Doktrina e shenjt serbe për asgjësimin dhe dëbimin e elementit shqiptar nga trojet etnike të tyre daton që nga lashtësia, që nga momenti i infiltrimit të popullit sllav në këto anë, në shek. XII. Përzënia e shqiptarëve nga trojet e veta, si nga Qupria, Aleksinci … u inspirua nga Milosh Obrenoviqi, i cili përdori të njëjtat forma si pasardhësit e tij, duke masakruar popullatën shqiptare dhe duke e detyruar atë që të largohet nga trojet e veta, për t’u mos u kthyer më kurrë atje. Kjo ide më vonë filloi të institucionalizohet në qarqet shovene serbe dhe të bëhet preokupim qenësor i tyre.
Personalitete dhe institucione më të njohura serbe në janë përpjekur për institucionalizimin dhe aplikimin e kësaj Doktrine gjatë historisë kanë qenë:
* Milosh Obrenoviqi
* Ilija Garashanin - platforma Naçertanje. Në vitin 1936 përpiloi materialin sekret "Mbi zhdukjen e Arnautëve".
* Vasa Qubrilloviq -
* Ivo Andriq
* Amfilohije Radoviç
* Artemije Radosavljeviç
* Kisha ortodokse serbe
* Marko Kraleviqi
* Nemanjiqët
* Lista e kriminelëve të luftës në Kosovë 1999
* Koha e Avro Cemit dhe Savë Batarës
Millosh Obrenoviqi është ndër inspiruesit e parë të Doktrinës së shejt serbe për asgjësimin dhe dëbimin e shqiptarëve nga trojet e tyre që nga ifiltrimi i popullit sllav në këto anë në shekullin XII.
Obrenoviqi konjretisht ishte inspirues i përzënjes së shqiptarve nga Qupria, Aleksinci dhe pjesë tjera të këtyre anëve. Për largimin e shqiptarve nga këto troje etnike ai përdori metodat të cilat më vonë gjatë historis do të përdoren nga shumë të serb tjerë. Kjo ide më vonë filloi të institucionalizohet në qarqet shovene serbe dhe të bëhet preokupim qenësor i tyre.
Ilija Garashanin kultivues i Doktrinës së shejt serbe, përgaditi platformen në vepren famkeqe “ Naçertanje ”, e cila bazohej në programin e shfarosjës dhe dëbimit të shqiptarve me dhunë. Pasardhësit e Garashaninit si Pashiqi, kral Nikolla, Çubrilloviqi, Andriqi, Rankoviqi, Mugosha, Tempo, Joviçi, Trajkoviçi, Millosheviçi … këto forma të luftës me shqiptarët etnik të Kosovës arriten t’i adaptojnë, mvarësisht prej rjedhave politike në botë, dhe vazhduan etnocidin që mund të merret si shembull më flagrant i aplikimit të fashizmit të heshtur që veproj në formë institucionale, pa ndonjë reagim serioz nga jashtë. Kjo politikë fashiste dhe shfarosëse ndaj shqiptarëve, mund të jetë si moster e krimit të organizuar shtetëror, gjithnjë duke u mbështetur dhe vepruar në kuadër të institucionit. Urrejtja patologjike e tyre ndaj një populli të pafajshëm, e ka gjenezën thellë në shpirtin dhe qenjen e okupatorëve karpatian.
"Naçertanje" është platforma e Ilija Garashanit krijuar në bazë të Doktrinës së shejt serbe.
“ Naçertanje ” konkretisht bazohej në programin e shfarosjës dhe dëbimit të shqiptarve me dhunë në përputhje me reagimet e opinionit të jashtëm ndërkombëtar. Kjo platorme e luftës speciale ka shërbyer si plan program i Pashiqi, kral Nikolla, Qubrilloviqi, Andriqi, Rankoviqi, Mugosha, Tempo, Joviqi, Trajkoviqi, Milosheviqi.
Vasa Qubrilloviq, (me shkrim qirilik Васа Чубриловић; me shkronja latine: Vaso Čubrilović) lindi më 14 janar të vitit 1897 në Bosanska Gradishka në Bosnje dhe vdiq më 11 qershor të vitit 1990 në Beograd, Serbi, ishte historian, politikan dhe akademik jugosllav, i dekoruar me dekoratën e federatës Jugosllave për praktikimin e Doktrinës së shenjt serbe.
Qubrilloviq ishte një nga studiuesit jugosllav që kanë kryer studime për zhdukjen e shqiptarëve. Studimi i tij njihet me emërtimin Dëbimi i shqiptarëve (në origjinal deportimi i arnautëve.
Amfilohije Rradoviq është mitropolitin i kishës Serbe.
Amfilohije është bërë i njohur për pretendimet e tij për të trashëguar postin e patrikut t kishës serbe. Si kundërshtar kryesor i tij merret peshkopi i Rashkës dhe Prizrenit moderati Arterije për të cilin trashëgëmia është e ëmbël sa që të përdorë edhe nacionalizmin.
Arrtemije Rradosavleviq është peshkopi i Rashkës dhe Prizrenit, pra i Kosovës
Arrtemije Rradosavleviq është bërë i njohur për tërheqjen e nënshrimit të patriku serb Pavle nga Memorandumi për mirëkuptim të ndërsjelltë dhe për rindërtimin e monumenteve kishtare serbe. Si duket Artemije ka ra në kundërshtim me të parin e kishës serbe i cili e lëpiu pështymen e vetë. Për të kryer këtë veprim i pari i kishës serbe, Arrtemije propagandonte që:
- Memorandumi nuk duhej të nënshkruhej pa miratim e tij ; - Realizimi i tij në këtë formë është kundër interesave të serbëve dhe të kishës së tyre, sepse nuk mund t’i rindërtojnë kishat ata që i kanë sdhkatërruar, pra shqiptarët dhe institucionet e tyre.
Si do që jetë peshkopit ju deshtë që të i nënshtrohet realitetit dhe ta pranojë këshilln e të parit të Kishës serbe Pavlit, kësillë e ndikuar ngaAmfilohije Radoviq pretenduesin e karrikës.
Marko Kraleviqi është hero serb dhe vasal i dëgjueshem i perandoris osmane. Marko u vra përderisa po luftonte për Sulltanin kundër serbëve...
Rasti Kuku lele majko është pjesë vazhduese e Doktrinës së shenjt serbe pas humbjes së forcave diplomatike në arenën ndërkombëtare. Në fakt rasti është teori e saj me të cilën sipas logjikës jashtëtokësore bëhen krahasime të thjeshta : personeli i armatosur serbë i vrarë apo i plagosur krahasohet me cvilët e vrarë të palës kundërhtare dhe ngritet si viktimë e pafajshme e luftës. P.sh. rasti i policit nga Krushevci, Serbi Predrag Gjorgjevqi i cili patrollonte në Kosovë para popullit serb ky polic, ndjes pastë, popullit serb dhe opinionit botërorë i paraqitet si viktim e pafajshme.
Teoria furnizohet nga raste e vdekjeve të personave të ndryshme të ndodhura gjatë operacioneve teknike të armatosura, raste të cilat përpunohen në makinerin e doktrinës dhe i paraqiten popullit serbë të cilët fillojnë të thonë "Kuku lele majko", pa e menduar se çka kërkonë një serb në vend të huaj. Raste të tilla të ashtëquajtura Kuku lele majko të njohura deri më tani janë:
Blagoje Okulic ishte serbë ngaKroacia i cili sipas burimeve doktrinës së shejtë serbe-refugjatë në Kosovë që në një kafeteri ishte vrarë së bashku me dy të tjerë nga UÇK-ja më 22.4.1996 Po në të njëjten ditë thuhet se është vrarë Armand Daci (20) nga snjaperistët.
Goran Mitroviq ishte oficier i policisë serbe në Kosovë i cili sipas doktrinës së shejtë serbe-refugjatë në Kosovëgjatë një patrollimi në afërsi të Podujevës më 16.6.1996 ishte plagosur nga aktivist të UÇK-së.
Predrag Gjorgjeviq, ( : Predrag Djordjevic; lindi në Krushevc, vdiq më 17.06.1996 në Sipole,Mitrovicë ), ishte polic i Serbisë i cili sipas doktrinës së shejtë serbe gjeti vdekjen rreth orës 11:15 PM gjatë patrollimit në Shipovë afër Mitrovicës. Po më këtë rastë sipas doktrinës është plagosur edhe polici 30 vjeçar nga Nishi (Serbi) i cili po ashtu ishte dërguar në Kosovë nga qeveria e Milosheviqit.
Sredoje Radojevic - polic i plagosur më 11 qershor 1996 në qender të Podujevës.
Milosh Nikolic - polic i vrarë më 25 tetor 1996 afër fshatit Surkis, Podujevë.
