Zbulohen mitet dhe të fshehtat që fshihen pas diktatorit të egër
Në 30 janar të vitit 2010 shënoi 77 vjetorin e ardhjes në pushtet të Adolf Hitler në Gjermani. Në atë ditë, udhëheqësi nazist u betua si kancelari i Republikës Weimar. Numri 77 është mistik, dhe nazistët ishin të njohur për dashurinë e tyre për misticizmin. Më tej do të shqyrtojmë disa mite të lidhura me nazistët.
Miti i Hitlerit
Një nga mitet bashkëkohore tregon se Hitleri erdhi në pushtet në mënyrë të ligjshme dhe demokratike. Natyrisht, ky mit është përdorur si një histori tmerri përpara çdo zgjedhje. Në realitet, ky afirmim është i rremë. Kjo përvojë historike dëshmon vetëm për rrezikshmërinë e zgjedhjeve në drejtim të demokracisë formale së bashku me praktikat e pandershme të fushatave zgjedhore.
Adolf Hitler dhe partia e tij morën pushtetin duke vënë në përdorim procedura komplekse, formalisht demokratike dhe teknika të pista të zgjedhjeve. Ata përdoren “emergjenca” jokushtetuese, asgjësimin e sistemit administrativ federal të vendit, dhe, mbi të gjitha, lojra dhe intriga në zyrat e ekzekutivit.
Projekti i Hitlerit për të pushtuar Hënën
Të gjithë e dimë se Hitleri donte të pushtonte të gjithë botën, por pyetja që lind sot, është a ia ka arritur të pushtojë... Hënën.
Historianë gjermanë thonë se kjo mund të jetë realizuar e madje-madje mund të jetë i vetmi rast që njeriu ka shkuar në Hënë, duke hedhur poshtë edhe Neil Armstrongun.
Në antikitet, Hëna shihej si perëndi, si një vend i paarritshëm nga njeriu dhe një tokë, ku jetonin vetëm jashtëtokësorët. Në kohët moderne, arritja e njeriut në Hënë u kthye në realitet, por ndoshta jo.
Teori të ndryshme konspiracioni me të dhëna të rëndësishme kanë dalë në pah në lidhje me satelitin e vetëm të planetit tonë. A ka qenë Neil Armstrong në Hënë apo industria gjigande e filmit amerikan arriti të prodhonte një iluzion që duron prej dhjetëra vjetësh, thjesht dhe vetëm për të treguar superioritet në Luftën e Ftohtë me Bashkimin Sovjetik?
Në një sondazh të vitit 1978, një në tre amerikanë mendonte se plani i ecjes në Hënë është realizuar në shkretëtirën e Nevadës, në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, dhe se asnjëherë njerëzit nuk kanë arritur të shkelin në Hënë. Gjithsesi, kjo teori kundërshtohet së tepërmi nga NASA, e cila vazhdimisht ka siguruar se Neil Armstrong ka qenë njeriu i parë në Hënë.
Nga ana tjetër, historianët gjermanë pretendojnë se kanë gjetur materiale dhe fakte të pakundërshtueshme, të cilat tregojnë ekzistencën e një baze në Hënë, të ndërtuar nga nazistët në vitin 1942, të cilët, sipas tyre, kanë qenë të parët që kanë shkelur në rërën e satelitit.
Teoria më e përhapur për arritjen e njerëzve në Hënë përpara Neil Armstrongut është hedhur nga historiani dhe akademiku anglez, Viktor Feden, i cili në një libër të publikuar në vitin 1988 ka pretenduar ekzistencën e fakteve për uljen e një anijeje kozmike në Hënë. Feden ka vërtetuar deri më sot vetëm prodhimin e pjatave fluturuese, të cilat janë ndërtuar nga gjermanët që prej vitit 1939 në territorin e Nju Suabia në Antarktidë.
