Jorgo Sofokli Telo, i lindur në 6 janar 1945 në fshatin Konckë të Zagorisë (Gjirokastër), pas shkollës së mesme pedagogjike, mbaruar në Gjirokastër në 1963, vazhdoi studimet e larta në Institutin pedagogjik “A. Xhuvani” në Tiranë, fakulteti gjuhë-letërsi-histori, të cilin e mbaroi, duke përftuar diplomën e mësuesisë në vitin 1965.
Veç profesionit u angazhua tërësisht vit pas viti në veprimtari kulturore në shkollë e në fshatrat ku punonte si mësues, duke krijuar humor e satirë si lëndë e parë për estradat, koncertet tematike, krjoi shumë librete për mbasditet argëtuese, sidomos skeçe, parodi, kuplete gjer te tablo të zgjeruara; ndërkohë shkruante poezi, duke startuar qysh në vitet e arsimimit shtatëvjeçar e më tepër në të mesmen e të lartën, si pjesëtar ì rretheve letrare. Mjaft nga shkrimet në poezi a prozë ì niste që të pasqyroheshin në organet e shtypit të kohës që nga gazeta “Mësuesi”, “Zëri ì Rinisë”, “Hosteni” e gjer te organet periodike të rrethit, “Pararoja”, më pas “Java” e “Dita Jug” apo “Gjirokastra”, “Policia pranë” , duke shtuar edhe kontributin si redaktor apo zëvendëskryeredaktor ì gazetës “Pegasi”, organ ì Lidhjes letrare me të njëjtin emër ku Jorgoja vazhdon të jetë aktiv ì papërtuar e prodhimtar.
Ka shkruar dhe për gazeta të tjera rajonale.
Kontribut më të spikatur, ku është nderuar dhe me çmime, ka dhënë në fushën e krijimtarisë rapsodike.
Në periudhën para vitit 1990 u përpoq të botonte librat e parë, por ndeshi në zvarritjet burokratike të kohës e individëve redaktorë, që ì nxirrnin arsye nga më absurdet, por që ia prenë disa herë hovin krijues e sidomos atë botues Jorgos mjaft prodhimtar në fushën e letrave në vitet rinore të tij.
Vetëm në vitin 1998 mundi të nxirrte librin e parë poetik”Evë, moj, si u gënjeve?” që u pasua pas një viti me 3 libra të tjerë radhazi: “Bubushi e Dikushi” (poemë humoristike për fëmijë”, “Babi, keq mos të të vijë!” (poezi për fëmijë), “Verë dhe uthull” (fabula).
Kurse në vitin 2000 nxori librin e dytë poetik “Klithja e yjeve”; në vitin 2001 vëllimin e tretë poetik “Tingujt e shpirtit”. Vëllimin me epigrame “Humorpipereska” dhe librin me lirika: “Kumte dashurore” e nxori në vitin 2004.
Kurse në vitin 2005 doli me dy vëllime të tjerë: poemën epiko-lirike “Sfidanti legjendar” dhe romanin e parë “Hedhja e zareve”.
Në vitin 2007 sapo nxori fantareportazhin “Mysafirët e rinj të Çajupit” ose “Intervistë me Babanë e “Baba TOMORI”- t” dhe “Kush ì gjen, të lumtë ì them” (gjëegjëza e pyetje lodruese për fëmijë)
Në vitin 2009 botoi librin ''Diloiada'' (Poemë-Baladë), dedikuar familjes më të madhe zagorite e njëkohësisht më të persekutuarës nga vitet '44 e gjer në '90.
Ka mbaruar së hedhuri në kompjuter një vëllim me fabula e ka gati një vëllim me poezi të stilit “Hajku” si dhe një tjetër me novela e tregime e dy poema për fëmijë, por që mbeten hëpërhë dorëshkrime në sirtar për vështirësi mundësimi për botim e shtypshkrim.
Ndërkohë edhe si studius ka përgatitur përsiatjen e zgjeruar”E folmja zagorite porsi një flladitje” e të tjera dorëshkrime në miniaturë…Ka redaktuar mjaft libra që janë botuar prej disa autorëve të jugut.
Pasionin për të kontribuar në fushën e letrave e ka të pareshtur edhe pse përballet me pengesat e ligshta që ì sjell sëmundja e rëndë prej vitesh, duke u kapur fort pas kurajës, sedrës e dhuntisë për të shkruar e sidomos te dashuria dhe respekti për jetën.
