IRENA GJONI ka kryer Studimet Universitare për degën gjuhë – letërsi. Në vitin 2007 ka përfunduar Studimet Pasuniversitare dhe ka fituar gradën “Master” për letërsi në Fakultetin e Historisë dhe Filologjisë në Universitetin e Tiranës. Aktualisht është në ndjekje të shkollës doktorale po pranë këtij Universiteti. Ka punuar si gazetare në median e shkruar kombëtare dhe lokale, në Radio “Gjirokastra”, në radio dhe televizion lokal të Sarandës. Aktualisht është pedagoge e jashtme në Universitetin e Tiranës Filiali Sarandë, mësuese letërsie në gjimnazin “Hasan Tahsini” Sarandë si dhe gazetare në mediat lokale.
Që prej viteve të shkollës së mesme e në vijim ka botuar poezi, prozë letrare si dhe shkrime kritike e studimore në periodikë të ndryshëm. Në vitin 2003 ka botuar librin me poezi “Tatuazh në shpirt të detit”. Në 2008 boton librin studimor “Marrëdhënie të miteve dhe kulteve të Bregdetit Jonian me ato ndërkufitare” (material me të cilin ka fituar Gradën “Master”), si dhe vëllimin me fiksione “Gjysma dashurish” (2010).
KËTU JETOHET, KËTU VDISET
Këtu jetohet.....dhe vdiset...
..maskohen njerëzit
e kalojnë duke dashuruar
Vrastar riti i zakonshëm i rutinës.
E morali me lëkurë dhie
vrastar për një shpirt bohem
ku një dashuri...është pak...për dashurinë
Koha jote rri e veçantë në mua
Për ty kam kohë sa kam frymë
...këtu jetohet... këtu vdiset...
AVLEMENT GALAKTIK
Në avlementin galaktik
ndesh, përshtat , nusëron
e përpunon ëndrrën
Pa mundur të kristalizojë
të vetmin labirinth,
atë të vetvetes.
Fat gllabërues
që barqeve konservon
lartësimin e profilit
I aftë të krijojë një tjetër ikonë...
HESHTON ME KLITHMËN E HESHTJES
Ëndrra që mbetet në ëndërr.
Je ti
Ëndrra që mbetet në ëndërr -
gur varri
që rri mbirë në kokën e heshtjes...
gur varri
që i flet….ëndrrës
gur varri
që heshton në ty
Heshton me klithmën e heshtjes
ME TY PO TRUPOJ ZJARRE PA U DJEGUR
Me ty po trupoj zjarre pa u djegur
duke të dhuruar zjarrmi nate
e etje buzëputhje zharitur në mall
në temperaturë diellore
Pak...kohë deti me Ty...
të kalëronim dallgët...
Eh, si djersiten ato…
si vjellin...zallin që kanë brenda
Kripa e jodi mbi lëkurë
Konturojnë harta thesaresh dashurish
Të pazbuluara kurrë
e të lexueshme vetëm
nga ata sy me shije deti
E guacka marroset
nën ritmin kalorësiak
të bukuroshit mitik
... Me ty po trupoj zjarre pa u djegur...
NJËZET E KATËR
Unë i dua thellësitë e mia jonike
dhe majat e maleve të tu
Ajo që s’është e thellë
e nuk kap majat te retë,
s’ka hyrë kurrë në shpirt
e s’ka rrëshqitur mbi lëkurë...
PËRNDRITJE (F)LOÇKE
Trishtimi endet
në perëndimin e diellit.
Muzgu ngrihet nga thellësitë,
duke mbajtur në sup
arkivolin e heshtjes.
Dalëngadalë
errësira nis rëndon mbi ajrin
Trupi i (F)loçkës ershëm farfurin
duke përndritur natën
Është ora e saj...
RRUGËTIM
... së pari fillohet nga shpirti..
.Pastaj nga lëkura, nga...
krejt ngadalë, si nëpër mjegull...
Butë dhe ëndërrueshëm
rruga për në qendër të botës
kalon nga era...
NË TË NJËJTËN TJETËRBOTË...