Më pas, Feden ka hedhur teorinë e fluturimeve hapësinore dhe ndërtimit të një qendre në Hënë, në vitin 1942, nga nazistët, të cilët përdornin një teknologji mjaft të përparuar. Në një intervistë të dhënë për ABC-në në vitin 1997, Feden u habit nga çudia që ngjalli pretendimi i tij te bashkëbiseduesit. “Nazistët krijuan aeroplanët modernë, krijuan qendrat e para bërthamore.
Çfarë ka për t’u habitur kjo që them?”, - tha ai, duke ngjallur një debat të gjerë ndërmjet akademikëve. I respektuar në qarqet akademike të Britanisë, teoria e Fedenit vazhdon të konsiderohet si një bazë që ka nevojë për investigim.
Ana historike e teorisë në fjalë, e cila sipas Fedenit është mbledhur në Akademinë e Shkencave të Berlinit, tregon se nazistët u ulën për herë të parë në Hënë rreth fundvitit 1942, duke përdorur pjata fluturuese jashtatmosferike. Raketa “Mith” ishte rreth 15 metra e lartë dhe kishte një diametër prej 50 metrash, ndërkohë që në të përdorej turbina “Uallter”, e krijuar posaçërisht për këtë raketë.
Me zbritjen e tyre në Hënë, nazistët vunë re diçka të veçantë: Hëna është e mbuluar nga kratere dhe nga rëra, por në të ekzistonte pesha e gravitetit shumë herë më e madhe sesa në Tokë. Ky fakt, sipas Fedenit, nuk kundërshton atë të NASA-s, por thjesht tregon se Hëna, si një satelit i Tokës, bie pre e një bashkëveprimi ndërmjet dy trupave qiellorë dhe si më i vogli, normalisht ka një gravitet më të madh.
Në këtë mënyrë, nazistët diku nga viti 1943 ndërtuan një bazë ajrore në Hënë dhe e quajtën atë Suabia në Hënë, duke iu referuar jo vetëm vendit të origjinës, por edhe Nju Suabias, tokës së pushtuar nga gjermanët në vitin 1938 në Antarktidë, ku është vërtetuar ekzistenca e një qendre të vrojtimit hapësinor si dhe eksperimente, të cilat do të bëheshin më vonë baza e projekteve të NASA-s për hapësirën.
Por me problemet e nazizmit në Tokë, sipas Fedenit, të gjitha këto projekte u anuluan dhe baza në Hënë mbeti pa njeri. Fluturimi i fundit për në bazën në fjalë, sipas Fedenit, i cili pretendon se i referohet Akademisë së Shkencave të Berlinit, është bërë në vitin 1944. Normalisht, historia e tij ka hasur kundërshtime të mëdha, kryesisht për sa i përket teknologjisë së përdorur nga nazistët për realizimin e këtij projekti gjigand.
Mirëpo, mbështetësit e kësaj teorie iu referohen të dhënave të mbledhura nga periudha e pasluftës në Antarktidë, ku janë gjetur rrënojat e qendrës hapësinore naziste në Nju Sabia, si edhe turbina e famshme “Uallter”, turbinë kjo që u bë pararoja e anijeve kozmike të Bashkimit Sovjetik dhe të Shteteve të Bashkuara të Amerikës.
Neil Armstrong është bërë simboli i njeriut që kaloi kufijtë e Tokës dhe arriti për herë të parë të shkelte në “dhé” të huaj, por në vitin 1994, kjo do të kundërshtohej në mënyrë të egër nga një numër ish-funksionarësh të NASA-s dhe nga historianë të ndryshëm në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Gjithçka filloi pas publikimit të Brian Oller-it me titull “Diçka nuk shkon mbarë”, ku ish-funksionari i NASA-s tregoi se filmimet në Hënë nuk ishin në lidhje të drejtpërdrejtë, por u transmetuan pas disa ditësh dhe se në to pati ndërhyrje të shumta, sepse një pjesë e tyre ishte dëmtuar.