Ka marrë pjesë edhe në dy konkurse ndërkombëtare në Greqi, ku ka fituar një çmim të dytë me fabul e një çmim të parë me poezi-poemth, respektivisht në vitet 2005 e 2006.
Aktualish edhe pse po hyn ne 65 vjetorin e lindjes se vet eshte nje mik i denje i internetit dhe ka dy Website ne te.
Njeri ka adresen: www.jorgotelo.tk; tjetri eshte ne riparim dhe eshte nmarre persiper performance e mirembajtje nga gjakovari Uke Zenuni me banim e pune ne SHBA.
Ç’KEMI THËNË E STËRTHËNË?!
A mban mend, hënëz e ngrënë,
Ç’kemi thënë
e stërthënë?
Sy ndër sy ndenjëm parmbrëmë,
Ç’kemi thënë
e stërthënë?
Përmbi bar te molla tëndë
Ç’kemi thënë
e stërthënë?
Folëm pak edhe diç bëmë…
Ç’kemi thënë
e stërthënë?
Na spërkatën zogjt’ me këngë.
Ç’kemi thënë
e stërthënë?
DEHUR NGA BUKURIA
Brenda kopshtrave të mia
Sulet vrap ujët nga vija.
Ç’i përdredh degët hardhia!
Luleplot vishet kajsia.
Dehur-o nga bukuria.
Refreni: (pas çdo vargu)
Rrituni, rrush e kajsi,
Kokrraplot me ëmbëlsi
Për mua dhe miqt’ e mi.
GUDULISJET
Vashë me fustan të bardhë,
Fap me sy, çëk – me qepallë.
Gudu-gudu-gudulia
Prush i ndez ndjenjat e mia.
Ku gjen më bukur, moj mike
Nat’ e dit’ me gudulisje!
Gudu-gudu-gudulia
Prush i ndez ndjenjat e mia.
Një gudulisje nën dorë
Ma jep me gishtin e hollë.
Gudu-gudu-gudulia
Prush i ndez ndjenjat e mia.
Me gudulisjet në injë
Sytë tanë vetëtijnë.
Gudu-gudu-gudulia
Prush i ndez ndjenjat e mia.
Le kur gudulis në buzë
Me buzët e tua shpuzë!
Gudu-gudu-gudulia
Prush i ndez ndjenjat e mia.
Vitet vinë edhe ikin.
Gudulisjet ndezin shpirtin.
Gudu-gudu-gudulia
Prush i ndez ndjenjat e mia.
PËRKËDHELITË
Dhelet e përkëdhelitë
Gosti janë për të rinjtë.
Kalon koha kili-vili…
S’i kursen këngët bilbili.
Kili-vili ikin orët…
S’njohin të velur rinorët.
Me kilikosje, përkdhelje
Edhe pleqtë s’kanë velje.
Ku ka mëri dhe urrejtje
Shteron jet’ e kësaj jete.
Me gaz e përkëdheli
Kalon shpirti mrekulli.
VOGËLUSHES
Sumbull e kësaj mëhalle,
vogëlane, vogëlane,
sumbullesha bukurane!
Para meje hapin ndale!
vogëlane, vogëlane,
sumbullesha bukurane!
Mos u ngut, ec me ngadale!
vogëlane, vogëlane,
sumbullesha bukurane!
Eja tek unë përfare.
vogëlane, vogëlane,
sumbullesha bukurane!
TESPIET
Duke ndenjur ndënë hije,
Rri e numëroj tespiet.
Tejembanë syt’ i shpie.
Stepem prej një bukurie.
Shpejt më njohu bukuria:
Lastarja nga Zagoria…
Sikur m’u kthye rinia.
Ç’U BËRE, MOJ DJALËRI?
Sa shoh veten në pasqyrë,
Sepse ,mbetem si i ngrirë.
Më tremb çdo rrudhë e çdo thinjë.
Mbetem me duart në injë.
Rri e fërkoj ndonjë brinjë.
Pres i ngeshëm pleqërinë.
Ku ta gjej prapë rininë?
Ç’u bëre, moj djalëri?
Vetëm shpirtin kam si ty.
PILIVESA
Dole herët në mëngjes,
Ç’ke, moj pili-pilivesë?!
S’lave dot as syt’ e zes.
Ç’ke, moj pili-pilivesë?!
Nuk i the një fjalë Nënesë.
