Agron Tufa
III. RRETHINAT E ATLANTIDËS
(vargje heraldike)
PROLOG
Ditën e shtatë të lëngatës rrëshkita nga kurthet e hijeve: marsi sybuhavitur e buzmavijtë shkiste si uji në kofshët e kolme të vashave; po ishte dikush që kish vënë kujën: "a të khashë! - se s'mund të pritej gjë tjetër në më të humburin spita ushtarak që kishte provinca. Ai ia kishte kallur sytë përsheshit me shkronja që ftohej mbi komodinë. Më kot rrihja ta mbledh fillin e tretur ndër fasha të trasha resh mbi objekte: do ta mblidhte ardhja e numërorit nga Peqini.
Ai kish sjellëdy-tri fije të njoma dorzonjash, shkulur me gjithë rrënjë nga shpatet e Sheldisë. "A të khashë" - përsëriti ai pikëllueshëm, dhe gjithçka tjetër zhvishej nga perceptimi. Precipitonte veçse thelbi - "a të khashë", thelbi-shkronjë. Përsheshin me shkronja e ngjyroste "kh - ja " grykore. Numërori nga Peqini u zhduk pas dyerve të nginjura me erë ilaçesh duke lënë të ftohen dorzonjat ndanë përsheshit me shkronja, ndërsa mua, - të rrotullohesha ankthshëm si një predhë, në vijaskat e asaj zgafelle mijvjeçare, asaj "kh - je" të pamort që oshëtinte nëpër labirintin e laringut të shqipes në Peqin.
1. NJËMIJË VJET VETMI TË SHKRONJËS "KH"
(ia kushtoj I. Kadaresë)
...Sepse koha krijohet me vdekje, ndaj ne
Jemi urna e saj, jemi qarku përmbyllës,
Jemi ashkla plluskore mes gjethit dhe ritit -
Vegulli efemere, shkumë detare a re
Lojcake në qiej, bij të shembëlltyrës -
Loti që humb në lumin e Heraklitit.
...Sepse koha është qenia në prani e mungesë,
Dhe mungesa krijohet me vdekjen tonë.
Do hapet sipari dhe heret a vonë
Papraninë do shohim të gjithë në Zbulesë:
Do jemi boshti i veshur n'kuptim
Dhe lumë Herakliti së prapthi n'vërshim.
...Sepse koha rikthen në po atë tryezë
Të ngjërojë grimat që pati lënë,
Dhe dita e lume ndrron natën e zezë,
Dhe nata prapton me shéjza e hënë -
Ngathët si vargjet në anakrezë,
Koha rikthen në atë tryezë.
...Sepse koha nuk është domosdo shkatërrim
I thelbit të Qenies, i shpirtit në Hiç.
Ana e prapme e saj është gjallim.
Vdekja është Oazi dhe Krishti në Kryq,
Ku koha pushon, zgjanohet dhe ngre
Të tjerë profetë për sendet dhe ne.
...Sepse vdekja është veçse ç'lodhja e Frymës,
Pastrimi i saj për gjakimin e ri
Në pulsin e gjallë të Qenies në kohë.
Vdekja është djegia e gjethit prej brymës -
E po atij gjethi që gjen përsëri
Degën e blertë dhe Frymën që ngroh.
Vdekja është gjendje e Qenies në gjumë, -
Rrjedhë e papastër kohe të amullt,
Është edhe nyje kohe e gangullt
Dhe zor se mund të shprehet me gjuhë.
Se koha lëviz veçse në Qenie
Si anë e prapme germe, fonéme.
Mos koha lëviz dhe ngrin në një germë?
"O shpirt i mumosur, o merrmë, o lermë,
O kthem ti sërish në Zanafillë -
Në kllapa Logosi vulosur me dyllë,
Në kohë kaosi, në Frymë pështjellimi,
O kthemë në gjendje të grirë vetmimi" -
Tha shkronja kh dhe u suall vërtik
Profil-grirë karshi përjetësisë
Një nate me prenka yjsh në fytyrë -
Dhe mbeti peng i pezullt në grykë
Në cepin qëndror të Ilirisë:
Në laringun e shqipes - e para mënxyrë.