Të shtyrë nga kjo thënie, filluan të dilnin hamendësime dhe të dhëna të ndryshme, që kundërshtonin uljen në Hënë të Neil Armstrongut dhe kolegëve të tij në satelitin e Tokës. “Në konkurrencën e Luftës së Ftohtë, për të marrë pra merita pas daljes së Juri Gagarinit në hapësirë, NASA planifikoi një udhëtim pa njerëz në bord të “Apollo 8” në Hënë”, - thotë fizikani dhe ish-punonjësi i NASA-s, Bart Sibrel.
Sipas tij, anija arriti rreth orbitës së Hënës, por nuk mundi të ulej dhe u përplas me rërën e satelitit. Mirëpo, gjatë uljes së dhunshme, anija kozmike arriti të merrte disa fotografi të Hënës si edhe të planetit tonë, të cilat më vonë do të përdoreshin nga NASA për t’i bindur njerëzit se arriti të ulte një qenie të gjallë aty.
Në këtë mënyrë, sipas teorisë, Neil Armstrong nuk është ulur asnjëherë në Hënë, por thjesht ka kryer disa hapa në shkretëtirën e Nevadës, në jugperëndim të Shteteve të Bashkuara, të cilat u survejuan nga regjisorë të Hollivudit. Në këtë teori përfshihet edhe parashikimi i Arthur Klark, tri vite përpara uljes së Armstrongut në Hënë, i cili kishte thënë se një njeri do të arrijë ta prekë shkretëtirën e satelitit të vetëm të Tokës.
Kjo thënie e ka kthyer Arthur Klarkun në skenaristin e “Rërës së Nevadës”, siç quhet ulja e Armstrongut në Hënë nga këta dyshues. “Të çosh anije në Hënë është diçka e thjeshtë, - kishin thënë atëherë sovjetët. - Të çosh njerëzit është pothuajse e pamundur”.
Kjo shprehje e shefit të Shërbimit Hapësinor Rus kishte të bënte me fotografitë e treguara nga NASA, që tregonin një panoramë të Tokës, të cilat u bënë edhe emblema e ekzistencës së njeriut në këtë trup qiellor.
Një tjetër fakt që e përforcon teorinë e këtij grupimi dyshuesish është se përgjatë uljes së “Apollo 11” në Hënë, shkretëtira e Nevadës u mbyll për një periudhë më të gjatë se një muaj. Sipas specialistëve, atë kohë shkretëtira u mbyll për arsye të eksperimenteve bërthamore dhe jo për ndonjë arsye tjetër.
Gjithashtu, dyshuesit paraqesin si fakt të pakundërshtueshëm edhe shpejtësinë e transmetimit të zërit të Armstrongut nga Hëna në Tokë. Sipas tyre, është e pamundur që zëri në Tokë të arrijë për 4 sekonda, siç është në sekuencat e filmuara, pasi shpejtësia e zërit do ta vononte atë të paktën 18 sekonda.
NASA i ka kundërshtuar këto teori, duke përmendur termin heretik e në këtë mënyrë nuk ka pranuar të japë asnjë shpjegim shkencor për argumentet e dyshuesve. Duhet theksuar se në një mënyrë ose në një tjetër, të gjithë pjesëtarët e grupit të punës për përgatitjen e ekuipazhit të “Apollo 11” vdiqën brenda katër javësh nga ulja në Hënë e anijes kozmike
Fushata zgjedhore e kryer nga Partia Nacional Socialiste e Punëtorëve Gjermanë (NSDAP) nuk mundi ti shërbente si një shembull i politikës së ligjshme dhe të ndershme.
Së pari, fushata u bazua në demagogji dhe populizëm, duke i lënë njerëzit në errësirë mbi qëllimet reale dhe metodat e nazistëve. Parrulla antikapitaliste dhe socialiste u përdorën gjerësisht. Partia që e shpalli veten si "socialiste" dhe e "punëtorëve" nuk kishte qëllime në justifikimin e këtyre atributeve në praktikë.
