Jorgo Sofokli Telo, i lindur në 6 janar 1945 në fshatin Konckë të Zagorisë (Gjirokastër), pas shkollës së mesme pedagogjike, mbaruar në Gjirokastër në 1963, vazhdoi studimet e larta në Institutin pedagogjik “A. Xhuvani” në Tiranë, fakulteti gjuhë-letërsi-histori, të cilin e mbaroi, duke përftuar diplomën e mësuesisë në vitin 1965.
Veç profesionit u angazhua tërësisht vit pas viti në veprimtari kulturore në shkollë e në fshatrat ku punonte si mësues, duke krijuar humor e satirë si lëndë e parë për estradat, koncertet tematike, krjoi shumë librete për mbasditet argëtuese, sidomos skeçe, parodi, kuplete gjer te tablo të zgjeruara; ndërkohë shkruante poezi, duke startuar qysh në vitet e arsimimit shtatëvjeçar e më tepër në të mesmen e të lartën, si pjesëtar ì rretheve letrare. Mjaft nga shkrimet në poezi a prozë ì niste që të pasqyroheshin në organet e shtypit të kohës që nga gazeta “Mësuesi”, “Zëri ì Rinisë”, “Hosteni” e gjer te organet periodike të rrethit, “Pararoja”, më pas “Java” e “Dita Jug” apo “Gjirokastra”, “Policia pranë” , duke shtuar edhe kontributin si redaktor apo zëvendëskryeredaktor ì gazetës “Pegasi”, organ ì Lidhjes letrare me të njëjtin emër ku Jorgoja vazhdon të jetë aktiv ì papërtuar e prodhimtar.
Ka shkruar dhe për gazeta të tjera rajonale.
Kontribut më të spikatur, ku është nderuar dhe me çmime, ka dhënë në fushën e krijimtarisë rapsodike.
Në periudhën para vitit 1990 u përpoq të botonte librat e parë, por ndeshi në zvarritjet burokratike të kohës e individëve redaktorë, që ì nxirrnin arsye nga më absurdet, por që ia prenë disa herë hovin krijues e sidomos atë botues Jorgos mjaft prodhimtar në fushën e letrave në vitet rinore të tij.
Vetëm në vitin 1998 mundi të nxirrte librin e parë poetik”Evë, moj, si u gënjeve?” që u pasua pas një viti me 3 libra të tjerë radhazi: “Bubushi e Dikushi” (poemë humoristike për fëmijë”, “Babi, keq mos të të vijë!” (poezi për fëmijë), “Verë dhe uthull” (fabula).
Kurse në vitin 2000 nxori librin e dytë poetik “Klithja e yjeve”; në vitin 2001 vëllimin e tretë poetik “Tingujt e shpirtit”. Vëllimin me epigrame “Humorpipereska” dhe librin me lirika: “Kumte dashurore” e nxori në vitin 2004.
Kurse në vitin 2005 doli me dy vëllime të tjerë: poemën epiko-lirike “Sfidanti legjendar” dhe romanin e parë “Hedhja e zareve”.
Në vitin 2007 sapo nxori fantareportazhin “Mysafirët e rinj të Çajupit” ose “Intervistë me Babanë e “Baba TOMORI”- t” dhe “Kush ì gjen, të lumtë ì them” (gjëegjëza e pyetje lodruese për fëmijë)
Në vitin 2009 botoi librin ''Diloiada'' (Poemë-Baladë), dedikuar familjes më të madhe zagorite e njëkohësisht më të persekutuarës nga vitet '44 e gjer në '90.
Ka mbaruar së hedhuri në kompjuter një vëllim me fabula e ka gati një vëllim me poezi të stilit “Hajku” si dhe një tjetër me novela e tregime e dy poema për fëmijë, por që mbeten hëpërhë dorëshkrime në sirtar për vështirësi mundësimi për botim e shtypshkrim.
Ndërkohë edhe si studius ka përgatitur përsiatjen e zgjeruar”E folmja zagorite porsi një flladitje” e të tjera dorëshkrime në miniaturë…Ka redaktuar mjaft libra që janë botuar prej disa autorëve të jugut.
