MAJLINDA BASHLLARI
Majlinda Bashllari u lind më 29 maj 1970. Ka mbaruar studimet në universitetin Aleksandër Xhuvani në Elbasan. Qysh prej Majit të vitit 2001 jeton në Toronto, Kanada. Shkruan poezi, prozë dhe essé. Bashkëpunon me revistën letrare ARS.
Ka botuar librin "...një udhë për në shtëpi”, Tiranë 2007, prej të cilit janë shkëputur këto poezi.
DASHURI GRUAJE
(Made in Ballkan)
Netëve, që më së shumti nuk janë as të ujkut,
as të hënës, qiellit i falem,
por burrin mbi vete dua.
Si një lakuriq të madh natë që mbështjell
Me flatra, një llampadar drite
Krejt i verbuar kërkon të arrijë në vatrën e fundit të zjarrit…
Pse mua, i hukas veshit dhe pres të dëgjoj se
përveç meje të gjitha vashat bash si motra
po i duken… E fikur, por e nxehtë, i verbër por i uritur,
Nisemi, territ t’i dalim matanë, netëve
që s’janë as të ujkut,
as të hënës.
Kur gjumi e kaplon, nxjerr syrin mbuluar
nga floku i njomur.
Atje në terr, përtej shpatullës së tij
Ruaj mos shfaqet ndonjë nga ato,
Motrat.
ATDHEUT
Rrallë flasim të dy. Mbrëmjeve Ti vështron yjet
Përtej çatise, unë hetoj si thinjesh në tëmtha.
Sfilitur për gjumë, por s’dua të fle
Më tremb e njëjta ëndërr,
Ku unë jam fëmija,
braktisur pa asnjë shpjegim
prej Teje.
SONTE NUK VJEN ASKUSH…
Nëse e sheh veten duke u kacafytur me vetminë
ti nuk je vetëm. Dhe prape je vetëm.
Kaq shume vetëm.
Larry Kersten
Sonte nuk vjen askush …tryeza rri shtruar,
një pirg me rroba të palara dergjet më tutje… ka ditë.
Rrëmuja ime, kontribut modest
në kaosin e përbotshëm…mendoj
dhe tinëzisht ia kthej shpinën.
Siddharthën* vështroj tani,
gozhduar në fletë standarde, brenda
një ndërtese standarde këtu në North America…
shkrep si e zeza mbi të bardhë,
pelin mbi plagët në kokën time…
flokë sensitivë, lëkurë nervoze,
ka muaj që ju pres të shëroheni,
gërricur, gjakosur, përtharë,
më ktheni në dashnore të vetvetes,
më mbani lidhur më të
si në zinxhir martesor,
falë saj, pak e kam vrarë mendjen
pse në mes të gjashtë miliardë të gjallëve,
Sizifi është çfarë dua,
Mos dil nga legjenda… i lutem
dhe shkëmbi i mbetet në shpinë,
se dashuria… jo se na mban në jetë,
por drejt vdekjes s’na hedh,
pikërisht nga ajo majë mali
ku ti arrin çdo mbrëmje, me shkëmbin, që pastaj
vetë e rrëzon drejt zemrës…
*Siddhartha- vepër e Herman Hesses
DIÇKA PA LIDHJE PËR GJËRAT E TRISHTUARA
Nganjëherë, nëpër gjumë ti zgjat dorën
të më prekësh diku nën sqetull...
të dy trishtohemi
për arsye krejt të ndryshme
ti për friken mos ka mbirë ndonjë flatër
unë me tmerrin mos ndonjë gjëndërr
shfaqet dhe ma kthen në hi, ngjitjen...
çdo gjë bëhet njësh atë çast,
udhët dhe parqet, kullat dhe ujërat,
bëhen fije dhe gjilpërë që qepin grykën
e një thesi të zi.
Ty të dhemb dhembja jote dhe vazhdon
të trishtohesh, të më thuash
se në vend të zemrës kam një copë gur,
se nëpër gjumin dhe ëndrrat e mia,
përqesh trishtimin tënd.
Nuk di ç'të them asgjë për këto...
pa lidhje tani mendimi për gruan e çalë...
çala si ngjala, këndojnë ende
tek mejhanet e vjetra,
dhe zhduken fjalët, si hijet mëngjesit
Vrapojnë... fluturojnë... huh, jo.
...Ky s'është fluturim. Kjo orë mbi tryezë
tepër të shkurtër e ka njërën këmbë...
FRAGRANCË...
Kisha vdekur një pasdite të hënë për ty.
