Nga FLORI BRUQI: Në Dodonë para grekëve-Vështrim për librin " Lereni kohen te flase" "

Nga FLORI BRUQI: Në Dodonë para grekëve-Vështrim për librin " Lereni kohen te flase" "

Ne shtator të vitit 2011 publicisti , shkrimtari,poeti dhe gazetari shqiptar nga Detroidi I Amerikës,miku im I mire z.Zef Përgega feston 30 vjetorit e tij si gazetar i Agjencisë Telegrafike Shqiptare/ATSH-ATA/.

Pergega punoi ne gazetën e pavarur shqiptare "Koha Jonë" kurse në SHBA në gazetën "Illyria" në New-York.

Zef Përgega ështe themelues i Institutit te kulturës Shqiptaro-Amerikane.

 Ka shkruar 10 libra .Të botuara janë 9  prej të cilave  3 janë  me poezi .

Agjencioni  “ Floripress” sot  për here  të  parë sjellë  librin me poezi me titull” LERENI KOHEN TE FLASE “.

Ne shtator do të promovohet libri i  tij i fundit me një pjesë të  publicisteikës shkruar në  Amerikë, me titull "Zjarri Shqip Regetin"

****

Me poetin e mirnjohur shqiptar Zef Prgega , njihemi fare rastësisht .E kam thënë edhe më parë, por nuk e kam “zbuluar” unë këtë gjë, se Interneti po i lidhë njerëzit, si asnjë mjet tjetër komunikimi. Aty e ka zanafillën edhe njohja ime me këtë shkrimtar dhe publicist  të talentuar. Ai  kishte publikuar  koh par  nj vshtim titull: ZEF PERGEGA : KAH PO NA ÇOJNE JARANAT BACA ADEM!

(http://agim.poeticforum.com/t10297-zef-pergega-kah-po-na-cojne-jaranat-baca-ade m#15545 ) ku në  mes tjerash shkruan:

Heronjtë

Vdesin për Dheun e Atit

Gjaku i pastër për liri

Politkanet

Sakrificat edhe famën

Në kupë u pijne për lavdi!

Çoju bacë nuk është kry!

Kështu, pastaj, mesazh pas mesazhi, duke patur në mes dhe të njohurin e përbashkët, publicistin e mirënjohur shqiptar Rush Dragu .Me Zefin nuk jemi pare gjer me tani,pasi ai jeton në Amerikë  e unë në Kosovë . Ndërsa “gjurmët” e mëtejshme të lidhjeve tona  i kemi edhe nga shumë  mesazhe të  ngrohta, që ai  i kthente popullit të Kosovës qoftë për Ramush Haradinajn,…e shumë të tjerë… Në një letër Zefi,përpos tjerave shkruan:

…”Kur u shpall pavarësia e Kosovës, baca Adem, të gjithë brohoritem edhe ne këndej “Çoju baca Adem se u krye!” Dhe ti heshte. Ishe ngritur lart për të parë ç’farë po ndodhte edhe kur midis Prishtinës e ndamë tortën! Ajo bardhësi mbi tokën dardane nuk ishte majsa e tamlit të zanave të Kosovës! Po krem nga këshilli i Europës!

Një shqiptar në New-York fluturoi në 37 vende të botës të prezantonte lirinë me flamur të ri. Me beso nuk ishte faj i tij se i mungonte shqipja. Ai aeroplanin e ktheu në shqipe, por në bord mungonte ministri i jashtëm i Kosovës, ndërsa ushtarët e Euleksit kishin do punë të vjetra etnike me arrestimin e Albinit prej kullës së baca Kurtit! Bre burrë i fortë asnjë nuk është bash ashtu hapur kundër prezencës ndërkombëtare, por po me duket se Kosova është kthyer në një koloni e UMNIK-ut dhe të Euleks-it!

A mund të quhet shtet i lirë dhe i pavarur Kosova kur vellau me vella komunikon me doganë e duhet të pyes ushtarin e huaj edhe për dasëm! Kur nga portarja e çarë hyjnë e dalin derra e dosa çetnikësh?! A mund të quhet shtet i kosovareve kur ministri i jashtëm nuk mund të lobojë për miqësi e krushqi të reja? A mund të quhet shtet i të drejtës kur të drejtën e gjykon ushtari i Euleks-it?! Ç’farë denojnë dhe ç’farë gjykojnë gjykatat lokale?!

Tash baca Adem kamerat e prodhura jashtë nuk japin lajme po batallje. Kjo ndosh baca Adem se urat që lidhi pushka jote janë dhënë me tendera. S’po duan bre bacë me ngrit një themel, siç e kishin JASHARET, por një pite klline, siç po e ngjeshin dhe po e pjekin serbo-komunitaret!

Tash që po flas me ty nga dritarja e hapur katër kanatash e kalasë së demokracisë Amerikane, po me kujtohet themeli në dritën e flakës së pushkës së ushtarit të lirisë.

“…Unë ushtari i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës betohem se do të luftoj për çlirimin e tokave shqiptare dhe bashkimin e tyre”

Në nje letër tjetër ai më thotë: “Edhe unë të përqafoj, shumë i dashuri Flori . Jam i lumtur dhe krenar, që u njoha me  ty, Flori Bruqi, poeten me shpirt të madh e sy të kaltër , si thellësia e detit dhe mjaft ekspresivë, që tregonin se brenda tyre ka jetë e dritë. Suksese e urime! Të përqafon  fort: Zef Përgega" .

Ndërsa po i rendis këto radhë, gjithashtu, unë e kam para syve  Zefin, me atë pamjen e buzëqeshur e plotë dritë jete. ... që jetën ta përballojnë me guximin, optimizmin dhe mirësinë, që ky Njeri  hyjnor rrezaton ndaj të tjerëve.


Ai, që i ka lexuar fjalët e mësipërme për Zef Përgegën , sigurisht, pret që të flasim e të shkruajmë diçka për të edhe si poet, me ndjesi të hollë e frymëzim të bukur. Në dorë kam vëllimin e tij  me poezi, i cili mban titullin simbolik, “Lëreni kohën te flasë”

Libri në fjalë fillon me shënimet vlerësuese për Zefin e krijimet e tij .Ky libër me poezi do të le për jetë e mot një gjirmë të madhe  në poezinë shqiptare.

Redaktor I librit është Marash Mirashi, Luigj Pepaj,e cila botohët nën përkujdesjen Institutit  Shqiptaro –Amerikan.

Në këtë libër të tij , janë përmbledhur  një dyzinë me poezi të frymëzuara. Sigurisht, është e pamundur të jepet përmbajtja e tyre dhe as të analizohen ato, në një shkrim të shkurtër. Por dëshiroj të theksoj se tematika e tyre është e larmishme, buron nga ndjenjat e çiltëra të këtij  poeti, që jeta e solli tej oqeani...

Natyrshëm, poezitë e tij  nuk mund të shpëtonin nga një hijë pesimizmi, si “revoltë” ndaj padrejtësisë së fatit të njerëzve të thjeshtë ... Megjithatë, në radhët e poezive të tij  gjen forca shpirtërore, që të ngrihet mbi fatkeqësitë dhe jetën ta jetojë, ashtu si i është paraqitur.

Poeti  kërkon mbështetje edhe te vargjet, e poezisë së tij  :

Në prehërin e tisit të muzgjeve

Nën jelek të henës

Me kodin e imagjinatës

Terrin e grisa me flakën e qiririt

Në kryeqytetin e kultit

Veten pashë

Shekujt e shalur

Në lekura qengji shkruanin

Netët e pashkundura të mitologjisë

(Poezia “PELLAZG”)

 

 Zefi  është e ndjeshem  kur thotë:

….Vegimeve ndriste

Bashin e emrit Pellazg

Deteve i kishte rënë…

Me Odisenë lundrave rreth e qark

I ndizte zjarr!

(Poezia “PELLAZG”)

 

Ai dëshiron që ato të bëjnë strehë në shpirtin e tij:

Atë e gjeta aty

Në Dodonë para grekëve

Thonjtë e baticës s’e tërhoqën zvarrë

Në fron me Zeuzin

Çdo mëngjez genit shqip

(Poezia “Pellazg”)

sikur do të thonë:

Vetëm qesh, përballë stuhisë

E kryet e mban mbi retë

Në Mirditë

Shqipet i ngrehin çerdhet me rrufetë

Tokë e bekuar dimmër-verë

Fara e grurit në korpin e njëbesimit

Pluguar me eshtrat e alfabetit ëngjëllor

Me kryqin e dy Faneve

Hedhur ishullit mirditor.

(Poezia” N Ë MIRDITË”)

 

Ndërsa në poezinë “BURRAT E KULLES”, ai shkruan:

...

Burrat e kullës dridhnin mustakun

Regetima e prushit të zjarrit

Pikturonte copa dashurie

Toknin gotat e rakisë me mikun

E ndërronin kutinë e duhanit

A ndjeve, loke?!

Zë u lëshonin grave

Hidhuani një kockë

Atyre zagarëve…!

Në fillim të këtij shkrimi fola për cilësi e virtyte të mira të poetit Zef Përgega .

 Por edhe ai  vetë shkruan, me sinqeritetin e njeriut zemërgjerë:

Kulla stërgjyshnore në Bërzanë

Rrasat e çatisë

Larë me diell e me hanë

Jerevia mbi muskujt e përroit

Dërrasa të lëmuara si gjethe palma

Qiriu i fshehur në shpirtin e nanës

Bekonte afshit e bukës së pjekur

Dhuratë e shenjtorës Barbaba...

(Poezia “LUTJA E NANËS TIME”)

Nëpër vargjet tij  ai  gjenë pranë Ilirinë,Fishtën,Ded Gjo’ Lulin,Nolin tonë  të  madh  :

....Metafora e vargjeve

Tempujve ilirik

Orkestra e telave të dridhur

Një këmbanë lahute, zë Fishtë

Kur zogu i shqipës

Bëhet një me flamurin

Gjuha i lidh rrokjet

Me Bratilen e Ded Gjo’lulit

Në shtëpinë e zotit

Me e shënjta ikonë

Kryqit të Nolit

Shëndrit një margaritar

(Poezia “GJUHA SHQIPE”)

dhe më tej:

….Trokthi i kalit të Heroit

E shkrep agimin

Gjuha ime i ngjesh armët

Më këngën e kushtrimit

Orën e lutjeve

Thotë Nana Terezë

Bota e humanizmit

Qirinj ndezë..

