Kush po kthehet aty?! Në emër të "kthimit të qëndrueshëm"po bëhet rikolonizimi i Kosovës meqë serbëve po u pranohet e drejta që të kthehen ku të duan, pra jo vetëm te prona e tyre.(05.10.06)
Shkruan Flori Bruqi
5.10.2006.
Në hartën e publikuar vitin e kaluar nga Lëvizja Vetëvendosja, me rrathë të zinj që kanë nga një X në mes, janë paraqitur zonat e banimit kolektiv në kuadër të kthimit të organizuar masiv të serbëve sipas planit të Qendrës Koordinuese të Serbisë për Kosovën.
Me ngjyrë të verdhë janë shënjuar vendbanimet ku përkrahet kthimi individual, ndërsa me ngjyrë të kuqe ato për kthim të organizuar e masiv të serbëve në Kosovë.
Vërehet se një zonë e banimit kolektiv është paraparë në afërsi të Graçanicës. Dihet që serbët nuk e kanë lëshuar Graçanicën as pas mbarimit të luftimeve.
Atëherë, kush po kthehet aty?! Në emër të ‘kthimit të qëndrueshëm’ po bëhet rikolonizimi i Kosovës meqë serbëve po u pranohet e drejta që të kthehen ku të duan, pra jo vetëm te prona e tyre
Në rastin e ndërtimit të banesave kolektive për kolonët e rinj serbë në Graçanicë, qëllimin e Serbisë po e realizon Kuvendi Komunal i Prishtinës me në krye me presidentin komunal, juristin Ismet Beqiri.
Kuvendi Komunal i Prishtinës, me datën 21 shkurt të vitit 2006, ka përcaktuar lokacionin prej përafërsisht 54 ari, për ndërtimin e katër objekteve të tërësisë së përbashkët në qytezën buzë Prishtinës me emrin Graçanicë.
Kjo është bërë duke u thirrur në nenin 3.1b) të Rregullores 2000/45 që ka të bëjë me planifikimin urban dhe të fshatit dhe shfrytëzimin e tokës.
Pra, rregullorja për vetëqeverisjen e komunave përveç për decentralizim është treguar e përdorshme edhe për rikolonizimin (Tigrizimin dhe Leopardizimin me enklava serbe) të Kosovës.
Në vijim është paraqitur vendimi kolaboracionist i Kuvendit Komunal të Prishtinës lidhur me këtë. Kliko këtu për të parë vendimin.
Shqiptaret (Kosovarët) nuk janë kundër minoriteteve (serbëve, turqve, kroatëve, romëve etj.), por ata janë decidivisht kundër leopradizimit-tigrizimit të Kosovës në enklava.
Një gjë e tillë do të lë shumë pasoja në hartën tigrizuese të Kosovës, kurse fajtorët janë të binjakëzuar (lexoni ndërkombëtarët dhe elefantët kosovarë)!
Deputeti i Parlamentit të Kosovës Nait Hasani, kohë më parë, kundërshtoi nenin 7.18 të Ligjit për trashëgimi kulturore, i cili pritet të miratohet këto ditë në seancë e ardhshme të Parlamentit të Kosovës.
Neni në fjalë (7.18) thotë:
“Nuk lejohet asnjë intervenim në tokë brenda zonës mbrojtëse në kuptimin e aktivitetit bujqësor duke përdorë parmendë ( plugun ) ose ndonjë mjet tjetër që mund të dëmtojë atë hapësirë pa një leje të shkruar nga institucioni kompetent.
Sipas deputetit Nait Hasani, ky nen shkel të drejtat e njeriut mbi pronën private etj.
Një nen i tillë është skandaloz. Fjala vjen çfarë do të bëjnë fshatarët e komunës së Deçanit, kur mbi 800 apo 900 hektarë tokë punuese, male etj. afër Manastirit të Deçanit nuk mund t’i punojnë tokat e tyre pronarët legjitimë pa një leje të veçantë. Në Kosovë, thotë ai, elefantët kanë “miratuar” që mbi 40 objekte të veçanta të kenë një mbrojtje të veçantë të trashëgimisë kulturore.