2. NJËMIJË VJET KEQARDHJE PËR SHKRONJËN "H"
Pyeti presja: ç'ndodh kur takohen dy pykpyetje?
Përgjigjet kllapa: tri pikçuditëse.
Anton Pashku
I
Herioglife hidhërimi hanë hënë. Hulli
Hundorësh hapën Hunët e humbën humbellash.
Hepohen Hamletë harrakatë hamendjesh:
Huti hapat heq humnerash.
Hov e hidhem hamulloresh,
Hyj humbas në heshtje hithrash.
Hoje honesh historikë -
Hy e himne himerikë.
Hapen hallkat hapësisë:
Helenizëm.
Hurb harresa helm hazdisë:
Histerizëm.
II
Hordhi hardhucash - halë hakmarrje hipokrite.
Horizontit hungërijnë hymne hetite.
Hurdhë.
Hemoragji.
Hiçi hëngër hudhra hijesh hijerënda.
Hark i hapur hanxharonte hyjzit hëna.
Hajmali havasë harushat hapërdarë,
Huqe-holla si havjari mbi hoshmar.
Herë hare harbojnë hatullat e hirta,
Herë hollohet hink e hellit - hingëllima.
Hù haraçi, hurmë hendeku, hatà has,
Harpa hup hire hapash në hashash.
III
Huti hutat hir' i horës harrimtare!
Hyr e ha haje e hije hijerorje!
O haliç hallesh halldejase habertare!
Himene! hukamë harqesh humbëtorje.
Hamës humbësi horroresh: hosana!
Hekur han havan' i huaj: hosana!
Heralkitin honeps Hegeli: hosana!
Heraherë hidet janë Hidra: hosana!
Heshtin heshta e habitur harmoninë.
Hallvë hakmarrje hap hamshori me hanxhinë.
Hyn hajduti, hyn harbuti si harap -
Hartë e harxh hamalli hodhi në hesap.
IV
Heliocentrizëm. Humababa humbi hartës:
Hallat hallve horasani harrimegër.
Hungurijnë Hesperidet hymn Helladës
Dhe Hermesit: Huserl. Hajdeger.
Halë e hyjve hyjnizues - Hiroshima.
Hajku hupas hjek hise harakiri.
Hapsanë hanesh hem hutoresh has Harkovi,
Hunj harrimi heq hebreu: hime hiri.
Herr Halili hoje hejesh hajdutnisht,
Hapin hijshëm hedh hajatit pas Hyjrisë.
Hoshgjelden! - hundëzon Harambashi.
Hasta la vista! - heq harrimi hurbë hashashi.
V
Herë hero, herë hasëm hyqimeti,
Herë hutim, herë harrim hapësisë,
Herë hulli i hardhuar n'hall Hamleti -
Hijerore herë harlisur hajmalisë.
Himalajë, - hon heterash huamarrë,
Hordhi hindësh harrakatur, hapërdarë.
Hilozoizëm heraldik: hiperbolë.
Hipoteza - haku i humbjes: hekatombë.
3. EKZISTENCË
Njëmijë vjeshta rrodhën gjak në ijet tona.
Njëmijë vera gjaku eshkej dhe në grykë
Shtjellej Qenia, kutullohej shkronja,
Frushullonte verb' i shqipes, kallej thikë
Mbi dremitjen fusharake - pelte trush,
Ku lakorja e horizontit puthej epshëm
Dhe skajonte rrjedhën lumi krejt në tush
Nga kujtesën nxin i Letës breg i mnershëm.
Përsëthelli shkulme ngrinte prapë shtërngata.
Tjetër sy cikloni mbarsej shkrepëtima.
Nga themel' e thelb' i Qenies trandej Fryma -
O baticë që vdekjen vetë vure në kllapa!
Dhe n'u kthefsh në atë thelb Zanafillor, -
Kthen sërish të pish ambrozin tënd hyjnor.
4. TMU - TARRAKAN
"Dhe nëse fantazma gjalloi dikur këtu,
E braktisi këtë shtëpi. E braktisi".
Josif Brodskij
I
Këtu koha është shkallmuar nga erëra të errëta
Dhe dergjet distiluar në Detin e Zi.
