Brahim (Ibish) AVDYLI ka lindur më 1960 në fshatin Morinë të Malësisë së Gjakovës. Që në moshë të re u dha pas dy prirjeve: pas artit të fjalës dhe pas lëvizjes konspirative për lirinë dhe bashkimin e popullit shqiptar. I përket brezit të fundviteve të shtatëdhjeta dhe fillimit të të tetëdhjetave të letërsisë shqipe. Pas përfundimit të gjimnazit „Hajdar Dushi“ në Gjakovë i filloi studimet në fakultetin teknik, dega e arkitekturës. Nga shtrëngesat ekonomike dhe politike të organeve të pushtetit titist jugosllav u detyrua të emigrojë në Zvicër.
Më vonë, si student me korrespondencë në fakultetin filologjik vijoi studimet në Degën e Letërsisë dhe të Gjuhës Shqipe.
Prej vitit 1979 punoi vetmohueshëm për afirmimin e çështjes kombëtare shqiptare dhe mbështeti veprimtarinë atdhetare të emigracionit politik.Ka botuar shumë shkrime, artikuj, analiza dhe akte të tjera politiko-organizative. Gjatë viteve 1990-1995 ka udhëhequr revistën „Qëndresa“ në Zvicër. Brahim Avdyli qe ndër të parët që u vu në krahun e luftës çlirimtare dhe argumetoi fuqishëm domosdoshmërinë e organizimit të saj.
Shtëpia e tij në vendlindje, në Morinë të Gjakovës, u shndërrua në bazë të rëndësishme të UÇK-së, ndërsa i vëllai, Sadri Avdyli, ishte Komandant i Përgjithshëm i Shtabit Lokal të Morinës. Njësiti i Morinës dha një kontribut të lakmuar në luftën çlirimtare. Pas rënies së Morinës, autorit iu dogj biblioteka personale dhe shumë dorëshkrime. Ndër të tjera vlen të përmendet drama „Gremina“, romanet „Buka“, „Mjegulla“ dhe tregimet e shumta.
Pos botimeve në periodikun shqiptar ka publikuar këto përmbledhje:
Në hijen e Alpeve, poezi, Rilindja, Prishtinë, 1983
Buka e kuqe, poemë, Atdheu, Cyrih, 1990
Kur zgjohet Dodona, poezi, Rilindja, Prishtinë, 1992
Pasqyrë e përgjakur, poezi, Marin Barleti, Tiranë, 1994
Klithje nga fundi i ferrit, poezi, Onufri, Tiranë, 1997
Gjuha e dheut tim, poezi, Albin, Tiranë, 1999
Klithje nga fundi i ferrit, botim i dytë, Jeta e Re, Prishtinë, 2000
Baraspesha e humbur, poezi, Qëndresa, Gjakovë, 2003
Vragat e një kohe, prozë, Faik Konica, Prishtinë, 2005
Lëvozhga e vdekjes, Faik Konica, Prishtinë, 2007.
Setele Vesniciei/Yjet e Përjetësisë, BKSHR, Bukuresht, 2008
Buka e kuqe, poemë, Atdheu, Cyrih, 1990
Kur zgjohet Dodona, poezi, Rilindja, Prishtinë, 1992
Pasqyrë e përgjakur, poezi, Marin Barleti, Tiranë, 1994
Klithje nga fundi i ferrit, poezi, Onufri, Tiranë, 1997
Gjuha e dheut tim, poezi, Albin, Tiranë, 1999
Klithje nga fundi i ferrit, botim i dytë, Jeta e Re, Prishtinë, 2000
Baraspesha e humbur, poezi, Qëndresa, Gjakovë, 2003
Vragat e një kohe, prozë, Faik Konica, Prishtinë, 2005
Lëvozhga e vdekjes, Faik Konica, Prishtinë, 2007.
Setele Vesniciei/Yjet e Përjetësisë, BKSHR, Bukuresht, 2008
Është i prezentuar edhe në këto libra:
Rrjedhë e lë gjurmë, poezi e studentëve të Kosovës, Bota e Re, Prishtinë, 1983
Nebil Duraku: Shkrimtarët e Kosovës, 1945-1985, Rilindja, Prishtinë, 1985
Poezia dal Kossovo, Besa Editrice, Nardò (Lecce), Itali, 1999
Hasan Hasani: Leksikoni i Shkrimtarëve Shqiptarë 1501-2001, Faik Konica, Prishtinë, 2003.
Libri i tij i parë poetik „Në hijen e Alpeve“ ka hyrë në zgjedhje të ngushtë për shpërblimin „Hivzi Sylejmani“ që filloi të jepej në vitin 1983 për librin më të mirë të autorëve të rinj. Është fitues i vendit të dytë në konkursin letrar me rastin e 28 Nëntorit 1997, të organit të LPK „Zëri i Kosovës“ dhe i Penës së Artë në takimet pranverore të krijuesve shqiptarë të Diasporës, më 2001.
Brahim Avdyli është njëkohësisht anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës dhe i Shoqatës së Shkrimtarëve të Zvicrës (AdS).
Nebil Duraku: Shkrimtarët e Kosovës, 1945-1985, Rilindja, Prishtinë, 1985
Poezia dal Kossovo, Besa Editrice, Nardò (Lecce), Itali, 1999
Hasan Hasani: Leksikoni i Shkrimtarëve Shqiptarë 1501-2001, Faik Konica, Prishtinë, 2003.
Libri i tij i parë poetik „Në hijen e Alpeve“ ka hyrë në zgjedhje të ngushtë për shpërblimin „Hivzi Sylejmani“ që filloi të jepej në vitin 1983 për librin më të mirë të autorëve të rinj. Është fitues i vendit të dytë në konkursin letrar me rastin e 28 Nëntorit 1997, të organit të LPK „Zëri i Kosovës“ dhe i Penës së Artë në takimet pranverore të krijuesve shqiptarë të Diasporës, më 2001.
Brahim Avdyli është njëkohësisht anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës dhe i Shoqatës së Shkrimtarëve të Zvicrës (AdS).
Nga libri poetik:
“BARASPESHA E HUMBUR”
Qëndresa,
Gjakovë, 2003
FIDANET E FJALËS
Urdhëroni kohëra
bimët e shpirtit tim
rritur me vështirësi
në truallin e gjakut!
Nuk keni nevojë
të shpjegoni bukurinë-
mund t`a shijoni
në tërësinë e dhembjes që zgjon,
nga bërthama
e përtërirjes sonë
një kopsht fjalësh
është rritur përsëri-
digjet me etjen
e truallit në shpërthim
për ajrin e pastërt
dhe hapësirën e lirë!
VARGU IM
Të gropos thellë ndër damarë
e mbinë përsëri nëpër dhembje
atëherë kur më së pakut të pres,
të hedh përtej harresës
e rikthehesh me një kujtim të përtërirë
në gjolin e lotëve të mi,
të shkund për kërcyellin e fjalës
dhe mendoj se të kam ç`rrënjosur
nga trualli i dhembjeve
e ti, sërish nxjerrë pipa të rinj
nëpër çdo plagë shpirti...
