(Poezi të zgjedhura)
Rrëfimi
Unë nuk linda me këmishë
Dhe në gojë nuk kisha lugë floriri
Dhe në qiellin e përmbysur kambanë
Mbi yllin tim, nuk frynte zefiri.
Ndodh që për fajet në jetët e shkuara
Të paguash siç pagova unë qysh fëmijë
Dhe me pavolitshmëri mbi veten ta ngrysësh jetën
Këto njeriu paraprakisht nuk mund t’i dijë.
Jeta mua më tregoi fare seriozisht
Se pavolitshmëri mbi vete mund të kesh
Dhe të hiqesh e të vuash edhe mizorisht
Por kjo s’do të thotë i pavolitshëm në këtë botë të jesh.
Kështu që tërë jetën u përpoqa të vërtetoj
Me mund, me lot, me mungesa vërtet
Se njeriu është i pamposhtshëm Promete
Se njeriu historinë e tij e bën vetë.
Le të kesh një hall si unë, o shok
Një pavolitshmëri a tragjedi mbi vete çfarëdo
I drobitur, i pezmatuar, i dëshpëruar po të jesh
Kokën lart mbaje dhe mos u dorëzo.
Përpiqu të bëhesh i volitshëm për të tjerë
Qesh me të madhe, me zë të lartë këndo
Lumturia buzagaz do të vijë vetë
Dhe zemrën me dashuri do të ta ngrohë.
Ti nuk ke të drejtë një jetë ta bësh dëm
Hallexhinj’, të vuajtur e shumë të tjerë
Po u dorëzove sot dhe zvarritesh si krimb
Vdekur ke me mijëra herë.
Unë nuk linda me këmishë
Dhe për faje në jetët e shkuara pagova
Por mësova se njeriu është Promete
Si ta shkruaj bukur jetën time, mësova.
