetimoreje,
për tokat e papunuara,
mbuluar me gjemba.
Për lulet,
tharë teneqeve të ndryshkura,
që u njomën me ujin e stinëve,
për rrugët plot hendeqe,
mbushur me plagë e rudha.
Për kohën,që i kthyen shpinën,
mbetur në to vitet e rinisë sime,
për këngët si piktura tantelle,
që as zogjtë s'i këndojnë,
për mbrëmjet e braktisura qiellit,
për librat e pluhurosura,
që hija filloi t'i zverdhojë.
Për lumin,që kalon në shtratin e vjetër,
pa dashur të zhvarrosë mitrën e tij.
Për një zjarr të ndezur,
me hi e thëngjij të mekur.
Për...
* * *
Të më falësh bir,
që shkruaj gjithë gabime drejtëshkrimore.
* * *
Mua më mjaftonte trishtimi,
për ty,Gorica ime !
PËRSE IKE ?
Përse ike këtë dimër të ftohtë,
ku dhe flokët e stinës kishin ngrirë
dhe nëpër pasqyra pellgjesh copëtoheshin,
ëndrrat e mia në gjunjë lutjesh ?
Mbledh copat e mbetura nëpër rrugë,
si lule të mardhura,të ngrohen
brenda afshit të trupit tim,
zhytur në hijet e qiellit që s'lëviz,
shpresat e pragmuzgut të fundosur.
* * *
Ti ike me mbështjelljen e purpurtë
të ditës së përgjumtë,
pa shkëmbyer asnjë fjalë me njerzit
e thinjur,të cilët qëmtojnë buzështëpive,
përfytyrimet e ëndrrave,
të ëndrrave,që zhvishen në pragjet e gurtë.
* * *
Ti ike me ata sy të rënduar,
andej nga pasqyrohesin në lisin plak,
ca rreze dielli,mbytur nga zërat e shiut.
Le një derë mbështjellë me çarçafë dhëndërrie,
derën e hapur...Të shikoje ëndrrat,
shkundur nga plogështia,
duke nënëshkruar fjalën e fundit:
''Jetova në një botë pa dashuri''.
BURIMI I HUMBUR
Dritat e natës,
ndriçojnë eshtrat e fisit tim,
testamentet e varreve.
Heshtje...
Rënkon braktisja,
në palcën e qirinjve.
Unë ndez një cigare.
Tymi mbështillet rreth meje
dhe ngroh flijimin e ikonave.
JAVA E KRYQËZIMIT
Ishte java e madhe e Pashkëve.
Kambanat lëshonin litarin nga fyti
e binin papushim duke u cfilitur.
Luteshin njerzit.
Një qiparis i pikëlluar,
përkulte krahët e lutej para qiejve.
Ishte e hënë ajo ditë.
Dola në rrugë të martën.
qiparisi është përkulur më tepër.
Të mërkurën,
të enjten,radhët kryqëzoheshin,
skeletet e maleve vinin rrotull
e mbrëmja të ngecte në sy.
E premte.
Sqetullat e kambanës filluan
të gjakoseshin nga dhimbja e ditëve.
Mbi tempull qiparisi si kurorë vdekjeje,
rrethuar me lule.
Sa andej-këtej në udhëkryqe,
kryqe e njerëz përloteshin para epitafit.
Gjumi u ishte vrarë të gjithëve.
E shtunë.
Në kulmin e mesnatës,
udhëkryqet prisnin kryqet,
në heshtje.
U dëgjua një e rënë e fortë e kambanës.
Në dritën e zbehtë të qirinjve,
Krishti i ringjallur shtrin duart.
Në tempullin e kambanës,
zgjohej e përgjumur një flutur.
XHELOZI
Në një gërshetëz uji,
ti arratiseshe këmbëzbathur,
...si pulëbardhë.
Përreth shkëmbinjtë mbanin vesh...
RRËKEJA DHE TRISHTIMI
Hapësira zhvishet mes shtresave gjeografike.,
kur pikturat e ditës,
ngecen në motive shpresash.
Burimi mbledh një ëndërr qiellore,
në pyll, ku është një urë prej guri.
Aty rritet bari
aty konfiguron një pemë si një ishull i blertë,
aty është një statujë prej guri,
që pret lajmin e reve,
aty asnjë rrugë nuk i sjell udhëtarët,
aty një gjarpëri i zhvishet lëkura nga vetmia,
aty rrjedh gjaku drejt një gryke...
Rrëkeja çurkon me trishtim,
zallin e etur prej thatësirës.
ËNDRRAT E MIA
Çdo mëngjez iki herët.
Si i çmendur.
Pa hedhur një pikë parfumi të trishtë.
Kujt t'ia them të vërtetën ?
Vetëm këmisha e bardhë e mureve,
mban fshehur ëndrrat e mia.
PERËNDIMI NUK PREKET
Mbasditja përskuqi horizontin.