Ç’ke, moj pili-pilivesë?!
Shkove në ledh të bahçesë.
Ç’ke, moj pili-pilivesë?!
Atje të priste një shpresë…
Ç’ke, moj pili-pilivesë?!
Bukuroshit i dhe besë…
Ç’ke. moj pili-pilivesë?!
KËMBËMBARI
Kur komshiu u martua,
isha një fëmijë i shtruar.
Në mushkën e nuses flokverdhë
Më rrotulluan tri herë.
Më zgjodhën si këmbëmbarë,
që të bënte nusja djalë.
Këmba ime mirë ngjiti:
Tre djelmosha nusja rriti.
EJA, THËLLËZË E DËLLËNJËS!
Malin zbret, mbushur me këngë,
Krahëshkruara thëllëzë
Eja, thëllëzë e dëllënjës,
Të dy tok t’ia marrim këngës!
Të pres te pjergulla tëndë,
Ku kam pjekur ca gështënjë.
Eja, thëllëzë e dëllënjës,
Të dy tok t’ia marrim këngës!
Të gëzuar ç’ma ke zënë,
Ma rrëmben shpirtin të tërë.
Eja, thëllëzë e dëllënjës,
Të dy tok t’ia marrim këngës!
Edhe zogjtë t’i mësojmë
Thëllëzorçen mos harrojnë.
Eja, thëllëzë e dëllënjës,
Të dy tok t’ia marrim këngës!
SHTEG PËR DASHURI
CJAPI:“Ftujake, pse m’u mërzite?
Unë të ndolla, ti më ike…
Syndërsy fjalët përplasen
Cjap larani me ftujaken.
FTUJA:“Cjap, o cjap vetullkafenjtë,
Mos m’u sul me brirë përpjetë!
Syndërsy fjalët përplasen
Cjap larani me ftujaken.
CJAPI:“Brirët janë lezeti ynë.
Me ta mbrojmë dashurinë.
Syndërsy fjalët përplasen
Cjap larani me ftujaken.
FTUJA:“Cjap laran, ç’e merr me vrap?
Nuk më kap dot me inat.
Syndërsy fjalët përplasen
Cjap larani me ftujaken.
CJAPI:“Lëri nazet, moj ftujake!
Të pres të më vish pasdarke!
Syndërsy fjalët përplasen
Cjap larani me ftujaken.
URATA DHE SOPATA
Një këng’ e vjetër ç’na thotë,
Për një prift me leshrat – okë?
Merrte rrugën për korie.
Mblidh e ha lajthi nën hije.
Tutje-tëhu syt i vërviste.
Na pa një sopatë nazike.
Sapo u kthye në fshat.
Rrotull seç iu mblodhën gratë:
“Na kthe sopatën, uratë!”
Që t’ua kthente, kujt i humbi,
Diç kërkonte Toto-lumi…
“Në doni, t’u jap naxhaken,
Më jepni buzën dhe faqen.”
“Ç’na kërkon, more i marrë,
Kur ne kemi burrat tanë?”
E PËRPIKTË NË TAKIME
Sot të dua, mikja ime
Të përpiktë në takime.
Ta thashë troç që në fejesë:
“Lyp nga vetja korrektesë.
Nëse njëri-tjetrin duam,
Ta nderojm’ kohën e çmuar.
MARRIM KËNGË THËLLËZORE
Djali:“Brodha malet rrëzë më rrëzë,
Sa të gjeta ty, thëllëzë!
Të dy:
Ref: “Thëllëza dhe thëllëzari, rritur-o me ujë mali
Marrim këngë thëllëzore, rrethuar nga lule bore. 1)
Vajza:
“Thëllëzar, me ç’të njoh unë,
Bukur do plekset kjo punë…
Djali:
“Do të t’mbaj thëllëz e borës
Si në pëllëmbë të dorës.
Vajza:
“Thëllëzar, sa t’më kesh mua,
S’do lëmë dallgë pa kaluar.
Djali:
“Me merak do rrisim zogjtë
Shëndetmirë, krahëfortë.
Vajza:
“Të pandarë na do jeta
Në t’përpjeta, tatëpjeta.
EJA, LOZIM PUÇI – PUÇI
Kolopuçja, kolopuçi
Nisën lojën puçi – puçi.
Ç’lojë e bukur
puçi – puçi!
Ç’u kënaqën me lëng mushti
Ndezën lojën puçi – puçi…
Ç’lojë e bukur
puçi – puçi!