Me shkopinj të trashë rrebeshesh të verbëra
Mbi kafkuj qafgjata dunash përmbi-
Zgjohen kumte të fjetura deliresh të hershme
Për brenga të ardhme prej vreresh të djeshme,
Që barten, shkapeten si thneglat e treten
Në rërë anonime ku bjerrin vetveten
II
Këtu "pasardhësit" i sajojnë apologji
Një të shkuare që kurrë s'e kanë patur.
Kështu dhe terzia, pa cohë, gjithsesi,
Do sajojë prej leckash një rrobe të varfër.
Kështu historisë i japin të pijë
Prej gurrash të lashta uji të vjedhur,
Dhe hedh shtat përçudshëm mashtrimi i ri
Përkundër rrjedhës me memorie të tredhur.
III
Krejt çka lanë perandoritë këtu
Janë rrënojat e qytetit antik: Gorgypa.
Po koha kafshoi dhe shtroi nër tru
Shtresa pomade ndër fasha e rrypa.
Eh! Qenia si Kukule në Fshikëz mbështjellë
Dremit në jermi alfabetesh, delir e narkozë,
Dhe në përmendet shpellash përthellë -
Vetvetja-Proté i shket-metamorfozë.
IV
Me triskuj ernash t'misterta, ç'mund të na thotë ende
Kjo natë tingujsh tinzarë që trazohet gjethnajash?
Me akuariumin që tallazit faunë yjesh t'arrirë?
Me palcë historie shtanguar ndër pengje?
Me kafka t'nëndheshme dergjur thirravajash?
Me fushatën kobzezë të Svjatosllavit përfshirë
Vorbullash qorre? Me lavdinë e bjerrë t'atamanit
Mbi gërmadhat e pakthyeshme të Tmu-Tarrakanit?
V
Njeriu. Njerëzit. Njërëzimi. Mendimi përsëri
Rikthen duarthatë nocioneve të bjerra.
Mendimi fyhet. Mes dunash pëlcet era.
Njeriu. Njerëzit. Gjithë kjo industri
Prej mishi cullak që për diell theket -
Këto fryte të errëta gjaku - mizëri -
Janë iluzion’ i mbramë që nuk don të shembet, -
(Iluzion në kllapa plus-minus përjetësi).
VI
E lëmë detin të fshajë e rrahë në breg
Me rropullitë, çafkat, sytë e Ifigjenisë
Që sogjetojnë nga ky ngulim grek
Hapësirën sakrale gjirit të Pontisë.
I kthehemi stepës, ku pas shpine çurg
Kanoset zhyer-gjak perëndimi turk.
Muzgu enjtet. Merimanga dhe akrepa
Shqyhen pràjshëm rrengjesh nëpër rrjeta.
Vitjazjevo, korrik 2000
5. KËNGË INFANTILE
Amshimi ha lastarë
Për ty o gaztar
Amshimi ha prapë
Për ty o gazngratë
Amshimi ha fruta
Aguridhe të buta
Amshimi ha triskuj
Me vriguj pa vriguj
Me bishta nervurë
Për ty more burrë
Amshimi ha gurë
Amshimi ha fletë
Për ju mori bletë
Ai ha lëvore
Për ju hijerore
Amshimi ha shumë
Për ty mor i lumë
Amshimi ha shkronja
Për ju mori zonja
Amshimi ha shpesë
Për ty mori mbesë
Ai ha zanore
Për ju o lotore
Amshimi nuk nginjet
Amshimi nuk thinjet
Amshimit s'i merr as dhe një thërrime.
Amshimi ha gjethet e veta prej dorës sime.
6. TRANSHENDENCË
(peisazhi tjetër)
I
...Dhe i hapa sytë në këtë botë krijesash që mpaken në përjetësi.
Vezullinte stepa nën hënë.
Hënë, o hënë e derdhur në Mongoli!
Me kulte hijesh, angështi baticash,
e qumështin e tundur në gjinj amësie,
Me rite mortore magjistricash
Ti anën e prapme të Qenies e shpie
Në tjetër alfabet që çartur rravgon,
Nëpërdredh flatra t'padukshme mshehtësie:
Kufijtë e kohërave tëhollen dhe Fryma
Somnambule ndërkallet ndër trupa të tjerë.
