Ali Podrimja(1942-2012)
Ali Podrimja lindi në Gjakovë më 1942. Aty kreu filloren dhe shkollimin e mesëm, kurse fakultetin, degën e Gjuhës dhe letërsisë shqipe pranë Univerzitetit të Prishtinës. I takon gjeneratës së hershme të poetëve shqiptarë të pas Luftës së Dytë Botërore në Kosovë. Gjatë viteve shum të vështira pra të jetës, posaçërisht jetës së popullit të ndarë shqiptarë. Kohë e trazirave dhe shpërnguljeve nëpër botë. Jemi në vitin 1957, kur Podrimja boton poezinë e vet të parë në revistën "Jeta e Re", revistë shpirtërore shqiptare pasiqë ishte një dritë e mrekulluar për këtë kohë të errët të robërimit.
Më 1960 shkruajti "Hija e tokës" duke qenë pra nxënës i gjimnazit; kurse më 1961 boton përbmledhjen elegjiake me titullin "Thirrje". Nga kjo kohë, poeti vazhdon të shkruaj parndërpre dhe nxjerë në dritë veprat: "Shamijat e përshëndetjeve (1963, "Dhimbë e bukur" 1967, "Sampo" (1969), dhe "Torzo" 1971. Do të kaloj në eprat e viteve Të mëvonshme si "Zari", "Buzëqeshje në kafaz"; si dhe dy veprat në prozë: "Burgui i hapur" dhe "Harakiri". Me qëllim u largova nga viti 1982, se më këtë vit, Podrimja botoi veprën e tij më të bukur dhe shënoi një rrugë të re poetike në letërsinë tone me veprën "Lum, Lumi".
Ali Podrimja hyn në rradhët e poetëve më të përkthyer shqiptarë.
Vdiq në Paris në korrik 2012.
Marrur nga "Lum Lumi "
-
Poezi
Ti dhe uji
Diellin ta shikosh nga hija e plepit
Dhe ta matësh
Kur hijen tënde s'mund ta kapërcesh më
Qenit ruaju se të kafshon ajo kafshë shtëpiake
Besnik i madh i Njeriut
Nga kafshimi i gjarprit mund të shpëtosh
Macen nxirre nga fjalori yt gjithsesi
Ajo s'është simbol i kohës sate as i artit tënd
(Unë gjthmonë ia kam frikën edhe Lules edhe
Femrës)
Kur të flasësh fol të dëgjohesh në bjeshkë
të dëgjohesh në shkretëtirë
Për të dytën herë mbetesh pa kokë ose kush
nuk të beson:
Sa më pak shikoje veten në pasqyrë
Dhe kurrë mos mendo: I pari
Ai që ka ekzistuar para teje jam UNË
Ai që do të kujdeset për ditët e mia të mbrama
Për ëndrrat e mia e qetësinë je Ti
Me pleh kurrë mos u pajto: Nxirre në gjysmë
të natës
në pikë të vapës
Asgjë mos rrit asgjë mos krijo me dhunë
Rast i humbur nuk je edhe pse pylli
dendësohet
Mund ta kalosh natën në Kullën time të vetmuar
në botë
Dhe si të duash Ti Lumi
Kryesorja: jetën ta jetosh pa e vrarë
Dhe pa të mbetur në këmbë ndonjë therrë
e saj e zezë
Bashkudhëtari im
Ta provojmë vetveten derisa kemi frymë.
Metafora e jetës sime
nëse s'flas
jeta ime s'ka qetësi
fiala ime bëhu Unë
heshtja të të mos shtypë
në gurë
rnulliri
nëse s'flas
jeta ime s'ka qetësi
fjala ime bëhu Unë
plaga ime
le të marrë
frymë thellë
Guri
ç'gurron guri në gurinë
gur guri ndër gurë më i guri
gur i gurëzuar pranë gurit
gurth i nguruar rreth gurit
gurron guri në gurë gurësh
guro guroje gurin në gurinë
ç'guri pranë gurit gur guri
vrimë e parë e fyellit tim.
Një ditë
një ditë heshtja
do të më gjuajë
me eshtra të mia
ose do çmendem duke rrënuar.
