2013-03-30

Yllka Filipi :Si mundet t'i rrëshqas kujtesës së kohës?

SHËTITA GJATË

 Photo: Revista KUVENDI- MICHIGAN.htm Letra dhe kujtime nga Ali Podrimja Dr. Yllka FILIPI Ishin ca ditë të ftohta nëntori, tipike alpine, kur me rastin e Javës së Albanalogjisë u gjenda në Prishtinë. Duke u çlodhur në ambjentet e barit të RTK-së, takohem me lirikun e madh, 3-ditë me radhë. Me Podrimjen njiheshim vetëm përmes shkrimeve letrare. Unë, me vargun e tij që në bankat e shkollës, ndërsa ai me shkrimet e mia, nga periodiku letraro-artistik. Ishte bërë kureshtar, pasi pothuajse shumë shpesh kishte rastisur që shkrimet tona të botoheshin në të njëjtën faqe të cilën e ndanim në dy pjesë të barabarta… Doja patjetër të takohesha me këto Zanat e Shqipnisë që shkruajnë vargje, - më thotë. Ky ishte Atdheu i tij i mbërthyer në arkë…-mendova unë. Thjeshtësia që e karakterizonte e vishte me velin e madhështisë. Ndjenja e lehtë e humorit, vështrimi i humbur gjithnjë diku, zëri i ulët, menjëherë e evidentonin si një grimcë përjetësie në atomin universal të letrave. Pasi më pyeti për Shqipërinë, shumë shpejt më ra në duar bashkë me autografin e Tij, vëllimi “Kush do ta vrasë ujkun”, botim i Alb-Ass 2002, të cilin e kisha lexuar me kohë, por e shfletova me shumë dëshirë, edhe njëherë: Aty ku përziehet drama e kombit, metafora dhe simbolika mitiko-antike, shpirti, raca njerëzore, filozofia emocionalo-figurative, etniciteti, pikëllimi, e nesërmja, gjithë humanizmi mbarë i mbledhur në Lumin që rrjedh brenda vargut të Podrimjes, e mbi të gjitha sfida ndaj vdekjes, unë pashë njeriun e tretur nga dhimbja, por të urtë, që mbante veshur me dinjitetin më të madh, kostumin stoik të jetës. Ky është Poeti prej Guri- mendova. Ja pse, ky trup i vogël është një Ngrehinë kaq Hijerëndë…një Kullë Magjike që vret Lugetërit: Hija e vdekjes/ ma paska mbuluar kullën… (Beteja e Kosovës, fq.81) Duke shkëmbyer adresat e e-mailit më kujton mes një përhumbjeje dhe pikëllimi njëherësh, gjë e cila i pasqyrohej në ngecjen e vështrimit për një çast në letër e moslëvizjen e gishtërinjve gjithashtu: - E dini që unë kam pasur (të krijohej ideja se përdorimi i së shkuarës kam pasur sfidohej nga nënteksti i së tashmes kam dhe i së ardhmes do të kem), një djalë me emrin Lumi? - Eh, Lum Lumi,- (miratoj unë në heshtje brenda vetes, pa nxjerrë zë)… - Dhe ndaj A-ja e emrit tim, dhe Po-ja e mbiemrit, përzier me Lumi-n, në hotmail.com, janë adresa ime, ku mund të shkëmbëjmë ca thashetheme letrare… Në të mijtën e sekondës m’u statujëzua në sy portreti trupimët i lirikut me vështrim të thellë, të cilin ikja para kohe e djalit, e vrau, por nuk e rrëzoi dot: Erdhe në jetë/…/ këtë gur ta hedhësh më larg se unë/…/ derisa të mbetesh ti i vetmi kërthi në ajër / në kohë/ në kozmos…/ Mund ta kalosh natën në Kullën timë të vetmuar/ në botë…/…/ dhe si të duash Ti Lumi/…/ bashkëudhëtari im… (Me jetue/ Tim bir Lumit, fq.59) Poeti nuk pajtohet me tragjedinë: Re e zezë shtëpinë tonë mbështoll … (Pikëllimë, fq70); Lum Podrimja vdiq më 29 shtator1982/, por unë nuk mund ta nënshkruaj vdekjen tënde/…/ vdekjen tënde nuk mund ta nënshkruaj vogëlush!