Nga: Jolanda DAUTI
Me siguri qe u ka ndodhur dhe juve te ndaleni ne jeten tuaj, te ktheni koken pas e te shihni rrugen qe keni pershkruar e keni lene pas shpine.Nuk duket me e gjate se rruga qe keni para jush???..Jo e??!!…Ndofta me ndodh vetem mua…nejse…Per te mos humbur fillin po i rikthehem “rruges se pershkruar” deri me sot..Nuk e kisha vene re qe ajo s’ishte e drejte( ne fakt, e mendoja te tille), por duke pare me me qartesi, verejta se ishte me dredha, me shigjeta nga te dyja anet qe tregonin drejtime te ndryshme, me pas rrugica te ngushta qe perfundonin ne pyll. Ndonjeren prej tyre me siguri e kisha kaluar pa vene re se ck’ishte ne te, ndonje tjeter me siguri se kam fare qe ekzistonte…Ato rruge qe kisha pershkruar, nuk dija as vete ku do me nxirrnin, per mire a per keq, por i kisha pershkruar,,,,,megjithate vazhdoj akoma te kem pikepyetjet e mia…Po sikur te kisha kaluar ketej e jo andej, po sikur te kisha ikur para ne vend qe te kthehesha pas??!! Eh, njeriu i shkrete!! gjithmone ne dileme. Ky eshte nje problem i vjeter sa bota, qe nga Adami e Eva gjithmone i njejti problem..Dhe mu kujtua nje shprehje e Edgar Lee Masters lexuar kohe me pare” Kjo eshte dhe dhimbja e Jetes, per te qene te lumtur, eshte e nevojshme te jesh dy”, e me siguri qe se ka pas keq ky zoteria, (me mire te jesh dy, se te jesh vetem)…..Me siguri qe kjo ka qene edhe arsyeja qe i Gjithefuqishmi qe krijoi Adamin, mendoi menjehere te sjelle dhe Even per shoqeri, e cila i solli me vete dashurine, eren dhe shijen e saj, por dhe dhimbjen…..Ah moj Eve, edhe ti, kishe gjithshka, po ti atje ku s’duhej vajte…gjithsesi kjo ishte nje e mire….qe nga ajo kohe e me pas, ne” modernet”, deshiren per vitamina e rritem ne mase……Ja perseri me iku filli i bisedes….e kisha fjalen per rrugen time…po…gjithsesi po ju thosha, se ne kete rrugen time, te gjate sa dhe te shkurter, gjeta edhe imazhin e lumturise, e gjeta ne gjera te vogla, ne gjera te medha, ne tingujt e muzikes, ne qeshjen e dale prej shpirtit , ne goten e veres,ne batutat e miqve, ne thenien e mrekullueshme” ne do te ecim dora dores edhe ne mbreterine e hijeve”, ne buzet e dashurise, ne zjarrin e tij( “Adamit” tim.)…E perseri te gjitha keto, nuk e di sa mund te sherbejne, per ta lehtesuar me teper mundimin e jetes…..Kam lexuar shume thenie edhe mbi lumturine, kam lexuar edhe manuale, se si te sillemi per te qene te lumtur, por ne fund kam kuptuar, se me e rendesishmja, fitorja me e madhe, eshte kur pranon veten per ate qe je, me te mirat e difektet e tua. Tek e fundit, sot, ndjenja qe ka sunduar boten, por qe eshte edhe me e padobishmja, eshte zilia. Te kesh zili te tjeret per ate qe jane( apo duan te dimostrojne se jane). Une nga kjo ane, e bej gjumin e qete miq. Ndofta, ngaqe ne jeten time, skam njohur ndonje person, qe te mund te meritoje ziline time( adhurimin me siguri), dhe te them te drejten, njerez kam njohur plote gjate rruges time, por ne jete, cdo gje kalon kaq shpejt, saqe pak gjera arrijne te lene gjurme….Por, perseri ka akoma ne mua pytje….Kush e di se…Po sikur…e pergjigje nuk kam……..ndofta duhet te shkoj ku me con rastesia, ndofta ku me con fati im, por me siguri rruga qe dua te ndjek, eshte ajo, ku me con Zemra ime