Përplasi nëpër mjegull,
ngjyrën e diellit,
duke e hedhur në degë qershie.
Më mungon shushurima e çurgës,
hijes që dridhet.
Perëndimi fillon e përthyhet.
Urat e mbrëmjes,
më mbështeten mbi sy.
Perëndimi si trishtimi,
që është heshtja ime,
si një mal i qetë,
që nuk e prek dot.
FLETORET E MIA
Kridhet kaltërsia e qiellit,
kur lidh me nyje gjaku,
fletët e shkëputura të fletoreve të mia.
Digjet si një kometë,
muzgu i shpirtit dhe dallgëzon kraharori,
kur mes tyre zgjohen kujtimet,
në atë shtëpi të gurtë,
që as dielli,as hëna,
nuk futen dot brenda.
Mirazhe fantastikë përplasen nëpër mure,
në çdo fletë fshihet një copëz jete,
pika e vesës,dalë nga sytë e mi,
vjershat e para përbri poemës së Homerit,
ushtrimet e matematikës përbri Pitagorës,
kristali i fjalëve përbri vargjeve të Shekspirit,
degët e pemëve si krahët e zogjve.
Fletoret e mia,forca dhe liria,
në hapësira ku mërmërijnë burimet.
QAN NJË VAJZË NËPËR SHKËMBINJ
Bie shi.
Pulëbardhat i mungojnë detit.
Shpirti im fillon e loton.
Befas gjëmon deti,
vrrullon era,
thellë mes leshterikëve,
përkundej një kostum dhëndërrie.
Në breg,nëpër shkëmbinj,
qante një vajzë.
Me fustanin e nusërisë në duar.
PËRMETI
Atje në Përmet,
dritat vezullojnë,
buzë këmbës së urës së bukur,të virgjër.
Hija e qytetit kridhet nëpër mjegulla
e mitra e Vjosës rënkon nëpër shkëmbinj.
Dëfrejnë zogjtë dhe lulet,
me çuditë dhe magjitë e natës,
nën jastëk shkëmbinjsh tek Guri i Qytetit,
shtojzovallet në furtuna erërash,
mbajnë peng hënën dhe yjet e rënë,
në puthjen diellore të mëngjezit.
Sytë e Vjosës shkëlqejnë vegimthi,
mes shkëmbinjsh, në krahët e trishtë,
kur prehen pak çaste zogjtë e lodhur,
mbi gdhendjet e daltës së Odise Paskalit.
Vajzat,butë,si sorkadhe haplehta,
me një varg të Naimit në buzë,
shkojnë buzëburimeve të Dhëmbelit,
aty ku vaji i kabasë së Laver Bariut,
përpëlitet në sytë e tyre.
VËLLAIT TIM, FREDIT
Ngjesh hirin e cigareve,
dhimbje e hidhërime...
Nuk do të shihemi më ?
Në negativin e një filmi,
flenë kujtimet tona në trojet e heshtjes.
NJË NATË GUSHTI
Ishte fund gushti.
Natë-yje.
Era lëvrinte kopshteve,
parqeve,rrugëve dhe buzë liqenit.
Unë s'isha i vetëm nën makthin e natës,
kur në jastëqet e shkëmbinjve zhvisheshin dallgët.
Një violinist ishte rrethuar nga zogjtë,
një zanë në ishullin e vogël,
padronia e ëndrrave të mia.
PENTAGRAM DASHURIE
Notojmë të dy në një vaskë uji.
Mbi faqet e porcelanit,
mbështet gjinjtë e tu,
aty ku fle paqja dhe dashuria ime.
Përkëdhel buzët e mia,
me mëndafshin e trupit tënd.
Sirenat që formojnë dallgët,
zgjojnë ëndrrat në brigje dashurie.
LINDËS SIME
Vrapon drejt një mëngjezi,
që e kishim harruar.
Lulet në ballkon,
sjellin ujin dhe detin,
gjurmëve të erës.
Sytë e tu,
si prushi i stinëve.
Jashtë,një kokërr shegë,
çahej mbi një ftua.
PSHERËTININ FUSHAT
Kujtesa la gjurmë,
në kupolën e qiellit,
la gjurmë si gurët vullkanikë,
në një ishull mendimi.
Shiu filloi të dridhej nga ndriçimi,
në takim me enigmat e natyrës.
Më tej liqeni thinjej në mjegulla,
fushat psherëtinin.
Mbi çarçaf shuhej drita,
gjunjëzohej nata.
NË AGIMIN E NJË DITE
U ngjethën kambanat,
kur nga gjoksi i shqyer i qiellit,
terri dhe dita,heshtja dhe dhimbja,
shterruan burimet e ëmbla të maleve.
Era gufonte si vela anijesh të humbura,
dielli përtonte të dilte,
në imazhin e harkut të ditës.
Ngrihej si balonë në qiell vetmia.