Unë - isha zonjusha udhëtare…
e rrethuar nga dunet e shkretëtirës
ankohesha për rërën që hynte
mes gishtërinjve të këmbës.
Ishte një i nxehtë që të shtypte
si siset e një gruaje trashaluqe
dhe shume larg... (sa ëndërr dukej)
vareshin litarë të ujshëm
Papritur më tmerroi ulërima jote
Krifa jote zemërake lëpinte dunet
pas hapave të mi
Çfarë stuhie e dashur, senzuale
zëri yt, prekja jote,
gjurmët e hidhura mbi lëkurë,
flaka, mërzia, ankthi dhe tortura
Unë - zonjusha udhëtare…
i shihja të gjitha
vdekjen time dhe vajin tënd
shkretëtirën dhe ujëvarën
të ftohtin e vetmisë dhe vapën e turmës
urrejtjen dhe dashurinë e varrit.
Mbyllur - gjithë dëshpërimin e burrit
në një tingull të shkurtër -
gjithë dashurinë e frymës në një çast të kalbur...
SI U BËMË KËSHTU, ESMERALDA…
(Për E. Bardhin)
Si u bëmë kështu, Esmeralda...
Dikur ndjenim yjet që digjeshin
në një ekstazë mentale të lumtur
mbështjellur nga pluhuri i tyre
përqeshnim pluhurin e rrugëve
stërkalat e baltës pas rrobave
thashethemet konfuze të miqve...
Me dy gota ponç portokalli
cigare elegante ndër gishta
i mbysnim duke qeshur
dhe -"Goodnight Moon1" për ty, e dashur
(për mua që po nisesha përtej Hënës)
Si një kafe që s'mund ta pi në këmbë
si një fetus që s'lindet që në ngjizje
kështu është malli im për ty, e dashur
i tillë që s'mund të shuhet fjalësh elektronike
Janë trashur mjegullat përreth nesh
horizontet vriten përditë -
kuaj të egër, të pazbutur...
Si u bëmë kështu, si u bëmë
si të rënë në humnerë
drejt yjeve sytë i mbajmë
por sa i largët,
sa i paarritshëm pluhuri i tyre
sa e egër…
sa e huaj hungërima e Hënës
që nuk perëndon më prej kohësh...
1 Goodnight Moon - Natën e mirë, Hënë (fusnotë nga s.g.)
IKONA
Kishe qenë përherë aty
me shikimin e keqkuptueshëm të një ikone.
por unë isha lodhur nga zbërthimi i miteve
dhe kënga e sirenave
Sa kish nisur të plaste ujë në anije
dhe flaka e vdekjes digjej
në sytë e marinarëve
Kishe qenë përherë aty
për të ma kujtuar se
ndër njëmijë çelësat që mbaja në duar
asnjëri nuk ishte i duhuri,
por në dëshpërimin dhe ankthin tim
s'munda të shoh se dyert ishin të hapura.
Mjaftonte të shkulej një stuhi gjaku.
Kishe qenë përherë aty
për të më shkundur… se
duhet t'i trembesha fitores më shumë sesa humbjes
por mrekullia qëlloi më e gjallë se e vërteta
dhe dëshira më e fortë se frika
Kishe qenë përherë aty për të më thënë se
syri është pengesa që vonon kohën
por atëbotë ikonat i varnin në mure
dhe i gëzoheshin arit të kornizave
Nuk e dija se ikonat kishin zemër
nuk e dija se të verbërit shihnin të përtejmën...
ÇFARË I URREJ MË SHUMË NJË DITE
Çfarë i urrej më shumë një dite -
Është mënyra se si ajo më shfaqet
me sy të skleposur si cerkat kafe në muret e wc-së
frymën e hidhur që fishkëllen mes buzëve
si era e janarit në plehrat e arixhinjve të Rrapishtes
Çfarë i urrej më shumë një dite -
Është kaosi i dhomës që më sfidon
vuajtja të gjej veshjen e duhur
flokët që kurrë s'iu bindën talentit tim
shpërndarë si sprija në qafë dhe supe
Çfarë i urrej më shumë një dite -
Është pickimi në gjoksin e djathtë
ai teli jeshil që dridhet në sy
ajo zile telefoni si cërritje e ngordhur
që s'më thotë kurrë ndonjë gjë të bukur
Çfarë i urrej më shumë një dite -
Është gjatësia dhe shkurtësia e saj
është drita dhe mugëtira e saj
është hutimi dhe pazotësia e saj
për t'më dhënë një mbrëmje të ëmbël
Çfarë mund t'i mbetet një dite -
Pas gjithë këtyre urrejtjeve… !?
