Çdo rastësi në këtë tregim është një fantazi, dhe çdo rastësi e kësaj fantazie, mund të jetë një realitet.
nga Lulëzim Lekdushi
E vetme në sallën e gjyqit, rrethuar nga karriget bosh e nga një urrejtje e verbër, e zverdhur në fytyrë, gati në zbardhje, gruaja e veshur me të zeza, ndiqte me sy të shqyer veprimet e policëve tek iu hodhën si ujqër të tërbuar dhe i vunë prangat të birit. Me një zë të egër sokëllitës, që s`u morr vesh se si shpërtheu prej atij trupi të imët, ajo ulëriti dhimshëm:
- Mooss, mos e lidhni të vdekurin o shtazë ! Lërini shpirtrat të shkojnë të lirë në parajsë.. O të mallkuar..! O bir ! O Zoot !
I biri brenda kafazit të hekurt villte gjak nga goja, ndërsa Zoti, në pleqërinë e tij të thellë, diku hapsirave qiellore derdhte lot.
***
Atë pasdite vjeshte, vogëlushja tetë vjeçare Elida Mihali, e pa shqetësuar nga i ati, që shfletonte një revistë Hosteni i ulur në divan pranë saj, dhe as nga e ëma, e cila kuvendonte e pinte kafe me dy shoqe që i kishin ardhur për vizitë, lexonte krejt e përqëndruar leximin e klasës së dytë. Ishte një çast pauze ai, ku njëra prej grave, si për të thyer monotoninë u drejtua nga vajza duke buzëqeshur:
- Po ti moj xhani i tetës, si vete me mësime?, dhe i hodhi një sy pjesës që po lexonte..
- Mirë, teta Vera, me dhjeta,- iu përgjigj vajza me krenari dhe e soditi një çast me ëmbëlsi shoqen e mamasë.
- Nuk i thua tetës, çfarë do të bëhesh kur të rritesh?- ndërhyri shoqja tjetër, një pikaloshe flokëverdhë. Vajza u mendua një çast duke mbajtur gishtin tregues te tëmthat, pastaj duke buzëqeshur me atë çiltërsinë që karakterizon fëmijët e asaj moshe u përgjigj:
- Prostitutë, prostitutë do të bëhem teta Lana.
- Çfaarëë? - e pyeti e ëma duke iu afruar.
- Prosti..., - u mundua të përsëriste Lida pa kuptuar e ditur asgjë për kuptimin e asaj fjale që e kishte dëgjuar diku rrugës duke ardhur nga shkolla, dhe që i ishte dukur aq e bukur. Por nuk mundi ta përfundonte fjalën, sepse shpulla e fortë e së ëmës ja ngriu buzëqeshjen në buzë. Dhe ndërsa ktheu kokën për t`i kërkuar ndihmë të atit, e priti një shpullë tjetër edhe më të fortë, që e bëri t`i flakëronin sytë xixa. Ajo nuk do t`i harronte ato dy shpulla dhe egërsinë në sytë e prindërve të saj. Ashtu si nuk do ta harronte atë natë tmerri ku e buhavitur në fytyrë, pa vënë gjë në gojë, përmes lotëve e ngashërimeve, me kokën nën batanie, do të merrte atë vendim që do të ishte motua e qëllimi i vetëm për të cilin do të jetonte:
Do të bëhem prostitutë. Vdeksha në se nuk bëhem prostitutë!
***
Dhe ai betim nuk ishte thjesht një kapriçio fëmije. Jo. Betimi i asaj nate do t`i shndërrohej në fiksim, sëmundje, qëllim në vetvete. Endërr që do t`i priste udhën e jetës. Nuk e nxorri më kurrë atë fjalë jashtë dhëmbëve. Kurrë nuk u dha shkak prindërve ta qortonin qoftë edhe për gabimin më të vogël. Në shkollë e në opinion do të ishte një fëmijë i shkëlqyer, një engjëll që e kishin zili të gjithë, kudo. Kur i kishte mbushur të katërmbëdhjetat dhe e ndjeu se i ishte afruar asaj gonxhes që nis të hapet duke lëshuar një aromë dehëse, kur ndjeu mbi vete shikimet e etura të djelmoshave, bile edhe të burrave të pjekur, ajo e kishte përvetësuar në mënyrë të përkryer teorinë, e cila do ta ndihmonte aq shumë për realizimin e ëndrrës së saj. Duke soditur linjat e trupit në pasqyrën e dhomës së vet, ajo pa se ishte krijuar një qenie çuditërisht marramendëse, frikëndjellëse, e aftë të vinte nën këmbë edhe virtutin më steril. .
Kështu, një të diel shtatori, aty nga ora dhjetë paradite, ajo do të provonte të hidhte hapin e parë. E ndodhur vetëm në shtëpi pa prindërit të cilët kishin ikur në një dasmë, pasi mbaroi ato pak punë që i kishte lënë e ëma dhe bëri një dush me ujë të vakët, doli në ballkon duke soditur disa fëmijë që luanin në një shesh pranë pallatit. Qëndroi disa minuta dhe kur u mërzit, mendoi të futej brenda e të ndizte televizorin. Ndërkohë nga ballkoni në krah u dha Ladi, një inxhinier aspak simpatik, me një fytyrë të vrazhdët gati në shëmti, mbi të dyzetat, dhe që banonte i vetëm në hyrjen përballë tyre.
- Mirëmëngjes Lida, - i foli ai vajzës duke e soditur me ëmbëlsi. Dhe pa ia ndarë sytë kafshoi një mollë të madhe, të verdhë që e mbante në dorë.
- Mirëmëngjes xhaxhi Ladi! - ia ktheu sytë ajo, shoqëruar me një buzëqeshje të lehtë.
- Nuk i ke prindërit, sikur nuk i kam ndjerë sot., apo kanë dalë? Dhe shikimi i tij rrëshqiti e u ndal te gjoksi i saj i plotë, i sapo formuar, poshtë bluzës së bardhë transparente, puthitur me trupin.
Ajo i pushoi në sekondë fjalët dhe veprimet e tij.- Kanë ikur me dajën në një dasmë., në darkë kthehen. U mëshoi fjalëve të fundit, duke i shtuar buzëqeshjes ca doza të lehta provokuese. Pastaj një pauzë e shkurtër e shoqëruar me një dyluftim të lehtë sysh. -Do të të hedh një mollë, janë shumë të mira, - e theu heshtjen Ladi, dje m’i prunë nga Korça. .
- Jo, - i tha vajza pa ja ndarë buzëqeshjen- nuk dua një, por dy dhe do të vij t`i marr vetë me dorën time. Dhe pa i lënë kohë ndonjë reagimi nga ana e tij u fut brenda duke tërhequr pas vetes derën e ballkonit.