Vizatimet qiellore,si art i dhimbjes,
shtrirë si një plazh estetik,
kishin rrëmbyer pasqyrimin e yjeve,
me një hënë të vjedhur ndër dhëmbë.
Zogjtë dridheshin nën këmishën e puthjeve,
pemët,shkurret,lulet,etjen dhe frikën,
e strukën nën rrënjë.
Lumi ndërroi shtratin dhe veshi velin e reve.
DUKE PËRQAFUAR REFLEKTIMIN E HËNËS
-Poetit kinez Li Po-
Ishte natë,
një natë gjithë yje dhe hënë.
Arusha e Vogël vraponte,
Arusha e Madhe tundte kokën,
duke ndriçuar rrugët e qiellit.
Vendosi të përfundonte poemën e dashurisë,
mori një fletore dhe një shishe uiski,
vetëm kështu,pra,i dehur,
u frymëzua dhe shkroi vargje poetikë,
gjithë befasime dhe fantazi.
Vendosi të pinte pranë një lumi,
me shtrat të gjerë.
Varkën plot alga dhe ndryshk,
e shtynte rrjedha e lumit.
Arriti në vargun e fundit të poemës.
Në mesnatë hëna luante me valët.
U hodh në lumë,
për të përqafuar reflektimin e hënës...
U mbyt poeti Li Po.
KËMBËSORËT E SHPIRTIT
Skelat e reve i ngjita mes shiut,
për të transportuar dhimbjen,
që vizatonin muret e ikjes.
Braktisëm më tej,o Zot !
Në atë hapësirë plot dritë,
e qesh si vesa e mëngjezit,
në barin e njomë.
Këmbësorët e shpirtit tim.
Shtrihem i heshtur si guri,
që moti të thahet mbi buzët e ëndrrës sime,
për të më sjellë pas,
një tingull që vite s'e dëgjoja.
Në rrugën e gjatë,këmbësorët
shndërrohen në engjëj,
aty pranë qiellit lëshohen qepallat
e lotit,që derdhej në rërë.
TRISHTIM
Unë dhe Ti,
banojmë në këtë qytet me shira,
në të njëjtën re
dhe reja është qielli ynë i paqëm,
që mbulon mëngjesin.
Tërheqim ngadalë,
devenë me gungë të trishtimit tonë.
Nëpër rrugë,
xhamat me avull të kafeneve,
janë sytë tanë të veshur.
Në autobuz apo salla kinemash,
takojmë sy të tjerë.
Devetë e urta,
që nata i nxjerr nga kujtesa e natyrës,
për të renditur yjet,korierë të bardhë.
Ne u rritëm në këtë qytet.
Muzgu si sezonet e modës,
s'përfillet nga devetë e trishtimit.
PASQYRA
Djersitet prej avullit pasqyra
dhe refleksi i saj përgjumet.
Heshtja bie përsëri.
Tunden kurorat e syrit të ujtë,
me copëzime të kristaltë.
Në çast ndizet një dritë
dhe refleksi i pasqyrës zgjohet,
nga ëndrra nën kurorën ujore.
Dy trupa humbasin,
në detin e largët të reflektimit.
PËRQAFIM DHE DHIMBJE
Kam ardhur pranë teje,
Goricë !
Më ke mbërthyer shpirtin,
qerpikët e gurtë lotojnë,
kur mbi shpinë,
shikon një torbë mërgimtari.
Janë zhveshur pemët.
Një trëndafil,një zambak,
bien të flenë.
Shtëllungat e reve vijnë e tjerrin,
hardhitë nëpër lisa...
Si fushat lehona,
magjia e kroit,
ndjell sorkadhet e lëndinave.
Dashuria që lashë pas,
tani përqafon dhimbjen time.
BUSTET
Bustet shikojnë ëndrra,
nën hijet e mbrëmes,
kur vesa i zbut nga makthi i natës.
Një bust qyshkur i ngritur,
si varr i harruar,
në të përhumbet dimri.
Një drer i çmendur,
godet epokat e metalta,
në atë mjegull çudie.
BOTË
Në terr,
fëshfërima rënqethëse dhe ankth.
Flokët e saj,
me vajtje-ardhjet e hënës ngatërrohen,
në bukurinë misterioze të natës.
Yjet,si spektatorë vështrojnë,
me dritëzat e tyre,
si në alfabetin Mors .
Në intimitetin e saj,
e madhërishmja,fuqiplota,Nata sundon...
QIELLI DHE KAMBANAT E YJEVE
Qielli ishte djersitur në pragmuzg,
përrallat e pathëna arratiseshin,
nën hënën që buzëqeshte,
duke i mbuluar ngjyrat e natës,
me një tërfil të artë.
Brenda pasqyrave të thëngjijta,
dëgjohej kambana e yjeve,
në lotët e fjetur të një legjende.
PUTHJA JONË
Kur jeta më puthi për herë të parë,
s'dija ç'ishte puthja.
Qava,
klitha,
u tremba...