Gjyshja plot gotat ua mbushi
S’ndalej loja puçi – puçi…
Ç’lojë e bukur
puçi – puçi!
Presin prapë të piqet rrushi,
Të fillojnë puçi – puçi.
Ç’lojë e bukur
puçi – puçi!
KËRTHINJA
Sa të pashë, ma dehe synë,
kërthinjë e mira kërthinjë!
Në zemër më paske hyrë
kërthinjë e mira kërthinjë!
Për ty nisa gjuetinë.
kërthinjë e mira kërthinjë!
Kalova brinja, shkëmbinjë,
kërthinjë e mira kërthinjë!
Seç të gjeta në lëndinë.
kërthinjë e mira kërthinjë!
U takuam me dëshirë.
kërthinjë e mira kërthinjë!
Hapëm shteg për ardhmërinë.
kërthinjë e mira kërthinjë!
Syt’ e duart na djersinë.
kërthinjë e mira kërthinjë!
Buzët seç na farfurinë.
kërthinjë e mira kërthinjë!
Për dasmën gjetëm ujdinë…
kërthinjë e mira kërthinjë!
PRUSHI I DASHURISË
Qoftë natë, apo ditë,
Dashuria nis tek sytë.
Buza-buzën e rrufis
Ndizet prushi i dashurisë.
Në shteg buzësh varen fjalët,
Siç varen në gjoks gjerdanët.
Buza-buzën e rrufis
Ndizet prushi i dashurisë.
Fjalët rrënjët kanë në zemër
Te një nuse , te një dhëndër.
Buza-buzën e rrufis
Ndizet prushi i dashurisë.
Jetë të gjat’ ka dashuria,
Kur merr drit’ nga Perëndia.
Buza-buzën e rrufis
Ndizet prushi i dashurisë.
DASHURI QIELLORE
Dy re zënë dorë për dore…
Dashuri krejt qiellore.
Ngjajnë retë si në garë,
Sa të zbrazen nga një barrë…
Njëra re që qe ezmerkë
Shiun nisi tatëpjetë.
Reja tjetër – lozonjare
Mashkull qe o shterpë fare.
Është verë, verë e nxehtë.
Mbetëm ne me syt’ përpjetë.
Nuk shikojmë fresk e shi,
Po s’bënë retë dashuri!...
Dhe zërin ngritëm përpjetë.
Me gjith’ shpirt uruam retë…
VAJ SYLESHËT
Hapni syt’ e hapni veshët!
Droga,droga – ja,
Droga, droga – jo,
vaj, syleshët!
Botës ç’iu shtuan syleshët
Çfar’ gatuan katraveshët…
Dhe të sotmit e të djeshëm,
Xhepat okë e boll të ngeshëm
Ata gjetën, çfarë deshën…
Shpuan damarët rrufeshëm.
Miell të mallkuar ngjeshën.
Qejf kërkuan, qejfin deshën.
Në fillim qeshën sa qeshën
Pastaj një nga një u zhveshën.
Seç u bënë si gollomeshët.
Nuk vonoi e u ngërdheshën.
Keq me vdekjen u përleshën
Ku i çon mushka kaleshët?
Botëgjorën ç’e përsheshën.
Droga, droga - ja
Droga, droga – jo
Vaj syleshët!
Stop, syleshët!
LESHNAJË
Në stanìn ku gatuheshìn lìgjet e yjeve
u mblodhën ngutshëm
shenjat e “Zodìakut”:
që nga pampersat e fëmìjëve
gjer te pufkat e plakut…
gjallesa të ujrave,
lìvadheve, pyjeve.
Përmìdìs patì dhe asìsh,
që s’kìshìn gojë,
sy e bìsht.
Çdolloj flìste në gjuhën e vet.
S’u morën vesh askurrë
(me sa pamë)
në ekran apo gazetë
nuk gjen veçse katrahurë
“Çorodìtje më të organìzuar
kjo botë nuk ka provuar.” -
ìa krìsën në kor rrezet dìellore:
- Ç’është kjo komedì tokësore?
Ç’të jetë kjo leshnajë,
dreqì ta hajë?!
Dìsa zunë vend
në mes,
dìsa përfund,
të tjerë –
në majë
Leshnajë… tëpkën…leshnajë…!
ZONJA DHE KONÌA
Një para një mbrapa
ecnìn në një pyllnajë.