Irrele materia.Vërshon Leta a bryma,
Vetëdija, kujtesa, xhelati, viktima, -
Rimishërojnë nocionin e bjerrë.
Dhe pengje të lashta, pengje që s'vdesin
Kthejnë të ç'mallin mortarët e vet,
Dhe det’ra-martirë, liqej-asketë,
Shestime të turbullta përbrenda djérsin.
II
...Dhe i hapa sytë në botën që madhohej nën hënë.
Tjera kohëra, tjera vrunduj qeniesh shkapeteshin mbi dhera.
Tjera shira tingujsh, tjera epopera
Shplojnë Qenien në mundësi, qajnë Qenien e ngrënë.
Qyteti hyjnor së larti hukaste sendet përposh
Dhe palcën e tyre brumonte me Frymë e Vullnet.
E di: sapo gjethi i zi i ditës të rijë - "të rrosh a
të mos rrosh"
Do bëhet sinori diskret.
Tungjatjeta natë, ty o art hermesian!
Kjaroma trurin dëng me skolastikë!
Në kordat e zërit tonë përshkëndit
Plazma e valë e verbit ilirian.
Po kthen biri yt plangprishës Atlantidë!
Avitet ngarkuar pasthirrma t'paemra,
Se qyteti, për banorët zë fill nga qendra
Kurse për udhëtarin - nga periferitë .
EPILOG
RRJEDHË E DYANSHME KOHE
(Palindrom)
Aristokracia athët të tha: ai Car kot si ra?
Tagra-argát, ári i ra:
aks ashik kisha s'ka.
Teksa asket ishi, mishmash-amshim: kal' e lak.
Ah, ok! Koha hark e krah ka hak.
Kref ferk e reze zer -
e litera, a re ti le?
Shi ish. Ish shi: rrush Ádi i dashur!
A visha û Shiva? Cigare je. Ej, era gic! -
Shava avash'. Jam maj, jam Liza - azil:
Kish dhe shik. Her' reh prek kerp, her' reh prek kec -
merr rrem.
Opo jam maj e luloj jo lule:
Jam maj, rreshje e sherr. -
Agoj Joga!
III. RRETHINAT E ATLANTIDËS
(vargje heraldike)
PROLOG
Ditën e shtatë të lëngatës rrëshkita nga kurthet e hijeve: marsi sybuhavitur e buzmavijtë shkiste si uji në kofshët e kolme të vashave; po ishte dikush që kish vënë kujën: "a të khashë! - se s'mund të pritej gjë tjetër në më të humburin spita ushtarak që kishte provinca. Ai ia kishte kallur sytë përsheshit me shkronja që ftohej mbi komodinë. Më kot rrihja ta mbledh fillin e tretur ndër fasha të trasha resh mbi objekte: do ta mblidhte ardhja e numërorit nga Peqini.
Ai kish sjellëdy-tri fije të njoma dorzonjash, shkulur me gjithë rrënjë nga shpatet e Sheldisë. "A të khashë" - përsëriti ai pikëllueshëm, dhe gjithçka tjetër zhvishej nga perceptimi. Precipitonte veçse thelbi - "a të khashë", thelbi-shkronjë. Përsheshin me shkronja e ngjyroste "kh - ja " grykore. Numërori nga Peqini u zhduk pas dyerve të nginjura me erë ilaçesh duke lënë të ftohen dorzonjat ndanë përsheshit me shkronja, ndërsa mua, - të rrotullohesha ankthshëm si një predhë, në vijaskat e asaj zgafelle mijvjeçare, asaj "kh - je" të pamort që oshëtinte nëpër labirintin e laringut të shqipes në Peqin.
1. NJËMIJË VJET VETMI TË SHKRONJËS "KH"
(ia kushtoj I. Kadaresë)
...Sepse koha krijohet me vdekje, ndaj ne
Jemi urna e saj, jemi qarku përmbyllës,
Jemi ashkla plluskore mes gjethit dhe ritit -
Vegulli efemere, shkumë detare a re
Lojcake në qiej, bij të shembëlltyrës -
Loti që humb në lumin e Heraklitit.
...Sepse koha është qenia në prani e mungesë,
Dhe mungesa krijohet me vdekjen tonë.