As vetë s'e kuptova se ç'bëra.
Se nuk shihnim dot më tej,
ngjyrën e grurit të pjekur.
Bebëzat e syrit,aty ku kishte hedhur,
themelet,pragu i shtëpisë.
S'e shijova dot puthjen e parë,
vështrova në mëngjes herët diellin,
vështrova hënën si lule mimoze,
e asaj mbrëmjeje.
Rrëmbeva puthjen e dytë,
por imazhi i saj,
nxitonte në një botë vegimesh.
E pyeta,por përgjigje nuk mora.
Rrëshqiti si rreze dielli
dhe puthja e dytë.
Tani,kur puth,
lë lot mbi buzë...
( Ajios Oros )
Në Malin e Shenjtë,
koha rrjedh pa nxitim,
nën timbrin
e këngës së Bizantit.
Shekujt kthejnë kujtimet,
që rrëfehen në këtë emblemë,
mes dritës së lotëve të dyllit.
Lulet me besnikëri virtuoze i dua shumë,
edhe kur sytë e mi m'i mbyllin me gjethe arre,
që të kujtojnë ditën e kungimit,
të të vdekurve në kishë.
Pemët,kur fryjnë erërat e vjeshtës,
janë si klithmat e pëllumbit të egër,
gjethe të verdha-hulumtim i stinës.
Ato dhe diellin doja t'i hidhja në det.
UNË MBETA NJË PELEGRIN
Akulli i fundit i thyen rrezet,
unë mbeta një pelegrin,
në kishën e shtatë martirëve.
SIMETRI DHIMBJEJE
Në agoninë e kohës,
më ka mbirë një lot,
ngjyrë qielli.
Syrit më janë zbardhur qerpikët.
KTHINAVE TË MBRËMJES
Ftohtë !
Një piano me krahë të mbërthyer,
në shtegun e rrezeve.
Kthinave të mbrëmjes,
mushkëritë e mia mbushen me hënën,
që s'e panë kurrë.
NDËRRIMI I STINËVE
Dimri uturin kërcënueshëm,
i bardhë,i ngrirë,
gjunjëzuar mbi çarçafët
e kristaltë të dëborës.
Pranvera pret agimin e stinës,
për të ngjyrosur thonjtë e saj melankolikë,
për të gërvishur,
qiellin e rënduar,
si një trumbozë gjaku.
Pranvera,stampuar në peizazhe,
të shkëlqimta,të largëta,
pret me padurim,
të gozhdojë në sirtarë të vjetër,
dimrin me thinjat e mbrapshme.
Në qiell kumbojnë kambanat
dhe ndizen yjet në ndërrimin e stinëve.
ÇAST ËNDËRRUES
Mbrëmja është e ftohtë.
Rrugët më çojnë në fundin e natës,
si gurët e lashtë në perëndim.
Butësisht lë pas,
botën e përflakur.
Hëna ndriçon dhe ikën,
me kokë të varur mbi gjoks.
NJË NATË
Natë,
xixëllonja.
Gurit të thyer,
shelgjet përreth kuvendojnë
me erën.
Stërkalat e holla të shiut,
nuk i fshehin dot peizazhet
hieroglife,intime.
LUTJET E PËRCJELLJES
Lulet përgjatë shkallëve të shtëpisë,
me pak aromë,me pak petale,
plot gjemba e barëra të egër mbuluar...
S'ka kush t'i ujitë.
I mora me lotët e përcjelljes,
në funeralin e nënës sime.
HIJET
Nata zbehet.
Zhduken yjet.
Ti si dielli ndriçon.
Dora jote,këtu pranë times.
Përzgjatet hija,
era lëviz gjethet e pemëve të përgjumura.
Dashuria shtrin degët,
ndjej trupin të më zhytet në hije.
VJOSA
Burimet e fshehta të Vjosës,
zgjaten si një fije e hollë,
përmes Pindeve eshtërthyer.
Mes psherëtimash të kaltra,
qielli zgjohet në përplasje dallgësh,
derisa prehet në deltën e Vlorës.
Unë i ndjek gjeografikisht,
me hapa të ngadaltë.
Nuk dua të më humbasë nga sytë.
E ndala për pak çaste në Përmet,
por mitra e saj rënkonte nëpër shkëmbinj.
NJË MËNGJEZ PRILLI
Prilli tështiti,
kur trokthi i kalit një mëngjes,
la gjurmët e tij në asfaltin e lagur.
Ujrat e lumit filluan të zgjoheshin,
të trembura nga pasqyra të fshehta,
shkëmbinjve gjysmë të lagur,
mbështjellë me fije fantazmash skeletike.
ANTITEZË
Rrënjët e pemëve përdridhen,
faqeve të shkëmbit,
të vjedhin një pikë shiu.
Gjethet shtrihen drejt horizontit,
të shuajnë etjen,
me vesën e një mëngjesi.
DUART E NËNËS
Për një çast m'u kujtuan,
duart e nënës sime.