/ varrmihësit le ta qesin emrin… (Fletë e bardhë, fq.73, Ulpianë, tetor 1982) Shoh engjëllin e zi që nuk mund ta mundni/ Ku nxitoni shoferë të vdekjes/…/në ankth mbani botën… (Shoferët e mortit, fq.89) Pasi ka flakur tej çelësat e vetmisë dhe ka braktisur “Oqeaninë”, në këtë millenium të sertë, Podrimja i njehsuar si Robinson Cruso e më pas si misionari Konica, lexon në një pergamenë fatin e ishullit të Shqipërisë dhe bijve të shqipeve që: dhe kur vdisnin/ vdisnin/ duke kënduar oi, oi… (Shqiptarët, fq.108, Feldafing, ’92): Më tej vetëpërfshihet: të ëndërronim nuk guxonim/…/varur rrinim në një fije merimange/ herë na hidhnin tej gropave të zeza… (Pasqyra e thyer, fq.760 Shqipëri moj/ mos qofsh e zeza/ ime! (Negativi i fotografisë/ Ulqin, qershor ’97, fq.77) Poetët që kanë arritur pjekurinë artistike, kanë një shenjë hyjnore në ballë, shenjë që ndoshta jo të gjithë arrijnë ta dallojnë. Përhumbja e tij ishte një lloj përpjekjeje për t’ju larguar vetmisë. Cung i vetmuar që faron vetveten… dhe prapë vetëm rreth flakës… (Pa folje, fq.127) Rreth asaj vetmie që të sjell humbja e njeriut të shtrenjtë. Midis asaj këmbënguljeje për të qenë njeri i zakonshëm, tek Poeti i pikëlluar spikaste etja për jetë. Më erdhi ndër mend një shprehje e Aristotelit : Quod dolore vacat, non quod suave est, perse quitur vir prudens! (I dituri nuk kërkon kënaqësitë, por mungesën e dhimbjes. “Etika Nikomakea”) Nga e majta: gazetari Shaqir Foniqi, Ali Podrimja dhe Yllka Filipi duke marre me autograf librin “ Kush do ta vrasë ujkun?” Artikulimi poetik i Podrimes sjell mesazhe të fuqishme për të gjithë brezat. Në një drithmë poetiko-patriotike, Ai shkruan: Në Kosovë/, vetëm vdekja/ nuk vonon (Mynih 1999, fq.42). Apo më tej: Fati im në duar të mia/ dhe vdekja ime në duar të mia/ (Fati im në duar të mia, fq.45). Sfida ndaj vdekjes përcjell mesazhin filozofik të mos-harrimit, së gjalli e së vdekuri: /…/ nuk na ndan vdekja plaku im/ na ndan harrimi…/ (Mbreti im i vdekur Dioklecian, fq.47) Nëpër kohë të errëta të historisë me dhembje në shpirt e forcë të pamposhtur në zemër, poeti vajton: Jeta seç më iku/ pa ja parë kulmin shtëpisë…/ (Pa titull, fq.56) Më tej: Brenda frymës që përplaset në dhomën e vdekjes/…/ Zoti s’është i zi/ s’është i zi Zoti/ (Në dhomën e vdekjes, fq.61) Vijojmë: Shkove një bregu që ndante/ jetën dhe vdekjen…(Fillikat vetëm, fq.71) Herë pas here poeti klith, pa rënë në dëshpërim: Oh, Zot/ a më sheh kund? (Zot, a më sheh kund, fq.91) Më tej: Një mace e zezë më ndjek/ në udhëtimin tim… (Macja e zezë, fq.100) Vargu i prerë, konsolidimi i korpusit figurativ, impulset filozofike, ironitë, sarkazmat dhe anatemat, reflekset ezotopike, ritmi, eufonia, lakonizmi, e bëjnë poetin një gur themeli në thesarin universal të vlerave të letërsisë. Ja si shprehet Dr. Mensur Raifi (në librin në fjalë që më dhuroi poeti, fq.24): Ali Podrimja… nuk lëshon klithje dëshpëruese… nuk jepet pas dhimbjes e pikëllimit… e tejkalon dhe e neutralizon tmerrin. Është këtu një vrull i hatashëm njerëzor… Këtu pavdekshmëria, nuk është një iluzion i ikjes nga defetizmi për t’u futur në legjendë, por qëndrim burrëror ndaj vdekjes që inicon një mësim për jetën. Poeti që digjet për tragjeditë e kombit, duke u frymëzuar, shqetësuar dhe prekur gjithnjë edhe për fatin e diasporës shqiptare, (A ju dëgjon harrimi?