Nga: Astrit LULUSHIPema njihet nga frutet e saj, njeriu nga ajo që bën; së pari si qenie shoqërore – punëtor, politikan, qeveritar, parlamentar – pastaj si qenie intelektuale – krijues, poet, shkrimtar. Mungesa e njërës është më keq sesa humbja e të dyjave. Sepse ato çfarë prodhohen përcaktojnë qenien – i mirë, i aftë, largpamës – cilësi matëse që e bëjnë një individ të dallohet nga tjetri për shkallën e qytetërimit, sesa për pamjen fizike, a përbërjen etnike a kombëtare, kur bëhet fjalë për popull.
Çdo jetë ka moshen e vet të prodhimit; kohën e artë, stinën e vjeljes.Të lumtur ndjehen ata për të cilët kjo shkallë e jetës ka ardhur; me shpresë jetojnë ata që presin kjo stinë të vijë; por koha e artë duket se është kapërcyer pa u kuptuar a pa u ndjerë për njerëzit që jetojnë në një kohë kur shpresat shuhen dhe kur çdo përpjekje duket e kotë.Ndërsa besonte se kishte besim, udhëtari i shkujdesur shuhet, ndjen panik, kur i thonë se treni ka mbërritur në stacionin e fundit, por jo ai; kur rruga e tij pa pritur mbyllet me mur, apo me shenjën “Ky eshtë kufiri yt”! Për njerëz, që dallgët përpiqen t’i sfidojne vetëm nga bregu, vdekja – rezultati i pashmangshëm i luftës së pabarabartë – bëhet shërim për plagët e shkaktuara nga sjellja e tyre. Si rrjedhim,Brezit që vjen do t’i duhet të fillojë çdo gjë nga e para, pa asnjë ndihmë të trashëguar.Vdekja e një personi i ngjan kohës së shkuar. Të dy nuk kthehen më,por prej kësaj ikjeje – mendja e të gjallit ndriçohet. Eshtë momenti i gjykimit; njeriu në mendje, si në gjyq, rikujton, riekzaminon çdo gjë dhe arrin në përfundimin se, vetëm i gjalli gënjen, prandaj faji eshtë i tij dhe jo i kohës së shkuar dhe as i atij që ka ikur.
Çdo jetë ka moshen e vet të prodhimit; kohën e artë, stinën e vjeljes.Të lumtur ndjehen ata për të cilët kjo shkallë e jetës ka ardhur; me shpresë jetojnë ata që presin kjo stinë të vijë; por koha e artë duket se është kapërcyer pa u kuptuar a pa u ndjerë për njerëzit që jetojnë në një kohë kur shpresat shuhen dhe kur çdo përpjekje duket e kotë.Ndërsa besonte se kishte besim, udhëtari i shkujdesur shuhet, ndjen panik, kur i thonë se treni ka mbërritur në stacionin e fundit, por jo ai; kur rruga e tij pa pritur mbyllet me mur, apo me shenjën “Ky eshtë kufiri yt”! Për njerëz, që dallgët përpiqen t’i sfidojne vetëm nga bregu, vdekja – rezultati i pashmangshëm i luftës së pabarabartë – bëhet shërim për plagët e shkaktuara nga sjellja e tyre. Si rrjedhim,Brezit që vjen do t’i duhet të fillojë çdo gjë nga e para, pa asnjë ndihmë të trashëguar.Vdekja e një personi i ngjan kohës së shkuar. Të dy nuk kthehen më,por prej kësaj ikjeje – mendja e të gjallit ndriçohet. Eshtë momenti i gjykimit; njeriu në mendje, si në gjyq, rikujton, riekzaminon çdo gjë dhe arrin në përfundimin se, vetëm i gjalli gënjen, prandaj faji eshtë i tij dhe jo i kohës së shkuar dhe as i atij që ka ikur.