Përkundrazi, ajo krijoi blloqe me partitë më konservatore të Gjermanisë që përfaqësonin interesat e parave. Hermann Goering një herë shkroi një letër për një prodhues gjerman duke thënë se kjo e fundit nuk duhet të ngatërrohet me tekstet e posterave të partisë. Ai deklaroi se qëllimi justifikon mjetin, dhe se çdo parti i ushqen votuesit me parulla. Ky shembull tregon qartë mashtrimin e qëllimshëm të votuesve.
Metodat e Hitlerit
Së dyti, nazistët përdorën frikësimin dhe teknika të "zgjedhjes së rreme". Votuesit ishin të mobilizuar me një kërcënim të pushtetit komunist. Dy herë votuesit u mashtruan duke i dhënë votat e tyre për NSDAP. Ata besonin se kishin zgjedhur socializmin patriotik (dhe jo nazizmin) ndaj Partisë Komuniste të Gjermanisë (KPD). Së treti, përveç teknikave zgjedhore dhe gënjeshtrave, nazistët përdornin presione të drejtpërdrejta terrori duke eleminuar konkurrentët e tyre fizikisht nga lufta politike.
Ata vunë në praktikë edhe provokime, duke përfshirë sulmin me zjarr mbi pallatin e Reichstag në Berlin më 27 shkurt 1933, një muaj pasi Hitleri u emërua Reichskancelar. Megjithatë, pavarësisht nga të gjitha truket dhe statagjemat, lufta kushtetuese e nazistëve për pushtet nuk ishte gjithmonë e suksesshme.
Në kundërshtim me mendimin e përgjithshëm, nazistët nuk morën shumicën absolute në parlamentin e ligjshëm dhe demokratik gjerman. Gjatë zgjedhjeve të vitit 1930, NSDAP mori vendin e dytë me 18,3% të votave; Partia Social Demokrate gjermane mori 24,5%; Komunistët siguruan 13,1% të votave.
Në vitin 1932, Hitleri humbi zgjedhjet e Reichspresident ndaj Marshall Paul von Hindenburg. Në 1932, socialistët kombëtarë morën shumicën në parlament me 37,4% të votave, por edhe komunistët përmirësuan rezultatet e tyre. Në të njëjtin vit, Reichstag u shkarkua, dhe u mbajtën zgjedhjet e reja. Në këto zgjedhje nazistët morën më pak vota, 33.1%. Më 30 janar 1933, Presidenti Hindenburg caktoi Hitlerin si kreu i qeverisë.
Si u zgjodh Hitleri
Hitleri u emërua për shkak të presionit të elitës dhe qarqeve oligarke përfshirë edhe peticionet e profesorëve dhe prodhuesve gjermanë. Hitleri gjithashtu u ndihmua nga influenca personale e Goering i cili ishte mik me djalin e Hindenburgut dhe intrigat në zyrat e ekzekutivit konservator, të cilët ishin duke shpresuar për të formuar "ekuilibrin e pushtetit." Ata donin që të vendosnin Hitlerin si kre i qeverisë, dhe më shumë për ta përdorur atë si një kukull politik që do të mbulojnte veprimet e tyre.
Kjo do të thotë se Hitleri ishte emëruar nëpërmjet veprimeve burokratike, dhe jo nga vullneti i njerëzve. Më 1 shkurt, Reichstag u hodh poshtë përsëri nga presidenti Hindenburg. Më 4 shkurt, presidenti nënshkroi një dekret për "Mbrojtjen e popullit gjerman" (Verordnung zum deutschen Schutze des Volkes), duke kufizuar liritë e njerëzve.
