Sabit Idrizi u lind më 16 shtator 1955 në Cerajë, fshati më verior i Kosovës i banuar me shqiptarë. Ka studiuar gjuhën dhe letërsinë shqipe.
Deri më tash ka botuar këta libra:
Pesha e fundshekullit, poezi, 1995
Përderisa është e martë, poezi, 1997
Diell me dhëmbë, poezi, 1998
Finalja e zhgënjimit..., ditar, 2000
Mbretëresha është gjallë, poezi, 2006
Zarfi, prozë, 2008
Ma fsheh bregun tjetër, poezi, 2010
Etj.
Përveç çmimeve tjera letrare, Sabit Idrizi ka marrë edhe çmimin letrar në nivel gjithëkombëtar “Kostandin Kristoforidhi”, i cili jepet në Elbasan dhe Çmimin e Nëntorit në Mitrovicë.
Që nga mbarimi i luftës është shef i Sektorit të Kulturës në Komunën e Mitrovicës, punë të cilën e kryen edhe tash.
Është kryeredaktor i revistës letrare “Fjalë e valë”, të cilën e financon Komuna Mitrovicës, e të cilën e nxjerr Shoqata e Shkrimtarëve të Mitrovicës “Jakup Ceraja”, kryetar i së cilës është.
Është redaktor, recensues apo redaktor gjuhësor i mbi 60 librave të autorëve të ndryshëm. Shkrimet e tij letrare janë botuar nëpër shumë revista dhe gazeta që dalin anekënd trojeve shqiptare.
Është i përfaqësuar në disa antologji dhe leksikone. Poezitë e tij janë përkthyer dhe botuar edhe në anglisht, kroatisht dhe rumanisht.
Që nga viti 1997 është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës.
Jeton në Mitrovicë.
Thanë për shkrimtarin Sabit Idrizi:
“...Kjo tregon se Sabit Idrizi është një krijues jo lokal i Mitrovicës, por është një krijues kombëtar...” (Dr. Agim Vinca)
“... Poezia, kjo çfarë e shkruan Sabit Idrizi, është poezi që e ruanprestigjin e poezisë, sepse është poezi e një shprehjeje moderne e sugjestive, që kërkon përqendrim gjatë leximit dhe zbërthimit të shenjave të saj gjuhësore, figurave, metaforave, krahasimeve, antitezave, paradokseve, alegorisë, ironisë, aty-këtu edhe simboleve, nëpërmjet të cilave poeti i shqipton idetë, emocionet dhe botëkuptimin e vet...” (Dr. Agim Vinca)
“... Ai (Sabit Idrizi) është një autor që ka talent e dhunti krijuese, që e do krijimtarinë dhe gjuhën në të cilën shkruan. E dashuron doemos gjuhën e poezisë, gjuhën e artit poetik...” (Dr. Agim Vinca)
“... Sabit Idrizi (1955) është një zë i veçantë në mjedisin tonë krijues...” (Fazli Hajrizi, prof.)
“... Poeti Sabit Idrizi ka qëndrim aktiv ndaj jetës. Ai është poet me talent, poet i ndjenjës së disiplinuar, poet që mendon shumë, po që shkruan shkurt, poet i prirur për një ligjërim të figurshëm e metaforik.
Poezia e tij, e thurur me një gjuhë mjaft bashkëkohore, imponon një ndjenjë vërtet të ngritur të nevojës për lexim të vëmendshëm, disa edhe për rilexim të thelluar e studioz. Pra, poezia e tij është e prirur për
një elitë lexuesish...” (Fazli Hajrizi, prof.)
“...Poezitë e Sabit Idrizit, edhe pse të shkurta (miniaturale), shpesh janë poemë, një vepër e tërë që të provokon ta lexosh e ta rilexosh, t’i qasesh e të meditosh rreth nuancave kuptimore e artistike që i artikulon fuqishëm...” (Fazli Hajrizi, prof.)
“... Sabit Idrizi është, padyshim, një ndër zërat autentikë të poezisë shqipe që krijohet sot në Kosovë...” (Dr. Agim Vinca)
“... Tipar që e dallon poezinë e Sabitit është dendësia e fjalës, pra konciziteti i shprehjes, por edhe ironia. Sabit Idrizi është një autor që e zotëron mirë një nga mjetet më tipike të poezisë moderne dhe postmoderne, ironinë...” (Dr. Agim Vinca)
“... Sabit Idrizi, me një shije të hollë dhe me një varg jashtëzakonisht mirë të realizuar, përherë i ka qëndruar besnik poezisë – mbretëreshës së arteve...” (Riza Haziri, prof.)