Edhe pse nuk kishte shkelur kurrë në shtëpinë e tij dhe nuk kishte më tepër se një mirëmëngjes, apo mirëmbrëma, shkallëve të pallatit, çuditërisht ishte shumë e qetë. I dha dorën pa ia ndarë buzëqeshjen dhe e ndoqi në guzhinë, ku nga një pjatancë mbi tavolinë mori një mollë të madhe. Pastaj u ul në divan karshi televizorit të ndezur dhe si shkëmbyen disa fjalë në erë, kafshoi mollën.. Edhe ai u ul pranë Lidës. I hutuar dhe i çuditur me veprimet e saj tepër të qeta, as vetë nuk e kuptoi se si e mori guximin dhe i hodhi dorën mbi supe duke i ledhatuar flokët e zezë e të dendur. Ajo e vështronte pjerrtas, e skuqur pakëz në fytyrë dhe i buzëqeshte lehtë. Ai guxoi më tepër. E afroi pranë vetes, dhe pa i ndalur ledhatimet nisi ta puthte në gushë, në faqe, në buzë. Ajo nuk iu përgjigj veprimeve të ti, por as i kundërshtoi. Duke mos e ndier kundërshtimin, e i çakorduar prej aromës dehëse që derdhej prej kurmit të saj, duart dhe puthjet e tij të nxehta do të avanconin në të gjitha pjesët e trupit, derisa mbërriti një çast që ata do ta shikonin njeri-tjetrin pa asnjë rrobë në trup, ashtu si i kishte bërë nëna. Ai e ngriti në krahë dhe duke e thëthitur në buzët e njoma pakëz të hapura, e çoi në dhomën e gjumit, mbi krevatin e madh dopio..
***
Thonë se momentet e zhvirgjërimit dhe të lindjes së fëmijëve, megjithëse notojnë përmes dhimbjes dhe gjakut, janë nga çastet më të bukura dhe më të paharruara në jetën e një femre... Ndryshe ndodhi me Lidën. Gjithçka e asaj të diele, do t`i shkrihej në kujtesë si diçka e rëndomtë. Do t’i kujtohej gulçimi dhe kënaqësia e papërmbajtur e inxhinierit, një dhembje e mprehtë në fund të barkut dhe blana e gjakut mbi çarçafin e bardhë. Të gjitha këto do t`i ngjallnin neveri. E vetmja gjë që ia vlente për t`u kujtuar prej asaj dite dhe që do t`i falte një grimcë lumturie, ishte fakti se ajo hodhi hapin e parë për realizimin e betimit që kishte bërë. Me inxhinierin, natyrisht që nuk do t’i shkëpuste lidhjet. Gjithmonë takime të fshehta, për më se dy vjet rresht, ai do të ishte për të një mësues i pazëvendësueshëm, prej të cilit do të mësonte e përvetësonte në mënyrë të përkryer gjithçka sa i duhej për të qenë një femër e egër, e papërmbajtur në shtrat dhe një engjëll-dritë, e pa përlyer në shoqëri. I dyti që do të shijonte kurmin e saj magjepsës do të ishte mësuesi i kimisë në vitin e parë gjimnaz. Ai tentoi për ta ngelur dhe ajo i shkoi në shtrat. Por vetëm një herë. Sepse pas kësaj atij nuk do t’i shkonte mendja as në ëndërr dhe dridhej kur e kujtonte. Nuk dihej se çfarë magjie e metodash përdorte ajo femër. Vetëm se një gjë ishte e saktë: çdo mashkull që i zinte udhën dhe i bëhej pengesë në realizimet e qëllimeve të saj, e shumta do t’i mjaftonte vetëm një shtrat. Dhe... Dhe pastaj ata të mjerë do të ktheheshin në vegla të heshtura, në skllevër të bindur të saj...
Kur mbaroi gjimnazin, prindërit i kërkuan të bëhej juriste. Ajo si gjithmonë nuk u tha jo. Ata u lumturuan. Dhe ajo bëri sikur ishte e kënaqur nga zgjedhja e tyre. Dhe në fakt ajo ndjeu një farë kënaqësie. Tani në kryeqytet do të ishte më e lirë, më e pavëzhguar, më larg syve të opinionit. Bile gjatë kohës së universitetit do të shkonte edhe me para. Jo vetëm një herë në shtratin e saj do të jargaviteshin profesorë e dekan, gangsterë me kollaro, nga ata të votuarit e parlamentit, e deri edhe nga më të rëndomtit, që nuk kishin ku t’i prishnin paratë e pista, grumbulluar udhëve të perëndimit.. Për realizimin e kësaj ëndrre ajo nuk do të ndalej edhe pasi u emërua prokurore e shtetit dhe pasi u martua dhe u bë me fëmijë, të cilit as që ia hidhte sytë fare. Edhe femra do të futeshin në shtratin e saj. Për hir të atij betimi, edhe djallin vetë do ta bënte t`i zvarritej te këmbët, ajo femër demoniake. E veçanta e kësaj jete të harbuar seksuale, ishte se ajo asnjë herë nuk e njohu kënaqësinë e erosit. Atë nuk e trazonte aroma tunduese e mashkullit, ashpërsia e tij eksituese. Ajo nuk i ndjeu kurrë ato flladet tunduese, drithëruese, atë kënaqësi hyjnore që shpërthen nga ai lëngu me aromë dehëse, që buron në kulmin e zjarrmisë femërore, I shoqëruar nga ato dridhjet magjike, kafshimet, rënkimet e ëmbla, të qeshurat e të qarat magjepsëse, që jo rrallë koncentrohen në lot të nxehtë. Dhe janë të vetmit lot të sinqertë te një grua që simbolizojnë me aq madhështi, dashurinë dhe vesin njerëzor. Elida megjithëse nuk e mbante mend numrin e shtretërve nëpër të cilët ishte rrokullisur kurmi i saj, asnjëherë nuk kishte ardhur në orgazëm. Asnjëherë. Dhe kjo e bënte të dyshonte se ëndrra e saj ishte ende shumë larg realizimit. Kjo gjë i shkaktonte brengë, vuajtje, shqetësime.
Kohët e fundit ëndrrat e këqija nuk i ndaheshin. Gati çdo natë ajo do të ngrihej mes gjumit e trembur, e mbuluar nga djersë të ftohta e mendime të këqija. Kështu do t`i ndodhte edhe një javë para atij gjyqi të veçantë, i cili do t`i shënonte pikën kulminante të jetës.
