Mimoza Sali ka mbaruar shkollën Pedagogjike të Gjuhëve të Huaja në Shqipëri dhe më pas mbaroi studimet e larta për Multikulturat në Itali.
Punon për të drejtat e emigrantëve atje dhe në një gazete lokale në Bra (Cuneo
Ka botuar një libër me poezi në italisht, gjithashtu edhe një libër tjetër dy gjuhësh Italisht-Shqip.
Është fituese e dy çmimeve të para dhe të dyta në takime letrare në Itali.
Nga libri "Lëkura e gjarprit"
Kërkoj bekimin tënd
Kërkoj bekimin tënd,
Mos më mundo,
qepallat janë mbytur nën rrezet e lotëve
dëshira fle në shtratin e vesës së mëngjesit
shëndeti shpirtëror ka ngritur një pellg grimcash
dhe presin vetëm një buzëqeshje
kangjellat janë ndryshkur
lumturia ka marrë arratinë nga mosmirënjohja.
Kërkoj bekimin tënd
Mos më torturo pas portës së mbyllur...
Kam shekuj që pres... pres... pres...
dashuritë rrinë varur si pikëpyetje
vendimet mbetën si testament i pluhurosur
në sirtarët e ndërgjegjes së vrarë...
Hëna më vështron si pasqyrë vdekjeje
Yjet më ndjekin nga pas si përbindësha
Unë ndjej dhimbjen e sfilitur nga gënjeshtrat
Errësira shtron çarçafin e përjetësisë...
Kërkoj bekimin tënd
Të jetoj, të ndjej se jam njeri.
Kërkoj bekimin tënd
Pse jeni kaq antihuman, o njerëz?
O Zot, jam larg…shumë larg…
Në mëngjes më troket si degë e thyer mbrëmja…
si paralajmërim i erërave të errësirës…
në mbrëmje më hynë nga dritarja, ngjyra gri e mëngjesit,
ngarkuar mbi shpinë me pështafin e reve…
Një zë i largët më thërret: Merrma dashurinë!
Mos ma lërë të vetmuar në breg të detit,
A s’i sheh që valët duan të ma murosin…?
O Zot, jam larg…shumë larg…
Nuk dua të vonohem për të shpëtuar zërin e dashurisë,
Por për të arritur deri atje, kurrizi im i sfilitur do të kapërcejë
njëqind male dhimbjeje, njëqind vjet të grisur si letra pa vlerë…
dëshira ime, gjysmëtretur udhëve të emigrimit nuk arrin…
O Zot, kjo botë ka varur hijen time
ia ka besuar baladës së shekujve mizorë
ku gjurmët e tyre kanë ngjyer gjurmët e hijes sime
Për të shtegtuar me yjet e errësirës, larg, shumë larg,
Përtej dashurive, që dergjet brigjeve të detit Adriatik
Bri bustit të Mujo Ulqinakut në qytetin e lashtë Ilir
Aty, dashuria ime përpëlitet nën barin e njomë
Dhe unë po vdes për të mbledhur fijet e barit…
Vizitorja e galaktikës
Mbështillem me pelerinën e reve
rrokullisem nëpër skutat më errëta të hapësirës
dhe luaj me errësirën siç lot ajo me mua,
duke gërmuar të gjej rrënjët e diellit.
Dielli kishte nënshkruar në KULTIN e tij:
-Nuk ke çelësin e duhur për t’më shijuar...
Vesha kostumin e kuqërremtë të perëndimit
Për të përkëdhelur flokët e hënës
Hëna kishte lëshuar hiret në prehër të yjeve
Dhe bënte dashuri me hijen e diellit.
Ndala çapin e magjepsur, grisa çarçafin e errësirës...
Dhe varem në degëz të një ylli që më ndiqte me amshim
-Eja, tha, - eja, ma jep dorën, ti je vizitorja e galaktikës.
E dashuroj si Jezusi kryqin
Askush më mirë se unë nuk e njeh dashurinë e detit
Buzëmbrëmjes shëtisja nën fëshfërimën e vetmisë
Më ndiqte pas hija e hënës, që fërkohej pas kurmit tim si gjethnajë
Për të përkëdhelur kockat e dhimbjes së largimit,
dhe për të më thënë se për ty kam mall…
Tërë jetën time e kam dashur këtë breg,
që shtrin krahët në qytetin më të bukur të botës,
Durrësin, ku unë kam qarë për herë të parë,
Ku më ka dalë dhëmbi i parë dhe sot që jam bërë grua
E dashuroj si Jezusi kryqin, si mali
Era e fatit
Një lule e rënë në udhën e pashpresë
Pret erën e fatit për t?u shpirtëruar?
Ndoshta era është dashuruar me vjeshtën
Dhe fryn drejt gjetheve zverdhaluqe
Që kalben nën këmbët tona...
Flatrat e erës rrahin parmakët e ballkonit tim...
Dhimbja e gjetheve të përhumbura nga era ulërinë, ulërinë...