“... Sabit Idrizi është një poet autentik në letërsinë shqiptare, që ka krijuar individualitet dhe mënyrë të veçantë të shprehjes...” (Dr. Agim Vinca)
“... Poeti Sabit Idrizi ka depërtuar mjaft thellë në psikologjinë e njeriut tonë të shqetësuar, në aspiratat shekullore, duke çmistifikuar rrethanat që dikur ishin të pazbërthyeshme, që të mos thuhet të paarritshme...” (Dr. Shyqri Galica)
“... Poezia e Sabit Idrizit karakterizohet, para së gjithash, nga shqiptimi i mendimit të thellë, figurat, shprehjet e lidhura dhe koncepti refleksiv...” (Dr. Shyqri Galica)
“... Sabit Idrizi është një poet i veçantë, me një vokacion të vetin poetik tërësisht origjinal...” (Ejup Ceraja, prof.)
“... Poezia e Sabit Idrizit ka mjaft antiteza të qëlluara me tonalitete të reja poetike, ku dëshmohet pjekuria e tij krijuese dhe ku shprehen të gjitha veçoritë e poezisë autentike, pikënisjet dhe venerimet e marrëdhënieve të tij ndaj jetës, ndaj vendlindjes dhe ndaj kohës e pakohës në përgjithësi...” (Vezir Ukaj)
“... Poezia e Sabit Idrizit është e një niveli të lakmueshëm ideoartistik...” (Mexhid Mehmeti)
“... Një lirizëm i veçantë, tërheqës, që mund ta krijojnë vetëm poetët e talentuar...” (Dr. Shyqri Galica)
MEDITIM BRI LUMIT IBËR
Diçka e madhe duhet të ndodhë
Që më në fund edhe këto brigje të pikëlluara
Ta mësojnë gjuhën e rrjedhës
Këtu ku cicërimat kaherë e kanë harruar ankorimin
Diçka e bukur duhet të ndodhë
Që ta ledhatojë përjetësisht bregu-bregun
NDALEM E MENDOJ
Sa herë që më humbin diku
Çastet e ditës, që më takojnë
Ndalem e mendoj
A më mirë t’më kulloj gjak ëndrra
E të prishet
A t’më bart deri në fund të mashtrimit
E t’m’i akulloj sytë
FJALA
E para
(Thuhet diku në librat e shenjtë)
Ishte fjala
Një fjalë që u tha nga dashuria
Dhe u krijua gjithçka
Tash
(Ne, pjella e saj)
Herë si melhem për varrë
Herë si shigjetë helmuese
E përdorim
JASHTË LOJËS
Lojën kopukçe
(Që aktualisht është shumë në modë)
Lëre që nuk po e di
Por as nuk dua ta mësoj as ta luaj kurrë
Ligjërishtja, njëherë për njëherë, nuk po luhet
Më ka mbetur vetëm loja e njerëzishtes
Për të cilën po thonë se i ka kaluar koha
Dhe se rrallëkund ndonjë lojtar fanatik
(Që ka mbetur jashtë rrjedhave të zhvillimit)
Ia ka mbajtur mend ndonjë rregull bajate
NDAL
Ç’kërkon tutje grykësia ime mjerane
Nuk të mjafton kjo buzëqeshje prej nimfe
Që ta fali sot ky mëngjes i azdisur
Këtë ecje përdredhake prej zane
Nuk të mjafton që ta mbjellësh diku
Në kopshtin e harruar të kujtimeve përvëluese
Je mësuar t’u shkosh deri në fund
E t’ua prekësh lymin e kotësisë
Ëndrrave që marrin erë...
KAFEJA E MËNGJESIT
A do të ulet një ditë ndokush pranë kësaj tavoline
Kështu bashkë me freskun e natjes
Për ta pirë kafenë e mëngjesit
Miqtë e tij të mirë a do t’i presë edhe ai
Si unë tash Ismailin, Ganiun, Xhelalin...