- vetëtoni derisa bubullon në botë), pasi kishte shkëputur prej vëllimit tim të fundit Post Hekuba, një cikël poezish, më shkruan sërish: E nderuara poeteshë, t’i kam zgjedhur këto poezi për shtypin shqiptar që vazhdon të botohet dhe të shumohet në hapësirën arvanitase. Poezitë mua më kanë pëlqyer dhe poetët të cilët i kam prezentuar atje, kanë qenë tepër të nderuar. E nderuara Yllka, e kam lexuar librin tënd dhe më ka pëlqyer shumë. Besoj se edhe me ndonjë libër tjeter që do ta botosh do ta gëzosh lexuesin shqiptar dhe të gjithë miqtë e tu. Me nderim e çdo të mirë, Ali Podrimja. 23/01/2012 Disa ditë pasi unë isha takuar me Poetin, m’u desh të kapërceja Oqeanin për t’u vendosur përfundimisht në Amerikën e largët. Në letërkëmbimin tonë, i thoja midis të tjerash: Miku im i shtrenjtë! Lumturia këtej nuk ka aromë atdheu!… Dhe Ai, me humorin e tij karakteristik, më shkruante sërish duke më inkurajuar: E nderuara poeteshë dhe zonjë që bredh rrugëve të Nju Jorkut! … Por mua më gëzon kur Ju nuk mund të shkëputeni nga atdheu dhe populli yt. Unë do të bëj përpjekje me ca shokë që me rastin e 100-vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë të botojmë një Antologji të Fjalës Shqipe. Aty i kam vendosur dhe ca poezi të cilat arvanitasit t’i kanë botuar dhe në Athinë. Pra, fjala jonë deporton nëpër hapësirat që dikur ishin të zymta për ne. Të fala e çdo të mirë Ty dhe familjes suaj. Ali Podrimja. 30/01/2012 Nuk kishte kaluar as gjysma e vitit që nuk ishim parë, dhe papritur nga kronikat televizive merret vesh lajmi se Poeti kishte 3-ditë i humbur … dhe më pas fakti i hidhur i ndarjes nga jeta… larg atdheut, s’di s’e ku…, në Francë. – E humba… e humbëm… Ishin ca ditë të hidhura e përvëluese korriku: … bërtisja në ankth…/…/megjithëse Parisi varrosej nga ankthi/…/ mos isha send i harruar në udhë?/…/ dhe përplasesha për muri korridoreve të ftohta/ të errëta, të pafundta/…/ ikja…/ net të tëra nuk flija/ zhantiji i humbur në hapësirën gëlltitëse/ të tmerrshme, të vdekur… e nën dritare digjej Parisi… (Nën dritare digjej Parisi, fq.81) Nuk ka rëndësi cilët janë Ata ose Ato që e vrasin njeriun në jetë çdo ditë pak e nga pak, ose njëherë e përgjithmonë: Ndarjet, vetmia, humbjet, dramat, pikëllimet, tragjeditë, harrimi, armiqtë, miqtë, kombet, shtetet, Zotat apo vetë Njeriu, jeta apo vdekja, e shkuara apo e ardhmja, drita apo hija, trupi apo shpirti… asnjë nga këto nuk ka rëndësi: Thotë poeti: Vdiset vetëm njëherë e Zoti/ nuk i pranon viktimat e zymta/ (Në teatrin e ri, fq.101); Pranë meje diku fqiu i zbehtë vazhdon të hapë/ varrin tim/ edhe për nja 13 cm… (Përditshmëria ime, fq.102); Më tej: Unë bredh fjalëve/ baladave/ ëndrrave/ Nuk lënë korbat ta shoh qiellin. (Drenica, fq.105) Podrimja konstaton vagëllimthi: Na vrasin të na bëjnë të pavdekshëm/…/ një herë në njëqind vjet (Reçaku, fq.107) Poetin e thirri Lumi, Lum Lumi! Aty ku të thërrasin ujërat, i ka rrënjët amshimi. Vetëtimthi më përshkoi në tru ideja se Podrimja, pasi e mposhti vdekjen, shtegtoi në përjetësi, duke na lënë pas amanetin e shërimit shpirtëror të brezave, nëpërmjet fuqisë magjike të vargjeve. New York’ korrik 22, 2012 U.S.A
Lërmë të shihem në shtatë pasqyrat e mia
I kam prerë lidhjet me zemrën