Rrezikshmëria për një luftë të re mes shqiptarëve dhe serbëve është e mundshme për shkak të këtij tigrizimi, po i paraprin edhe ardhja e rreth 1000 policëve të MUP-it serb në Kosovë …
Një gjë e tillë është shumë e rrezikshme që situata të dalë jashtë kontrollit, prandaj për një gjë të tillë do të ishte e udhës që Grupi i Kontaktit, OKB-ja dhe konkretisht NATO të jenë syçelë dhe shumë të matur në këto sprova të reja të dala nga Kushtetuta e re e (neo)komunistëve, radikalëve (lexo çetnikëve) dhe demokratëve serbë!
"Brez pas brezi babë e djalë, Janë fajtorë pse janë shqiptarë" *
BAROMETRI DIPLOMATIK
Prof.Dr.Sc.Mehdi HYSENI
“SIMFONIA DHE KAKOFONIA” POLITIKO-SHTETËRORE E KISHËS ORTODOKSE SERBE KUNDËR PAVARËSISË SË KOSOVËS *
"Brez pas brezi babë e djalë, Janë fajtorë pse janë shqiptarë" *
Parapëlqehet që Uashingtoni zyrtar, OKB-ja, BE-ja etj., të mos e pranonjë në kurrfarë niveli të “bisedave politike” Artemijen në rolin e “emisarit special shtetèror” të Serbisë, sepse Kisha Serbe Ortodokse (edhe pse de facto, direkt dhe indirekt merret me politikë kinëse për mborjtjen e interesave nacionale dhe shtetërore) nuk e ka cilësinë e subjektivitetit juridik ndërkombëtar, të njohur nga ana e bashkësisë ndërkombëtare, e në anën tjetër, de jure nuk është kurrfarë subjekti a institucioni politik qeveritar i Serbisë, pot vetëm një institucion religjioz. Qëkur Kosova de facto dhe de jure është shkëputur nga Serbia gjenocidale (në saje të Rezolutës 1244 të KS të Kombeve të Bashkuara,10 Qershor 2006) si rrjedhim i vendosjes së UNMIK-ut dhe KFOR-it në Kosovë e deri më sot ( Tetor 2006) Kisha Ortodkse Serbe me në krye peshkopin e saj vladika Artemije Radosavleviq nuk ka pushuar se renduri me propagandimin dhe me shpifjet e saj kundër shqiptarëve dhe Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK) të Kosovës. Pikërisht nga përzierja dhe nga infiltrimi politiko-propagandistik dhe religjioz i Kishës Ortodokse Serbe në “çështjen” e miniritetit serb në Kosovë, ( natyrisht me direktivat, me ndihmën dhe me bashkëpunimit të qeverisë së Beogradit), politikisht dhe juridikisht u kompromitua edhe administrata qeverisëse e UNMIK-ut, sepse që nga kryeadministratori i saj dr. Bernard Kushner e deri te i parafundit Soren J. Petersen, e cila, pa asnjë arsye bëri koncesione ndaj kërkesavae iracionale dhe ultimative të KOS-it, që t’i hapë dyerët e bashkëpunimit me Beogradin për “zgjidhjen e përbashkët” të problemit të inskenuar dhe të paqenë të drejtave të minoritetit Serb në Kosovë. Sa ishte me “bazë “ juridike ndërkombëtare dhe në “përputhje” me rregullat dhe me procedurën e deritashme të misioneve të këtilla paqësore të OKB-së, bashkëpunimi i UNBMIK-ut me Serbinë, këtë e provoi edhe “abdikimi” i parakohshëm nga funksioni i tyre i kryeadministratorëve të tij (Kushner, Hekerup, Holker, Petersen) si rrjedhim i drejtpërdrejt i ushtrimit të trysnisë politike shantazhiste dhe provokuese i KOS-it me në krye “kryeengjullin” e tij, vladika Artemije, i cili si atëherë, ashtu edhe sot instalimin e UNMIK-ut dhe të KFOR-it në Kosovë e ka quajtur dhe, edhe tani e quan “akt piratesk të grabitjes së Kosovës nga Serbia”. Kjo, do të thotë se UNMIK-u dhe KFOR-i për Serbinë dhe serbët “janë okupatorë”. Mirëpo, ky fakt asapak nuk habit, sepse një kualifikim të këtillë