Këto rrugë të zigzagëta
Që përditë po ma bartin dikah qytetin tim të përgjumur
A do të shpien përherë kah ky Shesh i Dashurisë
NË SHESHIN E DASHURISË
Këtu
Në këtë shesh
Ku për çdo ditë pune e pi kafenë e mëngjesit
Vihet përnjëherë me rrezet e para të diellit
Po erdhe më vonë
Kujtimet do t’i kesh përherë më të varfra
Për një puthje drite
Këtu vihet për ta mbushur dashuri ditën
E për ta mbytur ankthin e natës që shkoi
TRI KOHË
Duke u përpjekur vazhdimisht
Që të nesërmet t’i bëjmë të sotme të lumtura
Ne pavetëdijshëm jetojmë në kohën e tjetërkujt
Prandaj
Të sotmet tona na vdesin ndër duar
Dhe na bëhen të djeshme të humbura
IKU NËNA
Më ike
Shtrojera ime prej rrudhash
Tash
Kur të përhënen dallgët e moteve
Kur të dalldisen erërat
Kujt t’i thërras
Ku t’i njom buzët
Kur t’më thahet goja
E t’më shkrumboj malli
Për këtë emër
Sot
Për herë të fundit po ta puth këtë hartë vuajtjesh
Vizatuar kaq dhembshëm mbi ballin tënd të akullt
SA PAK VETVETE PASKA
(Shkruar më 16 shtator 2010, me rastin e 55-vjetorit të lindjes sime)
Hiç nuk e di
A m’i morët dhunshëm
A vetë ua fala kahet e rrugëve të mia
Këtu ku më sollën këto zigzage të tërthorta
Sa shumë mjegull në ëndrra
Sa pak vetvete paska
Ju të pakthyeshmet
Ju të papërgjegjshmet e mia
Që...
Ju bekoftë Perëndia
LE TË HARLISEN RRUFETË
E mori etja ujin
E më piu
E griu uria bukën
E më hëngri
E dogji malli tokën
E më përpiu
Tash
Në livadhin e pakositur të ëndrrave të mia
Le të kullosin e le të harlisen rrufetë...
ERË MOSHE
Po m’i vjen era vjeshtë moshës
Ka kohë që kam filluar të shoh e të dëgjoj diqysh si verdhë
Si verdhë të bie e si verdhë të zgjohem
Në shtratin e brymtë të ëndrrave të mia
Kur të fillojë të m’i vijë era dimër
Athua do të shoh e do të dëgjoj vetëm bardhë
Bardhë të bie e bardhë të zgjohem
Në krahët e hapur për fluturim...
FËMIJA
I kishin treguar shumë përralla me mbret
Por kishte dëgjuar edhe për poetë
Kur i dëgjoi të thoshin:
“Fëmija është më i madh se mbreti”
Vari buzën e pyeti:
“E kur do të bëhem sa poeti?”
NËSE MË KËRKONI NDONJËHERË
Nëse më kërkoni ndonjëherë në kopshtin e pikëllimit
Kurrë s’do të më gjeni diku tjetër
Pos në fidanët e mbëltuar të buzëqeshjes
Aty ku merr n’thua një epokë paudhësie
Do të më gjeni të ngjizur në do ngjyra të ylberta
Duke projektuar një rilindje të bardhë
DYERT E HAPURA
Të gjithë e dimë
Se në dyert e hapura nuk trokitet
Ajo që kurrë nuk e mësuam me tamam është
Se në cilën kështjellë duhet të futemi
Prej cilit fron ta sundojmë vetveten e pushtuar
POLITIKANËT
Ata i bëjnë të zezat e dynjasë
Mua shkon e m’krijohet njëfarë ndjenje e fajësisë
Për turpet e tyre të përditshme
Shkoj e skuqem si spec
Po më dhimbsesh ti atdhe
Se le të shkojnë në dreq...
S’DI KU
As krejt e fikur
As shumë e përflaktë
Më vjen dikah një rreze
Natë është
E unë s’di ku ta mbjell këtë fidan drite
Që t’mos m’i humbë fara diellit
NE DHE FËMIJËT TANË
Me sytë tanë të shterur në përtejkohë
Ua gdhendim përmasat e ëndrrave të tyre
Dhe ua vëmë përpara si lodra
Kurse ata
Të shqetësuar për përmasat e kohëve të veta
Duke na i lodruar lodrat tona
Na shpërfillin deri në harrim
YLLI IM
Kurrë s’do ta harroj të kaluarën e popullit që i takoj
Do t’i çmoj përherë ngjarjet e mëdha historike
Heronjtë, dëshmorët, martirët...
