Dhuna, terrori, gjenocidi ishin dhe mbetën bashkudhëtarë të përjetshëm të Serbisë
Shqiptarët e Kosovës Lindore edhe kësaj here u gjendën të vetëm përballë atyre që duan ta shkulin me rrënjë kujtesën kolektive
Shkruan: Xhevat BISLIMI
Dhuna, terrori, gjenocidi dhe holokausti ishin dhe mbetën
bashkudhëtarë të përjetshëm të Serbisë. Nishi, Leskoci, Vraja, Toplica, Medvegja, Prokupla, Kurshumlia…, bashkë me fshatrat e tyre (rreth 700 vendbanime) janë vendbanime shqiptare që u spastruan dhe u serbizuan me dhunë, terror, gjenocid dhe holokaust të organizuar shtetëror serb. Popullsia e atyre vendbanimeve u vra, u masakrua dhe u dogj e shkrumbua nga forcat shoviniste serbe, kurse pasuria e tyre u plaçkit, u grabit dhe përvetësua nga kolonët serbë që u sollën në ato vendbanime për t’i serbizuar. Ata pak shqiptarë që shpëtuan nga gjenocidi dhe holokausti serb u vendosën në thellësi të tokave të Shqipërisë dhe në Turqi. Edhe sot në Kosovë (atëherë ishte pjesë e pandarë e Shqipërisë, prandaj duhet të ribashkohet) jetojnë familje dhe vendbanime të tëra, të cilat u krijuan nga shqiptarët që shpëtuan nga gjenocidi serb gjatë atyre viteve (1878-1881). Këto familje dhe vendbanime, kjo pjesë e popullatës shqiptare prej atëherë vazhdon të quhet “muhaxhire”. Të drejtat e tyre për t’u kthyer në tokat dhe pronat e veta nuk janë realizuar deri më sot. Dhe, ajo që është më e çuditshme, Tirana zyrtare dhe tash edhe Prishtina, vazhdojnë të heshtin për këtë çështje! Në vend se kjo të ishte çështje (bashkë me Kosovën Lindore) e pazgjidhur dhe çështje për bisedime midis shqiptarëve dhe serbëve, është bërë çështje bisedimesh Veriu i Kosovës, super të drejtat e pakicës serbe dhe trashëgimia “serbe” në Kosovë.
Të pezullohen bisedimet
Shqiptarët e Kosovës Lindore edhe kësaj here u gjendën të vetëm përballë fazhizmit serb, përballë atyre që duan ta shkulin me rrënjë kujtesën kolektive dhe çdo shenjë e gjurmë shqiptare edhe në ato pak vendbanime që kanë mbetur pas spastrimeve të organizuara dhe të kryera nga shteti serb vetëm gjatë këtij një shekulli e gjysmë. Heqja vandaliste e monumentit të UÇPMB-së dhe dëshmorëve të kombit shqiptar, që kishin rënë për mbrojtjen dhe çlirimin e tokës së tyre shqiptare dëshmoi për të 1000 herë se Serbia është ajo që kanë njohur shqiptarët dhe Evropa gjatë shekujve: Serbi shoviniste dhe fashiste. Ky karakter i Serbisë nuk ka ndryshuar në asnjë kohë, në asnjë sistem politik e shoqëror dhe me asnjë nga ata që kanë drejtuar deri më sot Serbinë. E vërteta është se Milloshevici dhe içët e tjerë ishin dhe janë trashëgimi dhe pjellë e shovinizmit dhe fashizmit serb. Tirana dhe Prishtina zyrtare u mjaftuan me nga një deklaratë “patriotike”, por nuk ndërmorën asnjë hap konkret. Madje, Sali Berisha nuk bëri as atë që do të bënte çdo shtet për mbrojtjen e një pjese të popullit të vet, nuk kërkoi një mbledhje të jashtëzakonshme të Këshillit të Sigurimit për Kosovën Lindore dhe kërcënimin që po i bënte asaj Serbia. Edhe Brukseli e inkurajoi fashizmin serb, duke deklaruar se Kosova Lindore është çështje e brendshme e Serbisë. Pse jo? Përderisa Tirana dhe Prishtina jepnin mesazhe se nuk ishin të interesuara t’i acaronin marrëdhëniet me Serbinë dhe miqtë tanë (më shumë të Serbisë) për një MONUMENT dhe për një grusht shqiptarësh. Këtë poshtërim që Serbia ua bëri shqiptarëve (jo vetëm atyre të Kosovës Lindore) është mirë (se mos është i pari) që Prishtina ta shfrytëzonte si pretekst për pezullimin e bisedimeve me Serbinë dhe të niste rishikimin e extra të drejtave që i ka garantuar pakicës serbe. Madje, do të duhej të rishikohej edhe statusi i Kishës Ortodokse, që padrejtësisht quhet “serbe” dhe trashëgimia “serbe” në Kosovë. Rol të rëndësishëm duhet të marrë (e ka detyrim) Tirana zyrtare. Shtetet fqinje, që mbajnë të pushtuar një pjesë të mirë të popullit shqiptar dhe të Shqipërisë po mohojnë dhe nëpërkëmbin çdo të drejtë dhe liri demokratike, kombëtare, kulturore e politike. Këto shtete po lejojnë (pa asnjë kufizim) dhe po inkurajojnë, nxisin e stimulojnë vetëm një të drejtë për shqiptarët e pushtuar: Të drejtën e fesë, xhamisë, ferexhesë dhe thirrjes së ezanit pesë herë në ditë me altoparlantë. Kjo e drejtë po lejohet dhe stimulohet në formën e një të drejte dhe besimi që ushtrohet në gjuhën arabe dhe sipas mënyrës arabe. Ndryshe, edhe besimi, po të ushtrohej në gjuhën dhe kulturën shqiptare do të ndalohej dhe persekutohej. Për këtë fajin më të madh e ka Tirana zyrtare dhe tash edhe Prishtina dhe vetë Bashkësia (Shqiptare) Islame.