 (Poezia “GJUHA SHQIPE”)

Me shpirt të ndejshëm poeti thellë nga  zemra e tij e pastër si loti thotë:

....Stërgjyshi i Lisit

Çetën e proftëve të Shejzave

E ngriti në bebe të Koloseut

Me një dranofille shkodrane

Hynte e dilte Ora e Shqipërisë

Krojeve të kulluar të plisit

Njomnin buzët yje me diell

Mbret drejtësie Ernest Koliqi

Kur shkruate

Për të gjithë, lypte qiell!

( Poezia “STERGJYSHI I LISIT”)

Dhe, si për ta përmbledhur tërë botën e pasur shpirtërore të tij , Zef Përgega  shkruan vargjet e bukura e domethënëse:

...E preka me dorë se mos takoj

Rininë në anijen e mbytur

Gjurmët e mia të fshira

Batica i kishte mbushur me jod

Nga Gryka e Bunës deri në Rodon

Mora frymë në kodrën e Nuseve

Agimi me rreze shkruante elegjinë

Me tej në Pyllin e Zanave

Me homelinë e malit të Rencit

U rashë fort këmbanave

(Poezia” SURPRIZA E BINJAKEVE”)

…Tani, kur po i mbylli këto pak radhë, para më del përsëri pamja e buzëqeshur e këtij  poeti për nënë Pashakon:

...Nuk ke vdek burrneshë

Lapidar i dritës së syve

Në retinë të birit tënd!

Një tingëllimë teli

Kaltrinë nën det të vajit të delfinëve

Dërgova nga Detroiti

E fryti i duarve të tua me tha:

“Kam një vdekje!”

(Poezia” NANE ZAGORIE”)

. ...Zefi  ka virtyte të larta njerëzore, një botë të pastër e të pasur shpirtërore, me dashurinë e respektin për cilindo, që njeh e miqësohet me poezinë e tij:

...Plisin e bardhë të gjyshit

Nana e ruante në petkat e amshimit

Si kujtim që të mos tretem

Ma mbështolli me shaminë e mërgimit

Dheun tim me tokën e butë

I brujta me lotin e kristalit

Vazo luleje e bëra plisin e gjyshit

Në ballkonin tim të shpirtit

Në Detroit mbolla një filiz shqipe

Pashë qumështin që u ka dhënë nana

Ejani e shikojeni

Sa e bukur është rritur!

( Poezia “NE PLISIN E GJYSHIT”).

 FLORI BRUQI

***********************************

Nga Rafael Floqi

Shënime kritike për librin më të ri të Zef Përgegës « Lëreni kohën të flasë »
Një shkëmb i  shkulur i vendlindjes që mbart me vete sa fatin e mërgimtarit aq sa dhe mallin e përjetimeve, sa kujtesën e ngjizur si tharm i poezive të veta, aq dhe një tufë figurash të nxjerra si nga nektari i luleve të malit, sa dhimbje  aq edhe shqetësim burri që të befason në këtë vëllim të ri me poezi. Vëllimi i tretë  të Zef Përgegës « Lëreni kohën të flasë »  sjell një qerthull poezish që diku- diku rregëtijnë si zjarre malli, e diku si hire shpresash , ku mes prushit e hirit xixëllojnë aty-këtu  mes vargjesh perla autentike metaforash që të befasojnë dhe të rrëmbejnë.
Zef Pergega , është një poet që ka krijuar individualitetin krijues, jo vetëm në poezinë e sotme shqipe që krijohet në mërgim, por përmasat e këtij individualiteti maten me nivelin e poezisë së sotme shqipe. Tashmë poezia e tij ka fituar një vlerë dhe peshë të vertetë artistike. Kjo gjë më dukshëm vërehet, sidomos në krijimet poetike të librit të fundit të këtij autori. Poezia e tij, ka marrë vlerë që duhet respektuar, sepse ka tërhequr vëmendjen e lexuesit, për më tepër të asaj kategorie që leximin e poezisë e bëjnë më kujdesshëm dhe në mënyrë profesionale. Tonaliteti, individualiteti i unit poetic, madje dhe figuracioni eshte i ngjyer, i ngulfatur, në shumatoren e përceptimeve dhe përjetimeve të poezive të tij, me tematikë nga vendlindja, nga raportet me njerëzit e tjerë, dhe vleresimi  i kundrimit poetik e bën  poezinë e tij shpesh herë mjaft piktografike gjë që reflekton një figuracion e ndienjë shumëplanëshe që e transformon  unin e tij poetic, në atë shumatore të krijuesit dhe krijimit artistic, që sa vjen e shpaloset me një sinqeritet krijues në faqet e këtij libri.Janë këto disa nga arsyet pse themi se Zef Pergega  është nga ata poetë që poezinë e ka pasion, dhe atë e krijon jo për të plotësuar ndonjë vakum krijues, por thjesht shkruan për të shprehur ndjenjën dhe përkushtimin e tij letrar. Tash kur përmendim këtë autor, një poet që krijon kujdesshëm i cili si prodhimtar i vlerave letrare duhet respektuar dhe duhet t’ia pranojmë suksesin e gjertanishëm e mjaft prodhimtar.
Zefi pavarësisht trajtimit te gjinive te tjera  i ka mbetur besnik krijimit të poezisë duke u dalluar si një krijues që më me përkushtim merret me të. Ai nga libri në libër ka shënuar ngritje, vlera këto të tejdukshme, qoftë në aspektin estetik apo të qasjeve metodike për të sendërtuar vlera që ai i ka synuar. Deri më tani ky poet ka shënuar rritje, duke i dhënë vlerë  dhe sharmin e duhur artistic poezisë, që I jep  kesaj lloj poetike vlera artistike te qëndrueshme.
Te poezia e Zef Pergeges spikasin tiparet e njëe poezie që ngërthen në vetvete sa modele dhe stilema mirditore  të poezise së tij të trevave të Lezhes të kultivuara qysh në kohën e rinisë së hershme dhe të shprehura qysh në librat e parë të tij , me të vetmin ndryshim se melankolia për Atdheun, tani  sikur e ka ndryshuar baraspeshën. Tashti kundrimi i fenomeneve bëhet nga larg dhe është bërë obsesion i tij krijues, duke e bërë poezinë më meditative, më të përjetuar dhe shumë më të dhembshme, ngase edhe ato nota lirizmi edhe ato fije gëzimi, sikur i këputen nga një jetë e të qenit larg Atdheut, larg realitetit për të cilin ai jeton dhe krijon.  Por të qenit larg vendlindjes i jep atij distancën e duhur nga tabloja poetike për ta bërë poezinë e tij jo vetëm emocionale por edhe racionale.
Poezia e Zeg Pergegës është një kondesat përjetimi. Uni i tij poetik shpreh një njerën anë realitetin në anan tjetër filozofimin për situatën. Realiteti të emigruarit në Amerikë, ai për jetim i parë i jetës të re emigrantëve të rinj të Ameriëks, zor se mund të thuhet më shkurt se sa në këto dy vargje të poezisë « Më përket dhe i përkas »,  ‘Të ardhurit  e ngulin idenë e kthimit, /pa lëshuar çantën e ikjes’.  Realiteti i ri, Amerika për autorin që kaloi si shumë prej nesh në kalvarin e emigracionit, është toka e premtuar, është  toka e qumështit dhe e mjaltit, ku Perëndia për herë të parë zbriti në këtë tokë/ Në krah Jezusin me zonjën Mari. Tema e kuptimit dhe e nderimit për Amerikën shihet edhe në mjaft poezi të tjera,si : « Marshi i të barabartëve », « Eshtë diçka që duhet të jenë » etj.
Malli për vendlindjen është sa i ndjerë aq dhe dramatik, sa i deklamuar aq dhe i për jetuar, ndaj dhe poeti guflon «Të gjithë dashuritë i mblodha si liqeni plot me kroje / mallin tënd dhe mallin tim për Shqipëri.  Malli është tema e mjaft poezive  lënda e cilave janë sa përjetime të gjalla, përsiatje e kujtime aq edhe përgjithësime të një filozofije konkrete të ditës  që përbën edhe vetë mesazhin e tyre. Babai, nëna, familja,fëmijët janë fytyrat e mallit, si tek poezia « Qelizë e ndarë »  ‘ Hallet zgjasin thonjtë / e përfyti na zënë në zyrat e shtetit, aty kujtohemi se në pasaportë i paskemi në listë etërit ‘ .
Një figuracion me veneracion të krishterë, të paparë ndonjëherë në letërsinë shqipe të pas diktaturës, ku të qenit i krishterë katolik për poetin nuk është vetëm çështje konfesioni, por dhe një shqetësim poetik , mjafton këtu të citojmë vargjet nga poezia « Në Mirditë » ‘ Krishtërimi atje rron me pemën, nëntëqind vjecare Uldi, Mali i shenjtë stinët i vesh me xhurdi /plisin në bardhë e zhgunin e Benediktit /Bibla i vallon në sy’, apo poezinë  « Lutja e Nanës sime », ‘katolike ajo vatër në prushin e kumteve /trokiste  heshtas një puhizë vjollcë, Nana mërmëriste orën e lutjeve’.
Raportet mes feve nevoja e unitetit kombëtar është tema e mjaft poezive, si: « Korpi i njerëzimit », « Një parmendë kemi », Gjakëz,etj., por poeti shkon edhe më tej duke  përsiatur mbi kuptimin e krishterë të njerëzimit dhe të botës , si në poezinë «Koha e Gjethes ».
Realiteti i Shqipërisë  por edhe realiteti jetës në Amerikë  janë tematika kryezore të poezive të Zefit , ndjeshmëria ndaj ngjarjeve të Kosovës e të Shqipërisë përbën grupimin më të madh të poezive , si :  « Dikur dhe tani »,  « Delfinët », « Bjeshka e kuqe », « Reklamë », « Nana përkundi trima » , « Kam me lind, etj ». Por analizës së fakteve nuk i kanë shpëtuar edhe dukuri shoqërore të jetës shqiptare , të politikanëve të përçudnimit  të njerëzve dhe të vetë realitetit,  si në poezinë :  « Reklamë » , ‘kanaçet e shtypura të reklamave shqiptare , të njejtat fytyra me xhaketa të kthyera, të kapura pas një nallaneje’, apo poezi të tilla si « Jetoj », « Hamburger me gjymtyrë », « Hithri dhe Lisi ». Një sarkazmë e lehtë ndihet ndaj dukurive shoqerore të Shqipërisë së pas komunizmit, në disa poezi si ajo e lartpërmenduara që marrin madje edhe formën e fabulës.
Por  realiteti i ri që poeti përjeton është i ashpër, nuk ësht ë i lehtë  për t’u jetuar , pasi autori nuk e përjeton atë vetëm artistikisht, por edhe fizikisht,si  në poezinë “ Letra e njoftimit “ apo “Ndjesi Kapitali” ku shfaqet tek poeti ajo ndjesi dinjiteti që ndjen së pari përçmimit e racizmit të të huajve ndaj çdo shqiptari.
Por le të ndalemi tani tek poezia  që i jep edhe titullin vëllimit: « Lëreni kohën të flasë » Në fakt ky është vëllimi i tretë i autorit  Zef Përgega që në ndryshim nga dy vëllimet e para « Dheu i Atit » dhe «  Kallnuer në Detroit » sjell krahas lirizmit të indit poetik , më tepër pjekuri  artistike si në vargëzim , në figuracion apo dhe në imazh.Imazhi poetik buron natyrshëm   ai është sa i drejtpërdrejtë aq dhe metaforik .
Vlerat e librit maten edhe më vokabularin shprehës, bagazh ky i ngarkuar me shprehje të traditës  mirditore duke hiperbolizuar mendimin artistik me doket dhe zakonet e trevës që i takon, si mjeti më i mirë dhe më i sigurt për t’u kushtuar vëmendje të veçantë mjeteve shprehëse, kulturës shprehëse që duken si një qasje origjinale dhe e mirëfilltë. Zef Përgega  edhe në këtë libër, (bile më me ngulm), është përpjekur për të dhënë një figuracion të bollshëm dhe mjaft të pasur, dhe me një gjuhë sa të rrjedhshme, po aq të kuptueshme që e ka spikatur muzikalitetin e vargut dhe të fjalës artistike.
Këto njohje dhe dije janë rezultat i punës dhe përkushtimit ndaj poezisë ose më saktë nga shoshitja e vlerave të traditës popullore, të gjuhës dhe kulturës, të njohjeve të historisë dhe mitologjisë të cilat duke i gërshetuar edhe me njohjet në fushën e poezisë, bën që poezia të marrë një ylberim specifik që e bën atë më të dalluar, tipar ky i poezisë së sotme shqipe që krijohet jo vetëm në mërgim.
Ky vëllim poetik  që është libri i tretë me poezi i poetit  në një total prej tetë librash të gjinive të tjera, që i jep atij një vend të denjë në poezinë shqipe që prodhohet në diasporë dhe në Shqipëri dhe që është një nder për komunitetin tonë letrar të Michiganit të kemi në gjirin tonë  një autor si z. Zef Përgega.

