Rajmonda Maleçka: Poemë për Adem Jasharin

Tokë e Drenicës mbjellë me eshtra


Përgatiti :Flori Bruqi


Ne nje kohe kur kishte te tjera endrra ,ato qe i ofronte mosha e re,argetimin , dashurine per jeten ,muziken ,per nje te dashur te zemres , me idhull te saj ne zemer Shote Galicen ,e rritur dhe e edukuar ne nje ambient familjar patriotik ,ku primare eshte dashuria per atdheun e kombin,ceshtja kombetare ,-ne vecanti babai i saj,nje patriot i lindur ,-Raimonda Malecka ,ne nje nate dimri plot terr e acarr,nga te ftohtit ,rrezik e mes plumbave te represionit serb,se bashku me disa luftetare te tjere ,,i bashkohet Ushtrise Clirimtare te Kosoves.
Ne shpirtin e saj ka mbetur dhimbja ,malli,trimeria ,guximi ,dashuria per shoket e luftes.Sot ajo jeton ne Tiranen e saj te dashur.
Hedh kujtimet e luftes ne nje liber dhe vargje kushtuar shokeve e miqve te saj te idealit ,deshmoreve te lirise ,te UCK-se.
Me deshiren e mire dhe lejen e Raimondes ,une po ju sjell dy poezi te saja ,ne kujtim te ketyre deshmoreve te lirise qe ajo jau kushton.
Deklamon shpirti i luftetares ,shpirti i kesaj “Shote Galice” shqiptare.

Rajmonda Maleçka- Tiranë

Tokë e Drenicës mbjellë me eshtra

‎- Ep’ për Drenicën e Shaban Polluzhën
Tokë e Drenicës mbjellë me eshtra
luftëtarësh,
Me eshtra fëmijësh të vegjël mbjellë,
U bënë shi e breshër për armiqtë
në dimra,
E lulëkuqe Kosove për drenicasit
në pranverë.
Toka e Drenicës mbjellë me stuhi
dhe kështjella,
Djem e burra si lisat e lartë
nëpër shkëmbinj,
Të gjithë burra të lindur si 100 vjeçarë,
Të gjithë vdekur djem të rinj…
Ashtu si Drenica për Kosovën u bë
kujtesë,
Kështjellë lirie e kështjellë burrash
me nderë e besë,
Luftë pas lufte mbetur më e fortë,
E pamposhtur asnjëherë, flamur në pranver.
Kangët e Mujit e Halilit, Elez Alinë
e të tjerë,
Që shqiptarët mos të shuhen kurrë,
Shaban Polluzhës ja rritën zemrën,
Ja rritën shtratin dhe e bënë burrë…
Herë me hasmin, herë me armikun,
Drenica në luftëra në çdo vjet,
Te malsori Shaban Polluzha,
Legjenda e Veriut derdhë përjetë…
Bëhej burri shkëmb e mal,
Kur oshëtinte zani i lirisë,
Bahej engjëll e bahej dhimbje,
Kur derdhej loti i fëmisë.
Nëpër grykat e Drenicës,
E la zanin Ai – Shaban Polluzha,
Asnjë ditë si mungoi Drenicës,
As Kosovës në kohë me luftëra.
Mijra vite të kalojnë,
Qindra vite a më shumë,
Drenicakët burra – bese,
Për historinë do rrijnë pa gjumë.
Mbetur asht’ në fjalët e burrit,
Mbetur vrull në dejet e rinisë,
Me mijra vjet aty do të jenë,
T’i ushqyejë rrënjët e lirisë…
Pesë yje shqiptarie
( Tahir Sinanit, Lefter Koxha,Skerdilajd Llagami, Ndriçim Koxha,Pajtim Roci….)
Malet e luginat e Shqiptarisë,
Për çdo stinë rrisin lule shumë,
Gjaku i të rënëve mbetur tek toka,
Bëhet lule, dallgë, diell e lumë.
Lot e dhimbje për Tahir Sinanin,
Përkundin sytë e një nëne që dhembin,
N’Gostivar e la fytyrën trimi,
Pa ja heq sysh Tropojën e Shkëlzenin.
Në kuvend Tomorrit të vet në Berat,
Prej Shkupit, Lefter Koxha i ban za,
Në e ndjeni mungesën time,
Dilni kujtoni shekujt në kala
Nga Sellcë e Keqe për në Tiranë,
Ka aq kohë shkojnë e vijnë lajme,
Vetëm Skerdilajd Llagami nuk mund
të përgjigjet,
T’ia pushojnë dhimbjet kësaj nane.
Thinjët si flokët e nanës Gjallica në pritje,
Pajtim Roci vallë pse s’po kthen nga Shkupi,
Rrugët s’janë në dimër, njerëzit shkojnë e vijnë.
Por, trimi s’tundet, në palët e flamurit ngrirë…
Dhimbje përcjellin mbrëmjet e Librazhdit,
Një piskamë drejt Shkupit s’do hesht,
Pëshpëritje për Ndriçim Koxhën thonë
dhe yjet,
Nga mbrëmja në mëngjes….
Ne pritëm, që ju të vini, por ju
nuk erdhët kurrë,
As në dimër, vjeshtë, pranverë a verë,
Po kudo ku ngrihet një flamurë,
Ju do të mbeteni midis nesh…
Malet e fushat e shqiptarisë,
Në çdo verë rritur lule shumë,
Gjaku i të rënëve, mbetur tek rrënjët,
Bëhet lule, dallgë, diell e lumë.