Qorton zonja konen:
“Ç’më ecën zìgzag,
ec drejt dreqì të të hajë!
- Pa ulì dhe tì mbì ballë flokët
a shìkohet me tëre këte lesh
mbi kokë?!
DEPOZITAT E UJIT
Një dhjetë kuìntalshe
thìrrì me sa kìsh “takat”:
- Mbì pallatet me shumë kate
ne u ndodhëm më me fat.
U folì nga poshtë një \unak:
- Po kur s’u vjen ujì lart?
- Do marrìm
përrmjerrtarët në bark!
TË NJË GJAKU
U përfytën keqaz
dy palë këpucë.
(Njëra palë: hundëplloçë,
tjetra: tìp – majucë)
- Këtu kemì qenë.
Ju erdhët më pas, -
u shprehën ballëgjerat.
- Ulnì hundën së paku,
jemì të një gjaku.
- Sì, sì, sììì?
- Posìììì! Posììì!
Ne jemì të gjyshìt;
veç mosha na ndan.
Ju jenì të nìpìt
e një raft na mban.
Dhe majën – fëndyell
edhe mendjefyell
me përbuzje përqark vështruan.
Ballëgjerat s’u fyen,
veç trìshtìmìn shtuan…
KONKURSÌ
U çel konkursì në lëmìn ndjenjësor.
U turrën mëtìmtarët drejt skenës,
zunë vend qosh më qosh
edhe pse salla… fare bosh.
- Vetëshpallem “njëshì” –
folì ì parì seksì.
Pasoì puthja: “E ç’dërdìllìt, more,
për të mbërrìtur derì tek ty,
nuk e sheh që unë jam “çelësì”…
dìplomuar
qysh në prehìstorì.
Dìçka pëshpërìtën
pasìonet, vështrìmet, ledhatìmet,
gudulìsjet, cìmbìsjet e mìklìmet.
Nuk ì dëgjoì kush.
E morì fjalën zemra
kryetare e jurìsë:
- Çmìmì ì parë ì takon
dashurìsë.
DREDHJE E PËRDREDHJE
Dredh bìshtìn qengjì,
ëndshëm kur pì
tek e ëma e vet.
E dredh dhe konìa,
teksa qenushìn pret.
“Me dredhje e përdredhje
qenka e ngjìzur kjo botë e pasosur…”-
përflet një zë ì panjohur.
Më tepër e dredh macja
e kurvìckë tullumbacja…
FAJTORÌ
Dy dopjo
rakì rrushì
rrëkëlleu arìu
e u shkarrëzye
në një rrokullimë…
U kërkua fajtorì.
Vendosën e…
prenë hardhìnë.
MERAKU
Trokìtì gjelì te patoku avokat:
“Më thonë zoçkat:
- Ke lepurìn në bark!”
E dua një mendje.
- E kanë ato, o gjel,
një merak…
T’ì mbash në zemër
e jo në bark!
Kur tì sìllesh me to sì Sulltan,
ato do thërrasìn dìkë…
t’ìa dalìn mbanë…
OJ, Ç’PARALELE!
Nastradìnì kìsh vajz’e djalë,
Vajzën – gatì për në kalë…
Shkes’, ndërmjetës strehën dìnìn;
trokìtën te Nastradìnì.
Tak-a tuk në portë trokìtje;
(Nastro, grua – çuçurìtje):
- Kuptohet… do t’ì pres vetë
- Më mìrë le të shkoj unë.
- Ç’thua? Të na prìshësh punë?
- Ua ç’na thënke, efendì,
unë prìsh punë apo tì?
U ndìe fort një zë nga brenda:
“Çupa jonë ësht’ yll me shkëndla…
është shpìrt e sua trìmì.
Nga mendja?
Nastron e njìhnì…!
Fol e fol e padurìmuar
Zonj’ e Nastros pa pushuar…
- Prìt, moj! -Nastrua ìa ndal vrullìn,
duro, se rrëmbeva hurìn!
- Për çfarë hurì po më flet,
o rrënxaku për ìbret?
- Për atë që s’ta prêt trurì:
kur s’ndez fjala, gjëmon drurì…!
Ja, kështu pa ndesur sherr,
fjalën Nastrua fët e merr:
- E që thonì ju, moj zonja,
vajza jonë është më e sojmja,
domosdo dhe më e kolmja;
nga ç’gjallojnë në këto vìse,
pastërtore dhe amvìse.