Dragan Rakic - paramilitar i vrarë më 25 tetor 1996 afër fshatit Surkis, Podujevë.
Rasti Martinoviq (1984) është një segment i Doktrinës së shenjtë serbe gjatë luftes speciale në Kosovë të zhvilluar në periudhen 1981-1990.
Ky rastë ka ndodhur më 1984, në periudhën kur Millosheviqi synonte okupimin e Kosovës, çdo ditë lansohej nga një gënjeshtër për kinse presione të shqiptarëve ndaj sërbëve, dhunime të plakave sërbe, dëmtime të varrezave sërbe…, metodë kjo shumë e njohur që nga lufta e dytë botërore kur nazistët akuzonin hebrenjtë për të gjitha te këqijat.
Rasti më eklatant i një gënjeshtre të tillë antologjike, është vetëplagosja e homoseksualit sërb Martinoviq , në vitin 1984, i cili gjatë seansave të vetëknaqësisë, u lëndua rëndë duke shqyer zorrën e trashë me shishe xhami. Edhe pse ai fillimisht në Emergjencën e Klinikës Kirurgjike në Prishtinë , kishte deklaruar se lëndimi ishte vepër e tij, ai nën presionin e sigurimit shtetëror sërb të asaj kohe, ndrroj deklaratën e dhënë më parë, për qëllime politike “ patriotike ”, dhe akuzoj shqiptarët për këtë vepër !!!
Pas publikimit të deklaratës së Martinoviqit në mediat Jugosllave reagojnë gjitha subkjektet jugosllave nën ndikimin serb dhe këto reagime i vullos edhe Akademia e Arteve dhe Shkencave në Beograd duke e gjykuar me rreptësin më të madhe dhunën shqiptare ndaj serbëve e cila sipas tyre kishte arritur një kulminacion të ri.
Propaganda e sistemuar antishqiptare nga entet dhe instucionet serbe si Radio Televizioni, Akademia dhe Qeveria të koordinuara nga Akademia në Beograd, në atë kohë me muaj të tërë nuk kishte të ndalur lidhur me rastin Martinoviq. Ky rast arriti edhe në faqet e shtypit ndërkombëtar.
Si pasojë e këtij rasti ishtin edhe paraburgimet e shqiptarëve.
Rasti i fundit në Graqanicë, ku u plagos një i ri sërb nga persona të pa njohur, ishte shkaku që të rrebelohet popullata sërbe në këtë enklavë dhe të bllokohet rruga Gjilan – Prishtinë për orë dhe ditë të tëra. U sulmuan vandalisht veturat në rrugë dhe u plagosën 6 shqiptarë. Kjo ngjarje më së miri ilustron rrolin e enklavave sërbe të mbjellura në tërë teritorin e Kosovës dhe karakterin destruktiv për ardhmërinë e sajë.
Rasti dhunimi i plakave është një akcion taktik i Doktrinës së shenjt serbe.
Ky aksion është taktiko-politik dhe deri më 2007 është ndërmarrur disa herë, zakonisht në kohërat kur përdorimi i armësve të zjarrit nuk ka qenë i mundur për shkake të rrethanave të ndryshme. Zakonisht filonë me bombardimin e lexuesve serbë në serbi nga mediat serbe me termin "dhunimi i plakave serbe nga shqiptarët", në kurthë të së cilës bien zakonisht njerzit e ndikur nga kisha dhe që kanë mendime fundamntaliste krishtere mesjetare mbi seksualitetit në islam. Vala e dytë e aksionit është bindja mediumeve që nuk janë nën ndikimin e Doktrinës në Serbisë dhe jashtë saj. Në moton lexuesit dëshirojnë këtë temë.
Aksioni hynë si pjesë e operacioneve dhe nuk përdoret gjatë sulmeve të armatosura të doktrinës. Si do që të jetë të dhënat për dhunim nuk jepen por ato mbesin shprehje të thata.
Rasti Jogurt revulucionit në Fushë Kosovë është një segment i doktrinës së shejtë serbe gjatë luftes speciale në Kosovë të zhvilluar në periudhen 1981-1990. Ky rastë është dokumentuar edhe në filmin dokumentar "Lufta vëllavrase" e BBC-së, ku merret edhe si fillimi i luftrave pasuese në Jugosllavi.
Ky rastë ka ndodhur me rastin e vizitës së Sllobodan Millosheviqit në Fushë Kosovë. Përderi sa përcjellësit e tij shqiptarë (në krye me Azem Vllasin ) që e kishin sjellur atë në Kosovë nuk ishin në rrjedha të ngjarjes, kryetari i atëhershëm i Republikës Socialiste të Serbisë, i zhdukuri nga Milosheviqi më vonë, Ivan Stamboliqi ishte në dijeni të organizimit dhe kordinimit të protestuesve me Radio Televizionn e Beogradit dhe Millosheviqit.
Krijimi i rastit është shfaqje në vete tipike e Doktrinës së shenjtë serbe kur nuk është i mundëshem përdorimi i armës së zjarrtë.
Ngjarja fillon me ardhjen e Millosheviqit në Fushë Kosovë, si i interesuar për ankesat e serbëve për dhunën e ushtruar nga shqiptarët. Përposë banorëve të Fushë Kosovës për të shpreh ankimin para Millosheviqit vijnë edhe serbë nga Serbia ashtu që një numër i personave duhet të mbesë jashtë sallës ku ishte paraparë të tubimi. Pas shprehjes së ankimeve prej foltorës nga disa persona, në sallë dëgjohen zhurma nga jashtë. Këto zhurma vinin pasi që kishin ardhur dy traktorë të mbushur me gurë nga ku personat e mbetur jashtë merrnin dhe e gjuanin policin, e cila nuk dinte si të vepronte se ishte në vetëmbrojte individuale. Si do që të ketë qenë në sallë dëgjohen thirrjet "po na rrahin", "po na rrahin". Pas kësaj Millosheviqi shumë i qetë delë para personave dhe për një moment fillon të merr rrolin e heroit duke thënë fjalët "as kush nuk guxon të ju rrahë", "as kush nuk guxon të ju rrahë" , "as një fije floku nuk guxojnë të ju prekin".
Këtë shfaqje sa brilante për serbët aq tragjike për shqiptarët e publikonë Radio Televizioni i Beogradit dhe ky rastë fillon të përpunohet më tutje nga Doktrina e shenjtë serbe e cila fillon me fazën e njohur si Jogurt revulucioni, që në faktë ishin demostrata të organizuara në mënyrë të ngjashme para parlamenteve të njësive shtetrore të Jugosllavisë.
Kjo lufë teknike e operacionit të luftës speciale ka funksionuar duke rrëzuar qeverin në Prishtinë, Beograd, Vojvodin, Titograd, Shkup, Sarajevë, Zagreb ndërsa në Lubljanlë pas përgjrgjes së armatosur , doktrina filllon të përdorë armën e zjarrit të cilën ja mundësonin gabimi i qeverisjes së Titos, prezenca dominuese e oficierve me prejardhje serbe në Armaten Popullore Jugosllave që nga 1972-1974.
Si do që të jetë fjalët: "as kush nuk guxon të ju rrahë", "as fijen e flokut nuk guxojnë të ju prekin" nga mediat botërore merren si deklarimi i luftës vëllavrasëse në Jugosllavi. Ndërsa për përcjellësit dhe njohësit e doktrinës apo të luftrave speciale, këto fjalë, kërcnimi në sipërfaqe me armë zjarr ndaj kundështarëve të doktrinës së shenjt serbe.
Rasti i nxënësve shqiptarë nga Tirana është një akcion taktik i doktrinës së shejtë serbe për mbajtjen në agjenda të mediave arsyetimin e existimit të enklavave dhe mbajtjen në jetë të doktrinës tek banorët serbë që kërkojnë një jetë të qetë.
Ky rastë ka ndodhur me nxënsit e një shkolle të mesme nga Tirana, të cilët ishin vendosur në një nga hotelet në Brezovicë, përjetoj çaste dramatike keqtrajtimi nga personeli sërb. Shumë nga ata ishin për herë të parë në Kosovë dhe e përjetuan nga afër “ mikëpritjen “ sërbe në atë enklavë.
