“GJYRMË KOHE”

Poezi nga Rrok Berisha

Poezi nga Rrok Berisha

ATDHE

Kurora me shtatë milionë lule gjaku
Përkujton pranverat tuaja të gjakosura

Në rrugëtimin e gjatë
As dy pika loti

Gjaku
Atdhe
Për ty
Derdhet lumë
të jesh i lirë nga prangat e robërisë

as dy pika loti në rrugëtimin e gjatë
vetëm Lulëkuqe të gjakut
shumë dashuri atdhe me emrin tënd në buzë
Janë përjetësuar në altarin e shenjtë
Prishtinë, mars 1979

ZEMËR NË GUACË

Atë zemër të vogël
Që e ke mbyllur në guacë
Ruaje nga acari
I kësaj stine shkatërrimtare

Të është ngrirë bukuria
Në atë gëzhojë të guacës
Dhe ajo lule vashërie
Ka filluar të vyshket
Mos lejo veten
Të tretesh në kob të zi

Liroje zemrën
Dhe falma mua
Ta ndezim zjarrin e dashurisë
Prishtinë,dhjetor 1993

GJAKU NUK NGRINË

atdheun e ka zënë acar i sertë

Ata kërkojnë të japim çka nuk jepet
të heqim dorë nga lashtësia
T’i mbyllim dëshirat në guacë
Ashtu si i mbyllin fëmijët tanë nëpër biruca

nuk do t’i falim

Atdheun
E ka përfshirë acar i sertë
por gjaku nuk ngrihet

ditët ikin në arkivole
Deri në lirinë tënde atdhe

Prishtinë janar 1983

NGA SHPEJTON KOHA

Shpejt po rrjedhin vitet
Dhe këto dite dëshpërimi
Ne këtë kohe të pakohë
si të ishte pjellë mallkimi

nga shpejton kështu ka kohë Koha
e ne nuk jetojmë pa kërcënim tytash
pa erën e gazit lotsjellës
pa vdekje

si zogj pa krahë
duke kërkuar në mjegull
udhën
Prishtinë, dhjetor 1983

SI

Si Mund t’i shmangem
Në këtë stinë akulli
Luftës me unin tim

si ta përballi
Këtë zymtësi që sjell hija e rëndë
Plumb…

A mund të veprojmë
pa gjymtyrë

Nëna hesht

Si të përballojmë
Këtë skëterrë
Që është vërsulur
Të na i shkulë degë e rrënjë

Etnia ime jetime

e Nëna ende hesht, hesht, hesht…
e Çdo gjë bëhet më e rëndë
Prishtinë, maj 1989

ZGJOHEM

Ëndrrat shoshit
Në rrjetin e gërshetave të tu
Sa herë mëkatënova
Sa herë u gjunjëzova
Para rrëfenjtoreve

Diçka
Ngacmon
Tiktakun e zemrës
Dhe telin e shpirtit

Jam në aferë
Ndarjeje

Ti sonte mos fli
Po rri e më bë shoqëri
Nesër do të jemi krejt të huaj
Koha jonë kaloi.

E FTOHTË

Askush s’mund të më ngroh
Këtë natë të zymtë
e dashur

S’ më ndihmojnë
As puthjet e tua të zjarrta
Ngase shpirti do të jetë i lirë
zot i vetvetes

Prishtinë, mars 1991

NË NDËRRIM MOTESH

Zbraz pikat e fundit
Të verës në gotë
Në këtë ndërrim motesh
Gëzimi im ku u trete
Pse u mbyte në këto pika verë të kuqe
E rëndë është kjo kohë
E tmerrshme është kjo natë
Nën “petkun festiv”

Në këtë natë
Akrepat e orës
Marshojnë krenarë
Në përjetësim të kohës

Në këtë natë Kush do të kuptojë
Ngjyrën e brengave të mia
dhembjen që sjell
Ngjyra e syve të saj

zot sa ëndërrimtarë jemi

SI DY ZJARRE TE FIKURA

Të kërkova sonte

U përmallova për ty
Mu bë se për ty qava
Ngase për ty qajnë edhe lulet
Për ty qan edhe shishja
e mbetur e zbrazët

Gëzimi për ty
Mbeti pemë
që nuk lulëzoi kurrë
një dashuri që Nuk do të mbajë fryte
As në këtë ndërrim motesh

Ne mbetëm si zjarre të shuara
S’e di Sa shekuj jetuam

NJËZET E KATËR

Akrepat takohen
Në komunikim të kalimit të kohës
Në njëzet e katër
Kalon edhe një ditë

Në shikim të lëvizjes së akrepave
Qetësi
Vetëm tiktaku i sekondave
shqetëson Lapsin që mban këtë
Kronikë të shurdhësisë
Drejt njëzetë e katërshit

Akrepat marshojnë
Drejt përjetësisë së shekujve
Duke sjellë edhe një ditë të re
Gjumi është tretur
Ne përcjellje të lëvizjes së akrepave
Dhe të tiktakut të tyre

PA GJUMË

gjumi ka tretur
vetmia shkakton dhembje
kurse vyshkem në mall

dera e kyçur

vetëm Lapsi këtë natë është i shenjtë
Shënon historinë mbi letër

Shkruan gjakun dhe ëndrrat
Për një Kosovë më të lumtur
Një Kosovë më të bukur
Për një Kosovë të lirë
Për një Kosovë në Evropë
Prishtinë, prill 1989