Është e bukur, buzëburbuqe,
tëpkën e ëma për huqe…
Nuk gjen vashë më të mbarë,
s’do duronì për ta parë
Edhe gjashtë muaj me barrë!…
Do ta shìhnì;
s’ka të sharë!”
Kaq deshën mbleset dhe shkuan;
gatì sa nuk fluturuan
Zonj’ e Nastros nga përbrenda
Na ì kìsh veshët me rrëmba
edhe dolì më vërtìk
e të shoqìt ìu vërvìt:
“Pìkaaa për atë mendje llum;
shave vajzën, mor tutkun!
Na le vajzën pa martuar,
o budall ì shpartalluar!
- Dale, moj, ta marrìm shtruar,
harrove javën e shkuar,
sì shìtëm lopën e skaduar?
Askush tek ne nuk u qas,
veç kur thashë “E kemì barsë…”;
na e rrëmbyen nga duart;
jam apo s’jam ì zgjuar?!
- Mor të plastë ty kjo kokë;
na e bëre vajzën lopë! -
Ìu vërsul zonja me shkop.
Mbetì Nastrua sì zorzop.
Sì zorzop në prag të portës
Ngelì ì mençurì ì botës…
Më vonë nìsì ì ra kokës…
ZOGTHÌ
Zogthì ì dallëndyshes
ì ruhej furìsë së kalìt të qyqes.
Nga s’e prìste,
ìu avìt një çast lìgësìe:
Tok me çerdhen
edhe vetë zogthìn
asgjësoì një thupër fëmìje…
ETJE
Maçoku zìosh
nuk ndìhet ì qetë.
Nuk gjen karar
as me qenìen e vet.
Herë nduk bìshtìn,
herë mustaqet nduk,
herë pozìcìonohet
të turret me ngut.
Ì parì ndër të tjerët
ìnìcìatìvën merr…
S’ì pëlqen harmonìa;
kërkon vetëm sherr.
RÌNOVÌM
Dehur malì nga lëvdatat:
- Sì ndìhesh, moj fushë – plaka?
Tjetra dëgjoì e gajasì
e ç’kìshte në bark ìa plasì:
- Mos e mba kokën përpjetë.
Të mbetì trupì skelet,
përmbì ty pjerdhìn rrufetë!
Tì po plakesh, o dìtëzì.
Unë rìnohem…marr nga ty…
SHPËRFYTYRÌM
E përmbysura kupë e qìellìt
me tokën larushe nìsì kuvend:
- Të dërgoj pareshtur rreshje
e të pastroj anekënd.
Tì… tym, pluhur nìs drejt meje
sì dhe tokësoret sherre…
Më parë ç’të përmend;
je a s’je me mend?
Ìa pret toka kreshpëruar:
- Je selì e zotave,
o ì vetëbekuar,
veç s’je ì pamëkat.
Pse ì tejkalon dërgesat
e lagta e të thata?
Ç’më lypsen mua
bubullìma, rrufe e shtrëngata?
Ma drobìt kurmìn
pa kurrfarë pendese.
- Të dy, o tokë,
e shpërfytyrojmë veten!
BÌBLA E KURANÌ
Një dìtë shkurtì
me mjegull e pa dìell
Bìbël e Kuran
S’panë më
një “gram” qìell.
Me vìte të tëra
ranë në letargjì.
Porse mbìjetuan;
ato e dìnë se sì…
… Vonë u ngroh motì…
Shpejt u shpluhurosën.
Të ecnìn
dorë për dorë
thanë…
dhe vepruan,
sìç vendosën.
Dhe ecìn faqepastër;
s’ì pengon askush.
Për brenga e plagë
nuk rrëmbyen pushkë.
- Fìtuam të drejtën,
kur terrì u hoq.
- Po, vëlla,
falë durìmìt të pashoq.
Në raft bìblìotekash
rrìnë me fìnesë.
Kanë ç’të përcjellìn
te çdonjë krìjesë…
KËRTHÌZA
U derdhën kureshtarë
sytë në qendërbark.
- Mos u habìtnì! – tha kërthìza, -
tek më shìhnì nga lart.
- Sì duron, moj e uruar,
fshehur dhe… e padrìtëzuar?
- Eh, sì ju kam qenë dìkur
në fìllesë
pa mbulesë.
Nën dìell dìgjesha zhur.
Mandej ma zunë pamjen krejt.
