Tafik Duraku:Dashuri vere...

Faksimili origjinal i “redarit” ‘shqiptaro’-titist, Ali Podrimja

SHËNIM:

Kjo përmbledhje me poezi u dorëzua për botim tek “Rilindja” e Prishtinës, në vitin 1980. Mirëpo, për fat të keq nuk e pa dritën e botimit. Çensori dhe redaktori (“redari”, roja e “bashkim-vëllazërimit” sllavokomunist të Jugosllavisë) i asaj kohe, i “Rilindjes”, z. Ali Podrimja, e ndaloi, me shënimin: “T’i kthehet autorit dhe nëse dëshiron të merret me shkrime, të punojë shumë e shumë”. Nënshkrimi i “Redarit” Ali Podrimja.
Po të njëjtin fat, nga i njëjti çensor, e pësoi edhe vëllimi tjetër me poezi “Koha njerkë”, i cili e pa dritën e botimit pas rënies së diktaturës sllavo-komuniste, në vitin 1992, ndërsa, ky vëllim me poezi, i cili u gjet kohët e fundit, po del për herë të parë, pas 30 vitesh, së bashku edhe me nënshkrimin e Cerberit të ferrit sllavo-komunist jugosllav e “shqiptaro”-titist, “Redarit” – Ali Podrimja.
Disa dashamirë, kur i lexuan këto poezi më thanë se një pjesë e tyre është identike me disa poezi të Ali Podrimjes të asaj periudhe, kur më janë refuzuar t’i botoja. Por, këtë verifikim ia lë ta bëjë lexuesi si dhe kritika letrare në të arthmen.

Tafil Duraku
Prishtinë, më 5 korrik 2010

TAFIL DURAKU

DASHURI VERE

Biblioteka

BUROJA

Redaktor

DILAVER GOXHAI

Recensues

RUSHIT RAMABAJA

LIRI LOSHI

Ballina

art – tad – stil

TAFIL DURAKU

DASHURI VERE

DRENISHTA

2010

Tre të vrarëve të pafajësisë, të zënë robër në Dibër, më 1912, të burgosur dhe të vrarë pabesisht, nga serbët, në burgun e Pozharefcit, stërgjyshit tim Dan Fazlisë – Durakut dhe dy kushërinjve të tij, Seferit e Fekës, për miqësinë e tyre thelbore me të gjithë shqiptarët e Shqipërisë – SHQIPËRI, në shenjë respekti të thellë e të përjetshëm.

AUTORI

DASHURI VERE

SEKRETI

lapsi është sekreti im

vjershërim në kodrat e Drenishtës

letër e penë

si ashti

lapsi burojë lashtësie

sekreti

shkrimtari

poeti

DASHURI VERE

puhia e ka pushuar detin

sytë e tu janë ndalur në një objekt

dhe mbyllën lehtë

para se ta thonë një emër

në belin tënd sot po perëndojnë shikimet

kënaqësinë e ditës që po vjen

floku i yt nën hije e ruan

miklimin tënd po e mbaj në duar

kërkoj fshehtësinë tënde

dhe ecën plot dashuri

nëpër dashurinë e pranverës

tjetër herë

dil shëtit bregdetit

vetëm

e kujto të kaluarën e Adriatikut

kur është larg teje

dhe rrëfe

VALË JETE

J. K. SH.

horizontale

gjatësia si dhelpër

shtrirë

e përherë sjellje

të liga

mashtrime pa kufij

prej shputave të këmbëve

e në maje floku

valë jete dhelpërishë

sa e keqe

sa e mjerë

sa e bukur

sa e ligë

valë jete

dhelpër e shtrirë

e shtirë në pakufij

VERË E SHKUAR

dokumentat në tavolinë

karrika e thatë në zyrë

ti diku në përqafim

dritorja e hapur

freski dhome

verë e pashuar

JETA IME

rreze e zjarrtë

e diellit

në gjirmën tënde

në sytë e zemrës

vegëz

e verës së shkuar

VASHA E NETËVE TË MIA

më buzëqeshi me një sy

e zgjoi gjakimin e saj

rinor

më përkëdheli me dashuri

si valët e deteve Jon Egje Adria

e mbolli një kujtim të Penelopës

e zgjoi ëndrrën e malit që s’fle

dhe dashurinë e tigrit

luaneshë e re

a po afrohet me ëndrrën

Maldelena* e netëve t’mia

malli i syrit tim

______________

*) MALDELENA, fjalë e lashtësisë iliro-shqiptare, e përbërë prej tri fjalësh: mal, dele, ne = ne ishim barinj dikur, të cilin, pushtuesit e dredhuan në Magdalena, e, në shqip, do thotë Baresha.