Dy dekrete të jashtëzakonshme janë lëshuar pas zjarrvënies së Reichstag. Midis tyre dekreti që lejonte për mbrojtjen e popullit dhe shtetit dhe dekreti kundër tradhëtisë së popullit gjerman (Verordnung Verrat gegen jam hochverraeterische Volke deutschen und Umtriebe). Këto dekrete bënë të ligjshme ndjekjen e kundërshtarëve politike. Megjithatë, zgjedhjet e ardhshme të mbajtura më 5 mars, 1933, nuk i solli partisë shumicën absolute në Parlament.
Kthesa
"Demokracia" ndaloi këtu. Në mars, mandatet komunistët u bënë të pavlefshme nga një urdhër administrativ i paligjshëm. Vetë deputetët u vranë ose u arrestuan dhe dërguar në kampin e përqendrimit të Dachau.
Më 21 mars, i njohur si "Dita e Potsdam," një konferencë përbërëse e Reichstag-ut të ri, e mbyllur edhe për socialdemokratët, u mbajt në një kishë të Potsdamit. Më 22 qershor të të njëjtit vit, Partia Socialdemokrate gjermane u ndalua. "Ligji kundër themelimit të Partive" u lëshuar më 14 korrik, 1933 (gegen Gesetz die Neubilding von Parteien).
Të gjitha partitë, përveç NSDAP u hodhën poshtë, dhe anëtarësimi ose organizimi e një partie të re u anonçua si një krim. Më 12 nëntor, 1933, u mbajtën zgjedhje të reja të cilat natyrisht u fitua nga NSDAP. As këto zgjedhje dhe as referendumi i mbajtur më 19 gusht, 1934, përsa i përket Hitlerit në lidhje që bashkon rolin e Reichspresident dhe Reichskancelar, ishin demokratike.
Plebishiti ishte thjesht funksional dhe kishte për qëllim për të konfirmuar titullin e Fuehrer që Hitleri mori më 2 gusht, pas vdekjes së Presidentit. Në ditën e referendumit, ushtria iu soll Hitlerit për një betim besnikërie, që tregon qartë se vota nuk vendosi asgjë. Rezultatet ishin të garantuara edhe sepse njerëzit jetonin në frikë dhe terror, të gjitha të drejtat autonome të tokave dhe komunat u hoqën, dhe administrata u kontrollua plotësisht.
Kampet e përqendrimit dhe burgjet politike ishin të zëna me punë, çdo opozitë u shkatërrua, dhe fjala e lirë dhe takimet u ndaluan. Parlamenti gjerman gradualisht humbi fuqinë e tij kur Hitleri erdhi në zyrë, dhe që nga viti 1940 ajo u ndalua për tu mbledhur.
Historia e impenjimeve politike nga nazistët tregon se sa e rrezikshme mund të jetë manipulimi i opinionit publik. Shtrembërimi i thelbit të pushtetit të popullit mund të transformohet lehtë në të kundërtën e saj, në një tirani vrasëse.
Miti i Hitlerit
Një nga mitet bashkëkohore tregon se Hitleri erdhi në pushtet në mënyrë të ligjshme dhe demokratike. Natyrisht, ky mit është përdorur si një histori tmerri përpara çdo zgjedhje. Në realitet, ky afirmim është i rremë. Kjo përvojë historike dëshmon vetëm për rrezikshmërinë e zgjedhjeve në drejtim të demokracisë formale së bashku me praktikat e pandershme të fushatave zgjedhore.
Adolf Hitler dhe partia e tij morën pushtetin duke vënë në përdorim procedura komplekse, formalisht demokratike dhe teknika të pista të zgjedhjeve.
Ata përdoren “emergjenca” jokushtetuese, asgjësimin e sistemit administrativ federal të vendit, dhe, mbi të gjitha, lojra dhe intriga në zyrat e ekzekutivit. Fushata zgjedhore e kryer nga Partia Nacional Socialiste e Punëtorëve Gjermanë (NSDAP) nuk mundi ti shërbente si një shembull i politikës së ligjshme dhe të ndershme.