Por asnjëherë aq shumë
Sa t’më verboj drita e madhështisë së tyre
E t’mos e shoh më asnjë rreze amshimi
Të yllit tim...
VITI 2010
Këtë vit e shpalla vit të vendimeve të mia të mëdha:
Pas pesëdhjetë e pesë motmotesh të zorshme
Vendosa të shkoj tutje
Ta dua jetën e të shkruaj poezi
T’i përfundoj dashurisht rrugët e nisura
E t’mos çmendem nga këto paudhësi
IKU EDHE KY VIT
(Shkruar më 31 dhjetor 2010)
E mbyllëm sot edhe kopertinën e fundit të këtij viti
Ashtu siç mbyllet potershëm një qeli burgu
Me krisma armësh e drita fishekzjarrësh
I vramë e i ringjallëm përnjëherë
Krejt çmenduritë e ëndrrave tona të pabesa
Që kanë dalë e po na presin
Në bregun tjetër të harrimit
Për t’na i mashtruar sërish
Kahet e rrugëve të pakthim
DITËN E SHËNGJERGJIT
Ende pa u ndarë mirë nata me ditën
Vinte nëna e na zgjonte nga gjumi
Ashtu përvidhshëm nëpër terrdritën e muzgut
I suleshim ftoit tek bunari
E rrethonim hajnisht si cubat
Dhe seç varnim diçka nëpër degët e tij
Pastaj ktheheshim ashtu përgjumshëm
Për ta deshifruar recetën e shëndetit të vjedhur
Seç vinin shpesh dikah do stinë të thata
E t’ia shkrumbonin nënës besëtytnitë deri në një
BASHKUDHËTARJA IME
(Gruas sime Hajries, e cila po lëngon nga një sëmundje e rëndë)
Nga po resh gjithë kjo verdhësi
Mbi hartën e përhirtë të ëndrrave tua
Kur të pashë sot në mëngjes
Aty përpara Shtëpisë së Shëndetit
Thashë se nga vetura nuk zbrite ti
Po vetë kulmi i vjeshtës
Me atë shikim prej mjegulle
S’dija a po më luteshe për diçka
A po m’i shigjetoje vitet e mbetura
Ani
Le të ketë mungesë barërash
Mungesë filmash të rëntgenit
Shkelje betimesh të Hipokratit...
Ne do të shkojmë prapë tek doktoreshë Mevlydja në Shupkovc
E ta marrim edhe pak melhem shpirti
Që t’mos na pëlcasë kjo ditë këtu
Ndalja nuk është rrugë
Bashkudhëtarja ime prej ëndrrash
E ne kemi për të shkuar diku...
Mitrovicë, mars 2011
KËMBIMI
Me një kavanoz zorrë në dorë
Trup i bie Prishtinës
Më prinë përpara shpresa
Hallet m’rëndojnë shpinës
Diku te “Bill Klintoni”, më thonë
Është laboratori “Shpresa”
Aty ku dritëson dielli
Aty ku veson vesa
Kërkoj dhe e gjej “Shpresën”
Hallet m’rrinë karshi
E jap një grusht lekë
Marr një kumt të zi
Prishtinë, maj 2011
KËRKOJ FALJE
(Gruas sime Hajries, në dymujorin e vdekjes)
A të kujtohen ato ilaçet që t’i përmendja përditë
(Aty tek shtrati i dergjës)
E që po vononin të na vinin
Nuk kanë qenë ilaçe
Kanë qenë përpëlitjet e mia të fundit
Përpara se t’ia dorëzoja qiellit
Flakën e shkrumbimit tim
Mitrovicë, më 1 shtator 2011
SINJALE TË MJEGULLTA
Unë të flisja për arritjet e mëdha në Shkencat e Mjekësisë
Ti e haje shtatin nga dhembjet e padurueshme
E diku nga pellgu i thellë i verdhësisë sate
M’i dërgoje do sinjale të mjegullta
Që t’i deshifroja prometheisht
Ç’po ndodh kështu me këtë shekull të ri
Që po sqepton kaq pamëshirshëm
E s’po ngopet mëlçi
BUZËQESHJE E VYSHKUR
Më së shumti më dhimbseshe
Kur shtërzoje me krejt fuqinë e shpirtit
Për ta pjellë një buzëqeshje të vyshkur
FALJE-MARRJE
Kur hoqën dorë të gjithë mjekët
(Kemi arritur shumë në Shkencat e Mjekësisë, s’ka fjalë!)