Dhe me kohën gjithashtu.

Te pragu,
Nuk më pret më askush.

Ti s'u duke as kur e shkuara
Dha shpirt në duart e mia.

As, kur e tashmja e varrosi
Një ditë me shi, në Ishull...

Ishin të shkreta mbrëmjet...
Rrugë pa kthim.

Photo: Revista KUVENDI- MICHIGAN.htm Letra dhe kujtime nga Ali Podrimja Dr. Yllka FILIPI Ishin ca ditë të ftohta nëntori, tipike alpine, kur me rastin e Javës së Albanalogjisë u gjenda në Prishtinë. Duke u çlodhur në ambjentet e barit të RTK-së, takohem me lirikun e madh, 3-ditë me radhë. Me Podrimjen njiheshim vetëm përmes shkrimeve letrare. Unë, me vargun e tij që në bankat e shkollës, ndërsa ai me shkrimet e mia, nga periodiku letraro-artistik. Ishte bërë kureshtar, pasi pothuajse shumë shpesh kishte rastisur që shkrimet tona të botoheshin në të njëjtën faqe të cilën e ndanim në dy pjesë të barabarta… Doja patjetër të takohesha me këto Zanat e Shqipnisë që shkruajnë vargje, - më thotë. Ky ishte Atdheu i tij i mbërthyer në arkë…-mendova unë. Thjeshtësia që e karakterizonte e vishte me velin e madhështisë. Ndjenja e lehtë e humorit, vështrimi i humbur gjithnjë diku, zëri i ulët, menjëherë e evidentonin si një grimcë përjetësie në atomin universal të letrave. Pasi më pyeti për Shqipërinë, shumë shpejt më ra në duar bashkë me autografin e Tij, vëllimi “Kush do ta vrasë ujkun”, botim i Alb-Ass 2002, të cilin e kisha lexuar me kohë, por e shfletova me shumë dëshirë, edhe njëherë: Aty ku përziehet drama e kombit, metafora dhe simbolika mitiko-antike, shpirti, raca njerëzore, filozofia emocionalo-figurative, etniciteti, pikëllimi, e nesërmja, gjithë humanizmi mbarë i mbledhur në Lumin që rrjedh brenda vargut të Podrimjes, e mbi të gjitha sfida ndaj vdekjes, unë pashë njeriun e tretur nga dhimbja, por të urtë, që mbante veshur me dinjitetin më të madh, kostumin stoik të jetës. Ky është Poeti prej Guri- mendova. Ja pse, ky trup i vogël është një Ngrehinë kaq Hijerëndë…një Kullë Magjike që vret Lugetërit: Hija e vdekjes/ ma paska mbuluar kullën… (Beteja e Kosovës, fq.81) Duke shkëmbyer adresat e e-mailit më kujton mes një përhumbjeje dhe pikëllimi njëherësh, gjë e cila i pasqyrohej në ngecjen e vështrimit për një çast në letër e moslëvizjen e gishtërinjve gjithashtu: - E dini që unë kam pasur (të krijohej ideja se përdorimi i së shkuarës kam pasur sfidohej nga nënteksti i së tashmes kam dhe i së ardhmes do të kem), një djalë me emrin Lumi? - Eh, Lum Lumi,- (miratoj unë në