FANTAZMAT E FSHEHURA
Qeshem me frikën e tim biri
prej fantazmave që fshihen në dollap
I them: Janë fëmijë të humbur
që duan të luajnë.
Ushtarë të lodhur në luftra yjesh.
Mbretër me shpata të thyera
dhe princesha që presin të martohen
sapo të dëgjojnë trokun e kalit të argjendtë.
Janë fshehur në dollapin tënd, shpirt
derisa të kalojë stuhia
dhe në cepin e dritares të shkrepë
një mëngjes bukurosh.
Atëherë do të shkojnë në pyll
ku kështjellat shemben e ngriten
si bregut të detit në verë.
Ndërsa të qetë atë e merr gjumi
me thonjtë kapur fort pas mishit tim,
shoh Friken të shtrihet pranë meje
me gisht më tregon drejt pyllit të zi
fantazmat e varura në degët e pemëve...
PROZAIKE
I hëngrëm dyzetmijë të vdekur për drekë
na çorrën zorrët ca kocka të patretura mirë
por më në fund, i hëngrëm.
Varrezat e përbashkëta nuk janë kurrë më madhështore
se ndërgjegjja jonë
më të thella se stomakët tanë
dhe ç'është e vërteta
aspak më konspirative se gjuha jonë
gjithnjë i nxjerrin mbeturinat e festave në sipërfaqe.
Cili është kuptimi i zhvillimit
kur ne mbetemi po ato egërsira…
që thuhet se gjalluan miliona vjet të shkuara
Vetëm centimetrat e trupit dhe vitet e jetës
janë rrudhur si lëkura e shagrenit të Balzakut.
Mos ndoshta, prandaj im bir, Aleksandri
ka zgjedhur të dashurën nga fisi i dinosaurëve.
Ah, ndoshta ajo i duket…
më e bukur, më e ndjeshme, më e ëmbël
se Anxhela që jeton një derë më tutje
Në heshtje i jap një bekim të frikshëm
Unë, mëma-madre-materia…
Që akoma besoj tek Dashuria por jo tek Njeriu.
LAJME LUFTE NË TRYEZË
I hëngrëm dyzetmijë të vdekur për drekë…
Varrezat e përbashkëta nuk janë
më madhështore se ndërgjegjja jonë,
më të thella se stomakët tanë,
më konspirative se gjuhet tona. Gjithnjë i nxjerrin
mbeturinat e festave në sipërfaqe.
Cili është kuptimi i zhvillimit
kur ne mbetëm po ato egërsira…
që gjalluan miliona vjet të shkuara
Mos ndoshta, prandaj, im bir, Aleksandri
ka zgjedhur të dashurën nga fisi i dinosaurëve?!
Ajo i duket…
më e bukur, më e ndjeshme, më e ëmbël
se Anxhela që jeton një derë më tutje.
Në heshtje i jap një bekim të frikshëm,
Unë mëma-madre-materia,
Që ende besoj tek Dashuria
Por jo tek Njeriu.
DHJETOR I NGRIRË
Në gishtat e mi dhjetori ka ngrirë
Rruga fryn erë, tym del nga gjaku
Në grykë përvëlon shpërfillja e shkrirë
Zi e akullt…
Më kyç e më shkyç pas portash cinike
Më vdes e më ngjall në role të reja
Mbi flokë një kurorë si brirë drenushe…
Si thonj rrufeje
Ç’po bëhet, më thuaj, po vdesim dhe ne ?
As dhimbje, as lot, ky fund pa maraz
Dhjetori ka ngrirë, rruga fryn erë,
Zi buzagaz…
KJO DORË E TRISHTIMIT SHTRIRË
Kjo dorë e trishtimit shtrirë
delfin dashurie në rrjete
ah, ato shkëndija të kaltra si yje
mbi të zezën e gjatë te flokut
Si nuk i sheh si shpështillen
udhët e zemrës
çastin kur shkel mbi to?!
Vjeshtë e hutuar
Vjeshtë e vonuar
Zemra ime s'rron këtu...
MBRËMJE VERE ME ZONJËN VENUS
Zonja Venus prek flokët e mi
ndërsa kotemi në verandën e saj këtë mbrëmje vere
Dhe kur thotë: sa të rëndë, sa të mëndafshtë
Ajo prêt që shikimi im i lodhur
Të kthehet në tinguj
Jam angësht, kam rrahje të frikshme në gjoks
Mbrëmja djersin nëpër gjethe…
Vera dehet në gotë…
Zonja Venus gati më bind se s’ka pikturë më të rrallë
Se një lule në shkretëtirë
As gjë më të ëmbël
Se jugu i një vendi…
Ndërsa thotë këto ajo prêt nga unë
një përgjigje kushedi sa të re
Sa të padëgjuar
Por mbrëmja është e nxehtë.