Baze Naziste ne Antraktide
Ja nje nga bazat naziste ne polin e jugut ku mund te jete strehuer Hitleri mbas perfundimit te Luftes se II boterore.
Ndiqeni kete video...
http://www.youtube.com/watch?v=0lyJKNPU2wE&feature=player_embedded
Të gjithë e dimë se Hitleri donte të pushtonte të gjithë botën, por pyetja që lind sot, është a ia ka arritur të pushtojë... Hënën.
Historianë gjermanë thonë se kjo mund të jetë realizuar e madje-madje mund të jetë i vetmi rast që njeriu ka shkuar në Hënë, duke hedhur poshtë edhe Neil Armstrongun.
Në antikitet, Hëna shihej si perëndi, si një vend i paarritshëm nga njeriu dhe një tokë, ku jetonin vetëm jashtëtokësorët. Në kohët moderne, arritja e njeriut në Hënë u kthye në realitet, por ndoshta jo.
Teori të ndryshme konspiracioni me të dhëna të rëndësishme kanë dalë në pah në lidhje me satelitin e vetëm të planetit tonë. A ka qenë Neil Armstrong në Hënë apo industria gjigande e filmit amerikan arriti të prodhonte një iluzion që duron prej dhjetëra vjetësh, thjesht dhe vetëm për të treguar superioritet në Luftën e Ftohtë me Bashkimin Sovjetik?
Në një sondazh të vitit 1978, një në tre amerikanë mendonte se plani i ecjes në Hënë është realizuar në shkretëtirën e Nevadës, në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, dhe se asnjëherë njerëzit nuk kanë arritur të shkelin në Hënë. Gjithsesi, kjo teori kundërshtohet së tepërmi nga NASA, e cila vazhdimisht ka siguruar se Neil Armstrong ka qenë njeriu i parë në Hënë.
Nga ana tjetër, historianët gjermanë pretendojnë se kanë gjetur materiale dhe fakte të pakundërshtueshme, të cilat tregojnë ekzistencën e një baze në Hënë, të ndërtuar nga nazistët në vitin 1942, të cilët, sipas tyre, kanë qenë të parët që kanë shkelur në rërën e satelitit.
Teoria më e përhapur për arritjen e njerëzve në Hënë përpara Neil Armstrongut është hedhur nga historiani dhe akademiku anglez, Viktor Feden, i cili në një libër të publikuar në vitin 1988 ka pretenduar ekzistencën e fakteve për uljen e një anijeje kozmike në Hënë. Feden ka vërtetuar deri më sot vetëm prodhimin e pjatave fluturuese, të cilat janë ndërtuar nga gjermanët që prej vitit 1939 në territorin e Nju Suabia në Antarktidë.
Më pas, Feden ka hedhur teorinë e fluturimeve hapësinore dhe ndërtimit të një qendre në Hënë, në vitin 1942, nga nazistët, të cilët përdornin një teknologji mjaft të përparuar. Në një intervistë të dhënë për ABC-në në vitin 1997, Feden u habit nga çudia që ngjalli pretendimi i tij te bashkëbiseduesit. “Nazistët krijuan aeroplanët modernë, krijuan qendrat e para bërthamore.
Çfarë ka për t’u habitur kjo që them?”, - tha ai, duke ngjallur një debat të gjerë ndërmjet akademikëve. I respektuar në qarqet akademike të Britanisë, teoria e Fedenit vazhdon të konsiderohet si një bazë që ka nevojë për investigim.
Ana historike e teorisë në fjalë, e cila sipas Fedenit është mbledhur në Akademinë e Shkencave të Berlinit, tregon se nazistët u ulën për herë të parë në Hënë rreth fundvitit 1942, duke përdorur pjata fluturuese jashtatmosferike. Raketa “Mith” ishte rreth 15 metra e lartë dhe kishte një diametër prej 50 metrash, ndërkohë që në të përdorej turbina “Uallter”, e krijuar posaçërisht për këtë raketë.