BURIM I SHTERUR
Me hapat
që lëkunden nga malli
kthehem çdoherë
te një burim i shterur
i këngës sime...
As lotë nuk dalin
nga damarët e vargjeve
që kanë tretur stinët,
as gjama e ngrirë
në gëzimin e tharë
nuk dëgjohet!…
Shekuj paskan kaluar
në një pikë vetmie-
pranë kohës së heshtur
e zbrazëtirave
të lindjes së dështuar
janë rritur
drizat e egër etjes!
RROTULL
U ramë rrotull
e të përgjumur
rrathëve të ferrit,
të gjitha cerberëve
u ramë në kthetra
dhe u përgjakëm
deri në palcën
e dhembjes së madhe!…
Fati na ndihmoi
më shumë se dija,
se vetëdija
dhe shpëtuam
nga vetvrasjet
e shumëpritura!…
LËVOZHGA
E PIKËLLIMIT
Frymën t`a ndalë
po të mbështuall
në embrionin e dhembjes
nëpër buzë fjala të vdes
para se të shqiptohet,
ëndërrat e humbin
ngjyrën e shpresës-
durimi shndërrohet
në njollë të trishtë
të vetmisë që tallet
e krimbur pranë teje,
as vrimë nuk gjënë
për të plasur lotin-
rrjedha e ditëve bëhet
kortezh i pangjyrë
i hapësirës së ndrydhur…
Vetëm kënga e grisë
lëvozhgën e mallkuar!
KRIZA E POEZISË
Është krasitur nga metaforat,
nga përkushtimet serioze
të mendimit për të nesërmen,
në një lumë psherëtimash
qenka shndërruar poezia-
aventurat, përshtypjet e çastit
kanë vërshuar nëpër fushë
nën të cilat prore lëngon
faqja e blertë e bukurisë!...
Kjo është kriza e artit të fjalës,
zbritja në pikënisjen e ultë-
personifikimi, simboli, alegoria
nëpër fërfllizë më vinë
e më trokasin në portë!...
Këtu zë fill përgjithësimi
i vargut që përbiron
shqetësimet e zgjedhura të ditëve!
PËRMASAT
E SHTEGËTIMIT
Kam ecur pafund
nëpër shtegun e shqetësimeve
për ta gjetur njeriun e humbur
dhe kam ndihmuar ëndërrën e tij
që të mbijë e gjelbërt
në fushën e hapur të përpjekjes.
Nuk e di kush ka vrapuar më shumë
ditë e natë përmbi dallgë
me këmbët e qullura të këngës
diellin e fshehur për të zënë
përtej reve të mbarsura në vetëtima!
Shpesh kam braktisur vetveten
e shembur jam nga ankthet e mbledhura
nëpër skutat e ferrit
por kotjen e kam ndjekur nga sytë
vetëm gjumi të mos na zë
në prehrin djallëzor të dështimit!…
Nuk di kur jam nisur së pari,
nuk di kur jam ndalur së fundi
për të qetësuar unin e cfilitur,
zemrën e kam lëshuar prore në fluturim
që të vizatojë diellin e shpirtit
me krahët e praruar të dashurisë
në mes të horizontit
dhe ndjekur e kam pastaj nëpër kohë
deri në pikën e panjohur
të ngarendjes së pafund !…
RRËFIM INTIM
Bulevardi i të dashuruarve
shëtit gjithnjë pa mua
bulevardi im është mbushur me gjethe të rëna-
sa herë ka shëtitur për dore kohën e vrarë
është rrahur stuhishë
e lidhur në grykë
nga degët e zhveshura të dhembjes!...
Bulevardi im nuk ka ndërruar dy hapa gëzimi
pa ia ngrehur koha
një kurthë të fshehtë nëpër këmbë,
edhe nëse ka mbledhur
ndonjë shkëndijë në bebëza
qielli është shembur mbi kokë
duke na vënë nën shqelmat e egër të ditëve!
Një dëshirë e mbetur peng prore qanë në mua
derisa njerka kohë ma vjedhë
bulevardin e gëzimit,
përse vallë kjo dorë demoniane
m`i ndjek gjithnjë
zogjtë e lodhur të shpresave
nga nënqielli i ngrysur i shqetësimit?!…
PAMUNDËSIA
Vështirë të ndërtosh
kullat e shpresave
me rërën e zhgënjimit
dhe ëndërrat e bjerrura
t`ua bësh dritare,
vështirë të ngrehësh
bjeshkë mendimesh
që s`i dridhë tërmeti-
aty ku s`përfillet
ku s`të pranohet fjala;
uragan të jesh
pa valë që të ndjekin,
pa zemrën e madhe të detit!...
Edhe baltë të jeshë
është vështirë
kur të shqelmon E liga!
NË VORBULLËN E DITËVE
Ashpër ndeshen valët
në vorbullën e ditëve-
velat e përpjekjes
lundrës kryeneqe
ia shqyejnë pa mëshirë,
shpresat i përmbyten
në pafundësinë e harrimit.
Anija me profil dhelpre
përvidhet nëpër furtunë,
me zhdërvjelltësinë
e gënjeshtrave
krihët e vdekjes mashtron.
Liburnia e mbështjellur
në profil tufanesh
shtyllën e ëndërrës së vet
përpiqet ta shpëtojë,
harron Poseidonin
që dallgët i ndërsen
nga ishulli fqinj i tradhëtisë
ndaj, nuk u shpëton
kazmave të erës së përdalë
as ndërgjegjes së vrarë
të pashpirtësive!…
DHEMBJA
E KOHËS SË VDEKUR
Kur të vidhet mjeshtërisht
rinia e ëndrrave
e shtigjet e këngës mbyllen,
kur të thahet njomësia e ditëve
dhe të syrgjynojnë kot
në ishullin e vetmuar
të dhembjes që pëlcet,
kur vitet t`i vjedhin
e t`a të lënë vetëm skeletin
e një kufome të pështirë
të kohës së vdekur…
çka vlejnë konventat,
ligjet dhe të drejtat njerëzore
të mykura ndër sirtarë?!
Koha vdes edhe atëherë
kur prej saj nuk mund të nxirret
fryti i gëzimit,
kur prej saj nuk rrjedh
kënga dhe fjala e lirë
apo kur dashuria mungon!
ENGJUJT E HIDHËRUAR
Nuk i prek më vaji i nënave
për kufomat e zhdukura të fëmijve,
nuk i prek rënkimi i etërve
për bijtë e zhdukur nga lubitë
asaj nate të kobshme
mbi trojet e përgjakura të lirisë,
nuk i pikëllon as gjama
e atyre që ranë papritur
në zjarrin e çmendur të ferrit
që nën cytjet e Satanait mori frymë!