 

*****************

          LERENI KOHEN TE FLASE

                      Poezi

Redaktor: Marash Mirashi

                Luigj Pepaj

 

Korrektore: Donika Pergega

Botim i Institutit Albanian-American

Kopertina: pikturë Lorenco Pergega

Arti grafik:

Albin,

Tiranë

 

 

MEDITIM PER POEZINE

          Poezia plotëson më së miri nevojën e njeriut për t’u shprehur. Kërkesën e shpirtit, për të treguar temperaturën e bulzave të dhimbjes në lotin e kripur. Fuqia e saj nuk qëndron në stolitë dhe stringlat e vargut që poeti I vesh me kostumin e rimës, por tek vullkani i brendshëm i mendimeve, figurave të gjalla në fushë të imagjinatës, të cilat derdhin shtatoren e mesazhit të fjalës!

          Kur e ndërpres për pak leximin, para syve mburrja më shpallet bajraktare e fisit, kur marr në dorë librin me poezi, në lundrën e fjalës më duket vetja marinari me i thjeshtë e, të tjerët kapitenë të zot, por kur krijoj më vallon misteri e më bëhet sikur zanat ma mbushin kuvertën e shpirtit me dhurata të çmuara. Poezia me dorën e saj engjëllore troket nëpër dyert e kyçura të shpirtërave, për të dalë nga heshtjet mortore të izolimit në dritën ikandeshente të bashkimit.

          Poezia është një mit brenda kraharorit të çdo kohe, ajo është ora e çdo zemre në travlimet njerëzore. Ajo e therret ushtarin në luftë, duke e ngritur deri në pishtar flamurin e ngadhënjimit dhe njeriu bëhet shkëmb i ngujuar në kalatë e pamposhtura. Kur zanat përkundin djepin e lindjes nën jestek të klithjes, ajo e uron rritjen me bardhësi. Poezia është qumështi i parë i pragut të vatanit ku thur çerdhen kënga e lirisë së simbolit. Ajo është mjalti i natyrës njerëzore në hojet e luleve, ku pranvera çel prilleve ceremoninë jubilare të sytheve ylberike.

          Ajo është flladi i flladit të qiellit të perëndisë dhe melhemi i dritës së vegimeve të malit vetmohues të një kombi. Njerëzit tru shterrur për lavdi futen natën në kopshtin e saj të grabisin nektarin në petale dhe mbjellin farën e pambirë, e në fund poezia u dorëzon çertifikatën e dështimit, hunjëve të ngrirë.

          Poezia është bijë e ndjenjës dhe e përfytyrimit, ku ritmi, rima, ngjyra e tingujve dhe muzikaliteti i vargjeve, në kupën e qiellit të metaforave, shpërthen ngjyrat e melodisë që poeti i nxjerr nga testamenti i frymës së parë. Ajo është buka e pjekur e së ardhmës, në arën e biblës së bekuar e lëshon farën mbi krahet e pëllumbave të paqës dhe me krojet e syrit e njom refrenin. Poezia është roja me besnike e fortesës së karakterit, e cila ia lan fytyrën vertebrave të tij nga myshku i vesit.

          Poezia përkudet në djepin e valës së detit, të gëzimit dhe hidhërimit, ludron me busullën e diellit e velat e nimfave të bregut. Ajo është turbinë brenda lumit të gjakut tim që çdo mëngjez ma shkrep zjarrin e dashurisë për njerinë. Kur perrënjt e zi, dheun e parë gërryejnë, ajo therret poetët, si kalorës të vargjeve dhe njerëzit që ngrihen në kushtrim, poezinë, si princeshë të lirisë mbajnë për betim. Në qelqin e humanizmit poezia është horizonti i yjeve. Poezia është loti që shpërthen digën e qepallave dhe kryp brazdat e fytyrës, është ari në kupën e kaltërt të fjalës, të cilat mbushin enën e shpirtit.

          Ngushullimi shpirtëror i krijuesit s’mund të agojë në glorifikimin e së kaluarës, duke shpikur heronj të rrëmë apo duke u kapur pas degës së thatë herë-herë pa frut të legjëndave e miteve, por duke gërmuar me pishtar në dorë në galeritë e konstatimit, ku struken fenomenet aktuale që këmbët i fshehin si gjarpëri.

Pse të shkoj me larg, poezia në zemrën time, në zemren tënde e në pulmonet e kombit është ritmika e kraharorit tik-tak!

zefpergega434@hotmail.com

          MALLI IM MALLI YT

          S’mund të mblidhen të gjitha:

          ëndërrat në një ëndërr

          mendjet në një mendje

          shpirtërat në një shpirt

          ndjenjat në një ndjenjë

          politikat në një qyp

          burri i shtetit brënda vetës

sofrat në një lugë

trimeritë në një lavdi

partitë në një kusi

zjarrët në një gur

rrezet në një sy

yjet në një spaletë

bota nën një levë

demostatat në gjoks të patriotit

Të gjitha dashuritë i mblodha

si liqeni plot me kroje

në një Dashuri

mallin tënd

e mallin tim për Shqipëri!

PELLAZG

Në prehërin e tisit të muzgjeve

Nën jelek të henës

Me kodin e imagjinatës

Terrin e grisa me flakën e qiririt

Në kryeqytetin e kultit

Veten pashë

Shekujt e shalur

Në lekura qengji shkruanin

Netët e pashkundura të mitologjisë

Rruga drejt një peme

Shtruar me qylymin e stinëve

Plasja e trungut rridhte vajë

Krahëve të shiut skeleti i një bukurie

Helena e Trojës varur në litar

Elektrikun e dorës ma lëshoi

Një vetëtimë

Vegimeve ndriste

Bashin e emrit Pellazg

Deteve i kishte rënë…

Me Odisenë lundrave rreth e qark

Atë e gjeta aty

Në Dodonë para grekëve

Thonjtë e baticës s’e tërhoqën zvarrë

Në fron me Zeuzin

Çdo mëngjez genit shqip

I ndizte zjarr!

NE MIRDITE

Krishtërimi atje rron me pemën

Nëntëqindvjeçare Uldi

Mali i Shënjtë stinët

I vesh me xhurdi

Plisin e bardhë e zhgunin e benediktit

Bibla i vallon me sy

Vetëm qesh, përballë stuhisë

E kryet e mban mbi retë

Në Mirditë

Shqipet i ngrehin çerdhet me rrufetë

Tokë e bekuar dimmër-verë

Fara e grurit në korpin e njëbesimit

Pluguar me eshtrat e alfabetit ëngjëllor

Me kryqin e dy Faneve

Hedhur ishullit mirditor.

BURRAT E KULLES

Kur lehjet e forta vinin nga jashtë

Në forxhën e tërbimit

I konin ujë kafshimit

Beslidhjen e granitit

Në dysh ta thyenin

Burrat e kullës dridhnin mustakun

Regetima e prushit të zjarrit

Pikturonte copa dashurie

Toknin gotat e rakisë me mikun

E ndërronin kutinë e duhanit

A ndjeve, loke?!