Duhej të kishin kaluar dy-tre orë nga mesnata, kur ajo në një gjumë të thellë, do ta shikonte veten në një shkretëtirë të pafund, që qarkullohej nga një mjegullnajë e dendur, e frikshme nga e cila derdheshin reflekse të zbehta drite, me ngjyra e nuance të çuditshme. E vetme, krejt lakuriq, ajo mundohej të mbulonte pjesët e turpshme të trupit me copëra mjegulle, por ato i rrëshqisnin, i largoheshin në drejtime të ndryshme, dhe dalëngadalë rrotull saj u krijua një hapësirë e madhe, e pastër, ku ajo e pa veten mbi ca mozaikë me figura të panjohura përbindshash e gjarpërinjsh të stërmëdhenj, me gojët të hapura të gatshëm për ta gllabëruar. Papritur prej gojës së tyre zuri të buronte një lëng i trashë, i llurbët, me një aromë moçalesh, i cili do të ngrihej me shpejtësi dhe do të ndalej në nivelin e vitheve të saj. E lemerisur, pa kuptuar se çfarë po ndodhte, ajo nuk do ta vinte re se ndodhej në një kube shumë të madhe, tip bunkeri, pa asnjë dalje, me ca mure të fortë në ngjyrë të murrme, mbi të cilët përplaseshin me forcë shtresat e mjergullës, duke e lëpirë kubenë me një shkëlqim rrënqethës. Në mesin e asaj qetësie llahtar që të gërryente deri në eshtër, ajo dëgjoi të qeshura therrëse, histerike dhe vuri re se nga uji u shfaqën ca monstra të neveritshme, të zeza, tip shushunjash e zhabazh gjigande, të cilat e rrethuan në çast dhe qeshnin e vallëzonin rrotull saj me potere:
- Hi, hi, hi, ha, ha, hi, Lida nuk vjen në orgazëm. Hi, hi, hi, Lida nuk është femër. Ha, ha, ha, Lida nuk bëhet dot prostitutë. Hi, hi, hi. Ha, ha, ha, Lida nuk.
Ajo e tmerruar mundohej t`i qëllonte me duar, t’i largonte. Por ato pa e ndaluar të qeshurën, zhyteshin në lëngun e llurbët, i rrëshqisnin mes shalëve dhe kur nuk e priste fluturonin në pjesët e sipërme, i ngjiteshin mbi gjoks e mbi shpinë si të donin t’i thëthitnin gjakun. Lida mundohej t’i shkulte, por sapo i prekte me duar, ato të bëra njësh me trupin e saj, shndërroheshin në çast në organe seksuale meshkujsh e femrash, të cilat do t’i mbulonin të gjitha pjesët e trupit deri dhe fytyrën, duke luajtur e hargalisur me njera-tjetrën. Donte të kërkonte ndihmë, të ulërinte, por nuk mundej, zëri nuk i dilte. Gjithçka iu errësua. Ishte një moment që e ndjeu veten pranë një fundi të sigurtë pa asnjë rreze shpëtimi, kur kulmi i kubesë krisi me një zhurmë shurdhuese dhe u shkërmoq në copëra të vogla. Me kokën të ngritur lart mundi të shikonte tek zbriste ngadalë, në boshllëk, një figurë e paqartë, me përmasat e një njeriu gjigand, si një fantazëm me një ndriçim të brendshëm ajo afrohej drejt saj duke folur me një zë gjëmues: “Largohuni, largohuni, andej, vemje të pështira! Lida është e imja. Qërrohuni ! Shumë shpejt Lida do të vijë në orgazëm. Zhdukuni!”... Si me komandë u vendos një qetësi e thellë. Pa ia ndarë sytë figurës nga doli zëri, ajo duke u dridhur e lemerisur, vuri re se fantazma që sa vinte e afrohej drejt më shumë, çuditërisht i ngjasonte me një pelerine të zezë, si ato togat që veshin prokurorët e gjyqtarët gjatë proceseve gjyqësore. Ah! Kjo qenka toga ime, toga ime e dashur - mendoi pakëz e lehtësuar dhe nuk i ndjeu gjallesat që i ishin ngjitur në trup, të shkëputeshin dhe nëpërmjet organit femëror të ngjiteshin, të fshiheshin në brendësinë e saj, duke bërë që ajo të fryhej në formën e një topi mishtor gjigand, gati në të plasur. Nuk e vuri re as atë lëngun e llumbët kënetor që ishte zhdukur si me magji, duke nxjerrë përsëri në dritë mozaikun anormal me përbindësha, nga gojët e të cilëve nisën të përhapeshin gjuhë flakësh me ngjyra të ndryshme, ku binte në sy bluja dhe roza. Flakët sa vinin e zmadhoheshin dhe ishin gati duke e përpirë nëse pelerina-fantazëm nuk do të kishte bërë një fluturim të bukur dhe ta mbështillte në brendësinë e vetë, duke e qeësuar me fjalë të ngrohta: “Jo Lida ime, jo floriri im, mos ki frikë! Ty nuk të prek dot askush”. “Ato deshën të më digjnin”, mundi të belbëzonte ajo përmes ngashërimeve, me buzët që i dridheshin dhe bëri me dorë drejt flakëve. “Jo, zemra ime. Jo... Ato flakë janë shpirti ynë, zjarri ynë, janë jeta jonë. Mos u tremb prej tyre. Flakët qeshnin dhe duartrokisnin si njerëz. Ja, e shikon? Ato të duan, ato bëjnë shaka. Duan të luajnë me ty. Po këto, këto që më kanë fryrë e shëmtuar kaq shumë, edhe këto më duan? Mos u tremb shpirt, mos u tremb zemra ime, edhe ato do t`i nxjerr unë, tani. Dhe ti do të jesh përsëri Lida e bukur”.
Dhe e ledhatoi pelerinën dhe u rrudh duke e shtrënguar fort në brendësi të saj. Ajo zuri të vjellë. Fillimisht një lëng të trashë të zi. Pastaj çuditërisht në vend të atyre monstrave neveritëse, prej gojës filluan të dalin pranga të llojeve të ndryshme e zinxhirë të rëndë, të ndryshkur, nga ata që u hidheshin skllevërve nëpër shekuj. Kur e ndaloi të vjellët dhe e ndjeu veten të lehtësuar, normale si më parë, vuri re se para këmbëve të saj ishte krijuar një tip platforme, (e ngjashme me ato mbi të cilat vendosen statujat), me pranga e zinxhirë. Nuk e kuptoi se ai u shkëput nga pelerina dhe kërceu mbi të. Qëndroi një çast e hutuar, vështronte rreth e rrotull, pastaj nën ritmin e një muzike çmendurake që derdhej nga lartësitë e kubesë, e shoqëruar nga flakët që filluan të kërcisnin me ca krisma rrëngjethëse që ngjasonin me krisma mitralozash, ajo filloj të luante një valle të egër. .
Do të ishin ulërimat dhe lëvizjet e saj në krevat që do t’i prishnin gjumin të shoqit, i cili i alarmuar, do ta nxirrte nga ajo ëndërr-tmerr dhe me kujdes e ngrohtësi duke e mbajtur të shtrënguar në gjoksin e vet, do të përcillnin pjesën tjetër të natës me sy hapur.