DIELLDRITA

Dielldritë

koka yte në qafë

e bukur është si një lule

që e përpi drita

dora yte në kraharor

e pasur është si një degë me fruta

fara e jonë* e masa e jonë*

arrin largësi e lartësi

trupi yt i begatshëm

është si një lumë

që e pret deti

n’amshimin e tij

zemra yte në trup

është si një lule kur i çelë sytë

e afron gëzime

në prehër dashurie

po pres të lulëzosh

të arrishë në qiell me re

me një zhurmë lirimi

të zemrës me diell

e kamur si mali me borë

_________________

*,*) FARA E JONË, MASA E JONË, fjalë, po ashtu, iliro- shqipe, prej të cilave rrjedhin fuqishëm: faraonët dhe masonët, sipas farës sonë dhe sipas masës sonë rrjedhë gjithçka në këtë botë...

EDHE JETA E VDEKJA I RUAJNË KUJTIMET

në korridor

e dëgjoj peshën

e hapave tu

në muret e bardha

i shoh vijëzimet

e fytyrës mjellmore

në kujtesë

e ruaj kujtimin për truallin

pamëshirshëm copëtuar

si jeta

si përralla

i kujtoj

NË SYTË E TU

pas pushimit të lotëve

në sytë e tu

mikloj motet

e drenushat vallëzojnë

buzëqeshjeve

të atij mëngjesi

syve tu

ngjyrëqielli

motet tona qartësohen

mbrëmje e mëngjes

në sytë e tu

ka dashuri për shtëpinë

BUKURIA E J. K. SH.