Helmimet në Kosovë me gazra toksike nga ana e qeverisë Jugosllave, doktrinës serbe, ndodhën në pranverën e vitit 1990 ku u helmuan me mijëra të rinj, kryesisht nxënës e në mesin e tyre kishte edhe foshnje në entët parashkollore. Qeveria jugosllave asokohe doli me kumtesë zyrtare se në Kosovë nuk pati helmim, por e gjithë kjo ishte: “Një inskenim i përgatitur nga separatistët shqiptarë”. Të helmuarit u quajtën aktorë të Kanës! Mjekët serb thyen rëndë kodeksin dhe Betimin e Hipokritit, duke refuzuar mjekimin e të helmuarve shqiptarë. Si reagim ndaj këtijë raporti, në Zagreb, në muajin qershor të vitit 1990, u mbajt simpoziumi me emër: “Kosova sprovë e ndërgjegjes mjekësore”. Në atë simpozium morën pjesë shumë ekspertë të mjekësisë nga mbarë Jugosllavia. Nga Fakulteti i Mjekësisë në Prishtinë, u ftua një numër i madh i mjekëve shqiptarë. Nga Beogradi, ekipin prej tre mjekëve e udhëhoqi Ljubomir Eriq, neuropsikiatër me renome. Në këtë simpozium mori pjesë edhe Kryetari i Komisionit të Dytë Federativ për çështje të helmimeve në Kosovë. Anton Dolenc, ekspert i Mjekësisë Ligjore nga Universiteti i Lubjanës. Gjatë punimeve të këtij simpoziumi dolën në pah shumë fakte që tregonin se në fakt në Kosovë është kryer një helmim masiv i rinisë shkollore.
Anton Dolenc, i cili vetë kishte nënshkruar Raportin e Dytë Federativ, në cilësinë e Kryetarit të Komisionit të dytë Federativ, në formë publike u distancua nga ai raport, duke deklaruar se ai u përpilua në shpejtësi, brenda 24 orëve dhe se kishte pasur presion që të bëjë një gjë të tillë. Diskutimi i Ljubomir Eriqit, edhe pse me oratori të rrallë, u hodh poshtë, nga se si thoshte ai, në Kosovë kishte induksion psiqik masiv dhe se këtij induksioni i nënshtrohej mosha mbi 11 vjeçare. Prezantimi i rasteve të helmimit të foshnjave 3 vjeçare nga entet parashkollore të Kosovës (në qytetin e Gjakovës), e detyroi atë të ndërroj qëndrimin duke deklaruar: "Më duhet të sajoj diçka"!.“
Argumenti më bindës në këtë simpozium padyshim, ishte publikimi i substancës kimike Dimetil phosphoditionat, e izoluar në mostrat e urinës nga të helmuarit e Kosovës, nga ana e Franjo Pllavshiqit, toksikolog dhe biokimist nga Zagrebi. Këtyre zbulimeve duhet shtuar edhe deklarimin e mjekut francez Benedetti, i cili tha: "Në Kosovë pati helmime. Në Kosovë, gjatë pranverës, me qëllim janë helmuar 3000 nxënës me gaz deri tani të pa identifikuar"[citim i duhur]. Ky mjek gjatë qëndrimit në Kosovë kishte pohuar se ka zbuluar molekula klororganike gjatë analizave që i bëri në dy laborator të Parisit nga mostrat e gjakut të fëmijëve të helmuar nga Kosova. Sipas tij, "ky krim është bërë nga agjentët e Beogradit, me siguri agjentët ushtarak(Flori Bruqi,Floart,2000)
Teoria Serbia humb në paqë është teori e Doktrinës së shenjt serbe e hedhur ndër shqiptarë dhe serbë që nga koha e luftës së parë botërore dhe kultivuar deri në fund të luftës së vitit 1999.
Teoria ka zënë vend të rëndësishëm në psiqiken e gjeneratave pas luftës së dytë botërore dhe gjithënjë ka pasur për qëllim që të frikësojë popujt që jetonin në shtetin ku zakonisht pushtetin në mënyrë direkte apo indirekte e mbante Doktrina e shenjtë serbe. Sido që të jetë në praktikë ndër këto gjenerata kjo është shprehë me fjalët si "me dërzhavë, zjamë e ujë nuk ka hajgare" këtij problemi në kokat e njerzëve ju ka vënë kapakë UÇK-ja e sidomos pas Betejes së Kosharës.
Kjo teori me rastin e "120-ditëshit" dhe konferencave të ndryshme të cilat në vitet e mundimit të gjetjes së kompromisit shqiptarë-serbë është ndëgjuar edhe nga shkencëtarët dhe të interesuarit e kësaj çështje.
Kështu historianët që e dinë mënyrat e përhapjes së teorive të doktrinave për të mos ndihmuar këtë teori të tyre nuk hynë më thellë dhe hudhin poshtë këtë teori me tezen e vërtetuar nga Holm Sundhaussen e të quajtur: Serbia me luftë humb atë çka në paqë mund të fitonte[1].
Kjo teori merret si baza e gjitha teorive të hudhuara që prekin çështjen e historisë së popullit serb në ballkanë. Rrëzimi i plotë i saj ju hapë sytë popujve të ballkanit që të i japin besimin mësimeve për historin të ndaluara nga vetë përmbajtja e intelegjences së popujve të tyre. Teoria në fjalë i ka trimëruar dhe frymëzuar gjitha elitat e intelektualve serbe të deri tanishme të cilët kanë krijuar një pasqyrë për historin e ballkanit të cilën deri me hapjen e çështjes shqiptare në Evropë edhe e kanë pranuarë në mungesë të të dhënave tjera e që nga shkenctarët evropian quhet "fatëkeqësia në uzinën e historisë". në vitet 1912/13.
Goran Mitrovic
Predrag Djordjevic
Sredoje Radojevic - polic i plagosur më 11 qershor 1996 në qender të Podujevës
Milos Nikolic - polic i vrarë më 25 tetor 1996 afër fshatit Surkis, Podujevë
Dragan Rakic - paramilitar i vrarë më 25 tetor 1996 afër fshatit Surkis, Podujevë
Milos Nikolic - polic i vrarë 25 tetor 1996
Kisha ortodokse serbe është kishë nacionale, mirëpo nuk kryen vetem misionin e ideologjisë, përkatësisht të doktrinës së krishterë, për të mirën e kombit serb, por nuk respekton të drejtat humane e kombëtare të tjerëve, pra, duke u angazhuar për paqe, tolerancë, barazi e dashuri mes individëve dhe kombeve të ndryshëm, me përkatësi të ndryshme fetare e kombëtare.
Mjerisht, Kisha ortodokse serbe gjithmonë ka qenë në shërbim të politikës së ditës të qeverisë serbe. Madje, edhe kur Serbia nuk ekzistonte si shtet i pavarur, e kjo ka ngjarë shekuj me radhë, Kisha ortodokse serbe e kryente misionin e shtetit, duke u paraqitur botërisht para autoriteteve sunduese si institucion fetar me shërbime përkatëse krishtëre, por në realitet ajo kryente punë politike, nacionale, madje nacionaliste ekstremiste. Ajo luante rolin e shtetit nën plafin fetar. As kjo nuk do të ishte gjë e keqe, sikur të ishte politika e shtetit demokratike, paqësore, e drejtë, konstruktive etj. Mirëpo, historia tregon se shteti serb kurrë nuk ka pasur qeveri e cila do ta ndiqte një politikë të tillë. Përkundrazi, Serbia kurrë nuk ka pasur një sistem demokratik të vërtetë. Ajo ka ndjekur gjithmonë politikën ekspansioniste, sidomos për të pushtuar territoret etnike e historike shqiptare.
Mirko Gjorgjeviqi, i cili më 1998, përveç tjerash, shkruante: ‘’Është traditë bizantine që kisha ortodokse të mishërohet me shtetin dhe të jetë në njëfarë mënyre institucion shtetëror. Për të qenë edhe më keq, kjo traditë në botën ortodokse ende është gjallë, ndërsa ndër ne është gjithnjë më e gjallë, sidomos gjatë dekadës së fundit... Kisha është shkrirë me shtetin...dhe me strukturat totalitare të disa partive politike...kështu që në periudhën e kaluar dhjetëvjeçare të diktaturës së Milosheviqit, Kisha nuk ka qenë vetëm dëshmitar, por edhe pjesëmarrëse në të gjitha punët. Kjo nuk guxo të harrohet. Në disa momente të krizës, kur shihej se Millosheviqi po dështon politikisht, Kisha i dha përkrahje vendimtare, bile edhe patriku (Pavle) më 1995 ia ka dhënë Milosheviqit nënshkrimin e tij blanko që t’i përfaqësojë të gjithë serbët. Në histori këto janë shembuj të rrallë në marrëdhëniet ndërmjet kishës e shtetit... Por nëse kisha është e krishterë, ajo nuk guxon të kufizohet vetëm në fisin e vet, në popullin e vet, ose në bashkësinë e vet. Ajo nuk guxon ta harrojë porosinë universale. Këtu ka shkretuar Kisha ortodokse (serbe), është bërë nacionale e ngushtë, me çka ka tradhtuar përmbajtjen (qëllimin) e vet.’’, thotë në fund Mirko Gjorgjeviq.
