Sonte po ëndrroja ëmëlsisht për Ty...

Vargjet e z. Fadil Shyti , janë kurdoherë frymezim, shprese dhe jete.

Ato, përkujtojnë, ato të ngallzëllejnë, ato të bejnë të fortë, ato të të ngushllojnë.

Poezia e Fadil Shytit shquhet në radhë të parë për zërin dhe përmbajtjen militante. Përmes vargjeve poetike, poeti shpreh tërë një botë mllefi e pezmatimi kundër padrejtësive që iu kanë bërë dhe po iu bëhen shqiptarëve. Ai kurdoherë tregohet i gatshëm të bëjë roje nderi për kombin, për atdhetarët, për çlirimtarët e Kosovës dhe për të gjithë ata që angazhohen për bashkimin e kombit. Sulmon e godet pamëshirshëm të gjithë ata që nuk e duan bashkimin, të gjithë ata që hedhin baltë mbi vlerat kombëtare, të gjithë ata që bëjnë përpjekje ta përdhosin traditën e pastër kombëtare...

Përgatiti për Floripress:Flori Bruqi

Në përkujtim  të rënies heroike të vëllait tim të gjakut dhe idealeve, Mustafë Shyti; heroit të popullit Fehmi Lladrovci, heroinave të popullit, Xhevë e Fatime Hetemi, -shokut  tim të idealeve, Enver Haliti, nga Drenica e Kuqe dhe qindra e mijëra yjeve të lirisë që ia falën gjakun, ia rritën shpresat dhe nderin Shqipërisë)...

Flaka e janarit !

Kur vinë janari e shkurti, 

Me ploja e pjalmat... 

E serta, -valë, 

Kur i kujtojmë trimat, 

Që ranë për Ideal, 

Shpirti më flakëron, 

Zemra më trokllon... 

Mua, mërgimtarit atdhetar, 

Në ferr-mërgim-trazim, 

I tretur nëpër botë! 

-Dhe, Bota nëse bëhet imja... 

Nuk gëzohem,-as kënaqem dot: 

Se shkjau okupatori, 

E tradhtar horri... 

Tradhtisht, yjet "i vranë"..! 

Atdhetarët flakadanë, 

Stërnipër, të Gjergj Kastriotit... 

Me me pushkë e penë... 

Dolën në atë epokë terri; 

Përballë armikut, 

Me heroizmin -partizanë... 

Ata, ishin ndër të parët, 

Pishtarë të lirisë, 

Idetë dhe veprat: 

I kishin, gur-themelet, 

E ribashkimit, -e përparimit, 

Të Nënë Shqipërisë!... 

E kam zor të mendoj, 

E, me qetësi të krahasoj: 

Cili qe më i bukuri, 

Cili qe, më dituri, 

Cili qe më guximtari, 

Cili qe më i miri!!! 

Rexhep Mala, 

Nuhi Berisha, 

Kadri Zeka, 

-Jusufi e Badhosh Gervalla, 

O, sypatremburi, 

-Bajram Bahtiri?!!! 

E "tretem", tutje-tëhu... 

Ashtu në mendime... 

Me zjarrmi-vendosmëri, 

I tej thelluar, i revoltuar!... 

Me bindje -e shpirt-trazuar, 

E ndiej, e përjetoj... 

Se, Flakë e Janarit... 

Flakëron dhe rritet, 

Dhe, nga zemra ime! 

Për idealin tonë, 

Ende të pa-realizuar 

Legjendari ynë!

-KURDOHERË NË ZEMRAT TONA!
(Komandantit legjendar, Adem Jashari).

Do të jetojë me diellin,
Fadil Shyti

Do të jetojë me fushat,
Do të sfidojë me malet,
Do të gjëmojë si deti, ,
Do të fitoj mbi qiellin!...


Përballë fotografisë!...
(Përballë fytyrës madhështore të Adem Jasharit).