***
Ajo nuk do t’ia tregonte askujt ëndrrën e asaj nate. Bile, megjithëse thellë në brendësi e ndjente se ishte një shenjë ogurmirë, vendosi ta harronte. Dhe e harroi, ashtu si dinte të harronte vetëm ajo femër. E vendosur, e çliruar nga efektet anësore ajo do të vinte krejt e akullt deri në ditën e atij gjyqi që përmendëm më sipër. Lexoi akt-akuzën, argumentoi, kërkoi dënimin dhe u ul e qetë.
Gjatë kohës që avokati kundërshtonte argumentat e saj dhe në një kënd-vështrim tjetër të fakteve, ngulte këmbë në pafajësi dhe lirimin e klientit të vet, ajo ktheu kokën në drejtim të kafazit të hekurt ku ndodhej i pandehuri, një djalosh i bukur, tepër eksitues. Seks simbol, mashkull krevati, do të thoshte Rita, - mendoi për një shoqen e vet, dhe qeshi. Vetëm se askush nuk e pa. Sepse e tillë ishte prokurore Lida. Ajo kur qeshte, kur qante, kur ulërinte, nuk i lëvizte asnjë nerv, asnjë muskul në fytyrë. Asnjë tingull nuk do ti rrëshqiste nga goja. Fytyra e saj në këto dhe pothuajse gjithmonë, mbetej një bukuri e akullt, hermetike, e padepërtueshme. . As që e kishte mendjen fare çfarë dërdëlliste avokati. E dinte më mirë se kushdo tjetër se ai djalosh i ëmbël me fytyrën e një engjëlli të trembur ishte i pafajshëm. Që në takimin e parë kur u përball me të për masën e ndalimit, ajo u bind në pafajësinë e tij. E megjithatë kërkoi të kundërtën, burg pa afat. Në ato çaste nuk e kishte të qartë pse veproi ashtu. Ndoshta ngaqë në paraqitjen e tij lexoi diçka të largët, diçka që kishte të bënte me fëmijëninë e saj të hershme, para se të bënte aktbetimin. Po, tamam kjo ishte. Tani i kujtohej qartë; fytyra e tij i ngjante, si dy pika ujë, me atë të princit çudibërës që bënte aq shumë mrekullira, duke ndihmuar njerëzit e vobektë. .Po.. Atë revistë me piktura e përralla ja kishte bërë dhuratë tezja kur kishte mbushur shtatë vjeç. Dhe vogëlushja Lida kishte rënë në dashuri me princin. Për më se një vit rresht do ta ruante atë revistë si gjënë më të shtrenjtë. Po. Saktë.
Të nesërmen e atyre pëllëmbëve të egra, ajo duke u dridhur prej inatit, me sytë të skuqur prej lotëve, e grisi dhe e dogji në stufën e druve.. E hodhi edhe një herë shikimin drejt kafazit. Sytë e tyre u ndeshën. Një rrymë e ftohtë depërtoi deri në kockë: “Aty të ngordhësh., burgjeve të kalbesh, princ i mallkuar! Përse nuk më mbrojte nga ato pëllëmbë të egra? Përse?”, iu duk se ulëriti fëmijënia e saj¦ E ktheu kokën drejt trupit gjykues dhe i hodhi kryetarit një vështrim kërcënues. Ai u zverdh dukshëm. Dje kishte qenë në krevat me të. Ja kishte krijuar këtë kënaqësi, pikërisht që të sigurohej për dënimin maksimal. Kishte punuar shumë këto muaj të paraburgimit për këtë çështje. E kishte përpunuar dosjen në mënyrë të tillë që edhe perëndia të mos gjente shteg nga të depërtonte për ta rrëzuar. Le të grinte profka avokati. Gjithçka ishte vendosur një natë më parë, ku kryetari sipër asaj rënkonte si një derr i vënë në tehun e thikës. .
Sa i pështirë - mendoi për të, teksa trupi gjykues u ngrit dhe u largua nga salla për të marrë vendimin: Në emër të Republikës .
***
“Tetë vjet heqje lirie”, - lexoi kryetari. Tetë vjet për një krim që nuk e kishte kryer. Fytyra e djaloshit u zverdh, u nxi, u tjetërsua. Duke u sjellë rrotull nëpër kafazin e hekurt si një bishë e tërbuar me një zë që bëri të dridheshin muret e godinës së drejtësisë, ai ulëriti:
- Kriminela, jam i pafajshëm! Banditë, çfarë kam bërë? Përse më dënoni? Do t`ju vras të gjithëve, asnjë nuk do të lë të gjallë:.
Prokurorja, tek shikonte atë egërsi çmendurake qeshte e kënaqur me atë të qeshurën e saj të brendshme, të heshtur. Ai iu kthye asaj: “Po ti porno, ti kurvë e keqe, ti prostitute e ndyrë, përse zgërdhihesh. Përse qesh? Ty do të shqyej të parën. Ty. Ty. Veç mos dalsha nga ky ferr”...
Për herë të parë maska e saj satanike ishte shqyer. Ai e kishte lexuar fare qartë. Si në dritën e diellit. Ai e kishte parë, e kishte ndjerë, e kishte dëgjuar të qeshurën e saj hermetike. I vetmi, Ai, që në jetën e saj I kishte thënë prostitutë. Po, kështu i kishte thënë, prostitutë e ndyrë. Betimi i saj po realizohej.. Ajo ndjeu një të nxehtë tundues, të panjohur, t`i zaptonte kurmin e t’i depërtonte deri hapsira të errëta, të pa eksploruara të materies së vet. Dukej se forca të jashtme, të padukshme kishin sulmuar qënien e saj.
Ndërsa ai, papritur, në një krizë të thellë çmendurie u binte me kokë murit dhe hekurave të kafazit, dhe filloi të villte gjak nga goja., nga vagina e saj nisi të rridhte me gulçe një lëng i ngrohtë. Trupi i dridhej i tëri. Sytë iu zvogëluan. Prej gojës paksa të hapur i dilnin rënkime të mbytura. Megjithëse nuk kishte fuqi të arsyetonte, ajo e ndjeu se më në fund kishte ardhur në orgazëm. Mbylli sytë që ta shijonte këtë kënaqësi deri në dhembje.
Ashtu me sytë e mbyllur përpara saj do të shfaqej ëndrra e asaj nate; kubeja, pelerine - fantazëm e rrethuar nga flakët, zinxhirët e prangat, që vallëzonin e brohorisnin si të marrë: Urra, Lida erdhi në orgazëm, urraaa...