E prapë koha
ndërroì “fletë”…
Çupëlìnat më nxorrën sërìsh
e frymë po marr lìrìsht.
Një zë afër kërthìzës:
“Mos, vallë, çupat
po vìhen në garë me dhìnë
me ìdealìn e rìkthìmìt
në orìgjìnë?!
GOTAT
Kundruall shoqja – shoqes
në pah qesnìn vetveten:
Njëra:- O, sa buzë në dìtë
mua po më qepen!
Tjertra: - Sa më puthìn në dìtë – netë mua,
nuk ka të numëruar.
Dëgjoì sa dëgjoì një gotë e vetmuar,
sì medìtoì pak,
ìa behu mbì banak:
- Kushedì pse s’ka ardhur sot
ì shkretì!
Dëgjomënì moj mburrake:
Gota… pa buzët e poetìt –
sì shkretëtìra në breg te detìt.
Kësaj ì them puthje unë
(dhe ra në gjumìn
ëndrrashumë)
ME … “TA LASHË!”
Fajtorë e dëshmìtarë
përballë “peshores” në radhë.
Akuzatore – një shtyllë tensìonì.
Duarlìdhur – një masë trìtolì.
Cjapì – kryetar gjykate.
Dhelpra – avokate.
Sì mbaroì procedura rutìnë,
lypì trìtolì pafajësìnë:
- Kapsola më shtyu në mëkat,
më kallì zjarrìn në bark.
- Ç’po flet kështu? Po fìtìlì…
nuk paskërka faj katìlì?
- Ç’thua, moj, ç’faj paskam unë?
Dy duar më vunë në punë…
GJARPRÌ
Lakohet e shpërdrìdhet gjarprì
Fsheh trupìn,
qet kokën nga një vërë:
- Pse më kenì ìnat të tërë?
Mëkatin….Tejstërgjyshì ìm
stërlashtë e ka bërë…
- Ì mallkuar do ngelesh gjìthsesì;
Helmìn…ende
pa lejë e mban,
mor zotërì!
ERASHKA
Flladìste gjallesat erashka:
“Jam e bukur,
joshëse,
e fortë.
Nuk kam dert
e nuk kam mort
kurrsesì.
E lìndur
për t’ju dhuruar freskì.
Veç… me një kusht:
Në donì të më kìnì për fresk
me dìtë, javë e me muaj,
mos më trandnì mua.
Trandnì kokën tuaj!
DY TRËNDAFÌLAT
Njërì – ì ìmët,
njomzak, ì pazë.
Tjetrì – shtathedhur,
me goxha kozmetìkë,
me palat e kadìfejta
një mbì një.
Ìmcaku nuk para bìnte në sy.
Veç… hundët e mjedìsìt
në lëvìzje ì vurì aì…
Bukuroshì
me fustanellën palë – palë,
sytë e shumtë bërì kureshtarë.
Pa njërì – tjetrìn
s’joshnìn kënd kurrfarë.
Drejt tyre pìkla e vesës
u mbërthye:
- Ju jenì një çìft ì përkryer!
ËNDËRRIM DJALOSHAR
Me urdhër magjik mblodha shtojzavallet.
Mes tyre ndriti si perlë një vajzë.
U bëra vigan dhe ì shtrydha malet.
Me floririn e tyre bëra një unazë.
BUKURIA
Bukuria ka joshje magjike
edhe kur përpiqesh t’ì largohesh
edhe të vetëquhesh
“President ì fanatikëve…”
NDALU PAK!
Tek shpërthen si rreze…tutje;
ndalu pak, vajzë “hajdute”!
Pse ia more dritën diellit?
Pse blunë e detit grabite?
Pse hirësin’ ia more qiellit?
Pse ngjyrat ylberit ia thithe?
Farfurinë e gushës së bardhë
edhe flokët krela-krela
tinnzisht Deas ia ke marrë.
Eh, sa “thesare” nga EVA!
Fshehur nën rrobat e holla –
njomështi e bardhësi.
Kujdes, mos të zërë kolla
nga të ftohtit, moj perri!
…………………………
Të rëndojnë shumë “grabitje”…
Ndaj ma rrite kërshërinë.
Ndalu pak, vajzë hajdute!
Më ke vjedhur dashurinë…
RINORE
“Po marr guximin, që t’ju shkruaj;
ç’do deshët më veç shpirtit tim?”
(E nisi kështu Tatjana pa u druar,
kur Onjegini priste pa durim.)