të paqëndrueshëm antihuman dhe antiligjor, Serbia dhe gjithë serbët e kanë deklaruar m’u në ato çaste, kur NATO e bombardoi Serbinë, për shkak të agresionit të saj gjenocidal në Kosovë (Mars –Qershor 1999). Me një fjalë (pavarësisht nga politika tinëzare dhe e vardisjes e qeverisë dhe e kishës serbe për të përfituar aleatë të panatyrshëm të saj, si dhe kredi e investime të jashtme për t’u mëkëmbuir nga hiri i terrorit gjenocid shtetëror dhe kishtar i regjimit të Slobodan Milosheviqit), Amerika, NATO-ja, KFOR-i, UNMIKU, shqiptarët
dhe Shqipëria për Serbinë dhe për të gjithë serbët (si dhe për lobin çetniko-fashist serb në Amerikë, e kudo tjetër në botë) janë “armiq dhe okupatorë” as më pak, as më shumë. Në këtë kontekst, duhet të kuptohet edhe vizita në fillim të Tetorit të këtij viti e peshkopit Artemije që i bëri Uashingtonit. Si “ kryediplomati” serbomadh Artemije “e bindi” Uashingtonin që “t’ia mbyllë gojën” për pavarësinë e Kosovës(?!) - Çfarë rrene "për hava"(!) Këtë fushatë nacionaliste serbomadhe antishqiptare dhe kundër pavarësimit të Kosovës nga Serbia, qeveria e Beogradit me gjithë mekanizmat e saj shtetërorë, është duke e zhvilluar edhe përmes Kishës Ortodokse Serbe, sikurse në prag të ardhjes së “piemontit” të saj në pushtet, kriminelit Slobodan Milosheviq(1989). Këtë politikë të “thikës dytehëshe” kundër pavarësimit të Kosovës dhe të UÇK-së të Serbisë e provon edhe vizita e fundit e peshkopit të Kishës Ortodokse Serbe, Artemije Radosavleviq, që i bëri Uashingtonit, të aranzhuar në bashkëpunim me lobin çetniko-fashist serb në Amerikë dhe me establishmentin qeveritar të Beogradit. Natyrisht, kjo nuk është hera e parë dhe, me siguri, nuk do të jetë as hera e fundit e Artemijes që ta vizitojë Uashington, sepse dihet që nga përfundimi i Kosovës nën administratën e jurisdiksionit ndërkombëtar të OKB-së (UNMIK dhe KFOR), “kryediploamti” çetnik nacionalshovinist, Artemije së bashku me zjarrvënist e dikurshëm dhe të tashëm të Kosovës (1989-2006), të paktën nja 7 herë e ka vizituar Uashnogtonin. Politikisht, kjo do dëshmon rolin dhe rëndësinë e vazjdimësisë historike të “simfonisë” dhe të “kakofonisë” politike se Kisha Oretodokse Serbe (KOS) ka qenë dhe ende është leva kryesore e pushtetit shtetëror serb, si dhe një nga faktorët parësorë politikë në Kosovë. Pse peshkopi Artemije Radosavleviq dhe Kisha Ortodokse Serbe luajnë rolin e qeverisë dhe të shtetarëve e politikanëve serbë të Beogradit, kur dihet se KOS-i nuk është organizatë, as subjekt politik qeveritar serb, por insitucion religjioz, i cili nuk ka asnjë të drejtë të merret dhe të pëzihet në politikë dhe në çështje shtetërore. Ky paradoks juridiko-politik dhe qeveritar-kishtar religjoz është argumenti më ilustrativ se Serbia që nga krijimi i saj e deri më sot udhëheqet nga Kisha Ortodokse Serbe. Ky është i vetmi rast paradoksal në botë në kuptimin juridiko-politik të sistemit shtetëror ndërkombëtar. Se në çfarë stadi KOS-i është i përzierë në “simfoninë” dhe “kakofoninë” politike dhe propagandistike të shtetit të Serbisë, këtë e provon edhe koherenca historike e rolit të tij negativ politiko-propagandistik, shantazhist, sabotues dhe subversiv në Kosovë (jo vetëm brenda këtij shtatvjeçari, kur Kosova ndodhet nën mandatin e administrimit juridiko-ndërkombëtar, 