Nga: Mirela PETALLI – KAPAJ
Lindi bashke me dashurine. Por dashuria ishte kaq e forte, gjitheperfshirese, shkelqyese dhe dritheruese sa per te mbeti vetem nje bulez vese mbi nje fije bari qe po ate dite lindi. Kur vjen dashuria, Shpirti qe ka dhe ai permasat e veta kufizuese, ben nje riorganizim, si pastrimi i pranveres. Ngjeshja e tere gjerave te tjera ka nje efekt cuditerisht lehtesues, shpirti i dashuruar ndjehet i lehte e pluskues,ajer jashte e ajer brenda. Aty ne bulezen e veses, u rrit ngadale, heshturazi, si nje kerpudhe. Ajo qe i merrte dashurise ishte kaq pak.Dashuria eshte bujare,( ka thene nje burre i mencur).Dashuria ra ne dashuri. Me ate,ashtu e vockel, e paqarte, e mbyllur ne nje pike vese. Dhe ajo ra ne dashuri me dashurine. Atehere, ajo qe ndodhi brenda Shpirtit ishte e krahasueshme me mrekulline e lindjes se nje ylberi.Sigurisht qe do vinte nje femije, si ne gjithe perrallat me kuptim. Por femije nuk eshte tamam ajo qe ndodhi. Ajo dhe dashuria u bene nje qenie e re,nje ekzistence, nje menyre,nje fryme. Si cdo gje qe ka nje arsye, nje shpjegim, ( edhe kur shpjegimi eshte mosshpjegimi), kjo magji po e quajme, sepse eshte me e madhe se ajo, me e madhe se dashuria, ka shpjegimin e saj.Kjo ndodhi shume kohe me pare. Ndodhi kur Shpirti ishte i porsalindur, nje shtepi e re pa orendi, vetem dashuria dhe fija e barit, dhe buleza e veses mbi fijen e barit, dhe Ajo brenda bulezes se veses.Dhe gjithe e ardhmja e shpirtit, gjithe eksperiencat qe do te rrisnin shpirtin, te ngjeshura ishin ne nje cep.Kjo fryme, qenie hibride a magji qe atehere vjen e i shfaqet Njeriut ne forma te ndryshme, here si Ajo, here si Dashuria, sa here dritherohet Shpirti, kur degjon muzike, kur lexon, kur sheh nje pikture, kur admiron Natyren, kur mrekullohet nga nje foshnje, sa here Shpirti buzeqesh, sa here zemra rreh fort e vetedijshme se po jeton, Ajo eshte aty. Na u dhurua si deshire per jeten, si berthama e kuptimit te ekzistences.