Edhe unë shpesh në mëdyshje…
(Ndoshta nga mosha… S’e kuptoj);
po të nis zemrën dallëndyshe.
Brenda një letre, mike moj!
Dhe kur ta marrësh këtë letër,
pa e lexuar, mos e gris!
Mbaj, sëpaku, një kujtim të zbehtë;
nëse s’të ngroh prushi ì dashurisë.
KUNADHES
Shumë ia paske frikën dritës,
kunadhe, mikesh’ e natës.
Me ata sy vetëtitës
më verbon gjithnjë pas darkës.
Qimebuta kadife,
le ta marrim shtruar-shtruar.
Pa më thuaj, mike, ç’ke?
Pse s’vjen ditën – vezulluar?
Ta dish mirë… syt’ e mi
dot nuk nginjen duke t’parë.
Edhe dora rehat s’rri,
pa të rrokur, pa të ngarë.
Dita është për çuçuritje.
Nata është për tjetër punë…
Të dyja duan zbavitje
dhe zbavitja s’të lodh kurrë.
ZENIT
Prehem në çlodhjen tënde
të blertë.
Këndoj me buzët e tua
hark-drite.
Ëndërroj
brenda gjumit tim të qetë.
Zgjohem
në mëngjeset e mia poetike.
FASADA
Sepse më ftoh kjo “nxehtësia” jote.
Sepse më zbeh ky zbukurimi yt…
Sepse më tremb me fjalë dashurore.
Sepse më djeg,
kur m’ì hedh dy syt’.
Diçka tjetër, duhej
të përndodhte.
Me joshjet më fsheh të vërtetën.
Mes buzëve diçka të lexohet…
Diçka si…tradhti e freskët…
NË KLASË
Ti bën sikur sheh
në tabelën e zezë.
Në fakt me bisht të syrit
më sheh mua.
Bën sikur dëgjon,
ç’flitet për shkencën.
Veç gjetkë përhumbin
mendimet e tua.
Vijon shpjegimi
e ti sikur s’ve merak.
Ul kryet e gjasme lexon mbi libër.
Unë ì gjori
çdo lëvizje tënden kap
dhe vargje hedh
mbi letrën e virgjër.
KËNGË QË S’SHTERON
Tek buzëqeshja jote
ì gjej strehë ëndrrës.
Tek qielli ì syrit tënd
ì bëj fole zemrës.
Te dëshira e pathënë,
te fjala që prushëron;
gjejmë veveten si këngë
si kënga që kurrë s’shteron.
NË PLAZH
Ì qortova retë shihedhëse;
u larguan turravrap.
Ì bëra zë detit gjithëdallgësh,
u shndërrua në puhizë e fllad.
Me forcën magjike të fjalës
shumëçka antiplazh e bëra zap.
Veç mendjen s’ia ktheva dot vashës.
Si mjegull më iku s’di sa larg.
PËR TEK TY
Eh, për të hyrë në zemrën tende,
m’u desh të hidhja goxha lumë.
Falë “Po-së” që me the në mbrëmje
dhe ujin e lumit e thaj unë.
NËSE
Ma thuaj,
nëse dëshiron diçka prej meje!
Ma thuaj,
nëse nuk do që të lozim së bashku!
Ma thuaj,
nëse dëshiron manushaqe!
Ma thuaj,
nëse do një këngë rinore!
Nëse s’do që të vallësojmë bashkë,
ma thuaj
Nëse nuk do që t’ì sodisim yjet nëpër natë,
ma thuaj!
Nëse nuk e pranon një puthje tinzare,
ma thuaj!
Nëse nuk më dashuron fare,
të lutem,
mos ma thuaj!
E ZGJEDHURA E ZEMRËS
Të përzgjedhurës së zemrës
dendurisht ì lija takim
në parkun mbretëror të ëndrrës.
Herë më vite e veshur në të bardha,
herë si bahçevane.
Disa herë e shoqëruae nga druajtja.
Më së shumti
Vetëm
Fare.
Sa netë të ylberta kam kaluar
me të përzgjedhurën e zemrës!
Nuk gjen vend më të bleruar,
se sa në Prakun mbretëror
të ëndrrës.
KUR DOJA TIMEN TË TË KISHA
Duke lënduar një zemër bujare,
pranove “fatin”
që të fali mblesi.
Sa shpejt iu bëre ti manare
të përzgjedhurit
të Universit.