Kujtimet tingëllonin rëndë,
deri tek rrënjët e luleve.
Tek ajo shtëpi,që më shfaqet hija e saj,
mes rrëkeve të lotëve.
Duart e nënës...
E vetmja pemë që mbahet në këmbë.
Kujtimet dhe ëndrrat e mia,
i shkërmoq në mokrrat e gurta,
mbuluar me cergat e trasha,
deri tek frëngjitë e hajatit dritëmekur.
KRONIKË
Hijet filluan të zhvisheshin,
para një pishe që nusëronte.
Degët zgjatnin duart me halat e gjelbërta,
për të hapur shtegun e dritës.
Pika-pika ditirambet e shiut,
lagnin buzët e gjetheve,
nga dhimbja e prushtë.
Lulet,fshehur nëpër ferra,
kërcenin valsin e mbrëmjes.
SHËTITJA E ËNDRRAVE
Vesa kish
mbi heshtat e barit të njomë.
Lulet dukeshin,
sikur kishin larë sytë në mëngjes,
me ujin e ftohtë,
nga Sena,buzë Eifelit.
Akoma dritat marramendëse të Parisit,
si pasqyrat, shëtisnin në lumë.
Donin t'i zinte gjumi ëmbëlsisht,
në freskinë e flladit.
Ato shëtisnin...buzë Eifelit.
POEZIA MË MBAN MËRI
...Sepse e kam braktisur.
Tashmë më mbulojnë gjetheputhjet,
si flatra zgalemi.
Thellë, në rrënqethje ajri,
pikëllohet hëna,
mbi puplat larushe të yjve,
që flenë si princi i heshtur,
në qiellin e larë.
INTIMITET
Makthet e natës,
si lavdia e shekujve
fshihen pas perdeve,
aty ku ngrihet errësira,
aty ku epshet e brishtë,
lëvizin grilat.
Në dy dritare të dy do të rrimë,
ti,si Hëna,nuk shkulesh,
veshur me këmishë ngjyrëfloriri...
Brenda saj fshihej virgjëria.
NJË METEORË DHIMBJE
Mbi vendlindje,
në qiellin me guna të zeza resh,
engjëjt flinin me kokën mbështetur,
mbi një lutje.
TRISHTIM PAS SHIUT
Sapo ka pushuar shiu,
një mbasdite vjeshte.
Lulëzon jasemini,
era e detit qetëson nëpër stolat e parqeve,
të dashuruarit.
në një cep të parkut,
dielli përkëdhel ngadalë,
gjethet e saporëna.
NJË MBRËMJE
Një mbrëmje dritat e makinave,
verbuan lulet në dritaren time
dhe u kthyen në statuja,
që u morën sytë.
Hëna sa vjen e më tepër zbehet.
U LARGOVE SI HËNA
Ti ike,
përmes pikëllimit.
Një fije floku mora në dorë,
për të mos e harruar kujtesën,
sepse unë i di shtigjet dhe rrugët,
ku fryn veç erë vendlindjeje.
Mos u fsheh pas një rruge,
po përtej gadishullit tonë,
ose më mirë fshihu mbi ngjyrat e mia,
që nuk treten nga stinët e lodhura.
Ti ike,
sa hëna, që të të shoh.
THIRRJA E VELËS SË BARDHË
Kur ti u zhveshe,
një natë,
një velë e bardhë anieje,
thirri nga kaltërsia:
Plasa nga pikëllimi,
që s'jam aty pranë...
BREDHI DHE DËSHIRAT
Bredhi është pema,
që stoliset në ditën e Vitit të Ri.
U nisëm të katërt për ta zgjedhur në pyll.
E sollëm viganin magjistar,
në ballkonin e madh.
Në degët e tij lidhëm dëshirat,
me letra të shndritëshme,shumëngjyrëshe.
Unë dhe Linda në heshtje,
Xhoni dhe Fredi kanë radhë të gjatë.
* * *
Në ballkon vështrojmë yjet
e natës së Vitit të Ri.
Arusha e Madhe tund kokën,
e Vogla më tej hap sytë.
Era gris qiellin e natës
e njerëz nën bredha,
përqafohen me Horoskopin e ri.
LIBRI DHE DASMA
U mbështeta në dritare.
Nisa të lexoja librin,
me mesazhet e vendlindjes.
Mbi kryqëzimin e fjalëve,
zjarre të ndezur në kornizën e pritjes.
Era filloi të shtynte retë.
Unë strehoja në tempullin tim,
këngët përmetare,
që vinin nga një dasmë emigrantësh.
FOTOGRAFIA
Ajo ishte aty.
në atë mur me vite të tëra,
me një shikim keqardhës,
mbuluar nga pluhuri i yjeve,
rrethuar nga drurët e shkretëtirës.
E lodhur nga vitet,nga këngët,
nga lotët e dhimbjes.
Ajo ishte aty,
në atë mur,
me vite të tëra.