Nuk i pikëllon asgjë e dhimbshme
nga njëmijë dramat shqiptare,
madje as thirrjet e parreshtura
të atyre që mbijetuan të gjymtë
në emër të drejtësisë së pritur!…
Prandaj, nuk e di pse priremi
t`i shohim me flatra të bardha
ata që buzëqeshjet i kanë ngrirë
hapësirës së futur në kornizë
dhe vazhdimisht pështyjnë
mbi ëndërrën tonë të lirë!…
KRYEDEMONI
Përsëri po shitet
nën petkat e orakullit
aureolën e shkëlqimit
vetvetes duke ia ngritur-
kryedemoni dhelparak!
Tërë natën pastaj
kurthat e dredhisë
vrushkujve të dritës ua ngre
e vret e pret
duke fshirë me kujdes
gjurmët e ndërgjegjes së vrarë!
Mjegullën e verbërimit
e quan shteg të urtësisë
duke dashur të na kthejë
në stinën e kaluar
të dhembjes së pa fund,
ndërsa nëpër duar
ditët e vrara i rrjedhin
e kohës i digjen mushkëritë!...
Përsëri po shitet
nën petkat e engjullit
kryedjalli i tradhëtisë,
por, e nesërmja e këndellur
shtatë palë qiej
do t`ia shembë mbi kokë!
KRENARIA
E RRËNIMIT
Ende gjuha e zjarrit
me profil tufanesh
kullën e nderit tonë
e mbështjell,
ende përtypin
gojët e çmendura të flakës
dritaret tona të brejtura
nga krimbi i kohës që shkoi,
ende tymos
kulmi i dhembjeve tona
nën qiellin e ngrysur
të stuhive,
ende po shemben
trarët e qëndresës së brishtë
nga goditjet e papritura
të rrufeve...
Ndaj, vetëm ai-
i vetëshpalluri profet
i shpëtimit tonë
ka mundësi të dehet
me krenarinë e paturpshme
të rrënimit!
UDHA E SUKSESIT
Vie një zanë përëndimi
e ndërron vendin e gurëve
në votrën e pafajësisë fëminore
të vendlindjes sime.
I thotë hirushës sonë
se do ta bëjë mis bukurie
në mes të kodrave të tejkaluara
të konkurencës së plakur,
se do t`ia hapë udhën e suksesit
në tunelin e pafund të botës!...
Kjo ishte ëndërra e saj
që të dalë në mesin e margaritarëve
pa leckat e nderit
të së kaluarës që ka ndërruar
pamjen e mendimit.
Tani, në pasqyrën e ditëve
fytyrën e grisur të shpresave
e shiqon plot dhembje-
përtej xhamit oshëtinë
kaosi i fjalëve
që pikëpyetjet i gëlltit…
nuk e gjënë dot çelësin e kohës
për të hapur
kutinë e kujtimeve të ndrydhura,
ndaj, lotët i bien
në hirin e psherëtimave
dhe tretet ndër shqetësime
shtigjeve të përpira nga hapësira!
CUNGIMI I LIRISË (IV)
Liria
nuk guxon të jetë
rrokje e këputur,
torzo e fjalës
as klithmë
e ndrydhur në mes !
Liria
nuk guxon të jetë
ëndërr e bjerrë,
as kalë trojan
që futë tradhëtinë
në kalanë e djegur
të shpresave!…
Liria
nuk guxon të jetë
plaf i argjendtë
i mjegullave
që ulen mbi fushë
për të mbuluar
bjeshkët e rrënuara
të mendimit,
as cung i cunguar
i gjysmë këngëve
që këndohen
së prapthi!...
DREÇI I VERDHË
Së pari e futi bishtin
pastaj kokën dhe trupin
në shtëpinë tonë,
me buzëqeshje të shtirur
zu vend ballë oxhakut,
gjarprin e shtëpisë
e përpiu menjëherë
dhe strofullën mbaroi
në sytë e botës…
Pa i lodhur duart
më rrahu për vdekje
e më hodhi për dritare,
më përzuri përtej detit
tek brenë miza hekur!…
Me dy hapa më zuri
edhe në skaj të botës,
këlyshtë e saj tani
batërdisin qetësinë time
të fundit-
kohë e dreçit të verdhë
me fasadën e rrejshme
të bukurisë
që të gllabëron
e të përtypë ngadalë!…
LUFTË E HUMBUR
Pa dyshim
e kam humbur luftën
që kur djalli u fut
në shtëpinë tonë-
as mirëkuptim
as ndihmë nuk gjën
nga shpirtërat
e atyre
që paska pushtuar
e Liga!…
Pa dyshim
e kam humbur luftën,
por kapitullimin
për të gjallë
nuk e pranoj!
KASNECI I ZGJIMIT
A e patë të bredhë shesh më shesh
me zemrën e shndërruar në tupan
e mushkëritë e bëra rrëshiq
për të zgjuar kohën e fjetur
mëngjeset të mos vriten në pabesi,
duke gëlltitur lotin e plasur
përpëlitjeve kur nuk del fjala
duke zgjuar mendimet për të nesërmen
nata pa i ndrydhur nën shqelmat e territ?!
Ai gishtat i shtorri duke u rënë ditëve
për t`i shkundur nga kujtimet e hidhura
nga dhembjet e çasteve të vjedhura!...
Merreni përdore pra kasnecin e zgjimit
e shpjereni t`a ndjejë ngritjen e diellit
në altarin e pavdekësisë,
që t`i njohë shenjat e para të thirrjeve
në detin e harrimit të mos vdesim!
ZOGU I KËNGËS
Rob e patën zënë
drizat e stinëve të ndrydhura
të shterpëzimit,
dhembjet e përgjakën
furtunat e çmendura të dhunës
dhe etja e këngës...
ndaj, me cuklat e shpresës
e hapi shtegun e guximit
në strofullën e kërcënuar,
të mbledhur sa një vezë
në gojë të gjarpërit.
Qiellit të këngës fluturoi
duke mundur heshtjen e lidhur
lëmsh në fyt
nga vdekja e përpirë,
me sqepin e tij të vogël
shpoi në qiellin e fatkeqësisë
vrimën e cicërimës së lirë
nëpër të cilën rrjedhin
vrushkujt e dritës!...
MBIJETESA
Damarëve të jetës së ndrydhur
orakujt e dritës mbollën ca vargje,
ndjenjat e mbijetuara
i ngritën në këmbë
gjymtyrët e mbetura gjallë
nën shqelmat e pamëshirshëm të dhunës
dhe formësuan bërthamën
e këngës së pavdekshme!...
Kështu u ngrit shkalla e parë e guximit
për të ndërtuar kullën e qëndresës
e për t´ua zënë pritën
stuhive të çmendura!…
Tani mund të themi lirisht
se nuk vdiqëm tërësisht
se nuk qemë të humbur,
se gjallë na kishte mbajtur
një fitil i pashuar i këngës!
DASHURI E PAFUND
Mbi të gjitha përpëlitjet
dhe zhaurimat e brendshme
një mendim guduliset
poreve të lodhura të qenies.
Një ditë, do të lodhet penda
dhe vrapi do të ndalet
që të prehet në djepin e heshtjes.
Nuk kam shkruar shumë
por kam mbrojtur të vërtetën
dhe jam fare i qetë
në brendinë e fjalëve të mia.