Zë u lëshonin grave

Hidhuani një kockë

Atyre zagarëve…!

LUTJA E NANES TIME

Kulla stërgjyshnore në Bërzanë

Rrasat e çatisë

Larë me diell e me hanë

Jerevia mbi muskujt e përroit

Dërrasa të lëmuara si gjethe palma

Qiriu i fshehur në shpirtin e nanës

Bekonte afshit e bukës së pjekur

Dhuratë e shenjtorës Barbaba

Pelerinë e rreshkur me shkrumb varfëria

Pak miell tragjizmi të verdhë

Përzier me hidhra…

Thyerjen e kryqit në ballë të pragut

Në grusht e mblidhte një kaki

Dritë-hije e gëzim-vaje

Katolike ajo vatër me prushin e kumteve

Trokiste heshtas një puhizë vjollce

Nana mërmëriste orën e lutjeve

Mbi harkun e magjës së Shën Pjetrit

Emri i kullës

Në argjend medaljoni i zonjës Mari

Rruzaret thonin të vjetrit

Xhakonjt, tufa me fëmijë

Fshehtas, fshehtas në qetësi apostolike

Nga përgjimet e djallit të zi

Nana ime ende e ruan atë rit

Nga kthimi i krahëkorbave

Për besë, ka frikë!

KATEDRALJA E SHENKOLLIT

Shpirti i Shenjtë

Liman i kaltërt në këmbanë

Në katedralen e Shënkollit në Lezhë

Ipeshkëvi i Izmirit lutet në Lter

Mozaiket e flamureve të princave

Betohen më dorë në zemër

Mot për mot

Para kokës së pa prerë

Shpata e gjysmëhënës

S’e la varrën në atë derë

ROZAFA

Kodër Rozafa

Si vezë e blertë e Pashkëve

Në zemër të kryqit të dy lumenjëve

Drin e Bunë

Para Zonjës së Shkodrës

Kastrioti merrte forcë

Kur binte në gjunjë

2539 gjyle masive 110 murtaja

Ziftuar ranë mbi arkitrarët

Qumështin e gjirit të murimit

E mblidhin në kupë pishtarët

LUMENJT

Faltoreve të lugjeve

Krojet mekojnë kungimin

Mbi pasqyrat e flladit të lumenjëve

Fytyra e rodit të shqiptarit

Shkulmat, si kapronj të lazdruar

Hovshëm nga shpirti i tokës

Herë të përbaltura

Herë me ndrotje

Si orteku

Të kapin pa fjetur

Detin e madh të mendimit

Fjala e amshuar e blerimit të stinëve

Për gryke i rrok kësulat e zanit

Sa një oste me fali pak Dhe

Shtegu i karvanit të Matit

Si more asnjëherë nuk u lava

Në lumin tim të fatit?!

GJUHA SHQIPE

Gunës së dekadave

E hapin që rend

Germat i shtien krahun alfabetit

Të nderojnë një Prend

Metafora e vargjeve

Tempujve ilirik

Orkestra e telave të dridhur

Një këmbanë lahute, zë Fishtë

Kur zogu i shqipës

Bëhet një me flamurin

Gjuha i lidh rrokjet

Me Bratilen e Ded Gjo’lulit

Në shtëpinë e zotit

Me e shënjta ikonë

Kryqit të Nolit

Shëndrit një margaritar

Mbi guackë të Jonit

Trokthi i kalit të Heroit

E shkrep agimin

Gjuha ime i ngjesh armët

Më këngën e kushtrimit

Orën e lutjeve

Thotë Nana Terezë

Bota e humanizmit

Qirinj ndezë

Blegërimin e qëngjave

Me ty e thuri Naimi

Notave të marshit të kohës

Asdreni e këndoi hymnin

Gjuha ime

Zjarr mbi salvime

Bukë e mbrujtur

Kurrë s’shkërrmoqet në thërrime!

ATY TROKIT

Si mbeta kështu duar thatë

Endacak i mëshirës pa gjë në trastë

Kalendarit të zverdhur numërova vitet

Si parmak i thyer në dërrasë të kalbtë

Ç’përrua i zi e ka erroduar

Truallin tim të lashtë

Qiellza e skifterëve

Të drejtet i nxori jashtë?!

Aty trokit, aty godit

Fshini sklepat, o të mjerë!

Se në bebe të lirisë

Gjithë jetën na kanë përmjerrë!

DY KORBA

Si mund të pijnë sisë

Pa tamël të rriten bija e bijë

Kur shtriga

Dy korba ka për gjinjë?!

REGETIJNE CA ZJARRE

Shtëgtimet shkëmbinj pa krye

Rreketë hedhin baltë

Mes therjeve të muskujve të dalë

Të kohës pa Dhe

Kushtrimet e eksodeve grusht me ciklone

Erës shkrumb, regetijnë diku ca zjarre

Nuk e di në ç’brigje në ç’oqeane!

Nata shtron për fjetje

Një rrogoz me lagështirë

Fantazirat e mykura

Çirrën nën brinjë

Ftohtë në gusht, ftohtë s’di

Copat e akullit brenda prillit

S’po shkrijnë

Strukjet nën arnat e dridhjeve

Mbuluar me kompresot e vlimit

Diku regetijnë

Ca zjarre

Nën urë të mallit pa lum

Regetijnë…!

RRAPI

Uji i Ftohtë në Vlorë

Amfiteater magjik i qytetit jugor

Rrapi numëron rrudhat

Nën lekurë të trungut shekullor

Pranvera çel në Kaninë

          Guackat e Bregut koncert me mandolinë

Si rruzaret e shtrira gjerë e gjatë

Në Karaburun, Radhimë e Nartë

Në Guzbaba e pi dollinë

Me Qemalin, Kaçorrin e Gurakuqin

Iso me lahutë

Gotat i mbushin

Me gjilpëren e vitëve

Degët e rrapit

Qepur janë

Në fustanellën e labit

 ESHTE DICKA QE DUAN TE JENE

Amerikani një skulpturë

Për vendin e tij i lidhur

Si 50 yjet në flamur!

Tokë e qumështit dhe e mjaltit

Amerika shans për të provuar

Rrugët e arta sfidojnë dështimin

Vetminë dhe ashpërsinë

Liri e përpjekje për sukses

Ka vend për të gjithë

Shpirtzez…!

Gatuar me ëndërra që ankorojnë horizontet

Pjekur me indet e flijimit për madhështi

Hapin koha krenarisht ia ndjek pas

Thjeshtësia e paqja thyejnë urrejtjen

Pa rënë ngihen e bëhen zota

Para plumbit dhe litarit

Nga qerpiku u këputet frika

Vetëm një gjë i bën të ndjehen keq

Për ta dhënë për Ameriken

Kanë një jetë

Me vajin e salvimit e përjetojnë fenë

Eshtë diçka që duan të jenë!

OR TI MIK

Mushkës të pa shalur të fatit

Me miza kali i ke hyp

Për pak pasuri

E më shumë politikë

Në se

Në arën e mëndafshtë Amerikë

Nuk di ti shijosh korrjet

E djersës tënde

Mes drizave lozanjare

Ndër cica të mjelura

Thithjeve me dollarë

Sikur të mos ishe hiçi

Rrufitet me një gllënkë

Endërra edhe mishi!

ATA

Ata…nën Dhe

Arkëvorrit hije pezull

Regetimë mbi drutë

E zjarrit të kockave

Ora e hirit i mban ndezur

Këngë që zgjon veshin e zotave

Ata…mbi tokë

Në pasqyra të huaja

E ndërrojnë bojën e flokëve

Shkelin e shtypin

Shpirtëra të lirë përtypin!

STERGJYSHI I LISIT

Stërgjyshi i Lisit

Çetën e proftëve të Shejzave

E ngriti në bebe të Koloseut

Me një dranofille shkodrane

Hynte e dilte Ora e Shqipërisë

Krojeve të kulluar të plisit

Njomnin buzët yje me diell

Mbret drejtësie Ernest Koliqi

Kur shkruate

Për të gjithë, lypte qiell!

MITI I ZANIT

Sorkadhe në pejsazhin e borës së Dukagjinit

Mit në botën e zanit

Nartin Camaj rendi me kumtin e vet

Palimsesteve të lashtësisë

Ku lidhet gërsheti i vatanit

Me stafetën e vrapit të orëve

Si një tufë shkëndijash

Ndezi kureshtjen në dituri

Për ta farkëtuar latimin e themelit

Në vargje të lira

Aty ku i ke rrënjët Shqipëri!

BESE ME NJE BURRE

Përtej liqenit të syrit

Anës Bunës

Taraboshi si një plis me thinja

Brinjë Drinit

Lidhur për fundi një thesar

Buzë kaltrimeve të Matit

Ora ngec gurëve të strallit

Në Rodon rrëzohet një yll

Brenda gjoksit të kalasë

Ulerima ujqërish mbjellin një pyll

Midis detit të pakripë

Ujët shterr e ne tu u mbytë

Në këmbë ec bregut

Mbi lëkura gjarpëri të rëna

Adresë e shtegut…

Vizatuar me rrema

S’po shoh asgjë kundi Ura

Si të lidhim besë me Burra?!

TUFEZIMI NJERI

Dy tre breza dhe…

Olimpi 2 mijë vjeçar relike hi

E jo më kurrë, hiri mal

Se lëngun e kuq ndër deje

Kohët e zeza e pinë në një sahan!

Dy tre breza dhe…

Lisit të tamlit dhe Lisit të zjarrit

Si po ju kojnë helm

Me kupën e djallit?!

Dy tre breza dhe…

Njeriu i thyer kryqesh

S’ban më brezi në mes brez

Shtrigani u ngulet në qiellzë

Krimbur dëmbët e dhëmballët

Tradita breshër me kristalet

Dy tri breza dhe…

Dheu pa Dhe

Kërminjë e urithë vrimur në fole

Kopeja e tufëzuar

Epshohet mrizit të ndërzimit

Thundrakë që shkelin

Visaret e bazilikës së njerëzimit!