Herë shkundte nga sytë,
fantazmat e fshehura,
mblidhte rreth vetes atë mall,
herë urrente atë ditë largimi.
Largimi...
psherëtinte në zemër,
brenda atij arti të kornizës.
RIMA ME NJË ZOG
Një degë prej palme fëshfërinte.
Era filloi të transformonte retë.
Në ujë shtrihej hieja e shelgut
dhe mbi gjilpërat e barit qëndronte vesa.
Pylli përgjonte ofshamat e pranverës,
mardhur nga dimri.
Ishin futur në një stinë të re.
Rima e një poezie,
u bë degë peme për një zog.
ÇAST
Peshqit vodhën një copë qiell,
i morën rrjedhën lumit.
Rrënjët e thella të atij mëngjezi,
kalojnë thellësive të shpirtit,
gjithë trishtim dhe ankth.
Ajo copëz qielli,
ajo rrjedhë lumi,
ndriçon në sytë e peshqve.
Sa më mungon ky çast.
ERDHA TË TË ZGJOJ NGA JË ËNDËRR
-Vëllait tim,Fredit-
Ti ike,
ike pa thënë një fjalë.
Atëhere kur u takuam në HESHTJE
dhe valët e detit në Kretë,
dridheshin prej ngashërimit.
Lëndinat e reve,
copëtonin petalet e shiut,
zogjtë,të trembur,
shkundnin lule mbi arkivolin tënd.
Unë po vij,
po vij këto ditë gushti,
për t'u takuar në HESHTJE.
Pasqyra e mermertë vishet nga lotët.
-Erdhe,-më the,-vëlla ?
-Erdha të të zgjoj nga një ëndërr,
për të mos u ndarë kurrë...
NJË MËNGJEZ
Një mëngjes pranvere binte shi,
qielli gjithë shtëllunga resh.
Mes shtrëngatave,në errësirën tinzare,
godita heshtjen,
për të gjetur fatin dhe shpresën.
Zgjatën duart vetëtimat,
të shuanin etjen,
të digjnin ëndrrat.
Atë mëngjes,
stina palosej në fletët e herbariumit,
zhvishej dhimbja brenda dhuntimit të zjarrit.
Mbi to binte një pikë loti.
NË DUART E FËMIJËS
Natë e bardhë.
Natë me qiell pa ëndërr.
Pemët ranë në gjumë,
nën shtatoret e hardhive,
binin lotët.
Një fëmijë po qante.
Hëna u thërriste yjeve...
Filloi të binte nata.
Në një kështjellë prej rëre,
princi rrëmbeu neraidën.
Bukuria dhe loti,
në duart e fëmijës.
TRETEN KUJTIMET
Loti i pranverës,
ra mbi avujt e burimit,
u kthye në lot ikonash.
Shpirti im,
bridhte si një yll,gjithë natën.
Klithi ndaj të gdhirë,
një shpend i lirë.
Pas një plisi,
treteshin kujtimet e fëmijërisë.
MËSUESJA DHE FËMIJTË
Dërrasa pas shpatullave të mësueses,
është e zezë.
Fëmijtë e zbehtë nuk pipëtijnë.
Mësuesja e heshtur,
vështron dërrasën sa një qiell.
Fëmijtë kafshojnë lapsat me dhëmbë
dhe ëndërrojnë fusha me luleshtrydhe.
ZGJIMI I ËNDRRAVE
Tymi i zjarreve të fëmijërisë,
lëviz gurët në kujtesën time.
Kambana e rëndë,e fjetur,
zgjon ëndrrat e mia.
ERA
Netë të bardha.
Përqafoj retë dhe yjet,
ndërsa era fillon të shtrydhë,
mbi gjoksin tim,
pafundësinë e botës
KREHRI DHE DETI
Tërhoqa shtratin në mesnatë.
Ti notoje në detin e poezive të mia.
Veshe metaforat për t'u nisur.
Në brigjet e kripura,
harrove krehrin tënd,
si një midhje e tharë.
Tërhoqe detin
dhe ngeci në breg,atje ku ishe ti.
KTHIM I DHIMBSHËM
Gardhet me gëlqere,
çahen nga dielli në mesditë.
Përbri shtrihen ëndrrat e fëmijërisë,
që bluhen në mokrrat e gurta,
tirren si fije e hollë në një furkë...
Kthehem si hije mortore,
në oborrin e shtëpisë,
pa pjergulla,pa dallëndyshe,pa lule,
dielli pret rrënjët e pemëve.
Në ca thasë të linjtë shoh librat e mi,
me shkronja jetime.
Lotët më bien vetvetiu...
FATI DHE SHPRESA
Fatin dhe shpresën,
kërkoja në një masë tymi,
në çastin kur meteorët,
binin nga qielli,
në vdekjen e papritur,
të yllit të mëngjesit.