Kështu, më gëzon fakti
që do të jem baltë e pluhur
nën këmbët e gjalla të brezave
që shqip do të më flasin
mbi poret e tretura të qenies.
Është kënaqësi të jesh baltë
apo kockë e gjetur në shesh
me të cilën do të lozë fëmiu
i nipit të stërnipit tim
dhe fjalët e para do të gugatë
në gjuhën tëndë të lashtë
duke thyer lëvozhgën
e dashurisë së pafund!…
Autorët B » Brahim Avdyli
Nga libri poetik ''KLITHJE NGA FUNDI I FERRIT''
E diel, 11-05-2008, 06:21pm (GMT+1)
Nga libri poetik:
''KLITHJE NGA FUNDI I FERRIT''
Onufri,
Tiranë 1997
dhe, botim i dytë,
Jeta e Re,
Prishtinë 2000.
KËNGA IME
Kënga ime - jeta ime e shastisur
t`u përgjakën gishtërinjtë e të ranë dhjetë lëkura
së renduri pas diellit me një strajcë ëndërrash
me një strajcë dhembjesh, dëshirash që pëlcasin
pa britmë e pa vaje, por që s`pushojnë së renduri
pas pulëbardhave në fluturim horizonteve të ngrysura...
Zgjaten shtigjet tua, zgjaten e kurr nuk sosen
gjithnjë e më pak jam unë- çdo gjë ta kam falur
bonjakja ime- këngë, bimë e etshme gjaku;
s`di ç`të bëj me dhembjen që të çel në çdo rremb
s`di ç`të bëj me pikëllimin tënd pipave të tharë
s`di ç`të bëj me lulet e vyshkura- jeta ime e vrarë
kur dridhen sahatkullat ndër shtërgata motesh,
pa plang e pa shtëpi jemi, ne, endacakë të përjetshëm
ikim nga harrimi, mashtrimet, dhuna, nga vdekja...
por askund fundi i kësaj odiseade, askund Itaka
me buzëqeshje të na shkrijë akujt ankthit e të mallit-
duart t`i ngrohim pranë vatrës- kurrë të braktisur,
të na përtërihet durimi, ty- zëri i shterur
nga fundi i ferrit duke klithur, lëndinës së shtrigave...
T`i mbledhim, moj, cuklat e dashurisë e kujtesën e grisur
edhe me gjysmë mushkërie mund të ecim kah e nesërmja
tash e dimë përmendësh pse u nemën bjeshkët
dhe mësuam të zbresim në det, të ngjitemi kah dielli
udhën e shkronjave e mësuam, shtigjet e fjalës
fanarët e shpirtit t`i ndezim tej- përtej oqeanit
qiell e dhé je për mua- prush e hi jam për ty
djep i ëndërrave të mia- rrita ime je ti,
ndaj të pëshpëris çdo natë dhe të shtrëngoj si fëmijë
jeta ime e shastisur, vdekja ime- poezi!...
PËRPËLITJE*
Ç`dhembje më e thellë
oj Nënë,
se dhembja e asaj që s`mund
ta them?!...
*I thirrur për të marrë pjesë në një orë letrare, të organizuar nga Klubi Letrar "Jeronim De Rada" i Fakultetit Filozofik, autori udhëtoi nga Zvicra në Prishtinë. Por, pasi pa se veglat qorre të UDB-së e kishin futur masën në darë të fuqishme dhe çdo pakujdesi mund t`i kushtonte shtrenjtë edhe autorit edhe organizatorëve, dhe duke mos u pajtuar fare me gjendjen e Kosovës dhe të popullit shqiptar në dhunën serbomadhe, poeti i thuri aty për aty këto vargje duke i lexuar tri herë radhazi, me shpjegimin paraprak, se kësaj radhe është i detyruar t`i lexojë disa herë vjershat e tij.
Ndër të tjera ai tha: „Dashamirë të fjalës së shkruar! Të gjithë sa jemi këtu, vargjet më të bukura i kemi të skalitura në zemër dhe nuk na duhet fletë për to. Vargjet që do t’ua lexoj sonte nuk janë të shkruara në letër. Ato më duhet t’i përsërisë disa herë, në mënyrë që t’i kuptojmë e t’i përjetojmë në tërësinë e tyre!“ Poezia u kuptua si një thirrje për „Kosovën-Republikë“, „Sofra e jonë“, pas saj, nënkuptonte mungesën e lirisë, ndërsa „Kuajt e hazdisur“ simbolizonte gjendjen e pazakonshme që po vinte. Ajo e mori shpërblimin më të mirë të jurisë: portretin e bukur të Jeronim de Radës.
Të nesërmen, revista "Zëri i Rinisë", me autor Halil Matoshin, shkroi një shënim në të cilin theksohej se me prezencën e disave nga diaspora, mbrëmja letrare, përpak sa s`u shndërrua në manifestim të hapur të nacionalizmit dhe irredentizmit shqiptar".
UNË DHE SIZIFI
Unë dhe Sizifi
nga dy skajet e kohës
shekujt i masim
e pesha e dhembjes
si dënim i përjetshëm
na rëndon.
Më duket se ai
ka më shumë fat
meqë zbret në fund
të përsërisë lojën-
sa herë i rrokulliset guri
derisa unë-
këngëtar' i shkretë,
marr e jap një jetë të tërë
dhe s'lëviz nga vendi
gurin e dhembjes!...
LUGETËRIT
E FJALËS
Sa herë flas
më thonë të hesht
sa herë hesht
nën dhunën e tyre
më yshtin të flas
vetëm po të lëviz
nofullat nga dëshprimi
ngërdhuzen tmerrshëm
matem t`i pështyj
më gërvishtin në fytyrë
dhe fshihen
përpiqem t`i harroj
kur dalin papritmas
plot egërsi...
O të mallkuar,
a do të kishte kuptim
ferri pa ju!
ORAKUJT
E RREJSHËM
Ei,
edhe poetët ditkan të bëjnë lajka,
të përhapin mashtrime,
të mbështesin Çezarin
e të lavdërojnë tiranët-
në emër të luftës për Liri!
Edhe poetët ditkan të jenë
si të gjithë të tjerët,
të yshten me të holla,
me shpërblime ndërkombëtare,
e të bëhen zëdhënës
të një të çmenduri tiran
maje Froni,
t`i mbulojnë tragjeditë
me perdet magjike të fjalës,
t`i kurdisin dramat e dhimbshme
të shekujve-
kur blihen!!...
O burrani,
mos u besoni kurrë
orakujve të rrejshëm-
krijuesve oborrtarë!
SYTË E ARGUSIT
Sytë e tu, Argus
i ka fryrë dhembja-
freskinë ua kanë tharë
marrëzitë e kohës.