Pasionin për të kontribuar në fushën e letrave e ka të pareshtur edhe pse përballet me pengesat e ligshta që ì sjell sëmundja e rëndë prej vitesh, duke u kapur fort pas kurajës, sedrës e dhuntisë për të shkruar e sidomos te dashuria dhe respekti për jetën.
Ka marrë pjesë edhe në dy konkurse ndërkombëtare në Greqi, ku ka fituar një çmim të dytë me fabul e një çmim të parë me poezi-poemth, respektivisht në vitet 2005 e 2006.
Etj.
1. HUTESË
Dikur...
I zgjata duart;
dritën vezullore
të syve të tu
ta rrëmbeja...
Mbeta i hutuar,
i hutuar në rrugën drejt dritës.
2. PAS NJË DIMRI
Pas një dimri-natë
sikur po çapitet sërish behari.
E shoh tek gjethëzat e porsaçela,
tek lulet e strukura nëpër ferra.
E dëgjoj tek kënga e bilbilave
majë gështënjës;
tek kënga ngazëlluese
e mëllënjës.
E prek tek bari i njomë,
që po harbohet...
E shijoj tek radhiqet,
teksa lezetojnë tryezën.
E ndiej tek lehtësimi i teshave në trup...
E mirëshoh se si majëmalet
Po heqin borën paqësisht
gjithaq…me ngut...
3. SË PAKU
Nëpërkëmbem
nëpër copëza gjumi
Endrra të copëzuara
gjumin ma shkundin...
O koprac ëndrrash,
Pse s’ma sjell të plotë
ëndrrën time?
Sidomos ëndrrat e bukura;
ato më të bukurat
m’i vonon,
m’i humbet.
M’i shkwrrmoq ato
kur e ndiej veten
duke vrapuar...
Edhe ëndrrën e ëmbël,
kur e shoh veten dhëndër...
Apo ëndrrën hirëplotë,
kur unë ndihem i fortë
si moskush.
Së paku...
përgjatë ecjes
për në amëshim
Si kujtim të ruaj ëndrrat...
4. ME KËSI MENDIMESH
Vdekja!
Trupin përpiqet
të ma marrë
tinëzisht...
Përpiqet të arrijë
të më marrë krejt...
Vetëmbrohem.
Vdekja nga marazi
një ditë do “vdesë” vet...
Me kësi mendimesh
duroj gjithçka...
Brenda mendimeve
Avujt e jetës lëvizin.
Pjesë të trupit po më lënë.
Nuk dorëzohem...
Vdekja
s’më përtypka njëherësh dot.
Më sfilit pjesë-pjesë...
Me kësi mendimesh i bërtas shpresës:
“Mos më harro!”
5. TË JETOSH
Të jetosh;
a s’do të thotë,
të mëtosh për dëshira?…
Të jetosh;
a s’do të thotë:
të duash ajrin,
të duash qiellin,
të duash mbitokën
dhe detet e kaltër?
Të jetosh;
a s’do të thotë,
të sfidosh
errësirën,
ligjet gjysmake,
kopracinë shtetërore?...
Të jetosh;
por, ama,
pa u përgojuar për keq...
Të jetosh;
por,ama,
pa hedhur valle me dreqër!...
5. S’MUND!...
Arëza, grenza rrotull më vijnë
Përsysh më vërdallosen
sikur t’i kem lyer qerpikët
me mjaltë.
Ndërkohë më qerthullon
një e padurueshme etje,
një etje e pafund...
Izolimi po më shkund...
Mes arëzash e grenzash…
Të jetosh.
7. ÇAST I VESUAR
Një bashkë reje
u zvarr teposhtë.
Qetë-qetë kapërceu kangjellat.
M’u avit, tek po rrija.
Si më lëmoi faqet,
më njomi paksa syrin.
E ngarkuar ishte reja
Dhe...nuk dola dot në rrugë.
U largua ajo
drejt visesh të tjera.
8. DIKUSH MË PRET
Meqë nuk shkoj dot në lumë,
meqë së largu i kundroj pyjet,
në qerthull ëndrrash zhytem...