Vite e vite kalova,
nëpër rrugët ku shkelte drita,
nën hirin dhe tymin,
brenda një tavlle cigaresh.
NË KUFIRIN E BRAKTISJES
Kur zbardhim fletët e natës,
qiellin kemi veshje.
Në lutje,
një mister sublim.
Nga gishtat tanë të qirinjtë,
lëshojmë një buqetë me lule në qiell,
si një balonë që shpërndan lumturinë.
Një zog në ballkon,
puth fjalë-poezitë,
për të hyrë në thellësinë e një dialogu,
mes dy zemrave të bëra një.
MALLI IM
Ah,moj zemër !
Zemër e brishtë si pëllumbi.
Psherëtimë e ndrydhur,
mbetet malli im.
MEDITIM
Ikën mendimet prej reve,
kur këputa copat e yjeve,
mes klithmave të mëngjesit.
Me dritën e hënës lidha yjet
dhe mes hojeve të shpirtit,
ciflosej imazhi i fjalës së pagjetur.
KUR LINDIN MENDIMET
Mëngjesit,
mendimet më lindin me pranga,
nga netët torturuese,
me ëndrrat përbindëshe.
Do të laj buzë e sy,
me buzëqeshje,
me valë tingujsh,
që përthyhen ajrit të ftohtë,
atëhere, kur natës,
do t'i mungojnë puthjet fluide.
Një pasqyrë hëne,
reflekton vizionin tim stoik.
I ndritshëm dhe i brishtë...
Poshtë syve,
një qiell i zi,i ngrirë,
indifernet.
POHIMI I TË KUNDËRTËS
Shtizat e akullta të strehëve qanin...
Drita e zbehtë e hënës së dimrit,
i bëri të heshtin.
Gështenja përballë dritares,
brenda një nate shpërtheu në lule.
ËNDRRAT THYHEN NË MES TË DETIT
Deti ishte tërbuar atë natë.
Filloi të fshihte anijet në port
dhe varkat me kupi të shqyera,
ulën velat mbi errësirën e ujit.
Rruga ishte e gjatë...
Në rrugët e heshtura nëndetare,
konturojnë vullkanet,
aty ku gjaku refuzon mpiksjen.
Rrotullohet një hinkë uji,
në mes të saj lëvizin trupat e pajetë.
Një pishtar rri ende ndezur mbi varkë
dhe flaka e zbehtë gërrmon valixhen e humbur.
Pulëbardhat hëngrën sytë,
për të çarë errësirën,
ndërsa lavrakët e troftat,
zhvishnin kockat nga këmisha e tyre.
Një rjetë peshkatari,
raskapitur nga trishtimi,
nën dritën e agimit reflekton një letër,
larë me pika loti
dhe shkronjat përthyer nga ëndrra.
Në fund të detit furtunë,
vallëzime të çuditshme...
Ha kockat e mbetura,bërë gur
dhe thyen protezën,
në bregun që s'bën më shkumë.
NË GORICËN TIME
U ul dielli të më puthte,
me prushin e tij
dhe hiri i hënës,
trishtohej buzë vatrës.
Mbështjellë kujtimet mes gurëve të oxhakut,
lanin me vesë këngën e burimeve.
Në atë pllajë me gurë,
baltë të kuqe dhe lëndina,
pikëzat e lotit më bien,
në akuriumin gjigand-Goricë.
U ula të puthja,
makinat e drunjta,
lodrat e fëminisë sime
dhe dritat korale me ngjyrën e zogjve,
sillnin nga qielli dritën e yjve,
kur nata mbyllte grilat
dhe përgjonte përvëlimin e mallit.
U ula të puthja mëngjesin,
kur era dhe pemët luanin së bashku
dhe lulet që qanin dhe thërrmoheshin petalet,
atje ku të deh aroma e çajit të tharë,
hardhitë ngashërejnë nëpër lisa...
U ula në ballkonin,
që më pasqyron Trebeshina.
Dëgjohej gërhima e pëllumbave
dhe copëza fjalësh drithëronin shpirtin.
ALFABETI I DHIMBJES
Hëna kishte mbetur e bardhë,
sy i hutuar,
i ngrirë,
hapësirës qiellore.
Sodisja nga lart dhimbjen e plagosur,
dhimbjen lehonë...
Pak frymë,
pak dritë qiriri,
të shkruaj alfabetin e dhimbjes.
Hënë !
Je hyjnesha e perandorisë sime ajrore,
të putha ethshëm buzët e etura,
me vesën e trëndafiltë,
të buzëve të mia.
Gozhduar rri në dritare.
Sytë e një maceje të zezë,
më përgjonin nëpër terr.
BUKURIA DRIDHEJ NËN ÇARÇAF
Sonte jam i vetëm...
Sa do të doja të vije në shtratin tim,
të bardhë,të bërë akull.
Ti më mungon,
më mungon drita,zjarri.
Nëpër pasqyrat e mureve,
përplasen vizatimet,
hijet e ftohta.