Do hapet sipari dhe heret a vonë
Papraninë do shohim të gjithë në Zbulesë:
Do jemi boshti i veshur n'kuptim
Dhe lumë Herakliti së prapthi n'vërshim.
...Sepse koha rikthen në po atë tryezë
Të ngjërojë grimat që pati lënë,
Dhe dita e lume ndrron natën e zezë,
Dhe nata prapton me shéjza e hënë -
Ngathët si vargjet në anakrezë,
Koha rikthen në atë tryezë.
...Sepse koha nuk është domosdo shkatërrim
I thelbit të Qenies, i shpirtit në Hiç.
Ana e prapme e saj është gjallim.
Vdekja është Oazi dhe Krishti në Kryq,
Ku koha pushon, zgjanohet dhe ngre
Të tjerë profetë për sendet dhe ne.
...Sepse vdekja është veçse ç'lodhja e Frymës,
Pastrimi i saj për gjakimin e ri
Në pulsin e gjallë të Qenies në kohë.
Vdekja është djegia e gjethit prej brymës -
E po atij gjethi që gjen përsëri
Degën e blertë dhe Frymën që ngroh.
Vdekja është gjendje e Qenies në gjumë, -
Rrjedhë e papastër kohe të amullt,
Është edhe nyje kohe e gangullt
Dhe zor se mund të shprehet me gjuhë.
Se koha lëviz veçse në Qenie
Si anë e prapme germe, fonéme.
Mos koha lëviz dhe ngrin në një germë?
"O shpirt i mumosur, o merrmë, o lermë,
O kthem ti sërish në Zanafillë -
Në kllapa Logosi vulosur me dyllë,
Në kohë kaosi, në Frymë pështjellimi,
O kthemë në gjendje të grirë vetmimi" -
Tha shkronja kh dhe u suall vërtik
Profil-grirë karshi përjetësisë
Një nate me prenka yjsh në fytyrë -
Dhe mbeti peng i pezullt në grykë
Në cepin qëndror të Ilirisë:
Në laringun e shqipes - e para mënxyrë.
2. NJËMIJË VJET KEQARDHJE PËR SHKRONJËN "H"
Pyeti presja: ç'ndodh kur takohen dy pykpyetje?
Përgjigjet kllapa: tri pikçuditëse.
Anton Pashku
I
Herioglife hidhërimi hanë hënë. Hulli
Hundorësh hapën Hunët e humbën humbellash.
Hepohen Hamletë harrakatë hamendjesh:
Huti hapat heq humnerash.
Hov e hidhem hamulloresh,
Hyj humbas në heshtje hithrash.
Hoje honesh historikë -
Hy e himne himerikë.
Hapen hallkat hapësisë:
Helenizëm.
Hurb harresa helm hazdisë:
Histerizëm.
II
Hordhi hardhucash - halë hakmarrje hipokrite.
Horizontit hungërijnë hymne hetite.
Hurdhë.
Hemoragji.
Hiçi hëngër hudhra hijesh hijerënda.
Hark i hapur hanxharonte hyjzit hëna.
Hajmali havasë harushat hapërdarë,
Huqe-holla si havjari mbi hoshmar.
Herë hare harbojnë hatullat e hirta,
Herë hollohet hink e hellit - hingëllima.
Hù haraçi, hurmë hendeku, hatà has,
Harpa hup hire hapash në hashash.
III
Huti hutat hir' i horës harrimtare!
Hyr e ha haje e hije hijerorje!
O haliç hallesh halldejase habertare!
Himene! hukamë harqesh humbëtorje.
Hamës humbësi horroresh: hosana!
Hekur han havan' i huaj: hosana!
Heralkitin honeps Hegeli: hosana!
Heraherë hidet janë Hidra: hosana!
Heshtin heshta e habitur harmoninë.
Hallvë hakmarrje hap hamshori me hanxhinë.
Hyn hajduti, hyn harbuti si harap -
Hartë e harxh hamalli hodhi në hesap.
IV
Heliocentrizëm. Humababa humbi hartës:
Hallat hallve horasani harrimegër.
Hungurijnë Hesperidet hymn Helladës
Dhe Hermesit: Huserl. Hajdeger.
Halë e hyjve hyjnizues - Hiroshima.