S’ishte e lehtë të shije botën
duke ndërruar ngjyrë
dhjetë herë në ditë
si kameleoni,
s’ishte lehtë të shihje
demonë të nderuar si hyjni
dhe hyjnitë që grisnin munshkëritë
për të dëshmuar
shejtërinë,
s’ishte e lehtë
të përpije gjithë këtë pleh
që shitet për ar
midis bebëzave
e të masje
dioptrinë e hirësisë
çthjurjen e shekullit
pa guxuar të nxjerrësh
të vërtetën-
Argus,
sytë e tu i vrau shëmtia
në një kohë të pa kohë!
TRAJEKTORJA E FATIT
U linda në malësi
e u treta në mërgim
duke djegur veten
me vargje nëpër buzë
e kokën e lënë
peng për të nesërmen.
Për besë,
kudo shpërndava
dhembjen time të zjarrtë
e mbolla ëndërrat-
thirrjet për Lirinë!
Sa keq,
vështirë po na lëshon
kllapimi e vdekjes-
ndaj na ndjekin
këmba pas këmbë të Ligat!
SOFRA JONË
Sa bukur jemi mbledhur
rreth zjarrit të fjalës
në këtë natë,
zhishkë pas zhishke
këngë pas kënge
lidhni të gjitha hallkat e dashurisë
se plafin e errësirës
si dora perden
Rrezja
ka për të mbledhur-
sapo të fekset në zemra
Agu i Përjetshëm!
Prishtinë, 1986
MBIJETESA E VARGJEVE
Më të bukurat
humbën nëpër ndjekje-
bukurinë ua vodhën lubitë!
Më të zjarrtat
s’munda t’i mbaj-
zjarri i tyre përvëllonte kohërat!
Më të shtrenjat
si t’i nxjerr nuk pata-
bota qe mbushur plot kusarë!
Megjithate,
me ngjyrën e shpirtit
nëpër fletë gjurmët i lashë-
që të mos na shuhet Emri!...
GJURMËT E FJALËS
1. (Kontrolli)
Duke dëgjuar çka flas
duke dëgjuar çka flasin-
përditë shikohem në pasqyrë.
1. (Pasqyra)
Po të mos ishe ti-poezi,
çdo gjë do të shkëlqente
nga paturpësia!
2. (Kontrolli)
Përpëlitem,
copëtohem për njeriun
e njeri dorën s’ma zgjat!
3. (Ngushëllimi)
I vetmi ngushëllim
për zgalemin është
karvani që i shkon pas!
NË ORËN 22 TË NATËS
Në orën 22 të natës
bishat e shetisin njeriun nëpër rrugë,
e nxjerrin nga banesa
për të shkundur dhjamin e foteleve
dhe morrat e një qytetërimi të zvetnuar.
Në orën 22 të natës
vetëm unë i bie prapa qytetit
me laps në dorë-
asnjeri nuk ma kthen përshëndetjen
pos qenëve që ngërdhuzën
drejt meje!...
Në orën 22 të natës
koha e zbulon fytyrën e fshehur të ditës,
unë i vetmi lëviz midis qenve
dhe mas njerëzoren e lidhur për litar.
Ec pak më shpejtë biro, se ra mesnata
dhe s’mbetet kohë për ëndërrën tënde
-më flasin shkurt
shtyllat e dritës,
derisa mendohem
si mund të gdhijë
shekulli i ri?!...
SHQETËSIMET E NJË QYTETARI
TË RENDIT TË TRETË
Hyj në tramvajë dhe dua të ulem
kur padashas ia shkel bishtin një qeni.
Futem në zyren e banesave
të zgjedh (ndoshta) hallet e mëdha të banimit,
dhe shkel padashas bishtin e një qeni.
Futem në një varr modern, 3 me 2 metra,
përpiqem të marr frymë dy herë lirisht
fillikat me vetveten,
por, padashas ia shkel bishtin një qeni.
Dal me të dridhurat e një shpirti të trembur
dhe vrullshëm futem në restorantin e lagjes
sa për të qetësuar mendjen nga të lehurat-
kur prap një qeni bishtin ia shkel...
Oh, botë e qenosur,
si të shpëtoj nga të lehurat e tua?!
Zürich, gusht 1991
PËRTEJ AKERONTIT
E tërë jeta ime dënimit i ngjanë-
pranë syve kalon gëzimi dhe s`e mbërrij,
pranë gojës kalon jeta dhe s`e shijoj,
përpara shëtit e vërteta dhe s`më njeh,
anash gjallëron bota dhe s`më sheh,
prapa kurrizit bie fati, dhe s`më merr...
E tërë jeta ime një tmerri i ngjanë,
edhe pse kështu nuk vendosën hyjnitë
se vetë më dhanë ata brumin e zemrës,
demonët më vodhën një ditë pabesisht
e më shpien të lidhur përtej Akerontit...
Më lanë përherë në një vorbull deti-
as i mbytur isha, as i shpëtuar;
më lanë të vetmuar në një maje mali-
plot thirrje kisha, por i padëgjuar;
më mbyllën thellë në një shpellë guri-
pranë e kam zjarrin e dridhem vazhdimisht
i syrgjynuar së gjalli, ja kështu, në ferr-
shpirtin plot dritë e përrreth vetëm terr!
ASGJË NUK ËSHTË
JASHTË RREGULLAVE
Gjithçka që më ngjet, më ngjet se nuk njoh djallëzi
derisa djallëzia ka përlarë të dukshmen e të padukshmen;
gjithçka që më ngjet, më ngjet kur veproj ndershëm
sepse pandershmëria ka pushtuar hapësiarat e ditës
nëpër të cilat sot nuk kalohet me trëndafil në dorë;
gjithçka që më ngjet, më ngjet duke mbrojtur të vërtetën
pasi e pavërteta është bërë një dinosaur mishëngrënës
dhe rrezikon njeriun- të jesh a të mos jesh është çështja;
gjithçka që më ngjet, më ngjet me paramendim
dhe është pjesë e një strukture të zhytur në ligës...
pra, asgjë nuk është jashtë rregullave të lojës, or bir,
as edhe përmbytja që duhet të vie një ditë, patjetër!
QYTETI I VJETËRUAR
Kryq e tërthor i rashë qytetit
me ethet e halleve të mia-
kryq e tërthor të gjitha mendimeve
për të mos dalur mendsh.
Nga të gjitha rrugët
shtëpitë e plakura hijerëndë vështrojnë,
çatitë e zgjatura sa s’më pështyjnë-
ndër blloqe ka shterruar
damari i fundit i mirëkuptimit,
e asnjë pikë uji s’pikon
nga zemra e gurëve...
Kot e bjerrkemi rininë këtu
për tre franga në ditë,
dy sharje dhe biletën për të ikur
prapa diellit!...
Altstätten, dhjetor 1992
DRITARJA E NJË REFUGJATI
Parmaku prej dërrase
është nxirë nga fjalët e pa thëna-
rrezet i ka ndryshkur shkrumi i zemrës,
qëkrur midis tyre koha është ngrysur
sytë e xhamit më dritën s’e panë!
Me pështymën e nxirë në skaj të dritares
merimangat i kanë tjerrur ditët-
kornizat i brejnë krimbat pa pushim
deri sa ëndërrat zverdhen
mbi një gozhdë të ndyshkur në mur...