Me zbritjen e tyre në Hënë, nazistët vunë re diçka të veçantë: Hëna është e mbuluar nga kratere dhe nga rëra, por në të ekzistonte pesha e gravitetit shumë herë më e madhe sesa në Tokë. Ky fakt, sipas Fedenit, nuk kundërshton atë të NASA-s, por thjesht tregon se Hëna, si një satelit i Tokës, bie pre e një bashkëveprimi ndërmjet dy trupave qiellorë dhe si më i vogli, normalisht ka një gravitet më të madh.
Në këtë mënyrë, nazistët diku nga viti 1943 ndërtuan një bazë ajrore në Hënë dhe e quajtën atë Suabia në Hënë, duke iu referuar jo vetëm vendit të origjinës, por edhe Nju Suabias, tokës së pushtuar nga gjermanët në vitin 1938 në Antarktidë, ku është vërtetuar ekzistenca e një qendre të vrojtimit hapësinor si dhe eksperimente, të cilat do të bëheshin më vonë baza e projekteve të NASA-s për hapësirën.
Por me problemet e nazizmit në Tokë, sipas Fedenit, të gjitha këto projekte u anuluan dhe baza në Hënë mbeti pa njeri. Fluturimi i fundit për në bazën në fjalë, sipas Fedenit, i cili pretendon se i referohet Akademisë së Shkencave të Berlinit, është bërë në vitin 1944. Normalisht, historia e tij ka hasur kundërshtime të mëdha, kryesisht për sa i përket teknologjisë së përdorur nga nazistët për realizimin e këtij projekti gjigand.
Mirëpo, mbështetësit e kësaj teorie iu referohen të dhënave të mbledhura nga periudha e pasluftës në Antarktidë, ku janë gjetur rrënojat e qendrës hapësinore naziste në Nju Sabia, si edhe turbina e famshme “Uallter”, turbinë kjo që u bë pararoja e anijeve kozmike të Bashkimit Sovjetik dhe të Shteteve të Bashkuara të Amerikës.
Neil Armstrong është bërë simboli i njeriut që kaloi kufijtë e Tokës dhe arriti për herë të parë të shkelte në “dhé” të huaj, por në vitin 1994, kjo do të kundërshtohej në mënyrë të egër nga një numër ish-funksionarësh të NASA-s dhe nga historianë të ndryshëm në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Gjithçka filloi pas publikimit të Brian Oller-it me titull “Diçka nuk shkon mbarë”, ku ish-funksionari i NASA-s tregoi se filmimet në Hënë nuk ishin në lidhje të drejtpërdrejtë, por u transmetuan pas disa ditësh dhe se në to pati ndërhyrje të shumta, sepse një pjesë e tyre ishte dëmtuar.
Të shtyrë nga kjo thënie, filluan të dilnin hamendësime dhe të dhëna të ndryshme, që kundërshtonin uljen në Hënë të Neil Armstrongut dhe kolegëve të tij në satelitin e Tokës. “Në konkurrencën e Luftës së Ftohtë, për të marrë pra merita pas daljes së Juri Gagarinit në hapësirë, NASA planifikoi një udhëtim pa njerëz në bord të “Apollo 8” në Hënë”, - thotë fizikani dhe ish-punonjësi i NASA-s, Bart Sibrel.
Sipas tij, anija arriti rreth orbitës së Hënës, por nuk mundi të ulej dhe u përplas me rërën e satelitit. Mirëpo, gjatë uljes së dhunshme, anija kozmike arriti të merrte disa fotografi të Hënës si edhe të planetit tonë, të cilat më vonë do të përdoreshin nga NASA për t’i bindur njerëzit se arriti të ulte një qenie të gjallë aty.
