Vullnet Mato
TI HYRE BRENDA MEJE
Ti ishe një trëndafil,
që sapo të mora erë,
hyre brenda gjoksit tim
bashkë me oksigjenin.
Lëshove rrënjë e degë
nëpër inde deri thellë,
dhe filluan në brendësi
boçe trëndafili të çelin...
Aroma më shpërtheu
nga të gjitha poret,
dhe u mbush shtëpia
me të trëndafilit erëmim.
Më thanë të afërmit,
Ç’ke që parfumohesh,
sikur je femër që shkon
për çdo ditë në takim?...
Më pas nëpër rrugët
dhe oborret e lagjes,
aroma e trëndafilit
shkoi derë më derë.
Më shihnin përqark
me habitje ziliqare,
sidomos lulet e saksive
që nuk kishin erë.
Provova rrënjët e tua
të shkul nga vetja ime,
të drejtoj vështrimet
që më shihnin vëngër.
Por ndjeva dhimbje
të forta me sëmbime,
gjembat më shpuan
nga koka te këmbët...
S’mund të të shkulja,
kurrsesi nga trupi im,
se ti e gjitha përbrenda
më kishe mbirë!...
Atëherë shikimet i lashë
të pëlcisnin me gjëmim,
përderisa me aromën tënde
ndjehesha fare mirë!...
NË PRILL E NË MAJ
Të dua pranë
gjithë muajt e vitit,
moj e mira ime,
që të kam, laj e thaj,
të lutem, me gjithë
zjarrin e shpirtit,
veç në prill e në maj
prej meje mos u ndaj!
Mund të shkosh
kudo të shëtisësh,
nga Japonia deri
në ishujt Havaj,
po leri vizitat e tua
tek njerëzit e fisit,
veç në prill e në maj,
prej meje mos u ndaj!
S’të pengoj lirinë
as në behar e dimër,
madje flatrat e mia
të jap për berihaj,
të fluturosh ku të do
e bardha zemër,
veç në prill e në maj
prej meje mos u ndaj!
Nuk dua të bëj,
marrëzira intime,
moj e mira ime,
që të kam, laj e thaj,
të fal gjithë muajt
e tjerë të stinëve,
veç në prill e në maj,
prej meje mos u ndaj!...
SUPA E NGROHTË
Poçja e lashtësisë,
zjeu ndanë zjarrit supën,
për bujkun e djersitur
dhe muratorin e lodhur.
Pa supën ku do e njomte
pleqëria bukën,
në vitet kur në gojë
pa dhëmbë është ndodhur?...
Supa ka qenë gjella
për pasanikë e varfanjakë,
se as mbretërit në sofra
nuk hanin vetëm mish.
Me ecejaket e lugës
nga goja në tasin rrumbullak,
çorba u ka shuar njerëzve
urinë ditore plotësisht.
Lypsarët që na luten
rrugëve, të rreckosur,
nuk do të kishin
dridhmën e urisë vitale,
te dora e zgjatur
nga njeriu i ngopur,
po të merrnin të paktën
pjatën e supës sociale.
Sikur dy shpirtgjerë biznesi,
me pak shpenzim,
të mbyllnin në çdo qytet,
dy nga shumë klube,
do të meritonin
titullin e nderit “Humanist”
po t’i kthenin ato falas
në dy mensa supe!...
Por ndoshta pritet
bujaria kuzhinierit diell,
në kazanët e dy deteve
me ujë e peshq plot,
të ziej për mjeranët,
pasi të shkojnë në qiell,
pjatën me një garuzhde
supë të ngrohtë...
LUANI MBRET
Luani ka në pamjen
e vet madhështore,
në krifën hijerëndë
të bishës me autoritet,
në fuqinë e frikshme
të egërsisë kafshërore,
të gjithë madhështinë
për t’u quajtur mbret.
Veçse mbret i tmerrit
për kafshët përreth,
që frymojnë së bashku
nëpër savana dhe pyje,
ku ai me egërsinë
e çatajve të mprehtë,
mbretëron duke shqyer
prej tyre mish butësie.
Karakterin grabitqar
të autoritetit luanor,
kanë shfaqur në poste
dhe shumë kryetarë,
komandantë, presidentë,
deri te perandorë,
përfunduar si luanë
të ngordhur a të vrarë...
Përuljet e verbra
para kolltukut të tij,
bëjnë të zgjedhurin
me urtësi shembullore,
nga mendjemadhësia
të nxitet për harbutëri,
duke imituar luanin
me instinkte shtazore.
Ndryshe nga kaprolli,
drejtues tufe i shtruar,
vështirë të mbrohet
njeriu nga vetja e vet.
Kur nuk ka premisa
për të ndryshuar,
shmanget vetëm sapo
shndërrohet luan mbret...
LËSHOJE ZOGUN FLUTURIM
Ndonëse me gojë
gjithçka ke mbuluar,
dhe s’do ta zbulojë
sekretin asnjeri,
një zog i fshehur
të cicëron papushuar,
në kafazin e gjoksit,
ku askush nuk e di.
Po mua vështrimi yt
më tregon tinëzisht,
me pulitjen e syve,
si luhatja e valëve,
se zogun e pafajshëm
dënon rreptësisht,
vetëm për t’a ruajtur
nga thëllimi i fjalëve.
Syri im të vrojton
mbi vetull si qukapik,
kur shkërmoq për të,
thërrime mendimi.
Figura ime çdo çast
të endet nën qerpik,
kur buza të rrudhet
nga drithërimi.
Ndrojtja të shtyn
ta mbash të vluar,
por sado mundohesh
ta fshehësh me gjeste,
kafazi i gjoksit
nuk mbetet i maskuar,
kur ti padashur
tradhton vetveten!
Eh, sa zogj ndjenjash
në kafaze janë shuar,
pa shtrirë krahët
në hapësirën e kaltër!...
Lëshoje zogun e gjorë
në qiellin e penguar,
të nxjerrë mallin
e fluturimit krahëhapur!
Të dëgjojmë sërish
këngën e tij të nostalgjisë,
të na ndjejë shpirti prapë
kënaqësi e ngazëllim.
Lëshoje pa merak
se zbulohet zogu i rinisë,
tani s’jam më skifter,
të kap zogj në fluturim!...