***

Nga “Popjeda në “Benz Mercedes”

Drita e Krishtit s’ka si ndez!

***

TE NDJEJ

E ndiej vlugun e plorit

Si ethet e forta

Në bulëza mbytur

Me përvëlim

E ndiej thellë

Thellë more thellë..

Në faltoren e uruar të shpirtit tim

S’kërkova kurrë miradinë

Asnjë përfitim

Me vullnet të perëndisë

Malli mal

Ylberit ta hidhte shallin si dedikim

Betohem për atë hir

Të ndiej si At

Më ndiej si bir!

PARADOKS NE PRISHTINE

Dy gishtat hemisferën e ngritën peshë

Një piskamë deri në Amrikë

Ku toka flet me urtinë

Më dëgjo zoti ynë

Blu e lypim drejtësinë

Për Kosovë e Dardani

Stërgjyshi e baca Adem

Ranë fli…

Ja ç’ka duam

Liri, pavarësi e shtet

Bashkim vatan

Kokën e prerë të gjarpërit serb

Shka u ba jaran

Një rrugë në Prishtinë

Mban emrin Sulltan?!

DHJAME

Fund vitet i matnim me pëllëmbë

Sa gishta trashë

U dilte lëkura me dhjamë…

Kohës prapa diellit

Dita zhytet me krye në thesin e interesit

Lugët mbushur me yndyrë

Gjuha jonë

Me të huajat përzier

Pishtarët e udhës së shkronjave

S’po bëjnë dritë

Na i zuri dhjami

Veshët edhe sytë!

VIRUS

Virusi i sundimit

Në plasën e kullës së bajrakut

Rrënjët i ndau nga dheu

Reja e shiut të marsit

Barkas nën karrike për pusht-et

Kalaruar mbi votë të sovranit

Zbret katrapuz nga mali

Si vullkan çlirimtari me llavë

Në bankat jashtë shetit

Vuri ca trasta me dollarë

Gropat e tenderit

Mbushën me tru të zgjuar

Me buldozerin e firmave të huja

Rrugët drejt Europës

Pa viza i kemi të shtruara!

SURPRIZA E BINJAKEVE

Delta zbriti me fletë xixëllonjash

Bora e priti me qylymin e bardhë në Detrotit

Mario e Lorenco me foto vendlidjen në dorë

“Babi, ja Lezha jonë malli yt!”

Aparati i një vetëtime shkrepte blic

Legjëndat nën jestek të kumbimit

Në mahnitjen e kolonëve

Mu shfaq Gjiri i Shëngjinit

E preka me dorë se mos takoj

Rininë në anijen e mbytur

Gjurmët e mia të fshira

Batica i kishte mbushur me jod

Nga Gryka e Bunës deri në Rodon

Mora frymë në kodrën e Nuseve

Agimi me rreze shkruante elegjinë

Me tej në Pyllin e Zanave

Me homelinë e malit të Rencit

U rashë fort këmbanave

Zhytjeve me dehje pranverore

Me polumbarin e lumit plak

Fytyrë zhumbrosur mbi valë

Mu bë vetja si zog i zënë në çark

Udhës së Shën Françeskut

Shporta-shporta në degë ullinj

Urrejtja shprazte mina

Mbi urat e lumit Drin

Mollëzat e gishtave

Si gusha mjelme në acar

U ankoruan në liqeni Knalla

Ku lashë varkën e mbushur

Një kuvertë me ëndërralla

Vallja e tërbimit të ujqërve

Trastën e farës shqyente

Truallin ma kishin shit

Tek zoti i pazotshëm

Emrin në shqim të kullës

Me të shtëna shkalazit

Oh, për ato thesare!

Sa qese florinj kushton

Ta kem pronë edhe një herë

Dheun e Atit të të parëve!

MREKULLI

Dielli lind e perëndon

Si gjigand i madh i kryezjarrëve

Nën sqetull

Qiellin dhe tokën e mbeshtjell

Me pelena rritje

Bebeve ua fshin vajin me ringjallje

Hëna del e zhduket

Yjet e kallaisin me ar

Kur rritet e zvoglohet

Muajve në kalendar

Për njerëzit, ditët edhe netët

Bëhet urë me margaritarë

NANE ZAGORIE

Djepin e kohës

E përkunde me krah mjelme

Drurin e tij e latove me kallëza

Në jestekun e shqyer nga rrebeshet

Klithja mbështeti kokën nën qepalla

Në oxhakun e kullës së fisit

Pjekur trungu i virtytit Nënë Pashako

Me kripën e gurit të bardhë

Yjeve të netëve të gjata Zagorie

Dimrave që stinëve u zinin pusi

Ti çele sythe dashurie

Nuk ke vdek burrneshë

Lapidar i dritës së syve

Në retinë të birit tënd!

Një tingëllimë teli

Kaltrinë nën det të vajit të delfinëve

Dërgova nga Detroiti

E fryti i duarve të tua me tha:

“Kam një vdekje!”

Loti i burrit mjekrrën dridhi

Hidhte grushtin e fundit të dheut

Shkulur malit me thinja

Kraharorin s’ia grreu dhimbja

Nuk u shua, po ndrinë

Mik i largët zemërfqinjë

Vorbullimet e kohëve

Flakëkallje

Jo, jo s’të përthyen…

Nanat s’i mbërthen arkivoli

Vozo gonxhe zambaku

Rilindje filizi

Shenjtëri themeli e pragu

E mirë me të mirat njerkë

Spiro të thirri:

Nanë, moj nanë e zemrës time

Me një zë për 70 vjet

Sakrifica e parë njerëzore

Në shami balli brazda pikëllimi

Nana jote

Asht bre bujar jugu

Edhe lokja ime

Tingëllofshin qelqet

Veç në ditëlindje.

KTHIMI I ZANAVE

Djellimit të zanave

Limani i mjelmave mbeti pa krah

Valsin e përbotshëm delfinët

Në sallonin e detit

E kërcenin me stërkalat

Braktisjet prapa na lanë një kometë

Pritja e kthimit të zanave

E ngriu lutjen shpresë

U plak rrapi i durimit

I balsamit për të qeshë!

          Litarëve të shiut

          U ngjita përpjetë

Plagët palosnin flamurët e betejave

Të pyes një emër

Zanë e moteve të shurdhuara

Pse po na e vonon pranverën?!

Ç’U BE NJEREZIA

Lotët e qiririt nën flakë

Rrjeshin gushës stalaktite

Si shembjet e tempujve të lashtë

Ku e çuat njerëzinë

Furrën ku shkrihej ari i shpirtit

E veshët më kashtë!

Porta e turbinës së vitit të ri

Kopsitur me zinxhirë

Sa pak dritë shoh

Buzë lumit të skuqur sysh

Si kalë i ngordh!

UNI

Thëgjilli vuri kujën

Tribunave europiane

Unë more unë jam zjarri

Ç’dritë mund të bëjë

Para meje pishtari?!

NE PLISIN E GJYSHIT

Shpresës delikate si petalet

Ditët ia shkoqte trishtimi

Goja e shkrumbit rridhte djegur

Endër të frikshme pashë

Këmbët nën lave si mish i pjekur

Një engjëll i çoi letër qiellit

E ndoqa vrapeve këmbëzbath

Frymën ma zunë rob gjembat

Gjunjësh u theva shpirtëzbraz

Plisin e bardhë të gjyshit

Nana e ruante në petkat e amshimit

Si kujtim që të mos tretem

Ma mbështolli me shaminë e mërgimit

Dheun tim me tokën e butë

I brujta me lotin e kristalit

Vazo luleje e bëra plisin e gjyshit

Në ballkonin tim të shpirtit

Në Detroit mbolla një filiz shqipe

Pashë qumështin që u ka dhënë nana

Ejani e shikojeni

Sa e bukur është rritur!

TRADHETARET

Tradhëtaret jetojnë ëndrrën

Me të ndukur flokësh

Sesi do të flasë njerëzia

Pasi ta kenë hedhur

Trastën e viteve boshe

Grykëlidhur kërrabave të skeletit

Kur të vdesin

Gjeneratat në vend të nevojtorës

Në varr do tu dhjesin!

LETRA E NJOFTIMIT

Një shpend i lirë i huaj

I fali krah zemrës

Guximi i plakur

U bë me gjunjë

Në radhë me emrin, mbiemri ngjitet

Me pullë zami ditëlindja e vendlindja

Tek kjo e fundit e lidh kalin paragjykimi

Letra e njoftimit e panjoftuar

Kurriz dalë nacionaliteti

Si gungë deveje para sportelit

Që plumbi nuk e shpon xhamin e trashë

S’isha në ëndërr kur shfryu

Shkumë nënçmimi

Shpikësi i vulës në konsullatë

Tek mendimi tjetër

Se nga vijmë e kush jemi

Kemi mbetur

Bisht qeni se bisht qeni!

NA ZURI DETI

Dielli para agimit qe ulur në tezgjah

Të endte pëlhurat e miteve

Në radën tonë ia befën kolonët grek

Mahnitur nga kori i zanave

Dorën e çudisë e vunë mbi sy

Spirancën e fluturuan në breg

Sa nuk u shkrimë si gen

Erdhën perandorët me romakët

Për pak u romanizuam

Shkelën osmanët me huq

Ndërruam fe e karakter

Gati krejt u kthyem në turq

Triumfoi pa fanar diktatura

Drapër e çekan i pullosëm në flamur

Mëngjeset i përshëndetëm me grusht

Me shishen e tamlit thatë

Me hap ushtarak si rus

Kapluam oqeanin

Tre vëllezërit e mbretërisë së kaltërt

Supesh valëmirën sjellin

Në bregun e lirë na zuri deti

Për njeri-tjetrin

Veç vrerë vjellim!