Segmentimi i shoqërisë shqiptare
Ndërkohë, segmentimi i shoqërisë shqiptare thellohet e thellohet… Armiqtë tanë dhe miqtë e armiqve tanë fërkojnë duart nga kënaqësia se investimet e tyre nuk po u shkojnë huq. Kurse shqiptarët e “udhëhequr” nga shefat e tyre (inteligjencia është dorëzuar kaherë…) rrisin inatin deri në urrejtje për njëri-tjetrin, deri në përpjekje për ta eliminuar njëri-tjetrin… A duhet të vazhdojmë kështu? Njeriu i thjeshtë shqiptar dhe shqiptarët që e duan këtë tokë dhe këtë popull më shumë se privilegjet e pushtetit (shpeshherë të dhuruara nga të huajt), më shumë se pasurinë dhe paranë që japin të huajt (armiqtë tanë) për të na përçarë dhe për të na mbajtur të copëtuar në shumë shtete nuk janë pajtuar dhe nuk do të pajtohen kurrë me këtë gjendje poshtëruese, por nuk e kishin dhe nuk e kanë të lehtë luftën në shumë fronte (sidomos me tanët) dhe me armiqtë e “padukshëm”, që dinë të vishen me rroba të partive, ideologjive, feve dhe ndonjëherë edhe me rroba kombëtare…
Shqiptarët e Kosovës Lindore edhe kësaj here u gjendën të vetëm përballë atyre që duan ta shkulin me rrënjë kujtesën kolektive
Shkruan: Xhevat BISLIMI
Dhuna, terrori, gjenocidi dhe holokausti ishin dhe mbetën
bashkudhëtarë të përjetshëm të Serbisë. Nishi, Leskoci, Vraja, Toplica, Medvegja, Prokupla, Kurshumlia…, bashkë me fshatrat e tyre (rreth 700 vendbanime) janë vendbanime shqiptare që u spastruan dhe u serbizuan me dhunë, terror, gjenocid dhe holokaust të organizuar shtetëror serb. Popullsia e atyre vendbanimeve u vra, u masakrua dhe u dogj e shkrumbua nga forcat shoviniste serbe, kurse pasuria e tyre u plaçkit, u grabit dhe përvetësua nga kolonët serbë që u sollën në ato vendbanime për t’i serbizuar. Ata pak shqiptarë që shpëtuan nga gjenocidi dhe holokausti serb u vendosën në thellësi të tokave të Shqipërisë dhe në Turqi. Edhe sot në Kosovë (atëherë ishte pjesë e pandarë e Shqipërisë, prandaj duhet të ribashkohet) jetojnë familje dhe vendbanime të tëra, të cilat u krijuan nga shqiptarët që shpëtuan nga gjenocidi serb gjatë atyre viteve (1878-1881). Këto familje dhe vendbanime, kjo pjesë e popullatës shqiptare prej atëherë vazhdon të quhet “muhaxhire”. Të drejtat e tyre për t’u kthyer në tokat dhe pronat e veta nuk janë realizuar deri më sot. Dhe, ajo që është më e çuditshme, Tirana zyrtare dhe tash edhe Prishtina, vazhdojnë të heshtin për këtë çështje! Në vend se kjo të ishte çështje (bashkë me Kosovën Lindore) e pazgjidhur dhe çështje për bisedime midis shqiptarëve dhe serbëve, është bërë çështje bisedimesh Veriu i Kosovës, super të drejtat e pakicës serbe dhe trashëgimia “serbe” në Kosovë.