Ajo m’u dorëzua mua
Dhe Krijuesit të Madhërishëm
Unë për vete
(Me pafuqinë time prej vdekatari)
S’lashë ilaç pa trilluar
S’lashë guri pa rrotulluar
Që t’ia falja bile do pritje
Kurse ai...
Krijuesi i Madhërishëm
(Që s’ka çka s’ka)
Pse ia mori të gjitha përnjëherë nuk e di
DORËZOHEM
Ndonjëherë kur të kesh kohë me bollëk
Ktheji sytë edhe kah fëmijët e mi
E shihi si vdesin nga dash (uria)
Të lutem shumë atdhe
M’u hëngër mëlçia
Nuk jam më Promethe...
BISEDA E FUNDIT ME TË
Kësmet
Posa t’ia japë syri i pranverës (më tha)
Do t’ia nisim shtëpisë
Po (ia ktheva) do ta ndërtojmë një shtëpi të re
Ndoshta deri atëherë (vazhdoi ajo me gjysmë zëri)
Do të punësohet bile njëri djalë
Po (ia ktheva, i bindur se po e gënjeja) do të punësohet njëri
Posa ta ndërtojmë shtëpinë (i shkëlqyen sytë nga gëzimi)
Do t’i marrim dy nuse të mira
Po (ia ktheva) do t’i martojmë të dytë përnjëherë: Ramadanin dhe Liridonin
Do të na mbushet shtëpia plot me nipa e mbesa (u fundos ajo krejtësisht në pellgun e ëndrrave të veta)
Ani kur të na vijnë edhe ata të Linditës, të Albanës...
Po (ia ktheva) do të... (dhe dola jashtë e ia plasa vajit)
Kur u ktheva sërish në dhomë
Ajo tashmë ishe nisur pakthyeshëm
Dhe po fluturonte drejt yllit të vet
Në dy pika loti të kristaltë
Që ende po rrëshqisnin ngadalë faqeve të saj të vyshkura
Po fundosej qetësisht një anije me ëndrra...
ÇUDI
A malli si prush
A pse po ndjehem tjetërkush
Ç’TË BËJ ME TO
T’u lëshoj fre ëndrrave
A t’i vë nën dry
N’ç’themele t’i ndërtoj të shkretat
Tash pa ty
KUSHT
Po ma gjetët një epokë që s’u përpoq t’i verbojë poetët
Do t’jua jap sytë e tyre që të shihni në përtejkohë
Po ma gjetët një të tillë që s’u mundua t’i vrasë ata
Do t’jua jap jetët e tyre të gurëzuara nëpër kështjella metaforash
Që edhe ju ta merrni guximin
E t’ia tregoni bërrylin vdekjes
VETËFLIJIM
Kur mushkëritë e tokës nisin të çahen nga etja
Unë ik nga vetvetja e shkoj e bëhem reshje
Shkoj e bëhem diell
Kur asaj i mërdhijnë kujtimet
Paçka se më akuzojnë për përmbytje
Paçka se më akuzojnë për përcëllim
Ç’NGJYRË DO TË MARRË DETI
(Hajries)
Mes dy pëllëmbëve të mia që digjen
Shtrëngoj duart tua prej akulli
Dhe pyes veten
Athua
Ç’ngjyrë do të marrë deti
Pas perëndimit të këtij shikimi të mugët
Që po ma shpon ballin...
DIÇKA SI REVOLTË
Unë kënaqem me pak
Nuk kërkoj shumë prej kësaj jete
Por kjo “pak” nuk do të thotë edhe krejt “hiç”
Toka e lëshoftë
Lirojeni pak dorën pronarë të Atdheut
He nënën ia lofsha edhe kësaj pune
S’ËSHTË SE...