Ajo nuk do ta shikonte dot gjakun e atij djaloshi të mjerë, dhe lëngun e asaj orgazme anormale që i derdhej përmes shalëve, poshtë togës së zezë të prokurores së shtetit, tek do të bashkoheshin diku në dyshemenë e mermertë të sallës së drejtësisë, pikërisht kur nëna e djalit që po jepte shpirt, do të ulërinte:
- Lërini shpirtrat të shkojnë të lirë në parajsë, o të mallkuar..!
- Mooss, mos e lidhni të vdekurin o shtazë ! Lërini shpirtrat të shkojnë të lirë në parajsë.. O të mallkuar..! O bir ! O Zoot !
I biri brenda kafazit të hekurt villte gjak nga goja, ndërsa Zoti, në pleqërinë e tij të thellë, diku hapsirave qiellore derdhte lot.
***
Atë pasdite vjeshte, vogëlushja tetë vjeçare Elida Mihali, e pa shqetësuar nga i ati, që shfletonte një revistë Hosteni i ulur në divan pranë saj, dhe as nga e ëma, e cila kuvendonte e pinte kafe me dy shoqe që i kishin ardhur për vizitë, lexonte krejt e përqëndruar leximin e klasës së dytë. Ishte një çast pauze ai, ku njëra prej grave, si për të thyer monotoninë u drejtua nga vajza duke buzëqeshur:
- Po ti moj xhani i tetës, si vete me mësime?, dhe i hodhi një sy pjesës që po lexonte..
- Mirë, teta Vera, me dhjeta,- iu përgjigj vajza me krenari dhe e soditi një çast me ëmbëlsi shoqen e mamasë.
- Nuk i thua tetës, çfarë do të bëhesh kur të rritesh?- ndërhyri shoqja tjetër, një pikaloshe flokëverdhë. Vajza u mendua një çast duke mbajtur gishtin tregues te tëmthat, pastaj duke buzëqeshur me atë çiltërsinë që karakterizon fëmijët e asaj moshe u përgjigj:
- Prostitutë, prostitutë do të bëhem teta Lana.
- Çfaarëë? - e pyeti e ëma duke iu afruar.
- Prosti..., - u mundua të përsëriste Lida pa kuptuar e ditur asgjë për kuptimin e asaj fjale që e kishte dëgjuar diku rrugës duke ardhur nga shkolla, dhe që i ishte dukur aq e bukur. Por nuk mundi ta përfundonte fjalën, sepse shpulla e fortë e së ëmës ja ngriu buzëqeshjen në buzë. Dhe ndërsa ktheu kokën për t`i kërkuar ndihmë të atit, e priti një shpullë tjetër edhe më të fortë, që e bëri t`i flakëronin sytë xixa. Ajo nuk do t`i harronte ato dy shpulla dhe egërsinë në sytë e prindërve të saj. Ashtu si nuk do ta harronte atë natë tmerri ku e buhavitur në fytyrë, pa vënë gjë në gojë, përmes lotëve e ngashërimeve, me kokën nën batanie, do të merrte atë vendim që do të ishte motua e qëllimi i vetëm për të cilin do të jetonte:
Do të bëhem prostitutë. Vdeksha në se nuk bëhem prostitutë!
***
Dhe ai betim nuk ishte thjesht një kapriçio fëmije. Jo. Betimi i asaj nate do t`i shndërrohej në fiksim, sëmundje, qëllim në vetvete. Endërr që do t`i priste udhën e jetës. Nuk e nxorri më kurrë atë fjalë jashtë dhëmbëve. Kurrë nuk u dha shkak prindërve ta qortonin qoftë edhe për gabimin më të vogël. Në shkollë e në opinion do të ishte një fëmijë i shkëlqyer, një engjëll që e kishin zili të gjithë, kudo. Kur i kishte mbushur të katërmbëdhjetat dhe e ndjeu se i ishte afruar asaj gonxhes që nis të hapet duke lëshuar një aromë dehëse, kur ndjeu mbi vete shikimet e etura të djelmoshave, bile edhe të burrave të pjekur, ajo e kishte përvetësuar në mënyrë të përkryer teorinë, e cila do ta ndihmonte aq shumë për realizimin e ëndrrës së saj. Duke soditur linjat e trupit në pasqyrën e dhomës së vet, ajo pa se ishte krijuar një qenie çuditërisht marramendëse, frikëndjellëse, e aftë të vinte nën këmbë edhe virtutin më steril. .
Kështu, një të diel shtatori, aty nga ora dhjetë paradite, ajo do të provonte të hidhte hapin e parë. E ndodhur vetëm në shtëpi pa prindërit të cilët kishin ikur në një dasmë, pasi mbaroi ato pak punë që i kishte lënë e ëma dhe bëri një dush me ujë të vakët, doli në ballkon duke soditur disa fëmijë që luanin në një shesh pranë pallatit. Qëndroi disa minuta dhe kur u mërzit, mendoi të futej brenda e të ndizte televizorin. Ndërkohë nga ballkoni në krah u dha Ladi, një inxhinier aspak simpatik, me një fytyrë të vrazhdët gati në shëmti, mbi të dyzetat, dhe që banonte i vetëm në hyrjen përballë tyre.
- Mirëmëngjes Lida, - i foli ai vajzës duke e soditur me ëmbëlsi. Dhe pa ia ndarë sytë kafshoi një mollë të madhe, të verdhë që e mbante në dorë.
- Mirëmëngjes xhaxhi Ladi! - ia ktheu sytë ajo, shoqëruar me një buzëqeshje të lehtë.
- Nuk i ke prindërit, sikur nuk i kam ndjerë sot., apo kanë dalë? Dhe shikimi i tij rrëshqiti e u ndal te gjoksi i saj i plotë, i sapo formuar, poshtë bluzës së bardhë transparente, puthitur me trupin.
Ajo i pushoi në sekondë fjalët dhe veprimet e tij.- Kanë ikur me dajën në një dasmë., në darkë kthehen. U mëshoi fjalëve të fundit, duke i shtuar buzëqeshjes ca doza të lehta provokuese. Pastaj një pauzë e shkurtër e shoqëruar me një dyluftim të lehtë sysh. -Do të të hedh një mollë, janë shumë të mira, - e theu heshtjen Ladi, dje m’i prunë nga Korça. .
- Jo, - i tha vajza pa ja ndarë buzëqeshjen- nuk dua një, por dy dhe do të vij t`i marr vetë me dorën time. Dhe pa i lënë kohë ndonjë reagimi nga ana e tij u fut brenda duke tërhequr pas vetes derën e ballkonit.
