Mbështjellë në mëndafsh agu

Entela Safeti-Kasi , poete,perkthyese dhe prozatore qe ka hyre bindshem ne letersine e sotme,duke qene njekohesisht dhe nje nga figurat kryesore te saj.Rrallehere ndesh qe nje krijues te kete kaq rruge per te shpalosur dhuntite qe i ka dhuruar zoti,fale karakterit solid,ideve te qarta dhe perfeksionit njerezor poetja ka ditur te marre nga letersia ate qe ajo i ka dhuruar asaj.Fituese jo vetem cmimesh por dhe sfiduese me kohen ku jetojme ajo ka ditur te jete nje nga penat me me peshe ne letersine moderne te hapesires shqiptare,madje shumehere ka ditur te thyeje akujt e ndarjes dhe me letersine konteporane te kontinentit dhe globit.

…..ky ishull…..

Muzg i kuqëremtë, si bakri

Shndrit një copë reje

Tret…

E nata,

Si sytë e kukullës prej kashte

Djeg…

Oh, flatra zogjsh rrahin erën

Jemi njerëz, e lumturia

Tepër e shkurtër

Tepër e ikur

Fijeve të barit

Rrezon,

Guxon,

Gjelbëron pylli larg

Në mal të arratisë

E unë pyes shkëmbin

Nëse koha, a natyra e krijoi të tillë?!

Mbi tryezën e shkrimit

E mermertë, shëklqimtare vazoja

E bimë të thara me kujdes

( sa jetë dikur pat, sa ujë, e sa pika vese?)

Një mbajtëse lapsash

E fletë libri të pashkruara

Mendime kokëposhtë

Dhe e thëna e gjyshit:

“Kur mbetemi vetëm, plakur, pa njerëz”

…Se bota ecën, e fëmijët marrin avionë

Rrëmbjenë trena e metro marëzish,

Të zbulojnë atë që kërkuam tërë jetës

Universit

Yjtë

Si sytë e kukullës prej kashte

Flokët, si fije bari – brymë stine

Duart midis dy rrugëve

Lulet e kumbullës zbardhin, zbardhin, zbardhin…

E im atë karrocën e kohës nget

Në njërin breg motra

E në tjetrin vëllai,

Urë fjalësh

Nëna tej,

Fshehur mes jaragvanëve

Kur triko fëmjësh thurr

Oh, ky mëndafsh

Kjo ëndërr stisur me vargje,

Ky ishull

çati parajse që nanuris  rrënjët,

Ndërsa nata bie

E gjthçka që prek

Lapsi,

Kutia prej druri

Me fotografi të vjetra

E letra,

Aromën e pishave,

Fletët e pashkruara të librit…

Kur në gjumë gjithë bota bie

E zgjohet,

Ky mall, ky prag,

Kur mësojmë se: bota është e egër

E ne krijojmë tonën…

 MARS 2009

*   *   *

Mbështjellë në mëndafsh agu

Mbështjellë në mëndafsh agu

Në polen lulesh Kris reja

E ti më vjen me erën

E më shndrit

Kësaj drite Në Drin qerpik i natës endet

E rrjedha ma kthen në zog kumbues të kujtimit

Të ditës që u lind me flatra…

Rezon rruga e yjeve

E na terr larg në malin më të lartë

Ti je një re mbi kokën time prej ëndrash

E në gojën e nëntokës shtrat koralesh

Zvogëluar si kokrizë rëre

E lashtë kjo botë ku s’mund të jemi

Sa gurrët a uji I saj

Ndaj po të them: Atje brenda barkut të nëntokës

Hiri I eshtrave ushqen gjithçka që duket

Ndaj vdekja shndrrohet në pushim avionësh…

RE

Fryma, kjo muzikë e përjetshme

Ndër ne

Dhe tingulli I fjalës e vetë fjala

Nën muret e lëkurës, kohës

Brenda dhe jashtë nesh

Prehet në këtë shtrat gjuhësh Rrënjësh

Polen agu e muzgu

Kris Reja

E ti më vjen me erën

E më shndrrohesh në tingull kumbues të kujtimit

Të dritës

Që u lind me flatra