1999-2006), qysh nga sundimi i Perandorisë Osmane e deri më sot. Për të gjithë plusat e politikës së Serbisë në projektet dhe në planet e saj pushtuese kolonialiste serbomëdha për të copëtuar integralen e tërësisë territoriale të Shqipërisë Etnike, si dhe për t’i shfarosur shqiptarët në kuptimin idnividual dhe kolektiv, me qëllim të fundit, që para bote të justifikojë “origjinalitetin burimor-historiko-juridik” si titullar i ligjshëm i territoreve etnike shqiptare (së kendejmi edhe i Kosovës), meritat kryesore në kuptimin e negatives i përkasin Kishës Ortodokse Serbe me klerikët e saj gjenocidalë dhe fundamentalistë ortodoksë sllavë. Pse Artemije e ka zgjedhur pikërisht Uashingtonin për t’i akuzuar shqiptarët dhe Kosovën? Përgjigjja është tejet e thjeshtë dhe transparente, sepse dihet se Uashingtoni është faktori me peshë kryesore politike që do të vendosë për fatin e statusit të ardhshëm të Kosovës. Qëllimi i vizitës së “diplomatëve” të KOS-it në Stejt Departamentit Amerikan Sipas Artemisë , qëllimi kryesor i vizitës së këtij delagacioni të KOS-it State Departamentit Amerikan “ka qenë që të kërkojë më shumë kohë për zgjidhjen e çështjes së Kosovës, sepse ndërkohë po kemi mbështetje gjithnjë e më të madhe, kurse islamistët fashistë(aludim në shqiptarët e Kosovës në kuptimin provokues dhe etiketues përgjithësuar, jo vetëm të Kosovës – mh) janë duke e humbur atë. Këtë e dëshmon edhe reduktimi i listës së emrave të kongresmenëve, të cilët e kanë mbështetur pavarësinë e Kosovës”. (Glas Javnosti,04.10.2006). Nga përmbajtja e kësaj deklarate shihet se, Artemije ka kërkuar decidiviasaht që Amerika të heqë dorë nga mbështetja e pavarësisë së Kosovës. Kjo kërkesë e Artemijes drejtuar përfaqësuesve të Senatit dhe të Kongresit nuk është kurrfarë “novus-i” politik as për diplomacinë e SHBA-së, as për atë shqiptare, por është vetëm një ripërsërtije papagalli e vazhdueshme e kërkesës së KOS-it dhe e qverisë serbe të Beogradit, që ta “bindë” Amerikën se Kosova patjetër duhet të ngelë “pronë e dikurshme” koloniale e Serbisë. Kjo kërkesë nuk është fare befasuese, por skansdaloze dhe pa kurrfarë baze etike, politike dhe juridike është ky kualifikim i propagandës antishqiptare të Artemijes, kur thotë se “serbët tanimë e kanë mbështetjen gjithnjë më të madhe të Amerikës, islamistët fashistë këtë e kanë humbur”?! Vërtet , aludimi konstatues arbitrar dhe vulgar i Artemijes, duke etiketuar, dhe duke shpifur në “stilin” e propagandës fashiste të Gebelsit të Adolf Hitlerit kinëse edhe shqiptarët e Kosovës “janë islamistë fashistë”, është për çdo gjykim si nga ana politikës zyrtare amerikane, ashtu edhe nga ana e politikës gjithëshqiptare anembanë Shqipërisë Etnike dhe në mbarë diasporën shqiptare kudo që ndodhet në botë ngase në mënyrë të kamufluar dhe indirekte, pa asnjë të drejtë dhe, pa asnjë argument të vlefshëm shqiptarët i ka quajtur “islamistë fashistë humbës”(!?) Përkundrazi, (duke mos harxhuar shumë fjalë), sepse serbomëdhënjtë kolonialistë e kuptojnë vetëm gjuhën e focës, e jo arsyen. Këtë e provoi edhe lufta heroike e Ushtrisë Çlirimtare e Kosovës, si dhe ndërhyjra ushtarake e NATO-s në thyrjen e boshtit të kurrizit të makinerisë çetniko-fashiste-terroriste gjenocidale të soldateskës së Serbisë së kryekriminelit të