Teoria nën petkun e fesë
Në kohën e bombardimeve të NATO-s dhe luftës në Kosovë, në spitalin e Gjakovës, ishin strehuar shumë familje shqiptare me shpresë se do të shpetonin nga thikat dhe plumbat e kriminelve serbë.
Hordhitë e tërbuara paramilitare dhe policore serbe, pothuaja çdo ditë vinin dhe bënin provokime të rënda si ndaj personelit mjekësor ashtu dhe familjeve të strehuara. Një ditë, një epror serb, u kërcnua se po e dëgjoj edhe një fjalë shqip aty, do të vriteshin të gjithë.
Që nga fillimi i luftës në Kosovë nuk kisha ndërpre asnjëherë shkuarjet në spital. Edhe pse me reziqe të mëdha, unë vazhdoja marshuten time të rëndomtë, shtepi – spital dhe anasjelltas. Nuk kisha guxim asnjëherë të rrija natën aty. Tërë kohën më parafytyrohej skena e Spitalit në Vukovar dhe masakra që bënë kriminelët serbë aty ndaj personelit dhe pacientëve kroat.
Rastësisht një ditë, në veturën e ndihmës së shpejtë, që ishte e parkuar fare pran, më ra në sy një pamflet i cili mbante memorandumin e Kishës Ortodokse Serbe.
Nga kurreshtja fillova t’a lexoj përmbajtjen e letrës me shpejtësi, ishte frika se mos më dikton dikush nga serbët.
Ajo çka lexova aty ishte rënqethëse. Mes marrëzirave tjera shovene dhe ultranacionaliste, institucioni më i lartë shpirtëror serb, ju bënte thirrje të gjithë serbëve qe të vrasin sa më shumë shqiptarë. Kjo duhej të behej në emër të “zotit” serb, me arsyetim se shqiptarët janë të pa fe dhe ai që është serb i vërtetë nuk guxon të nguron dhe të ketë mëshirë në këtë drejtim.
Pas kësaj e kuptova edhe më mire kush qëndronte prapa dhe qellimin e kësaj lufte. Qëllimi ishte të asgjësohet përfundimisht elementi shqiptar nga trojet e veta etnike , e gjithë kjo e inspiruar nga kreu i Kishës Ortodokse Sërbe me në krye patriarkun Pavle !!!
Këto ditë, sa më shumë që përmendet zgjidhja dhe definimi i statusit final, e sidomos opsioni i pavarësisë së Kosovës, del në shesh politika hegjemoniste dhe neokolonialiste serbomadhe. Pas një kohe të gjatë heshtjeje, Kisha Ortodokse Serbe filloj sërish aktivitetin dhe propagandën e saj politike.
Deklarata e lëshuar këto dite, nga krerët e kësaj kishe se “ pavarësinë e Kosovës e kuptojmë si okupim ” edhe një herë dëshmon rolin kriminal që ka pasur kjo kishë gjatë një shekulli në raport me Kosovën dhe shqiptarët. Përseri përmendet Kosova si “ djepi shpirteror “ i tyre.
Në këtë fare “djepi” gjatë luftës së fundit në Kosovë, përkundej vet shpirti i Satanës, i cili bëri krimet më makabre ndaj popullatës civile dhe të pa mbrojtur shqiptare.
Më tej, në këtë deklaratë të lëshuar thuhet: " shteti i Serbisë do të ishte i gatshëm që të sigurojë autonomi të vërtetë dhe thelbësore për Kosovën, për të gjithë njerëzit dhe popujt që jetojnë në të ". Kjo thënje është aq e paturpshme dhe jo humane, është një produkt i nxjerrur nga vetë djalli dhe ka për qëllim mashtrimin e bashkësisë ndërkombëtare, kinse serbët na qenkan mbrojtësit e gjithë popujve që jetojnë në Kosovë. Koha kur këta “mbrojtës” ishin në Kosovë, ishte koha më e ligë që mban mend populli i Kosovës.
Për fat të mire tash ka kush ta mbronë Kosovën dhe popullin e sajë. Nëse kjo kishë ka të bëjë me Zotin, atëherë shumë herët kishte për të ndodhur kërkimi faljës për krimet serbe të bëra në Kosovë. Kjo nuk ndodhi brenda këtyre gjashtë viteve as nga kisha serbe, e as nga asnjë institucion shtetëror serbë.
Pendimi për krimin e bërë do të thotë besim tek i Plotfuqishmi.
I gjithë ky mekanizëm, u aktivizua nga vizita që bëri kryeministri Koshtunica, një ditë më pare në Kishën Ortodokse Serbe, dhe ringjalli përsëri turpin që buron nga kjo kishë. Njeriu me “ kallash ne dorë “, ish presidenti serb dhe tani z.kryeministri serb Koshtunica, tenton të vazhdoj lojën të cilën me dhunë ia nderpreu Aleanca Veriatlantike në vitin 1999.
Nëse Koshtunica dhe Kisha Ortodokse vuajn nga sëmundja e amnezionit, prap ka ilaqe efikase, por mos të mendojnë se populli shqiptar harron lehtë gjithë ato vuajtje që i shkaktuan kriminelët serbë, gjithnjë në trajtë instituconale, gjatë shekullit të fundit, popullatës autoktone shqiptare në Kosovë.
Pamfletët dhe predikimet e Kishës Ortodokse Serbe, janë ngulitur thellë në vetëdijen e çdo serbi dhe është vështirë edhe pas një shekulli të largohet urrejtja patologjike e tyre ndaj shqiptarve. Ky është një kompleks i pa shëruar i okupatorit serb ndaj popullatës autoktone kosovare. Këtë shqiptarët e dijnë shumë mirë dhe kthim prapa nuk ka. Serbia më kurrë nuk do të ketë shans të bëjë kasaphane dhe të rikolonizoj Kosovën.
Eksperimenti qindvjeqar i sundimit të egër serb në këto troje , nuk arsyeton deklaratën e fundit të Kishës Ortodokse Serbe për “ mbrojtje të të gjithë popujve që jetojnë në Kosovë “. Këto iluzione dhe gjepura mund të konsumohen vetëm brenda Serbisë.
Të menduarit destruktiv i një institucioni të lartë shpirterorë, padyshim do të kthehët si bumerang për vet Serbinë. Levizjet ultranacionaliste brenda institucionale në Serbi , bënë që kohëve të fundit të zhvillohet ndjenjë e thellë antisemitiste te populli serb dhe të zhvillohet kampanjë e pa kompromis dhe me minoritetet tjera që jetojnë në kuadër të kufijve të Serbisë.
Serbia nuk është në gjendje të mbajë si duhet vetën e lëre më sërish të kthehet në ish kolonitë e veta.Koha e kolonive përëndoj në shekullin XX-të, ky shekull i takon Kosovës së lirë,demokratike dhe të pavarur.
Kosova është Serbi në opinionin botëror i njohur në anglisht si "KOSOVO IS SERBIA", ishte aksion i pregaditur nga Doktrina e shejtë serbe .
Aksioni ishte një paket pas zënjes totale të zemrës së të ndjerës Serbisë ortodokse sllave dhe fillimit të krijimit të Republikës laike të Beogradit. Trupi i të ndjerës tani i pazemër shtrihet në lëdinat e Ballkanit dhe ikja e saj në botën e amshueshme pritet të ndodhë pas forcimit të Republikës së Beogradit. Disa janë të mendimit që mbeturinat e saj do të transportohen në vendlindjen e saj, në Moskë.
Disa politikan janë të mendimit që nëse trupi i së ndjerës nuk varroset shpejt atëherë nga era e qelbësirës nuk mund të rri as Vojvodina në atë lëdinë.
Teoria baba Rus është teori e doktrinës së shejtë serbe e hudhur ndër popuj te Ballkanit. Kjo teori ka filluar të praktikohet që nga tentimet e Rusis cariste, për të krijuar një lidhje sllave (Pan-Sllaviste), ashtu që të fusin nën kontrollin e vetë sa më shumë pjestarë të pa vetëdishëm ndër popullsin të ndryshme të Evropës.
Gjatë kësaj dhe pas kësaj kohe, disa pjestarë të kishës ortodokse, duke trumpetojnë me retorika të ndryshme në Ballkan, për të pëvetsuar sa më shumë anëtarë të kishave ortodokse, të shpërdara në Ballkan . Kështu, në një mënyrë bëhet edhe caktimi i prejardhjes së atyre anëtarëve, në moton çdo anëtarë i kishave ortodokse apo i zakonit grekë, në Ballkanin perendimorë është sllavë. Më këtë përkatësia raciale dhe ajo fetare, piçen në një. Me marrjen "nën mbrojtje" të përgjithshme të kishës ortodokse nënë, në Stamboll, këta dashamirë Moskën e shohin si "Baba të tyre" dhe anëtarët e kishës, të posa hpallur të pavarrur i shpallin si të ishin të racës serbe (sllav).