Kur ndonjëherë
thekshëm fërshëllejnë fërfëllazat
trarët e shtëpisë zënë të kërcasin
sikur thonë: „lene të qetë njeriun“-
me gjuhën e urtë të plakut.
Por, nëpër të çarat e dërrasave
vetëm thashëthemet rrjedhin
bashkë me përshpëritjet e përbuzjes së fqinjëve,
ato më të rrezikshmet
presin të hapet parmaku
që si koktejl shpërthyes të hidhen brenda!...
Wittenbach, mars 1993
MONODRAMË VETMIE
Shikoj pandarë sipërfaqen e shtrirë
deri atje- të malet e maleve-
nën mjegullën e hirtë të një dite vjeshtake
një botë e tërë zhgënjimesh trandet.
Nga bregu tjetër lodhshëm nisen zogjtë
mbi llamburitjet e vazhdueshme të liqenit,
sikur bartin me vete frymën time-
bregu i shpesës fare nuk shihet,
është vjeshtë, është fund, është dhembje...
Oh, ç’vekje e rëndë shtrihet mbi sipërfaqe
e tërë mosha në ngjyra vjeshte derdhet,
vetëm nëpër shigjetat e frymës sime
dhe ajri sikur pëlcet ashtu në heshtje
velin e trishtimit duke ua hedhur valëve!
Rorchach, tetor 1993
PAMJA NËPËR TË CILËN KALOJ
Deri sa u kaloj pranë
blloqeve të betonit-
peshën e tyre ma hedhin kalistrok
vetëm sa për t’më vënë në lojë.
Vitrinat e dyqaneve
më pështyjnë e më shajnë
për këpucët e shqyera
dhe rrobat që përditë i vesh.
Kalldrëmi lëviz
e përpiqet t’më rrëzojë
për të mos i ecur mbi kurriz
me gjithë shqetësimet e kësaj dite..
I huaj dhe i humbur
midis pëshpëritjes së rrugëve
që s’më përshëndetisin fare
dhe kokën e kthejnë mënjanë
për t‘mos më parë-
ja, kjo është pamja e përditshme
nëpër të cilën kaloj!
MONOLOGU I HEKTORIT
PARA SE TË VDISTE
1.
Kur e prunë
Kalin e drunjtë
mos i hapni dyert
i shqetësuar thashë
se në te fshihet
shkatërrimi ynë.
Të verbërit u ngritën
ik nga Troja, më thanë.
Mos u bë shkaktar
që sërish të derdhet
gjak mbi bedena,
derisa e shenjta paqe
në derë po troket!
2.
Dola vetëm
për të vrarë Akilin
midis atyre bishave
që ulurinin tmerrshën
pranë themeleve
të lirisë
dhe e pashë
në minutat e fundit
si po i digjte mashtrimi
kullat e Trojës!
3.
O Zot,
as plagët e mia
as zvarritja nëpër gurë
s’më kanë turpëruar
më shumë
se mallkimi
që nëpër duart tona
po futej n’kështjellë!
IKJA E KRISHTIT
U ngrit përsëri
lakuriq nga varri
ku të llangosur e shtrinë
pas kryqëzimit.
Nuk e panë
të ikte nëpër natë
nga „toka e shejtë“
për në Kashmir!
S’mund të qëndronte
mes atyre që kryqin
gozhdat e dhunën
për të shenjta i mbanin
nëpër duar,
andaj iku
dhe i la të kërkonin
dymijë vjet
shpëtimtarin!
PËRTEJ BRIGJEVE TË DHEMBJES
Ordi trishtimesh
janë ngjeshur mbi Adriatik,
vetëm sa s`kanë shtrydhur retë e dhembjes,
era thekshëm kaliron hapësirës së trazuar
e dimri shndërrohet në një suferinë të gjallë.
Dëborë nuk ka,
se dëbora nuk zë mbi valë,
pikëllimi ka ngrirë në shkallën tridhjetë nën zero
e s`kam fuqi të zgjoj ëndërrat e pritura të lirisë
s`kam fuqi t’i jap zë vargut që ka ngelur nëpër buzë-
se kënga më tretet në hapësirën e ngrysur të një dite!...
Ordi trishtimesh
janë ngjeshur sërish mbi Adriatik,
askund s‘e takoj Odiseun, as nuk ëndërroj Penelopën,
prej skajit në skaj përpëlitem papa Itakës sime
derisa përpiqem të marr me mend një Liburnë ilire
mbi dhembjen e pafjalë Poseidoni dallgët m‘i ndërsen!
Shtërgata të fuqishme ndjenjash m`i grisin velat e shpirtit,
kam frikë mos Ilirisë së përmbytur m’i zhduken gjurmët
duke i rënë detit anë e përtej me diellin e mërguar
dhe Itakën e lënë në pikëllim-
atje, përtej brigjeve të dhembjes që nuk duken!...
Adriatik, dhjetor 1995
FËMIJA I LINDUR
PAS EMIGRIMIT
Të atin e njeh
vetëm nga fotografia
varur në mur
që s’i përgjigjet
as kur i përlotur
i qëndron përballë.
Kaq i njomë
ka mësuar të mendohet,
ta shohë botën në sy
e vëllain e madh
të cfilitur...
Sidoçoftë,
i ka mbushur ca vjetë
por s’i kujt duhet
t’i përngjasë-
pasi dikush ia shanë
dikush ia lavdëron
babanë e rrejshëm
varur në mur!...
ORDITË E SATANAIT
Sikur s’do të mjaftonte vetëm një dhembje
qiellit të vendlindjes shpërthejnë rrufetë,
pandarë godasin portën e zemrës sime!
Sikur s’do të mjaftonte vetëm një dhembje
kurrizit të vendlindjes kalërojnë lubitë-
shtatë lëkura ia zveshin ditës,
ia krisin unazat për ta ndrydhur palcën
e nervit që mbanë gjallë emrin shqiptar!
Sikur s’do të mjaftonte vetëm një dhembje
orditë e Satanait i bien Kosovës
të gjithë përnjëherë, si t’i binin lodrës,
befasohen që u mbetet gjallë
midis duarve të përgjakura!...
Sikur s’do të mjaftonte vetëm një dhembje
çdo çast vjen nga një klidhmë e nëndheshme-
sa toka më dridhet nën këmbë nga trishtimi!
DY VARGJE
PËR LUGËN TIME
Me ty u lëpi
qeni i shekujve,
gjithmonë në racionin tim.
Shpesh iu dridhe në duar
megjithate, ai të lëpiu
si sot, si gjithnjë-
gajë nuk pate të qaheshe ti!...
Unë,
gabimisht u ula
në një tryezë me te!
RADIO PRISHTINA
Skutë më skutë kërkoj valët e tua
në asnjë kanal zërin s’ta dëgjoj
në më të thellin pus të fjalëve
t’u mbyt zëri vallë, durimi jo- kënga, dashuria!...