heshtje brenda vetes, pa nxjerrë zë)… - Dhe ndaj A-ja e emrit tim, dhe Po-ja e mbiemrit, përzier me Lumi-n, në hotmail.com, janë adresa ime, ku mund të shkëmbëjmë ca thashetheme letrare… Në të mijtën e sekondës m’u statujëzua në sy portreti trupimët i lirikut me vështrim të thellë, të cilin ikja para kohe e djalit, e vrau, por nuk e rrëzoi dot: Erdhe në jetë/…/ këtë gur ta hedhësh më larg se unë/…/ derisa të mbetesh ti i vetmi kërthi në ajër / në kohë/ në kozmos…/ Mund ta kalosh natën në Kullën timë të vetmuar/ në botë…/…/ dhe si të duash Ti Lumi/…/ bashkëudhëtari im… (Me jetue/ Tim bir Lumit, fq.59) Poeti nuk pajtohet me tragjedinë: Re e zezë shtëpinë tonë mbështoll … (Pikëllimë, fq70); Lum Podrimja vdiq më 29 shtator1982/, por unë nuk mund ta nënshkruaj vdekjen tënde/…/ vdekjen tënde nuk mund ta nënshkruaj vogëlush!/ varrmihësit le ta qesin emrin… (Fletë e bardhë, fq.73, Ulpianë, tetor 1982) Shoh engjëllin e zi që nuk mund ta mundni/ Ku nxitoni shoferë të vdekjes/…/në ankth mbani botën… (Shoferët e mortit, fq.89) Pasi ka flakur tej çelësat e vetmisë dhe ka braktisur “Oqeaninë”, në këtë millenium të sertë, Podrimja i njehsuar si Robinson Cruso e më pas si misionari Konica, lexon në një pergamenë fatin e ishullit të Shqipërisë dhe bijve të shqipeve që: dhe kur vdisnin/ vdisnin/ duke kënduar oi, oi… (Shqiptarët, fq.108, Feldafing, ’92): Më tej vetëpërfshihet: të ëndërronim nuk guxonim/…/varur rrinim në një fije merimange/ herë na hidhnin tej gropave të zeza… (Pasqyra e thyer, fq.760 Shqipëri moj/ mos qofsh e zeza/ ime! (Negativi i fotografisë/ Ulqin, qershor ’97, fq.77) Poetët që kanë arritur pjekurinë artistike, kanë një shenjë hyjnore në ballë, shenjë që ndoshta jo të gjithë arrijnë ta dallojnë. Përhumbja e tij ishte një lloj përpjekjeje për t’ju larguar vetmisë. Cung i vetmuar që faron vetveten… dhe prapë vetëm rreth flakës… (Pa folje, fq.127) Rreth asaj vetmie që të sjell humbja e njeriut të shtrenjtë. Midis asaj këmbënguljeje për të qenë njeri i zakonshëm, tek Poeti i pikëlluar spikaste etja për jetë. Më erdhi ndër mend një shprehje e Aristotelit : Quod dolore vacat, non quod suave est, perse quitur vir prudens! (I dituri nuk kërkon kënaqësitë, por mungesën e dhimbjes. “Etika Nikomakea”) Nga e majta: gazetari Shaqir Foniqi, Ali Podrimja dhe Yllka Filipi duke marre me autograf librin “ Kush do ta vrasë ujkun?” Artikulimi poetik i Podrimes sjell mesazhe të fuqishme për të gjithë