Shikuar nga ky aspekt, nëse pranohet që ekziston një komb serb, në kuptimin perendimorë, atëherë është e saktë që babai i këtij kombi nuk gjenet diku në Ballkan, por në Moskë. Si do që të jetë barazimet e termeve komb, siq kuptohet ndër shqiptarët, njerzë të një gjaku të afërt me kuptimin serb, është i pamundëshem.
Pas forcimit të kishës nacionale ortodokse Serbe, gjith banorët e ballkani perendimorë shpallen si pjestarë të kombit serb, vetem e vetem pse p.sh një vllah, besimtari i Zotit, nuk kishte një strehë ortodokse vllahe, na paraqitet si serb! Dhe "tokat serbe" tani shtriheshin gjer në Istrine e largët hëm nga Zemra (Kosova), hëm nga koka (Beogradi) e hëm nga babi (Moska).
Në këtë mënyrë këta anëtarë të kishave ortodokse, simpatizues të Moskës, ndihmesen që ju kishte dhënë Moska për pavarsin e kishës së tyre filloin ta përdorin edhe për qëllim friksimi të popujve përreth tyre. Duke i lënë atyre përshtypje se Rusia, kisha ortodokse Ruse, dhe populli rusë nuk do të i lënë , kurr të i bëhen kërcnime interesave serbe në Ballkan.
Si duket, në anë tjetër në Rusin e jashtme, si thotë nëna e kishave ortodokse në Stamboll, kanë vepruar forca që më të vërtet kanë provuar që teorin që të gjithë "sllavët" janë të një gjaku, ta zbatojnë. Mirëpo përderi sa në luftrat e më parshme Rusia, kishte forcë që të mbrojë interesat dhe të zgjaste dorën deri tek masha në Ballkan, në luften e fundit dora e Rusisë nuk ishte aq e gjatë, dhe siq po shihet në vijim ka pasur të gatëshem rus që të vinë në luften e fundit të serbve në Ballkan, por kur të merret përqindja e popullit rus të interesur për gjakë, del se përqindja e atyre që janë të interesuar për mashë është më e madhe.
Si do që të jetë Babadimëri i serbëve në luftën e fundit ka dërguar edhe vullnetarë që besojnë në Babadimër.
Serbia vetëm me Kosovën në BE është teori e doktrinës së shejtë serbe .
Sipas kësaj teorie doktrina për të futur përçarje në BE dhe për të ju dhënë mbështetje mbështetësve të saj pro Putinit, brenda BE-së duhet të ndërmarr disa aksione politike në rrjeten diplomatike dhe informative botërore nën moton "Serbia nuk hynë në BE pa Kosovën" në kthetrat e saj.
Kur të dihen të dhënat se aksioni fillon pas përçarjes së brendëshme në Serbi, lë të kuptohet se më këtë doktrina tentonë që kaosine brendëshem ta bartë në nivel botërorë. Ky supozim vije nga fakti se BE nuk i ka bërë ndonjë ftesë anëtarsimi në BE....
****
HISTORIA MËSOHET PËR T'U MOS PËRSËRITUR MË KURRË
Procesi gjyqësor i shekullit që po mbahet aktualisht në Hagë, fillon një etap të re në të Drejten Ndërkombetare. Protagonist kryesor në ketë gjyq ishte i akuzuari i ndjerë Slobodan Milosheviq, kryekriminel dhe ish president serb dhe jugosllav. Milosheviqi ishte shumë i përzgjedhuri, i cili me të ardhur në pushtet në vitin 1986 ( të shekullit të kaluar) së pari në nivel të Serbisë e më vonë dhe të Jugosllavisë, arriti të jetë shembull eklatant , si një individ, me perpikëri mbeshtetet në platformen që duhet realizuar me çdo kusht.
Ajo çka është interesant për shqiptaret ( e pse jo edhe për OKB-në,BE-në ) ishte se ky njeri ishte vetëm një piun shahu në tërë atë lojë qindvjeqare të luftës antishqiptare të udhehequr në formë institucionale nga (pu)shteti jugosllavë.
Prokurorja Carla del Ponte gjatë leximit të aktakuzes në formë të qartë e fokusoi çështjen shumë komplekse të këtij gjykimi.Ajo akuzoi Milosheviqin për krijimin e Serbisë së Madhe të bazuar në Memorandumin famkeq të Akademisë së Shkencave Serbe . Pra në Hagë me të drejtë gjykohej një politikë shfarosëse dhe hegjemoniste antishqiptare , e udhëhequr dhe orkestruar mirë nga shteti Serbosllavë.Aktakuza e lexuar ne atë rast, është udhërrefyese për shumë deshmitarë se ku duhet përqendruar çështja gjatë dëshmive në Gjykatën ndërkombëtare për krime të luftës në ish Jugosllavi...
Nuk ishte aspak e rastit pse ky proces gjyqësor ishte vleresuar si proces i shekullit.
Doktrina e shejt serbe për asgjesimin dhe dëbimin e elementit shqiptar nga trojet etnike të tyre daton që nga lashtësija, pra që nga momenti i infiltrimit të popullit sllav në këto anë, në shek. XII. Përzënja e shqiptarve nga trojet e veta, si nga Qupria, Aleksinci … u inspirua nga Milosh Obrenoviqi, i cili përdori të njejtat forma si pasardhësit e tij, duke masakruar popullaten shqiptare dhe duke e detyruar atë që të largohet nga trojet e veta, për t’u mos u kthyer më kurrë atje. Kjo ide më vonë filloi të institucionalizohet në qarqet shovene serbe dhe të bëhet preokupim qenësor i tyre.
Ilija Garashanin, përgaditi platformen në vepren famkeqe “ Naçertanje ”, e cila bazohej në programin e shfarosjës dhe dëbimit të shqiptarve me dhunë.
Pasardhësit e Garashaninit si Nikolla Pashiqi, kral Nikolla,Vasa Qubrilloviqi, Ivo Andriqi,Aleksandër Rankoviqi, Dushan Mugosha, Tempo, Borislav Joviqi, Trajkoviqi, Sllobodan Milosheviqi …,Koshtunica... këto forma të luftës me shqiptarët etnik të Kosovës arriten t’i adaptojnë, mvarësisht prej rjedhave politike në botë, dhe vazhduan etnocidin që mund të merret si shembull më flagrant i aplikimit të fashizmit të heshtur që veproj në formë institucionale, pa ndonjë reagim serioz nga jashtë. Kjo politikë fashiste dhe shfarosëse ndaj shqiptarëve, mund të jetë si moster e krimit të organizuar shtetëror, gjithnjë duke u mbështetur dhe vepruar në kuadër të institucionit. Urrejtja patologjike e tyre ndaj një populli të pafajshëm, e ka gjenezën thellë në shpirtin dhe qenjen e okupatorëve karpatian.
Nikola P.Iliq në “Oslobodjenje juzne Srbije” shënon më sa vijon: “ Toplica ka pasur 18333 banorë, prej të cilëve rrethi i Prokuples ka pasur 10825 banorë, prej tyre 4618 kanë qenë serb, ndërsa pjesa tjetër 6207, kan qenë shqiptarë e turq , rrethi i Kosanicës ka pasur 6708 banorë, prej tyre 577 serbë, 5951 turq e shqiptarë dhe afro 800 çerkezë. Sipas autores Vidosava Nikoliq - Stojanoviq ne veprën “ Leskovac i oslobodjeni predeli ” faqe 143, thotë : “ Leskovci gjerë në vitin 1877 ka pasur 900 shtëpi të banuara me 5000 banorë shqiptar të konfesionit musliman. Jovan Haxhi Vasiljeviq , jepë të dhënat se: Në Prokuple me rrethinë ka pasur 2505 shtëpi shqiptare, 2031 shtëpi serbe dhe 24 shtëpi turke. Në Kurshumli ka pasur 1956 shtëpi shqiptare, 638 shtëpi serbe dhe 60 shtëpi rome” ( “ Arnautska Liga ”, Beograd, 1908, faqe 15 ).
Të gjitha këto vise etnike shqiptare u pastruan nga elementi jo sllav në format më barbare , çka fletë edhe citati i Stefan. L. Popoviqit në vepren “ Putovanje po novoj Srbiji ”: “ Derisa familjet shqiptare iknin dhe tërhiqeshin në luginën e lumit të Moravës jugore, nëpër të ftohtë të madh, pran rrugës, nëpër grykën e Gurdulicës deri te Vranja dhe Kumanova , shiheshin fëmijë të hedhur dhe të vdekur dhe pleq të ngrirë. Tërheqja ka qenë tragjike, kuajtë dhe qetë tërhiqnin ngadal qerret nëpër borë, sepse saja ka pasë pak.