Erëligat e orëligat po e ndëshkonin
shkulshëmflokësh
shkulshëmrrënjshëm
shkulshëmzemrash
përpiqeshin t’ia merrnin
ikonën e projektuar në zemër.
Tërbimi frenetik ish’ pa fre
Pse e deshti sa nuk e kishte dasht’
kush tjetër në këtë jetë
e nuk kishte për ta dasht’
as në përtej-jetë.
Shpirti vajtueshem kolovitet nga parajsa në ferr
Stiksi ishte kufiri i fatit
Fati ishte AI
Ajo ishte e destinuar të jetonte brenda fatit
Ajo jetonte brenda tij.
Ajo po e ndërtonte veten brenda tij
Ndanin të njëjtin puls zemre
Një frymëmarrje u mjaftonte të dyve
Hanin të njëjtin ushqim amëshimi
Tirrnin të njëjtën fije drite
Ternin të njëjtin tingull ajri
Vetëm në një lot ngrinin uragane
Tek një flokëz dëbore ndërtonin themele lumturie
Deheshin në ekstazë nga e njëjta aromë manushaqeje.
Josheshin nga të njëjtat muza
Tek i njëjti shikim shpërthenin
e shuanin vullkane brenda një sekonde
Shihnin të njëjtën ëndërr apokaliptike
... Jetonin në të njëjtën tjetërbotë...
... Jetonin në një tjetër njëjtëbotë...
AUTOPORTRET
Ngjitur shtyllave të rrugëve
- Si në kohët e lashta,
lajmërimet e vdekjeve, - pëshpëris
(Ej, bukuroshe, kjo erë vjeshte
ta zhbën nocionin kohë?)
Fletës së letrës,
në këmbë i ka ngelur vetëm një gisht,
i mjafton balerinës virtuoze
të bëjë vallzimin e vdekjes
nën ritmin e erës
Fryma po i del çikë e nga një çikë
Ekspozitë...fotografike
Modele...- Biondia...e...Detit
Fo...to...graf...-me...ndjet... ...e... ...
a...dh...u...r...u...e...s...v...e...
...t...ë... ...s...a...j...
Shpirti i fluturoi
rrathëve të ferrit - rrugicave vjeshtake
Per t’u bastarduar
Nënkëmbëve të kushedi kujt
Fotograf - Mendjet e adhuruesve të saj
E fiksuar fotografive nga mendjet
Në çastet më fatlume a fatkeqe
sjellë adhuruesve të saj
Një vetull perfekte në ironi të dashurisë
e vjedhur një fije floku e verdhë,
e mbajtur fatsjellës,
një arkivol sysh - guackë perle kënaqësi,
një buzëqeshje vrasëse pa pagesë,
buzë të kopjuara me karbon të kuq buzësh
për t’u risjellë pranë netëve ogurzeza,
një gjoks ngacmues, përtej dekoldeve
dhe bluzave të ngushta,
mantel të kuq gëzofësh - mburojë shigjetash,
një lot i zi,
përzier me helmin e dhimbjes e rimelit,
duar të sikletshme, përherë në mbajtje të shanceve,
ëndrra të mëdhaja,
pa ditur ditën e lindjes e vdekjes,
mendje në lojëra fantazie,
hipnotizuese për të tjerë
E gjitha e ndarë,
në një labirinth mendjesh,
E ngelur në të njëjtin vend,
E ngelur në të njëjtën moshë,
E gjendur në të njëjtën bukuri Beatriçase
Ekspozitë e parë me shpirt të rrënuar,
E paçuar gjer në fund,
E trembur nga bukuria e dikurshme,
Nga adhuruesit e shumtë gati mitikë,
Nga ëndrrat të ëndërruara dikur fatlume
Me shëmtimin krijuar prej zhgënjimit,
Me çmendurinë prapë pinjoll të zhgënjimit,
Eci rrugëve duke mbledhur gjethet e vjeshtës,
Me përfytyrime - fotografitë e mendjeve të adhuruesve
Pa i parë
Vetëm duke iu trembur
Bastardimit nga nënkëmbët
E kushedi kujt...