Hajku hupas hjek hise harakiri.
Hapsanë hanesh hem hutoresh has Harkovi,
Hunj harrimi heq hebreu: hime hiri.
Herr Halili hoje hejesh hajdutnisht,
Hapin hijshëm hedh hajatit pas Hyjrisë.
Hoshgjelden! - hundëzon Harambashi.
Hasta la vista! - heq harrimi hurbë hashashi.
V
Herë hero, herë hasëm hyqimeti,
Herë hutim, herë harrim hapësisë,
Herë hulli i hardhuar n'hall Hamleti -
Hijerore herë harlisur hajmalisë.
Himalajë, - hon heterash huamarrë,
Hordhi hindësh harrakatur, hapërdarë.
Hilozoizëm heraldik: hiperbolë.
Hipoteza - haku i humbjes: hekatombë.
3. EKZISTENCË
Njëmijë vjeshta rrodhën gjak në ijet tona.
Njëmijë vera gjaku eshkej dhe në grykë
Shtjellej Qenia, kutullohej shkronja,
Frushullonte verb' i shqipes, kallej thikë
Mbi dremitjen fusharake - pelte trush,
Ku lakorja e horizontit puthej epshëm
Dhe skajonte rrjedhën lumi krejt në tush
Nga kujtesën nxin i Letës breg i mnershëm.
Përsëthelli shkulme ngrinte prapë shtërngata.
Tjetër sy cikloni mbarsej shkrepëtima.
Nga themel' e thelb' i Qenies trandej Fryma -
O baticë që vdekjen vetë vure në kllapa!
Dhe n'u kthefsh në atë thelb Zanafillor, -
Kthen sërish të pish ambrozin tënd hyjnor.
4. TMU - TARRAKAN
"Dhe nëse fantazma gjalloi dikur këtu,
E braktisi këtë shtëpi. E braktisi".
Josif Brodskij
I
Këtu koha është shkallmuar nga erëra të errëta
Dhe dergjet distiluar në Detin e Zi.
Me shkopinj të trashë rrebeshesh të verbëra
Mbi kafkuj qafgjata dunash përmbi-
Zgjohen kumte të fjetura deliresh të hershme
Për brenga të ardhme prej vreresh të djeshme,
Që barten, shkapeten si thneglat e treten
Në rërë anonime ku bjerrin vetveten
II
Këtu "pasardhësit" i sajojnë apologji
Një të shkuare që kurrë s'e kanë patur.
Kështu dhe terzia, pa cohë, gjithsesi,
Do sajojë prej leckash një rrobe të varfër.
Kështu historisë i japin të pijë
Prej gurrash të lashta uji të vjedhur,
Dhe hedh shtat përçudshëm mashtrimi i ri
Përkundër rrjedhës me memorie të tredhur.
III
Krejt çka lanë perandoritë këtu
Janë rrënojat e qytetit antik: Gorgypa.
Po koha kafshoi dhe shtroi nër tru
Shtresa pomade ndër fasha e rrypa.
Eh! Qenia si Kukule në Fshikëz mbështjellë
Dremit në jermi alfabetesh, delir e narkozë,
Dhe në përmendet shpellash përthellë -
Vetvetja-Proté i shket-metamorfozë.
IV
Me triskuj ernash t'misterta, ç'mund të na thotë ende
Kjo natë tingujsh tinzarë që trazohet gjethnajash?
Me akuariumin që tallazit faunë yjesh t'arrirë?
Me palcë historie shtanguar ndër pengje?
Me kafka t'nëndheshme dergjur thirravajash?
Me fushatën kobzezë të Svjatosllavit përfshirë
Vorbullash qorre? Me lavdinë e bjerrë t'atamanit
Mbi gërmadhat e pakthyeshme të Tmu-Tarrakanit?
V
Njeriu. Njerëzit. Njërëzimi. Mendimi përsëri
Rikthen duarthatë nocioneve të bjerra.
Mendimi fyhet. Mes dunash pëlcet era.
Njeriu. Njerëzit. Gjithë kjo industri
Prej mishi cullak që për diell theket -
Këto fryte të errëta gjaku - mizëri -
Janë iluzion’ i mbramë që nuk don të shembet, -
(Iluzion në kllapa plus-minus përjetësi).