brezat. Në një drithmë poetiko-patriotike, Ai shkruan: Në Kosovë/, vetëm vdekja/ nuk vonon (Mynih 1999, fq.42). Apo më tej: Fati im në duar të mia/ dhe vdekja ime në duar të mia/ (Fati im në duar të mia, fq.45). Sfida ndaj vdekjes përcjell mesazhin filozofik të mos-harrimit, së gjalli e së vdekuri: /…/ nuk na ndan vdekja plaku im/ na ndan harrimi…/ (Mbreti im i vdekur Dioklecian, fq.47) Nëpër kohë të errëta të historisë me dhembje në shpirt e forcë të pamposhtur në zemër, poeti vajton: Jeta seç më iku/ pa ja parë kulmin shtëpisë…/ (Pa titull, fq.56) Më tej: Brenda frymës që përplaset në dhomën e vdekjes/…/ Zoti s’është i zi/ s’është i zi Zoti/ (Në dhomën e vdekjes, fq.61) Vijojmë: Shkove një bregu që ndante/ jetën dhe vdekjen…(Fillikat vetëm, fq.71) Herë pas here poeti klith, pa rënë në dëshpërim: Oh, Zot/ a më sheh kund? (Zot, a më sheh kund, fq.91) Më tej: Një mace e zezë më ndjek/ në udhëtimin tim… (Macja e zezë, fq.100) Vargu i prerë, konsolidimi i korpusit figurativ, impulset filozofike, ironitë, sarkazmat dhe anatemat, reflekset ezotopike, ritmi, eufonia, lakonizmi, e bëjnë poetin një gur themeli në thesarin universal të vlerave të letërsisë. Ja si shprehet Dr. Mensur Raifi (në librin në fjalë që më dhuroi poeti, fq.24): Ali Podrimja… nuk lëshon klithje dëshpëruese… nuk jepet pas dhimbjes e pikëllimit… e tejkalon dhe e neutralizon tmerrin. Është këtu një vrull i hatashëm njerëzor… Këtu pavdekshmëria, nuk është një iluzion i ikjes nga defetizmi për t’u futur në legjendë, por qëndrim burrëror ndaj vdekjes që inicon një mësim për jetën. Poeti që digjet për tragjeditë e kombit, duke u frymëzuar, shqetësuar dhe prekur gjithnjë edhe për fatin e diasporës shqiptare, (A ju dëgjon harrimi?- vetëtoni derisa bubullon në botë), pasi kishte shkëputur prej vëllimit tim të fundit Post Hekuba, një cikël poezish, më shkruan sërish: E nderuara poeteshë, t’i kam zgjedhur këto poezi për shtypin shqiptar që vazhdon të botohet dhe të shumohet në hapësirën arvanitase. Poezitë mua më kanë pëlqyer dhe poetët të cilët i kam prezentuar atje, kanë qenë tepër të nderuar. E nderuara Yllka, e kam lexuar librin tënd dhe më ka pëlqyer shumë. Besoj se edhe me ndonjë libër tjeter që do ta botosh do ta gëzosh lexuesin shqiptar dhe të gjithë miqtë e tu. Me nderim e çdo të mirë, Ali Podrimja. 23/01/2012 Disa ditë pasi unë isha takuar me Poetin, m’u desh të kapërceja Oqeanin për t’u vendosur përfundimisht në Amerikën e largët. Në letërkëmbimin tonë, i thoja midis të tjerash: Miku im i shtrenjtë! Lumturia këtej nuk ka aromë atdheu!