E më mblidhen:
najadat, 1)
driadat. 2)
Ndërkaq një Kometë e stërmadhe
me bishtin e zjarrtë
tek qelqi i dritares më troket
e me zë yjor
diç më flet…
1) Nimfat e pyjeve
2) Nimfat e ujrave
9. MUZGJET
Mundet po ecim
në shtigje
muzgjesh
të plagosura.
Të mos habitemi,
pse na përzhiten
qepallat e pluhurosura.
Habitshëm
s’ka pse t’i hapim krahët
anë më anë.
Muzgjet e tanishëm
Peshkaqenë janë...
Na brejnë kockat,
Shpirtin.
10. SA TURP!
Nuk e mbyll portën nga brenda.
S’i dihet, ç’ngjet...
Mundet të harrojë punën e vet
z e m r a,
kur s’e pret...
Sa turp, të të shkallmojnë dritare e portë!
E trupin
të ta gjejnë të ftohtë!...
11. SIRENAT
Çdo njëzetekatërorsh
“Telegrame” më vijnë
prej “Botës Tjetër”...
Kërkohet me ngulm,
Të bëhem “pjesëtar” i Saj...
e zemra s’më ndien të qetë.
E shpirti...
herë më bën të qesh,
herë më bën të qaj.
12. ÇAPITEM
Çantë e bastun në njërën dorë i mbaj.
Shpirtin e ndezur – brenda vetes.
Eci kërmillthi… shkel mbi trotuar.
Eci përmbi ngjarje
drejt jetës,
drejt vdekjes.
Çapitem.
Ç…a…p…i…t…e…m…
Dikur...
I zgjata duart;
dritën vezullore
të syve të tu
ta rrëmbeja...
Mbeta i hutuar,
i hutuar në rrugën drejt dritës.
2. PAS NJË DIMRI
Pas një dimri-natë
sikur po çapitet sërish behari.
E shoh tek gjethëzat e porsaçela,
tek lulet e strukura nëpër ferra.
E dëgjoj tek kënga e bilbilave
majë gështënjës;
tek kënga ngazëlluese
e mëllënjës.
E prek tek bari i njomë,
që po harbohet...
E shijoj tek radhiqet,
teksa lezetojnë tryezën.
E ndiej tek lehtësimi i teshave në trup...
E mirëshoh se si majëmalet
Po heqin borën paqësisht
gjithaq…me ngut...
3. SË PAKU
Nëpërkëmbem
nëpër copëza gjumi
Endrra të copëzuara
gjumin ma shkundin...
O koprac ëndrrash,
Pse s’ma sjell të plotë
ëndrrën time?
Sidomos ëndrrat e bukura;
ato më të bukurat
m’i vonon,
m’i humbet.
M’i shkwrrmoq ato
kur e ndiej veten
duke vrapuar...
Edhe ëndrrën e ëmbël,
kur e shoh veten dhëndër...
Apo ëndrrën hirëplotë,
kur unë ndihem i fortë
si moskush.
Së paku...
përgjatë ecjes
për në amëshim
Si kujtim të ruaj ëndrrat...
4. ME KËSI MENDIMESH
Vdekja!
Trupin përpiqet
të ma marrë
tinëzisht...
Përpiqet të arrijë
të më marrë krejt...
Vetëmbrohem.
Vdekja nga marazi
një ditë do “vdesë” vet...
Me kësi mendimesh
duroj gjithçka...
Brenda mendimeve
Avujt e jetës lëvizin.
Pjesë të trupit po më lënë.
Nuk dorëzohem...
Vdekja
s’më përtypka njëherësh dot.
Më sfilit pjesë-pjesë...
Me kësi mendimesh i bërtas shpresës:
“Mos më harro!”
5. TË JETOSH
Të jetosh;
a s’do të thotë,
të mëtosh për dëshira?…
Të jetosh;
a s’do të thotë:
të duash ajrin,
të duash qiellin,
të duash mbitokën
dhe detet e kaltër?
Të jetosh;
a s’do të thotë,
të sfidosh
errësirën,
ligjet gjysmake,
kopracinë shtetërore?...
Të jetosh;
por, ama,
pa u përgojuar për keq...
Të jetosh;
por,ama,
pa hedhur valle me dreqër!...