Disa fëmijë të hudhur, të humbur apo gjysmë të vdekur nga lodhja dhe uria kanë qenë të enjtur dhe të fryrë si tupan, disa vdisnin atëherë kur tanët i ushqenin ose pas ngrënies ”. Akademik Hajredin Hoxha, në Temën e Disertacionit, Lubjanë, 1973, faqe 69, shkruan: “ Ekziston lista se vetëm me rastin e arritjës së ushtrisë serbe dhe malazeze në këto vise, në vitin 1912 u vranë 12777 shqiptarë”.
Rjedha e kolonizimit të tokave shqiptare me elementin sllav ne Jugosllavi , vërehet më së miri nga citati në “ Casopis za kulturo - znanost “ Lubjanë, 1982, faqe 244 - 249. “ Vendosja e kolonistëve serbë dhe malazezë në Kosovë filloi që nga viti 1912, por u zbatua në mënyrë intensive gjatë viteve 1919 - 1924 si dhe atyre 1934 - 1941. Në atë periudhë, në Kosovë, u vendosen më se 39 mijë serbë dhe malazez dhe u krijuan 374 koloni, pëkatësisht vendbanime të reja sllave.
Këto koloni u shpërndanë me plan dhe sistematikisht në ambientet homogjene shqiptare, në viset kufitare me Shqipërinë dhe në pikat strategjike e komunikative të Kosovës ”. Për shkak të prezentimit të drejtë të disa të dhënave shkencore nuk u ribotua vepra e Dr.Millovan Obradoviqit. ( “ Agrarna reforma i kolonizacija na Kosovu ”, Prishtinë, 1981.). Aty përshkruhen në mënyrë të qartë format e kolonizimit, koha e ardhjës së serbëve dhe malazezve, vendet e kolonizuara dhe pasuria e konfiskuar e shqiptarëve.
Pushtetarët serb, gjeneratë pas gjenerate, bazoheshin në platformën e tyre, dhe gradulisht taktikën e tillë të asimilimit dhe të shfarosjës së shqiptarëve e aplikonin në të gjitha vendbanimet shqiptare. E gjithë kjo shkaktonte revoltë dhe paknaqësi te popullata etnike shqiptare, dhe ata doemos si kundërpëgjegje ishin të shtyrë të vetëorganizohen në forma të ndryshme, në mënyrë që të ruajnë pragun e shtëpisë dhe tokën atnore. Gjithë kjo trysni në shpirtin dhe qenjen shqiptare kishte në anën tjeter si reaksion homogjenizimin e shqiptarëve, sepse e ardhmja paralajmëronte ditë të zeza për shqipëtaret , ishte duke u rrezikuar qenja kombëtare. Pra, kombi shqiptar ishte pre e aspiratave të okupatorve sllav dhe ishte në rrezik të zhdukej nga faqja e dheut. Hapsira e tyre vinte duke u ngushtuar për çdo ditë e më tepër. Nje popull që nuk ka teritor është i denuar të humbe nga faqja e dheut.
Pa tokë nuk ka komb.
Ky avaz vazhdoi edhe pas luftës së dytë botërore. Edhe pse Josip Broz Tito deklarohet se: “ … zgjedhja e çështjës kombëtare në Kosovë mund të arrihet vetëm me formimin e Republikës Shqiptare të lirë dhe në trojet e veta ” ( Vepra e VI, vëllimi i VI, faqe 1 dhe 9, pjesë të shkëputura nga dokumentet e Konferencës së V -stë, të Partisë komuniste të Jugosllavisë, të mbajtur prej 19 - 23 tetor 1940, në Dubravë afër Zagrebit ). Është me rëndësi vitale të përmendet në këtë kontekst Konferenca e Bunjajt, e mbajtur në fshatin Bunjaj të Malësisë së Gjakovës prej 31 dhjetor gjerë me 2 janar 1944. Në dokumentin përfundimtar të kësaj Konference shenohet : “ Kosova dhe rrafshi i Dukagjinit është një anë, e cila popullohet në pjesën më të madhe nga popullsia shqiptare, e cila, si gjithmonë, dëshiron edhe sot të bashkohet me Shqipërinë. Prandaj, e ndijmë për detyrë ta vëmë në dukje rrugën e vërtetë në të cilën duhet të ecë populli shqiptarë për të realizuar aspiratat e veta. Rruga e vetme për t’u bashkuar me Shqipërinë, për shqipëtaret e Kosovës dhe të Rrafshit të Dukagjinit, është lufta e përbashkët me popujtë e tjerë të Jugosllavisë, kundër okupatorit dhe shërbëtorve të tij. Sepse , kjo është rruga e vetme për të fituar liria, kur të gjithë popujtë, pra edhe shqiptarët, do të kenë mundësinë që të deklarohen rreth fatit të vet, me të drejtën për vetëvendosje deri në shkëputje.”
“ Pas Konferencës së Bujanit, sidomos, pas muajit nëntor të vitit 1944, në prapavi dhe në mënyrë perfide filloi vazhdimi i realizimit të planeve dhe programeve serbomëdha të mbretërisë SKS për shfarosjen, dëbimin dhe asimilimin e shqiptarëve, sidomos shqiptarëve në Jugosllavi. Në këtë vit Vasa Qubrilloviq përpiloi dhe ia dorëzoi qeverisë së Jugosllavisë komuniste dy programe për likuidimin dhe përzënien e shqiptarëve nga Jugosllavia …” ( Intervistë e Dr. Hakif Bajramit dhënë Tribunës së Gazetarëve të pavarur të Kosovës, ” Dielli ” nr.4, dt.19.gusht 1990, faqe 8. )
Pas vendosjës së gjendjës së jashtëzakonshme në shkurt të vitit 1945, në Kosovë dhe në viset tjera të banuara me shqiptarë, u bë mobilizimi i popullatës shqiptare dhe filloi të jetësohet tradhëtia historike, kinse po punohet në frymen e internacionalizmit proletar, duke bërë masakra dhe vrasje masovike të shqiptarëve të mobilizuar. Për këtë, prap i referohemi Dr. Hakif Bajramit, i cili në njejtën tribunë thotë: ” Në bazë të dokumenteve që ruhen në Beograd ( A. Sh. sekret, raport i përgjithshëm 1 ( 1 - 6 1945 ), dhe në bazë të dokumenteve tjera ( K. D. shkrimet. 93 ( 19-64, K - 25 ), ndër të tjera thuhet se në Gjilan me rrethinë janë likuiduar 7845 veta; në Drenicë 4820; në Tetovë 4100; në Bihor 3820; në Prishtinë 3675; në Pejë 3540; në Tivar 2629; në Mitrovicë dhe rrethinë 1450; në Podujevë 1670; në Pazar 1410, në Shkup me rrethinë 1450; në Ferizaj mbi 1260; në Prizren 1250; në Tutin 900; në Gjakovë 730; në Gostivar 700; në Rozhajë 735; Plavë dhe Guci 710; në Rahovec 750; në Kumanovë 780; në Preshevë 690; në Dragash 500; në Kërqovë 490; në Ulqin 515; në Suharekë 320; në Dubrovnik 120; në rrugën Kukës - Shkodër 110; në Trogir 80; në Vërshac 30 dhe në Deqan 30 vetë. Të gjithë këta janë shqiptar të vrarë gjatë vitit 1945. Pra, sipas këtyre dokumenteve, më 1945 u
vranë 42165 shqiptarë. Kjo është një gjë e tmerrshme. Duhet theksuar se derisa nga dhuna serbe me 1875 deri me 1912, nga Toplica, Kosanica, Leskovci, Vranja dhe Nishi janë përzënë më shumë se 350 mijë veta, po nga kjo dhunë në periudhën e viteve 1912 - 1914 nga viset e Kosovës dhe të Maqedonisë për në Turqi janë shpërngulur 120 mijë shqiptarë, ndërsa në periudhën e viteve 1918 - 1941 për në Turqi dhe gjetiu janë shpërngulur hiq më pak se 240 mijë shqiptarë ndërkaq, në periudhën e viteve 1945 - 1950, në vend të shpërnguljes janë vrarë afro 50 mijë shqiptar, ndërsa , prej viteve 1950 - 1967 (dokumenti A.V. 41-2-1 /34 - 1945 dhe 1956 dhe 1964) nga Jugosllavia janë shpërngulur 412 mijë shqiptarë, turq dhe muslimanë. Dhe kur krejt këtë e komentojmë me një fjali, mund të përfundojmë se Qubriloviqi e ka “ merituar ” dekoratën federative, të cilën e ka nënshkruar edhe një shqiptar i quajtur Sinan Hasani ”
Institucionet më të larta dhe personalitete shtetërore , ishin ata që ishin drekt të implikuar ne realizimine këtyre programeve me përpikëri të madhe, kjo vertetohet nga thënja në vijim: “ Në fillim të prillit 1945, Tito priti delegacionin e shqiptarëve të Kosovës dhe të Rrafshit të Dukagjinit, të cilit i prinin Mehmet Hoxha dhe Dushan Mugosha. Ai, në këtë pritje shqiptarëve në mes tjerash iu premtoi se : ” … populli shqiptarë ( pra edhe Tito, shqiptaret i quante popull - komb, e jo pakicë kombëtare - J.B. ), duhet ta dinë se çfarë Jugosllavie po krijojmë ne dhe se si në këtë bashkësi të re, e cila na ka kushtuar aq shumë gjak, do të jetë e barabartë dhe do t’i ketë të gjitha mundësitë që ta ndërtojnë dhe zhvillojnë kulturen e vet, t’i ketë shkollat e veta e ta përparojnë bujqësinë e vet. Populli shqiptarë do të fitojë në Jugosllavinë e re të gjitha ato që një popull e bëjnë popull ”. Pas një kohe të shkurtër pason ploja tjetër, citate nga po i njejti autor: “ Kuvendi Krahinor i Kosovës, si organ më i lartë i pëfaqësuesve të popujve të Kosovës, në Prizren, në mbledhjen e mbajtur më 8 - 10 korrik 1945, vendosi në formë të “ Rezolutës për aneksimin e Kosovës me Serbinë federale ”. Në bazë të listës së pjesëmarrësve dhe mysafirëve të ftuar në Kuvendin e Prizrenit, e cila, për çudi, deri me tash nuk është publikuar në asnjë vend, shihet se merrnin pjesë 142 delegatë dhe mysafirë, edhe pse konsiderojmë se kjo listë nuk është e plotë. Nga ky dokument, i cili duket se qëllimisht është heshtur, del se 33 pjesëmarrës janë shqiptarë, në mesin e të cilëve nuk gjendet një pjesë e madhe e delegatëve të Konferencës së Bujanit …” ( Dr. Jusuf Baraktari, “ Rilindja ” e datës 30 qershor 1990, faqe 11 ).