E ku i dihet ku i shpie era e udhës së fatit?
Një njeri
Imazhi i dritëshpresës
Thyhet n?mur
t?mbiekzistencës...
Njeriu i papunë...
Pikturon në sofër
Vdekjen,
Për të pagëzuar
Urinë?
Loti i ëmbël
Jam
Vesa e lotit
Në trungun pa gjethe të një lisi.
Jam
Loti i ëmbël
Të ujis
Klithmat e gjymtyrëve.
Era e fatit
Një lule e rènè né udhë
Pret erën e fatit
Ndoshta, fryn drejt gjetheve tè vjeshtës
E si to, tè kalbet
Ndoshta, drejt ….pranverës
E ku i dihet ku tè fryn era e fatit?
Il vento della fortuna
Una fiore smarrito in mezzo alla strada
Attende il vento della fortuna
Forse, soffia e vola verso ai fogli d’autunno
A marcire come loro
Forse soffia verso …la primavera
E chi sa dove ti porta il vento della fortuna?
Rrogozët e tymosura
Kur koha fshihet nën rrogozët e tymosura
Ti, mos më vështro me sy qortues
S’kam mëshirë
Për gurët që kalben...
As për hënën që mbeti e verbër.
Le stuoia impolverate
Quando il mondo
Si nasconde, sotto le stuoia impolverate
Tu, non guadarmi con quell’aria critica
Non avrò pietà per le pietre che marciscono
Né per la luna che rimase cieca.
Le ali
Avessi le ali
Ti avvolgerei
Ma il tempo vola
Al contrario a me
E il cielo…, è irraggiungibile……..
Flatrat
Të kisha flatra
Do të mbështillja né gji
Por, koha vrapon
Né kundërshtim me mua
Dhe qielli..., është i paarritshëm.
Non chiedere
Non chiedermi
Come se non fossi esistito
Colpevole il tuo comportamento
Pazzo il mio sentimento
Non posso correre con la velocità del vento
Lascio essa, che mi soffia nel petto.
Mos kèrko
Mos më kërko
Sikur ti mos të kesh ekzistuar
Fajtor sjellja jote
Dhe e çmendur ndjenja ime
Nuk mundem të vrapoj me shpejtësinë e erës
Por e dua atë të më rrahë në gjoks.
Për ty Shqipëri
Një herë, dëgjoja zëra të pafajshëm
Tè veshur me veshjet e stinëve të gabuara
Dëgjoja shpirtin e pa fjalë si groposte ëndrrat
Një herë me sytë e diellit hajdut
Mjekoja buzëqeshjen e fikur
me dorën e shpirtit të braktisur...
Tej botës së yjeve
Zemra ime e çjerrë
Nga thonjtë e lirisë
Ecte fshehurazi nën buzët e ngrira
Tè dashurisë së verdhë
Një herë kam qenë në këtë tokë
Me sytë e ulur dhe emrin e njollosur
Isha vetëm një vogëlushe
Ku iluzionet vareshin në një altar...
Sot kthehem
me veshjen e emigrantes
si një këngëtare e mallëngjyer
me zërin e dashurisë së bardhë
plagët i kam lidhur
me fijet e nostalgjisë
për aromën e kësaj toke
për profumin e këtyre maleve
ku magjia natyrore e jotja Shqipëri
ndriçon dashurinë për jetën
dhe për njerëzimin
paqe dhe vetëm paqe.
Per te Albani
Una volta, sentivo le voci innocenti
vestite con la veste delle stagioni sbagliate
sentivo profondamente l'anima senza parole
come seppelliva i sogni
una volta, con gli occhi del sole ladrone
medicavo il sorriso spento
e le mani dell' anima abbandonata
oltre al mondo delle stelle
il mio cuore graffiato
dalle unghie della libertà
camminava di nascosto nelle labbra gelate
di un amore giallo
una volta, sono stata in questa terra
con lo sguardo basso, e il nome macchiato
ero soltanto una bambina
dove le illusioni si appendevano in un altare
oggi ritorno
con la veste dell'emigrante,
come una cantante commovente
con la voce dell'amore bianco
le piaghe le ho legate con il filo della nostalgia
per l'aroma di questa terra
per il profumo delle montagne
dove la magia della natura dell'Albania
illumina amore per la vita
e per l'umanità,
pace soltanto pace.
Dëshpërimi
Dëgjoja një zog
Qè këndonte i dëshpëruar
I thash që dëshpërimin ta ndante me mua
Mora gjysmën time
Dhe e shpura në folenë e gëzimit
Dëshpërimi qeshi me gëzim
Por mbeti gjithnjë dëshpërim.
Muzgu
E di që dhe muzgu ka sy
Dhe flet me zë tè mekur?
Puth buzët e shelgut të njomura
Nga loti i ngrirë
Nën gjethet përbri bregut
Harliset vala dhe e mbështjell në gji.
*TITULLI I REDAKSISË SË AGJENCIONIT FLORIPRESS
No comments:
Post a Comment