Po iu thá zogut dega e cicërimës
S’është se s’çel pranvera
Po pylli s’ka ku t’i derdhë ngjyrat
Për ta pikturuar mëngjesin e një kënge
Po iu lëndua shpirti njeriut
S’është se përmbyset bota
Po deti s’ka ku t’i marrë thellësitë
Për ta prekur fundin e dhimbjes së një plage
VETËM TY
Në kopshtin e koduar të ëndrrave të mia
Vetëm ty t’i lash dyert
Krah e krah
More çka more
Le çka le
Dhe ike për t’m’i përvëluar kujtimet
GRYKËSI APO LUFTË PËR EKZISTENCË
Edhe asokohe në robëri
(Sado që fëmijët e mi i mashtroja ndryshe)
E kam pas ditur mirë
Se thellësia e këtij deti
Me dallgë është arnuar
Po pse vjen një kohë e lipset
Për ta mësuar kaq mbrapshtë zanatin e notit
Me ma pa heq kryet nuk kisha besuar
KUR HUMBET GUXIMI
Krejt puna mbetet pastaj
Ku me i gjet mushkëritë
E me i fry kungullit në gardh
E me i fry kosit
Ku me e gjet diku një planet prej bryme
E me ia falë veten
Krejt torzo
FLUTUROI TE LUMI
(Ali Podrimjes)
I gjeti diku do krahë të bardhë pëllumbi
Ia shoi etjen mallit që e përvëlonte
Dhe fluturoi te Lumi
ËNDRRAT PËR PUSHTIMIN E MAJAVE
Vetëm ëndrrat për pushtimin e majave
Kanë krahë prej dylli
Plot të tjera bien e vdesin përditë
Po kurrë nuk përplasen kaq dhimbshëm
Mbi kaptellin e djepit të tyre
SA LARG
Sa larg
O Zot sa larg
Nga adresa e të sotmes
Nga adresa e të nesërmes sime
Këta miq të djeshëm prej shkume
Që po ma hanë kaq bulçisht
Të ardhmen e fëmijëve
NJË KËSHILLË FËMIJËVE TË MI
Me sa po e shoh unë
Deshët apo nuk deshët
Ju duhet të mësoheni të jetoni me faktin
Se ekziston diku një “pararojë” e Atdheut
Që vazhdimisht duhet të ushqehet
Me ardhmërinë tuaj të humbur
MEDITIM BRI LUMIT IBËR
Diçka e madhe duhet të ndodhë
Që më në fund edhe këto brigje të pikëlluara
Ta mësojnë gjuhën e rrjedhës
Këtu ku cicërimat kaherë e kanë harruar ankorimin
Diçka e bukur duhet të ndodhë
Që ta ledhatojë përjetësisht bregu-bregun
EDHE SA FLUTURA DUHET TË DIGJEN
Edhe sa flutura duhet të digjen
Që ky qiri i ndezur ta kuptojë gjuhën e flakëve
Që ta kuptojë aktin e vetëflijimit për madhështinë e tij të rreme
Edhe sa flutura duhet të digjen
GRYKËSI
Sa shumë farë e sa pak tokë paska mbetur, tha
Dhe në vend se farën në tokë
E mbolli tokën në farë
Ajo mbiu e u rrit e u rrit e u rrit
Sa i mjaftoi për... një varr
POETËT DASHUROHEN NATËN
(Poetët, si kalorësit e arratisur, po s’e patën, duhet ta trillojnë një dashnore)
Nga palca e territ i nxjerrin
Dashnoret e veta të krisura
As si gra të pabesa
As si zana që shitojnë
Nuse të epshta
Që veç sa s’pëlcasin
U duken
I shtrijnë në shtretërit e tyre të pagjumësisë
Dhe deri në agim
I shterin me të puthura
KA DIELL PËR TË GJITHË
(Shkruar më 17 shkurt 2008)
Asgjë e jashtëzakonshme, biri im
Dielli lindi
Në gjoksin tënd të njomë
Në ballin tënd të hapur
Po dritëson
Merre hisen tënde të qiellit
E qëndisi shekujt e dashurisë
Me rreze
E as mos ia lë
E as mos ia merr kujt kurrë
SOT
(17 shkurt 2008)
E ngjeva penën në buzëqeshjet e vonuara të fëmijëve
Dhe e shkrova vargun më të bukur për dritën
I përzjeva ngjyrat e të gjitha puthjeve të zjarrta
Dhe e pikturova ylberisht dashurinë më të virgjër