NJEREZIT FLUTUROJNE

Amerika tokë e re e rrafshtë

Fle e zgjohet në psallmat e virgjerisë

Njerëzit kanë pulmonet e saj

Në blerimin e çudirave

Çelin kontribute e ide me pajë

Avancimi i viteve s’e ka thinjur

Si kartolinë ditëlindje

Në vitrinën e perëndisë

Baballarët që ngulën shenjën

Ende muskujt e tyre vozisin

Nëpër minierat e thella të diturisë

Kampione e maratonës botërore

Epoka e një sfide

Këmbanë e derdhur në kupën e artë

Në shtatoren e lirisë

Burimet njerëzore dedikime gurgullojnë

Mbi fytyrën e një ishulli

Njerëzit si bilbilat

Veç në Amerikë janë të lirë të fluturojnë

LERENI KOHEN TE FLASE

Zotat u t’kurrën

Kupa e pamatshme

U bë sa një lëvozhgë

Ungjillit ia mbyllën gojën

Loti i qiririt u zbeh në flakë

Grigjat e shenjta u shthurën

Bota materiale i hodhi ganxhat

Mbi direk të portës së karakterit

Misteret pa krye si patkonj në pluhur

Kalaronin në shënj përçarjen

Zgjedha ia nguli cfurkun agut

Shkumës së parmendës e kalbi farën

Guri i bë deshmitar i lutjës

Oxhakui këndoi rruzaret nën gjoks

Vobëktësia e skamnoreve

Bekoi sofren e Pashkëve me lot

Që prej asaj kohë e sot

Pëllumbi pa strehë pret pranveren

Në kallnorin e muzgut të vllaznisë

         

          Vitet si hunj të kalbur

Mbi lekurë të shekujve

Të shkepur në rrathë

Koha i gjykon kohët

Lereni të lirë të flasë!

LIRIA

Rrënjet i ka të thella

Zgafellave ngjallen krimbat

Të hanë krena!

FJALA E WASHINGTONIT

Vargonjtë në baltën e kolonive

Mpinin zjarrin e dëshirave

Litari i lagur mbi kuverta

Trenonte mbi vertebra

Vlimeve të gjakut

Netët ia thyenin qafën perëndimit

Si rreke guresh rrokullisej cikli

Liri a vdekje e skllavit

Ndrojta si një rrobë e mykur në hambarë

Erë e rëndë balleve të ngrira

Thellësive të muranave

Shpërthente mbi pasqyera

Shtëpia e Bardhë

Ia shtërngon dorën Zotit

Biri i saj Washintoni

E tha një kryefjalë

“Të zgjidhën

të lidhurit në çengela”

Prangat u shkrinë në sirena

PERQIDJE

Kapur pas diskut fluturues

U krodha në astronomi

Ç’mendonin Ufot

Për përplasjet e shekullit të ri

Parashutova në aerodromin e gravitetit

Një ortek ufosh me gazetarë

“Sa përqind e politikës tuaj

ka taban shqiptar!”

Pyesni fqinjët, grekët, serbët, turqit

Italianët, malazezët, maqedonasit

Gjithë sllavët

Liro shtrëngo na i tërheqin litarët

Mos harroni ndërkombëtarët

Hidhni një sy atij Rapit të Moçëm

Me ngricat e dimrit i ndez zjarrët

Mbani vesh

Një filliz zambaku

Qesh ore qesh!

SHEMBJA E IDHUJVE

Dëgjoi korin e dymbëdhjetë

Zërin solo të apostujve

Shaminë e zezë të idhullit

Në llozhën e paqes

Flakën ia vuri

Drita e Dhjatës!

MUSINE KOKALARI

Kush iu dha

Me energjitë e moteve

Apologjinë ia bëri Shqipërisë

E varrosën thellë e më thellë

Për së gjalli

Mistria e mohimit

Baltonte arkivole

Vonë sa vonë

Nderimi del nga varri

Si tek Musinë Kokalari

Në fushën e druve në Rrëshen

Trokiti ndrojtja ime me 1977

Guri veshur me këmishën e myshkut

Në derën e saj hartat çirreshin

Çelikun e mijra prangave të izolimit

Fjala e lirëe poetes

Me dritë i këputi, pas vdekjes

MAL ME HIJE

Margaritari i Botës

E shqeu në dysh

Perden e metaltë të zotave

Kripës së dheut i dha shije

Mes njeri-tjetrit ka mbetur

Një mal i mbjellë me hije!

NGAZELLEU RINI

Ngazëlleu rini ngazëlleu

Liri demokraci

Si mez i pashaluar

Bota është e jotja

Koha vjetër

E fshiu vulën në tapi

Krushqit nën duvak të nusës

Para kalit kanë shkrirë

Ngjitu rini ngjitu

Mbi gradaçelat e reve

Kapur pas kacurrelave të epshit

S’ka nëvojë për dorëdhënje

Defreni pra defreni

Tallazëve të çmendura

Llokaqitur si krapi pa ujë

Mes gjinjëve të mjelura

Harroi rini harroi

Magjitë lakuriqe

Ngazëlleu rini ngazëlleu

Bota don punë, dituri e çifliqe!

ME PERKET DHE I PERKAS

Të ardhurit e ngulin idenë e kthimit

Pa leshuar çantën e ikjes

Koha ecën e vrapon duke thirrur

Ti shkulë prej kunjit të pritjes

Këtë mrekulli s’mund ta gjesh kudo

Sa të pish një gotë ujë

Sa të prekesh një lule

Sa të dëgjosh një çerdhe zogu

Sa të lidhesh ëndrrën me ëndrrën

Mos u ndal, po jeto

Me dashurinë e vendit të ri

San-Françiskon merr për çati

Tokë e çmuar

Që të përket e i përket

Marinarët, skllevërit e pelegrinët

Kaubojt dhe emigrantët

E kërkuan këtë ngrehinë

Si i humburi shtëpinë

Mrekullia e Amerikës mbështetet

Tek liria e individit

Që leviz si një lum i pafjetë

Mbi kolonën e famës shkencore

Humanizmin e mekon me jetë

Perëndia për të parën herë

Zbriti në këtë tokë

Në krah Jezusin me zonjën Mari

E bekuan të tre krijesën e re

Në besë të Kolombit atë ditë

Emrin e lumnueshëm Amerikë

Vendi im vendi yt

Ku ankorohet zemra e globit

Edhe për shqiptarë

I përbashkët simboli i lirisë

Shqipe e zeze në cohe të kuqe

50 yje blu në sytë e shqipes së bardhë

Nga katedralja solemne lutem

Zoti e bekoftë begatinë e saj!

JUG-VERI

Rrjedhjet e Ibrit e të Vjosës

Kafshuar me dhëmbë ulkonjash

Pse kemi dy Shqipëri

Dy princa kapedanë

Një në Prishtinë

E tjetri në Tiranë?!

Dy flamurë me një shtizë

Zogun e shqipes me dy kokë

Njeri kuq e zi

Tjetri me gjashtë yje rrëzuar përtokë

Dy emra të pagëzuar

Nana Tereze e Goxhe Bojaxhi

Gjergj Kastrioti e Skenderbeu

Në kullë të unit dy bajraktarë

Dy frone të shëmbura në pishtarë

Mbi dheun e dheut tënd

Një gjuhë një nacion

Shekujt shosh me plumba

Toskë e gegë sypëllumba

Një trandofile çel prille

Në kopshtin e mushtit të njësimit

Shqipëri-Kosovë

Dielli i afrimit, pse i rrudh buzët…?!

DRITE-RROJSHMI

Dritë-roi

Agu tharmit poezi

Skulpturë e gjymtyrëve

Shqipëri

Dritë-roi

Kalldremeve dhe sokakëve

Të ringjalljës

Pena e nektarit të fjalës

Arën e shkronjave

Rreth e qark

Deri në piramidën ilirike

Si bostuni i shenjtë i Shën Palit

Me farën e shpirtit e mbolli

Dritë rrojshmi fisnik bujar

Dritëro Agolli.

NUNESHA TE NGRIRA

Brezi dyzet e lart

Qinari i dhimbjës së fundit

Për kodikun e vlugut shqiptar

Për fletët e bardha të Dhjatës

E duetin e këngës së krojeve

Për shallin e borës së ylberit

Që rreshqet

Mbi boljera të shtërrura nusesh

Mrizeve të korbave

Ka renë hija e armëve

Për gjarpërin nën gur

Rojen besnike të kullave të braktisura

Për parmendën e qetë e kularit

Për dorën e bjeshkës që e hidhte farën

Flakureshë e shekullit që vjen

Aty na gjen e aty na len

Qelqe të thyera

Na shprazët mbi fytyra

Qëndrojmë si buste

Nuneshash të ngrira

PAJA

Deti grusht plot me thesarë

Arbërisë një lundër me kripë

I fali për pajë

Me barutin e zi të tradhëtarit

Manteli i shovenit

Në cep të vetullës së shqipes vrimon

Një zë nga paja e dheut të flijimit

Shqip, gjëmon ore gjëmon!

RIT NE FSHAT

Vazo e dheut

Si gëzof me qerpikë

Çel në mesin e shkurtit

Në gjokse të lazdruar

Nën bluzë lagunash

Të qeshurat e virgjëra

Valle fluturash hedhin

Krojet e fshatit para vjeshtës

Për vashat salikone mbledhin

AS ME THONI

Gjarpëri nën rrasë gushti

S’bëhet dot poet

Pendë mushti!

As me thoni burrat e truallit

Në cilën gurrë burim e krua

Në cilën zanë apo mjelmë

Në cilin yl shqipe a diell

Në cilën lule, nektar e bletë

Në cilën lendinë a kështjellë?!

O njeri, që hijen e mat me rrezen e palindur

Në cilën mbretëri

Krimi është poezi?!

Poeti është poet

Kur shpirtit

I përulet si mbret!

MARTIN LUTER KING

Kokën kthej parapa

Majtas, djathtas…

Gjithësisë e hesh veshtrimin

Mbi pllajat malet e lumenjt

Shpendët me fluturim i ndjek

Pemët, degët deri tek përrenjt

Zgjatet e zgjatet në majë të gishtave

Ta prek lirinë

Fryma e saj avullon

Në xhama të rrejshëm shlyer

Si një sondë ia ngul sytë cohës blu

Qiellza e korbave gëlltit foshnja

Mbarsjeve të pabesive

Liria, iluzioneve të humbura

Diku një rrugë

E zverdhur nga kallnori i gjatë

Gjunj që heshtin

Nga t’ia mbajnë?