Të pezullohen bisedimet
Shqiptarët e Kosovës Lindore edhe kësaj here u gjendën të vetëm përballë fazhizmit serb, përballë atyre që duan ta shkulin me rrënjë kujtesën kolektive dhe çdo shenjë e gjurmë shqiptare edhe në ato pak vendbanime që kanë mbetur pas spastrimeve të organizuara dhe të kryera nga shteti serb vetëm gjatë këtij një shekulli e gjysmë. Heqja vandaliste e monumentit të UÇPMB-së dhe dëshmorëve të kombit shqiptar, që kishin rënë për mbrojtjen dhe çlirimin e tokës së tyre shqiptare dëshmoi për të 1000 herë se Serbia është ajo që kanë njohur shqiptarët dhe Evropa gjatë shekujve: Serbi shoviniste dhe fashiste. Ky karakter i Serbisë nuk ka ndryshuar në asnjë kohë, në asnjë sistem politik e shoqëror dhe me asnjë nga ata që kanë drejtuar deri më sot Serbinë. E vërteta është se Milloshevici dhe içët e tjerë ishin dhe janë trashëgimi dhe pjellë e shovinizmit dhe fashizmit serb. Tirana dhe Prishtina zyrtare u mjaftuan me nga një deklaratë “patriotike”, por nuk ndërmorën asnjë hap konkret. Madje, Sali Berisha nuk bëri as atë që do të bënte çdo shtet për mbrojtjen e një pjese të popullit të vet, nuk kërkoi një mbledhje të jashtëzakonshme të Këshillit të Sigurimit për Kosovën Lindore dhe kërcënimin që po i bënte asaj Serbia. Edhe Brukseli e inkurajoi fashizmin serb, duke deklaruar se Kosova Lindore është çështje e brendshme e Serbisë. Pse jo? Përderisa Tirana dhe Prishtina jepnin mesazhe se nuk ishin të interesuara t’i acaronin marrëdhëniet me Serbinë dhe miqtë tanë (më shumë të Serbisë) për një MONUMENT dhe për një grusht shqiptarësh. Këtë poshtërim që Serbia ua bëri shqiptarëve (jo vetëm atyre të Kosovës Lindore) është mirë (se mos është i pari) që Prishtina ta shfrytëzonte si pretekst për pezullimin e bisedimeve me Serbinë dhe të niste rishikimin e extra të drejtave që i ka garantuar pakicës serbe. Madje, do të duhej të rishikohej edhe statusi i Kishës Ortodokse, që padrejtësisht quhet “serbe” dhe trashëgimia “serbe” në Kosovë. Rol të rëndësishëm duhet të marrë (e ka detyrim) Tirana zyrtare. Shtetet fqinje, që mbajnë të pushtuar një pjesë të mirë të popullit shqiptar dhe të Shqipërisë po mohojnë dhe nëpërkëmbin çdo të drejtë dhe liri demokratike, kombëtare, kulturore e politike. Këto shtete po lejojnë (pa asnjë kufizim) dhe po inkurajojnë, nxisin e stimulojnë vetëm një të drejtë për shqiptarët e pushtuar: Të drejtën e fesë, xhamisë, ferexhesë dhe thirrjes së ezanit pesë herë në ditë me altoparlantë. Kjo e drejtë po lejohet dhe stimulohet në formën e një të drejte dhe besimi që ushtrohet në gjuhën arabe dhe sipas mënyrës arabe. Ndryshe, edhe besimi, po të ushtrohej në gjuhën dhe kulturën shqiptare do të ndalohej dhe persekutohej. Për këtë fajin më të madh e ka Tirana zyrtare dhe tash edhe Prishtina dhe vetë Bashkësia (Shqiptare) Islame.
Segmentimi i shoqërisë shqiptare
Ndërkohë, segmentimi i shoqërisë shqiptare thellohet e thellohet… Armiqtë tanë dhe miqtë e armiqve tanë fërkojnë duart nga kënaqësia se investimet e tyre nuk po u shkojnë huq. Kurse shqiptarët e “udhëhequr” nga shefat e tyre (inteligjencia është dorëzuar kaherë…) rrisin inatin deri në urrejtje për njëri-tjetrin, deri në përpjekje për ta eliminuar njëri-tjetrin… A duhet të vazhdojmë kështu? Njeriu i thjeshtë shqiptar dhe shqiptarët që e duan këtë tokë dhe këtë popull më shumë se privilegjet e pushtetit (shpeshherë të dhuruara nga të huajt), më shumë se pasurinë dhe paranë që japin të huajt (armiqtë tanë) për të na përçarë dhe për të na mbajtur të copëtuar në shumë shtete nuk janë pajtuar dhe nuk do të pajtohen kurrë me këtë gjendje poshtëruese, por nuk e kishin dhe nuk e kanë të lehtë luftën në shumë fronte (sidomos me tanët) dhe me armiqtë e “padukshëm”, që dinë të vishen me rroba të partive, ideologjive, feve dhe ndonjëherë edhe me rroba kombëtare…