Kur të të shoh Ty,
Në këtë fotografi,
Kur tymi i cigares,
Ngrihej në ajri!...
Mbi supe, të hijeshojnë,
Armët, tmerruese-freskuese,
LIRIDONE!
Sikur e shoh,
REVOLTËN, e Atmëmëdheut,
Në zemër e në sy!...
Sikur i shoh,
Kreshtat e maleve tona,
Përballë stuhive shekullore...
Që na i sollën Serbia,
E Tradhti Zezona!
Malet që, shekujve rilindin,
QËNDRESË!...
Kur e shoh vështrimin tënd:
Revoltë,- ndaj renegatëve-xhelatëve,
Tejet tmerrësisht, - të pabesë!
-Sikur e shoh Flamurin Kuqezi ,
Duke u vërsulur betejave rrufe,
Gjatë betejave të ushtarëve -çlirimtarëve!...
Të UÇK-së Heroike!...
-Sot, -sikur dje!
Për nder e Atmëmëdhe!
sikur e dëgjoj,
Betimin e kushtrimit-bashkimit:
Si gjaku me zemrat:
Se, ky Atmëmëmëdhe;
Kurrë nuk guxon të bie pre...
E faqezinjve, e faqezezave,
Se, ky vend është i SHQIPOVE!...
Është i SHQIPONJAVE!...
Sikur me sokëllima -thërrasin,
Shkrep më shkrep;
Ay dhe armata e tij, -e PËRJTESHME!....
Për REVOLUCIONE TË REJA!...
Për BESËLIDHJE e QËNDRESË!...
-Të mbijetojë çdo SHPRESË!
SHQIPËRIA ETNIKE, të marshojë...
-Përballë këmishëzinjve,
Përballë këmisha zezave!...
Sikur prapa teje,
O, Adem SHQIPTARI,
Qëndron një kala, e plagosur...
E goditur nga rrufetë...
Kjo KALA , e quajtur, SHQIPËRI,
Që dikur ishte;
Në çdo cep të saj ,
-Krenare me Zot-si!...
Sovrane me pavarësi!...
Që, dikur nuk kishte,
Sundimtarë të huaj...
Që, dikur nuk njohu përulje,
E nuk kishte dhimbje - rrudhje...
E, dikur quhej; vërtet, -siç ishte:



Po na mungoni!...

Po na mungoni:
Si uji përrenjve dhe ujëvarave,
Po na mungoni:
Si dielli, maleve e fushave!
Po na mungoni:
Si penat shkencëtarëve,
Po na mungoni:
Si armët luftëtarëve!
Po na mungoni:
Si drithërat,
malësorëve!
Po na mungoni:
Si çekanët e drapërinjtë,
punëtorëve!
Po na mungoni!
Ah!...
Sa shumë
Po na mungoni!...
Por, -për Ju,
Nuk po na mungojnë:
Vuajtjet,
Kujtimet!
Dashuritë,
Krenaritë,
Që aq shumë, - i meritoni!


Jemi !

Jemi pikë vorbullash,
Lakmuese, në Globin e Zi,

Valët vërdallë, si bishat,
Po ngriten me shpejtësi...

Globi Dinak, egërsisht,
-Në sulme po hidhet...

Ndërsa, BOTË mashtruese,
Mbi kurrizin tonë,

Po zgërdhihet, po përdridhet...
-Po premton, po skllavëron..

Disa ciklopë, miopë, -renegatë,
Të etur, e -shumë të pangopur,

Për pushtet, pasuri, e para,
-Atdheun po e trajtojnë:

Hiç më pak, -se një lopë,
-Ta mjelin, e ta presin...

Në ankandin Globit,
-Lëkurën t´ia shesin,

Kur më tej, hej-hej...
Tamblin e bollshëm se ka!...

Jemi pikë vorbullash,
Lakmuese, në Globin e Zi...

Zgjohu nga gjumi, -SHQIPTARI!

Bëje SHQIPËRINË, -ose vdis !
-Siç tha, gjaku i Kastriotit,
-Biri yt, legjendari, Ukshin Hoti,

Ay, që jetën ta fali,
Ty, o i uruari popull,

Ty moj Nënë, Shqipëri,
Lule paqësore, o flakë e barotit!


Drenicë



Tokë, e shenjtëruar me dëshmorë,

Tokë, madhështore -me ato  lule,

Tokë me rreze lirie-diellore,

Që më penë e armë në dorë,

Përballë stuhive-tradhtive,

Kurrë s´u dorëzove,

Kurrë s´u përkule!

O, Kruja e dytë e Skënderit,

O, vendlindje e dashur e Ademit!

Rinohu, moj Lulëkuqe e shqiptarisë,

Nderi i shekullit, që iku,

Në theqafje!...

Lulëzo, krenohu, -e përparo!

Moj bijë e Shqipërisë!

Punëtorit dëshmor 


(Kushtuar, dëshmorit Isak Ferizi, nga Gjyteti, ish-Dubovci i Vushtrrisë)

Një burrë i qetë, i thjeshtë e fjalë-pak,

Sy vigjilues si të një sokoli,

Kur në qiellin e Prekazit Heroik,

U dëgjuan gjëmime dhe u panë vetëtima,

U nisën me vëllain, Sadikun -“Besnikun”,

Tek Jasharët, të luftonte përkrah me -dajallarët,

Atje, ku shkrepnin armët -si vetëtima!