Premtimi i J.B. Titos, i dhënë në mënyrë publike dhe zyrtare nuk u mbajtë por përkundrazi: “ Prej vitit 1943 e deri më 1946 u vranë, u mbytën, u masakruan, u burgosen, u plaçkiten dhe u maltretuan në mënyrat më barbare e më mizore shqiptarët, sidomos vullnetarët që luftuan kundër armikut, për t’i çliruar. Ushtria shqiptare, sidomos, vullnetarët, prej tyre mbi 4500 u vranë nga oficerët dhe ushtarët e Brigadës së X - të Malazeze - Serbe dhe aty - këtu maqedonase, të prirë nga Svetozar Vukmanoviq Tempo. Pastaj, më shumë se 3000 luftëtar janë vrarë pas shpine e me tradhëti në Drenicë dhe Llap nga serbomëdhenjtë të prirë nga Pavle Joviqeviqi, Dushan Mugosha, Petar Brajeviqi , Ali Shukriu,…etj. ( “ Godisnjak Arhiva Kosova, knjiga XVIII - XIX ” ).
Kontinuiteti i dhunës dhe terrorit shtetëror kriminal vazhdon më tutje, me forma edhe më dinake.
” Në fillim të vitit 1951 në vijën e tendencave unitariste dhe nacionaliste të grupit frakcionist të Aleksandër Rankoviqit, u ndërmor aksioni për deklarimin e shqiptarëve, sidomos nëpër qytete, për turq… Pas këtij aksioni, prej 97.954 qytetarëve që më 1961 u evidencuan si turq, në Jugosllavi, numri i tyre ( turqve) më 1961 u shtua në 259.536 ose afro 60 % ( Dr.Hajredin Hoxha: Disertacioni i doktoranaturës, i mbrojtur në qershor të vitit 1973, në Fakultetin Filozofik, në Lubjanë )
“ Në Jugosllavi janë dëbuar për në shkretëtirat e Anadollit mëse 1.000.000 shqiptarë, nga të cilët, vetëm prej vitit 1953 e këtej 369.000, të ndjekur e të persekutuar nga terrori i UDB - së të Aleksandër Rankoviqit. ( Akademik, Mark Krasniqi, “Rilindja” e datës 2 Qershor 1990.faqe 10 ).
Për etnicitetin e popullit shqiptarë në këto troje janë shkruar shumë punime ku janë prezentuar me forcën e argumentit të dhënat shkencore, ku vertetohet se ilirët janë të parët e shqiptarëve të sotëm dhe se kanë pasur një shtrirje të gjërë në gadishullin Ballkanik. Invadimi i elementit sllav në këto anë shenohet në shek. XII. Ja se ç’thotë Akademik Mark Krasniqi: “ Shkenca ka vëtetuar se me argumente arkeologjike, historike, linguistike, etnologjike etj. se shqiptarët janë pasardhësit e drejtëpërdrejtë të ilirëve, të cilët shtriheshin në pjesën më të madhe të Ballkanit, madje edhe në përëndim deri në Istër dhe Veneto ( Itali ). Kështu pra, ne jemi sot në ato troje ku kanë jetuar të parët tanë me mijëra vjet pandërprerë. Do të thosha këtu se shtrirja historike e ilirëve përfshin edhe një pjesë të Austrisë, Hungarisë, Rumanisë, Bullgarisë dhe Greqisë. Prandaj, sllavët janë të vonë bile shumë të vonë në këto troje, janë okupator me kuptimin e plotë të fjalës. Historia e Kosovës nuk fillon me Nemanjiqët. Manastiret ortodokse në Kosovë merren sot si “ argumente ” për të treguar “ lashtësinë ” e popullatës serbe në këto vise. Por shkenca e mirëfillt dhe e vërteta historike i hedhë poshtë edhe këto pretendime, sepse këto manastrire ( kisha ) siç janë Graçanica ( Prishtinë ) dhe Shna Prenda ( Sveta Petka, Lenishka, në Prizren ) nuk i ka ndërtuar kral Millutin Nemanjiqi në shek. XIV, por ato janë aty shumë më heret, nga koha e sundimit të Bizantit ( Greqisë ) në këto vise, kurse Millutini vetëm ka bërë në to disa meremetime, shtresa e zbukurime. Mandej studiuesi serb Pero Sljepçeviqi shkruan se : “ është vertetuar se nga numri shumë i madh i kishave të vjetra serbe, emri i të cilave është shkruar në to… serbet nuk kanë pasur fare traditë të veten as në ndërtimatari, as në artin e pikturës” ( “ Rilindja ,” e datës 2 qershor 1990, faqe 10 ).
Periudha pas vitit 1981 i takon kohës kur serbet filluan ti definojnë qartë objektivat e tyre drejtë realizimit të synimeve dhe qerimit definitiv të hesapeve me shqiptarët etnik të Kosovës. Nga gjithë ajo çka ndodhi pas asaj kohe , shihej se në perspektivën e afërt do të vie gjerë te ndeshja e paevituar serbo - shqiptare. Burgosjet e aktivistëve politik shqiptarë dhe masat drakonike që iu shqiptuan atyre gjatë proçeseve të montuara politike, tregonin se e gjithë Kosova nuk është asgjë tjetër veq se një kazamat kolektiv. Paraqitja e Milosheviqit në skenën politike jugosllave në vitin 1986, dukshëm e përshpejtojë rjedhën e ngjarjeve.
Deklarata e tij në Fushë Kosovë, “ se popullin serb nuk guxon askush t’a rrah ”, nënkuptonte në anën tjetë se shqiptarët duhet te rrahen, dhe atë fare pa mëshirë.Gjithashtu prononcimet e tij ne manifestimin e Gazimestanit ishin shenje se popujt tjere jo serb qe jetojne ne Jugosllavi duhet te behen gadi per t’u ballafaquar me makinerine e tij vrastare,qka edhe u be me vone.
Në fillim të pranverës së vitit 1990, barbarët serb bënë eksperimentin e parë në shkatërimin masiv të popullatës shqiptare. Në Kosovë u helmuan me mijëra të rinjë, kryesishtë nxënës e në mesin e tyre kishte edhe foshnje të enteve parashkollore. Qeveria jugosllave dual me kumtesë zyrtare se në Kosovë nuk pati helmim, por e gjithë kjo ishte: “ një inskenim i pregaditur nga separatistët shqiptarë ”. Të helmuarit u quajtën aktorë të Kanës ! Mjekët serb thyen rëndë kodeksin dhe betimin e Hipokratit duke refuzuar mjekimin e të helmuarve shqiptarë.
