Kur kishin orë bosh, Bora dhe Lola (mike qe ne femijeri) linin dyert e Universitetit për t’u relaksuar në disa ambiente çlodhëse të lokalit. Atë ditë preferuan të bënin disa hapa në mjediset përreth shkollës.
Pak më tutje Nela u bashkua me to. Ajo nuk ngurronte asnjëherë te ngacmonte dhe të kënaqej me lotët e të tjerëve. Ndaj iu drejtua Borës pa takt :
- Duhet të jetë shumë e dhimbshme të mos kesh një familje të vërtetë.
Bora ndali hapat duke u munduar të kuptonte se ç’donte të thoshte Nela, e cila u korrigjua në cast, mbas një vështrimi të egër që i hodhi Lola.
- E kisha fjalën për një shoqen time, e cila ka humbur familjen e saj para pak ditësh në një aksident automobilistik.
-Oh, sa e tmerrshme! Duhet të jetë e vështirë për të, - foli Bora e pikëlluar.
- A do e lini këtë muhabet, - ndërhyri Lola duke vendosur një qetësi absolute.
Pas disa minutash fillonte mësimi dhe vajzave iu desh të hynin në klasë. Askush nuk guxoi të thyente atë heshtje…
E nesërmja po priste. Ajo ditë kishte rezervuar surpriza të pakëndshme. Bora hapi sytë e bukur jeshilë, pa e ditur se ç’e priste, pa ditur se jeta e saj do të merrte një kthesë të fuqishme, pa e ditur se do t’i duhej të luftonte për mbijetese.
- Adi, s’më ka zënë gjumi gjithë natën. Mbrëmë jam menduar gjatë dhe kam shumë frikë se mos Bora zbulon të vërtetën.
- Edhe une kam shumë frikë Linda. E di që kjo s’të ngushëllon, por nuk ka sesi ta marrë vesh.
- Adi, unë jam nënë dhe zemra e një nëne nuk gënjen.Kam një parandjenjë të keqe që po më torturon në shpirt.Unë jam fajtorja e vetme, i kam mbajtur të fshehtë një gjë kaq të rëndësishme.Unë po luaj me jeten e saj, e kupton?!- shpërtheu Linda e inatosur me veten - Po si mund t’ia them? Në atë moshë ajo nuk do mundte ta përballonte.
- Babi, mani, erdha unë! -thiri Bora që sapo ishte kthyer nga shkolla, por askush s’e dëgjoi
- Duhet të jenë lart, - mendoi ajo dhe nisi të ngjisë shkallët.
Nga dhoma e katit të dytë u degjua zëri i Lindes:
-Bora nuk e meriton këtë, ajo ka të drejtë të mësojë të vërtetën, të dijë që ti je babai i saj, por jo ai biologjik!
Bora, kur dëgjoi këto fjalë, mbeti e shokuar. Iu veshën sytë. Tronditja ishte aq e rëndë saqë nuk mundi të ruante ekuilibrin dhe u rrëzua nga shkallët.Linda dhe Adi ndalën kur dëgjuan zhurmën e shkaktuar nga rrokullisja.
- Mos o Zot ! - bërtiti me dhimbje Linda kur pa vajzën të shtrirë përtokë.Nxituan për ta ndihmuar.
- Mos më prekni, - ulëriti Bora me sa fuqi kishte dhe u ngrit në këmbë duke u mbështetur pas murit.
Linda dhe Adi vështruan njëri - tjetrin e vetëm atëhërë e kuptuan që vajza kishte dëgjuar biseden e tyre. Atë çast Linda donte të zhdukej nga sipërfaqja e tokës. Kur pa sytë e Borës plot mëri, inat dhe zemërim, nuk e deshi veten dhe shpërtheu në lotë. Adi doli jashtë. Nuk dinte ç’të thoshte dhe s’mundi ta shihte vajzën e tij në atë gjendje.Vuri duart në kokë dhe, mes lotësh, kujtoi herën e kaluar kur e kishte përqafuar. Mendoi se ajo ishte hera e fundit që e kishte pasur në krahë Borën, sepse tashmë e kishte humbur përgjithmonë.
- Shpirt i mamit, të lutem më fal.
- Në vend që të qash, më thuaj ç’është kjo histori, - tha Bora me zë të dredhur e me lotët që i rridhnin pa ndalur.
Linda rrinte e gjunjëzuar para saj dhe vazhdimisht përsëriste fjalët:
-Me fal…më fal…!
- Falja jote nuk i hyn në punë askujt. Dua vetëm të di çfarë ishte ajo që dëgjova.
Jashtë filloi të bjerë një shi i rrëmbyer. Si duket edhe nëna natyrë u bashkua me dhembjen e tyre, prandaj nisi të qajë përmes lotëve të shiut. Bora endej rrugëve të qullura nga shiu që njomeshin edhe më shumë nga lotët e saj. I bëri me shenjë një “Taxi”- e që të ndalonte.
- Ku do të shkoni?
-Në Tiranë, tek Akademia e Arteve, ju lutem.
Nuk dinte ç’të bënte, ku të shkonte; nuk dinte përse jetonte. Ato minuta rrugë po i dukeshin përjetësi.
-Jeta ime paska qenë një fluskë sapuni dhe u ça para syve të mi: një jëtë e shtirur, e pashpirt.Të gjithë më kanë gënjyer, kanë luajtur teatër me mua dhe vetë janë shndërruar në aktorë. Gjatë gjithë jetës sime kam ushqyer idenë se kam një familje dhe tani shoh që nuk kam askënd. Dua të vdes…
Monologu i saj u ndërpre nga zëri i shoferit që e njoftonte se kishin arritur.
Marre nga revista "Obelisk"