… Dhe Ai, me humorin e tij karakteristik, më shkruante sërish duke më inkurajuar: E nderuara poeteshë dhe zonjë që bredh rrugëve të Nju Jorkut! … Por mua më gëzon kur Ju nuk mund të shkëputeni nga atdheu dhe populli yt. Unë do të bëj përpjekje me ca shokë që me rastin e 100-vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë të botojmë një Antologji të Fjalës Shqipe. Aty i kam vendosur dhe ca poezi të cilat arvanitasit t’i kanë botuar dhe në Athinë. Pra, fjala jonë deporton nëpër hapësirat që dikur ishin të zymta për ne. Të fala e çdo të mirë Ty dhe familjes suaj. Ali Podrimja. 30/01/2012 Nuk kishte kaluar as gjysma e vitit që nuk ishim parë, dhe papritur nga kronikat televizive merret vesh lajmi se Poeti kishte 3-ditë i humbur … dhe më pas fakti i hidhur i ndarjes nga jeta… larg atdheut, s’di s’e ku…, në Francë. – E humba… e humbëm… Ishin ca ditë të hidhura e përvëluese korriku: … bërtisja në ankth…/…/megjithëse Parisi varrosej nga ankthi/…/ mos isha send i harruar në udhë?/…/ dhe përplasesha për muri korridoreve të ftohta/ të errëta, të pafundta/…/ ikja…/ net të tëra nuk flija/ zhantiji i humbur në hapësirën gëlltitëse/ të tmerrshme, të vdekur… e nën dritare digjej Parisi… (Nën dritare digjej Parisi, fq.81) Nuk ka rëndësi cilët janë Ata ose Ato që e vrasin njeriun në jetë çdo ditë pak e nga pak, ose njëherë e përgjithmonë: Ndarjet, vetmia, humbjet, dramat, pikëllimet, tragjeditë, harrimi, armiqtë, miqtë, kombet, shtetet, Zotat apo vetë Njeriu, jeta apo vdekja, e shkuara apo e ardhmja, drita apo hija, trupi apo shpirti… asnjë nga këto nuk ka rëndësi: Thotë poeti: Vdiset vetëm njëherë e Zoti/ nuk i pranon viktimat e zymta/ (Në teatrin e ri, fq.101); Pranë meje diku fqiu i zbehtë vazhdon të hapë/ varrin tim/ edhe për nja 13 cm… (Përditshmëria ime, fq.102); Më tej: Unë bredh fjalëve/ baladave/ ëndrrave/ Nuk lënë korbat ta shoh qiellin. (Drenica, fq.105) Podrimja konstaton vagëllimthi: Na vrasin të na bëjnë të pavdekshëm/…/ një herë në njëqind vjet (Reçaku, fq.107) Poetin e thirri Lumi, Lum Lumi! Aty ku të thërrasin ujërat, i ka rrënjët amshimi. Vetëtimthi më përshkoi në tru ideja se Podrimja, pasi e mposhti vdekjen, shtegtoi në përjetësi, duke na lënë pas amanetin e shërimit shpirtëror të brezave, nëpërmjet fuqisë magjike të vargjeve. New York’ korrik 22, 2012 U.S.A