U nisën betimit, zot me i dalë,

Si burrat e malësisë, trimat e motit,

Për Flamurin Kuqezi dhe ideal!

E, aspak , -nëpër atë flakë!...

Nuk i frikësoi, -as i ndaloi,

Gjithë ai tmerr, -e gjithë ajo poterë!...

Kur, po dridheshin –fusha me mal!

U nisën kreshnikët, -betimit zot i dolën!...

E, ra krye detyrës si zog sokoli!

Me grykëhollat, -me armiqtë folën,

E toka drenicase u ri-gjakos...

Përkrah tij, -shkëlqeu në errësi,

O, sa rëndë, Sadiku u plagos,

I bashkuan plagët,

E bashkuan qëndresën,

O, sa madhështore,

Të madhit Adem Jashari,

Vëllezërit Proletarë,

Ia mbajtën besën!

Ruaj në gjirin tim, -ca kujtime përjetësie,

Me punëtorin, -dëshmorin Isak,

Kur fliste shtruar, -në odën e tij bujare,

Në vështrimet e tij, -për besë të Flamurit,

E kam parë, sinqeritetin madhështor,

E kam kuptuar, -si digjej zemra e tij,

Zemër trimi, -hulli, margaritare!

O, trimi i dheut të Shqipeve,

O, Isak Ferizi , -prehu i qetë,

O, shpirtbardhi ynë, -në  amshim...

Qëndresa jonë, po vazhdon...

E, kurrë s´do të ndalet,

-Deri në Ribashkim!...

Përndrsyhe, do t´na mallkojnë e injorojnë,

Fushat, detet dhe malet!

-Do ta bëjmë Shqipërinë Nënë,

Ashtu, si e deshët Ju,

Dëshmorët tanë,  -o burrë!

O, flakadan i nderit të malësisë,

Ty, dhe të gjithë vëllezërit dëshmorë,

Kurrë s´po keni thyerje, -as pleqëri,

Kurrë s´jeni tretur...

Ju jeni -pavdekësi!

Jeni kurdoherë, - rinorët,

E Nënën Shqipëri!




Përjetësi !


Brenda kësaj jete,
Gjithçka pas një kohe
Tretet!...
Veç vepra madhështore,
E përjetshme mbetet!
Me shekuj jeton madhështia,
Veç, mos të mendon Kurrkushi:
Se harrohet dhe tradhtia!...
Ashtu siç jetojnë,
Ngjyrat bardh e zi:
Kurdoherë luftojnë,
Besnikëri e tradhti!...

Mundet

Mundet, uji të shterojë,
Në të gjitha detet…
Mundet, të shterojnë,
Edhe oqeanet…
Por, luftën për RIBASHKIM,
Moj, Nënë Shqipëri,
Kurrë s´do ta ndalojnë Shqiptarët!


Ëndrra dhe realiteti

Sonte po ëndrroja ëmëlsisht për Ty,
Po e shijonim një natë bardhoshe,-me dëborë,
Ty, e kishe shtrirë dorën mbi krahun tim,
Përqfoheshim ngrohtë si dy engjëllorë...
...Disi, s´të kisha parë shumë kohë,
Malli më kish zhuritur moj!...
Dëshiroja të të fus në shpirt...
Papritur një krismë , -na zgjoi!....
Ah! Iku ajo ëndërr mjaltore-mëngjesore,
Në këtë kohë me furtuna...
Papritur, -kishte krisur alarmi-ora...
Na prisnin aksionet, -na priste puna!
E dashur!...
Jeta nuk është ëndërr, -parajsore...
Por, është dhe, -betejë me stuhi...
Gjatë viteve rinore, -më shumë...
Gjenim kohë, - dashuroheshim,
Me zjarrmi!...
Ato hovet freskuese, -përvëluese,
Na zgjonin, -natën e kthenim në ditë!
E sheh e dashura grua-stoike...
Tri filizat tona, -tani janë rritë!...
Nuk donim t´ ua dinim brengave-situatës!
Kishim vrulle dashurie, -pafundsie...
Jo! Nuk përshkruhen dot,
Ndonëse në kohë robërie...
Na mungonin shumë gjëra, -në botë!...
Por, QËNDERESA, shkëlqente me dashurinë,
Atëbotë, ishim me rrënjë , në TOKËN tonë...
Atje, ku zemrat hëna,- netëve i gjallëron...
Shpresonim, ardhmërinë, -për Shqipërinë!
Ka vite, na rrëmbeu jetë-mërgimi...
Dashuria mbeti, -rinia ca na treti...
U cënuan, jo pak- hareja dhe gëzimi
Herë-herë, si hije, -po na bie trishtimi!
Epo, jeta s´ është e denjë...
Vetëm për lumturi...
Breznitë vinë e ikin,
Të rrojë Nëna Shqipëri!