Fundi i një meridiani

Unë kam një ëndërr

Tornedo e një shpërthimi

Martin Luter Kingu!

QORTIMET PRIDERORE

Fjala e hojeve të prindërve

Aty në plagë ku dhëmb

Në qerpikët e fëmijëve

Sot rrit një gjëmb

HITHRI DHE LISI

Hithri jeshiluar u lëpihet gjetheve

Kapur pas kërcyellit të lavdit

Në grykë i hidhet lisit

Se rrënjët i kam prej plisit!

Kur rrufetë qëllojnë

Me shigjeta zjarri

Hithri digjen si flakë kashte

Lisi mbret mbetet i pari

KOHA E GJETHES

Ç’do të ishte hapësira e pakufishme

Pa engjëjt dhe pëllumbat e bardhë

Pa retë, shiun e gjithësinë

Pa flurudhën e gacave të shkreptimave

Pa Jezu Krishtin që rri në të djathtë

Bashkë me Atin në një anë

Pa kryq kishë dhe këmbanë?!

Një eklips i zi në masë të hirtë

Që me tmerre e zgjon globin

Çdo të ishte pra bota

Pa lutjet e ditës së diel

Zoti i plotfuqishem

Këtë katraure do ta ribënte qiell

Çdo të ishte një gropë e madhe

Falur për gjallesat nga tapia i malit

Mbi valë të veronin rrezet diell

Nëse liqeni nuk do të kishte mjelmë?!

Mbi ëndrrat bien mijra predha

Kush u shpall hero

Se qëlloi mbi ëndrrat?!

S’ka kuptim lumi i patrubulluar

Nata e akujve ia vjedh minutat

Orës së kombit

Si politikanët lavdinë heronjëve

Përrenjt e furishëm me rreketë

Pemëve nën këmbë ua gërryjnë dhenë

Çdo të ishte bota pa të gjitha këto?!

Pa të ligat dhe njerinë

Koha e gjethës

Përsëritjen do të lindë!

JETOJ

Jetoj ore jetoj

Në lëvozhgën e plasur

Të botës se interesit

Që s’ka grup gjaku

Macet edhe qentë

Me rrethojnë

Me shpallje të humbura

Fati i tyre i mirë

Si flakët që lëpijnë

Trarët në errësirë

Ndezur mbajnë një dëshirë

Mbi strehë teë vetullës

S’shkulet

Shfrenimi i vallës së dreqollit

Ta tund shaminë e Napoleonit

E zgjas frymën deri në këputje

Bash kam mall

Ta prek ëndrrën jetë

Bën sikur s’me njeh

Ca tendera

I ka fituar me një pleh!

HAMBURGER ME GJYMTYRE

Në marternitetin kopil

Pas gardhit të shekullit

Po lind një shëmbëlltyrë

Njeriu statujë e derdhur

Profilit të kohës

Hamburgër me gjymtyrë!

JETA

Nga dita e parë gjërë në fund

Në gropën e varrit pa shenjë

Me vitët e thyer si gur

Lindje-vdekja

Pellg i mbushur me vaj

Mbi mendafshe të shqyera

Lundrimet pa molo ankorimi

Luajnë pokër mbi pelhurat e reve

Peshkaqenët e pasur dredhin zingjirin

Mbi kuvertë…

Gjithësesi

Jeta është e bukur

Ta jetosh

Nese di!

KALARUAR

Kur hypim në poltronin e perandorit

Na perëndon cipa

Eklipsi i sundimit në pushtet

Thyqafjeve e rrëzojmë edhe atë pak shtet

Secili mbi sixhaden e njëmijënetëve

Defren nudos së vet

Kur biem nga kali

I mizave të huaja

Kacavaremi mbi shtiza mitingjesh

Shpërthejmë si brraka se jemi dikushi

Shkelim mbi krena si bërsi rrushi!

Ti servirësh karrjerizmit

Gjithë pasurinë e botës dhe karriken

Vritemi kush ta kapë të dytën!

SA JAM GJALLE

S’bëhem ushqim për krimbat

Mishin le ta hanë, kur të vdes

Dhau i Atit tim kockat s’mi tret

Në fyt do tu mbes…

Kur shpirti të me dalë

Se me mua s’e shijoi lirinë

E ta të gatuhet diku tjetër

Jam sërish gjak i gjallë

Në arteriet e fjalës shqipe

DIKUR DHE TANI

Mëngjeseve me zgjonte me përkëdhelje

Sinfonia e stërkalave të detit

Refreni i papërseritshëm i Asdrenit

Sa i ëmbël ëmbëltor

Gjiri i Shëngjinit

Mijra shekullor

Atje

Ushqeja me lugën e mjaltit

Muzën e poezinë

Këtu në mëgrim

Pllajë e tharë

S’po mbyllen plasaritjet në shpirti im

Atje, eh atje!

Dielli ma bënte me sy

Para se të flinte

Këtu, eh këtu!

Dremitjet të therin

Si hosteni nën pambuk

Brinjët e thyera

Ta e mbushin barkun me bukë!

DELFINET

Dallgët e tërbuara me krye

U binin shkëmbinjëve

Peshkarexha si pelë e hazdisur

Mes gjakut të egërsirave

Spiranca thëllë kujisur

Atë natë

Ankthi…

Zgjati cimat e vdekjes

Vajin e delfinëve

Guacka e priti si frymë e jetës

Dashuria e delfinëve për njerinë

Nuancë rrezatimesh mbi luspa

Gjithësisë mbi kaltrinë

Mirënjohja e peshkatarit

Rri me diellin mbi suprinë.

TOKA

Rruazulli është krijesë e Zotit

Kush tha e rrumbullakët

Në theh të briskut i kaloi koka

Njeriu erdhi në këtë botë

Për ta ndarë copa-copa?

Mos bre burrë

Se do të mbesim pa varr!

MARTIRET

E japin jetën si me le

Për nacion e për atdhe

Se bien thirren heronj

Gjaku i pastër i martirit

Një grusht Dhe-Gjak për liri

Politikanët

Sublimin edhe famën

Në kupë ua pijnë për lavdi!

PUPLA E ZOGUT

Me puplën e krahut të zogut

Çërrnjerës së universit

Me grabitqarë

Fjalën ilirike si zë foshnje

E shkruan të gjallë

Butësisht i mjekuan plagët

Që kohët e liga na i prisnin damarët

Në copëzën Shqipëri

Na mekonin me oste kungimi

Udhën e shkronjave dhe njëbesimi

Fiongos kuq e zi të altarit

Pupla, si llampa magjike

Ku u përkund djepi i shqiptarit

KAM NJE DESHIRE

Ah, sikur të kisha një kala

E lartë sa drita e syve

Kokën ta mbështes

Në traun e saj të sheshtë

Ndezur në dorë të mbajë

Një heshtë

Me satelitin e një meteori

I përkulur të flas me zotin

Syshë ta çjerrë urdinë e korbit

Shqipja ta vazlojë

Rrezet ta bëjnë një sy gjumë

Mbi vetull të borës së maleve

Tisi gri i mjegullës të shkrijë

Si vesa e petaleve

Krahëhapur gjithë nur

T’i ulem në gjunjë

I lirë

Ta puth në ballë atë flamur

E të thërras me të madhe

Mos me thoni i shkretë

Rroj more rroj diçka të them

I gjunjëzuari

Vetëm para kryqit në këtë jetë

REKLAME

Kanaçët e shtypyra

Të reklamave shqiptare

E njejta fytyrë

Xhaketa të kthyera

Kapur pas një nallane

Varur si llape qeni

Një kollë e thatë në kollare…!

BJESHKA E KUQE

Qafa e Tomës në piramidën tetë

Bjeshkës Kuqe në një brinjë

Kufiri vorr mes shqiptarëve

Bajoneta e doganës mbi 16 arkivole

Të ndarë burra gra e femijë

Tetë malësore në Shqipëri

Po tetë vermoshas

Ua grijnë eshtrat

Çizmet e shovenit të Malit Zi

Varrëzë nën lëkurën e lashtësisë

Kryqe të thyera mbi vetull të karafilit

Përmes e prenë

Në teh të vijës së kufirit

Prillët e Vermoshit

Çelin në gurin e kujtimit

Emrat në mermer u ndrijnë

Ata nën thundrën malazias

Hithrat i kanë mbirë

O shënjtorja e Vermoshit!

Bardh si bora e Kelmendit

Bekoi, bekoi…

Varr-piramidat nën Dhe të vendit!

QIELLZA E KORBIT

Vargonjtë i lidhnin me hallka yjet

Në lakun e regjur i ideologjizmit

Elbin digjin e pinim kafe

Endërrat i ushqente me bar

Luga e floririt

Të qepura me intriga bunkeri

Shkarpat e babzitura

Po thonë jemi lundra

Në botën e lirë

Çorbë e vjellë

Nën lekurë të hirtë

Qiellza e korbit në mërgatë

Det i zi me lëngatë…

O mërgimtar!

Mos e kujto për plis

Mbi strehë mali

Se të le qorr pa sy balli!

GJAKEZ

Dheu i plasur i një zakoni

Lidhur për brezi me shekujt

E pagëzoi me shaminë e zezë

Lagjen e një fshati në Mirditë

Mbi supet e një bjeshknaje

Guri t’kurrej në kandilin e trishtimit

Në ballë të oxhakut

Shqipja në flamur e kryqi në kanun

Njëra nuneshë e tjetri nun

Rrotull tokë e pluguar

Me rrjedhën e Fanit

Gjelbërim oh, sa pakëz

Me një emër troditës Gjakëz!

Prerë nga dy lumenj gjaku

Gojëdhëna

Kulçedra që kafshonte jetë

Lekundja e shkembit e plasi brënda

Në Gjakëz

Shija e kuptimit

Fundit e rrokullisi

Gurin e ngujimit

DASHURI HYJNORE

Princesha hënë

Në gisht vuri unazë

Në shtratin e mbretit diell

Adhrueshem mollëzohet

Digjet e përgjysmohet

Gjinjte e muajit të mjaltit me okë

Lazdrushëm zjarrplotë

Salloneve të universit

Hyjnishëm dashurohen

Yjet numrojnë puthjet

Në ishujt përrallor

Mblesësit tempullarë

Gotat i mbushin

Me qiej të bardhë!