Edhe pse nuk kishte shkelur kurrë në shtëpinë e tij dhe nuk kishte më tepër se një mirëmëngjes, apo mirëmbrëma, shkallëve të pallatit, çuditërisht ishte shumë e qetë. I dha dorën pa ia ndarë buzëqeshjen dhe e ndoqi në guzhinë, ku nga një pjatancë mbi tavolinë mori një mollë të madhe. Pastaj u ul në divan karshi televizorit të ndezur dhe si shkëmbyen disa fjalë në erë, kafshoi mollën.. Edhe ai u ul pranë Lidës. I hutuar dhe i çuditur me veprimet e saj tepër të qeta, as vetë nuk e kuptoi se si e mori guximin dhe i hodhi dorën mbi supe duke i ledhatuar flokët e zezë e të dendur. Ajo e vështronte pjerrtas, e skuqur pakëz në fytyrë dhe i buzëqeshte lehtë. Ai guxoi më tepër. E afroi pranë vetes, dhe pa i ndalur ledhatimet nisi ta puthte në gushë, në faqe, në buzë. Ajo nuk iu përgjigj veprimeve të ti, por as i kundërshtoi. Duke mos e ndier kundërshtimin, e i çakorduar prej aromës dehëse që derdhej prej kurmit të saj, duart dhe puthjet e tij të nxehta do të avanconin në të gjitha pjesët e trupit, derisa mbërriti një çast që ata do ta shikonin njeri-tjetrin pa asnjë rrobë në trup, ashtu si i kishte bërë nëna. Ai e ngriti në krahë dhe duke e thëthitur në buzët e njoma pakëz të hapura, e çoi në dhomën e gjumit, mbi krevatin e madh dopio..
***
Thonë se momentet e zhvirgjërimit dhe të lindjes së fëmijëve, megjithëse notojnë përmes dhimbjes dhe gjakut, janë nga çastet më të bukura dhe më të paharruara në jetën e një femre... Ndryshe ndodhi me Lidën. Gjithçka e asaj të diele, do t`i shkrihej në kujtesë si diçka e rëndomtë. Do t’i kujtohej gulçimi dhe kënaqësia e papërmbajtur e inxhinierit, një dhembje e mprehtë në fund të barkut dhe blana e gjakut mbi çarçafin e bardhë. Të gjitha këto do t`i ngjallnin neveri. E vetmja gjë që ia vlente për t`u kujtuar prej asaj dite dhe që do t`i falte një grimcë lumturie, ishte fakti se ajo hodhi hapin e parë për realizimin e betimit që kishte bërë. Me inxhinierin, natyrisht që nuk do t’i shkëpuste lidhjet. Gjithmonë takime të fshehta, për më se dy vjet rresht, ai do të ishte për të një mësues i pazëvendësueshëm, prej të cilit do të mësonte e përvetësonte në mënyrë të përkryer gjithçka sa i duhej për të qenë një femër e egër, e papërmbajtur në shtrat dhe një engjëll-dritë, e pa përlyer në shoqëri. I dyti që do të shijonte kurmin e saj magjepsës do të ishte mësuesi i kimisë në vitin e parë gjimnaz. Ai tentoi për ta ngelur dhe ajo i shkoi në shtrat. Por vetëm një herë. Sepse pas kësaj atij nuk do t’i shkonte mendja as në ëndërr dhe dridhej kur e kujtonte. Nuk dihej se çfarë magjie e metodash përdorte ajo femër. Vetëm se një gjë ishte e saktë: çdo mashkull që i zinte udhën dhe i bëhej pengesë në realizimet e qëllimeve të saj, e shumta do t’i mjaftonte vetëm një shtrat. Dhe... Dhe pastaj ata të mjerë do të ktheheshin në vegla të heshtura, në skllevër të bindur të saj...
Kur mbaroi gjimnazin, prindërit i kërkuan të bëhej juriste. Ajo si gjithmonë nuk u tha jo. Ata u lumturuan. Dhe ajo bëri sikur ishte e kënaqur nga zgjedhja e tyre. Dhe në fakt ajo ndjeu një farë kënaqësie. Tani në kryeqytet do të ishte më e lirë, më e pavëzhguar, më larg syve të opinionit. Bile gjatë kohës së universitetit do të shkonte edhe me para. Jo vetëm një herë në shtratin e saj do të jargaviteshin profesorë e dekan, gangsterë me kollaro, nga ata të votuarit e parlamentit, e deri edhe nga më të rëndomtit, që nuk kishin ku t’i prishnin paratë e pista, grumbulluar udhëve të perëndimit.. Për realizimin e kësaj ëndrre ajo nuk do të ndalej edhe pasi u emërua prokurore e shtetit dhe pasi u martua dhe u bë me fëmijë, të cilit as që ia hidhte sytë fare. Edhe femra do të futeshin në shtratin e saj. Për hir të atij betimi, edhe djallin vetë do ta bënte t`i zvarritej te këmbët, ajo femër demoniake. E veçanta e kësaj jete të harbuar seksuale, ishte se ajo asnjë herë nuk e njohu kënaqësinë e erosit. Atë nuk e trazonte aroma tunduese e mashkullit, ashpërsia e tij eksituese. Ajo nuk i ndjeu kurrë ato flladet tunduese, drithëruese, atë kënaqësi hyjnore që shpërthen nga ai lëngu me aromë dehëse, që buron në kulmin e zjarrmisë femërore, I shoqëruar nga ato dridhjet magjike, kafshimet, rënkimet e ëmbla, të qeshurat e të qarat magjepsëse, që jo rrallë koncentrohen në lot të nxehtë. Dhe janë të vetmit lot të sinqertë te një grua që simbolizojnë me aq madhështi, dashurinë dhe vesin njerëzor. Elida megjithëse nuk e mbante mend numrin e shtretërve nëpër të cilët ishte rrokullisur kurmi i saj, asnjëherë nuk kishte ardhur në orgazëm. Asnjëherë. Dhe kjo e bënte të dyshonte se ëndrra e saj ishte ende shumë larg realizimit. Kjo gjë i shkaktonte brengë, vuajtje, shqetësime.
Kohët e fundit ëndrrat e këqija nuk i ndaheshin. Gati çdo natë ajo do të ngrihej mes gjumit e trembur, e mbuluar nga djersë të ftohta e mendime të këqija. Kështu do t`i ndodhte edhe një javë para atij gjyqi të veçantë, i cili do t`i shënonte pikën kulminante të jetës.