Ballkanit, Slobodan Milosheviq) agresorë fashistë dhe terroristë në dimensione ndërkombëtare janë Serbia, serbët dhe Kisha Ortodokse Serbe me në krye kryefashistin-vladika Artemije, që dekadën e fundme të shekullit XX(1992-1999) bashkërisht projektuan dhe zbatuan në terren tre agresione terroriste gjenocidale kundër Kroacisë, Bosnjë dhe Kosovës. Këtë e di fare mirë, edhe Amerika, edhe Evropa dhe tërë bota, sepse kjo barbari ataviste serbo-çenike ka ndodhur “rishtazi” e jo në “kohën e hirit” , të cilën politika zyrtare e qeverisë serbe dhe klerikët serbomëdhenj të KOS-it me në krye Artemijen, me çdo kusht po tentojnë ta eliminojnë jo vetëm nga mbammendja shqiptare, por edhe nga historia më e re e terrorizmit ndërkombëtar në fund të shekullit XX. Prandaj, si Kisha Ortodokse Serbe, ashtu edhe politika zyrtare e Beogradit nuk ka nevojë shkojnë në Vjenë, në Bruksel, në Nju-Jork dhe në Uashington, që t’i akuzojnë shqiptarët për “islamizëm terrorist”, sepse historikisht, këtë fenomen të shëmtuar të botës civilizuese nuk e njeh as doktrina e as praktika e derisotme e shkencës dhe e politikës shqiptare. Këtë “vlerë pragmatike”, që në fund shekullin XX ka shkaktuar me qindra, mijëra viktima shqiptare, kroate dhe myslimane në Kosovë, në Kroaci dhe në Kosovë, vladika Artemije, duhet ta kërkojë, para së gjithash në “klubin” e stafit të Kishës Ortodokse Serbe dhe në institucionet dhe në organet e tjera kësdore shtetërore në Serbi, që janë ideatorët, iniciatorët, ekzekutuesit dhe bartësit kryesorë të terrorizmit gjenocidal, të fashizmit, të nacionalsocializmit, të fundamentalzimit dhe të radikaliuzmit ortodoks sllav jo vetëm në Ballkan, por edhe në Evropë . Në këtë kontekst mjafton ta rikujtomë “kujetsën e shelyerë” të vladikës Artemije, se terrorizmi i ka rrënjët në Serbi dhe në paranojën kolektive antisemite serbe, jo në Kosovë, as në Shqipëri e as te shqiptarët se këta me shekuj (1842-2006) janë viktima të terrorizimit gjenocidal, të institucionalizuar shtetëror të Serbisë. Se vërtet, Serbia është “djepi” i terrorizmit vendor, rajonal dhe ndërkombëtar po përmendim vetëm nja tre raste më drastike të historisë së politikës dhe të praktikës së saj terroriste. Rasti i parë i aksionit terrorist serb në Bosnjë, ka qenë shkaktari kryesor i shpërthimit të Luftës së Parë Botërore (1914). Serbia për shkak të ideologjisë së “porno nacionalizmit” serbomadh për pushtimin e territoreve kroate, shqiptare, hungarez etj., me qëllim që të krijojë Serbinë e Madhe, që nga Lufta e Parë Botërore e këtej ka organizuar fshehurazi dhe haptazi atentate terroriste me karakter politik. Së pari, aktin terrorist serb e kreu Gavrillo Princip në Sarajevë, më 28.VI.1914, duke e vrarë dukën austrohungarez, Franc Ferdinand. Së dyti, aktin terrorist e kreu Punisha Raçiq në Parlamentin e Mbretërisë Serbo-Kroate-Sllovene në Beograd, më 25 Maj 1928, duke e vrarë përfaqësuesin parlamentar politik kroat, Stjepan Radiq. Së treti, aktin terrorist e kryen “beretat e kuqe” speciale , të ashtuqujtura “Klani i Zemunit”, të cilat e vranë kryeministrin e qeverisë së Serbisë, Dr.Zoran Gjingjiq në Beograd, më 12 Mars 2003. Së katërti, aktin terrorist e kreu Mijajlo Mihajliviq, duke e therrur për vdekje ministren e Punëve të Jashtme të Suedisë, Ana Lind në Stoholm, më 10 Shtator 2003.