Klith një herë të paktën
vetëtima e klithjes ta qajë natën
deri në zemër të Evropës-
s’kapërdihet dot ky lëmsh rropullish mbi ty
pika sa nuk më bie për një këngë me çifteli,
athua forcë s’ke më
athua, s’ke zë?!...
PAFATËSIA
A T D H E,
ti djepi i të gjitha dhembjeve
ti- gasi dhe helmi im
e vetmja, e vetmja, e vetmja dashuri!
Në ty-pa fëmijëri
në botë-pa qetësi,
u çmenda larg teje pa hapësirë, pa liri-
dhe mijëra fjalë
mijëra mendime
të pashprehura më shuken në gji!...
PA TY
Pa ty, Kosovë
i ngjaj asgjësë që zvarritet
e s’arrin përtej hiqit!
Pa ty, fjala ime s’ka peshë
e sillet vetëm rreth humnerës!
As vaji, as kënga s’kanë zë
dhe s’dëgjohen përtej honit
që më rrethon si gojë ferri!
Pa ty, jeta dhe vdekja
e kanë të njëjtën ngjyrë-
vetëm dheu i yt më jep forcë
që ta mund të keqen!
Ndizni magmat e zjarrta
të zemrës sate, pra,
më ndihmo të shpërthej
mjegullën që na ndan!
VDEKJA
QË SE PRANOJ
Asnjë vdekje nuk e pranoj
asnjë vdekje që nuk është rënie
pranë altarit të fjalës,
pranë altarit të lirisë-
as vdekjen mbi lule,
as vdekjen mbi mëndafsh!...
Më e liga vdekje
kjo vdekje e përditshme,
as i gjallë as i vdekur tërësisht,
midis kërmës që të kafshon
dhe fjalës që të vdes nëpër buzë!...
KLITHJA IME
Klithja ime
është më tepër se dhembje
por kuje nuk është-
nuk e lënë të nënshtrohet
zemra e gjërë e Dukagjinit,
as maja e larë e Shkëlzenit të Gashit
mbi të cilin prekë
më së pari Dielli !
Klithja ime- vetëtimë që lëshohet
sa qel e mbyll sytë
mbi kokë të shtrigave,
gjëmim shungullues
i drangojve të malësisë
nëpër njëmbëdhjetë rrathët e ferrit!
Klithja ime
nuk është belbëzim frikacak
i atyre që dridhen nga hieja e vet-
është thirrje që zgjon
edhe ata që ranë
me fjalën liri nëpër buzë,
është kushtrim
për kush është trim
e ngrihet pip në këmbë
me peshën e gjakut të patretur !
ODE ZGJIMI
-Një popull që fle, vdes!
Ismail Qemali
Mbi krahërorin tënd Arbëri
Babiloni i dhunës muret i ka shtrirë,
në pesë pjesë zemrën ta ka ndarë!
Në njëren, vdekja tmerrshëm kaliron
palcën e jetës duke shkelur pa mëshirë,
në tjetrën, dhembja fuqishëm të mbërthen
sa herë e mbledh trupin e shkallmuar
dhe zemrës ndër fjalë i jep shpresë!...
Dhembjet tua, moj, edhe gurin e çanë,
bjeshkët i plasi durimi i tepruar-
mblidhe si Anteu fuqinë e shpirtit,
me gjakun e përtërirë munde agoninë-
toka e qielli do ta përfillin fjalën tënde,
sepse për hirë të lirisë pishat rriten në lartësi
dhe zogjtë fluturojnë- lumejtë degdisen kah deti,
nën dëborë kur gjëmojnë bjeshkët
nga zemra e gurëve po këtë fjalë e nxjerrin,
fëmija kur qan, qan sepse mungon ajo,
kohës i dalin thinjat pa dorën e saj
dhe jeta i mbyll kornizat e fatit
nëse në altarin e Lirisë nuk bien dëshmorë!...
LUTJET E MESIAS
MBI KALANË E SHKODRËS
O zot, fale këtë popull
nga mëkatet që bën vazhdimisht
mbi vetvetn,
por mos ia premto tokën e shenjtë
se tokë të shenjtë e ka Shqipërinë!
Dashuri fali për dheun e vet,
dashuri për gjakun
që po i shpishet,
shpëtoje nga coptimi
orakujt e rrejshëm
dhe përmbytja...
se tempullin e parë e ndërtoi për ty,
tempullin e parë për Liri!
SHPJEGIMI I TË KEQES
Vetëm një ngjyrë e keqja nuk e ka-
vetëm një formë dhembja që zgjon ajo,
Si kameleonit i ndërrohen ngjurat,
si reve të mjegullës- forma!
Dhe emra ka sa të duash dhuna-
emra që ta thajnë fjalën në gojë,
dhe duar që të godasin pa mëshirë
por nënshtrimin kurrë nuk e mbërrijnë ato!...
DIALEKTIKË
Sa më fuqishëm godet
dhuna, krimi, tradhëtia
aq më zëshëm jehon kushtrimi-
aq më e shenjtë,
me e nevojshme bëhet Liria!
SI MUND TË HYHET
NË SHEKULLIN E RI
Nuk hyhet
me gjuhën e Don Kishotit
as me Rrosinantin e Sanços
nuk hyhet
as me Kalin Trojan
dhe hingëllimen e tij të kobshme.
Shekulli i ri
nuk është arenë ku vriten gladiatorët
për të kënaqur Satananë !...
Nëpër trajektoren e tij
hyhet me zemrën e qelibartë
dhe Diellin e zbritur
në shuplakë të dorës,
hyhet vertikalisht
me guximin qytetar
për të mbrojtur të vërtetën !
ga poema
“BUKA E KUQE”
SHKSH “Atdheu”,
Zürich, 1990,
dhe libri i katërt poetik
“PASQYRË E PËRGJYKUR”,
Marin Barleti,
Tirane, 1994.
BRUMI I LIRISË
(Poemë )
-Protestës gjithëpopullore shqiptare
kundër politikës nacionaliste, hegje-
moniste dhe diskriminuese të Serbisë,
kundër terrorit shtetëror, dhunës dhe
krimeve të pafalshme të Jugosllavisë
mbi popullin tim- posaçërisht të rënëve dëshmorë-
me rrespekt e nderim të thellë,
Autori.
1.
Kosovë,
në brumin e ditëve tua
shlligat vjellin helmin e urrejtjes
gatuajnë kohën në ty
si bukë pelini
shlligat e rritura
enkas për këto çaste...
Larat
e shpluara mbi shpinë
janë alarmet e fundit
të një drame, apokalipse
që të pret...
2.
Helmi i tyre
terapi e pazakontë-
sa më shumë t`a shtuan dozën
në palcën e durimit
rezistenca, qëndresa të rritej,
e mbete bimë që s`vyshket
as me fletë as pa fletë
e mbete trung që s`thahet
as me pipa as pa degë...
megjithate,
fjalë e pathënë gjer në fund !
3.
Kush në botë
pat në magjen e fatit
kaq shumë tartull në miell
gërshërë nëpër gishta
shpata mbi kokë
kaq shumë dhembje në këngë
kaq ushujza në ballë
e kaq plagë,
kaq kinzla në ujë
gas kimik-helmik në hapësirë...