Duhej të kishin kaluar dy-tre orë nga mesnata, kur ajo në një gjumë të thellë, do ta shikonte veten në një shkretëtirë të pafund, që qarkullohej nga një mjegullnajë e dendur, e frikshme nga e cila derdheshin reflekse të zbehta drite, me ngjyra e nuance të çuditshme. E vetme, krejt lakuriq, ajo mundohej të mbulonte pjesët e turpshme të trupit me copëra mjegulle, por ato i rrëshqisnin, i largoheshin në drejtime të ndryshme, dhe dalëngadalë rrotull saj u krijua një hapësirë e madhe, e pastër, ku ajo e pa veten mbi ca mozaikë me figura të panjohura përbindshash e gjarpërinjsh të stërmëdhenj, me gojët të hapura të gatshëm për ta gllabëruar. Papritur prej gojës së tyre zuri të buronte një lëng i trashë, i llurbët, me një aromë moçalesh, i cili do të ngrihej me shpejtësi dhe do të ndalej në nivelin e vitheve të saj. E lemerisur, pa kuptuar se çfarë po ndodhte, ajo nuk do ta vinte re se ndodhej në një kube shumë të madhe, tip bunkeri, pa asnjë dalje, me ca mure të fortë në ngjyrë të murrme, mbi të cilët përplaseshin me forcë shtresat e mjergullës, duke e lëpirë kubenë me një shkëlqim rrënqethës. Në mesin e asaj qetësie llahtar që të gërryente deri në eshtër, ajo dëgjoi të qeshura therrëse, histerike dhe vuri re se nga uji u shfaqën ca monstra të neveritshme, të zeza, tip shushunjash e zhabazh gjigande, të cilat e rrethuan në çast dhe qeshnin e vallëzonin rrotull saj me potere:
- Hi, hi, hi, ha, ha, hi, Lida nuk vjen në orgazëm. Hi, hi, hi, Lida nuk është femër. Ha, ha, ha, Lida nuk bëhet dot prostitutë. Hi, hi, hi. Ha, ha, ha, Lida nuk.
Ajo e tmerruar mundohej t`i qëllonte me duar, t’i largonte. Por ato pa e ndaluar të qeshurën, zhyteshin në lëngun e llurbët, i rrëshqisnin mes shalëve dhe kur nuk e priste fluturonin në pjesët e sipërme, i ngjiteshin mbi gjoks e mbi shpinë si të donin t’i thëthitnin gjakun. Lida mundohej t’i shkulte, por sapo i prekte me duar, ato të bëra njësh me trupin e saj, shndërroheshin në çast në organe seksuale meshkujsh e femrash, të cilat do t’i mbulonin të gjitha pjesët e trupit deri dhe fytyrën, duke luajtur e hargalisur me njera-tjetrën. Donte të kërkonte ndihmë, të ulërinte, por nuk mundej, zëri nuk i dilte. Gjithçka iu errësua. Ishte një moment që e ndjeu veten pranë një fundi të sigurtë pa asnjë rreze shpëtimi, kur kulmi i kubesë krisi me një zhurmë shurdhuese dhe u shkërmoq në copëra të vogla. Me kokën të ngritur lart mundi të shikonte tek zbriste ngadalë, në boshllëk, një figurë e paqartë, me përmasat e një njeriu gjigand, si një fantazëm me një ndriçim të brendshëm ajo afrohej drejt saj duke folur me një zë gjëmues: “Largohuni, largohuni, andej, vemje të pështira! Lida është e imja. Qërrohuni ! Shumë shpejt Lida do të vijë në orgazëm. Zhdukuni!”... Si me komandë u vendos një qetësi e thellë. Pa ia ndarë sytë figurës nga doli zëri, ajo duke u dridhur e lemerisur, vuri re se fantazma që sa vinte e afrohej drejt më shumë, çuditërisht i ngjasonte me një pelerine të zezë, si ato togat që veshin prokurorët e gjyqtarët gjatë proceseve gjyqësore. Ah! Kjo qenka toga ime, toga ime e dashur - mendoi pakëz e lehtësuar dhe nuk i ndjeu gjallesat që i ishin ngjitur në trup, të shkëputeshin dhe nëpërmjet organit femëror të ngjiteshin, të fshiheshin në brendësinë e saj, duke bërë që ajo të fryhej në formën e një topi mishtor gjigand, gati në të plasur. Nuk e vuri re as atë lëngun e llumbët kënetor që ishte zhdukur si me magji, duke nxjerrë përsëri në dritë mozaikun anormal me përbindësha, nga gojët e të cilëve nisën të përhapeshin gjuhë flakësh me ngjyra të ndryshme, ku binte në sy bluja dhe roza. Flakët sa vinin e zmadhoheshin dhe ishin gati duke e përpirë nëse pelerina-fantazëm nuk do të kishte bërë një fluturim të bukur dhe ta mbështillte në brendësinë e vetë, duke e qeësuar me fjalë të ngrohta: “Jo Lida ime, jo floriri im, mos ki frikë! Ty nuk të prek dot askush”. “Ato deshën të më digjnin”, mundi të belbëzonte ajo përmes ngashërimeve, me buzët që i dridheshin dhe bëri me dorë drejt flakëve. “Jo, zemra ime. Jo... Ato flakë janë shpirti ynë, zjarri ynë, janë jeta jonë. Mos u tremb prej tyre. Flakët qeshnin dhe duartrokisnin si njerëz. Ja, e shikon? Ato të duan, ato bëjnë shaka. Duan të luajnë me ty. Po këto, këto që më kanë fryrë e shëmtuar kaq shumë, edhe këto më duan? Mos u tremb shpirt, mos u tremb zemra ime, edhe ato do t`i nxjerr unë, tani. Dhe ti do të jesh përsëri Lida e bukur”.
Dhe e ledhatoi pelerinën dhe u rrudh duke e shtrënguar fort në brendësi të saj. Ajo zuri të vjellë. Fillimisht një lëng të trashë të zi. Pastaj çuditërisht në vend të atyre monstrave neveritëse, prej gojës filluan të dalin pranga të llojeve të ndryshme e zinxhirë të rëndë, të ndryshkur, nga ata që u hidheshin skllevërve nëpër shekuj. Kur e ndaloi të vjellët dhe e ndjeu veten të lehtësuar, normale si më parë, vuri re se para këmbëve të saj ishte krijuar një tip platforme, (e ngjashme me ato mbi të cilat vendosen statujat), me pranga e zinxhirë. Nuk e kuptoi se ai u shkëput nga pelerina dhe kërceu mbi të. Qëndroi një çast e hutuar, vështronte rreth e rrotull, pastaj nën ritmin e një muzike çmendurake që derdhej nga lartësitë e kubesë, e shoqëruar nga flakët që filluan të kërcisnin me ca krisma rrëngjethëse që ngjasonin me krisma mitralozash, ajo filloj të luante një valle të egër. .
Do të ishin ulërimat dhe lëvizjet e saj në krevat që do t’i prishnin gjumin të shoqit, i cili i alarmuar, do ta nxirrte nga ajo ëndërr-tmerr dhe me kujdes e ngrohtësi duke e mbajtur të shtrënguar në gjoksin e vet, do të përcillnin pjesën tjetër të natës me sy hapur.