Poemë për Adem Jasharin

1.
Nëpër shtigjet e Drenicës,
u ba kohë, që ka ra malli,
i mungon Kosovës Baca,
i mungon Adem Jashari.

Nga Drenica n,Dukagjin,
mbeti Bacë, Adem Jashari,
asht, kudo nëpër Kosovë,
e askund s’i gjendet varri.

Ah, medet Kosova e lashtë,
ah, medet Kosova e Re,
me legjenda m’i ke shekujt,
ditët po i ngrys me varre.

çdo konak e ka nji kangë,
nji legjendë, çdo vend e ka,
i merr qielli luftëtarët,
brenda varri nuk i mba.

Ah, medet e gjithë Drenica,
gjithë Jasharët i vrau shkjau,
e lëshon zanin Azem Galica,
Adem Jashari, bre burrë mbahu!

Vetëtima po mbjell Sharri,
nga Prizreni në Rugovë,
n’vrap ka mbetë Shaban Palluzha,
me flamurin e kuq në dorë.

Boletini shtegut të malit,
krah i ec Hasan Prishtinës,
Hamzë Jashari pa dalë dita,
ja mbledh zjarrin vetëtimës.

2.
Za legjenda na ka ba,
për me le a për me vdek,
janë ilirë e dardanë,
janë Bato e Skanderbeg.

Shkrepi dielli me vetëtima,
n’lisa t’moçëm u zgjua mali,
në Kosovë ka ra dita,
za ka ba Adem Jashari.

Moj Kosovë me fëtyrë nane,
moj Kosovë me zemër burri,
gjithë, ata që ranë për ty,
e lanë gjakun tek flamuri.

UÇK- emrin e mori,
Ushtria jonë Çlirimtare,
kanë ardh, burrat ku kanë qenë,
porsi lisat janë, kthy n’male.

Rrin n’Prizren e rri n’Dukagjin,
n’Fushë - Kosovë e në Prekaz,
rrin n’Shalë e Carralevë,
rrin n’Jezercë e n’Karadak.

Në UÇK të gjithë, shqiptarët,
janë, ba varg e jan, ba male,
gjithë Kosova kala asht, ba,
o me vdek o me mbet, gjallë.

3.
Is, Boletini malit ka zbrit,
Dedë Gjo Luli ka lanë, varrin,
Azem Bejta i ka ikë shpellës,
kuvend bajnë, me Adem Jasharin.

Dor, e burrit asht, shtërngue,
për Kosovë me derdh gjak,
zani i burrit asht, digjue,
derë më derë e prag më prag.

1000 vjet pre e vra,
për liri e për flamur,
1000 vjet n’llogore mbetë,
e në sy pa vu gjumë.

Ka 1000 vjet në viset tona,
kemi le e kemi vdek,
po kush e polli kët, "soj" hasmi,
për me u vra vjet për vjet?

4.
Asht, me male Kosova ime,
i ka fushat të paanë,
djemt-lisa, çikat-selvi,
që robninë supeve e mbajnë.

I ka fushat me lulëkuqe,
i ka malet, drurë të lartë,
i ka agimet lot-fëmije,
i ka mbrëmjet larë në ar.

I ka varret me amanete,
i ka kangët lashtësi,
i ka dasmat me flamurë,
thellë legjenda ka në gji.

I ka mortet ditë, betimi,
si asht, guri fjalën e ka,
fole trimash asht, Atdheu,
veç pej zemrash i bamë kala.

5.
Mal me lisa çue n’kamë,
ka ushtue krejt shqiptaria,
Adem Jashari burr, drenice,
shkëlqen si prelud liria.

Shteg më shteg e natë më natë,
ditë më ditë hasmi e ndjek,
za i burrit s’shuhet kurrë,
as në gjallje e as i vdek.

Për çdo ditë hasmi i vjetër,
n’gjak e gjini don, me shkret,
ia vret nipat, i vret foshnjat,
kullat n’zjarrr përher, ia djeg.

Za i burrit nëpër male,
za u l’shon gjith, shqiptarëve,
mos e humbim atdheun tonë,
dhe të vramit i ngre në varre.

6.
Gjamë, e madhe n’Kosovë ra,
thuaj, Jasharët i shojti shkjau,
historia na bani za,
Nanë Kosova, Ti sot mbahu!

Mbi Jasharët ra murtaja,
mbi Jasharët vdekja s’fali,
u vra plaku, u vra plaka,
u vra foshnja, vajza, djali.

1000 vjet mbi dheun tonë,
aq nji vdekje s’ishte parë,
Bacë Ademi majë lisi,
për Kosovën ka mbetë gjallë.

Njerëz pa fund thërret liria,
legjendë burri kërkon malli,
në krejt lirinë e Kosovës,
fytyrën la Adem Jashari.

Fryn në Sharr e në Jezerc,
në Drenicë e në Rugovë,
s’e ndal vrapin ai burrë,
me flamurin ton, në dorë.

Nuk ka vdek e as do vdesë,
Ai Bacë Adem Jashari,
nga 1000 vjet nëpër luftëra,
për liri ka ra shqiptari...