Shkruan: Suzana KUQI
Për arësye që nuk do zor të merren me mend, do të mundohem t’i rrëshkas tundimit të përgojoj njerëzit e mi të afërt paçka se ndonjë grimcë mund edhe të më ketë shpëtuar. Por fundja përse janë fqinjët, po e nis me fqinjën time, me atë. Me fytyrë engjëllore e një shikim që po të ringjallej Botiçeli, do t’i digjte të gjitha madonnat që ka pikturuar e mbi hirin e tyre do të bënte një e vetëm një, zonjëzën që do të kish sytë e fqinjës sime. Këtu le të më kuptojë kush më lexon, nuk kam as idenë më të vogël sa madonna ka pikturuar ai, por për të krijuar një ide se sa këmbëngulëse është ndjesia ëngjëllore që të imponohet kur e shikon atë figurë lëvizëse qoftë edhe nëpër shkallë. Le të mos flasim për ëmbëlsinë e zërit, zogjtë fshihen të turpëruar kur flet ajo.
A është e bukur fqinja ime…?
Kam qenë e mendimit se bukuria është privilegj i rinisë, por kur shoh atë bindem se njerëzit që lindin për të qenë të bukur mbesin të tillë deri në fund. Vitet që në trungjet e pemëve shënojnë rrathë, e në fytyrën njerëzore rrudha, këto të fundit ja kanë vizatuar me aq hijeshi sa ja kanë zëvëndësuar freskinë me ëmbëlsi e fisnikëri në mënyrë të tillë që bukuria veç se ka ndërruar formë duke e lënë gjithnjë magjepsëse e të parezistueshme. Dikush do të mendojë se me këto cilësi ajo në mos do të ishte shënjtore të paktën murgeshë, ose siç ndodh shpesh e kundërta, një ngrënëse burrash… Murgeshë nuk është, për të kundërtën nuk di shumë ç’është e vërteta, di vetëm se ka një djalë…
Eh ç’i bëra vehtes… Mbase nuk do ta kisha nisur këtë thashethemnajë me veten në se nuk do të ishte bërë shkak diçka që më ndodhi mbrëmë. Pyetja që i ribëja vehtes në ishte gabim i rastit, apo nënvetëdija ime kish marrë të njëjtën rrugë ku udhëtonte vetëdija e fqinjës, të cilën e pranoj se gjithnjë e kam gjykuar e dënuar padiskutimisht… më vinte në një dilemë të madhe, isha apo s’isha në rregull nga trutë kur…
- Mirëmbrëma!- përshëndetën ata pothuaj me një gojë. Dhe unë:
- Mirëmbrëma bir! Mirëmbrëma Klara!
Që m’u thaftë gjuha, m’u thaftë deri në rrëzë, nuk mund të thoja vetëm një “mirëmbrëma”? Vajza nuk e zgjati, hyri në dhomën e djalit, ai mbajti këmbët pak sekonda, aq sa ishin të mjaftueshme të më shigjetonte me sy në mënyrë të tillë sa e ndjeva veten të plagosur për vdekje nga turpi e duke uruar të vdisja atë moment e po atë moment të varrosesha, ashtu sa hap e mbyll sytë.