Dhe fjalët njësoj si flladi sonte nuk vijnë…
...Ajo prek flokët e mi të mëndafshtë
Unë - thekët e shallit të saj të zi,
...ngadalë....duke përtypur kockat e fjalëve të pathënshme
Dhe s’ka si t’a dijë se pamundësia
Për të gjetur një gjilpërë
Që t’më lexojë vijëzat e holla në lëkurë
E të shpërthejë gjithë meloditë si në një pllakë gramafoni
Po më grin përbrenda…
KUR TRISHTOHESH TI....
(Markos)
Nuk dua të trishtosh që sot, biri im,
Qielli yt është ende prej kristali,
Kur një njollë shoh aty a gërvishtje nxin,
E fshij shpejt me një puthje malli.
Ti, shpejt do lundrosh i vetëm, shpirt,
Nëpër dete a ujëra të thella,
Ndërsa unë krejt e verbër nga frika për ty,
Do rrëfej përralla të vjetra.
S'po të tremb që tani se ka dyer që s'hapen,
Ka dritare nga ku s'hyn dot dritë,
Se një Circe do njohësh, do ndjekësh Itakën,
Si farin e dashur të jetës
Do qash e do qeshësh, do vdesësh e ngjallesh,
Brenda çastit kur burri rritet,
I lidhur pas fjalës, që shuhet me fjalën,
Rrëzohet dhe ngrihet...
Do kesh kohë për të gjitha këto, shpirti im,
Qielli yt është ende prej kristali,
Kur një njollë shoh aty a gërvishtje nxin,
Shpejt e fshij me një puthje malli....
SE TI NGA FIS LUANËSH JE...
(ninullë për një djalë të vogël
me emrin Aleksandër)
Mbi prehrin tim një kokë e vockël
Në ëndërr zhytet dalëngadalë
Hyjni e ëmbël dashurie,
O mjalt’ i mallit tim të parë.
Ti dridhesh shpirt, i vogli im
Ç'gjarpër a shtrigë pas të ndjek?
Shtrëngohesh fort pas gjoksit tim
Dhe doçkat fort e fort përpjek
Kur hijet gjumin po ta mbysin,
Pse s'del nga ëndrra, biri im?
Dhe qesh me diellin, loz me lulet
Fërkohu trupit, flokut tim.
Por ti m'i hedh pas qafës sime
Dy krahët e njoma si gjerdan
Damarë të kaltër pulsojnë fort
Një rrudhë e vockël ballin çan
Se ti nga fis luanësh je
Dhe shtrigat fort i kap për fyti
I mbyte shtrigat, biri im
Si Herakliu gjarprin mbyti.
Se ti nga fis luanësh je...
PËR SHPIRT TË FJALËS
(gjuhës amë)
...shemben përditë -
buzëqeshje të djegura,
rrokullisen si lotë dashurie,
të nxehtë, të hidhur.
Fjalët!
I ndjekim me sy si largohen prej nesh
si vrapojnë... si rrëzohen
arrati e mbushur me pengje
sfungjerë që fryhen e shfryhen
udhëve emërhumbura...
...Oh, po vjen ai muzg
kur ngjyrat do mblidhen lëmsh
pa e bërë më kurrë ylberin,
pikën e smeraldtë të vesës
mbi fijen e barit...
unë e di se atëherë
ti do më betohesh
për shpirt të atyre Fjalëve!
SHKURTOHEN UDHËT
...shkurtohen udhët.
Si zemra ime mblidhet
e pashëruar prej habisë,
Dashuria...
Nga një cep i dritares
sheh si sfiliten,
gratë dhe burrat e vegjël,
tek shtyjnë portat e rënda
te madhështisë...
Rrëmujë...
