Të fshijë nga kujtesa prapësitë...

Kujtim Morina lindi në vitin 1972 në Has. Është diplomuar për Matematikë në Universitetin e Tiranës (1994), për Drejtësi në Universitetin e Shkodrës (2004) dhe ka përfunduar një Program Master 2-vjeçar për Integrim Evropian dhe Rajonalizëm në Universitetin e Gracit/Austri (2008). Nga viti 1999 deri në fillim të vitit 2009 ka punuar me organizata ndërkombëtare në Kukës duke filluar me UNHCR, CARE dhe një kohë të gjatë me OSBE-në. Aktualisht punon në Ministrinë e Punëve të Jashtme dhe banon në Tiranë.
Deri tani ka botuar dy libra me poezi:

"Dehja nën mjegull", 2007.

"Kthimi i syve", 2010

Ka përkthyer dhe botuar poezi nga Niels Hav (Danimarkë), Linda Hogan (Shtetet e Bashkuara), Asanda Gonya (Afrika e Jugut) etj. Disa tregime të tij janë botuar kohët e fundit në organe të ndryshme të shtypit letrar. Merret edhe me studime.

Cikël me poezi nga Kujtim Morina


STUHIA E TRURIT

Vërshojnë mendimet

Pa i lënë radhë njëra-tjetrës

Fryjnë si erëra të çuditshme

Kryqëzohen, përzihen në tru

Unë nuk di ku të përqëndrohem

Çfarë të mbaj e çfarë të hedh

Në këtë shpejtësi marramendëse



Shpeshherë i them vetes

Të arratisem në një cep të botës

Apo të ngrihem në një hapësirë flurore

Jo shumë larg të tjerëve por vetes

Të paktën të shpëtoj avujt e kujtesës

Nga kjo trysni e pashembullt

Pastaj t’i marr gjërat qetë-qetë

Me mendje të freskët dhe të lehtë



TRONDITJA E HAPËSIRËS

Tronditja e hapësirës

Nga format eterne

Që enden kuturu

Dhe nga pesha e rëndë

E ankthit të padukshëm

Më krijon një ndjesi zbrazjeje

Që hepohet dhe s’arrin dot

Ta gjejë veten në këtë hulli

Të avujve mbetur pezull



Rrekem ta bind veten

Se jam më i rëndësishëm

Se miza që fluturon e sigurtë

Apo zogu me pendë të lehtë

Mirëpo zhgënjehem shpejt

Kur s’e shoh veten

As në tokë as në qiell

Me një barrë hutimi përsipër

Që më rëndon mbi kokë

Si këmbë elefanti



SUPERTICIOZ

Përnjëherësh hapet dera

Dikush sjell kumtin e tmerrshëm



Ke kohë që e parapërgatit veten

Megjithatë nuk e përballon dot



Në rrugë sheh një qenie të pafajshme

Mendime vrastare të yshtin kundër tij



Ndonjëherë mendon t’i hidhesh vetes

Ta fundosësh në një lumë a në një hon



Është më miklues Djalli apo Zoti

Kjo dilemë ka kohë që na mundon


APOKALIPS

Një brengë që më mundoi gjatë

E flaka tutje si një mall i pashitshëm



Miqtë i kontaktoj me e-mail

Është jashtë mode të lë takim

Gati ua kam harruar zërin

I shoh ndonjëherë në kamera apo CD



S’më tërheq të dal në vende piktoreske

As në pranverë, as në dimër

Gjej imazhe, ngjyra të pastra në internet

Saqë natyra më duket si një plak bohem



Dritës së akullt të syve

I kombinova një fytyrë efemere

Dhe një shije pelini në gojë

Kjo më shkon me kostumin ngjyrë vjollcë



Gjumi nuk vjen më si një ari i shtruar

E ndjell me ca doza të larta valiumi

Të shoh ëndërr është si të bëhem i lumtur

Ndërsa e ndjej veten të ri të kërrusur



LUTJE

Më jepni pak shpresë

Se po mbytem

Nën hapësirën qiellore

Që po më zë për fundi



I zhytur në botën e mëkateve

I bëra një lutje qiellit:

A më dërgon një shi magjik

Të fshijë nga kujtesa prapësitë



Përgjigjja erdhi pas shumë pritjesh:

Mund t’a fshijë kujtesën të tërën

Por jo pjesërisht





MALL

O yll që po digjesh

Në hapësirën e natës



A më dërgon një mesazh

Tek njeriu im i dashur



Me valët tua elektromagnetike

Depërto në fijëzat e kujtesës sime



Malli po më bren e po më tret

Tek njeriu im i dashur përcille



Shko si një frymë dhe shkunde

Ta ndajmë mallin përgjysëm



Unë po pres shfaqjen e një ylli të ri

Të më feksë nga qielli përgjigjen



RETË E ZEZA

Po vijnë si hordhi pushtuese

Për të na sulmuar portet,

Qytetet, rrugët, lagjet, shtëpitë,



Të paktën

Të shpëtojmë shpirtrat

UDHËTARË TË VONUAR
Udhëtarë të vonuar

Që rendni në muzgun e mbrëmjes

Apo në dritën e hënës

Ktheni kokën prapa

Keni shansin e humbur



Duke iu falur vetëtimave

Që u ndjellin si zana të malit

Nxitoni të arrini tek një strehë

Që digjet në perëndimet e lagura



Kot e keni

Pendimi ka për t’iu ndjekur

Sepse njeriu asnjëherë nuk e di

Çfarë fiton e çfarë humbet

Kur ngutet drejt një objektivi

Pa i pare pengjet që rrinë varur

Si mollë të fshehura në pemë





NATYRË E MBYLLUR

Ti mbyllesh në vetvete

I ruan shumë të fshehta botës

Mbart dhimbje dhe dashuri

Dhe e shpërndan lehtë-lehtë

Lule më lule e shteg më shteg



E dashur, shprehu,

Hapi buzët e trëndafilta

Të nxjerrin tinguj të ëmbël zanoresh

Dhe zbukuroje botën

Që po fishket përditë pa ty



Sa fate femërore

Kanë shkuar duke marrë me vete

Enigmën e madhe të kësaj jete

Që ka mbetur kaq e ashpër

E trishtë dhe e pandreqshme





SHI PRANVERE

Bie shi i lehtë pranvere

Unë e ndjej por s’e shoh



Afrohem te dritarja e dhomës

Dhe pyes renë që fillon e zbardhet

A mos ka mbetur jashtë

Një vajzë me kacurrela

Që nxiton për të gjetur një strehë



Pastaj i lutem shiut

Më lejo një intermexo të shkurtër

Të vrapoj shpejt si era

Dhe ta bart cupën si flutur



Dëgjoj nje zë të beftë pëshpëritës

Mos u mërzit i dashur

Vajzës nuk do t’i ftohet gjoksi i ngrohtë

Pikat e shiut depërtojnë deri te supet

Por jo në ije e poshtë





ÇASTE LUMNIE

Pasi merr një lajm të mirë

A një kumt fatsjellës

Kridhesh pak caste në botën e amëshuar

Kraharori hapet dhe merr frymë lirisht

Zemra ka një çtendosje nga aritmia

Drejton sytë nga qielli

Ndoshta për të parë engjëjt nga larg

Vozitesh në anijen e ëndrrave

Ndërsa valët vijnë qetë-qetë si një afsh



Përpiqesh t’i shijosh këto çaste

Brenda pak minutash

Pastaj afrohen pa u ndier re të zeza

Që të kaplojnë dalngadalë

Lodhesh më kot, nuk ke ku t’u fshihesh

Dallgët e stresit pasi pushtojnë

Edhe kalanë e fundit të qelizave të trurit

Bëhen të gjithpushtetshme si përherë

Ka mbetur veç një kujtim i ëmbël

Sa për të shpëtuar nga humbja e pashpresë





LULE BLINI

I kam pritur me muaj këto ditë

Të bares rrugëve të qytetit

Kur çelin lulet e blinit



Në këtë vapë vere

Ku njerëzia i ikin diellit

Si prej sherrit

Aroma e lule blinit,

Dhe kokrrizat e verdha

Që lëshon në tokë,

Kurora e bukur

E këtij druri të drejtë hyjnor

I fton njerëzit të bëhen bashkë

Të shijojnë natyrën

Të ëndërrojnë sidomos mbrëmjeve

Për një dashuri të re

Të ngjiten me flatra drejt qiellit

Të shijojnë kënaqësinë e të padukshmes

Të dhurojnë një puthje të ëmbël

Si një kujtim që s’do të venitet kurrë

***

Ditën e parë kur u këmbyem në rrugë

U tranda nga një bukuri mahnitëse



Të nesërmen ajo më pa e para nga larg

Hapësira mes nesh sikur pësoi një krisje



Ditën e tretë, morëm më shumë guxim

Vështrimet u takuan me më pak ndrojtje



Ajo s’e ndërroi rrugën as ditën e katërt

Priste një përshëndetje larg syve të të njohurve



Pastaj e pashë përsëri pa guxuar t’i flisja

Kështu ditë për ditë veten po humbisja