Klara… është emri i të dashurës së mëparëshme të tim biri…
U ktheva e u rrotullova në shtrat siç rrotullojmë peshqit kur i skuqim në tigan të gjeja arësyen e gafës sime, fundja nuk mendoj se kam rrjedhur aq shumë nga trutë sa t’i ngatërroja emrat. Diçka më rrëshqiste, diçka që nuk e kapja dot, një si lojë aspak e paqtë, e lashtë, që nuk ngutej të dilte nga shpella… e megjithatë më diktonte rregullat e lëvizjet e saj…
… fillo e thirre si padashur me emrat e të fejuarave të mëparëshme të tët biri…Kjo ish levizja e parë e pavullnetëshme që m’u diktua… sepse…
… nuk ka lindur ende ajo vajzë… e kurrë nuk do të lindë një që të meritojë djalin tënd…
Sillem në krahun tjetër. “S’ke turp”, i them vehtes, si mund të mendosh kështu, ajo vajzë…
… mundohuni ta mashtroni vehten sa të doni se ju gufon zemra kur e shihni ashtu të re e të bukur, të shkathët e punëtore… Thoni sa të doni se djali juaj ka lindur me këmishë që ka gjetur një vajzë të tillë… Madje këto, mund t’ja thoni kujtdo, gjithkush mund t’ju besojë. Por… nuk do ta besoni vetë. Ai dyshim i heshtur do të jetë këmbëngulës e më këmbëngulëse dëshira që ta kapni flagrant në ndonjë veprim a punë që prek dorë e saj, në ndonjë fjalë së cilës ju do t’i jipni mijëra kuptime me përjashtim të asaj që ka dashur të shprehë ajo, do të jeni në gjëndje t’i dëshifroni shikimin e t’i zhvishni buzëqeshjen deri sa të arrini në atë pikë sa t’ju rezultojë e paaftë, e pa sinqertë, madje e shëmtuar e për më tepër që nuk ju do… E kur arrini në këtë pikë…
… bindeni se djali ka humbur kryet krejtësisht pas saj…
… i miri, i bukuri, i ëmbli i nënës… nuk ka sy veç për të, nuk ka buzë e zë veç për të, gjithshka veç për të… e të kujtohet ajo fjala…
… një gruaje i duhen njëzet vjet,( këto kohët e fundit ajo njëzeta është shtuar), për ta bërë djalin burrë, ndërsa një gruaje tjetër i nevojiten vetëm pesë minuta për të ta bërë budalla…e kjo…
… nuk durohet…
… e ju do te ndërgjegjësoheni se nuk doni ta shihni me sy atë vajzë që ju largon djalin…
…e asaj, vërtet dashuria i ka mbyllur sytë para shumë të metave që mund të ketë i dashuri, ama e ka pajisur me shqisën e gjashtë, nuhat rrezikun që i kanoset… në ajër…
Jo po thonë se femrat janë mollë e sherrit…
Mundohu të mos u ndahesh të paktën sa kohë të jenë në shtëpi. Gjej ndonjë sebep a shkak, zemrën gur dhe rri aty. Edhe kur vështrohen ëmbël dhe nga ajo rreze shikimi je e përjashtuar, edhe… kur të të vijë ndonjë batutë e tipit:
- “Mama shiko sa të bukur i ka sytë!
- “Të bukur, të bukur. Por sa para vlen. Nuk është e pagëzuar…- ish përgjigjur fqinja ime.
- “Nuk të dëgjova bir, përsërite të lutem… – u mundova të fitoj ca sekonda unë duke ngrënë vehten me dhëmbë.
- “…sa të bukur i ka sytë!
- “ Po mor bir, shumë të bukur i ka…- më në fund kish gjetur rrugë përgjigja ime pas dhjetës së numëruar duke filluar nga njëshi.
- “Oh! Të faleminderit…- kish cicëruar gëzueshëm ajo, por ai cicërim ish bërë tullë kur arriti timpanin tim.
M’u desh të thërrisja në ndihmë kujtimet që të mblidhja vehten.
- “Marshallah sa e mirë dhe e bukur nusja, çfarë fati që patët…”- i thosh një kushërirë vjehrrës sime, dhe unë… isha bërë pa peshë, isha ngritur në ajër aq sa takoja me kokë tavanin.
- “ Eh, është fillimi”,- ja kish prerë shkurt ime vjehrrë. Dhe një gur i rëndë nuk do të ish vërtikur ashtu, gjithë kockat më dhimbën kur u përplasa me dyshemenë. U çova dhe i dorëzova armët atë mbrëmje. I lashë vetëm. Të nesërmen i rroka prapë…