Në këtë mënyrë, sipas teorisë, Neil Armstrong nuk është ulur asnjëherë në Hënë, por thjesht ka kryer disa hapa në shkretëtirën e Nevadës, në jugperëndim të Shteteve të Bashkuara, të cilat u survejuan nga regjisorë të Hollivudit. Në këtë teori përfshihet edhe parashikimi i Arthur Klark, tri vite përpara uljes së Armstrongut në Hënë, i cili kishte thënë se një njeri do të arrijë ta prekë shkretëtirën e satelitit të vetëm të Tokës.
Kjo thënie e ka kthyer Arthur Klarkun në skenaristin e “Rërës së Nevadës”, siç quhet ulja e Armstrongut në Hënë nga këta dyshues. “Të çosh anije në Hënë është diçka e thjeshtë, - kishin thënë atëherë sovjetët. - Të çosh njerëzit është pothuajse e pamundur”.
Kjo shprehje e shefit të Shërbimit Hapësinor Rus kishte të bënte me fotografitë e treguara nga NASA, që tregonin një panoramë të Tokës, të cilat u bënë edhe emblema e ekzistencës së njeriut në këtë trup qiellor.
Një tjetër fakt që e përforcon teorinë e këtij grupimi dyshuesish është se përgjatë uljes së “Apollo 11” në Hënë, shkretëtira e Nevadës u mbyll për një periudhë më të gjatë se një muaj. Sipas specialistëve, atë kohë shkretëtira u mbyll për arsye të eksperimenteve bërthamore dhe jo për ndonjë arsye tjetër.
Gjithashtu, dyshuesit paraqesin si fakt të pakundërshtueshëm edhe shpejtësinë e transmetimit të zërit të Armstrongut nga Hëna në Tokë. Sipas tyre, është e pamundur që zëri në Tokë të arrijë për 4 sekonda, siç është në sekuencat e filmuara, pasi shpejtësia e zërit do ta vononte atë të paktën 18 sekonda.
NASA i ka kundërshtuar këto teori, duke përmendur termin heretik e në këtë mënyrë nuk ka pranuar të japë asnjë shpjegim shkencor për argumentet e dyshuesve. Duhet theksuar se në një mënyrë ose në një tjetër, të gjithë pjesëtarët e grupit të punës për përgatitjen e ekuipazhit të “Apollo 11” vdiqën brenda katër javësh nga ulja në Hënë e anijes kozmike
Kulikov: Stalini dy herë pengoi vrasjen e Hitlerit
Bashkimi Sovjetik të paktën dy herë mund ta vriste Adolf Hitlerin, por Josif Stalini e ka penguar këtë, duke u trembur nga paqja e Gjermanisë me aleatët, - ka deklaruar ish ministri i policisë ruse, Anatolij Kulikov.
'Pak e dinë se që në vitin 1941, udhëheqja e BRSS-së mori vendim për likuidimin e Hitlerit, - tha Kulikov në një konferencë kushtuar Luftës së Dytë Botërore, raporton Radio Evropa e Lirë.
Kulikov, i cili ka qenë ministër i Mbrojtjes në periudhën 1995-1998, tha se Stalini papritmas e ka ndryshuar vendimin në vitin 1943, nga droja se pas likuidimit të Hitlerit, bashkëpunëtorët e tij do të konkludonin marrëveshje paqësore me Britaninë dhe Shtetet e Bashkuara, pa pjesëmarrjen e Rusisë.
Sipas tij, mundësia e dytë për likuidimin e Hitlerit, e cila ka pasur mjaft gjasa për sukses, ka qenë në vitin 1944.
'Plani për likuidimin ishte ne fazen finale, gati per realizim. Por Stalini përsëri e anulloi ne momentin e fundit. Ishte përgatitur edhe njeriu për aksionin, i cili qëllimisht u ishte dorëzuar gjermanëve dhe kishte fituar besimin e tyre', - ka thënë Kulikov.
Pergatiti :Flori Bruqi