***
Ajo nuk do t’ia tregonte askujt ëndrrën e asaj nate. Bile, megjithëse thellë në brendësi e ndjente se ishte një shenjë ogurmirë, vendosi ta harronte. Dhe e harroi, ashtu si dinte të harronte vetëm ajo femër. E vendosur, e çliruar nga efektet anësore ajo do të vinte krejt e akullt deri në ditën e atij gjyqi që përmendëm më sipër. Lexoi akt-akuzën, argumentoi, kërkoi dënimin dhe u ul e qetë.
Gjatë kohës që avokati kundërshtonte argumentat e saj dhe në një kënd-vështrim tjetër të fakteve, ngulte këmbë në pafajësi dhe lirimin e klientit të vet, ajo ktheu kokën në drejtim të kafazit të hekurt ku ndodhej i pandehuri, një djalosh i bukur, tepër eksitues. Seks simbol, mashkull krevati, do të thoshte Rita, - mendoi për një shoqen e vet, dhe qeshi. Vetëm se askush nuk e pa. Sepse e tillë ishte prokurore Lida. Ajo kur qeshte, kur qante, kur ulërinte, nuk i lëvizte asnjë nerv, asnjë muskul në fytyrë. Asnjë tingull nuk do ti rrëshqiste nga goja. Fytyra e saj në këto dhe pothuajse gjithmonë, mbetej një bukuri e akullt, hermetike, e padepërtueshme. . As që e kishte mendjen fare çfarë dërdëlliste avokati. E dinte më mirë se kushdo tjetër se ai djalosh i ëmbël me fytyrën e një engjëlli të trembur ishte i pafajshëm. Që në takimin e parë kur u përball me të për masën e ndalimit, ajo u bind në pafajësinë e tij. E megjithatë kërkoi të kundërtën, burg pa afat. Në ato çaste nuk e kishte të qartë pse veproi ashtu. Ndoshta ngaqë në paraqitjen e tij lexoi diçka të largët, diçka që kishte të bënte me fëmijëninë e saj të hershme, para se të bënte aktbetimin. Po, tamam kjo ishte. Tani i kujtohej qartë; fytyra e tij i ngjante, si dy pika ujë, me atë të princit çudibërës që bënte aq shumë mrekullira, duke ndihmuar njerëzit e vobektë. .Po.. Atë revistë me piktura e përralla ja kishte bërë dhuratë tezja kur kishte mbushur shtatë vjeç. Dhe vogëlushja Lida kishte rënë në dashuri me princin. Për më se një vit rresht do ta ruante atë revistë si gjënë më të shtrenjtë. Po. Saktë.
Të nesërmen e atyre pëllëmbëve të egra, ajo duke u dridhur prej inatit, me sytë të skuqur prej lotëve, e grisi dhe e dogji në stufën e druve.. E hodhi edhe një herë shikimin drejt kafazit. Sytë e tyre u ndeshën. Një rrymë e ftohtë depërtoi deri në kockë: “Aty të ngordhësh., burgjeve të kalbesh, princ i mallkuar! Përse nuk më mbrojte nga ato pëllëmbë të egra? Përse?”, iu duk se ulëriti fëmijënia e saj¦ E ktheu kokën drejt trupit gjykues dhe i hodhi kryetarit një vështrim kërcënues. Ai u zverdh dukshëm. Dje kishte qenë në krevat me të. Ja kishte krijuar këtë kënaqësi, pikërisht që të sigurohej për dënimin maksimal. Kishte punuar shumë këto muaj të paraburgimit për këtë çështje. E kishte përpunuar dosjen në mënyrë të tillë që edhe perëndia të mos gjente shteg nga të depërtonte për ta rrëzuar. Le të grinte profka avokati. Gjithçka ishte vendosur një natë më parë, ku kryetari sipër asaj rënkonte si një derr i vënë në tehun e thikës. .
Sa i pështirë - mendoi për të, teksa trupi gjykues u ngrit dhe u largua nga salla për të marrë vendimin: Në emër të Republikës .
***
“Tetë vjet heqje lirie”, - lexoi kryetari. Tetë vjet për një krim që nuk e kishte kryer. Fytyra e djaloshit u zverdh, u nxi, u tjetërsua. Duke u sjellë rrotull nëpër kafazin e hekurt si një bishë e tërbuar me një zë që bëri të dridheshin muret e godinës së drejtësisë, ai ulëriti:
- Kriminela, jam i pafajshëm! Banditë, çfarë kam bërë? Përse më dënoni? Do t`ju vras të gjithëve, asnjë nuk do të lë të gjallë:.
Prokurorja, tek shikonte atë egërsi çmendurake qeshte e kënaqur me atë të qeshurën e saj të brendshme, të heshtur. Ai iu kthye asaj: “Po ti porno, ti kurvë e keqe, ti prostitute e ndyrë, përse zgërdhihesh. Përse qesh? Ty do të shqyej të parën. Ty. Ty. Veç mos dalsha nga ky ferr”...
Për herë të parë maska e saj satanike ishte shqyer. Ai e kishte lexuar fare qartë. Si në dritën e diellit. Ai e kishte parë, e kishte ndjerë, e kishte dëgjuar të qeshurën e saj hermetike. I vetmi, Ai, që në jetën e saj I kishte thënë prostitutë. Po, kështu i kishte thënë, prostitutë e ndyrë. Betimi i saj po realizohej.. Ajo ndjeu një të nxehtë tundues, të panjohur, t`i zaptonte kurmin e t’i depërtonte deri hapsira të errëta, të pa eksploruara të materies së vet. Dukej se forca të jashtme, të padukshme kishin sulmuar qënien e saj.
Ndërsa ai, papritur, në një krizë të thellë çmendurie u binte me kokë murit dhe hekurave të kafazit, dhe filloi të villte gjak nga goja., nga vagina e saj nisi të rridhte me gulçe një lëng i ngrohtë. Trupi i dridhej i tëri. Sytë iu zvogëluan. Prej gojës paksa të hapur i dilnin rënkime të mbytura. Megjithëse nuk kishte fuqi të arsyetonte, ajo e ndjeu se më në fund kishte ardhur në orgazëm. Mbylli sytë që ta shijonte këtë kënaqësi deri në dhembje.
Ashtu me sytë e mbyllur përpara saj do të shfaqej ëndrra e asaj nate; kubeja, pelerine - fantazëm e rrethuar nga flakët, zinxhirët e prangat, që vallëzonin e brohorisnin si të marrë: Urra, Lida erdhi në orgazëm, urraaa...
Ajo nuk do ta shikonte dot gjakun e atij djaloshi të mjerë, dhe lëngun e asaj orgazme anormale që i derdhej përmes shalëve, poshtë togës së zezë të prokurores së shtetit, tek do të bashkoheshin diku në dyshemenë e mermertë të sallës së drejtësisë, pikërisht kur nëna e djalit që po jepte shpirt, do të ulërinte:
- Lërini shpirtrat të shkojnë të lirë në parajsë, o të mallkuar..!
No comments:
Post a Comment