Me jepni pak durim, ku dreqin me ka humbur
Ta bej pa shfryre ndaj fatit dhe kete copez rruge
Me shpirt nder dhembe vras sherrin e foshnjes qe po rritet
Dhe plakes qe rregjohet me vdekjen brenda trupit
Sa here u nisa vetem, me shpirtin e trazuar
Pa frike, pa ankth, me shpresen se ujku gjithnje vdes
Fillimi me mahniste, me kallnin tmerrin fundet
Fustani i kuq i vajzes nen luleshtrydhe mbet
Rrugicave te varfra, kercasin taka fjalesh
S’ka zjarr te zhduke per fare artritin e kercijve
Dhe mbetet pezull jeta, dhe pezull shtrihet vdekja
Atje ku lumi kalb kepucet e qytetit
Dhe s’di c’te qaj me pare, shtepine qe po rrezohet
A shpirtin qe teposhte po shkon me rrokullime
Ne kafenene perballe, nje vashez shtremberohet
Mes tymit te cigares, padashka zberthen gjine
S’me qahet, them te drejten, helmuar jam ne lote
Jam demode ne kohen kur ari quhet diell
Mes librash zhytyr rri, mundohem ne te kote
Mos gjej si rastesisht, ku shkon kjo dreq anije…
Dilemë…
Dheu im-plumb i ngulur zemres
Pelin i hidhur per stomakun tim te brishte
I kapur semundshem pas bishtit te shpreses
Verdhojne pas dyersh vello merzish
Sa e zeze balta qe te kemi hedhur
Sa i trashe dhjami i ligesise
Je kaq ndryshe poshte baltes dhe dhjamit
Si i bukuri David
Duhet pritur te shkojne vitet tutje
Dhe nje mengjes te kthjellet si pas nje stuhie
Te rizbulojme serish bukurine tende
Si nen rrenoja, qytetet antike?
Apo balten të pastrojme siç pastrojme qoshet e botes
Dhe të shohim cipen tende qe shndrit ne diell
Por me ze frika se s’do mbetem pa ndotur
Dhe tere jeten do vjell…
Muret…
Perdite ngrihen mure drejt kupes se qiellit
Si kulpra gjigande betoni dhe xhami
Pergjumur shtepiza sheh endrra te diellta
Te vrara si bari prej egjres dhe gramit…
Perdite ngrihen mure te nervet, te mishte
Ne trurin e trembur nga Gjyqi i Fundit
Mekate naive. Mundim i trishte
Instiktesh, therrmuar nga pesha e mureve
Dhe qeshet njeriu, skermitet nder dhembe
Qeshu, i gjore, … dhe kur jashte nxiron
Se jeta zgjatet…(Domethene zvarritet)
Nen hijen e mureve xham e beton
Deshira zgjat veshet, kurioze e semure,
Te gjuaje teori qe i vijne per shtat
Me zell rrezon mure, te tjera ngre lart…
Shtepiza po shuhet ne grahmen e fundit
Ti gjendesh nje dite nga mure rrethuar
Çuditesh sa shpejt u bene labirinth
Dhe daljen kerkon mes ankthit gerryer
Dhe frikes, se e ke humbur perjetesisht….
Flowers of disgrace
… as in a delirium I try to explain
the importance of playing the piano, but
I can’t sit in front of him,
afraid that in my blurred eyes he will see
puddles of overwhelming sadness…
The sounds of the sonata arch over this earth
where a woman’s life can be cut off like a flower,
like the dark flower of hope…
… God, where is all this junk coming from,
this poison like a black-as-death coffee?
Where do these flowers blossom?
Why do they do not become insane?
What tables do they beautify
through endless summers and winters…
Fly, black bird,
Across the bloody sky of the East,
Beyond the fog of November,
Where the smell of disgraced flowers
And the sharp claws of the gardener
Will never reach you…
Call me
Call me, if your voice is still vibrating
And your soul is falling down like an oak.
Under your legs, the land is so muddy
And the trees are so shocked
Dim...Cold...This sad emptiness
And the sharp squeal of the bat
Bump into your lovely hair
In the cave of the absent-mindedness
Sunshine...Hot...A scared brightness...
It's coming a sound like a cracked diamond
The last skin of the patience is piercing
From a rotten word
We froze and melt like the old roofs
Like the trees...the seasons...the stones
Call me, if your voice is still vibrating
And your soul's falling down like an oak.
Tango
I want to die inside of you this night
Under the flames of the candles and the white lilies
I gulp down the fall of tears...The sadness is sleeping
In the lap of a dream and of an old tango.
I want to die this night like a butterfly burns up
I like to be cheated by the light of the candles
I turn round and round you, oh God, how beautiful!
I want to die and death seems to me to be of gold.
But I don’t want to disappear forever; even dead I want to feel
How your hand trembles around my waist
The lilies, the candles, this sad tango tell me
This night will go away just like the others...
...The knees are getting colder, lost in reverie I hold tight with fingers
the angry lilies, the candleholders with melted wax
Where did you go tango? ... Now I can hear just hoarse voices...
It would have been better dying inside you last night