Së fundi, Serbia dhe serbët paranoidë së bashku me Kishën Ortodokse Serbe me në krye Artemijen dhe me sekretarin e tij “igumanin” Simeon, me kryetarin e tyre, Boris Tadiq, me kryemnistrin e tyre, Vojislav Koshtunica, me ministrin e Jashtëm të tyre, Vuk Drashkoviq, së pari, duhet të vënë “gishtin në kokë” e t’i pastrojnë radhët e veta dhe Serbinë nga terrorizmi shtetëror dhe individal i “xhihadit” ortodoks serbomadh-sllav, e më pas kur të spastrohen nga kolera e terrorizmit vetjak gjenocidal, mund të shkojnë në Stejt Departamentin Amerikan për të depozituar dëshmi dhe dekomente të rreme dhe fallso se nëse Amerika ia njeh pavarësinë Kosovës, ajo më pas do të shndërrohet në një “shtet xhihad islamik”(!?) Ja, ky është “ndriçimi” dhe “jusitifikimi” “historiko-politik dhe juridik” i “engjullit” të zi, vladika Artemijes dhe i Kishës politike ortodokse serbe mbi të vërtetën e Kosovës, se po qe se ajo nesër do bëhet shtet më vete, ajo do të jetë një “shtet islam”?! – Kësaj teze propagandistike antishqiptare mund t’i ketë besuar vetëm politika riciklike shoviniste e Kishës Ortodokse Serbe(askush tjetër që është normal), e cila, njëherit edhe ka shpikur dhe trilluar këtë tezë famëkeqe në disfavor të pavarësisë së Kosovës, të cilën si KOS-i, si Qeveria, si Parlamenti i Serbisë, ende e konsiderojnë si “djep” dhe si “zemër” e tyre, edhe pse kjo de facto dhe de jure nuk është, dhe nuk do të jetë më kurrë nën sovranitetin kolonial të Serbisë së Madhe. Në këtë kuptim, më 1 .10.2006, Parlamenti i Serbisë, miratoi edhe Kushtetutën e re, por me dispozitë të vjetër se “Kosova është pjesë integrale e Serbisë”. Nxjerrja e kësaj Kushtetute srbe; nxjerrja jashtë nga rendi i ditës së shqyritimit të Projektrezolutës për pavarësinë e Kosovës nga ana e Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Evropës(2.10.2006), vizita e delegacionit të KOS-it, i drejtuar nga Artemije në Uashington, sabotimi i bisedimeve serbo-shqiptare për Kosovën në Vjenë, si dhe kërkesa e gjithë spektrit politik (pozitë opozitë) dhe e Kishës Ortodokse Serbe etj, që emisari special ndërkombëtar i KS të Kombeve të Bashkuara, Marti Ahtisari, të eliminohet nga misioni i ngarkuar për zgjidhjen e statusit përfundimtar të Kosovës, provojnë sheshit se kohëve të fundit paganda dhe diplomacia ersitike të Serbisë kanë ngritur “temperaturën politike” jo vetëm në sfondin e opinionit publik serb, por edhe në relacione ndërkombëtare, me qëllim që të “blejë kohën” për shtyrjen e zgjidhjes së statusit të Kosovës në vitin e ardhshëm, gjë që kjo zvarritje e kohës aspak nuk i konvenon politikës shqiptare dhe asaj amerikane. Së këndejmi duhet të angazhohen makasimalisht që zgjidhja e statusit të Kosovës, të përfundoj brenda afatatit të përcaktuar të OKB-së, domethënë brenda këtij viti, pavarësishta nga ngxjerrja e Kushtetutës së re serbe, nga mbajtja e referendimit dhe organizimi i zgjedhjeve parlamanetare në Serbi gjatë këtij tremujori të vitit 2006, sepse asnjëra prej këtyre çështjeve nuk kanë të bëjnë me Kosovën dhe me shqiptarët, por vetëm me Serbinë dhe me serbët, me askë tjetër. Ajo është çështje e brendshme e Serbisë, jo e Kosovës, as e Amerikës e as Evropës.