5. S’MUND!...
Arëza, grenza rrotull më vijnë
Përsysh më vërdallosen
sikur t’i kem lyer qerpikët
me mjaltë.
Ndërkohë më qerthullon
një e padurueshme etje,
një etje e pafund...
Izolimi po më shkund...
Mes arëzash e grenzash…
Të jetosh.
7. ÇAST I VESUAR
Një bashkë reje
u zvarr teposhtë.
Qetë-qetë kapërceu kangjellat.
M’u avit, tek po rrija.
Si më lëmoi faqet,
më njomi paksa syrin.
E ngarkuar ishte reja
Dhe...nuk dola dot në rrugë.
U largua ajo
drejt visesh të tjera.
8. DIKUSH MË PRET
Meqë nuk shkoj dot në lumë,
meqë së largu i kundroj pyjet,
në qerthull ëndrrash zhytem...
E më mblidhen:
najadat, 1)
driadat. 2)
Ndërkaq një Kometë e stërmadhe
me bishtin e zjarrtë
tek qelqi i dritares më troket
e me zë yjor
diç më flet…
1) Nimfat e pyjeve
2) Nimfat e ujrave
9. MUZGJET
Mundet po ecim
në shtigje
muzgjesh
të plagosura.
Të mos habitemi,
pse na përzhiten
qepallat e pluhurosura.
Habitshëm
s’ka pse t’i hapim krahët
anë më anë.
Muzgjet e tanishëm
Peshkaqenë janë...
Na brejnë kockat,
Shpirtin.
10. SA TURP!
Nuk e mbyll portën nga brenda.
S’i dihet, ç’ngjet...
Mundet të harrojë punën e vet
z e m r a,
kur s’e pret...
Sa turp, të të shkallmojnë dritare e portë!
E trupin
të ta gjejnë të ftohtë!...
11. SIRENAT
Çdo njëzetekatërorsh
“Telegrame” më vijnë
prej “Botës Tjetër”...
Kërkohet me ngulm,
Të bëhem “pjesëtar” i Saj...
e zemra s’më ndien të qetë.
E shpirti...
herë më bën të qesh,
herë më bën të qaj.
12. ÇAPITEM
Çantë e bastun në njërën dorë i mbaj.
Shpirtin e ndezur – brenda vetes.
Eci kërmillthi… shkel mbi trotuar.
Eci përmbi ngjarje
drejt jetës,
drejt vdekjes.
Çapitem.
Ç…a…p…i…t…e…m…
13.SEÇ VAJTON BILBILI
Seç vajton Bilbili
Krejt i masakruar:
"Brenda Gjirokastrës
mbeçë i harruar…"
Flet busti Çajupit
Në mes të qytetit:
"Pjesët pse m’i ndukni?
Ububu, ç'më gjeti!"
Ç’po thot’ busti, vallë,
Nën shesh të Çerçizit:
"Kam mbetur pa plagë
vetëm pas kurrizit."
Vajton këngëtori
Bërë pikë e vrer:
"Këtë mllef, i gjori,
kujt t'ia di për nder?"
Vajton nga sikleti
Prishur keq prej dhunës:
"Ç'po heq un' i shkreti
Pranë Prefekturës!"
Seç vajton Bilbili
Tretur prej merakut:
"Kujt t'ia di për nder,
Bashkisë, apo Qarkut?
Seç vajton Bilbili
Flet e dëgjon vetë:
Kështu mos më lini
dhe më çoni gjetkë…!
Vajton ashiqare
Vajton i shpërfillur:
“O më hiqni fare
Ç’më mbani të prishur…!
Seç vajton Bilbili
Zëri si gjëmim:
"Më shpini te shkolla,
që mban emrin tim!”
Seç vajton bilbili
Me zërin e mekur:
“Këtu, siç më shihni
Dy herë kam vdekur..”
Ka një shpresë bilbli
Tok dhe me të tjerë:
“Po na rregulluat,
Dy herë kemi lerë…”
Së paku në paqe,
Të më prehen eshtrat
Se hundw, sy, vesh, faqe
M’i kanë “ngrënë” pleshtat…!