MË PRI

Limfë, më pri!
Thuaji poetëve, të mos shkruajnë
Pas vdekjes...

Ti je një vrasëse
E mrekullueshme
Kohe!

Frymëmarrjen e fundit të muzgut

Hidhe në dritë...
Bëj një të mirë...

Limfë!
Më pri!

E mban mend kur fëmijë
Gjakova
Këmbën
Hollake?

Dhe qava...

Në dejet e mia rrodhën vargje ...
Ishte veç një klithmë në stuhinë

E radhës. Limfë!
Më pri!


Photo
CARETTA CARETTA

 Ajo ec... unë ec...
Një breshkë sa një hënë
Gjeti udhët e fatit tim ...

Pesëqind vjet me barrë mbi shpinë
Trupi rënkonte,
Nën kitinë...

A mundesh ti, Botën
Ta tërheqësh zvarrë
Në katrorët e tu
Prej malli
Të largët
O, kafshëz...?

Zbret nga shekulli në shekull
Me këmbët në ngricën e moteve...
Dhe më sheh në sy.

Nuk ishte ëndërr,
Nuk ishte zhgjëndërr!

Unë dhe ti u bëmë mike të rënda;
Mirëmbrëma!

Motra jote e vogël,
Dallëndyshja e detit
Chelonia mydas:

Photo

SHPAGIMI
Rënkon një shpatë
E varuar mbi urrejtjert
E njeriut kockëdalë.

Mishin ja ka ngrënë
Shpagimi.

O i vdekshëm,
Mos hy në atë derë!

Ti,
Nuk je kalë i bardhë!



DREJT TEJE

 Unë derdhem si qumësht në flakë
Toka ime e shenjtë

Statujë rënkimtare

Mëson të hedhë më parë zemrën,
Pastaj këmbët...

PIKTOGRAMË

 Qielli është më tronditës
Ngjyrë arre.

Dhe ajri bojë gjethi të zënë...

O, i jeshiltë!
Mos kalo në të gjelbër!
Do të të marrin për bar.

E ndoshta,
Një dre i egër,
Mundet t'i këpusë sythat...



SHTËPIA IME

 Shtëpia ime është nuse prej akulli
Shkrin sapo bie rrezja e parë.

Dritarezat kah lindja Pluskojnë mbi tokën e ftohur nga
Dëbora.

Oborri ka mbledhur gjithë copat e mallit
Të këputura nga shpirti

Dhe ka bërë me to një verandë
Për bujtësit.

Një kone hëne kuis në qilarët
E verës së vjetër.

Rruga është shtruar me portokaj
Gjer tek porta,

Mua më pëlqen të lahem
Në shkumën e lumit përballë.

Le të themi,
Atje është gjithnjë pranverë.

PINTE MARIUANË

(Kushtuar Amy Winehouse...)

Dikur këndonte si engjëll...

Një ditë
Zëri
I humbi

Tek pinte
Mariuanë.

...Ne grindeshim nëse zëri
Eshtë grimcë apo valë.

Ethet shtrëngonin duart
Me majat e flokëve.

Thonjtë i hante për bukë tek
Tingujt jepnin shpirt!

...Ne trembeshim nëse njeriu
Është grimcë apo valë.

U rrëzua një ditë
Në një cep të skenës
Kur trupi s’iu bind...

... Ne ziheshim nëse shpirti
Eshtë grimcë apo valë.

Gjithnjë e më shpesh
Diva pinte mariuanë...


AFËRDITA

Do të ketë shampanjë, për ditëlindje..!
Nga shkuma do të lindë Afërdita

E gdhendur në stil barok bizantin
Sikur në dorëshkrim...

Me flokë të verdhë, me valë
E vetulla të qeshura

Buzëdjegur
Për puthje...

Shkumo shampanjë, shkumo!
Po qesh Afërdita

Në lumin e valëve të zemrës.

CIFËL

 Nën këmbë
Një cifël xhami e mprehtë
Më ther...

Dhe unë
Si eremit
Nuk nxjerr gjak,

Nuk nxjerr zë,
Por vetëm buzëqeshje...
Në fakt është ngërdheshje!
Hollë-hollë është përqeshje!

Si mundet t'i rrëshqas kujtesës së kohës?
at

Shkruan : Flori Bruqi : Vrasja e Haki Tahës dhe heshtja e turpshme e shqiptarëve

Kërko brenda në imazh                     Vrasja e Haki Tahës dhe heshtja e turpshme                                     Haki Taha, u lind n...