Ti erdhe...
Me ata gishta të butë,
më lëmove lëkurën time.
Bukuria dridhej nën çarçaf.
NJË ASPEKT
Noton mbi lagështi,
shtëpia ime,
muret të lagështa,
shpirti i lagësht,
me lagështi veshin zemrën time,
mbuluar me rjetë merimangash.
Një akrep përdridhet,
kërkon të fshihet,
mbi një gur të djersitur.
Shtëpia ime me myk të jeshiltë.
Më mbyllen sytë e rënduar,
nga qerpikët pikon ftohtësirë.
SHKALLËT
Mes dritëhijeve të viteve,
ecte një i moshuar nëpër shkallë.
Psherëtinin dhimbje shkallët e zbritjes,
shkallët që e shpinin drejt përgjumjes së përjetshme...
Shpresa e së nesërmes,
vizatohej nëpër duart që i dridheshin,
në bastunin qafëpërthyer të thanës,
në bastunin e lutjeve ndaj perëndive.
NË SHTEGUN E PANJOHUR
Zëri i trembur,
si gur i flakur mbi bar,
shpërfillës ndaj stinëve,
thyen rrezet e nxehta të verës.
Kap një dorë qiell,
aty,ku nën kubenë e tij,
rri varur një kambanë,
aty ku edhe flakët e rrufeve,
fshikin ëndrrat.
Në një shteg të panjohur,
takoj engjëjt,
me flatra dhe dhëmbë...
NJË MBRËMJE PRANVERE
Ishte pranverë...
Mbrëmja shuhej
në atmosferë ngjyrash.
Një furtunë ngjyre,
ndiqte pyllin e dendur,
të kapronjve të yjeve.
Vij rrotull,
me të shpejtë drejt qiellit,
mbi korniza malesh,
mbi thepisje kreshtash,
mbi peizazhe të këndëshme ngjyrash.
Mbi përkundjen e syve të mi,
ra nata.
DJE ZBULOVA NJË RRUGË
Përthyhej perëndimi
dhe shiu shkruante mbi buzët e ftohta,
të monumentit të heshtjes,
monologun e vajtimit.
Bukuria jote,
fshehur pas rrezeve të diellit,
kërkonte rrugën e shpëtimit
nëpër ag.
Ah ! Dje,
zbulova një rrugë,
të cilën,
thjesht hapat e saj,
ma zhvendosën në zemër.
DIKUSH PRET NË PORT
Deti filloi të tkurrë tjegullat e blunjta verbuese,
mbi yllnajën e diellit.
Sytë rrafshojnë dhe heqin,
''maskën'' e perëndimit.
Dritaret e hapura,
në ato shtëpi përdhese,
bëhen gati të mashtrojnë hënën,
nën shikimin hyjnor.
Zëri i kthjellët i dallgëve,
si akord i një pianoje,
zhyt detin në verbëri.
Një parmendë e thyer,
prek plisin e vjetër,
me drita dhe eshtra.
Dikush pret në port.
Një valixhe,
me fustanin e bardhë të nusërisë,
kthen sytë nga deti.
SYRI YT NË PRANVERË
-Lindës sime-
Kërkova sytë e tu në Qiell,
por as deti aromëmirë i luleve,
as fjala ime nuk goditi dot,
arkitekturën e heshtjes.
Unë mbeta me një tufë lulesh në duar,
mes tyre...
FËMIJA DHE FLUTURAT
Një fëmijë,duke ndjekur fluturat,
u gjend nën rrotat e një makine.
Në rrugë fryn erë.
Pas rrezeve të diellit,
fluturat luajnë në sy fëmije.
Pasqyrat e pallateve,
godasin fytyrën tënde,
me flakë rrufeje.
Ti vrapon.
Ti luan e qesh,
mbi krahë fluture.
Kujt t'i flasim tani,
për të blertën e trishtë që të mbulon,
tek ky pyll i dendur mermerësh ?
DRITA MBULON DASHURINË TIME
Gjethet e ullirit,
presin ballkonin e thyer të ditës.
Fryma që ngjitet nën një bluzë,
mori ngjyrën blu perandorake.
Tragjedia,
si në apologjinë e fundit të Sokratit,
zhytur në krahë vetëtimash.
Mblidhet nën çarçafët e bardhë të reve,
drita që mbulon dashurinë time.
MISTER
Një vajzë zhvishej.
Hija e saj dehej mbi trupin tim.
Si peizazhe të ndezura,
në perëndim.
UDHËT E KALTRA
Në udhët e kaltra të qiellit,
ndez qirinjtë e stinës.
Dhimbja e largët shkund mbi bar,
bulëzat e vesës.
PËRJETËSIA E NJË ÇASTI
S' është e vërtetë,se kur bie nata,
në pëllëmbën e agut tënd,
nuk këndon zogu i dashurisë sime.
-
Përgatiti:Flori Bruqi
No comments:
Post a Comment