Kush në botë
Kosovë
pat kaq mjegull rreth sysh
e kaq Diell në zemër !?
4.
Unë t`i njoh moj
të gjitha përgjakimet tua,
t`i njoh se të janë puthja e parë
e çdo dite të re në ballin tënd
jetë i thënçin !
Se nëpër to prore kemi rrjedhur
shtegut të xhungllës, shtegut të ferrit
shteg i thënçin !
5.
Tash kalojmë nëpër Luciferr
nyja e fundit-
i nënti shpirt në trupin e së qenmes
është tel i hollë
mbi magmat e ndezura të mallkimeve
që ndanë të kaluarën e të ardhmen
sa fija e flokut larg flakës
sa fija e flokut larg hirit
sa fija e flokut
larg portës së bardhë
të shpëtimit
purgatori pastron-
pastroftë të zezat e fatit Kosovë
përgjithmonë !...
6.
Shlligat përreth teje
janë mendimet barbare për ty
të gjitha ligësitë
e fshehura e të pafshehura!
Nga hullitë e qelbura të nëntokës
Megera i ka mbledhur
me helmin e etjes së tyre
nga epshi, ankthi, mëria
të tharmë brumin e kohrave-
aq sa edhe shekujt
të sëmurën nga urrejtja !
7.
I ligu përligj ligësinë
e ligësia është shpirti i xhungllës.
Kur ringjallet ajo
çdo gjë thyen përmasat,
konceptet,
e parashikimet humbin
nga dendësia e botës së egër,
mishngrënësit gëlltisin jetën,
bari rritet për t`i fshehur gjurmët,
sytë e tokës kalben ngadalë,
demonët kthejnë ujrat në qelb...
Oh, Megera është Zot i Lig !
Hiqeni, hiqeni Megerën !
8.
Ajo kohërat do t`i çmendë
tartull duke u dhënë
Zot i prapësirave-
bukën e gënjeshtrave gatoi
me brumin e besimit të verbër,
dhe dushk për gogla shet.
Nëntoka e saj dhe Kosova
janë antinome,
Kosova mban Plis të Bardhë,
s`i duron fëlliqësirat, katranet
mbi horizontet e bardha të shpirtit,
Kosova
është pasqyre e përgjakur dashurishë
për të mbetur gjallë !
9.
Ajo
në sofrën e Zemrës
shtronte pogaçen e shpirtit
kuq si Diellin e ëndërrave të veta,
u lutej Zotrave
të mos ia hidhnin plafin e muzgut
pa një mik,
pa një yll në qivurin e bjeshkëve
për t`u bërë dritë,
shtronte raki rrushi
nga rrushi i zi
i syve të buzëqeshur
edhe në mjerim...
Kosova-
bujari e tepruar !
10.
E tash
hallemadhja nënë
ngjyen ditët në shëllirë,
mbledh fëmijët
me zemër të cfilitur,
ua ndan nga pak misërnike
nga një copë qepë
nga një kokërr djath...
Fëmijët e hallit pyesin
për tollat e kuqe të gishtërinjëve
për lotët e përgjakur
që i rrjedhin ,
ndaj lënë mënjanë
koret e përgjakura
e bredhin të pangrënë, të etur,
dalin nëpër dritaret e durimit,
lëshohen prej katesh
të dhembjes së tyre të pastërt
mbi tokën e ndotur
mbi tokën e gërvishtur thellë
nga dhëmbëzorët-
bredhin
me një fitil të hollë frymëmarrjesh-
gazi kimik përditë ua sos
nga pak mushkëritë
ngrehin gishtërinjtë lart
duke thonë:
- Ti ngrehim të dy duart,
Qielli të mos bie !
11.
Eh, fëmijët e Kosovës !
Janë zogj të përndjekur.
Asnjë pip të qetë s`ua lënë korbat
asnjë kënd të ngrohtë s`ua lënë retë
asnjë rrobe të pagrisur
s`ua lënë drizat e fatit
asnjë fushë me lule kosat s`ua lënë,
po po,
fëmijët e Kosovës
janë të predestinuar !
12.
Fëmijë të pa lodra janë ata,
vetëm në lozshin me gazin e fikur
vetëm në lozshin me emra të përbuzur
me të cilët i thërrasin,
me shpullat e ngjeshura,
me rafalet e kobshme
që i godasin,
me flamujt e melankolisë
duke paramenduar
pak gëzim në mënyrën fëmijërore,
po, ata s`kanë asnjë lodër
pos prindërve të përjashtuar nga puna,
ashtu janë vetë lodra
në duart e egra të viteve !
13.
Sidoqoftë,
a s`është privilegj kosovar
të kesh prindin në shtëpi,
sa kush është nisur nga shtëpia
e s`është kthyer me të gjitha gjymtyrët,
sa kush është nisur
e s`ka mbërrirë të kthehet në këmbë,
sa kush ka humbur rrugën
ditën për drekë
e ka mbërrirë në qendër të listave
nga të cilat kurrë s`ka dalur
i vërtetë,
sa kush...sa qindra mijë ?!
14.
Shumë të tjerë
u shtruan në sofrën e dhembjes,
ata s`janë më
për të ndarë bukën e idhtë të jetës,
të përcjellurit, të ndjekurit,
të privuarit nga kjo hapësirë fryme,
ata me nekrologjinë
e frymëmarrjeve të pëlcitura
në kush e di cilin çast të kobshëm
mbi truall,
qirinjtë e ndezur të rrugëve
dishepujt e dritës së rrugëve
apo shënjtorët e rrugëve të Dritës-
Ata, Lavdi Paçin !
15.
Ranë të puthin Tokën
një grusht dhe të shtrenjtë
për një buzëqeshje fëmijërore,
furtunave të krisura
gozhufin e shpirtit ua kthyen
hodhën rrufe klithmat
drejt shtëllungave të mnerit
e bulëzuan në çdo pip
nëpër çdo degë
nëpër çdo rimë të ndrydhur
këngësh,
ata e shkrinë
ngjyrën e gjakut
me brumin e ditëve që do vinë
që të gatuajnë
me tërë qenien
Buken e Kuqe të Lirisë !
16.
Se Kosova e thotë fjalën
pa iu dridhur buza
dhe vdes
te këmbët e mendimit të vet
si para lterit,
nuk pranoi kurrë
baltën e fjalëve
që s`ia deshi zemra-
Kosova
është tempull i flijimit
për të vërtetën !
17.
Më kot çirren
fantomët e natës
pështymën e mykur të shekujve
më kot e gjuajnë
mbi fytyrën e Diellit,
fantomët e vdekjes-
të mbështjellurit
në hekur e pancir,
në mjegullnajën e mizorisë-
Kosova
flet e vdes burrërisht !
18.
Pranë secilës pikë gjaku
ndizet një Kujtim
pranë secilës pikë gjaku
ndizet një Dritë
dhe me të gjitha
v e t ë D I E L L I !
