RIZA LAHI
MIDUSHI DHE NURIA, CIFTI SHKODRANË QË DHURON BLERIM
Fati e deshi të takoja më në fund njeriun që
dhuron fidane, që ma kishin përmendur papushim saherë që i takoja nëpër Shkodër
botanistët e njohur - të dy doktor
profesorët me të njëjtin emër e mbiemër, Ahmet Osja dhe Orhan Boshnjaku.
…..Banojnë që të
dy, Midush dhe Nurie Shabaj , në Postrribë, ku kanë një fidanishte me bimë vetëm dekorative – pisha, blire,
albiqe, gështenja…
Kjo fidanishtë përbën
edhe biznesin e tyre, por nga i cili, ata dhurojnë e dhurojnë papushim.
Kanë krijuar
“Shoqata Alba – Flor” dhe, synojnë ta mbushin tër Shkodrën e tyre me pemë. Me
pemë shumë, të mëdha, me ta kënaqë syrin nën kurorën e tyre e me ta mbushë
gjoksnin me ajër pemësh e cicërima zogjësh.
Kur kalon nëpër
Shqipëri dhe shikon pasojat e përbindështa të tmerreve që ka bërë sëpata e
albanezëve tanë; kur marrim vesh që në një periudhë të vëndit tonë janë paguar
deri valutë për të prerë, djegur e
masakruar pemë ( atëherë kur në jug të vëndit
digjeshin e digjeshin papushim e pa asnjë
ndërhyrje nga policia ullinj e portokalla e në Shtoj shfaroseshin pylli me
qershia e gështenja ), thua me vete: Të kem një tollumbace të madhe e ta hedh nëpër
qiellin e Shqpërisë! Që të shëtitë qënga jugu në veri; të shëtitë andej nga
kaluar spëata dhe shkrepsja pashpirt edhe, kjo tollumbace e bukur me ngjyra
ylberi; të ketë fytyrën e Midush dhe
Nurie Shabaj nga Postrriba e Shkodrës.
Pemët që selisin përditë
që të dy këta shkodranë të qeshur dhe bujarë, oh, rriten shpjet, rriten menjëherë,
siç rritet vajza e shtëpisë për t’u bërë për fejesë.
Pemët që kanë
dhuruar tash gjashtë vite në “fshatin e Paqës” ( idea dhe paisja me florë e të cilit është e
të famëshmit të jashtëzakonshëm Ahmet Osja, i njohur si specialist i misrit dhe
orizit) janë bërë sot “me kryetin njatje”. Dhe, kanë kaluar vetëm shtatë vjet.
Nën nismën “ Një
fidan, një emër, një jetë” – plot gjashtë mijë fidana kanë lënë tokën e “fëmijërisë”
në Postrribë dhe kanë hedhur shtat e u frushullojnë kurorat në mbi 25 shkolla të
Shkodrës, te “Kolegji turk”, në oborre
kishash e xhamijash, te “Shtëpia e fëmijës”, në cerdhe fëmijësh, në fshatin
Hajmel, në shpatin e Taraboshit , të kalasë “Rozafat”…
Te kalaja Rozafat,
në një mëngjes poetik, fidanat e ardhur nga Postrriba, ngjajnë si ushtarë; si ushtarë të blerimit që ngjiten drejt bedenave, andej
nga dikur ngjiteshin jeniçerët; ngjiten drejt përpjetë si shatorre të blerta,
por jo për luftë e për të vrarë, por për poezi dhe dashuri, ndërsa poshtë tyre
llastohen dhe bëjnë dashuri natën nën hënë dhe nën mirësinë e liqenit Buna me
Drinin … 
Midush
Shabaj ka ca dëshira . Dëshëron që fidanet që rrit me aq dashuri dhe
pekule tok me, bashkëshorten Nurie, të vijnë deri këtu, në Tiranë; të shkojnë më
poshtë… le tw zgjidhet cilido kryetar I Bashkisw sw Kryeqytetit.
Por çifti I bukur dhe I lumtur mes fidanëve ka
edhe një dëshirë tjetër të veçantë.
Ata të dy janë të çmendur pas serenatave të
Korçës. Ata kanë ndjekur me vëmëndje jetën e gjigantit korçar Mihallaq Andrea,
këtij luftëtari të papepur të luftës me jetën; të luftës me mrekullirën e këngës
dhe të zërit e shpirtit të tij; kanë lexuar te gazeta “Tirana Observer” përshkrimin
“Drejt qiellit përmbi Korçën në formën e zemrës” dhe duan t’i dhurojnë Korçës “prikën” për
Mihallaqin.
Le të jetë një
shpat kodre nga kodrinat e Korçare me 30
– 40 fidanët e ardhur nga Postrriba e Shkodrës. Dhe ky pyll i ri le të ketë një
pllakë ku të shkruhet:” Udhëtar. Këto hije të bukura kanë ardhur në Korçë dhuratë
nga Shkodra për kantautorin Mihallaq Andrea. Kënaqi sytë, shplodhu dhe këndo
serenata…Shoqata “Alba Flor” ,. Midushi dhe Nuria. Postrribë, Shkodër.”
Një pyll me
kujtime…Një pyll që rritet menjëherë. Si vajzat e shtëpisë që hedhin shtat aq
shpejt.
Ja, në mbyllje të
shkrimit, kush të dëshërojë të kontaktojë me çiftin e bukur shkodran që mbjell blerim, mund t’i
bjerë këtij telefoni 02224 2969.
RIZA LAHI