NANA PERKUNDNI TRIMA

Dita e tetë 1997

Pulla gjaku të ngrira në buzë

Marsi e mbërtheu kapotën e zezë

Bash në kadetrale Heroi i priti

Krye për krye yjet në Lezhë

Ç’bën Shqipëria e vogël?!

Azmave të perëndimit

I është marrë fryma

Brigjet ia pati lidhur

Lashtësia me cima

Si dikur me pishtarë

Mal e kala

Kastriot e Alipashë

Kushtrimin thirr kapidan

Nanave ua bëni me dije

Ti përkundin djepat

Me xhamadan trimërie

Se po na e shkoqin grekët e serbët

Atë copë Shqipërie!

POETET E LEZHES

Një tis smogu mbi ballkon të Drinit

U bë dëshmitar

Grekët në Lezhë

I ndërruan unazat me sllavë!

Fillin e lëmshit na e lidhën nyje

Dejeve të lumit rridhte gjak

Nga inicialet e shumë partive

S’merrej vesh në trubullirë

Kush ishte shejt e kush djall

Shkrirë në një pllakë gramafoni

Zëri i skiles dhe i hiles

Dielli thërmohej

Mbi qeleshen e bardhë

S’po dukej bleta në ngjyra të blerta

Mijra gëzhoja duvak mbi sythe

Çmenduria zdrukthonte arkivole

Në ballin tonë të vrarë

Rrugët në vig me kalldrëme

Pranverë veç në kalendar

Poetët e Lezhës

Në tryezen e baladave e miteve

Me altarin e shpirtit

Fjalës së rrëzuar nga dielli

I dhanë ngjitje

MARSHI I TE BARABARTEVE

Në varkën e kurajos dhe fantazisë

U derdh pjedestali i Statujës së Lirisë

Shkrirë në profil shqisat e nënës

Virtyti e patriotizmi në mënçuri

Përgjakjet e kombit i mjekuan betejat

Në zjarrin e luftës Jug-Veri

Me fuqinë e trurit

Kalorës të lirisë së vertetë

Përqafur galunit të bashit

Historia me qëndresë

Dora e majtë shtrëngon

Deklaratën e Pavarësisë

Në të djathtin krah

Marinarët e Kolombit ulin velat

Kurora e artë me shtatë rreze

Skllevërve ua këputi prangat

Tiranët sulltanët e diktatorët

Ranë nga froni

Tek këmbët e saj si robër i lëshuan armët

Aty nisi marshi i të barabartëve

ENIGMA

Botës festja

Po i vinte vërdallë-vërdallë

Ende s’qe zbuluar me se matëshin

Endërrat flutrake për prijetar

Të një urithziu

Ufo me disk zbriti në tokë

E deklaroi: me mutimet e një miu!

TORINO

Bazilika e Shën Marisë në Superga

Mbi një kodër me eshtra

Gjumin e përjetshëm Emanuelet

Piomonteze Saraja

Me 11princesha e 66 mbretëra

Torino qyteti i esmeraldeve

Xixëllonja sokakesh me llamburitje

Këndi i parë i trekëndëshit

Të mëndjendriturve

Medaljone të fshehura në statuja

Nën tavane pemësh me gjelbërime

Gjurmët masonike ndezur rrinin

Nga dashuria e konteshave

Rrjedha e lumit Po

Shpërndante mbi kupën e qytetit

Përkëdhelje apostolike

SALI MANI

Supeve të legjëndes

Shuhet

Ylberi i këngës

Kësulën e bardhë e heq mali

T’i përkulet kantautorit Sali Mani

Gurra e folklorit

Humbi shkulmin shpërthyes

E loti ngriu

Dy telave të çiftelisë

Mbi digë të ujvarëve

Sali Mani në kaltrinë të Cemit

Mbeti një ninulle

Kënga e tij

Inde lidhi në flamur

Nuni i zanit me dy tela

Me nuneshën çifteli

Sali Mani

Kroj i këngës Shqipëri!

Porsi flokthi i borës

Në Detroit

Pranvera epizmi

Çeli shpirti yt

          Detroit 3 janar 2010

NJE PARMENDE KEMI

Shpata gjysëm teh doli nga sunduku

Vringëllima e metalit e zhdredhi çallmën

Jo, Jo në Prishtinë katedralen!

Trashëguam një parmendë

Bibla është e imja

Kuranin e don vëllau

Pse po shtyhemi si qetë

Se lumi na përlau!

Ta punjojmë bashkë arën

Ardhmerisë me dy duar

Arbërisht t’ia hedhim farën!

MONTEKARLO

Mes gjinjëve të qumështit kaltërosh

Mistike baroneshë Montekarlo

Limani i mbante në prehër

Ylberet e gjalla

Kopështi i përbotshëm i zanave

Thurur mrekullia me mahnitje

Në hymnin e Ave Marisë

Si në Shëngjinin e Nuseve

Dy pika uji në shëmbëllim

Në shtator 2009 ndoqa

Koncertin e korit mitologjik

Mes tyre në kala princi Albert

Çeta e zanave

Zgjedhur e kishin si mbret!

KORPI I NJEREZIMIT

Veshin ua vura kalldrëmeve me piaca

Rëfimet i ndanin me Koloseun

Aty ku shkrepi syri i gurit të dinastisë

Jul Qezari mori një pusullë fati

Caktuar prej miqve

Në vendin e thikave gjakatare

Pa mbërritur të mësonte

Emrin e këshillit të tradhëtarëve

Roma korpi i njerëzimit

Nen qiejt e fshehur

Të bibliotekës së Vatikanit

Një minare e larë me ar

Hostia e Romës, dashuri për fetë

Pse nuk ngrihet një katedrale

Në Mekë?!

QELIZE E NDARE

Në degë të ullirit fryti i paqes

Rreth kurorës së malit

Stinët i qëndisin me vjeshtë

Shpërgajt e lindjës së djalit

Vreshtave të mbjella me musht

Me parmendën e vetullës së hënës

Ra kulla e fisit

Thelbi e dashurisë

Me kallëzat e gushtit mori flakë

Koha e shkuli rrënjësh kohën

Me epshet e nëndheut që mbijnë

Copa copa si cifla granate

Ndjësia e njeriut për të lindur njerinë

Hallet zgjasin thonjtë

E përfyti na zënë në zyrat e shtetit

Aty kujtohemi së në pasaportë

I paskemi në listë etërit!

***

Kur hedh baltë

Thundra e të gjallit

Eshtë më e rëndë

Se shqelmi i kalit

          ****

         

          VALLJA E SHEKUJVE

Vallja e shekujve të palindur

          Në mitrën e shtërrur të viteve

            E përgjakur lakuriqe…

Në skenën e dhjamit të trashë

Dritës së nxirë të globalizmit

Shaminë e beqarit e djegin

Në skeletin e njeriut…!

TE GJITHE

Të gjithë ore të gjithë

E këndojnë nga një këngë

Veglave po ua dridhin telat

Shkudur brinjësh tastjerat

Të gjithë or lum miku

Shkrujanë libra dhe poezi

U bë kryeqyteti me katërmijë

Që njerëzia bozën e talentit

Në kupë t’ua pijë

Mbushën me lopatë dhjetra torba

Nëpër kopertina

Llustër këpucësh të vjetra

Si gardhe vorri emrin e ngulin

Nallbançe me thumba

Edhe korbat po thonë

Fluturojmë si pëllumba

Të gjithë ore sojnik

Si përrenj të babzitur

Thyejnë digën e qepallave

Të quhen lumë

Varka jotë të mbytet

Veç të prijë unë

O jaran, të gjithë po thonë

Unë jam lisi

Themeli, kombi e historia

Parmenda, fara e parë dhe plisi

Pasha bukën, të gjithë

Mbështjellë trutë e lavdit

Në batanien e smogut me trishtime

As për zogj

S’ka më trasta thërrime

Të paduruar si shekujt

Qe s’ngopen me vitet

Ashtin ua gërryejnë me muzgun e epokave

Në luftën e brrylave

Dhimbja me gërrhanë i nduk flokët

Kori pa dirigjent

Këngës ia nis kalle-kalle

O zot

Mend na i mbaj në celefone

S’na duhen gjë

Veç na jep pushtet e pare!

KAM ME LIND

Unë i palinduri

Kam me lind

Zëre se tash erdha në jetë

Si krah feniksi

Në këtë planet

Dhëmbin e parë të qumështit

Me hymnin e Niketë Dardanit

Ta ngul me qiejt

Për jetë e mot

Ta ndajë tokën nga shkietë

A e dëgjoni klithjen?

Këmbana u mbush me tingujt

E formulës së pagëzimit

Ja erdha

Gëzhoja e plumbit

S’do të jetë me arkëvdekja!

Ta zgjidh lirinë nga maskat

Mëngjezit të kohës së re

Lumenjt të mos rrjedhin me eshtra

Kam me lind bacë

Prej gurrimit

Krojët e lisit

Tu kojnë gji

Bekimit shqip

Me alelunë e të rënëve fli

Kam me lind

Për ty orëmira Kosovë

Me fjalëdritën e qiririt…

NDJESI KAPITALI

Në Detroit në supërmerkatë

Kallep akulli me gjymtyrë

Mësova se ç’ishte pushtimi osman

Kur punova me arabë

Bosi plak, si re e rrushur

Në brez e poshtë e në brez e lart

Dy thëllënza të reja

I kishin rënë në qark

Ua firmoste çekun për jetesë

Dhe makinat benx

Për pak masazh me pikmez

Kishte vënë dollarë

Thes mbi thes

Dy vëllezërit e tij

Lypnin kocka për supë

Rrugëve si homless!

PERVEÇ

Çdo gjë në këtë botë

Që bishtin po e tund

Si gjarpëri nën rrotë

Mund ti marresh

Për ndryshe

Përvec jetës së diktatorëve

Pa me ndyshje!

zefpergea434@hotmail.com

.