Nga: Mirela PETALLI-KAPAJ
Ne cepin tim te zymte e jo dhe aq te paster te botes, mungesa jote eshte pluhurosur nga shikimi im i gjate mbi te pa mundur te bej asgje.E kam ditur qe ti do vazhdoje te jetoje. E kam deshiruar me gjithe shpirt kete. Brenda vetes kam enderruar kaq shpesh qe kur te t’shoh ne krah te nje tjetri, te mund te them me krenari se ai nuk vlen as sa gjysma ime. Jo sepse dua te vuash, jo! Une te dua shume per te t’uruar vuajtjen. Por s’e kam shmangur dot enderrimin me sy hapur qe ti te duash nje gomar, e te kthehesh tek une me nje lume lotesh. Oh, sa me peshtiroset vetja kur mendoj sa etje kam per ate lume lotesh!E verteta eshte, se jam une ai qe derdh lote te hidhur ne cepin tim te zymte dhe jo dhe aq te paster te botes sime pa ty. Armiku me i madh i imi eshte Ai, Ai qe do te jete ( ndoshta eshte tashme) prane teje, brenda teje. Ajo qe me dhemb me shume, eshte se ai nuk do te jete ne vendet ku kam qene une; sepse ti do t’kesh shpikur vende te reja, nje menyre te re te dashuruari posacerisht per te.I pafuqishem per te fshire vendet ku ti ishe tek une, ( a mund te fshihet vetja?), per te shpikur vende te reja per nje dashuri te re, une shkruaj kete leter qe do ta gris,e do t’a perdor per te ndezur zjarrin ne sobe, te me ngrohe trupin qe s’eshte me i imi.Por une jam nje burre inteligjent. Do mbijetoj edhe kete here. Vetem se, kedo qe te zgjedhesh ti, do derrmoje tere ate cfare une jam. Se nuk e derrmoi ikja jote dot ekzistencen time, por ky armik i panjohur. Me fal qe me shume se te doja ty, desha faktin qe ti ishe e imja…