Riciklim!


Kur po shkëpusja lehtësisht,
Një trëndafil me dy gonxhe,
Papritur –gishtat më therën…
Jo, aq tmerrësisht, -por gjaku shpërtheu…
Po, papritur nga ai ”tërmet”…
Trëndafilit të përgjakur i mbetën
Vetëm dy fletë…
Era si përhera,- i rrëmbeu në ikje,
Ndërsa, tjetra, e plotë mbeti,
Ajo, gonxhe bukuroshe,
Ishte e fortë, -në rilindje!...
Mendova; -vërtet:
Si këto gonxhe trëndafili,
Puqen jeta dhe vdekja:
Me rilindje dhe ikje!
Kështu, hidhen ”vallet”, –pambarim,
Kështu, këndohen me rilindje…
Kështu, vajtohen me ikje…
Jeta dhe vdekja në riciklim!...


Rikthimi


Kur vi tek Ty, -Atdhe,
Ndihem, më i fortë se graniti malor,
Ndihem , i pathyeshëm mbi dhe,
Thellësisht, Shqipo-arbëror!
Eh! Kur ditëbardhat tokësore ikin,
Kur udhë-mërgimi, më rrëmben…
Si ujku siberian, -si -ujku i zi…
Shpirti më shpërthen stuhi!...


Paralajmërim!


Shpeshherë gjatë udhëtimeve,
Idetë poetike më vërshojnë…
Papritur, rrufeshëm, me rrëmbim,
A mos qenka kjo, –paralajmërim?!
Për mua udhëtarin, -ushtarin e Adheut,
Me penën shpatë- të sfidoj armiqsi e tradhti…
Kudo, dhe kurdoherë në do situatë!...
Atdhe –të zgjuar, -vigjilentë më ke!
Për ty Atdheu im i shtrenjtë…
Ditë e natë do të shkruaj…
Kujtimet tua të jetës -shtrëngatë…
Si reliket më të zjarrta, -në zemër i ruaj!



Eh!...


Eh, sa shumë dashuri mbetën pengje…
Në zemra të djegura, -fatkeqësi me dengje…
U shkrinë si mjalta, në një gotë…
Të thyera nëpër botë, -për arsye- ”krejt kot”!…
Shiqime të pashijuara kurrë!
Freskime të pangrohura kurrë!
Fjalë të pathëna kurrë!
Përkdhelje të padhëna kurrë!
Nga një cucë , nga një djalë,
Nga një grua, nga një burrë,
Të lagura,- si fletë liriko-epikash…
Të vala, si bukët në furrë!...

Nganjëherë !...



Nganjëherë, -jam gjithkund,

E, nuk jam -askund!...

Në këtë botë; pakufi

Me pak diell , -

E, shumë stuhi!...

Bota, qenka puse,

Bota, qenka pise,

E pafund!...

Larg teje, -larg hareje,

Moj, Nënë Shqipëri!


Mallkim !



...Derisa, armiqtë e të liqtë,

Po i mprehin thikat...

Ju, -prej një Shqipërie Natyrale,

Po i radhisni Republikat!!!

O, politikajë të gjorë e horë,

E, të pa ideale kombëtare!

Të pangopur, -e mizorë!

Djersa, gjaku e buka,

E popullit tonë, -iu vraftë!

Ju, o bukëshkalë e të përdalë!

Dalshi -si mos më keq, fare!...


Kushtrim -Trazim!


(Politikanëve renegatë e qyqarë, që po dialogojnë e po zezojnë -kompromise, -me armiqtë gjakatarë)

Me këta faqezinj në ballë,
U bëmë horë e u bëmë përrallë!

Armiqtë si ujqrit...
Vërdallë, po na vërsulen...

E, këta shkretanë -vetëm përulen!

Jemi mbetur -kudo mbi dhe,
As të gjallë, as të vdekur....

-Si mos më keq, -SHQIPTARIA,
Një komb i mekur!..

Zgjohuni!

T´ i heqim qafet këta horra,
T´i heqim qafet, këta derra!

Vetëm atëherë, Atdheut do t´ i rikthehen,
Pëparimi, -krenaria dhe ndera!