Si reagim ndaj këtijë raporti, në Zagreb, në muajin qershor të vitit 1990, u mbajtë simpoziumi me emër: “ KOSOVA, SPROVË E NDËRGJEGJËS MJEKËSORE ”. Në atë simpozium muarren pjesë shumë ekspertë të mjekësisë nga e tërë Jugosllavia. Nga Fakulteti i Mjekësisë në Prishtinë u ftua një numër i madh i mjekëve shqiptarë, ata prezentuan në mënyrë të denjë, me mjaftë fakte shkencore , gjithë atë tragjedi që ndodhi me rininë shqiptare. Nga Beogradi , ekipin prej tre mjekëve e udhëhoqi Prof. Dr.Ljubomir Eriq, neuropsikiatër me renome. Në këtë simpozium muarr pjesë edhe Kryetari i komisionit të dytë federativ për çështje të helmimeve në Kosovë. Prof Dr. Dolenc, ekspert i Mjekësisë Ligjore nga Universiteti i Lubjanës. Gjatë punimeve të këtij simpoziumi dolën në pah shumë fakte që tregonin se në fakt në Kosovë është kryer një helmim masiv i popullatës. Prof. Dolenc , i cili vetë kishte nënshkruar raportin e dytë federativ, në cilësin e kryetarit të komisionit, në mënyrë publike u distancua nga ai raport duke u deklaruar se ai u përpilua në shpejtësi, mbrenda 24 h dhe se kishte pasur presione që të bëjë një gjë të tillë. Diskutimi i Prof Dr. Ljubomir Eriqit, edhe pse me oratori të rrallë, u hudhë poshtë, nga se si thoshte ai në Kosovë kishte induksion psikik masiv dhe se këtij induksioni i nënshtrohej mosha mbi 11 vjeqare. Prezentimi i rasteve të helmimit të foshnjeve 3 - vjeqare nga entet parashkollore të Kosovës, e detyroi atë të kapitulloi para forcës së argumentit dhe të tërhiqet i turpëruar duke belbëzuar : “ Moram nesto da smislim” ( Më duhet të sajoj diçka). Autori i këtyre rreshtave ishte prezent në këtë simpozium në cilësin e bashkëorganizatorit dhe anëtarit të kryesisë së punës.
Argumenti më bindës në këtë simpozium padyshim, ishte publikimi i substancës kimike Dimetil phosphoditionat , i izoluar në mostrat e urinës nga të helmuarit e Kosovës, nga ana e Prof Dr. Franjo Plavshiq, biokimist nga Zagrebi. Këtyre zbulimeve duhet shtuar edhe deklarimin e nje mjeku franzez i cili tha: ” Në Kosovë pati helmime. Në Kosovë, gjatë pranverës, me qëllim janë helmuar 3000 nxënës ( më vonë ky numër u rritë shumherë, shënim i autorit B.B.) me gaz deri tani të pa identifikuar ”. Ky mjek gjatë qëndrimit në Kosovë kishte pohuar se ka zbuluar molekula klororganike gjatë analizave që i bëri në dy laborator të Parisit nga mostrat e gjakut të fëmijëve të helmuar nga Kosova. Sipsa tij, ” ky krim është bërë nga agjentët e Beogradit, me siguri agjentët ushtarak ”.
Pra ,gjerë në aktin final, kur filloi edhe lufta e armatosur në Kosovë, në një gjendje aparthejdi të egër, serbet në mënyrë permanente, plaçkiten pasuritë e shqiptarve, shkatërruan ekonominë, shkatërruan vlerat kulturore te shqiptarëve, ndaluan shkollimin në gjuhën shqipe, dënuan me mijëra shqiptarë me burg, vranë dhe masakruan numër të madh të shqiptarëve…
Miqëve tanë në botë duhet vazhdimishtë të iu prezentojmë të dhëna të sakta për të palarat e barbarëve serb, gjersa brezave të rinjë të popullit tanë duhet vazhdimishtë t’ia rikujtojmë historinë e përgjakur , e cila më nuk guxon kurrsesi të përsëritet. Në të kundertën, harresa e këtyre fakteve, për ne shqiptarët do të ketë pasoja fatale. Se si duhet vepruar kur kombi gjindet në rrezik të shfarosjes më së miri e ilustron historia e popullit hebre. Ka shumë ngjajshmëri holokausti hebre me holokaustin shqiptar, me një dallim, te shqiptarët kjo ndodhi në interval kohor shumë më të gjatë , afër një shekull. Të edukojmë brezin e rinjë që kurr nuk guxon të jetë i pa pregaditur nga të papariturat e armiqëve të përbetuar që vazhdimishtë ëndrrojnë për gllabërimin e tokave shqiptare. Historia të na mësoj për të mbajtur në mend dhe vepruar ( ndoshta jo dhe hakmarrjen ) por jo për të përsëritur gabimet.
Nga e gjithë kjo përvojë e hidhur shekullore, qartë shifet se kemi pasur një armik të pregaditur mirë në çdo aspekt. Është punuar shumë nga ana e armikut serb, sidomos në rrafshin diplomatik, që para botës të prezentohemi si popull primitiv dhe pa kultur. Popull që nuk e meriton lirinë dhe shtetin e vetë. Të gjitha këto, janë bërë me paramendim në mënyrë që në aktin final , të mos ketë reagime nga jashtë. E gjithë ajo makineri propaganduese serbe, dështoi falë forcës së argumentit. Është iluzore të presim , siç ndëgjohen disa zëra nga jashtë që të vie gjerë te demokratizimi i Serbisë, dhe pastaj të zgjidhet statusi i ardhëshëm i Kosovës. Statusin e Kosovës e kane percaktuar vete kosovaret me luften e tyre kunder Goliatit.
Populli serb i manipuluar dhe indoktrinuar, në raport me shqiptarët , historikisht ka pasur qëndrim subjektiv. Ky është rezulltat dhe produkt shpirtëror, nga se prezenca e popullit etnik në trojet e veta, për çdo okupator është kompleks i pashëruar. Këtë më së miri e ilustron fakti se opozita serbe ndodhet në të njejtat frekuenca me pushtetin aktual serb sa i përketë çështjës shqiptare. Pas gjitha këtyre masakrave të bëra ndaj popullatës civile shqiptare në Kosovë, ende nuk u dëgjua zëri i arsyes dhe distancimi publik nga asnjë parti opozitare serbe dhe as nga individ intelektual.
Vlenë të rikujtojmë fjalimin e autorit të romanit “Thika”, liderin e SPO, Vuk Drashkoviq, në mitingun (anti) popullor në Novi Pazar, më 9.09.1990, të organizuar nga partia e tij, i cili ndër të tjera tha: “ Kur të vijë në pushtet partia ime, secili që në tokë të Rashkës ngre flamurin turk, ustash, shqiptar ose cilindo flamur tjetër pos atij serb, do të mbes pa flamur, pa duar dhe pa kokë ”. Ky mendim “ demokratik ” u përsërit edhe në Fushë Kosovë, më 29.9.1990. Ne nuk kemi asnjë arsye të presim apo të gëzohemi për demokratizimin e Serbisë. Nëse kjo gjë ndodh ndonjëherë, atëher kjo është e mirëseradhur për vetë serbet, ne mund të llogararisim në fqinjësi të mirë.
Ndihma e pakursyer e Bashkësisë Ndërkombëtare për të realizuar paqen në Kosovë, ishte në një formë dhe revision i veprimeve të pa drejta që u bënë dikur gjatë historisë dhe që e sollën popullin shqiptar në këtë gjendje. Për këtë ndihmë jemi shumë koshient dhe mirënjohes. Makineria kolosale ushtarake e Paktit Veriatlantik dhe lufta vetëmohuese e popullit tanë shporri okupatorin sllav.
Përkrahja historike e Bashkësisë Ndërkombëtare, bëri që afro 1 milion shqiptarë të kthehen sërish në vatrat e tyre . Për fat të mirë, kësaj radhe nuk u përsërit Nishi, Leskoci, Prokuplja… Nuk u përsërit migrimi i dhunshëm i llojit të viteve ’50 -ta.
Besnik R.Bardhi thotë:''Serbia, si shtet që bëri invadim mbi këtë tokë, mban obligimin e dëmshperblimit material dhe moral për gjithë atë se çfar bëri. Kriminelet e luftës duhet përgjegjur para drejtësisë. Enigma e quajtur zhdukje e më se 3000 personave te pafajshem, dhe tash pas 3 viteve është barrë dhe dhembje e familjarve të atyre njerezve si dhe mbarë popullit kosovar.
Manipulimet qe bëhen në emër të ardhmërisë së Kosovës , e të cilat nuk përshkojnë me synimet e këtij populli, mund të shtyjnë Ballkanin në tragjedi të dimenzioneve të papara. Bota demokratike është e interesuar për një Ballkan të qetë dhe pa trazira. Koha e kolonive agoi në shek. XX, shekulli i ri duhet të jetë shekull i zgjidhjes se drejte te qështjes shqiptare"...
Flori Bruqi