I vesova lotët e të gjitha nënave zemërplasura
Dhe e kompozova himnin më të dhembshëm për diellin
E mpreha daltën e ndryshktë në kujtimet përvëluese për të rënët
Dhe e latova shtatoren më të lartë të krenarisë
I mblodha të gjitha ëndrrat e plagosura
Dhe e qëndisa kurorën e amshuar të lirisë
I SHKAPËRDERDHUR
Shpesh e më shpesh më ndodh
Të zgjohem krejtësisht i shkapërderdhur
Brenda vetvetes
Ku t’i zë fijet e mendimeve
Cilit kujtim t’i vardisem më parë
A t’ia nisi e ta dashuroj marrëzisht
Këtë grua “mollë” të (Mes) jetës sime
A t’i kthehem sërish flokëverdhës së dikurshme të buzëlumit
Në barkun e kalit antik a ta vras gjarprin
E të vdes ëmbël për këtë qytet
A t’i hap portat e përbirimit
E të jetoj përdhunshëm përtej dashurisë
Shpesh e më shpesh më ndodh
Të zgjohem krejtësisht i shkapërderdhur
Brenda vetvetes
DRUAJTJE E PAKUPTIMTË
Të gjithë mbështetemi në dashuri
E dashurisë i druhemi
Si gjarprit
Pse kaq pamëshirshëm e ndrydhim në vete
Këtë zjarr
Këtë dalldi kaq të fisme
Mos vallë kemi filluar të vdesim përbrenda
Si guacat
E nuk po e shohim
SHALJANËT E MI
Dikur
Me strajcat e tyre të dhirta
Përditë zhdirgjnin ngapak bjeshkë
Në qytetin tim të verdhosur
Dhe kur i shteronin ato pak ëndrra të brishta
E fusnin sërish në kraharor nga një grusht kollë të thatë
Dhe u syheshin lartësive
Tash
Me bagazhet e tyre të hekurta
Përditë bartin e bartin diçka
E s’di kush se pse
E s’di kush se kah...
METEORËT
Shikoni sa teatralisht bëjnë vetëvrasje
Sa etshëm digjen shqim
Këta narcisë të vdekshëm
Në bukurinë mahnitëse të rënies
Sa tmerrshëm e kafshojnë vetveten
Nga kënaqësia e çastit
Në zhdukje
Përherë në zhdukje
Kjo botë yjesh të rremë
Që bien
LULJA ADAM
Kjo lule
Nuk mund të jetë Adam
Po s’e polli nga brinjët e veta
Një grua
Një mëkat
Po s’e polli një mëkat
Nuk mund të ekzistojë më
Kjo botë prej vazoje
ENIGMATIKE
O ende e palindur
O kaherë e perënduar
Fshihet diku koha ime
Unë nuk shkoj derisa të mos vijë
Ajo nuk vjen derisa të mos shkoj
Dhe...
Hajt tash qëlloja
A veja
A pula
KUNDËRSHTUESE
E projektoj një epokë që s’është vetëm e imja
Ma shëmtojnë me djallëzi që është vetëm e tyre
E kush më mirë se poeti di t’i projektojë
E kush më keq se demoni di t’i shëmtojë
Do kohë të ëndërrta që s’po lindin
JAM
Jam plot e përplot Dashuri
Plot e përplot Atdhe
Dhembje e pambarim jam krejt
DËSHIRA E FUNDIT
Ma bëni një varr prej gjoksit tim të shtrydhur
Që t’i përngjajë ëndrrës sime të ndrydhur
Më lani me qumështin e gruas së murosur
Që të bëhem tokë kurrë më e përdhosur
Më mbuloni me pak dhé të dashurisë
Që kujtimi për mua t’i ngjajë ardhmërisë
Dhe më lini të qetë në vetminë time të madhe
Që ta projektoj ringjalljen për një botë pa halle
NË QYTETIN TIM PREJ TELAVE
Për shëndet të paqes
Prapë më duhet ta mësoj gjuhën e çizmeve
E t’i harroj belbëzimet e mia shqip
Se këtu janë miqtë tanë me tanke
Dhe kompjuterët e tyre që urojnë anglisht
Zhveshjen time prej ndjenjash
Matanë Ibrit i kemi varret
I kemi shtëpitë tona të djegura
Anemik më del belbëzimi
Derisa e pi me fund
Edhe një ditë të gjembosur
Të qytetit tim të ndarë
Me tela paqësorë