e ftoftë

fjala

era

e dielli i mesditës

e plagët tona frymë

gurëve

drunjve

e zogjve u jep

mua dashuri

kopështieve lule

e bukurinë

ia jep natyrës

syve lotët

zemrës dhembjet

dashurinë

e pikëllimin

e bukur je për mua gjithë kur je në lumë

GJATË JETËS

pas çdo trokitjeje

në derë ti

plot një jetë

Maldelenë

ëndërr e sy

vizatohesh

një jetë plot

e pret

fytyrën tënde shekullore

pret të t’i kthejnë gjymtyrët e trupit

përrallore

PËR TY

asnjë gardh

s’e lë më

oborrit tim shekullor

shqipe e flamur

përjetësisht

krenohen

GJITHÇKA DUA SI TY

hënën

gjithë e kuptoj

e qetësinë

në sytë e saj përrallor

edhe trazimin

diellin

gjithmonë e dua

se rreze jete na ofron

e ngrohtësinë shekullore

qiellin

gjithë e shikoj

sikurse ty

e kuptoj

kur vrahet

e kur kthjellet

e me hapa lirimi

kur marshon

ditëve të bardha

të vargjeve tilirike

e gjithçka dua si ty Atdhe

tokën qiellin e detet e mia

e më përthekon lavdishëm

peizazh përrallor

NËSE

nëse shndërrohesh në lum

ujin tënd do ta pi

pikë për pikë

nëse bëhesh zjarr

flakën tënde

do ta përpij

nëse bëhesh tokë

do punoj

ara e livadhe

nëse bëhesh det

do notoj

thellësive tua deri në brigje

nëse bëhesh

tokë e qiell

mesin e artë do ta ruaj

këngës së zogjve do i rri në krah si diell

MUNDIM MË VJEN PREJ SYVE TU

edhe guri e shtypë gurin

pa e parë kush

as dhembjet e tij nuk ia di

e unë gjëmët ia ndiej

e kuptoj njerëzisht

ai nuk më shikon si ti

sytë e tu

që janë të tillë

s’e kam pritur

e për hir të dashurisë

më duhet t’i mbyll sytë

para të këqijave

e do vijë një ditë

të pendohesh rëndë

për t’zezat që m’bën

mundim më vjen prej syve tu

 janë armë të zeza pa krismë

e gjakun tim kanë zënë ta pijnë

përjetësisht të them

nuk dua të t’i shohë sytë e ty

e panjerëzinë që nuk ka fund

dhe i ka themelet tek ti e keqja

tortura ndjekja persekutimi

e mundim më vjen prej syve të tu

poshtërsi e kësaj bote rri në sytë e tu

prej të cilëve më çohen të vjella

e s’dua t’i shohë kurrë më

kurrë më

vertikalisht e përbotshëm të them

shumë njerëzisht e shqip

UDHËTIM MIQËSOR

ti

i gëzohesh

çdo udhëtimi

i buzëqeshë

ditës

së re

err e terr

s’i pushon valët

shtratit tënd deri në detin që s’fle

udhëtojmë miqësisht

dhiareve të fitoreve

e pambarim kjo botë

ËNDRRA

vetëm një herë të kam ëndërruar

e ëndërr më të bukur s’kam parë

e ëndrra m’është përsëritur

kishte këmbë

ikte

kishte shpirt

jetonte

kishte dashuri

rritej

Ishte krejt si ti Atdhe

ecte e ecte

rritej e rritej

trungut të vet

kuq

e zi

qenia ime

vetëm një herë të kam ëndërruar

dhe i jam gëzuar ëndrrës

në çdo kohë

pranverë me dete

trekëndësh malli

kohën kam matur me ëndërr tilirije

KORNIZË ASHTI

DRITË ZGJIMI

lumi im

nuk u tremet as shiut

as vetëtimave e rrufeve

as dallgëve e furtunave

as njerëzve të ligj

as pushteteve të pista

jeta ime nuk pushon këtu

e nisë zgjimin ditë e re

dritë shekullore për Trojet

këngë fitoresh

pritë zgjimi

për ATDHE

DORA

lule me pesë fletë të njoma

degë e fortë

plot dashuri

tufë me pesë lule

tufë me pesë sy

në trojet tona shekullore

lulja e vetme e historisë

kjo penë e artë

në dorë vjershëtori si ai

FORCË E BUTË

në prag të shtëpisë

kaltërsi e diell

forcë e butë krenare

lis

rri në natyrë

orë e orës shqiptare

forcë e butë

e shkronjave të lirisë

e shtatit të Shqipërisë

URA

një natë

nën urë

kam parë ujin kah rrjedh

ashtu qetë

kah derdhej në heshtjen e natës

nën buzëqeshjet e hënës

dukej si një det

atë urë

atë natë

e kam parë

si lidhjen e udhës tonë

te Udhët e Mëdha

në dritë kah na çon

e vetëm atëherë

nisa të këndoj

kur të thirra me emrin e lirisë

me emrin e Atdheut tim

urë e shtëpisë

LUMI IM

lëshoi në rrjedhë

valët e melodishme

të buzëve tua

lumi im

në kohën që vjen

lëshoi në rrjedhë

këngët tua

plot dashuri

le ta marrin botën

koha të pret

krahahapur

ta bëshë vetveten

lumi im

hapi krahët dhe ti

e mos prit

mos prit më

kohë tjetër

zgjoji brigjet e tua

me ujin e ri

rini

e lumit tim ujëbardhë

KORNIZË ASHTI

1.

kujtim i ëmbël

në gur

në këtë truall të vjetër

luftëtarët u vranë në shekuj

beteja ka shpresa të pathyera për të

2.