VI
E lëmë detin të fshajë e rrahë në breg
Me rropullitë, çafkat, sytë e Ifigjenisë
Që sogjetojnë nga ky ngulim grek
Hapësirën sakrale gjirit të Pontisë.
I kthehemi stepës, ku pas shpine çurg
Kanoset zhyer-gjak perëndimi turk.
Muzgu enjtet. Merimanga dhe akrepa
Shqyhen pràjshëm rrengjesh nëpër rrjeta.
Vitjazjevo, korrik 2000
5. KËNGË INFANTILE
Amshimi ha lastarë
Për ty o gaztar
Amshimi ha prapë
Për ty o gazngratë
Amshimi ha fruta
Aguridhe të buta
Amshimi ha triskuj
Me vriguj pa vriguj
Me bishta nervurë
Për ty more burrë
Amshimi ha gurë
Amshimi ha fletë
Për ju mori bletë
Ai ha lëvore
Për ju hijerore
Amshimi ha shumë
Për ty mor i lumë
Amshimi ha shkronja
Për ju mori zonja
Amshimi ha shpesë
Për ty mori mbesë
Ai ha zanore
Për ju o lotore
Amshimi nuk nginjet
Amshimi nuk thinjet
Amshimit s'i merr as dhe një thërrime.
Amshimi ha gjethet e veta prej dorës sime.
6. TRANSHENDENCË
(peisazhi tjetër)
I
...Dhe i hapa sytë në këtë botë krijesash që mpaken në përjetësi.
Vezullinte stepa nën hënë.
Hënë, o hënë e derdhur në Mongoli!
Me kulte hijesh, angështi baticash,
e qumështin e tundur në gjinj amësie,
Me rite mortore magjistricash
Ti anën e prapme të Qenies e shpie
Në tjetër alfabet që çartur rravgon,
Nëpërdredh flatra t'padukshme mshehtësie:
Kufijtë e kohërave tëhollen dhe Fryma
Somnambule ndërkallet ndër trupa të tjerë.
Irrele materia.Vërshon Leta a bryma,
Vetëdija, kujtesa, xhelati, viktima, -
Rimishërojnë nocionin e bjerrë.
Dhe pengje të lashta, pengje që s'vdesin
Kthejnë të ç'mallin mortarët e vet,
Dhe det’ra-martirë, liqej-asketë,
Shestime të turbullta përbrenda djérsin.
II
...Dhe i hapa sytë në botën që madhohej nën hënë.
Tjera kohëra, tjera vrunduj qeniesh shkapeteshin mbi dhera.
Tjera shira tingujsh, tjera epopera
Shplojnë Qenien në mundësi, qajnë Qenien e ngrënë.
Qyteti hyjnor së larti hukaste sendet përposh
Dhe palcën e tyre brumonte me Frymë e Vullnet.
E di: sapo gjethi i zi i ditës të rijë - "të rrosh a
të mos rrosh"
Do bëhet sinori diskret.
Tungjatjeta natë, ty o art hermesian!
Kjaroma trurin dëng me skolastikë!
Në kordat e zërit tonë përshkëndit
Plazma e valë e verbit ilirian.
Po kthen biri yt plangprishës Atlantidë!
Avitet ngarkuar pasthirrma t'paemra,
Se qyteti, për banorët zë fill nga qendra
Kurse për udhëtarin - nga periferitë .
EPILOG
RRJEDHË E DYANSHME KOHE
(Palindrom)
Aristokracia athët të tha: ai Car kot si ra?
Tagra-argát, ári i ra:
aks ashik kisha s'ka.
Teksa asket ishi, mishmash-amshim: kal' e lak.
Ah, ok! Koha hark e krah ka hak.
Kref ferk e reze zer -
e litera, a re ti le?
Shi ish. Ish shi: rrush Ádi i dashur!
A visha û Shiva? Cigare je. Ej, era gic! -
Shava avash'. Jam maj, jam Liza - azil:
Kish dhe shik. Her' reh prek kerp, her' reh prek kec -
merr rrem.
Opo jam maj e luloj jo lule:
Jam maj, rreshje e sherr. -
Agoj Joga!
