Sami ISLAMI
Shumë vjet më parë
Kur nënat fëmijët e tyre përcillnin
Për gurbet…
Me zemër të thyer
Ndonjë letër merrin
Në dy , tre, a katër vjet!
Rrallë u dërgonin nënës
Ndonjë fotografi,
Por shpesh kur edhe ajo mungonte
Vizatonin dorën e fëmijëve në letër
Për t’i treguar asaj
Se sa ishin rritur atje, në largësi
Tani, i njëjti skenar…
Mërgimi prapë plagë për shqiptarë
Nënat ngrysen e zgjohen me mallin e fëmijeve
Dhe të nipave e mbesave…
Qe nuk i kanë pranë.
Dhe erdhi kjo kohë e re, pra
Kur largësia
Në një farë mënyre
S’mbet më largësi
Se interneti e telefoni
U futën pothuaj në çdo shtëpi
E, tani në vend të fotografive
Nënat mbajnë në gji nga një telefon
Presin t’u cingërroi i shkreti
Ditën, por edhe deri natën vonë.
Si dikur dhe tani
Nëna ndonjë lajm për fëmijën pret,
E kur flet me të zemra i bëhet det
Prandaj ju djem e vajza
Qe jetoni larg atdheut, në çdo vend
Telefononi nënës
Se nëna jeton
Vetëm për zërin tënd!