kornizë ashti

jeto në muret e kullës kala

bukuri me rreze dielli

me gjuhë toke flet

gjuha e njeriut për legjendat

qëndron njeriu Albi

për dashurinë tokë

AUTOKTONIA

pimë gjakun ujë

në kroje si në gotë

diellin e lirisë e thërrasim

hamë bukën tokë

në livadhe si në sofër

nëpër ara e tëbane

e thërrasim lotin e vrerësirës

jetojmë jetë pa jetë

në truallin tonë si në dhe të huaj

me shekuj

e jo me muaj

në këtë tokë

dritë e shuar

ngjallu

pranverë me lule autoktone

NË HAP ME HIJEN TIME

era e nget

ajo nuk trembet

unë mërdhij

hija është e thatë

atë s’mund ta vrasë askush

është imja

donliri

ajo më nget pas

e thërras

të përqafemi

ndalem

ajo ndalet pas

KOHA

pas Jugës

bie shiu

prajshëm

mbi horizonte

pas shiut

derdhen vrerësirat

qetësohet deti

rritet lumi

pushojnë zogjtë në gjungël

buzëqeshin shkretëtirat

kështu

vjen nata pas shiut

agon dita e lirimit pas fitores

DASHURI TOKE

këngës

gëzimin ia di

hidhërimit

                plagët ia njoh

tokës nënë

                vlerat ia mas

gjarprit

                helmin ia di

                                e thinjët e zi

DETI

gjithë të di për t’imin

të kam parë si livadhet e mia

si nënën

unë qëndroj

e në plazh shtrihem

notoj në ujët tënd me valë

mejtueshëm shëtis

bregdeteve t’mia të bukura

Adria Egje e Jon

zalli m’i miklon këmbët e kripa më presollitë

me ju do jem edhe më i bukur

detet e mia të lashtësisë

rreth trupit tim e flokut gërshet malesh

kokë e këmbë

jam një lis

jam një gjak e një Shqipëri

nënë me shumë dete

e kujtoj trupin në gjirin tënd

e rris veten për (I)liri

PËLLUMBI I BARDHË

larg

do niset për te ti

një ditë

se unë

nuk po mund të vij

të të shohë dielli im

brigjeve t’Adrias

t’Jonit

e Egjeut

të kam nisur ty

pëllumbi im

i praruar

i rinisë së artë të Dheut

në vargjet e këngës sime

nisë këngët e lirisë

pëllumbi i zjarrtë i Atdheut

FJALA S’ËSHTË ERË

ka fjalë

kanë dyer

ka dhe dyer fjala

ato dyer

çelësat i çelin

amshueshëm

ka fjalë

bëjnë udhë

e qesin presa

ka fjalë

rrisin dashuri

e mbjellin urrejtje

fjala s’është erë

ka dyer

çelësat e ardhmërisë i hapin

fjala

nuk është gjithmonë

dashuri

për mikun

ka çelësa

që hapin tokën dhe qiellin

fjala është miqësi e hapur

me dritare

e derë përherë

TREKËNDËSH MALLI

SY MË SY

I

sy më sy

II

hëna i buzëqeshë tokës

në heshtje sonte

në lartësitë e Erpfingenit 

- në Sonnenmatte

III

kohë

në gotë qelqi

mes horizonteve

në shtëpi

buzagazi i syve tu

mbushë boshllëkun madhështi

hije nate

IV

udhën që gjarpëron

horizonteve të diellit

e mate si ora

me hapat e tu

Vivienne

FËMIJËRI

si natyra

e bukuria e shpirtit

e buzagazi në këngë

si gjaku i harlisur

si mëngjeset

si prehja e verës

e butësia e barit

si malli

që i grishë zemrat

si lojë e ikur

fëmijëri

VAZË LULESH

dhomë e vetmisë

jetë e ftoftë

në katin përdhes

në zemër

kur çelin lulet

erë e tyre

e ngrohë një pikë

shpirtin tënd

KËNGË NË GOTË

këngë në gotë

zëri i zemrës

e gjaku i ngrohtë

i diellit

e valëmirat e flamujve

mbi horizonte

vashë e harlisur

kuq e zi

gjuhë zanash

Maldelenë

sytë e tu s’flejnë

qepallave të buzëmbrëmjeve grishtare

PRITJA

eja

e melankolishme

siç di të jeshë

eja

mejtuar kah deti

me ballin e qetë

e syrin grishmirë

me faqet kuq si molla

kohë

për kohën

jeta-jetën pret

MELODIA

1.

heshtë brenda meje diçka që del nga toka

melodia e sofrës së darkës

hapë udhën e fjalës

deri te shenjat e bardha

dritë dielli

e zjarri njësoj

2.

mall dashurie

nëna

toka

magjja

e gatimi i bukës së re

si melodi e sofrës së mëngjesit

udhën e punës hapë

deri te shenjat e kuqe

dashuri

dritë

e malli pret

3.

nëna ime

nëpër qilima thurë ardhmërinë

me duart plot gjilpëra

për fjalën e tokës dhënë

4.

melodia e sofrës së drekimit

hapë vendin pushimit

e pushimi thonë

nuk ta hupë ditën

lum miku

dita shihet me ag

SYTË

sytë e tu

gjithmonë të zjarrtë

gjithmonë të heshtur

ata flasin më thellë se gjuha

ata duan më shumë se ti

unë

ashtu i habitur

i shikoj sytë e tu gjallëri

vetëm sytë e tu Maldelenë

ta bëjmë shtëpinë të na kënaqen sytë në këtë botë

Burojë, Split, Erpfingen, 1975-1980

SHËNIM PËR AUTORIN

Tafil Duraku u lind më 1. IX. 1952, në katundin Burojë të Drenishtës. Shkollën fillore e kreu në Turiçefc, gjimnazin në Klinë dhe studioi në Fakultetin Filozofik të Prishtinës – në Degën e Gjuhës dhe të Letërsisë Frënge.

Punon në Ndërmarrjen Botuese, Edicionin “Rilindja” /Prej shkurti 2006 pa të ardhura personale, me vendime (para)politike të Astrit Haraçisë&Co /.

Me shkrime merret që nga fillorja. Shkruan poezi, prozë dhe njëkohësisht merret edhe me përkthime nga gjuhët e tjera.

Deri më tash ka botuar këto libra:

“Kohë njerkë” (Poezi), Rilindja 1992,

“Njeriu i vetvetes” (Tregime), Rilindja 2003, të ribotuara nga SHBA Drenishta, më 2004, për shkak të censures neokomuniste, në botimin e vitit 2003, nga “Rilindja”,

“Njerëz thjeshtër” (Poezi), Drenishta 2007 dhe

“Dashuri vere” (Poezi), botim i parë internetik, pas 30 vjetë çensure komuniste të “shqiptaro”-titistëve, SHBA DRENISHTA, Prishtinë, 2010.